မယားတောသူ ၉

အခန်း ၇၆။ မိုးမ၊ ကိုသူရမောင် ၊ လဲ့လဲ့နွယ်

ကိုသူရမောင် က ရီမောလိုက်ပြီး မိုးမကို၊

"အမလေး အဲဒီတုန်းက ငါတို့ တံခါးကို လော့မချမိလို့ နင် ညီမလေး ငါ့ကို ပုလွေမှုတ်ပေးနေတာ နင်တွေ့သွားပြီးတော့ အခု ငါ့ကို ပုလွေမှုတ်ပေးဖို့ အခွင့်အရေးရသွားတာ မဟုတ်လား၊ ဟားဟား"

ပြောလိုက်သော်လည်း တံခါးဝ ဆီသို့ လျှောက်သွားလိုက်ကာ တံခါးကို ပိတ်ဂလန့်ချလိုက်သည်။ ထိုသို့ တံခါးဆီ လျှောက်သွားချိန်တွင် ကိုသူရမောင်မှာ လီးတောင်ကြီး တရမ်းရမ်း နှင့် လက်တဖက်က ကျွတ်လက်စ တန်းလန်း ဘောင်းဘီကို ဆွဲချွတ်ချလိုက်ပြီး ဘောင်းဘီကို အခန်းထောင့်တနေရာသို့ လှမ်းပြစ်လိုက်သည်။ မိုးမ က ကုတင်ပေါ်မှာ ထိုင်လျှက် လီးတောင်လျှက် တန်းလန်းကြီး က လမ်းလျှောက်လိုက်တိုင်း လှုပ်ရမ်းနေသော ကိုသူရမောင်ကို ကြည့်ပြီး ရီမိလေသည်။ အခန်းတံခါးပိတ်ပြီး မိုးမ ဆီ ပြန်လျှောက်လာသော ကိုသူရမောင်က  ရီနေသော မိုးမကို လက်တဖက်ဖြင့် သူ့လီးကြီးကို လက်ညိုးထိုးပြ ပြီး နောက်လက်တဖက်ဖြင့် ဂွင်းတိုက် သလို တချက် နှစ်ချက် ဆောင့်လိုက်သည်။ လီးထိပ် အကွဲကြောင်း အဝ မှာ စိမ့်ထွက်နေသော အရည်ကြည်လေးကို ကြည့်ရင်း မိုးမ မျက်နှာက ပြောင်စပ်စပ် ဖြစ်လာလေသည်။

ကိုသူရမောင်က ကုတင်နား အရောက်တွင် ဒူးတဖက်ကို ကုတင်ပေါ်တင်လျှက် မိုးမကို သူ့လီးကြီးကို ကော့ပြပြီး ဆက်စုပ်ပေးရန် အမူအယာဖြင့် ပြလေသည်။ မိုးမက ကိုသူရမောင် မျက်နှာကို ကြည့်ကို ခေါင်းကို ရမ်းပြလေသည်။ ကိုသူရမောင်က သူ့လီးကို လက်တဖက်က ဆုပ်ကိုင်ပြီး. နောက်တဖက်ဖြင့် မိုးမ ခေါင်းကို ဆွဲယူကာ မိုးမ ပါးစပ်ရှိရာကို လီးဖြင့် ထိုးလေသည်။ မိုးမ က နူတ်ခမ်းကို စေ့တားသဖြင့် နူတ်ခမ်း ပါးပြင်တို့ကို လီးထိပ်မှ ရှေ့ပြေး အရည်ကြည်တို့ က ပေကျံကုန်လေသည်။ မိုးမ က စိတ်ဆိုးသည့် အမူအရာဖြင့် ကိုသူရမောင်ကို ဘုကြည့်ကြည့်လိုက်သည်။ ကိုသူရမောင် လီးကြီး မှာ အနည်းငယ်ပျော့သွားပြန်သဖြင့် သူက၊

"အာကွာ ကြည့်ကိုယ့်ညီလေး စပြီး ပျော့ချင်နေပြီ ပြန်မာအောင် လုပ်ပေးတော့"

မိုးမ မှာ အခု မှ ပိုပြီး အရွဲ့တိုက်ချင်စိတ်ပေါက်လာသဖြင့် လီးကို ထိတောင် မထိတော့၊ ကိုသူရမောင် လည်းစိတ် အနှောက်အယှက်ဖြစ်လာလေသည်။

"ဟေး အချိန်မရှိတော့ဘူးကွာ ခနနေရင် ရင်ဦးမောင် ပြန်လာတော့မှာ လာပါချစ်လေးရာ"

မိုးမ မှာ မတုံမလှုပ်နှင့် မျက်နှာကို တဖက်လှည့်ပြီး ထိုင်နေလေသည်။ ထိုအချိန်တွင် အပြင်ဘက် ဧည့်ခန်းမှ လှုပ်ရှားသံများနှင့် တီဗီပိတ်သံကြားလိုက်ရသည်။ ခုံများ လှုပ်သံ၊ လူများ ကိုယ့်အခန်းကိုယ် ပြန်ကြတော့မည့် အသံများကြားရလေသည်။ မိုးမက၊

"ဟော ဒုက္ခပဲ လဲ့တော့ ဒီကို လာတော့မယ်။ သူက အိပ်ယာမဝင်ခင် ကျမဆီ လာစကားပြောတတ်တယ်။ ရှင် အဝတ်အစား အမြန်ပြန်ဝတ်ပြီး တနေရာရာမှာ ဝင်ပုန်းနေတာ့၊ မြန်မြန်လုပ်"

"အို နင့်အခန်းက တံခါးကလန့် ချထားတာပဲဟာ သူဝင်လာလို့ မရပါဘူး၊ တံခါးတွန်းကြည့်လို့ မပွင့်ရင် နင်အိပ်ပျော်နေပြီလို့ သူထင်သွားမှာပေါ့၊ ပူမနေနဲ့"

မိုးမ က ကုတင်ပေါ်မှ ထကာ သူမ ညဝတ်အကျႌအပေါ်မှ ခြုံလွှာတထည်ကို လွှမ်းခြုံလိုက်ပြီး၊

"ဟင့်အင်း ကျမ တံခါးဂလန့် သွားဖြုတ်လိုက်တော့မယ်။ ကိုကို ပြန်မရောက်သေးပဲ နဲ့ ကျမ က ဘာလို့ တံခါးကို ဂလန့်ချ အိပ်နေရတာလဲ ဆိုတာ လဲ့က မေးနေလိမ့်မယ်။ တကယ်လို့ ကျမက တံခါးကို ဂလန့်ချ ပြီး အိပ်ပျော်နေခဲ့ရင် ကိုကို ပြန်လာတော့ အခန်းထဲကို ဘယ်လို ဝင်မလဲ၊ အခု ကျမ တံခါးဂလန့် ဖြုတ်လိုက်ပြီး ရင် ရှင်ဘာလုပ်မလဲ ကိုယ့်ဘာသာစဉ်းစားတော့"

ဟု ပြောပြောဆိုဆို နျင့် တံခါးဆီ သို့သွားကာ ဂလန့်ကို ဖြုတ်လိုက်သည်။ အပြင်ဘက်မှာ ဇာနည်မောင် က သူ့အခန်းဆီသို့ သွားနေရင်း နှင့် လဲ့လဲ့နွယ်ကို တခုခု လှမ်းပြောနေသံကြားရသည်။ ဘာပြောမှန်း သဲသဲကွဲကွဲ တော့ မကြားရ၊ သို့သော် ယောက်ခထီးကြီး ဦးဖိုးမောင် အသံကို တော့ သေခြာကြားလိုက်ရသည်။

"ရင်ဦးမောင် ပြန်မရောက်သေးဘူး၊ အိမ်ရှေ့တံခါးကို မင်းတုန်း မချထားနဲ့အုံး၊ မီးဖိုချောင်က မီးလည်း မပိတ်လိုက်နဲ့အုံး၊ ရင်ဦးမောင် ပြန်လာရင် မိုးမ က ထမင်းပြင်ကျွေးရအုံးမှာ"

ကိုသူရမောင် ရွေးစရာလမ်းမရှိတော့၊ သူအတွင်းခံဘောင်းဘီ နှင့် ဘောင်းဘီကို ကမန်းကတန်းကောက် ဝတ်ကာ ပုန်းစရာနေရာရှာတော့သည်။ ဘောင်းဘီဇစ်တတ်ပြီးတော့ မိုးမ ကို လှမ်းကြည့်ကာ လေသံတိုးတိုး ဖြင့်၊

"ဟဲ့ ငါဘယ်နားမှာ ပုန်းရမလဲ"

