ချစ်ဇနီးဆီပြန်လာပြီ

 

မင်္ဂလာဒုံ အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာလေဆိပ်တစ်နေရာ....။

ည၁၂ နာရီ တိတိတွင် လေယာဉ်တစ်စီး ဆိုက်ရောက်လာသည်။

ကိုရီးယားနိုင်ငံမှ ဆိုက်ရောက်လာသောလေယာဉ်ဖြစ်သည်။

မျိုးသူရ....၊ မျိုးသူရ.....  စောင့်နေကြသော လူအုပ်များထဲမှ အသံတစ်ခု ထွက်ပေါ်လာသည်။

သက်လတ်ပိုင်းအရွယ် လူတစ်ယောက် လူအုပ်ကြားထဲမှာ တိုးထွက်ပြီး အသံလာရာဆီသို့ ဦးတည်ပြီးလျှောက်သွားတော့သည်။

မျိုးသူရ....။

မျိုး သူရ ကိုရီးယားနိုင်ငံတွင် သုံးနှစ်တိတိ အလုပ်လုပ်ပြီး ပြန်လာခဲ့သည်။

ရွာမှာရှိတုန်းက လယ်ထွန်၊ ပျိုးနှုတ် ၊ ပဲစိုက် လုပ်သည်။

နောက်တော့ သူများတကာတွေ နိုင်ငံခြားသွားပြီး အလုပ်လုပ်ကြတာ အဆင်ပြေတယ်ဆိုပြီး သူလည်း ရှိသမျှ ငွေတိုငွေစလေးတွေနဲ့ လယ်ပေါင်လို့ရတဲ့ငွေ ပေါင်းပြီး ကိုရီးယားနိုင်ငံသို့ သွားခဲ့သည်။

မျိုးသူရ ကိုရီးယားရောက်တော့ လုပ်ရတဲ့ အလုပ်က သိပ်မကောင်း။ သူမလုပ်ချင်တဲ့အလုပ်ဖြစ်သည်။

ဘာလုပ်ရတာလဲဆိုတော့ ဝက်သားစက်ရုံမှာ ဝက်သတ်ရတဲ့ အလုပ်သမား။

သူလည်း တစ်လလောက် အောင့်အီးသည်းခံလုပ်ပြီးတော့ ကိုရီးယားရောက်နေတဲ့ ဗမာတွေ အဆက်အသွယ်နဲ့ စက်ရုံကနေထွက်ပြေးလိုက်သည်။

သူတို့ အခေါ်တော့ အို....။

မျိုးသူရ အိုပြီးတော့ လှည်းတွန်းတဲ့ အလုပ်လုပ်သည်။

ဘာမှ လုပ်ရတာတော့ မဟုတ်ဘူး။ ပစ္စည်းတွေထည့်ထားတဲ့ တွန်းလှည်းကို ဟိုဘက်နဲ့ ဒီဘက် ခေါက်တုန့်ခေါက်ပြန်တွန်းရုံသာ။

ရွာမှာ လယ်ထွန်ခဲ့တဲ့ မျိုးသူရ အတွက်ကတော့ သိပ်မဆန်းပေ။

လယ်ကွက်ထဲမှာတောင် ဟိုဘက်ဒီဘက်နွားနဲ့ဖက်ပြီး ရုန်းခဲ့သူမဟုတ်ပါလား။

မျိုးသူရ သုံးနှစ်တိတိ ဟိုဘက်ဒီဘက်တွန်းလှည်းတွန်းတဲ့အလုပ်ကို လုပ်လိုက်တာ ပိုက်ဆံတော်တော်များများပြန်ပို့နိုင်ခဲ့သည်။

အိမ်မှာကျန်ခဲ့တဲ့ ဇနီးချောလေးဆီကိုပေါ့။

မျိုးသူရ ကိုရီးယားထွက်ခဲ့တုန်းက လက်ထပ်ပြီးခါစအချိန်၊ ဇနီးချောလေး အိမွန်နဲ့ တစ်လလောက်ပဲပေါင်းရသေးသည်။

မျိုးသူရ သွားပြီး သုံးလလောက်ကြာတော့ အိမွန်က ဗိုက်ကလေးစူထွက်လာသည်။ မျိုးသူရဆိုတဲ့ နာမည်အတိုင်း မျိုးအောင်တာပဲဖြစ်မည်။

အခု ကိုရီးယားမှာ အို တွေကို ပြန်လွှတ်ဖို့ ဝမ်နင်ပေးနေတာကြောင့်ရော ၊ သူ့ သမီးလေး မူကြိုတက်တော့မယ်ဆိုတာကြောင့်ရော ဘယ်လိုမှ မအောင့်နိုင်တော့ပဲ ပိုက်ဆံရမဲ့အလုပ်ကို စွန့်လွှတ်ပြီး မြန်မာပြည်ပြန်လာခဲ့သည်။

