မယားတောသူ ၄

အခန်း ၂၆။ ရိုးပလေး အသစ်ပေါ်မှာ မိုးမ တုန့်ပြန်လာခြင်း။

ကိုရင်ဦးမောင် မိုးမ အိပ်နေရာနားသို့ ရောက်လာပြီး မိုးမ ရဲ့ ညဝတ်အကျႌပါးပါးလေးကို အတွင်းခံဘောင်းဘီလေး ပေါ်အောင် လှန်တင်လိုက်လေသည်။ မိုးမ အတွက်ကလည်း အလွန်ထူးဆန်းသည့် ခံစားမှုမျိုး ဖြစ်ပေါ်နေရလေသည်။ မိုးမ စိတ်ထဲမှာ ကိုရင်ဦးမောင် အဖေ တကယ်ပင် အခန်းထဲ ဝင်လာပြီး သူအိပ်ပျော်နေရာသို့ ကပ်ကာ လာကိုင်ဖို့ ကျိုးစားနေသည်ဟု တွေးနေမိပြီး ရင်တွေပင် ခုန်လာခဲ့ရသည်။ ထိုစိတ်ခံစားမှု က ရိုးပလေး ကစားခြင်း၏ အဓိက ကျသော အရာဖြစ်ကာ ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ ကို ထိုသို့ ခံစားမိစေပြီး တဖြေးဖြေး ယဉ်ပါးလာစေဖို့ ရည်ရွယ်ခြင်း ဖြစ်လေသည်။ သူက မိုးမ တကယ်ပဲ သူ့အဖေ ဟု စိတ်ကူးကာ ရိုးပလေး ကို တကယ်စိတ်ပါလက်ပါ အာရုံခံစားနေသလားဟု သိချင်နေခဲ့သည်။ သူပထမဆုံး မိုးမ အသားကို ထိကိုင်လိုက်ရသည်နှင့် မိုးမ တယောက် တကယ်ပင် သူ့အဖေ မိုးမ အိပ်ယာနား ရောက်နေသည်ဟု မိုးမ ခံစားနေရကြောင်း သူသိလိုက်လေသည်။ ထိုအသိက ကိုရင်ဦးမောင် ကို အရမ်းပင် စိတ်လှုပ်ရှား တက်ကြွစေပြီး သူ့သွေးခုန်နူံးမှာ တအားမြန်လာသည်နှင့် အမျှ သွေးတော်တော်များများက သူ့လီးထိပ်ကြီးကို ကို တဟုန်ထိုး စီးဆင်း သါားသလိုပင် ခံစားလိုက်ရသည်။ ကောင်းလေစွ။ ကိုရင်ဦးမောင်က အသက် ရှုတောင်မမှန် တော့သဖြင့် တချက် ခပ်ပြင်းပြင်းလေး လေကို ရှုသွင်းလိုက်ပြီးမှ မိုးမ ရဲ့ ပေါင်တန်တွေပေါ်ကို လက်ဖဝါး အသာတင်လိုက်သည်။ မိုးမ တယောက် အွန့်ကနဲ အသံလေးထွက်သွားပြီး လက်မောင်းလေး အသာနေရာပြောင်းလိုက်ကာ အသက်ကို ပြင်းပြင်းရှုနေတာကို သတိထားလိုက်မိသည်။

ကိုရင်ဦးမောင်က သူ့လက်တွေကို မိုးမ ပေါင်တန်တွေပေါ်မှာ ဖြည်းဖြည်းချင်း အချိန်ယူကာ ပွတ်ပြီး  အတွင်းခံ ဘောင်းဘီလေးရှိရာကို တရွှေ့ရွှေ့တိုးသွားနေရင်း မိုးမ မျက်နှာကိုလည်း မျက်ခြေမပြတ်ကြည့်နေခဲ့သည်။ ကိုရင်ဦးမောင် လက်ဖဝါးကြီးမိုးမ စောက်ဖုတ် ကို သူ့အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးပေါ်ကနေ အုပ်ကိုင်လိုက်တော့ မိုးမ အသက်ရှုသံတွေ ပြင်းလာပြီး နှလုံးခုန်နူံးတွေလည်း မြန်လာခဲ့ရသည်။ မိုးမ ပိပိလေးလဲ အရည်စိုစွတ်လာခဲ့လေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ မျက်နှာကို ကြည့်နေရာက မျက်လုံးမခွာပဲနှင့် မိုးမ စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းလေးကို ဘောင်းဘီလေးပေါ်မှ ဖိပြီး ပွတ်ပေးလိုက်သည်။ မိုးမက လုပ်ရပိုလွယ်အောင် သူ့ ပေါင်လေး တဖက်ကို အသာ ကားပေးလိုက်သည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က သူ့လက်ကို ပန်တီ ပေါ်မှ မိုးမ ဗိုက်သား လေးတွေပေါ်ပြောင်းလိုက်သည်။ မိုးမ ညဝတ်အကျႌအောက်နား ကို နို့တွေ အပေါ်ထိလှန်တင်လိုက်သည်။ မိုးမ က ဘရာဇီယာ ဝတ်မထားပေ။ ကိုရင်ဦးမောင်က သူ့လက်ချောင်းထိပ်ကလေးဖြင့် မိုးမ ချက်တဝိုက်ကို အသာစက်ဝိုင်းပုံလေး လှည့်ပတ်ပွတ်သတ်ပေးနေတော့ မိုးမ သူ့တကိုယ်လုံးကို ဆန့်ထုတ်ပြစ်လိုက်သည်။ မိုးမ ငြိမ်ငြိမ် ခံမနေနိုင်သည်ကို ကြည့်ရင်း ကိုရင်ဦးမောင် တယောက် သဘောကျကာ ပြုံးလိုက်မိသည်။ သူ့စိတ်တွေလည်း ထလာနေပြီလေ။နောက်တော့ သူ့နူတ်ခမ်းတွေနဲ့ မိုးမ ဗိုက်သား ပြင်လေးကို ပွတ်သတ်ပြီး အပေါ်တရွေ့ရွေ့တက်လာကာ မိုးမ နို့တွေဆီ ရောက်လာတော့ လျှာထိပ်ကလေးဖြင့် စလှုပ်ရှားလိုက်သည်။ မိုးမ တယောက် အသက်ရှုပင်မှားကာ အိပ်ယာခင်းကို သူ့လက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်မိသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က သူ့ ဘောင်းဘီ နှင့် အတွင်းခံကို ပါ ဆွဲချွတ်ကာ မိုးမ ကိုယ်ပေါ်မိုး တက်လိုက်သည်။ သူ့ ခြေထောက်တွေကို မိုးမ ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှာ နေရာယူပြီး မိုးမ လည်တိုင်လေး ကို သူ့လျှာကြီးဖြင့် ရက်ပေးလိုက်၊ နူတ်ခမ်းလေး ဖြင့် စုပ်လိုက် လုပ်ပေးရင်း တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်သည်။

" မိုးမ၊ ကောင်မလေး၊ နင် က အရမ်းလှတာပဲ၊ ကိုယ်လုံးလေးက ဘာမှ ပြောစရာကို မရှိဘူး၊ အရမ်း စွဲမက်စရာကောင်းတယ်ကွာ၊ ဖေဖေ တောင် ကိုယ့်ကိုယ်ကို မထိန်းနိုင်တော့ဘူး၊ သမီးရဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကို တွေ့နေရလို့ အရမ်းကို ချစ်ချင်လာမိပြီ။ ဖေဖေ့ ကို လုပ်ခွင့်ပေးပါတော့ကွာ၊ နင်လည်း ကြိုက်မှာပါကွာ၊ ငါအခု တကယ်ကို လုပ်နေမိပြီ၊ ဆက်သာ အိပ်နေလိုက်ပါတော့နော်။ မနိုးလာတော့နဲ့၊ ငါ့ကို မင်းရဲ့ အိပ်ပျော်နေတဲ့ အချိန်လေးမှာ ပေးလုပ်ပါလားကွယ်၊ ဖေဖေ အခုလုပ်နေတာတွေ၊ ဖေဖေ့ ရဲ့ မာမာ အချောင်းကြီး ကလေး ကိုယ်ထဲ ဝင်လာတာတွေကို အိပ်မက်ထဲမှာ မက်နေတယ်လို့ သဘောထားလိုက်၊"

မိုးမ က အိပ်နေရင်း ငြီးသလိုလို၊ အင်းလို့ ပြောသလိုလို အသံလေးဖြင့် ငြီးပြလိုက်သည်။ သူ့ရဲ့ ကိုယ်ကိုလည်း ကိုရင်ဦးမောင် လုပ်လို့ အဆင်ပြေအောင် လူးလိမ့်ရင်းဖြင့် အနေအထားပြောင်းပေးလိုက်သည်။ ကိုရင်ဦးမောင် က သူ့ လိင်တန်ကြီးဖြင့် မိုးမ ပိပိလေးကို မိုးမ အတွင်းခံလေး အပေါ်မှပင် ထိုးဖိပွတ်လိုက်သည်။ မိုးမ ကလည်း တကယ့်ကို အိပ်ပျော်ချင်ယောင်ဆောင်နေရင်းက သူ့ကိုယ်လေးကို လှုပ်ရှားရင်း တုန့်ပြန်နေလေသည်။

ကိုရင်ဦးမောင်က အောက်ဖက်ကို တရွေ့ရွေ့ပြန်ဆင်းကာ သူ့နူတ်ခမ်းများဖြင့် မိုးမ အတွင်းခံလေးကို နမ်းလိုက်ရက်လိုက်လုပ်ရင်းက အတွင်ခံလေးကို ပါးစပ်ဖြင့်ကိုက်ကာ ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က သူ့လက်ဖဝါးတွေကို မိုးမ တင်ပါးလုံးတွေအောက် ထိုးထည့်ပြီး အသာမလျှက် သူ့လျှာကြီးဖြင့် မိုးမ စောက်ဖုတ်ကလေးမှ ငံကျိကျိ အရေကြည်လေးများကို ရက်လိုက်သည့်အခါတော့ မိုးမ မှာ အရည်တွေ တစိမ့်စိမ့်ထပ်ထွက်ကျလာတော့သည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ ပေါင်လုံးကြီးတွေကို တဖက်တချက်ကို တွန်းပေးလိုက်တော့ မိုးမ ကလည်း ကိုရင်ဦးမောင် ခေါင်းဝင်၍ရအောင် အလိုက်သင့် ကားပေးလိုက်လေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ ကိုယ်ပေါ်မှ ညဝတ်အကျႌ ကို ဆွဲချွတ်ပြီး ကိုယ်ပေါ်တင်ထားသည့် စောင်ကို ပါ ဆွဲဖယ်ပြစ်လိုက်ကာ အိပ်ယာပေါ်မှာ ကိုယ်လုံးတီး ဖြစ်အောင် လုပ်လိုက်သည်။ သူကိုယ်တိုင်လည်း ကိုယ်လုံးတီး ဖြစ်နေလေပြီ။

"ကဲ ငါ့ချွေးမချောလေး၊ ခုတော့ အိပ်ယာပေါ်မှာ ကိုယ်လုံးတီးနဲ့၊ ငါ့ရဲ့ အိပ်မက်တွေ တကယ်ဖြစ်လာခဲ့ပြီ။ ကလေးရဲ့ ကိုယ်လုံးလေးက အရမ်းလှတာပဲကွာ၊ ဖေဖေ့ ကို လိုးခွင့်ပေးပါတော့၊ ဖေဖေ ကလေးကို လိုးပါရစေတော့ကွာ"

ကိုရင်ဦးမောင် ဒီထိပိုပြီးမထိန်းနိုင်တော့ပါ၊ သူ့ရဲ့ လိင်တန်ကြီးကို မိုးမ စောက်ဖုတ်ဝမှာတေ့လျှက်၊  သူ့ရဲ့ လက်တွေက မိုးမ ပုခုံးလေးကို ဂျိုင်းအောက်က နေလျိုကိုင်၊ မိုးမ ပါးစပ်ကို သူ့ပါးစပ်နှင့်တေ့ပြီး သူ့လျှာကြီး ကိုထိုးထည့် လေသည်။ မိုးမ က လည်း သူ့လျှာကြီးကို စုပ်ယူသည့်အချိန်မှာ ခါးကိုကော့ပြီး သူ့လိင်တန်ကြီးကို မိုးမ စောက်ဖုတ်လေးထဲ ထိုးထည့်လိုက်လေသည်။ မိုးမ ပါးစပ်မှ ငြီးသံလေး ထွက်ပေါ်လာ  သော်လည်း မျက်စေ့ကိုတော့ မဖွင့်၊ ကိုရင်ဦးမောင်ရဲ့ လျှာကိုသာ အတင်းစုပ်ယူနေတော့သည်။