မိုးမ ကလည်း၊

"ဘယ်သိမတုန်း"

ဟု ပြန်ပြောလိုက်ပြီး တံခါး မှာ နားကပ်လျှက် အပြင်မှ အသံများကို နားထောင်နေလေသည်။ ပြီးမှ ကိုသူရမောင်ကို ၊

"လဲ့ အခု အိမ်သာ ဘက်သွားတော့မယ်။  ကျမ တံခါးဖွင့်ပေးမယ် ရှင် အပြင်ဘက်ကိုချောင်းကြည့် လို့ ဘယ်သူမှ မတွေ့ရင် အမြန်လစ်တော့"

မိုးမ က တံခါးကို အသာဟကာ ချောင်းကြည့်လိုက်သည်။ ဇာနည်မောင်က သူ့အခန်းထဲ ဝင်သွားပြီး တံခါးကို ပိတ်လိုက်သည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ လဲ့လဲ့နွယ်က အိမ်သာ ဘက်သို့ လျှောက်သွားနေသည်ကို တွေ့ရသည်။ ယောက်ခထီးကြီး အခန်းတံခါးကတော့ ပိတ်နေပြီး မီးလည်းမှောင်နေပြီ၊ ဧည့်ခန်းမီးလည်း ပိတ်နေပြီး မီးဖိုခန်းမှ အလင်းရောင်ကိုသာ မြင်နေရသည်။ မိုးမ က အခန်းထောင့်မှာ ရပ်နေသော ကိုသူရမောင်ကို လှည့်ကြည့်ပြီး၊

"ကဲ့ အချိန်ကောင်းပဲ၊ အမြန်သွားတော့"

ကိုသူရမောင်က မသွားချင်သွားချင်ဖြင့်  ထွက်သွားဖို့ အခန်းတံခါးဆီသို့ လျှောက်လာလေသည်။ အခန်းတံခါးမှာ မိုးမ ကတံခါးလက်ကိုင်ကို ကိုင်ကာ တဝက်လောက်ဖွင့်ထားလေသည်။ ကိုသူရမောင် က မိုးမ အနားတွင် ရပ်ကာ မိုးမနူတ်ခမ်းကို လှမ်းနမ်းလိုက်ပြီး၊

"အင်း ပါ ရပါတယ် ထားလိုက်ပါတော့ကွာ နောက်တခါတော့ နင့်ကို ငါရအောင် လုပ်မယ်၊ နင်က အရမ်းဆက်ဆီ ဖြစ်တာပဲ"

ဟု ပြောရင်း မိုမ ပါးကို သူ့လျှာကြီးဖြင့် ရက်လိုက်ကာ အခန်းပြင်သို့ ထွက်သွားတော့သည်။ မိုးမ မှာ သက်ပြင်းတချက်ချလိုက်ပြီး သူမ ပါးပေါ်မှ ကိုသူရမောင် သွားရည်များကို လက်ဖဝါးဖြင့် သုပ်လိုက်ရသ်။

မိုးမ သူမ ကုတင်ပေါ်သို့ ပြန်သွားကာ ထိုင်ချလိုက်ရင်း အခုနက အဖြစ်အပျက်များကို ပြန်တွေးမိနေလေသည်။ ရင်ထဲလည်း တထိတ်ထိတ် ဖြစ်မိသည်။ သို့သော်လည်း သူမ ခုနက လုပ်ခဲ့တာတွေကို ပုံဖေါ်တွေးလိုက်ရင်းက ပြုးလိုက်မိလေသည်။ ကိုသူရမောင်လီးကြီးကို သူမ ပါးစပ်ထဲ ထည့်ကာ စုပ်ခဲ့မိသည်ကို ပင် မယုံကြည်နိုင် အောင် ဖြစ်မိသည်။ ကိုသူရမောင် လီးကြီး နှင့် ကိုရင်ဦးမောင် လီးကြီး တို့ကို နိုင်းယှဉ်နေမိလေသည်။

ကိုသူရမောင် လီးကြီးကို သူမလက်ကလေးဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ထားသည်ကို ပြန်စဉ်းစားနေရင်းက ကိုသူရမောင်က သူမကို သူမယောက်ျား လီးနှင့် သူ့လီး ဘယ်သူ ပိုကြီးလဲ မေးသည်ကို လည်း ပြန်တွေးလိုက်မိသည်။ သူမ အနေဖြင့် ဘာဖြစ်လို့ သူမ ယောက်ျား လီး အကြောင်း သူ့ကို ပြောပြရမှာလဲ၊ ဟု ကိုယ့်ကိုယ်ကိုလည်း ပြန်ပြောမိသည်။ တကယ်တော့ ကိုရင်ဦးမောင် လီးက ကိုသူရမောင်လီးလောက် မကြီးတာတော့ မှန်သည်။ အဲလို လီးတုတ်တုတ်ကြီး နဲ့ ဆိုရင် ဘယ်လို နေမလဲ ဟု တွေးနေမိပြန်သည်။ သူမ အနေနှင့်လည်း အတွေ့အကြုံ မရှိခြေ။ ဘာဖြစ်လို့ ကိုသူရမောင် မေးတာလည်း၊ ငါက လီးကြီးတာ ကောင်းမကောင်းတောင် မသိဘူး၊ လဲ့ကတော့ အဲဒီ လီးကြီးနဲ့ အလိုးခံဖူးတယ် ဆိုတော့ လဲ့ က အရသာများကောင်းကောင်း ငါ ကိုကို့ကို အလိုးခံတာထက်ပိုကောင်းကောင်းခံစားမယ်ထင်လား၊ ဘယ်လို သိနိုင်မလဲ၊ လဲ့ကို မေးရင်ကောင်းမလား၊ ဒါပေမဲ့ လဲ့ကရော ဘယ်လို သိမှာလဲ၊ လဲ့က ကိုရင်ဦးမောင် လီးနဲ့ မှ အလိုးမခံဘူးသေးတာ၊ ဒါပေမဲ့ လဲ့ကရော ကိုရင်ဦးမောင် နဲ့ မအိပ်ဖူးဘူး လို့ ဘယ်သူသိနိုင်မလဲ ၊ ငါနဲ့ မရခင် များ ကိုရင်ဦးမောင် က လဲ့ကို လိုးခဲ့ဘူးသလား၊ အခုထိရော သူတို့ ညီအကို နှစ်ယောက်စလုံးကို အလိုးခံနေတုန်းပဲလား၊ ဖြစ်နိုင်မလား၊ အို တကယ်လို့ လဲ့ လာလို့ရှိရင် မသိမသာ မေးကြည့်လိုက်ရင် ကောင်းမလား၊ လဲ့ကို နည်းနည်း စမ်းမေးကြည့်ရမယ်။

ခနနေတော့ လဲ့လဲ့နွယ် တယောက် သူမ အခန်းတံခါးကို လာခေါက်ပါတယ်။ မိုးမ က ထပြီး မဖွင့်ပေးရသေးခင်ပဲ သူမ ဘာသာ သူမ ဖွင့်ပြီး ဝင်လာခဲ့သည်။ လဲ့လဲ့နွယ်က မျက်နှာပြောင်စပ်စပ် ဖြင့် မိုးမနား လျှောက်လာပြီး ကုတင်ပေါ် မိုးမ ဘေးတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။

"ဟွန်း သိသားပဲ မမ အိပ်မပျော်သေးဘူး ဆိုတာ၊ အဲဒါနဲ့များ ဘာလို့ ရုပ်ရှင်ကို အဆုံးထိ မကြည့်ရတာလဲ၊ ဘာလဲ ကိုလတ် အကြောင်းတွေးနေလို့လား၊ ကိုလတ်ကို လွမ်းနေပြီလား "

မိုးမ က ပြန်ပြုံးပြရင်း လဲ့လဲ့နွယ်ကို မေးလိုက်သည်။

"လဲ့ ညီမလေး ချစ်ရမဲ့သူ ရှိနေပလား"

လဲ့လဲ့နွယ်မှာ မျက်နှာလေး ရှက်သွေးဖြန်းသွားသည်။ မိုးမ မျက်နှာကို လည်း ပြန်ကြည့်ရင်း၊

"ဟင် ဘာလို့ ရုတ်တရက်ကြီး အဲဒီမေးခွန်းမေးရတာလဲ၊ တကယ်လို့ ညီမလေး မှာ ချစ်သူ ရှိနေတယ်ဆိုရင် မမ မသိပဲ နေမယ်ထင်လို့လား ခစ်ခစ်"