ပိုက်ဆံလည်းတော်တော်စုမိနေပြီ။ မျိုးသူရ ပို့သမျှပိုက်ဆံကို စုပြီး မြို့ပေါ်မှာ တိုက်အသစ်တစ်လုံးဆောက်ပြီး မျိုးသူရ မိဘတွေနဲ့ အိမွန်နေကြသည်။

လေယာဉ်ပေါ်ကနေ ပြန်ပြန်ရောက်ချင်းပဲ တစ်သားမွေးတစ်သွေးလှနေတဲ့ ဇနီးချောလေးရဲ့မျက်နှာကိုတွေ့လိုက်ရသည်။

လေဆိပ်မှာ လာကြိုကြတဲ့ နှစ်ဖက်မိဘတွေနဲ့ အတူ အော်ဒါငှားလာတဲ့ကားနဲ့ ပြန်လာခဲ့သည်။

ကားက IPSUM ကားမို့  ရ ခုံပါသည်။ မျိုးသူရနဲ့ အိမွန်က နောက်ဆုံးခုံမှာလွတ်လွတ်လပ်လပ်ထိုင်ကြသည်။

မျိုးသူရ ဇနီးလေးရဲ့ ကိုယ်လုံးအိအိလေးကို အသာဖက်ရင်းကားစီးလာခဲ့သည်။

တစ်ခါတစ်လေ နောက်ကားပြတ်လို့ အမှောင်ရိပ်ကျရင် အိမွန်ပါးဖောင်းဖောင်းလေးကို ခိုးခိုးနမ်းသည်။

အိမွန်ကတော့ မျိုးသူရ ပေါင်တွင်းကြောကို အသာလိမ်ဆွဲသည်။ မကဲနဲ့ဆိုသည့်သဘော။

မျိုးသူရ မြန်မာပြည်ပြန်လာခါနီးကတည်းက အိမ်ပြောရောက်ရင် ဇနီးလေးကို အားရပါးရဖုတ်ဖို့ စဉ်းစားထားသည်။

အိမ်ကိုပြန်ရောက်တော့ ညဉ့်နက်နေပြီ။

အိမွန်ကို အိပ်ခန်းထဲခေါ်သွင်းပြီး အားရပါးရ လုပ်လိုက်ချင်ပေမဲ့ အမျိုးတွေက နိုင်ငံခြားအတွေ့အကြုံကို တစ်ယောက်တစ်ပေါက်မေးနေကြတာနဲ့မိုးလင်းသွားခဲ့သည်။

မျိုးသူရရဲ့ အကြံတွေပျက်ရပြီ။

တစ်နေကုန်လည်းလူမလစ်...၊ ကိုရီးယားက ဝယ်လာတဲ့လက်ဆောင်တွေကို တစ်မြို့လုံးလိုက်ပတ်ဝေ ၊ အသိတွေကို လိုက်နှုတ်ဆက်နေရတာနဲ့ပဲ တစ်နေကုန်သွားပြန်သည်။

ဒီလိုနဲ့ ညရောက်ပြီ...။

အသစ်ဆောက်ထားတဲ့ တိုက်အိမ်မို့ နှစ်ယောက်ခန်းက သားသားနားနားရှိသည်။ မွေ့ယာနဲ့ အဲကွန်းနဲ့။

အခန်းထဲဝင်ဝင်ပြီးချင်းပဲ တံခါးကို ဂျက်ချပြီး အိမွန်ကိုယ်လုံးအိအိလေးကို ထွေးပွေ့မိသည်။

ဇနီးချောလေးနဲ့ခွဲနေရတာကြာပြီမဟုတ်ပါလား။

အိမွန်ကလည်း သူရ ကျောပြင်ကျယ်ကြီးကိုသိုင်းဖက်သည်။

မျက်လုံးလေးမှိတ်ပြီး အလိုက်သင့်မော့ပေးတဲ့ အိမွန် ရဲ့ မေးဖျားလေးကို အသာကိုင်ပြီး နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို ငုံစုတ်လိုက်သည်။

မနမ်းရတာကြာပြီမို့ နှစ်ယောက်သား မွတ်မွတ်သိပ်သိပ်နဲ့ အနမ်းတွေကို ဖလှယ်ဖြစ်သည်။

မျိုးသူရ လက်တွေကလည်း အိမွန်ရဲ့ ကိုယ်လုံးပေါ်မှာ တရွရွနဲ့ ပြေးလွှားပွတ်သပ်နေမိသည်။

အိမွန်ရဲ့ ညဝတ်အကျီပွပွလေးကို ဆွဲချွတ်မလို့ပြင်တော့ အိမွန်ကလည်း အလိုက်သင့်လက်ကိုမြှောက်ပေးသည်။