ကိုရင်ဦးမောင်က သူ့ဖင်ကို ကြွကာ ကြွကာ ဖြည်းဖြည်းချင်း ဆောင့်လိုးချနေရင်းက မိုးမ နားအနားကို ကပ်လျှက်၊

"ကဲ ကလေး ရေ ဖေဖေ မင်းကို အခုလိုးနေပြီနော်၊ ဖေဖေ လိုးနေတာကို ခံလို့ကောင်းရဲ့လား၊ ဖေဖေ တကယ်ကို လိုးနေပြီနော်၊ ပြောပါအုန်း"

မိုးမ မှာ သူ့တကိုယ်လုံးကို ဆန့်ထုပ်လိုက်ပြီး အခုမှ အိပ်ယာမှ နိုးသလို ဟန်ဆောင်ရင်းက ရုပ်တရက် အော်ဟစ်ကာ ကိုရင်ဦးမောင် ရင်ဘတ်ကို သူ့လက်ကလေး ဖြင့် တွန်းရင်းဖြင့်၊

" ဟင် ဖေဖေ ၊ အို ဘာတွေ လုပ်နေတာလည်း၊ ကျမ အိပ်မက်လို့ ထင်နေတာ၊ နောက်ပြီး ကိုကို ပြန်ရောက်နေတယ်မှတ်လို့၊ မလုပ်ပါနဲ့၊ မကောင်းပါဘူး၊ ဖေဖေ မလုပ်ပါနဲ့လွှတ်လွှတ်.."

ကိုရင်ဦးမောင်က အရမ်းကို ပျော်နေပြီး မိုးမကိုလည်း အတင်းဆောင့်လိုးနေရင်းက၊

" အို ကလေးရယ် အခု ဖေဖေ ဟာကြီးလည်း သမီးစောက်ဖုတ်လေးထဲ ဝင်နေမှ ဥစ္စာကိုကွာ၊ အား အရမ်းကောင်းတာပဲ၊  ဖေဖေ့ချွေးမလေး စောက်ဖုတ်လေးက နုအိနေတာပဲကွာ၊ အိုးးးးး၊ ကောင်းလိုက်တာ၊ ကလေး ရာ ဖေဖေ့ ချွေးမလေးရယ် ဖေဖေ လိုးတာကောင်းတယ်မဟုတ်လားကွာ"

မိုးမ က သူ့ရဲ့ ချစ်စရာ ကလေးမလေး အသံဖြင့် အမူအယာကောင်းကောင်းဖြင့် တုန့်ပြန်လေသည်။

"အို ဟင့်အင်း ဟင့်အင်း၊ ဖေဖေ၊ မကောင်းပါဘူး။ တော်ပါတော့၊ ကျမ က ဖေဖေ့ ချွေးမလေ၊  မလုပ်ပါနဲ့ လွှတ်ပါဖေဖေ၊ သမီးကို သနားရင် လွှတ်ပေးပါ"

ကိုရင်ဦးမောင်က တော့ နွားသိုးကြိုးပြတ်သလို အားရပါးရကို ဆောင့်လိုးနေရင်းက မိုးမ နို့တွေ နှင့် လည်တိုင်တလျှောက်ကို ကုန်းရက်ရင်းက၊

" အိုကွာ မိုးမ သမီးလေးရယ် နင်လည်း ကြိုက်နေတာပဲ မဟုတ်လား၊ ကောင်းသွားမှာပါ၊ အခု ဖေဖေ လီးကြိး မင်းအဖုတ်လေးထဲ မှာ ခံနေရတာ မကောင်းဘူးလားကွာ၊ ပြောစမ်းပါအုန်း၊ ငါ့လီး ကြီးက ငါ့သားလီးထက် မကြီးဘူးလား၊ ဟင် အခု ကောင်မလေး စောက်ဖုတ်ထဲမှာ အဆုံးထိ ဝင်နေတာ မကောင်းဘူးလားလို့၊ အိုး သမီးစောက်ဖုတ်လေးက ကျပ်လိုက်တာကွာ၊ အရမ်းကောင်းတာပဲ၊ သမီးလည်းကောင်းတယ် မဟုတ်လား၊ မညာပါနဲ့ကွာ"

မိုးမ က ဟန်ဆောင်ပန်ဆောင် ရုန်းကန်တွန်းထိုးရင်းက သူ့စောက်ဖုတ်တွင်းမှာလည်း အရမ်းကောင်းနေတော့၊ သူ့ဖင်ကြီးတွေကို ကိုရင်ဦးမောင် ဆောင့်ချက်နှင့် အညီ ကော့ကော့ပေးရင်းက အလိုးခံနေမိလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က သူ့နူတ်ခမ်းကို မိုးမ ပါးစပ်နားကပ်လျှက်၊

"ကလေးရယ် ဖေဖေ့ကို နမ်းစမ်းပါ၊ ကလေးရဲ့ ပါးစပ်ကို ဖွင့်ပြီး ဖေဖေ့လျှာနဲ့ ကလေး ပါးစပ်ကို လိုးပါရစေ၊ ဖေဖေ့လျှာကို ကလေး ပါးစပ်နဲ့ စုပ်ပေးပါလား၊ ဖေဖေကလည်း ကလေးကို လီးကြီးနဲ့ လိုးနေရင်းက ကလေးလျှာလေးကိုလည်း စုပ်ချင်တယ်၊ ကလေးလည်း ကြိုက်မှာပါ"

မိုးမ ပြုံးလိုက်ပြီး သူ့နူတ်ခမ်းလေးကို ကိုက်လျှက် ကိုရင်ဦးမောင် ကို မျက်လုံးချင်းဆုံကြည့်လိုက်သည်။ ပြီးမှ၊

"ဖေဖေ မကောင်းဘူး၊ အရမ်းဆိုးတာပဲ၊ ကျမ ဘယ်တုန်းက မှ ဖေဖေ အဲလို လုပ်လိမ့်မယ်လို့ မထင်ထားခဲ့ မိဘူး၊ ပြောစမ်းပါအုန်း၊ ဖေဖေလူဆိုးကြီး၊ ကိုယ့်ချွေးမလေးကို ဘယ်အချိန်ထဲက လိုးချင်နေခဲ့တာလဲ"

ဟုငြုတုတု အသံလေးဖြင့် ပြောလိုက်ရာ ကိုရင်ဦးမောင်တယောက် အရမ်းပျော်သွားလေသည်။ သူ့ဖင်ကြီးကို ကြွကာ မိုးမ ကို အသားကုန်ဆောင့်လိုးရင်းမှ၊

" အို ဖေဖေ ကလေးကို လိုးချင်နေတာ ကြာလှပြီပေါ့၊ ဒါပေမဲ့ ဖေဖေက ကလေး ငြူစူသွားမှာ ကြောက်လို့ သိပ်မကပ်ရဲဘူလေ၊ ဖေဖေ က ကလေး အသားကို တောင် ကိုင်ချင် ထိချင်နေတာ ဒါပေမဲ့ လန့်လို့ ရှေ့ဆက်မတိုးရဲဘူးလေ၊ ဒီညကတော့ ကလေး ဒီလို ဒူးပေါ်ပေါင်ပေါ်နဲ့ အိပ်ပျော်နေတာ မြင်ရတော့ စိတ်မထိန်းနိုင်တော့တာလေ၊ ကလေး အိပ်ပျော်နေတဲ့ ပုံကလည်း အရမ်းလှတယ်လေ၊ လာလိုးလှည့်ပါတော့လို့ဖိတ်ခေါ်နေသလိုပဲလေ၊ ကဲပါ ကလေးရယ်၊ စိတ်ကို လျှော့လိုက်ပါတော့၊ ဖေဖေ နဲ့အတူ အချစ်အရသာတွေ ပျော်ပျော်ကြီးခံစားပါတော့ကွာ"

မိုးမ က ကိုရင်ဦးမောင် လျှာကို သူ့ပါးစပ်ထဲ စုပ်ယူလိုက်ပြီး သူတို့ နှစ်ယောက်သား လျှာချင်းပွတ်သပ်ကာ စုပ်နေကြမိသည်။ မိုးမ ကိုရင်ဦးမောင် ပုခုံးကို တွယ်ဖက်ရင်း သူ့ပေါင်တန်များက ကိုရင်ဦးမောင် ခေါင်းထစ်ကို ညှပ်ခွရင်း ကိုရင်ဦးမောင် အားပါပါ နှင့် ကောင်းကောင်းဆောင့်နိုင်အောင် လုပ်ပေးလိုက်သည်။ ကိုရင်ဦးမောင်လည်း ကွဲရိုင်းကြီးတကောင် လို အတင်းကာရော ဆောင့်ကာ ဆောင့်ကာ လိုးရင်း အရှိန်မြန်လာတော့သည်။

"အား  ကလေး.. ဖေဖေ ပြီးတော့မယ်၊ အိုးးးးးးးးးးးး။။ ထွက်ကုန်ပြီ၊ အားးး၊ ကောင်းလိုက်တာ ကလေးရေ အူးးးးးးးး"

မိုးမ က သူ့လက်သည်းများဖြင့်ကိုရင်ဦးမောင် ကျောပြင်ကြီးကို ကုတ်ခြစ်ရင်း သူ့ဖင်ကြီးတွေကို ကော့ကော့ပေးရင်း က ကိုရင်ဦးမောင် ပုခုံသားကို ကိုက်လိုက် စုပ်လိုက် လုပ်နေရင်းမှ အော်ငြီးပြစ်လိုက်လေသည်။

"အားးးးးးးး၊ ရှီးးးးးးးးးးးး ကျွတ်စ်.....ကောင်းတယ် ဖေဖေ....ကျမလည်း ကြိုက်တယ်၊ ဖေဖေ အဲလို အလိုးကောင်းလိမ့်မယ်လို့ ကျမ မထင်ထားဘူး၊ အိုးးးး ကောင်းလိုက်တာ ဖေဖေရယ်...အူးးးး ကျမလည်း ပြီးပြီ အို့၊ ကျွတ်စ်.....ရှီး...."