ဟု ပြောရင်းက မျက်လုံးများကတော့ မိုးမ မျက်နှာမ မလွှဲသွားခြေ။ မိုးမ ကလည်း လဲ့လဲ့နွယ်မျက်နှာလေးကို စူးစိုက် ကြည့်လိုက်ရင်းက၊

"ကောင်းပြီ၊ ညီမလေးက ချစ်ရမဲ့သူ မရှိသေးဘူး ပြောတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဒီညတော့ မမ ညီမလေးကို မေးစရာတွေ ရှိတယ်။ နည်းနည်းတော့ တမျိုးဖြစ်ချင် ဖြစ်မယ်၊ ဒါပေမဲ့ တို့က ညီအမလည်းဖြစ် သူငယ်ချင်းတွေလို့လဲ ဆိုလို့ ရတယ် ဆိုတော့ မမ ကို ယုံပါ၊ ဒီစကားတွေက တို့ညီအမ ကြားထဲက နေ ဘယ်မှ မပေါက်ကြားစေရပါဘူး ဆိုတာ"

လဲ့လဲ့နွယ်မှာ အံအားသင့်သွားပုံ ပေါက်သော်လည်း တိုးတိုး ညင်သာ စွာဖြင့်၊

"ဟုတ်ကဲ့ပါ မမ၊ လဲ့ အမှန်အတိုင်း ဖြေပါ့မယ်၊ ဘာမေးမလို့လဲ"

မိုးမ က လဲ့လဲ့နွယ် ကို မျက်လုံးချင်းသေခြာ ဆုံတောင် စေ့စေ့ကြည့်ရင်းက၊

"ညီမလေး ယောက်ျား နဲ့ အိပ်ဘူးလား၊ ဒါမှ မဟုတ် အပျို စစ်စစ်ပဲ ပဲ ရှိသေးလား"
 အခန်း ၇၇။ ကိုသူရမောင်၊ မိုးမ အဆက်...

လဲ့လဲ့နွယ် တယောက် မိုးမ မေးခွန်းကို ကြားလိုက်ရတော့ မျက်နှာတခုလုံး နီမြန်းသွားပြီး ခေါင်းကလေး ငုံ့သွားတယ်။ သူမ ယောင်းမ ကို တချက်မော့ကြည့်လိုက်ပြီး မျက်နှာလေးကို ဘေးဘက်လွှဲလိုက်သည်။ နောက်တော့ သက်ပြင်းတချက်ချလိုက်ပြီး ဘာဖြေရမလဲ အမြန်စဉ်းစားလိုက်သည်။ သူမ နှင့် ညီအမ လို သူငယ်ချင်းလို ခင်သဖြင့် ဖြေရမှာကို စိတ်မသက်မသာ ဖြစ်နေရသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ခလေးလိုလို ဝေ့လည်ကြောင်ပတ်ဖြင့်၊

"အို မမ ကလည်း ဘယ်လို ဖြစ်လို့ ဒီနေ့ ကျမှ ဒီမေးခွန်းမျိုး မမစိတ်ထဲ ပေါက်လာရတာလဲ၊ လဲ့ ဘော်ဒီက အဲလို အပျို မစစ်တော့တဲ့ သူပုံ ပေါက်နေလို့လား"

ဟု ပြန်မေးလိုက်သည်။ မိုးမ က ပြုံးလိုက်ရင်းက၊

"ဝှေ့လည်ကြောင့်ပတ် လုပ်မနေပါနဲ့ ညီမလေးရယ်၊ မမမေးတာကိုသာ အတည့်ဖြေစမ်းပါ"

ဟုပြောလိုက်သည်။ လဲ့လဲ့နွယ်မှာ စိတ်ဆုံးဖြတ်လိုက်သည့် အမူအယာဖြင့်၊

"အင်းပါ အင်းပါ၊ လဲ့ ပြောပါ့မှာ ၊ နားထောင်၊ ဒါပေမဲ့ မမ အဲဒါကို တော့ နူတ်လုံ ရမယ်နော် လဲ့ကို ပထမဆုံး ဂတိပေး၊ အာ့ဆိုရင် အမှန်တိုင်း ပြောပြမယ်"

မိုးမ က သူမ ဘယ်သူ့ကို မှ မပြောပါဘူး ဟု ဂတိပေးလိုက်သည်။ ထိုအခါမှ လဲ့လဲ့နွယ်ကရ စပြောတော့သည်။

"အင်း၊ လဲ့ က အပျို စစ် မဟုတ်တော့ပါဘူး မမရယ်"

မိုးမ မှာ သိပြီးသား ပေမဲ့ အံအားသင့်ဟန်ပြလိုက်ပြီး ဆက်မေးခွန်းထုတ်လိုက်သည်။

"ဟောတော့၊ တကယ်၊ အင်း အာ့ဆိုရင် ပြောပါအုန်း ညီအမချင်းချင်း ကို ၊ ဘယ် ဘဲ နှင့် ဖြစ်နေတာလဲ၊ မမ တောင် မသိလိုက်ရပါလား"

အခုတော့ လဲ့လဲ့နွယ် တယောက် လိမ်မှ ရတော့မည် မဟုတ်ပါလား၊ ကိုသူရမောင် နှင့် ဖြစ်သည်ဆိုတာကို သူဘယ်လို ပြောပြရဲမှာလည်း၊ ထို့ကြောင့်၊

"အင်း လဲ့ မှာ ရီးစား ရှိပါတယ်။ လဲ့ ဟို စက်ချူပ်သင်တန်း သွားတုန်းက တွေ့တာ ပါ၊ နောက်ပိုင်း လဲ့တို့ တိတ်တိတ်ပုန်း ခိုးတွေ့ကြမိတယ်"

"အင်း ပါ ညီမလေး လို ချောမောလှပတဲ့ မိန်းခလေး အဖို့ ရီးစား ရှိတာကတော့ မဆန်းပါဘူး၊ ဒါပေမဲ့ ဘာဖြစ်လို့ သူ့ကို အိမ်ခေါ်မလာတာလဲ၊ လဲ့ တချိန်ကျရင် သူနဲ့ အိမ်ထောင်ပြုရမှာပဲလေ"

"ဟင့်အင်း မမ၊ ရှော့ရှိတယ်။ သူက အိမ်ထောင်သည် မိန်းမ ရှိတယ်၊ ဒါပေမဲ့ လဲ့က သူ့ကို ချစ်နေမိတယ်၊ ဒါကြောင့်မို့ ညီမလေးတို့ အချစ်ရေးကို လျို့ဝှက်ထားရတာပါ"

လဲ့လဲ့နွယ်က လိမ်ပြောလိုက်ပြန်သည်။ မိုးမ က လဲ့လဲ့နွယ်တယောက် သူမ ၏ ပထွေးဖက်မှ ပါလာသည့် အကို ဖြစ်သူ နှင့် ဖြစ်နေတာကို ဖုံးကွယ်ချင်သဖြင့် လိမ်ပြောနေရသည်ကို အံ့ဩနေမိသည်။ နောက်တချက်က လဲ့လဲ့နွယ် တယောက် တကယ်ပင် စက်ချူပ်သင်တန်း သွားတုန်းက တယောက်ယောက်နဲ့ များ တကယ်တွေ့ခဲံ သလား ဆိုတာကိုလည်း တွေးနေမိသည်။ မိုးမ တယောက် လဲ့လဲ့နွယ်ကို ဆက်ပြီး မမေးတော့ရန် ဆုံးဖြတ်လိုက် သည်။ သူမ ဖာသာ သူမ တဖြည်းဖြည်းချင်း ပွင့်လင်းလာလိမ့်မည်ဟု သာ မျှော်လင့်မိတော့သည်။ ထိုအကြောင်းကို ဆက်မပြောဖြစ်ကြတော့ပဲ၊ လဲ့လဲ့နွယ်ကလည်း အိပ်ချင်ပြီ ဟု ဆိုကာ မိုးမ ကို ဖက်နမ်း နူတ်ဆက်ပြီး အခန်းထဲက ပြန်ထွက်သွားတော့သည်။

ထိုသို့ဖြင့် ရက်ကို တွေ ကြာလာတော့ လဲ့လဲ့နွယ်တယောက် ကိုသူရမောင် နှင့် ပိုပြီး ပူးပူးကပ်ကပ် နေနေတာကို မိုးမ ပိုသတိထားမိလာလေသည်။ ကိုသူရမောင် ကလည်း မိုးမ ကို လုပ်လို့ ရမလားဟု မျှော်လင့်ချက် ဖြင့် အခွင့် သင့်သလို ကြိုးစားလေသည်။ မိုးမ က တတ်နိုင်သလောက် သူမ လည်ပတ်သလို ပညာမျိုးစုံသုံးကာ ရှောင်ရှားလေသည်။ ကိုသူရမောင် က တော့ အခွင့်အရေးရတာနှင့် မိုးမ ကို ကိုင်လိုက် ပွတ်လိုက် ဖြင့် အမျိုးမျိုး ဆွဲဆောင်ဖို့ ကြိုးစားသည်။