အကျီလေးကျွတ်သွားတော့ အတွင်းခံဝတ်မထားတဲ့ နို့အုံလုံးလုံးလေးကပေါ်လာသည်။

မွန်ကရင် ကပြားဆိုတော့ အသားက ဖြူဝင်းနေသည်။ မျိုးသူရ နို့အုံဖြူဖြူဝင်းဝင်းလေးကို အငမ်းမရ စို့သည်။

တစ်ဖက်ပြီး တစ်ဖက် တရစပ်ပင်စို့သည်။ တစ်ဖက်က နို့စို့ရင် နောက်လက်တစ်ဖက်က နို့ကို နယ်ပြီး ချေသည်။

နို့စို့လို့ ဝတော့ အိမွန်ရဲ့ ညဝတ်ထမိန်ပါးလေးကို အသာဆွဲချွတ်လိုက်သည်။

ထမိန်လေးက အိပ်ခန်းကြမ်းပြင်ပေါ်ကို ဖုတ်ခနဲပြုတ်ကျသွားတော့သည်။

မျိုးသူရ ဇနီးလေးရဲ့ ခြေရင်းမှာ အသာဒူးထောက်လိုက်ပြီး မတွေ့ရတာကြာတဲ့ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးကို အာဘွားကြီးကြီးပေးလိုက်သည်။

အိမွန် အဖုတ် ဖောင်းဖောင်းလေးက အရည်တွေရွမ်းစိုပြီးဖောင်းကားနေပြီ။

မျိုးသူရ လေးငါးဆယ်ချက်လောက် အာဘွားရှလူးပေးလိုက်တော့

အိမွန်ဆီက ကိုကို လုပ်တော့... အိမွန်အရမ်းလိုချင်နေပြီ ဆို ပြီးတောင်းဆိုလာရတော့သည်။

မျိုးသူရ အချိန်မဆွဲတော့ပဲ  အိမွန်ကို ခါးကနေကိုင်မြှောက်ပြီး ကုတင်ပေါ်ကိုပစ်တင်လိုက်သည်။

စပရိန်မွေ့ယာအထူကြောင့် အိမွန်ကိုယ်လုံးလေးက အိကနဲ မြုပ်ဝင်သွားပြီး အပေါ်ကိုကြွတက်လာသည်။

မျိုးသူရ အဝတ်အစားတွေ ကမန်းကတန်းချွတ်ပြီး မွေ့ယာပေါ်ကို ဒိုင်ပင်ပစ်ပြီးတက်လိုက်သည်။

မယားချောလေးကလည်း သူ့ယောက်ျားအဆင်ပြေအောင် ဒူးထောင်ပေါင်ကားပြီးစောင့်ကြိုနေသည်။

မျိုးသူရ အိမွန်ရဲ့ပေါင်ကြားထဲမှာ အလိုက်သင့်နေရာယူလိုက်ပြီး သုံးနှစ်လုံးလုံးငတ်ပြတ်နေတဲ့ညီတော်မောင်ကို မုန့်ပေါင်းကျွေးဖို့ပြင်ဆင်လိုက်သည်။

အရည်တွေ စိုရွှမ်းပြီး စိကပ်နေတဲ့ အဖုတ်နှုတ်ခမ်းဝမှာ ညီတော်မောင်ကို အသာတေ့ပြီးသွင်းသည်။

မလုပ်တာကြာတာကြောင့်ရော၊ ကလေးမွေးတုန်းကလည်း ဗိုက်ခွဲမွေးထားတာကြောင့် အိမွန်အဖုတ်လေးက တင်းကြပ်နေသည်။

မျိုးသူရ ညီတော်မောင်ကို လက်နဲ့ ခပ်တင်းတင်းဆုတ်ကိုင်ရင်း အဖုတ်လေးထဲကို ဖြည်းဖြည်းချင်းထိုးထည့်လိုက်သည်။

စိုအိပြီး နူးညံ့နွေးထွေးတဲ့ခံစားချက်နဲ့အတူ ညီတော်မောင်က အဖုတ်လေးထဲကို ဒင်ပြည့်ကျပ်ပြည့်ဝင်ရောက်သွားသည်။

အဖုတ်အတွင်းသားနံရံလေးတွေက ညီတော်မောင်ကို တစ်ရစ်ရစ် ဆုတ်ဆွဲနေကြသည်။

မျုးိသူရ  အိမွန်ရဲ့ ဘေးကို လက်နဲ့ထောက်ရင်း ခါးအားကို သုံးပြီး စဆောင့်တော့သည်။

ဖွတ်... ဖွတ်... ဗြွတ် .. ဗြွတ်....