မိုးမတယောက် အော်ဟစ်ရင်းက ကိုရင်ဦးမောင်ကို အတင်းဖက်၊ အတင်းကိုက်၊ အတင်းရက်၊ ကျားပျိုမလေးလို ကြမ်းနေရင်းက သူ့ပေါင်နှစ်လုံးဖြင့် အတင်းပင်၊ ကိုရင်ဦးမောင် ( သို့မဟုတ်သူ့ယောက်ခထီးကြီး) ကိုညှပ်လျှက်၊ ကိုရင်ဦးမောင် လီးကြီး သူ့အဖုတ်လေးထဲ အဆုံးထိ ဝင်ပြီး နစ်နေအောင် ကိုယ်ချင်းဖိကပ်ထားလိုက်တော့သည်။

ပြီးတော့ နှစ်ယောက်စလုံး ပူးကပ်ပြီး ငြိမ်ကျသွားတော့သည်။ အသက်ရှုသံ ပြင်းပြင်း သာ ကြားနေရပြီး နှစ်ယောက်စလုံးမောပန်းနွမ်းကျသွားကြသည်။ မိုးမ ပေါင်လုံးကြိးတွေက ကိုရင်ဦးမောင် ခါးကို ခွညှပ်ထားတုန်းပင်။ ကိုရင်ဦးမောင် လီးကြီးက မိုးမ ရဲ့ အရေရွဲအိုင်နေတဲ့ စောက်ဖုတ် ထဲမှာ တဖြည်းဖြည်းချင်း ပျော့ပြောင်းလာလေတော့သည်။ သူ့တို့ မျက်နှာ၊ နူတ်ခမ်း နှင့်လည်တိုင်များကတော့ တယောက်နှင့် တယောက် စုပ်ရက် ထားကြသဖြင့် သွားရည်တို့ ဖြင့် လူးနေလေတော့သည်။
 အခန်း ၂ရ။ နောက်တချီဆွဲကြခြင်း။

သူတို့ ပထမဆုံးအချီပြီးသွားတဲ့ အခါ၊ ကိုရင်ဦးမောင် စိတ်ထဲမှာ အပြင်းအထန်တွေးနေမိတာကတော့၊ မိုးမ တယောက် သူယောက်္ခထီးကြီး က လိုးနေသည်ဟု တကယ်ပဲ ခံစားနေသလား ဟူ၍ပင်။ သူတို့ အိပ်မပျော်ကြ၊ တယောက်နှင့် တယောက် ဖက်ထားကြရင်းဖြင့် အတွေးယဉ်ကျော မှာ နှစ်ယောက်စလုံးမျောနေကြလေသည်။ ဘယ်သူမှ စကားမပြောကြပေမဲ့ နှစ်ယောက်စလုံးရဲ့ အတွေးတွေက နက်နေကြသည်။ ကိုရင်ဦးမောင် ကတော့ အတွေးထဲမှာ မိုးမ နှင့် သူ့အဖေ တို့ လိုးနေကြပုံကို ပုံဖေါ်ကြည့်နေမိသည်။ သူ့အဖေ အစားသူ့အကို သူရမောင် နှင့် ပင် တွေးလိုက်သေးသည်။ သူ ထို အိမ်မှ အလုပ်သွားနေသည့်ရက်များကို ပင် ပြန်စဉ်းစားနေမိသေးသည်။ သူအလုပ်သွားနေသည့်အချိန် သူ့အိမ်မှာ ယောက်ျား သုံးယောက်နှင့် ကျန်ခဲ့သော မိုးမ  တယောက် ဘယ်လို နေသလဲ ဆိုတာ ပြန်စဉ်းစားနေမိသည်။ သူ့အဖေ က မိုးမ ကို မကြိုးစား ဖူး ဆိုတာ ဟုတ်ရဲ့လား၊ မိုးမ များ သူ့ကို မပြောပဲ နေနေတာလား၊ သူတော့ ဘယ်လို မှ မယုံနိုင်၊ မိုးမ သူ့ကို မပြောတာပဲ ဖြစ်မည်ဟု သူထင်နေမိသည်။ သူ့အဖေ အကြောင်းကို သူသိသဖြင့်လည်း ယုံရခက်နေခြင်းဖြစ်သည်။ သူ့အဖေက အသက်သာ ၅ဝ ကျော်နေသာ လူချစ်ခူခင်ပေါပြီး မိန်းမ လည်းပွေသူဖြစ်သည်။ သူ့အဖေ သူငယ်ချင်း မိန်းမ တချို့ နှင့် သူ့အဖေ ဇာတ်လမ်း ဖြစ်ဖူးသည်ဆိုတာကို သူသိထားသည်။ သူ့အမေ ကိုယ်တိုင်လည်းသိခဲ့သည်။ သူအမေ ရှိနေစဉ် တုန်းက အိမ်မှာ အကြီးအကျယ်ပင် ရန်ဖြစ်ဖူးခဲ့ကြသည်။ သူ့အမေ က တခါက ထိုအမျိုးသမီး ယောက်ျားကို ပင် တိုင်ပြောသည့်အခါ ရှိခဲ့ဘူးသည်။ ထို့ကြောင့် သူ့အဖေ လို မိန်းမပွေသည့် လူမျိုးက မိုးမ ကို လုံးဝ ထိပါးဖို့ပင် မကြိုးစား ဖူးဆိုတာကို ကိုရင်ဦးမောင် ယုံရခက်နေခြင်း ဖြစ်လေသည်။

မိုးမ ကလည်း ကိုရင်ဦးမောင် ကို တငိးတင်းကျပ်ကျပ်လေး ဖက်ရင်းက သူ့ခေါင်းကို ကိုရင်ဦးမောင် ရင်ဘတ်ပေါ်တင်ကာ အတွေး ခေါင်နေသလို ငြိမ်သက်နေလေသည်။ မိုးမ ဘာတွေ တွေးနေတယ် ဆိုတာ ဘယ်သူသိနိုင်မှာလဲ။ မိုးမ တယောက် သူ့ ယောက်္ခထီးကြီး ကို တွေးနေတာလား၊ သူတကယ်ပဲ သူ့ယောက်္ခထီးကြီးက သူ့ကိုလုပ်နေသည်လို့ ခံစားခဲ့သလား၊ ယောက်္ခထီးကြီးရဲ့ လီးကြီး သူ့စောက်ဖုတ်ထဲ ဝင်ထွက်ခဲ့တယ်လို့ပဲသူခံစားနေသလား၊ သူတို့ ရိုးပလေး ဂိမ်းကစားရင်း လိုးနေတုန်းမှာ ကိုရင်ဦးမောင်ကို သူစကားတွေ ပြောနေတုန်းက သူဘယ်လို ခံစားခဲ့ရသလဲ၊ ၊ ဥပမာ၊ " ဖေဖေ တော်တော်ဆိုးတယ်နော်၊ ကျမ ကို လာလိုးနေတယ်၊ ကျမ ကို ဖေဖေ အဲလို လာလိုးလိမ့်မယ်လို့ ကျမ တခါမှ မထင်ထားခဲ့မိဘူး၊ ပြောစမ်းပါအုန်း ဖေဖေ ကျမ ကို ဘယ်အချိန်ထဲက လိုးချင်နေခဲ့တာလဲ ဟင်၊ လူဇိုးဖေဖေကြီး" လိုဟာမျိုးပေါ့။ မိုးမ တကယ်ပဲ သူ့ယောက်္ခထီးကြီးလို့ ခံစားပြီး ပြောဆိုနေခဲ့တာလား၊ ကိုရင်ဦးမောင်က လိုးနေတဲ့ အချိန်မှာ မိုးမ က သူ့ယောက်္ခထီးကြီးက လိုးနေသည်ဟု ခံစားနေပြီး သူ့ယောက်္ခထီးကြီး ကို ထိုစကားတွေ ပြောနေခဲ့တာလား။ ဘယ်သူပြောနိုင်မလဲ။ မိုးမရဲ့ အသံလေးကလည်း သာယာ နေပြီး သူ့ကြည့်ရတာအဲဒီစကားတွေ  ပြောနေရတာကို ပျော်နေပုံပဲ။ သူ့အလိုလို စကားတွေ လည်းပြောနေပြီး လိုးနေတာကိုလည်း ခံကောင်းနေပုံပဲ။

ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ သူ့အဖေ သူ့အကိုတွေနှင့် အကြောင်းတွေးနေမလားဆိုတာကို စဉ်းစားရင်း သူ့လီးကြီးပြန်မာလာလေသည်။ မိုးမ ကိုယ်လုံးလေးကို ပွတ်သပ်ကိုင်တွယ်ပေးနေရင်းက သူ၏ မာတောင်လာသော လီးကြီးကို မိုးမ ပေါင်မှာ လာထောက်နေသည်ကို မိုးမ က သတိထားမိလေသည်။ မိုးမ က ကိုရင်ဦးမောင် မျက်နှာကို လှမ်းကြည့်ရင်း နောက်တောက်တောက်ဖြင့်၊

"ဟင်၊ ပြန်မာလာပြီ။  နောက်တခါလုပ်ချင်ပြန်တာလား"

ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ ကို ပြန်မဖြေတော့ပဲ မိုးမ ကိုယ်လုံးကို ဆွဲပြီး မှောက်ရက် ဖြစ်အောင်လုပ်ကာ မိုးမ ကျော် ပေါ်မှ တက်ခွလေသည်။ မိုးမ ဂုတ်သားလေးကို ရက်ရင်း သူ့လိင်ချောင်းကြီးကို မိုးမ ဖင်လုံးကြီး နှစ်ခုကြားမှာ ပွတ်နေလေသည်။ မိုးမ မှာ မှောက်ရက်ကလေး ဖြစ်နေရှာပြီး ကိုရင်ဦးမောင် ဖိထားသဖြင့် သူ့နို့ကြီးတွေက အိပ်ယာပေါ်မှာ ဖိကပ်မိနေလေသည်။ မိုးမ က ချွဲပြစ်ပြစ်အသံလေးဖြင့်။

"အို ဘယ်လို ဖြစ်နေတာလဲ၊ အခု အိပ်ဖို့ အချိန်ကျနေပြီလေ"

ဟုပြောလေသည်။ကိုရင်ဦးမောင်က အာလုပ်သံကြီးဖြင့်၊ငြီးတွားရင်း၊

"ကိုကို ဒီည ချစ်လေး ရဲ့ နောက်ပေါက်ကို စမ်းချင်တယ်ချစ်လေးရယ်"

မိုးမ မှာ လန့်ဖြန့်သွားပြီး ရုတ်တရက် လှည့်ပြီး ခုန်ထွက်ဖို့ ကျိုးစားရင်းက စိုးရိမ်တကြီးဖြင့်၊

"အို၊ ဟင့်အင်း ဟင့်အင်း မလုပ်ပါနဲ့ အနောက်ကို နာလိမ့်မယ်၊ ချစ်လေး မကြိုက်ဘူးကိုကို"

ကိုရင်ဦးမောင် က မိုးမ နှင် လက်ထပ်ပြီးကထဲက မိုးမ ကိုဖင်ချဖို့ ကြိမ်ဖန်များစွာ ကျိုးစားခဲ့ဘူးသည်။ မိုးမ က အမြဲတန်း ငြင်းဆန်ခဲ့သည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က လည်း အတင်းကာရော မလုပ်ချင်သဖြင့် မိုးမ အတင်းငြင်းတာနှင့် လက်လျှော့လျှော့ ပေးခဲ့ရလေသည်။ ဒီတခါတော့ ကိုရင်ဦးမောင် မှာ တအားကို လိုချင်နေပုံပေါက်နေလေသည်။ မိုးမ ကို တအားဖက်နမ်းရင်းက မိုးမကို ခုန ပုံစံအတိုင်း မှောက်ရက်ကလေး ဖြစ်အောင် ပြန်နေရာချလေသည်။ နှစ်ယောက်စလုံးက လည်း ကိုယ်လုံးတီး ဖြစ်နေစဲမို့ ကိုရင်ဦးမောင်အတွက်လည်း လုပ်ရကိုင်ရလွယ်ကူနေပေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ ဖင်လုံးကြီးနှစ်လုံးကြားကို တံတွေးထွေးချလိုက်ပြိး သူ့လီးကြီးကို ပွတ်သတ်လျှက် ခရေပွင့်လေး ရှိရာသို့ စမ်းထိုးနေလေသည်။ မိုးမ က ဆပ်ကနဲ ကြွပြီး ရုန်းဖို့ ကျိုးစားပြန်လေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ ကို ငြိမ်ငြိမ်လေး နေဖို့ ပြောရင်း မိုးမ လည်ကုတ်နားရွက်လေးများကို သူ့လျှာကြီးဖြင့် ရက်ကာ နမ်းရင်း တတွတ်တွတ်နားပူတားဆာလုပ်နေလေသည်။

"ချစ်ရယ်၊ အဲဒါကလည်း ကိုကိုတို့ အချစ်စခန်းဖွင့်တာ ရဲ့ တစိတ်တပိုင်းပဲလေကွာ၊ ချစ်လေးက ခုထိ အဲဒီနေရာမှာ အပျိုစင်လေး ပဲ ရှိနေသေးတာလေ။ ပထမ တော့ နည်းနည်းနာမယ် ဒါပေမဲ့ နောက်တော့ကောင်းသွာမယ် ဆိုတာ ကိုကိုပြောရဲပါတယ်ကွာ၊ ချစ်လေးရဲ့ စောက်ဖုတ်လေး ပထမဆုံး အပျိုရည်ပျက်ခဲ့တုန်းကလိုပဲပေါ့၊ မှတ်မိတယ်မဟုတ်လား နည်းနည်းလေး အနာခံလိုက်ပြီးရင် နောက်တော့ အဆင်ပြေသွားမှာပါ။ ခနလေးပဲ၊ နောက်ပြီးတော့ ချစ်လေးရဲ့ အဲဒီနေရာလေးက လည်း အရမ်းကျပ်တော့ ကိုကိုလည်း အရမ်းကောင်းမှာလေကွာ အဲဒါဆိုရင် ခနလေးနဲ့ ကိုကိုပြီးသွားမှာ၊ နော် ချစ်လေး နော်"