တည၊ ကိုရင်ဦးမောင် အလုပ်က အရမ်းနောက်ကျမှ ပြန်လာရမည့်ည၊ ၁၁နာရီခွဲလောက်တွင် ကိုသူရမောင်  မိုးမ တို့ အခန်းထဲသို့ ဝင်လာလေသည်။ မိုးမ က ထုံးစံအတိုင်း သူမ ညဝတ်အကျႌအပါးလေးကို အောက်က ဘရာ မပါပဲ ဝတ်ထား ပြီး လှဲလျှောင်းနေရာမှ ကိုသူရမောင် လက်ကြီးက သူမ ကိုယ်ပေါ်လာပွတ်သည်ကို ခံစားလိုက်ရတော့ လန့်ပြီး ထထိုင်လိုက်မိလေသည်။နောက် ကုတင်ပေါ်က ဆင်းကာ ကြမ်းပေါ် မတ်တပ်ရပ်လျှက် ကိုသူရမောင်ကို အခန်းထဲက ခုထွက်သွားဖို့ ပြောလိုက်သော်လည်း ကိုသူရမောင် က သွားဖြီးကာ ပြုံးပြရင်း၊

"ငါက နင့်ကို ပြစရာ တခု ရှိလို့ပါဟာ၊ ငါနဲ့ လိုက်ခဲ့ အသံမထွက်စေနဲ့"

"ဟင့် အင်း ကျမ ဘယ်မှ မလိုက်နိုင်ပါဘူး၊ အခန်းထဲက ပဲ ထွက်သွားပါတော့"

ကိုသူရမောင်က သူမ အနားတို့ တိုးကပ်လာသည်။ မိုးမ က နောက်ဆုပ်လိုက်ရာ သူမ အလှပြင်သည့် မှန်တင်ခုံကို ဖင်နှင့် တိုက်မိလေသည်။ကိုသူရမောင်က၊

"ဒီမှာ ငါပြောပြမယ်၊ နင်က လဲ့ ကို ရိုးရိုးသားသား ကောင်မလေး လို့ ထင်လို့လား၊ သူက ငါနဲ့ ပဲ အိပ်ဖူးတာလို့ ထင်လို့လား ၊ ငါနဲ့ ခု လိုက်ခဲ့ သူ တခြား ဘယ်သူ နဲ့ ဖြစ်နေသေးလေး ဆိုတာ ကို နင် မျက်စေ့နဲ့ တပ်အပ် မြင်ရအောင် ပြမလို့"

မိုးမ က ကိုသူရမောင် ပြောသည်ကို ကြားလိုက်ရတော့ သူမနားကို ပင် သူမ မယုံနိုင်အောင် ဖြစ်သွားမိသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း အရဲစွန့်ကာ ကိုသူရမောင် နောက်မှ အသာ ကပ်လိုက်သွားမိတော့သည်။ သူတို့ နှစ်ယောက် အိမ်ထဲ က အမှောင်ထဲ လျှောက်လာရင်း ကိုသူရမောင်က နောက်လှည့်ကာ တိုးတိုးလေး၊

"အသံလုံးဝ မထွက်နဲ့နော်၊ တခုခု ပြောချင်လို့ ရှိရင်လည်း လေသံနဲ့ပဲ ပြော"

မိုးမ မှာ သူမှ ရင်ဘတ်မှ နှလုံးခုန်သံ ပင် ပြန်ကြားနေသည်ဟု ထင်ရအောင် အထူးပင် စိတ်လှုပ်ရှားနေရ သည်။ သူမ က သူတို့ လဲ့လဲ့နွယ် အိပ်ခန်းနားသို့ သွားမည် ဟု ထင်နေသော်လည်း ကိုသူရမောင်က ယောက်ခထီးကြီး ဦးဖိုးမောင် အခန်းနား မှာ ရပ်လိုက်လေသည်။ မိုးမ က မီးဖို မှ လာသော အလင်းရောင် သဲ့သဲ့ ဖြင့် ကိုသူရမောင်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ ကိုသူရမောင် က သူ့လက်ညိုးကို နူတ်ခမ်းပေါ် ကန့်လန့်ဖြတ်ထောင်တင်ပြ လိုက်သည်။ သူ့အဖေ အခန်းထဲကို ချောင်းလို့ ရမည့် အပေါက်နေရာမှာ ကိုသူရမောင် က ရပ်ကာ ကုန်းချောင်းလိုက်ပြီးမှ မိုးမကို လာဖို့ လက်ယပ်ပြလိုက်သည်။ မိုးမ ကို သူချောင်းနေသော အပေါက်ကို လက်ညိုးထိုးပြကာ ချောင်းဖို့ အမူအယာဖြင့် ပြလိုက်သည်။ မိုးမက လေသံလေးဖြင့်၊

"ဘာလဲ ဘာကို ကြည့်ရမှာလဲ သေခြာပြောလေ"

"ဟာ ကြည့်ပါဆို နင့်ရဲ့ ယောင်းမ အလိမ္မာလေး လှုပ်ရှားနေတာကိုလေ"

မိုးမ မှာ ထိပ်လန့် တကြားဖြစ်သွားရသည်။

"ဘာ ကိုကြီး လာနောက်နေတာလား၊ ရှင့်အနားကို ကျမ လာအောင် တဖန်ထွင်နေတာ မဟုတ်လား"

"အမလေးကွာ ကဲ ကြည့် ငါ နင်နဲ့ နှစ်လှမ်းအကွာ မှာ ဆုပ်ပေးမယ် ကဲ့ ချောင်းကြည့်လိုက်"

မိုးမ က ထိုအခါကျမှ ရှေ့တိုးပြီး ကိုသူရမောင် ပြသည့် အပေါက်မှ ချောင်းလိုက်သည်။ မိုးမ ရင်ထဲ မှာ အလုံးကြီး စို့သွားသလို ဖြစ်သွားရသည်။ သူမ ယောက်ခထီးကြီး ကုတင်ပေါ်မှာ ယောက်ခထီးကြီး ဦးဖိုးမောင်က သူ့မယားပါသမီးလေး လဲ့လဲ့နွယ်ကို လိုးနေလေသည်။ နှစ်ယောက်စလုံး မှာ ကိုယ်ပေါ်တွင် အဝတ်အစား တမျှင်မျှ မရှိကြ၊ ကိုယ်လုံးတီးဖြင့်၊ လဲ့လဲ့နွယ်မှာ အောက်မှ ပက်လက်ကလေး ဖြင့် အသံတိုးတိုးလေးဖြင့် ငြီးတွားရင်းက သူမ ပထွေး ကျောပြင်ပြီးကို ပွတ်သတ်ပေးနေလေသည်။ သူမ ပေါင်လုံးတွေကို ကားထားပြီး ဦးဖိုးမောင် လီးကြီးက သူမ စောက်ဖုတ်လေးထဲ ဝင်ထွက် လို့ ပုံမှန် ဆောင့်လိုးပေးနေသည်။

မိုးမ တယောက် အသက်ရှုအရမ်းမြန်လာပြီး ခေါင်းပင် ခြာခြာလည်သလို မူးနှောက်လာသဖြင့် နံရံကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ထောက်ထိန်းထားလိုက်ရသည်။ ကိုသူရမောင်ကို လှည့်ကြည့်ဖို့ ကြိုးစားသော်လည်း မရတော့ သူမ ကိုယ်လုံးလေး ရုပ်သေးကြိုးပြတ်သလို ခွေခေါက်ကျသွားရသည်။ ကိုသူရမောင်က အနောက်မှ အမြန်ပွေ့ချီလိုက်သဖြင့်သာ ကြမ်းပေါ်သို့ လဲကျမသွားခြင်း ဖြစ်သည်။

"ကျမ အသက်ရှု မဝတော့ဘူး ခေါင်းလည်း တအားမူးလာတယ်၊ ကျမ အခန်းကို ပြန်ခေါ်သွားပေးပါ"