အရည်တွေ ရွှဲနေတဲ့ အိမွန်အဖုတ်ကြောင့် အဝင်အထွက်အသံက မှန်မှန်ကြီးထွက်နေသည်။

အိမွန်ရဲ့ တအင်းအင်းညည်းသံတွေနဲ့ မျိုးသူရ ရဲ့ မာန်သွင်းသံတွေကလည်း အခန်းထဲမှာ ဆူညံနေသည်။

အချက်ငါးဆယ်တော့ မနားတမ်းဆောင့်လိုက်ပြီး တင်းကြပ်နေတဲ့ အိမွန်ရဲ့ အဖုတ်စီးစီးလေးကြောင့် မျိုးသူရ ဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင်တော့ပဲပြီးသွားတော့သည်။

မျိုးသူရရဲ့ အတန်ထဲက အရည်ပူပူတွေက အိမွန်အဖုတ်လေးထဲကို ဒလဟောစီးဝင်သွားကြသည်။

အိမွန်လည်း အဖုတ်ထဲဝင်လာတဲ့ သုတ်ရည်နွေးနွေးကြောင့် တစ်ကိုယ်လုံးကျင်တက်ပြီး ကာမလမ်းဆုံးကိုရောက်ရှိသွားရတော့သည်။

မျိုးသူရ ငတ်ငတ်နဲ့ အတိုးချပြီး လုပ်လိုက်တာ တစ်ချီပြီးတစ်ချီ ဆွဲလိုက်သည်။

အိမွန်ကလည်း မျိုးသူရ လုပ်သမျှ မညည်းညူပဲခံသည်။ မှောက်ဆိုမှောက် ၊ ဖင်ထောင်ဆိုထောင် ၊ အပေါ်ကတက်ဆောင့်ဆိုဆောင့်သည်။

တစ်ချီနဲ့တစ်ချီနဲ့ ကြားမှာ မျိုးသူရ လိင်တန်ကိုလည်း စုတ်ပေးသေးသည်။

စုတ်တာမှ ဗိုက်ဆာနေတဲ့ကလေးတစ်ယောက် ထမင်းကို အငမ်းမရစားသလို အားရပါးရစုတ်တာ။

မျိုးသူရ အတန်ကြီးကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ကိုင်ပြီး တပြွတ်ပြွတ်စုတ်သည်။

အိမွန်ပါးစပ်ထဲမှာ မျိုးသူရ အတန်ကြီးက ရေခဲချောင်းလိုဖြစ်နေသည်။

မျိုးသူရ က အိမွန်အဖုတ်ကို လုပ်ဖို့ စုတ်တာကိုရပ်ပါတော့လို့ကိုမနည်းပြောယူရသည်။

အဲဒီတော့မှပဲ မယ်မင်းကြီးမက သူ့လီးကို မလွှတ်ချင်လွှတ်ချင်နဲ့ လွှတ်ပေးတော့သည်။

တစ်ညလုံး ဘယ်နှစ်ချီမှန်းတောင် မသိလောက်အောင်ပဲ မီးကုန်ယမ်းကုန် လုပ်လိုက်ကြတာ မနက်မိုးလင်းခါနီးမှ အိပ်ဖြစ်တော့သည်။

မျိုးသူရ .... အိမွန်လာနိုးမှ နိုးသည်။ နာရီကြည့်လိုက်တော့ မနက် ၁၁နာရီတောင်ကျော်နေပြီ...။

နှစ်ယောက်သား ကမန်းကတန်း ထပြီး အခန်းထဲက ထွက်တော့ မျိုးသူရ အဖေအမေတို့နဲ့တန်းတိုးသည်။

''သားနဲ့ သမီး ညက တစ်ညလုံးမအိပ်ရဘူးထင်တယ်....''

''အို... ရှင်ကလည်း ကလေးတွေကို၊ ဟိုမှာ ခရီးပန်းလို့အိပ်တာနေမှာပါ။''

မျိုးသူရ အဖေရဲ့ စကားအဆုံးမှာ အမေက လက်ကို အသာပုတ်ရင်းပြောသည်။

''အေးပါ....၊ ငါကလည်း တစ်ညလုံးအလွမ်းသယ်ပြီး စကားတွေပြောနေတာလို့ပြောတာပါကွာ...၊ အမေကြီးကလဲ...''   မျိုးသူရ အဖေက ပြုံးပြုံးကြီးလုပ်ရင်းပြောသည်။

''ကဲကဲ.... သားနဲ့ သမီး ... ထမင်းလာစားကြတော့... ဟင်းကျက်ပြီ....။''

မျိုးသူရ သူ့ရှေ့ကနေ မီးဖိုထဲဝင်သွားတဲ့ ဇနီးချောလေးကိုကြည့်ရင်း ပြုံးမိသေးသည်။

အိမွန်လမ်းလျောက်တာ ပုံမှန်မဟုတ်ပဲ ပေါင်တွေ ကွနေသောကြောင့်ဖြစ်သည်။


.......ပြီးပါပြီ....