မိုးမ က သူ့လက်သီးဆုပ်ကလေးများဖြင့် မှီရာကို လှမ်းထုရင်းက၊

"ဟင့်အင်း ဟင့်အင်း၊ မလုပ်ပါနဲ့ နာတာနဲ့ ချစ်လေး အော်ပြစ်မှာနော်၊ မလုပ်ပါနဲ့ဆို"

ပြောနေသော်လည်း ကိုရင်ဦးမောင်ကတော့ သူ့လီးကြီး နှင်မိုးမ ဖင်ပေါက်လေးကို  တံတွေးများရွဲနေအောင်စွတ်ကာ တေ့လိုက်ရင်း မိုးမ ပေါင်လုံးတွေကို သူ့ဒူးဖြင့် တွန်းကာ ချဲ့ကားလိုက်သည်။  လက်တဖက်က မိုးမ ခါးလေးကို ကိုင်ရင်း တဖက်က မွေယာပေါ်ထောက်ကာ ထိန်းရင်းဖြင့် ဖြည်းဖြည်းချင်း ဖိချလိုက်သည်။ သူ့ဒစ်ထိပ်ဖူးပြီး မိုးမ ဖင်ပေါက်လေးထဲ တိုးဝင်သွားတော့ မိုးမ အသံအကျယ်ကြီးဖြင့် အော်ဟစ်လိုက်လေသည်။

"အားးးး  နာတယ်...အီး..."

သို့သော်လည်း ကိုရင်ဦးမောင်က သူ့ပါးစပ်ကို မိုးမ လည်ဂုတ်လေး ကိုဖွဖွလေး ကိုက်လျှက် သူ့လီးကြီးကို ဖြည်းဖြည်းချင်း နှဲ့သွင်းလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်လီးကြီး လက်မဝက်ခန့် အဝင်မှာ မိုးမ က နာကျင်သဖြင့် အော်ဟစ်ပြီး ရုန်းကန်လေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ ခါးကို ဆုပ်ကိုင်ထားပြီး သူ့လီးကြီးဝင်လက်စမှ မကျွတ်ထွက်ထားအောင် ကျိုးစားနေလေသည်။

"ချစ်လေး အဲလို အရမ်းလှုပ်ရုံးနေမယ် ဆိုရင် ကိုကို လီးကြီးဝင်လက်စကနေ ကျွတ်သွားပြီး နောက်တခါ ပြန်ထည့်ရမယ်ဆိုရင် ချစ်လေး ပိုနာမယ်၊ အခုလို ဖြည်းဖြည်းချင်း ဝင်သွားရင် ချစ်လေး ခနနေရင် ကောင်းသွားမျာ၊ ကိုကို ဖြည်းဖြည်းလေးပဲ လုပ်မှာပါ၊ ခနလေးတော့ သည်းညည်းခံလိုက်ပါကွာ၊ နော်၊ ခု ချစ်လေးရဲ့ ယောက်္ခထီးကြီး ဖေဖေ လုပ်နေတယ်လို့ တွေးနေလိုက်။ သူက ပထမဆုံးအကြိမ် ချစ်လေးကို လိုးပြီးတာနဲ့ တခါထဲ ဖင်ကို ပါဆက်လိုးချင်တာလေ။ အဖိုးကြီးတွေက ဖင်ကို လိုးရတာ ဘယ်လောက်ကြိုက်တတ်လဲ ဆိုတာ ချစ်လေးသိလား၊ အိုး။ အဲဒီလို စဉ်းစားမိတာနဲ့ ကိုကို့လီးကြီးတအားကို မာလာရပြီ၊ ကိုကို တို့ အဲဒီဂိမ်းကို ဆက်ကစားရအောင်ကွာ၊ ချစ်လေး အခု ကိုကို့ကို ဖေဖေ လို့ ပြန်ခေါ်တော့နော်၊ ဖေဖေ သမီးရဲ့ ဖင်ပေါက်လေးထဲကို လိုးနေပြီ အိုးးးးးးးးးးးးးးးအီးးးးး"

ကိုရင်ဦးမောင်က ထိုစကားတွေ ပြောနေသည့်အချိန်မှာပင် သူ့လီးကြီးက မိုးမရဲ့ ဖင်ပေါက်လေးထဲ တဝက်ခန့်ဝင်နေပြီ ဖြစ်လေသည်။ သူပြောနေတာကို နားထောင်ရင်းဖြင့် မိုးမ မှာ သူ့လက် ကလေးများကို တင်းတင်းဆုပ်ကာ နာကျင်မှုဒဏ်ကို အောင့်အီးခံနေရရှာသည်။ သူ့ဖင်ပေါက်ကလေးထဲ အတင်းအကျပ်တိုးဝင်လာသော လီးပူနွေးနွေးမာမာကြီးကြောင့် အသက်ရှုပင်မှားသွားရရှာသည်။ မိုးမ က ရုန်းရင်း ဖင်ကြီးကို လည်း ကြွလိုက်သဖြင့် မှောက်ရက် နေရာမှ ဖင်ဘူးတောင်းထောင်သည့်ပုံစံသို့တောင် ဖြစ်နေရပြီ ဖြစ်လေသည်။ ထိုအခါမှာတော့ ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ ခါးကျင်ကျင်လေးကို သူ့လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်၍ ဆောင့်ချလိုက်ရာ သူ့လီးတန်ကြီးတချောင်းလုံးမှာ မိုးမ ဖင်ပေါက်လေးထဲ အဆုံးထိ ဝင်ရောက်သွားတော့သည်။

"အားးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးအိုးးးးးးးးးးးးးးးးးး    ကိုကို နာတယ် နာတယ် ကိုကို ကျမကို သတ်နေတာလား တော်တော့တော်တော့"

ကိုရင်ဦးမောင်က မကြားချင်ယောင်ဆောင်ပြီး သူ့လီးကြီးကို မိုးမ ဖင်ပေါက်လေးထဲ စိမ်ထားရင်းက မိုးမ အနာသက်သာသွားအောင် နည်းနည်းစောင့်ပြီးမှ အဝင်အထွက်စလုပ်တော့သည်။

"ကိုကို ကို ဖေဖေ လို့ခေါ်လေ အချစ်လေး၊ ချစ်လေးရဲ့ ယောက်္ခမကြီး က ချစ်လေးရဲ့ ဖင်ပေါက်ကို လိုးနေပြီလေ"

မိုးမ တယောက် နာကျင်မှုတွေကို ကြိတ်မှိတ်ခံရင်းက တောင်းပန်ရှာသည်။

"အိုး ဖေဖေ ရယ် မလုပ်ပါနဲ့တော့ နာလွန်းလို့ပါ ကျမ ဖင်ထဲက ဖေဖေ့လီးကြီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်ပါတော့၊ အရမ်းနာတယ်၊ အဲမှာပူစပ်နေပြီ ဖေဖေ မြန်မြန်လေး လုပ်ပေးပါတော့"

ကိုရင်ဦးမောင်က တော့ ထိုအသံကြားရတော့ အလွန်ပင် ဝမ်းသာသွားပြီး သူ့စိတ်တွေလည်း တအားထသွားကာ သူ့ဆောင့်ချက်တွေက မြန်လာတော့သည်။

"အိုး ကောင်မလေး ရယ် ကောင်းလိုက်တာ ဖေဖေ မင်းရဲ့ ဖင်ထဲမှာပဲ လရေတွေ ပန်းထုတ်လိုက်တော့မယ်နော် အားးးးးးးးး အိုးးးးးးးးးးးး အီးးးးးးးး ကောင်းးးးးး ကောင်းးးးးးး"

ပြောရင်း ဆိုရင်းဖြင့် ကိုရင်ဦးမောင် လီးကြီးမှ သုတ်ရည်ပူတွေက မိုးမ ဖင်လေးထဲ တထုတ်ထုတ်ပန်းထွက်ကုန်တော့သည်။ မိုးမလည်း ဖင်ထောင်နေရာမှ မွေ့ယာပေါ်သို့ မှောက်ရက် သားပြန်ကျသွားတော့သည်။ မိုးမ မှာ မောပန်းလျှက် နာကျင်မှုကြောင့် အသက်ကို ပြင်းပြင်းရှုနေပြီး သူ့ပါးပြင်ပေါ်မှာ မျက်ရည်တွေ လိမ့်စီးကျလာရတော့သည်။ ကိုရင်ဦးမောင် လီးတန်ကြီး ကတော့ မိုးမ ဖင်ပေါက်လေးမှာ တဖြည်းဖြည်းချင်း ပြန်ပျော့ကျလာလေတော့သည်။
အခန်း၂၈။ ကိုအောင်နိုင် အလုပ်မှ မိုးမ ဆီဖုံးခေါ်ခြင်း။

မိုးမ အတွက် သူ့ဖင်ပေါက်ကလေးကို လီးအဝင်ခံလိုက်ရခြင်းမျာ ပထမဆုံးအကြိမ်ဖြစ်လေသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း နာကျင်ခြင်း၊ ဒေါသဖြစ်ခြင်းများ ဖြစ်ခဲ့ရသော်လည်း ခနလေးအတွင်းမျာပင် ပြီးခဲ့တာတွေကို မေ့သလို ပင်ဖြစ်သွားကာ နှစ်ယောက်သား နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက် အိပ်ပျော်သွားကြလေတော့သည်။

နောက်နေ့ ရုံးရောက်တော့ ကိုအောင်နိုင်က ကိုရင်ဦးမောင်ကို နောက်တခါလောက် သူ့အိမ်တွင် ဆုံပြီး သောက်ကြဖို့ ပြောလေသည်။ နောက်ပြီး ဟိုတခါက ကိုရင်ဦးမောင် ဖုံးပေးပြောထားသည့် အိမ်နီးချင်း အမျိုးသမီးအကြောင်းကို လည်း မေးမြန်းလေသည်။ ကိုအောင်နိုင်က မိုးမ နှင့် နောက်တခါလောက် ဆုံချင်သေးသည့်အကြောင်းပြောတော့ ကိုရင်ဦးမောင်ကလည်း သဘောတူလေသည်။ ထို့ကြောင့် နေ့လည်စာ စားချိန်၌ မိုးမ ကို ဖုံးခေါ်၍ အိမ်မှာ တညနေလောက် ကိုအောင်နိုင်နှင့် သောက်စားပွဲလေး တခါလောက်လုပ်ရအောင်ဟု ပြောခိုင်းရော ကိုရင်ဦးမောင် က သူပြောကြည့်မယ်ဟု ပြောလိုက်လေသည်။

နေလည်စာစားချိန်တွင် ကိုအောင်နိုင်က ကိုရင်ဦးမောင်နား ရောက်လာခဲ့လေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ ကို ဖုံးခေါ်လိုက်လေသည်။ သူတို့ အပြန်အလှန်ပြောဆိုကြသည်မှာ အောက်ပါအတိုင်း ဖြစ်လေသည်။

"ဟေး ဆက်ဆီ၊ ဘယ်လိုလဲ၊ ငါ့ရဲ့ မယားချောလေး ဘာတွေလုပ်နေသလဲ၊ သူ့ယောက်္ခထီးကြီးအကြောင်းတွေးနေတာလား ဟင် ဟဲဟဲ"

မိုးမ ကလည်း အားကျမခံ၊ ကိုရင်ဦးမောင်ကို ပြန်စလေသည်။

"အင်းပေါ့ မနက်ကတည်းက ဖေဖေ့ကို တွေးနေမိတာ၊ ညတုန်းက သူအရမ်းကြမ်းတာပဲ လူကို တခါထဲ ပြိုင်းသွားတာပဲ"

ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ အဲလို ပြောသံကြားလိုက်တာနှင့် လီးချက်ခြင်းကို တောင်တက်လာရလေသည်။