ကိုသူရမောင်က မိုးမ ကို ပွေ့ချီကာ သူမ တို့ အခန်းရှိရာသို့ အမြန်လျှောက်ပြန်လာခဲ့လေသည်။ မိုးမ က သူမ လက်နှစ်ဖက်ကို ကိုသူရမောင် လည်ကုတ်ပေါ်တွင် တွဲလဲခို ချိတ်ထားလေရာ မိုးမ ဆီမှ သင်းပျံသော ကိုယ်နံ့ ရေမွှေးနံ့လေး များကို ရှုရှိုက်မိလေသည်။
အခန်း ၇၈။ ကိုသူရမောင် နှင့် မိုးမ အဆက်

ကိုသူရမောင်က မိုးမ ကို သူမ အိပ်ယာပေါ်မှာ အသာလေး ပက်လက်လှဲ စေပြီး ခေါင်းအုံးပေါ်ကို ခေါင်းလေး ဖြည်းညှင်းစွာ ချပေးလိုက်သည်။ မိုးမ က အသက်ကို မနည်း မှန်အောင် ရှုရင်းက၊

"မယုံနိုင်စရာကြီးနော်၊ ဒီအိမ်ကြီးထဲမှာ အဲလို တွေ ဖြစ်နေတာ ဘယ်လောက်တောင် ကြာနေခဲ့ပြီလဲ"

ကိုသူရမောင်က မိုးမ ကို အိပ်ယာပေါ်မျာ နေရာတကျ ဖြစ်အောင် သေသေခြာခြာလုပ်ပေး ပြီးမှ၊

"အရမ်းကြီး စိတ်ထဲ မှာ မထားပါနဲ့ ကွာ၊ ဒါတွေက ဖြစ်ရိုး ဖြစ်စဉ်တွေ ပါ၊ သဘာဝ တရားတွေလေ၊ ဖြစ်တယ် ဆိုတာကို ဖြစ်တယ်လို့ သဘောထားလိုက်ပြီး၊ ကိုယ့်ဘဝ ကိုယ်ဆက်လျှောက်ကြတာပေါ့"

"ဘာ၊ သာ ဖြစ်ရိုးဖြစ်စဉ် ၊ ဘာသဘာဝလဲ၊ အဖေက သမီးကို လိုးနေတယ် ဆိုတာကို ဘယ်လို သဘာဝလို့ ခေါ်မှာလည်း မုန်းစရာကောင်းလိုက်တာ အံတောင်အံချင်လာတယ်"

"အိုကွာ တကယ့်အဖေ နဲ့ သမီး အရင်းမှ မဟုတ်တာ ၊ ပထွေး နဲ့ မယားပါသမီး ပဲဟာကို၊ ယောက်ျား နဲ့ မိန်းမ ဆိုတာ သွေးမတော် သားမစပ်ပဲ နီးနီးကပ်ကပ် နေလိုက်ရင် သဘာဝတရားက တယောက်ကို တယောက် ဆွဲဆောင် စေတာပဲလေ။ ဘယ်လို ပဲ အတင်းကြီး အမျိုးတော်ခိုင်းခိုင်းပါ။ အဲဒီ သဘာဝ တရားကို သဘောပေါက်သွားရင် ချစ်လေး စိတ်ထဲ ဘယ်လို မှ မနေတော့ပါဘူးကွာ"

"တော်စမ်း ပါ ကျမ ကို လာပြီး မဟုတ်တဲံ တရားသဘောတွေ လာပြောမနေပါနဲ့၊ ရှင်ဘာလိုချင်လို့ အဲလို ပြောနေသလဲ ဆိုတာ ရှင့်ကို ရှင် သိပါတယ်။ ရှင့်အတွင်းစိတ်ထဲက အဲဒါတွေ မမှန်မှန်းကို သိနေတာပါ"

ကိုသူရမောင်က နင်ပြောချင်တာ ပြောတော့ ဆိုသည့် အပြုံး မျိုး ဖြင့် ပြုံးပြရင်းက သူ့လက်တွေကို မိုးမ ပေါင်တန်တွေပေါ် ပွတ်ပေးနေလိုက်သည်။ မိုးမ က သူ့လက်ကို လှမ်းချူပ် ကိုင်ပြီး ရှေ့ဆက်မတိုးနိုင်အောင် ဖိထားလိုက်သည်။ ကိုသူရမောင်က စိတ်ထဲ မှာတော့ နည်းနည်း မအီမသာ ဖြစ်မိသည်။ သူထင်သည်က မိုးမ တယောက် ဦးဖိုးမောင် နှင့် လဲ့လဲ့နွယ် လိုးနေကြသည်ကို မြင်လိုက်ရလျှင် စိတ်တွေ ထလာပြီး သူ့ကို လည်း အလိုးခံလိမ့်မည်ဟု တွက်ထားမိခဲ့သည်။ အခုတော့ မိုးမ က လဲ့လဲ့နွယ် နှင့် ဦးဖိုးမောင် တို့ ပျော်ပါးနေသည်ကို ကြည့်ပြီး အရမ်းစိတ်ထိခိုက်ကာ အာရုံ ပျက်ပြား နေရသည်။ ထိုအခြေအနေကို ပြန်ထိန်းဖို့ ကိုသူရမောင်က စကားလမ်းကြောင်း ပြောင်းလိုက်သည်။

"ရင်ဦးမောင် တယောက် နောက်ကျလှခြေလား ဒီည။ ခါတိုင်း ဒီအချိန်ဆို သူရောက်နေလောက်ပြီ မဟုတ်လား"

"သူက ဒီည သူ့သူငယ်ချင်း တယောက်ရဲ့ နှစ်ပတ်လည်ပါတီ တခုကို သွားတာ၊ မနက် ၂ နာရီလောက်မှ ရောက်မယ်တဲ့ ဖုံးခေါ်ပြောထားတယ်"

မိုးမ မှာ ပြောပြောပြီးခြင်း သူမ အမှားကို သူမ သတိရလိုက်မိသည်။ သူမ စိတ်တွေ ကရောက်ကရက် ကြောင့် ကိုရင်ဦးမောင် ပြန်ရောက်မည့် အချိန်ကို ပြောလိုက် မိလေပြီ။ ယခု တော့ နောက်ကျသွားလေပြီ၊ ကိုသူရမောင် မျက်နှာမှာ ချက်ခြင်း ဝင်းလက်သွားသည်။ မျက်လုံးတွေက လည်း သူမ အသက်ရှု မမှန်မှုကြောင့် နိမ့်ချည်မြင့်ချည် ဖြစ်နေသည့် ရင်သား အစုံကို ငေးကြည့်နေသည်။ မိုးမ ကလည်း ချက်ခြင်း သတိပြုမိသောကြာင့် မျက်နှာလေး နီမြန်းသွားသည်။

ကိုသူရမောင်က မိုးမ ပုခုံးတဖက်တချက်မှာ သူ့တတောင် နှစ်ဖက်ကို ထောက်၊ကုတင်ပေါ်ကုန်းကာ မိုးမ ပါးလေးကို နမ်း ဖို့ ကြိုးစားလိုက်သည်။ မိုးမ က မျက်နှာလေးကို တဖက်လှည့်လိုက်သဖြင့် နားရွက်ကလေး ကို နမ်းမိသည်။ မိုးမ က ကိုသူရမောင် မျက်နှာကို မကြည့်ပဲ တဖက်သို့ လှည့်ထားသဖြင့် ကိုသူရမောင်က မိုးမ လည်တိုင်တို့ ကို နမ်းရှုံ့လိုက်သည်။ မိုးမ ညဝတ်အကျႌအသားပါးပါး အောက်မှ မြင်နေရသော အသားစိုင်တို့ကို တပ်မက်စွာ ငေးမောရင်းက ကြယ်သီးပြုတ်နေသော အကျႌ ရှေ့ဖက်မှ ရင်ညွန့်သား လေးများကို သူ့နူတ်ခမ်း အစုံဖြင့် စုပ်နမ်းလိုက်သည်။ မိုးမ တယောက် သူမ အသား ကို စိုစွတ်သော နူတ်ခမ်းအစုံက လာထိတော့ ကြက်သည်းမွှေးညှင်းလေးများ ပင် ထသွားသည်။အသံလေး ပင် သူမ ကိုယ်တိုင် မသိလိုက်ပဲ ထွက်သွားရကာ ကိုသူရမောင် မျက်နှာကို ပြန်လှည့်ကြည့်ရင်း၊

"ကျေးဇူးပြုပြီး သွားပါတော့ရှင်၊ ကျမ အိပ်ပါရစေတော့၊ ကျမ စိတ်ရော ကိုယ်ပါ ညှစ်နွမ်းနေပါပြီ"

ကိုသူရမောင်က မိုးမ ၏ ညဝတ်အကျႌလေး လျှောကျနေသည့် ပုခုံးသားကလေးကို ပွတ်ပေးလိုက်ရင်းက၊