"အင်း ကိုကို ခေါ်တာ ခု ကိုအောင်နိုင်က ကိုကိုတို့ အိမ်ကို ဒီညနေလိုက်လာပြီး နည်းနည်းပါးပါး သောက်စားကြရအောင်လို့ ပြောနေလို့၊ ကိုကို့ မိန်းမ ကို ဟိုနေ့တုန်းကလို ဆက်ဆီဒရက်စ်လေး ဝတ်ထားခိုင်းမလို့"

" နောက်တခါ၊ နေအုန်း နားထောင်ဦး၊ ချစ်လေး ပြောမလို့၊ ကိုကို့ အဖေ တကယ်ပဲ ဖုံးခေါ်တယ် ခုနလေးတင်ပဲ"

"တကယ်၊ ဘာကြောင့် ချစ်လေးကို သူက ခေါ်ရတာလဲ၊ တခုခု ဖြစ်လို့လား"

"ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး သူက ဒီစနေတနင်္ဂနွေကို အိမ်ကိုလာဖို့ ခေါ်နေတယ်၊ သောကြာနေ့ညကစပြီးလာခဲ့ပါတဲ့ သူတို့ အလှုရှိလို့တဲ့၊ လဲ့လဲ့နဲ့ ဇာနည်တို့ ကလည်း လာဖြစ်အောင် လာခဲ့ပါတဲ့၊ပြောနေတယ်၊ မနှစ်တုန်းကလည်း ချစ်လေး တို့ အရမ်းပျော်ကြရတယ်လေ မှတ်မိသေးလား"

"ဟာ ချစ်လေးကလဲ သောကြာည ဘယ်လို သွားမလဲ၊ ကိုကိုက စနေ အလုပ်ဆင်းရအုန်းမှာလေကွာ"

"ဟွန် ကိုကိုကလည်း တခါတလေပဲဟာ ကိုကို တို့ အဖေအိမ်ကနေ အလုပ်လာလို့ရတာပဲဟာ၊ လုပ်ပါ ကိုကိုရယ် ချစ်လေး သွားချင်လို့ပါ၊ နော်နော်၊ သုံးရက်ထဲပါ ကိုကိုရယ်"

ကိုရင်ဦးမောင် ရဲ့ အတွေးတွေက ထုံးစံအတိုင်း ချော်တွေးနေပြန်ပါသည်။ သူအလုပ်သွားတက်သည့် စနေတနေ့လုံး မိုးမ တယောက် သူ့အဖေ၊ သူ့ညီ အကိုတွေနှင့် အိမ်မှာ နေခဲ့မည်ဆိုတော့၊ အင်း။

"ကောင်းပြီလေ၊ ကြည့်လိုက်မယ် ကိုကို ဘယ်လိုလုပ်လို့ရမလဲ ဆိုတာကို၊ ချစ်လေး သောကြာနေ့ညသွားချင်တယ်ဆိုရင် ကိုကို အလုပ်က ပြန်လာတာနဲ့ တခါတည်းထွက်ကြတာပေါ့၊ အခုညနေရော ကိုအောင်နိုင် ကိုကို နဲ့ လိုက်လာလို့ ဖြစ်မလား"

မိုးမ တယောက် ခနတာမျှ စဉ်းစားနေပြီးတော့၊

"အင် ကိုကိုကလည်းကွာ လာပြန်ပါပြီ၊ ပြီးခဲ့တဲ့ ၂ရက်လောက်ကပဲ သူအိမ်လာပြီးသွားပြီလေ၊ ဘာလို့ ဒီလောက်တောင် မှ အရင်လိုနေရတာလဲ၊ ချစ်လေး တို့ ရွာက ပြန်လာမှ ဆိုရင်ကော ဘယ်လိုလဲ၊ ချစ်လေး တော့ အဲဒါ ပိုကြိုက်တယ် ကိုကိုရော ဘယ်လိုထင်လဲ"

ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ ကို အတင်းမတွန်းချင် သဖြင့် မိုးမ ပြောသည်များကို သဘောတူလိုက်လေသည်။ မိုးမ က စိတ်မလာသည့်အချိန်မှာခေါ်သွားမည့်အစား မိုးမ လိုလိုချင်ချင် ဖြစ်သည့်အချိန်ခေါ်သွားသည်မှာ ပိုကောင်းမည်ဟု တွေးမိလေသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း မိုးမကို သူတို့ ရွာမှ ပြန်ရောက်မှ ကိုအောင်နိုင့်ကို ခေါ်လာတော့မည်ဟု ပြောလိုက်လေသည်။

တယ်လီဖုံးချလိုက်ပြီးတော့ ကိုရင်ဦးမောင် စပြီး အတွေးခေါင်တော့သည်။ ညတုန်းက လည်း သူပြောတယ် အဖေက သူ့ကို မကြာမကြာခေါ်လေ့ရှိတယ်တဲ့၊ ဘာကြောင့် အဖေက မိုးမကို ခေါ်ရတာလဲ၊ သူတို့ နှစ်ယောက် ဘာတွေ ပြောဆိုကြတာလဲ၊ အခုလည်း သူက မိုးမကို ကျတော့လှမ်းခေါ်တယ်၊ ငါ့ကိုကျတော့ ဘာလို့ မခေါ်ရတာလည်း၊ မိုးမ နဲ့ကျတော့ စကားစမြီပြောတယ်၊ ငါ့ကိုကျတော့ အဖက်လုပ် စကားပြောဖေါ်တောင်မရဘူး၊ အဖေ နဲ့ မိုးမ ကြားမှာ အကန့်တွေ ရှိနေကြတာလား၊ မိုးမ က အဖေ့ကို ချစ်တယ် ဆိုတာသူသိသည်၊ သူတို့ နှစ်ယောက် အရမ်းရင်းနှီးကြတာကိုလည်း သူသိသည်။ ဒါပေမဲ့ ငါရှေ့ကြရင် သူတို့က ဘာလို့ ရင်းရင်းနှီးနှီး မနေကြတာလဲ၊ ငါအရင်က ရွာကနေ အလုပ်တက်နေတဲ့ အချိန်တလျှောက်လုံးမှာ သူတို့ တအိမ်ထဲ အချိန်အကြာကြီး အတူတူ နေခဲ့ကြတယ်၊ လခွီး မှပဲ ငါတောင် ဦးနှောက်စားလာပြီ။

ကိုအောင်နိုင် ရောက်လာတော့ ကိုရင်ဦးမောင်က အိမ်သာကိုအထွက်နှင့် ဆုံလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က ကိုအောင်နိုင့်ကို ရှင်းပြလိုက်သည်၊ သူတို့ ရွာပြန်လည်အုန်းမည့်အကြောင်း ရွာမှ ပြန်လာမှ ပဲ သူတို့ သောက်ပွဲ စားပွဲကို လုပ်တော့မည်ဖြစ်ကြောင်း၊ ကိုအောင်နိုင်က လည်း အင်းလေ အဲဒါဆိုလဲ အဲဒီကျမှပေါ့လို့ ပြောလိုက်လေသည်။ ကိုအောင်နိုင်က ဧည့်သည်ထိုင်ခုံမှာ ထိုင်နေတုန်း ကိုရင်ဦးမောင်က အိမ်သာဖက် ခနထွက်သွားလေသည်။ ကိုအောင်နိုင်က ကိုရင်ဦးမောင် စားပွဲပေါ်မှာ ကျန်ခဲ့သော ဆဲဖုံးကို တွေ့လိုက်လေရာ ကောက်ယူလိုက်ပြီး နောက်ဆုံးခေါ်သည့်နံပါတ်ကို ကြည့်လိုက်လေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ ကို ခေါ်ထားတာမို့ ဖုံးနံပါတ်မှာ မိန်းမ ဟု မှတ်ထားတာတွေ့လိုက်ရသည်။ ကိုအောင်နိုင်က ထိုနံပါတ်ကို သူ့ဖုံးတွင် မှတ်ထားလိုက်တော့သည်။ ကိုရင်ဦးမောင် ပြန်လာတော့ ကိုအောင်နိုင်က သူအပြင်ခနထွက် လေကောင်းလေသန့် ရှုလိုက်အုန်းမည်ဟု ဆိုတာ ထွက်လာခဲ့လေသည်။

ကိုအောင်နိုင်က ကားပါကင် ရှိရာဖက်ကို သွားကာ သူ့ကားထဲ ဝင်ထိုင်လိုက်ရင်း မိုးမ ဖုံးကို လှမ်းခေါ်လိုက်လေသည်။

"ဘယ်သူလဲ"

"ဟေး မိုးမ ကိုပါ၊ ဦးအောင်နိုင်လေ၊ ဘယ်လိုလဲ နေကောင်းလား၊ ကိုတော့ကွာ ဟိုနေ့ညက မိုးမ နဲ့ အကြောင်းတွေပဲ အမြဲတွေးနေမိတယ်၊ ကို လေ မိုးမ ကို နမ်းတာ ရက်တာတွေ စဉ်းစားလိုက်တာနဲ့ကို လီးက တောင်လာတယ်၊ မိုးမ က အရမ်းကို ဆက်ဆီ ကျလွန်းတယ်ကွာ၊ ကို မိုးမ ကို အရမ်းကို ်ချစ်နေမိပြီ"

မိုးမ တယောက် ကိုအောင်နိုင့်အသံကို ကြားလိုက်ရသည်နှင့် ကြက်သည်း မွှေးညှင်းတွေ ထောင်ထသွားရသည်။ အာခေါင်တွေလည်း ခြောက်သလို ဖြစ်လာပြီး ဘာပြောရမည်မသိ အာစေးထည့်ထားသလို ဖြစ်နေရသည်၊ နောက်မှ အထစ်ထစ်အငေါ့ငေါ့ဖြင့်၊

"ကိုရင်ဦးမောင် အနားမျာ မရှိဘူးလား၊ ရှင် ကျမ ဖုံးနံပါတ် ဘယ်ကနေရတာလဲ၊ကိုရင်ဦးမောင်က ရှင့်ကို ပေးလိုက်တာလား၊ ရှင်အခု ကျမ ကို ဖုံးခေါ်စကားပြောနေတာကို သူသိတယ်မလား၊ မှန်မှန်ပြော၊ မလိမ်နဲ့နော်"

"ဟင့်အင်း ကို က သူ့ဆဲဖုံးကို စားပွဲပေါ်ထားပြီး သူအပြင်ခနသွားတုန်း ခိုးကြည့်ပြီး မိုးမ နံပါတ်ကိုမှတ်ထားလိုက်တာပါ၊ ကို အခု မိုးမ နဲ့ ဖုံးပြောနေတာ ကိုရင်ဦးမောင်မသိဘူး၊ သူ့ကို သွားမပြောနဲ့နော်"

"သေခြာလို့လား၊ ရှင့်ကို ကျမ ဘယ်လို ယုံရမှာလဲ"

"အိုကွာ မိုးမ ကလည်း ကိုယ်က မိုးမ ကို ဘာအကြောင်းကြောင့်လိမ်ရမှာလဲ၊ ကိုယ်က မိုးမ နဲ့ စကားလွတ်လွတ်လပ်လပ် အရမ်းပြောချင်နေတာ၊ အဲဒီညတုန်းက မိုးမ ဆီက ဖုံးနံပါတ်တောင်းဖို့ မေ့သွားတာ၊ တကယ်ပြောတာ၊ မိုးမ ကို ကိုယ်က ကိုယ့်ရင်ခွင်ထဲကို ဆွဲပြီး ဖက်ထားချင်တာ၊ မိုးမ အသားလေး တွေက အိတင်းနေတာပဲ၊ အဲဒီညတုန်းက အထိအတွေ့တွေကို ဘယ်လိုမှ မေ့ဖျောက်လို့ မရနိုင်ဘူး၊ နောက်နေ့ မနက် ကိုယ် ကားလာယူတော့ အခန်းတံခါးလာခေါက်သေးတယ်၊ မိုးမ ဘာလို့ တံခါးမဖွင့်ပေးတာလဲ"

"အော် အဲဒီအချိန် ကျမ အရမ်းကို အိပ်ကောင်းနေတာလေ၊ ကိုရင်ဦးမောင် အလုပ်ထွက်သွားလိုက်တာတောင် မသိလိုက်ဘူး၊ ညက တညလုံးမှ အိပ်မပောျ်တာ၊ ရှင်က ကျမ ကို ဒုက္ခတွေ ပေးပြီး စိတ်ထအောင်လုပ်သွား၊ ကိုရင်ဦးမောင်ကလည်း မူးပြီး အိပ်ပျော်သွား၊ ကျမ မှာသာ အိပ်လို့မရ ပဲ ဂန့်နေတာ မနက်၅နာရီထိုးမှ အိပ်ပျော်သွားတာကိုး"

"အဲဒီညက ကိုယ်က မင်းကို အရမ်းကို လိုးချင်နေတာကို မင်းက ဘာလို့တားရလဲကွာ၊ ရင်ဦးမောင်က မူးပြီး ဂေါက်သွားပြီ ကိုတို့ လုပ်ချင်တာ လုပ်လို့ရနေတာပဲဟာကို၊ မင်းက မှ ပေးမလုပ်တာ၊ အဲညက မင်းလဲ လိုနေတာပဲ မဟုတ်လားလို့"

"မသိပါဘူးရှင်၊ ကျမလည်း မပြောပြတတ်တော့ဘူး၊ ကျမ ကိုယ်ကျမတောင် နားမလည်တော့ဘူး၊ ရှင်းကလည်း တအားကို လောတယ်။ ချက်ချင်းကြီးကို သရဲမရဲစီး တော့တာကိုး၊ ကျမက အဲလောက်တောင် မမျှော်လင့်ထားဘူးလေ၊ ဖြည်းဖြည်းချင်း တဆင့်ချင်းပဲ မျှော်လင့်ထားတာ၊ ရှင်က နောက်က ဆင်လိုက်သလိုကြီးကိုး၊ ကဲ ပြောစမ်းပါအုန်း အခု ရှင်က ဘယ်ကနေဆက်နေတာလဲ၊ ရုံးခန်းထဲကလား၊ ဘေးနားမှာ ဘယ်သူမှ မရှိဘူးလား၊ ကိုရင်ဦးမောင်ကရော ဘယ်ရောက်နေလဲ၊ ခုနလေးတင် သူကျမနဲ့ ဖုံးပြောနေသေးတာ"

"ကိုယ်က ကားပတ်ကင် မှာ၊ ကိုယ့်ကားထဲ ဝင်ထိုင်ပြီး ပြောနေတာ၊ ဘယ်သူမှ လည်း ကို့ကို မမြင် မကြားနိုင်ပါဘူး၊ စိတ်မပူနဲ့၊ ကို မင်းကို အခုတွေ့ချင်လာပြီကွာ၊ အခု မင်းအိမ် ကို ကိုယ်လာခဲ့ရင် ဘယ်လိုနေမလဲ၊ ဟုတ်ပြီ ကိုယ်အလုပ်က နေ့တဝက်ခွင့်ယူပြီး လာခဲ့လိုက်မယ်၊ ဟုတ်လား"

"အိုး ဟင့်အင်း ဟင့်အင်း၊ မလာပါနဲ့"

"ဘာလို့လဲ ကွာ၊ မိုးမ ကလဲ အခု အချိန်ဆို ရင် အခွင့်ကောင်းပဲလေ၊ ကိုယ်တို့ နှစ်ယောက် ညနေ ၅နာရီအထိ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ချစ်နိုင်မယ်ကွာ၊ ကိုရင်ဦးမောင်က ၅နာရီမှ ရုံးကဆင်းမျာလေ၊ ကိုယ်တို့ နှစ်ယောက် ထဲ အရမ်းပျော်ကြရမှာ၊ ကိုယ့်လျှာပေါ်မှာ မင်းရဲ့ စောက်ဖုတ်အရသာတောင် ခုထိ မပျောက်သွားသေးဘူး၊ မင်းက အဲတုန်းက စောက်ဖုတ်တခုလုံးစိုရွဲပြီး အဆင်သင့်ဖြစ်နေပါပြီ၊ ဒါပေမဲ့ ကိုရင်ဦးမောင် ရှိနေလို့ မင်း စိတ်မရဲဘူး ဖြစ်နေတာမဟုတ်လား၊ အခု သူလည်း အိမ်မှာ မရှိဘူးလေ၊ ကိုယ်လာခဲ့မယ်၊ အခုလာခဲ့လိုက်တော့မယ်"
အခန်း၂၉။ ကိုအောင်နိုင်ရုံးမှ လစ်ပြီး မိုးမ ဆီလာခြင်း

မိုးမ တယောက် အခုတော့ ပြာယာခပ်ရပြီ၊ ကိုအောင်နိုင်တယောက် ပြောဆိုနေရင်းက ဖုံးကို ချပြစ်လိုက်တော့ သူစိတ်တွေ ပူလာရသည်။ မိုးမ က သူ့ကိုယ်သူပင် သူမသေခြာ၊ ကိုအောင်နိုင်နှင့် သူ တွေ့ချင်သလား မတွေ့ချင်ဘူးသလား ဆုံးဖြတ်မရ၊ ကိုရင်ဦးမောင်ကို ခေါ်ပြီးတော့ ကိုအောင်နိုင်ခေါ်ကြောင်းနှင့် အခု သူ့ကို တွေ့ဖို့ လာနေပြီ ဖြစ်ကြောင်းကို ပြောလိုက်ရကောင်းမလား၊ ဒါမှ မဟုတ် ကိုရင်ဦးမောင်က ပဲ ကိုအောင်နိုင့်ကို လွှတ်လိုက်ပြီး သူ့ကို မိုးမ ပြန်ပြောမလား မပြောဘူးလား ဆိုတာကို စမ်းသပ်တာပဲလား။ မိုးမ တယောက် ဘာလုပ်ရမှန်းကို မစဉ်းစားတတ်တော့ခြေ။

မိုးမ ရင်တွေ တဒုံးဒုံး ခုန်နေသည့်ကြားမှ ဝရံတာဘက် အမြန်ထွက်ပြီး လမ်းမဖက်ကို မျှော်ကြည့်လိုက်မိသည်။ ကိုအောင်နိုင် တကယ်ပြောတာလား သူ့ကို များ စနေတာလား၊ သူ့ကို ကျီစယ်နေတာ ဖြစ်ပါစေဟု မိုးမ ဆုတောင်းနေမိသည်။ ဥက္ကာ တယောက် ဂိတ်နားမှာ ရပ်နေသည်ကို လှမ်းမြင်နေရသည်၊ သို့သော်လည်း ဥက္ကာက သူ့ဖက်ကို လှမ်းမကြည့်နေပေ။

မိုးမ က အိမ်နေရင်း ဂျင်းရှော့ပင်နှင့် အပေါ်က အမဲရောင် လက်ပြတ်လေးကို ဝတ်ထားသည် မို့ သူ့အသားအရည် က ပိုပြီး ဝင်းနေသလို ဖြစ်နေရသည်။

ကိုအောင်နိုင်တယောက် ကိုရင်ဦးမောင် မသိအောင် သူ့အထက်အရာရှိဆီမှ နေ့တဝက်ခွင့်တောင်းကာ ရုံးမှ ထွက်လာခဲ့သည်။ ကိုရင်ဦးမောင် နှင့်က ဌာန တခုထဲ မှာ မဟုတ်လို့ သိနိုင်ဖို့ မလွယ်ပေ။ သို့သော်လည်း ကိုရင်ဦးမောင် က သူ့ဆီက တခုခု လိုလို့ သူ့ကို လာရှာရင်တော့ သူမရှိသာ သိသွားနိုင်သည်။ သို့မဟုတ်ပါက ကိုရင်ဦးမောင် ဘယ်လိုမှ မသိနိုင်ခြေ။

ကိုအောင်နိုင်တယောက် မိုးမ ကိုယ်လုံးလေး ကို စဉ်းစားရင်း စိတ် အရမ်းပြင်းပြနေရသည်။ မိုးမ ရဲ့ ရင်သားမြှောင်း၊ မိုးမ ရဲ့ စွံကားဖွံ့ထွားတဲ့ ဖင်လုံးတွေ၊  စိတ်ကူးယဉ်ရင်း လီးဗာကို ဖိနင်းကာ၊ ကားကို အမြန်မောင်း၍  မိုးမ ဆီသို့ သွားနေတော့သည်။

မိုးမ တယောက် ဝရံတာမှ ၊ မီးဖို၊ မီးဖိုမှ ဧည့်ခန်း၊ နောက် အိမ်တံခါးဝ မှနေ၍ ဓါတ်လှေခါးပေါက် ရှိရာလှမ်းမျှော်ကြည့်၊ နောက်ဝရံတာကို ပြန်သွား၊ လမ်းမ ဖက်ကို ကား တစီးတလေများ ဝင်လာမလား ကြည့်၊ ဂဏှာမငြိမ် ဖြစ်နေရလေသည်။ မိုးမ စိတ်တွေ လှုပ်ရှားပြီး တုံတုံရီရီ ပင်ဖြစ်နေရသည်။ တချိန်ထဲမှာ ပင် သူ့အတွေးထဲ၌ ကိုအောင်နိုင် ရဲ့ အနမ်း အရက် တွေ၊ အတင်းကာရော သူ့ရှေ့မှာ ထိုင်ချပြီး သူ့ဒရက်ကို လှန်တင်ကာ ပင်တီကို ဆွဲချပြီး သူ့စောက်ဖုတ် ကို ကိုအောင်နိုင် ရက်ခဲ့ စုပ်ခဲ့တာတွေ၊ အဲဒီ အချိန်မှာ မိုးမ ကိုယ်တိုင်ကိုကပင် စိတ်တွေ ထလာပြီး ကိုအောင်နိုင်ကို သူလုပ်ချင်တာ လုပ်ခွင့်ပေးဖို့ အသင့်ဖြစ်ခဲ့ရသည်ကို တွေးနေမိသည်။ မိုးမ တွေးရင်းနှင့်ပင် မြီးညှောင်ရိုးမှ ပင် စိမ့်တက်ကာ ခြေဖျားလက်ဖျားတွေလည်း အေးစက်လာရလေသည်။

ကိုအောင်နိုင် မိုးမ တို့ အပတ်မန့် ဂိတ်ကို ရောက်တော့ ဥက္ကာက လှမ်းတားလေသည်။

"ဆရာ ဘာကူညီရမလဲ ခင်ဗျာ"

ကိုအောင်နိုင် စိတ်အနှောက်အယှက် ဖြစ်သွားကာ ဒေါသလည်းထွက်သွားသည်။

"ဟေ ဘာလဲက ငါ့အမျိုး ဆီ လာတာ ဘာလို့လဲ ဝင်လို့မရဘူးလား"

"ဒီလိုပါဆရာ၊ ဒါက ပုံမှန်ပါ၊ ဒီအပတ်မဲ့ကို လာလည်တဲ့ အပြင်က လူတွေ အကုန်လုံးကို ကျနော်တို့က သိဖို့ လိုပါတယ်။  ကျနော်က ဆရာ့ကားနံပါတ်ကို ပဲ ရေးမှတ်ထားမှာပါ၊ ဆရာဘယ်သူ့ ဆီ သွားမယ် ဆိုတာကိုပဲ ပြောပြပေးပါ။"

"ဟေ့ကောင် ငါ လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်ရက်လောက်တုန်းက တောင် ငါသူငယ်ချင်းနဲ့ လာပြီးတော့ ကားတောင်တညလုံးထားခဲ့သေးတယ်၊ ဘယ်သူမှ င့ါကားနံပါတ်လည်း မမှတ်ဘူး ၊ဘယ်သူမှ လည်း မေးခွန်းလာမထုတ်ဘူး၊ ခုမှ ဘာအရူးထတာလဲ"

ဥက္ကာက ကိုအောင်နိုင့်ကို၊ သူတကယ်လို့ ဒီအပတ်မန့်မှာ နေတဲ့ လူတယောက်ယောက်နဲ့ အတူတူလာလို့ရှိရင် အဲဒီလူက တာဝန်ယူတာမို့လို့၊ ဘာမှ မေးမြန်းခြင်းမရှိပဲ ဝင်လို့ရတာ ဖြစ်ကြောင်း၊ အခုတော့ အပြင်လူ တယောက်ထဲ လာတာမို့ သူ့အနေနဲ့ မေးမြန်းရခြင်း ဖြစ်ကြောင်း၊ ရှင်းလင်းပြနေလေသည်။