"အချစ်လေး ကလည်းကွာ ဒီလို အခွင့်အရေးမျိုး က ဘယ်လို ရနိုင်မှာလဲ၊ ကိုကြီး က ချစ်လေးကို လိုချင်လို့ စောင့်နေရတာ ကြာလှပါပြီကွာ၊ ဒီညလောက်ကောင်းတဲ့ အခြေအနေ ဘယ်လိုမှ ပေါ်မှာ မဟုတ်တော့ဘူးလေ။ ချစ်လေး ပင်ပန်းနွမ်းနယ်နေတာ တွေကို ကိုညီး ဖြေဖျောက်ပေးပါရစေကွာ၊ စိတ်ကို သာ အသာလျှော့ထားလိုက်ပါတော့"

မိုးမ မှ အသံထွက်ငြီးချင်လာမိသည်။ဒေါသလည်း ထွက်ထွက်ဖြင့်၊

"ရှင် အခု ထွက်သွားမလား မထွက်သွားဘူးလား၊ ကျမ အော်ပြစ်လိုက်မှာနော်၊ ဒီအိမ်ထဲက လူတွေ အကုန်ကြားအောင်ကို အော်ပြစ်လိုက်မှာ၊ အရှက်မကွဲချင်ရင် အခုထွက်သွားတော့"

ကိုသူရမောင်က ဒီညတော့ မရတော့ဘူး ဆိုတာ ခံစားသိလိုက်ရပြီး ဒေါသလည်း အနည်းငယ်ထွက်လာမိသည်။ ထို့ကြောင့် ကုတင်ပေါ်ကုန်းနေရာက မတ်မတ်ပြန်ရပ်လိုက်ပြီး အခန်းဝသို့ သွားမည်ပြင်ရင်း၊

"နင့်ကိုယ်နင် သူတော်စင်မ ကြီးလို လုပ်ပြမနေစမ်းပါနဲ့၊ တနေ့ ငါ နင့်စောက်ဖုတ်ကို လိုးပြီ၊ စောက်ရည်တွေ ပန်းထွက်သွားအောင်ကို လုပ်ပြအုန်းမယ် စောက်ကောင်မ၊ စောင့်ကြည့်နေဟွန်း"

သူမကို စောက်နှင့် နိူင်းကာ ပြောလိုက်သဖြင့် ဒေါသထွက်သွားသော မိုးမ က အိပ်ယာပေါ် ပက်လက်ကလေး လှဲ နေရာမှ ခုန်ထကာ ကိုသူရမောင် ကို ခုန်အုပ်လိုက်လေသည်။ ကိုသူရမောင်က အခန်းဝနားသို့ ရောက်နေပြီ ဖြစ်ရာ လက်ကို ဖမ်းမိလိုက်သည်။ ဖမ်းမိသော လက်ကို ပင် ဆွဲကာ သူမ ပါးစပ်ဖြင့် ကုံးကိုက်ပြစ်လိုက်သည်။ ကိုသူရမောင် ကလည်း ကိုယ်ကို တပတ်လှည့်လိုက်ရာ မိုးမ ၏ ဘရမ်းဘဒါ အနေအထားကြောင့် ညဝတ်အကျႌက ဖရိုဖရဲ နှင့် အောက်မှ ရင်သားတွေက လှုပ်ခါယမ်းနေသည်ကို လက်နာနေသည့်ကြားက မြင်နေရသဖြင့်၊ လွတ်နေသော နောက်လက်တဖက်ဖြင့် အုပ်ကိုင်ကာ ဆုပ်နှယ်ပြစ်လိုက်သည်။ ကိုသူရမောင် ၏ အတွေ့အကြုံ ရှိနေသော လက်က ညဝတ်အကျႌအောက် ဘရာဇီယာကြားမှ ပင် မိုးမ နို့တွေကို အုပ်ကိုင်မိလေသည်။ မိုးမ က ဒေါသ ဖြင့် မွန်နေသဖြင့် ရုတ်တရက် သတိမထားမိလိုက်ခြေ။

အဖြစ်အပျက် တွေက မြန်ဆန်လွန်းလှ သည်။ စက္ကန့်ပိုင်းလေး အတွင်း မိုးမ ပါးစပ်မှာ သွေးအရသာကို လျှာပေါ် ခံစားလိုက်ရသဖြင့် လန့်ဖြန့်သွားခဲ့ရသည်။ မိုးမ သွားတွေက ကိုသူရမောင် လက်မောင်းသားကို ပေါက်ပြီး သွေးများ ဖြာကနဲ ထွက်လာသဖြင့် ဖြစ်သည်။ မိုးမ က နာသဖြင့် ရှုံ့မဲ့ သွားသော ကိုသူရမောင် မျက်နှာကို ကြည့်ိုက်ပြီး သူမ ကိုက်လိုက်မိသည့် နေရာကို ပြန်ကြည့်လိုက်မိသည်။ လက်မောင်းပေါ်တွင် သွားရာ အကွင်းလိုက် ကြီး နှင့် ပေါက်သွားသည့် နေရာတို့ မှာ သွေးစို့နေလေသည်။ မိုးမ တကိုယ်လုံးတုံရီ သွားရသည်။ သူမ အသက် ကို မျှင်း ရှုပြီး မောပန်းလာခဲ့ရသည်။ ကိုသူရမောင် မျက်နှာကို ကြည့်လိုက်၊ သူ့အနာကို ကြည့်လိုက် ဖြင့် လုပ်နေရင်းက ကိုသူရမောင် ၏နောက် လက်တဖက်က သူမ နို့ပေါ်ကို ရောက်နေပြီး ကောင်းကောင်း ဆုပ်နှယ်နေသည်ကို သတိထားမိလိုက်သည်။ သူမ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ထို လက်ကို ဖမ်းအုပ်ကိုင် ကာ ဆုပ်လိုက်ရင်းက လေသံတိုးတိုး ဖြင့်၊

"ကျမ က လဲ့လဲ့နွယ် မဟုတ်ဘူး၊ စောက်ကောင်မလို့ မသုံးပါနဲ့"

ကိုသူရမောင်က ဒဏ်ရာရသွားသော သူ့လက်မောင်းဖြင့် မိုးမ ကိုယ်လုံးလေးကို သိုင်းဖက်ကာ သူ့ရင်ခွင်ထဲသို့ ဆွဲသွင်းလိုက်သည်။ မိုးမ ရင်သား အစုံ က သူ့ရင်ဘတ်တွင် အိကနဲ့ လာဖိကပ်မိသွားသည်။ သူ့လက်မောင်းပေါ်မှ သွားရာပေါ်တွင် စို့နေသော သွေးစလေးများကို သူ့ပါးစပ်ဖြင့် ငုံ့စုပ်လိုက်ပြီး၊ မိုးမ ကို နူတ်ခမ်းချင်း ဖိကပ်လိုက်ပြီး ထိုသွေး အရသာကို ခံစားစေသည်။ မိုးမ က နူတ်ခမ်းကို စေ့ထားလေရာ သူ့လျှာကြီး ကို မိုးမ ပါးစပ်ထဲ ရအောင်ထိုးထည့် ပြီး မိုးမ ကို ပြန်နမ်းစေဖို့ ကြိုးစားလေသည်။ မိုးမ လည်း သူမ ပါးစပ်ထဲ ဝင်လာသော လျှာကြီး မှ သွေးနံ့ကို ရလေသည်။ မိုးမ မှာ အခု ထိ စိတ်လှုပ်ရှား ပြီး မောဟိုက်နေလျှက်က ကိုသူရမောင် အနမ်းတွေကို ရှောင်ပြီး ရုန်းကန်နေရာမှ ကိုသူရမောင် လက်မောင်းမှ သွေးစ များ သူမ ညဝတ်အကျႌပေါ်မှာ ဟိုတကွက် ဒီတကွက် ပေကျံကုန်သည်ကို သတိထားမိလေသည်။

ကိုသူရမောင် က မိုးမ ကို ကုတင်ပေါ်သို့ ဆွဲခေါ်သွားသည်ကိုလည်း ဒီတခါတော့ အလိုက်သင့်လေး ပါသွားမိလေသည်။ ကိုသူရမောင်ကို သွေးထွက်သံယို အနာတရ ဖြစ်အောင် လုပ်လိုက်မိသည်ဟူသော အတွေးက မိုးမ စိတ်ကို ပျော့သွားစေသည်။ စိတ်ထဲက လဲ တကယ်စိုးရိမ်သော စိတ်ဖြင့်၊