ထိုအချိန်မှာပင် မိုးမ က ဝရံတာကို ထွက်လာရာ၊ ဥက္ကာ က ကိုအောင်နိုင်နှင့် စကားပြောနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။ သူတို့ ဘာတွေ ပြောနေကြသည်ကို မိုးမ မကြားတချက်ကြားတချက်ဖြစ်နေသည်။ မိုးမ က ကိုအောင်နိုင် သူ့ဆီလာသည်ဟု ဥက္ကာကို ပြောလိုက်မှာ စိုးရိမ်နေလေသည်။ ဥက္ကာက တော်ကြာ ကိုရင်ဦးမောင်ကို ပြန်ပြောလိုက်မှာ စိုးနေမိသည်။ မိုးမ ဥက္ကာဖုံးကို လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။ ဥက္ကာ ဖုံးကိုင်တော့ သူက၊

"အဲ ဥက္ကာ အဲဒါ ငါ့အမျိုး ပဲ ဝင်ခွင့်ပေးလိုက်ပါ"

ဟုပြောလိုက်သဖြင့် ဥက္ကာက ကိုအောင်နိုင့်ကို ချက်ချင်းပင် တောင်းပန်လိုက်သည်။

"ဆောရီး ဆရာ၊ မမိုးမ က ဝင်ခွင့် ပြုပေးဖို့ လှမ်းပြောနေလို့၊ ကျနော်တာဝန်အရ မေးမြန်းရတာကို ခွင့်လွှတ်ပါ။ မတော်လို့ လူဆိုးသူခိုးတွေက ဝင်လာခဲ့ရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ ဟုတ်တယ်မလား၊ ကျနော့်အလုပ်ကို နာလည်ပေးပါခင်ဗျာ၊ ဆရာ ပျော်ရွင်ပါစေခင်ဗျာ"

ကိုအောင်နိုင်က ကားပတ်ကင်လော့ထဲ ကားကို မောင်းဝင်လာရင်းက ဥက္ကာကို မျက်လုံးပြူးကြည့်ရင်ါ်စိတ်ထဲက ၊
ခွေးမသားက ဘာလို့ ဆရာပျော်ရွှင်ပါစေလို့ ပြောရတာလဲ၊ ငါမိုးမ ကို လိုးမလို့လာတယ်ဆိုတာကို သူရိပ်မိလို့လား၊ မိုးမ က အဲလို ခပ်ရှုတ်ရှုတ်ထဲကလား၊ တခြားငတ တွေလဲ အဲလိုပဲ လာလေ့ရှိပြီး မိုးမ က ဝင်ခွင့်ပေးဖို့ လှမ်းပြောတတ်လို့လား၊ တော်တော်တော့ထူးဆန်းတာပဲ။ စသည်ဖြင့် တွေးနေမိသည်။

ဥက္ကာက မိုးမ ရှိရာကို လှမ်းမော့ကြည့်လိုက်ရင်း က ပြုံးဖြဲဖြဲ ဖြင့် လက်မ ကို ထောင်ပြလိုက်သည်။ မိုးမ က သူ့ကို ပြန်ပြုံးပြလိုက်ရင်း အခန်းထဲ ပြန်ဝင်သွားလိုက်သည်။ အခုတော့ ဥက္ကာ တွေးဖို့ အလှည့်ဖြစ်တော့သည်။ ဒီဘဲက ဘယ်ကဘဲလဲ၊ ဘာကောင်လဲ၊ မမမိုးမ တယောက်ထဲ အခုချိန်ဆိုရင် သူ့ယောက်ျားက အလုပ်မှာ၊ ဒီကောင်က ဘာဖြစ်လို့ မမမိုးမ တယောက်ထဲ ရှိနေတဲ့ အချိန် ဘာလို့လာတွေ့ရတာလဲ၊ မမမိုးမ အခု ဝတ်ထားတာကလည်း ဆက်ဆီ ကျလိုက်တာ၊ အပေါ်က အကျႌကလည်း တိုလို့ ချက်ကိုတောင် မြင်နေရတယ်။ အဲဒီပုံစံ အဝတ်အစားနဲ့ ဘဲတဗွေနဲ့ နှစ်ယောက်ထဲ အတူတူ အခန်းထဲမှာ ။ ဒီဘဲကြည့်ရတာလည်း ထန်နေတဲ့ပုံပဲ၊ သူတို့ ချိန်းပြီး လိုးကြတာလား။ ငါ မသိမသာ သွားချောင်းမှ ။ တကယ်လို့ မှန်နေရင်တော့ မမမိုးမ သူ့ယောက်ျားကို ငါပြန်မပြောရအောင် နူတ်ပိတ်တဲ့အနေနဲ့ ငါ့ကို ပေးလိုးမှာပဲ။ ဟီးဟီး။ တွေ့ကြသေးတာပေါ့။ မမမိုးရယ်။

မိုးမ က သူ့အိမ်ရှေ့တံခါးနားမှာ ဓါတ်လှေခါး တံခါးပွင့်လာမည့်အသံကို စောင့်နားထောင်နေလေသည်။ ကိုအောင်နိုင်က ဓါတ်လှေခါးမှ ထွက်လာပြီး သူတို့ အခန်းရှေ့ ရှောက်သည်အထိ စောင့်နေလေသည်။ ကိုအောင်နိုင်က တခါးခေါင်းလောင်းကို နှိပ်လိုက်ပြီး အသံတိုးတိုးလေးဖြင့်၊

"ကိုယ်ရောက်နေပြီ တံခါးဖွင့်တော့လေ"

မိုးမ မှာ တံခါးနားမှာ မှီရပ်လျှက် သူ့ရင်တွေက တဒုံးဒုံးခုန်နေပြီး အသက်ရှုတောင် မမှန်ဖြစ်နေရသည်။ လည်ချောင်းထဲမှာတောင် ခြောက်ကပ်လာလို့ တံတွေးကို မျိုချလိုက်ရသည်။ ကိုအောင်နိုင်က တံခါးဝမှ ဘဲကို ထပ်နှိပ်ပြန်လေသည်။

"တံခါးဖွင့်ပေးလေကွာ"

မိုးမက အသံတုံတုံ လေးဖြင့်၊

"ဟင့်အင်း။ ကျမ ဖွင့်မှာ မဟုတ်ဘူး။ ရှင်ပြန်တော့။ အောက်က လုံခြုံရေးက အကုန်သိသွားတော့မယ်၊ သူက ကိုရင်ဦးမောင်ကို ပြန်ပြောမှာ၊ ပြန်သွားပါတော့ရှင်"

မိုးမ ဘာလို့ ကိုအောင်နိုင့်ကို ရှင်းပြနေမိမှန်း ကိုယ့်ကိုယ်ကိုပင် နားမလည်နိုင်တော့ခြေ။ တကယ်တော့ သူဘာမှ အသံမပေးပဲနှင့် ဟိုမနက် သူကားလာယူတုန်းကလို အိပ်ပျော်ချင်ယောင်ဆောင်နေလိုက်ဖို့ကောင်းသည်ဟု တွေးနေမိသည်။ သူ့ကိုယ်သူပင် ဘာတွေ လုပ်နေမိမှန်း မသိတော့ခြေ။

ကိုအောင်နိုင်က သူ့ပါးစပ်ကို တံခါးနားမှာကပ်ကာ၊

"ချစ်လေး၊ မဟုတ်တာတွေ လုပ်မနေနဲ့ကွာ တော်ကြာ လူတွေက တစိမ်းတယောက် တံခါးဝမှာ ခေါက်နေပြီး အထဲမှာလည်း မိန်းခလေးတယောက်ထဲ ရှိတယ်ဆိုပြီး လာစပ်စုနေကြအုန်းမယ်။ တော်ကြာ ရဲတွေ ဘာတွေ လှမ်းခေါ်နေရင် ပြဿနာ  မလိုအပ်ပဲ ဖြစ်ကုန်မယ်၊ တံခါးသာ ဖွင့်လိုက်ပါကွာ၊ ကိုယ်ချစ်လေးကို အရမ်းကို ဖက်ထားချင်နေပြီကွာ"

မိုးမ တယောက် ကိုအောင်နိုင် ပြောတာ ယုတ္တိ ရှိနေတာမို့ တံခါးကို အသာဖွင့်ပေးလိုက်သည်။

ကိုအောင်နိုင် အတွင်းကို ကမန်းကတမ်းဝင်လိုက်ကာ မိုးမ ကိုတံခါးရွက်ဆီတွန်းရင်း၊ က သူ့ရင်ခွင်ထဲ သွင်းကာ အတင်းဖက်လိုက်သည်။ နောက်တော့ မိုးမ ပါးတွေ ကို တရွှတ်ရွှတ်နမ်းရင်း လည်တိုင် ပါးပြင်တို့ကို လျှာဖြင့် ရက်လိုက်သည်။ သူ၏ မာတောင်နေသော လီးကြီးက မိုးမ ပေါင်တန် ဗိုက်သားတို့ကို ထောက်ပွတ်နေလေသည်။ မိုးမ က ကိုအောင်နိုင့် အဖက်၊ အရက်တို့မှ  ကြိုးစား ရုန်းထွက်ပြီး အိမ်ထဲသို့ ဝင်လိုက်သည်။ သူ့ကိုယ်လုံးလေး လည်း တဆတ်ဆတ်တုံ နေပြီး တမျိုးကြီးခံစားနေရလေသည်။
အခန်း ၃၀။ ကိုအောင်နိုင်နှင့် မိုးမ နှစ်ယောက်ထည်း၊

မိုးမ တယောက် နောက်ပြန်ဆုတ်လာရသဖြင့် သူ့ပေါင်နှင့် ဆိုဖာ တိုက်မိတော့ နောက်ပြန်လဲ ကျတော့မလို ဖြစ်သွားသဖြင့် ဆိုဖါပေါ် ထိုင်ချလိုက်ရလေသည်။ ကိုအောင်နိုင်က တော့ တမျက်နှာလုံး မှာ ပါးစပ်နားရွက်ချိတ်မိတော့မလောက် ပြုံးရင်းက မိုးမ ကိုယ်လုံး နှင့် အဝတ်အစားကို အားရပါးရ ကြည့်ရှု ကာ မျက်စေ့ အစာကြွေးလိုက်လေသည်။ မိုးမ ရဲ့ ဂျင်းဘောင်းဘီတိုတောင့် ဝင်းမွတ်နေသော ပေါင်လုံးကြီးများ၊ အပေါ်မှ တီရှပ်ခါးတိုကြောင့် ပေါ်လာသော ဗိုက်သား လေးများ က သူမျက်လုံးတွင်းမှာ လွန်စွာ တပ်မက် စဖွယ်ဖြစ်နေရ ပြီး သူ့လီးကြီးမှာလည်း ဘောင်းဘီထဲမှာ မာဖောင်းလာရတော့သည်။ကိုအောင်နိုင်တယောက် သူ့ကိုယ်သူ နတ်ပြည်ရောက်သလိုပင်ခံစားနေရလေသည်။

မိုးမ က ခေါင်းလေးကို မော့ကာ ကိုအောင်နိုင့်ကို မျက်လုံးချင်းဆုံကြည့်လိုက်ရင်း အသံလေး တုံရီစွာဖြင့်၊

"မကောင်းပါဘူးရှင်၊ ရှင်ပြန်သွားပါတော့ ဦးအောင်နိုင်"

ပြောပြီးတာနျင့် မိုးမ မျက်လုံးတွေက ကိုအောင်နိုင့်ကို ရင်ဆိုင်ရန်အားမရှိတော့သလို တဖက်ကို လွဲလိုက်မိလေသည်။ ကိုအောင်နိုင်ကတော့ အောင်နိုင်သူ အပြုံးဖြင့် မိုးမရဲ့ ဆက်ဆီ ကိုယ်လုံးလေးကို ကြည့်ရင်းက၊