"ကိုကြီး အရမ်းနာသွားလား၊ ကျမ ဟို ဂွမ်းနဲ့ စပရစ် သွားယူပေးမယ်လေ"

ကိုသူရမောင်က မိုးမ ကို လွှတ်ပေးလိုက်သည်နှင့် မိုးမ က အံဆွဲတခု မှ ဂွမ်း စပရစ် စသည်တို့ကို သွားယူ ပြီး ပြန်လာလေသည်။ ကိုသူရမောင် က ကုတင်ပေါ်တွင် ထိုင်ပြီး စောင့်နေသည်။ ထိုအချိန်တွင်တော့ မိုးမ မှာ အနည်းငယ် စိတ်တည်ငြိမ်သွားလေပြီ၊ ကိုသူရမောင် အနာကို သေခြာ ဂရုစိုက်ကာ စပရစ်ဖြင့် ဆေးကြော ပေးနေသည်။ ကိုသူရမောင်က သူ့ တခြား လက်တဖက်ဖြင့် မိုးမ ပုခုံးလေးကို သိုင်းဖက်ကာ သူ့အနားဆွဲယူ လိုက်သည်။ မိုးမ ရင်သားတွေက သူ့ ရင်ဘတ် နှင့် နံဘေး တို့ တွင် လာဖိကပ်လေသည်။ မိုးမ သူ့အနာကို သန့်ရှင်း ဆေးထည့်ပေးနေချိန်တချိန် လုံး သူမ ကို ကိုသူရမောင် ဖက်ထားခြင်း ခံနေရလေသည်။.

မိုးမ မှာ အနာကိစ္စ ပြီး သွားတော့ လည်း မလှုပ်ရှားတော့ပဲ ကိုသူရမောင် ရင်ခွင်ထဲ မှာ ငြိမ်နေလေသည်။ ကိုသူရမောင်က မိုးမ ဆံပင်လေးများကို သူ့ပါးစပ် ဖြင့် အသာ လေမှုတ်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးမှ မိုးမ နားအနောက်ဖက် လည်တိုင်လေး ကို သူ့လျှာကြီး ဖြင့် တို့ထိကာ ရက်ပေးလိုက်တော့ မိုးမ ကိုယ်လေး တုံတက်သွားရသည်။ ယခုတော့ မိုးမ မှာ သခင်ပုံသွင်း လိုက်သည်ကို ပထမဦးဆုံး အကြိမ် သဘောပေါက်ပြီး ယဉ်သွားရသည့်  တိရစာ္ဆန် အရိုင်းမလေး တကောင် နှင့် ပင် တူနေတော့သည်။
အခန်း ၇၉။ မိုးမ အခန်းထဲ မှ ကိုသူရမောင်

မိုးမ မှာ မလှုပ်မယှက် ဖြင့် ငြိမ်နေစဉ် ကိုသူရမောင် လက်က မိုးမ ပုခုံးသား လေးကို ပွတ်သတ်သတ် ပေးနေရင်းက မိုးမ ဘိုက်သားလေး တွေကို ပွတ်ပေးနေလိုက်သည်။ နောက်တော့ ဖြည်းဖြည်းချင်း အပေါ်သို့ တက်လာခဲ့သည်။ မိုးမ မှာ ခုတော့ သူ့ကို အတင်း တားချင်စိတ်မရှိတော့ခြေ။ ကိုသူရမောင် ကို သွေးထွက် သံယို ဖြစ်အောင် လုပ်လိုက်မိတာကို ပဲ စိတ်မကောင်းဖြစ်နေမိသည်။ မိုးမ ဘဝတလျှောက်လုံး ခုလို မျိုး သွေးထွက်သံယို သူများ အသားနာအောင် တခါမှ မည်သူ့ကို မှ မလုပ်ခဲ့ဘူးခြေ။ အခု ကိုသူရမောင်ကို လုပ်မိခဲ့ သည်ကိုလည်း မိမိကိုယ် မိမိ အပြစ်တင် နေမိလေသည်။

ကိုသူရမောင် လက်ဖဝါးက သူမ ရင်သား အပေါ်ကို ရောက်လာတော့ ကိုသူရမောင် လက်ကောက်ဝတ် ကို လှမ်းကိုင်လိုက်ပြီး ရှက်သွေးဖြန်းသော မျက်နှာလေးဖြင့် မော့ကြည့်ကာ၊

"ကိုကို ခနနေရင် ပြန်ရောက်လာတော့မယ်"

ဟု တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်သည်။ သူမ နှလုံးတွေက အခုံမြန်နေသည်။ အသက်ရှုလည်း နည်းနည်းမြန်လာခဲ့ သည်။ ကိုသူရမောင်က ဘာမှ ပြန်မပြောပဲ သူ့လက်တွေကိုသာ အသာ အားပြုကာ ဆွဲပြီး မိုးမ ရင်သား တွေကို အုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ မိုးမ ၏ အိစက် နေသော ရင်သား မို့မို့ကို အသာ ဆုပ်ညှစ်လိုက်ပြီး မိုးမ နူတ်ခမ်း အစုံကို နမ်းစုပ်ဖို့ ကြိုးစားလေသည်။ မိုးမ က သူမခေါင်းကို တဖက်သို့ လှည့်ရှောင်လိုက်ရင်းက၊

"ကိုကို အခု ရောက်လာတော့မယ်"

ဟု ထပ်ပြောလိုက်သည်။ ထိုအချိန်တွင် ကိုသူရမောင် က ခေါင်းငုံ့ကာ မိုးမ ရင်သား အပေါ်ပိုင်း ရင်သား မြှောင်းပေါ်ကို သူ့နူတ်ခမ်းဖြင့် ဖိကပ်နမ်းလိုက်သည်။ မိုးမ မှာ ငြီးသံလေး ထွက်လာပြီး မတ်တတ်ထရပ်လိုက် သည်။ သူမ အသက်ရှုသံနေ က မမှန်တော့၊ အသက်ရှုသံ ပြင်းပြင်းကို ကြားနေရသည်။ ကိုသူရမောင် လည်း မတ်တပ် ထရပ်လိုက်သည်။ မိုးမ ကိုယ်လုံးလေးကို သူ့ ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းကာ ဖက်လိုက်သည်။ မိုးမ က အသံတုံတုံရီရီဖြင့်၊

"မကောင်းပါဘူး ကိုကြီးရယ်..ဟင့် အင်း... ဟင့် အင်း..."

ဟု ငြင်းရှာသည်။ မိုးမ အသက်ရှုလိုက်တိုင်း မို့မောက်တက်လာသည့် ရင်သား အစုံကို ဘေးတိုက် မြင် နေရသည့် ကိုသူရမောင် တယောက် မိုးမကို မျက်နှာချင်းဆိုင် ဆွဲလှည့်ကာ ဖက်ရမလား ၊ နောက်ကျောဖက် ကနေဖက်ရမလား တွေးနေလိုက်သည်။ နောက်တော့ မိုးမ ကျောကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲကာ ဖက်လိုက်သည်။ မိုးမ ဖင်လုံးလေး မှာ သူ့လီးကြီး နှင့် လာထိကပ်လေသည်။ မိုးမ ဘိုက်သားလေးကို သူ့လက်ဖြင့် သိုင်းဖက်ကာ တင်းတင်းကျပ်ကျပ်လေး ဖက်လိုက်သည်။ မိုးမ ဖင်နှစ်လုံးကြား မှာ ကိုသူရမောင် လီးကြီးက အမြှောင်းလိုက်ကပ်လျှက် မိုးမ မှာ ဒူးများ ပင်ညွှတ်ခွေချင်လာခဲ့ရသည်။

ကိုသူရမောင်က သူ့ဒူးကို ကွေးကာ လီးကြီးကို မိုးမ ဖင်နှစ်လုံးကြားသို့ ထိုးသွင်းကာ လွှဆွဲသကဲ့သို့ ပင့်ဆွဲပွတ်လေသည်။ ကိုသူရမောင်က မိုးမ ဘိုက်သားလေးကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဆွဲဖက်ထားသဖြင့် မိုးမ ကိုယ်လေးက ရှေ့ကို ကုန်းပေးသလို ဖြစ်နေရကာ ကိုသူရမောင် အတွက် တကယ်လိုးနေရသလို ပုံစံကောင်းနေလေသည်။ သူ့လက်တဖက်က မိုးမ ပေါင်တန်ကြီးများကို ရှေ့ပိုင်းမှ ပွတ်သတ် ကိုင်တွယ်ပေးလာလေရာ၊ မိုးမ မှာ တုံတုံရီရီဖြင့် ကိုသူရမောင်ကို တောင်းပန် အကြည့်ဖြင့် မော့ကြည့် ရှာလေသည်။ ကိုသူရမောင် လက်က မိုးမ ညဝတ်အကျႌကို လည်း တဖြည်းဖြည်း တွန်းမ ရင်းက ပေါင်ကို ပွတ်လာသည် ဖြစ်ရာ မိုးမ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီလေးထိရောက်လာတော့သည်။ မိုးမ စောက်ဖုတ်ကို အတွင်းခံ ဘောင်းဘီ အပေါ်မှ အုပ်ကိုင်လိုက်မိချိန်တွင် မိုးမက

"ကိုကို အခု အိမ်နားရောက်နေလောက်ပြီနော်"

ဟု ထပ်ပြောပြန်သည်။ မိုးမ မှာ ကိုရင်ဦးမောင် နှင့် ရမှသာ သူမ အပျိုစင်ဘဝကို စွန့်လွှတ်ခဲ့ရသူ ဖြစ်ပြီး၊ ကိုရင်ဦးမောင် မှ လွဲ လျှင် ဘယ်ယောက်ျား မှ မထိ မတို့ ခဲ့ဘူးသေးသော သူမ အတွင်း ပစ္စည်းတို့ကို အခုတော့ ဖြင့် ကိုသူရမောင် တယောက် ပယ်ပယ်နှယ်နှယ် ကိုင်တွယ်နေတာကို ခံနေရလေပြီ။ ကိုင်နေသူက လည်း မိမိ ယောက်ျား ၏ အကို အရင်း၊ အကိုင်ခံနေရတာကလည်း မိမိ ယောက်ခမကြီးအိမ်က မိမိ တို့ လင်မယား အိပ်သည့် အခန်းထဲမှာ၊ ထိုကဲ့ သို့သော အခြေအနေက မိုးမ ကို ပါးစပ်အာစေးထည့်ထားသလို ဖြစ်စေကာ ချွေးပြန် မောဟိုက်လာစေလေသည်.။

ကိုသူရမောင် နူတ်ခမ်းအစုံက မိုးမ လည်တိုင်မှ တဆင့် မိုးမ ပါးပြင် မိုးမ နားအနောက်နား တို့ကို နမ်းစုပ်ပေးရင်း လီးကြီးက လည်း မိုးမ ဖင်ကြားကို ညှောင့်နေလေရာ မိုးမ တယောက် ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ ဖြစ်နေရလေသည်။ မိမိ ကို မိမိ ခဲအို က လိုးချင်နေမှန်းကို မိုးမ သိသလို မကြာခင်မှာ သူမ အလိုးခံရတော့မည် ဆိုတာကိုလည်း စိတ်ထဲမှာ သိနေလေပြီ၊ အဲလို မဖြစ်အောင် ဘယ်လို လုပ်ရမည် ဆိုတာကိုတော့ သူမ မသိတော့ပေ။ ကိုသူရမောင်က မိုးမ နူတ်ခမ်းကို ရအောင် နမ်းဖို့ ကြိုးစားတော့ မိုးမ တယောက် ကိုယ်ကို ရှေ့ကိုင်းကာ ရှေ့မှ နံရံကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ထောက်ထားလိုက်မိသည်။ အောက်ကို ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ မိမိ ညဝတ်အကျႌမှာ ပေါင်အထိလန်နေပြီး ကိုသူရမောင် လက်က ပေါင်ခွဆုံမှာ ဝင်ကာ စောက်ဖုတ်ကို ပွတ်ခြေနေသည်ကို မြင်နေရလေသည်။ ကိုသူရမောင် လက်ချောင်းတွေက မိုးမ ပင်တီ ပေါင်ရင်းသားရည်မျှော့ကြိုးအောက်မှ တိုးဝင်ကာ စောက်ဖုတ်တွင်းသို့ ထိုးသွင်းဖို့ ကြိုးစားလေသည်။ ကိုသူရမောင် လက်ချောင်းထိပ်တွေက မိုးမ စောက်စေ့ လေးနှင့် မိုးမ စောက်ဖုတ် နူတ်ခမ်းတို့ကို ပွတ်ချေ လာတော့ မိုးမ ခရှာ အရှက်ပိုရတော့သည်။ မိမိ စောက်ဖုတ်မှ အရည်ကြည်တို့က စိုစွတ်နေပြီ မဟုတ်ဘား၊ ခုတော့ ကိုသူရမောင် တယောက် သူမ စောက်ရည်တွေ ရွဲနေသည်ကို သိသွားလေပြီ။ ကိုသူရမောင် မှာ သူ့လက်ခလည်ဖြင့် မိုးမ စောက်ဖုတ်အတွင်း သို့ထိုးထည့်ကာ အသွင်းအထုတ်လုပ်ပေးရင်းက မိုးမ အသက်ပြင်းပြင်းရှုရင်း မို့မိုတက်လာသော ရင်သား အစုံကို အပေါ်မှ ငုံ့ကြည့်နေသည်။

မိုးမ က ကိုသူရ မောင် လက်တွေကို ဆက်ထိုး မရအောင် လှမ်းဆုပ်ကိုင်လိုက်တော့ ကိုသူရမောင်က၊

"ဘာဖြစ်လို့ လဲ ချစ်လေး ရဲ့၊ ကောင်းနေရဲ့ သားနဲ့ အချစ်လေးက ခေါင်းမာနေတယ်ကွာ"

ဟု ပြောလိုက်သည်။ မိုးမ ကလည်း နောက်တခါ၊

"ကိုရင်ဦးမောင်  အခု အိမ်နားရောက်နေလောက်ပြီ"

ဟု ထပ်ပြောပြန်သည်။ ကိုသူရမောင်၏သန်မာ သော လက်က မိုးမ တွန်းထားသည့် ကြားမှ တွန်းထိုးကာ မိုးမ စောက်ဖုတ်တွငိးသို့ လက်ခလည်တချောင်းလုံး တိုးဝင်သွားအောင် ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ မိုးမ ဟာ အီး ကနဲ အသံ ထွက်ကာ ခေါင်းကလေး မော့ပြီး မျက်လုံးအစုံ တင်းတင်းလေး ပိတ်သွားရသည်။ ကိုသူရမောင်က သူ့လက်ခလည်ကို အဝင်အထွက်လုပ်ကာ လက်ချောင်းဖြင့် မိုးမ စောက်ဖုတ်ကို ပင့်ကာ လိုးပေးလိုက်တာ့ မိုးမ ခမျှာ ငြီးသံလေးသာ ထွက်လာရတော့သည်။ ကိုသူရမောင် လက်ချောင်းက ပင့်ထိုးလိုက်ချိန် မိုးမ ခြေဖျားကလေး ကြွသွားရပြီး ဆွဲထုတ်လိုက်မှ ခြေဖနောင့်မှာ ကြမ်းပေါ် ပြန်ကျလာရသည်။

ထို အချိန်တွင် မိုးမ မှာ မျက်နှာလေး မော့လျှက် မျက်လုံးစုံမှိတ်ကာ ပါးစပ်လေးက ဟတတ ဖြစ်နေရှာလေသည်။ ကိုသူရမောင်က လက်က လည်း စောက်ဖုတ်ကို အဆက်မပြတ်လိုးပေးရင်း လီးက လည်း ဖင်ကြားမှာ ညှောင့်နေရင်းက အားနေသည့် နောက်လက်တဖက်ဖြင့် မိုးမ မေးလေးကို ကိုင်ကာ မျက်နှာကို သူ့ဖက်လှည့်လိုက်သည်။ မိုးမ ၏ ဟတတ နူတ်ခမ်းအစုံကို သူ့ပါးစပ်ဖြင့် ဖိကပ်ကယ စုပ်နမ်းလိုက်ရင်းက သူ့လျှာကြီးကို မိုးမ ပါးစပ်ထဲသို့ ထိုးထည့်လိုက်လေသည်။ ကိုသူရမောင် အံအားသင့်သွားရသည်မှာ သူ့လျှာကြီးကို မိုးမ ပါးစပ်လေးက အငမ်းမရ ပြန်စုပ်လာခြင်းပင်တည်း။ ကိုသူရမောင်က မိုးမ သူ့လျှာကို စုပ်ပေးနေသည်ကို အရသာခံရင်းက မိုးမ ပင်တီလေးကို အောက်သို့ တွန်းချွတ်လိုက်ချိန်မှာတော့ မိုးမ မှာ မည်သို့မှ တားဆီး မည့် အရိပ်အယောင်ကို မပြတော့ခြေ။