"အချစ်ရယ်၊ အခု လို ကိုယ်တို့ နှစ်ယောက်စလုံးက လိုချင်နေကြတဲ့ အချိန်မှာ ချစ်လေးက ဘာလို့ တွန့်ဆုံ့ နေရတာတုန်းကွာ၊ မင်း လဲ လိုနေတယ် ဆိုတာ ကိုယ်သိပါတယ်ကွာ"

မိုးမ က ကိုအောင်နိုင့်ကို ပြန်ကြည့်လိုက်ရင်း၊

"ဒါပေမဲ့ ဒါမျိုးကို တော့ ကျမ မကြိုက်ပါဘူး၊ ကျမ အဲလိုမျိုးတွေ သဘောမတူပါဘူးရှင်၊ စိတ်ထဲမှာလည်း ဖီးမလာဘူး၊ ကြိုက်လဲမကြိုက်ဘူး ရှင် ပြန်ပါတော့ ဦးအောင်နိုင်"

ကိုအောင်နိုင်က မိုးမ ဘေးမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်ရင်းက မိုးမရဲ့ ပေါင်ပေါ်ကို သူ့လက်ဖဝါးကြီးတင်လိုက်ရာ မိုးမက လက်ကို ဆွဲဖယ်ဖို့ ကျိုးစားလေသည်။

"ဦးအောင်နိုင်၊ ကျမတို့ သူငယ်ချင်း အဆင့်နဲ့ ပဲ နေကြရအောင်လား၊ ကျမ ရှင့်ကို သူငယ်ချင်းကောင်းအနေနဲ့ ကြိုက်ပါတယ်၊ အခု အဆင့်ကနေ ရှေ့ကို ဆက်တိုးဖို့ မသင့်တော်ဘူးလို့ ကျမထင်ပါတယ်"

ကိုအောင်နိုင်က မိုးမ ကို ကြည့်ကာ ရီမောရင်း ပြောလိုက်သည်။

" ဒီမှာ ချစ်လေး၊ ကို ဒီကို လာပြီး မင်းကိုလုပ်မဲ့ ဟာကို ချစ်လေး မကြိုက်ဖူးလို့ လိမ်မနေပါနဲ့ကွာ၊ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုလည်း ပြန်ကြည့်စမ်းပါအုန်း၊ ဝတ်ထားလိုက်တဲ့ အဝတ်အစားက၊ ကို လာမယ်ဆိုတာကို သိရဲ့သားနဲ့ ဒီလို ဆက်ဆီ အဝတ်အစားတွေ ဝတ်ထားတာမလား၊ ဘာဖြစ်လို့ ရိုးရိုး အဝတ်အစားတွေနဲ့ ပြန်မလဲလိုက်လဲ၊ ချစ်လေးရဲ့ ပေါင်လုံးတွေ ၊ ဗိုက်သားတွေ ခါးသားတွေ လက်မောင်းတွေ အကုန်လုံးက ဝင်းပြီး ယောက်ျားသားတွေ မျက်လုံးထဲမှာ ကာမစိတ်တွေ ပူလောင်လာအောင် လုပ်နိုင်တယ် ဆိုတာ မင်းသိသားပဲ၊ အဝတ်အစားကို မလဲပဲနဲ့ ဒီအတိုင်း နေနေတာ ကိုယ့် ကို ပိုပြီး စိတ်တွေ တင်းထန်လာအောင် လုပ်တာပဲ ဆိုတာ ကိုယ်လောင်းရဲတယ်၊ ဟုတ်တယ်မဟုတ်လား၊ မင်းက မင်းကို ကြည့်ပြီး စိတ်တွေ ထလေစချင်တယ် ဒါပေမဲ့ ကို့ကို ကျတော့ စိတ်ထိန်းဖို့ပြောတယ်၊ မင်း ရဲ့ အထာကို ကို နည်းနည်း ရိပ်မိလာသလိုပဲ၊ ကိုယ်လုံးနဲ့ မြူဆွယ်ပြီးရင် ပါးစပ်က ဟင့်အင်း ဟင့်အင်းနဲ့ ငြင်းရင် လုပ်ခံရတဲ့သူက ပိုထန်လာမယ်၊ ချစ်လေးက နည်းနည်းလေး အကြမ်းဖက်တာမျိုးိကို ဖြစ်စေချင်လို့လား၊ မုဒိန်းဆန်ဆန် မျိုးလေးကို ပိုဖီးလာလို့လား ပြောစမ်းပါ၊ ချစ်လေး က ဟင့်အင်း ပဲ ထပ်ခါတလဲလဲ ပြောနေရင်တော့ ကိုကို က ချစ်လေး တကိုယ်လုံးကို အစိမ်းလိုက် ဝါးစားချင်စိတ်ပေါက်လာမှာနော် "

မိုးမ က ကိုအောင်နိုင့် အပြောကြောင့် နည်းနည်း ထိပ်လန့်သွားမိသည်။

"အို မဟုတ်ရပါဘူးရှင်၊ ကျမ က အကြမ်းပတမ်းတေါ မကြိုက်ပါဘူး ဦးအောင်နိုင်၊ ရှင် ဘယ်လိုများ ကြံဖန်တွေးလိုက်တာလည်း ရှင့်စကားတွေက ကြောက်စရာကြီး"

ကိုအောင်နိုင်က မိုးမ ကို ဆွဲဖက်လိုက်ရင်းက၊

"ကဲပါ လာ အိပ်ခန်းထဲ သွားရအောင် ဟိုမှာ ကိုတို့ ပိုပြီး လှုပ်ရှားရတာ အဆင်ပြေမယ်လေ"

မိုးက က ကိုအောင်နိုင့် လက်မှ ရုန်းထွက်လိုက်ပြီး ဝရံတာ တံခါးဝ ဘက်ကို ထလျှောက်သွားကာ၊

"ဟင့်အင်း ဦးအောင်နိုင် ကျမတို့ စကားပြောလို့ မပြီးသေးဘူးလေ၊ စကားကို ဆုံးအောင်နားထောင်ပါအုန်း"

ကိုအောင်နိုင် က မိုးမ ကို သူလွယ်လွယ်နှင့် လိုးဖို့က မဖြစ်နိုင်သေးတာမို့ ပရိယယ်ပြောင်းဖို့ စိတ်ကူးလိုက်ကာ မိုးမ ပြောတာကို သဘောတူ သလိုဖြင့် ပြောလိုက်သည်။

"ကဲပါ ဟုတ်ပါပြီ၊ လာလာ၊ ဒီမှာထိုင်ပြီး စကားပြောရအောင်ပါ"

မိုးမ က ကိုအောင်နိုင်ထိုင်နေသော ဆိုဖာ ရှိရာသို့ ဖြည်းဖြည်းချင်း လျှောက်လာပြီး လက်နှစ်ဖက်ကို နို့များအပေါ်ကာထားသလို လက်ပိုက်ထားရင်း ကိုအောင်နိုင့်ဘေးမှာ ကပ်ထိုင်လိုက်သည်။  မိုးမ ထိုင်လိုက်သည်နှင့် ကိုအောင်က မိုးမ ပုခုံးလေးကို အသာသိုင်းဖက် လိုက်ပြီး ခပ်ပြုံးပြုံးလေးဖြင့်၊

"မင်းကလေ အပျိုပေါက်စ ကောင်မလေး တယောက်လို လုပ်နေလိုက်တာ ကို က အရမ်းသဘောကျတာပဲ၊ မင်းကို ကြည့်နေရတာ လိင်ကိစ္စ ဆိုတာတောင် လုံးဝမသိတဲ့ ကောင်မလေး တယောက်လိုပဲ ဟိဟိ"

မိုးမ က သူ့နူတ်ခမ်းလေးကို ကိုက်ကာ၊

"ပြောစမ်းပါအုန်း၊ ကိုရင်ဦးမောင်က ရှင်ဒီရောက်နေတာကို မသိဘူး ဆိုတာကို ရှင်သေခြာလို့လား"

"အိုသိပ်သေခြာတာပေါ့ အချစ်ရယ်၊ သူသတိတောင်ထားမိမှာ မဟုတ်ဘူး၊ ဘာလို့ ချစ်လေးက ထပ်မေးရတာတုန်း၊ ကို ဒီရောက်နေတယ် ဆိုတာကို သူ့ကို အသိပေးရမှာလား"

မိုးမ တွေးနေတာက ကိုရင်ဦးမောင်က ကိုအောင်နိုင့်ကို လွတ်လိုက်ပြီး သူ့ကို စမ်းနေသည်ဟု ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့်လည်း မိုးမ က သူတို့ နှစ်ယောက်စလုံးက ကိုရင်ဦးမောင် နောက်ကွယ်မှာ တကယ့်ကို ဖေါက်ပြန်နေကြသလို ဖြစ်နေသည်မှာ တကယ်လားဟု သေခြာသိချင်နေမိသည်။ အခု တော့ အဲဒီအတွေးက မိုးမ စိတ်တွေကို တမျိုးကြီးဖြစ်စေကာ၊ ရိုးပလေးတုန်းက စိတ်မျိုး ပြန်ဖြစ်သွားစေခဲ့သည်။ ကိုရင်ဦးမောင်နှင့် ရိုးပလေးကစားစဉ် သူက ဦးအောင်နိုင်လို့ ပါးစပ်က ခေါ်လိုက်တိုင်း သူ့စောက်ဖုတ်ထဲ လီးကြီး ဖြင့် ဆောင့်အလိုးခံခဲ့ရသည်မဟုတ်လား၊ အခုတော့ မိုးမ ကိုယ်တိုင်ပင် ကိုယ့်ကိုယ်ကို မသေခြာတော့ သူတကယ်ပဲ ကိုအောင်နိုင့် အလိုးကို ခံချင်နေမိတာလား၊ သူ့ရဲ့ နောက် စိတ်တခြမ်းကတော့ ငြင်းဆန်နေသည်။ သူ့ဖာသာကို မသေခြာ၊ မဆုံးဖြတ် နိုင်ဘာလိုချင်မှန်း မသိဖြစ်နေရတော့သည်။

ကိုအောင်နိုင်က မိုးမ ဘာတွေ တွေးနေမလဲ ဆိုတာကို အကဲခတ်နေရင်း၊ မိုးမတယောက် ချီတုံချတုံ ဖြစ်နေမှန်း သိသဖြင့် ဖြည်းဖြည်းချင်း ကျူံးသွင်းဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ ကိုအောင်နိုင်က မိုးမ ပါးလေးကို ရွှတ်ကနဲက နမ်းလိုက်တော့ မိုးမ က ဘာမှ မပြော၊ သူ့လက်ဖဝါးကို မိုးမ ပေါင်ပေါ် အသာတင်လိုက်ပြန်သည်၊ မိုးမ က ဆွဲမဖယ်တော့ မိုးမ ပေါင်သားလေးမှားကို ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးရင်းမှ မိုးမ ကို တိုးတိုးလေး စကားတွေ ပြောပြန်သည်။

"ကို အဲလိုလေး ပွတ်ပေးနေတော့ရော ဘယ်လိုနေလဲ ကြိုက်လား"

မိုးမ က ပြန်မဖြေပဲ ခေါင်းကို ငုံ့လိုက်တော့ ကိုအောင်နိုင်က အခွင့်အရေးကို အသုံးချပြီး မိုးမ ဆံပင်များကို လည်တိုင်လေး မှ မဖယ်လိုက်ရင်း သူ့လျှာကြီးဖြင့် မိုးမ လည်တိုင်လေးကို ငုံ့ရက်လိုက်လေသည်။ မိုးမ တယောက် ကြက်သည်းလေး များပင် ထသွားရပြီး ကိုအောင်နိုင့်လက်ကောက်ဝတ်ကို ဖမ်းဆုပ်ကိုင်ထားမိလိုက်သည်။ ကိုအောင်နိုင်က မိုးမ သူ့ကောက်ဝတ်ကို တင်းတင်းလေး ဆုပ်ကိုင်လိုက်တာကို သဘောကျသွားပြီး သူ့လျှာကို မိုးမ လည်တိုင်မှာ မေးရိုးတလျှောက်ရက်လာကာ မိုးမ ပါးစပ်နားသို့ သွားပြီး နူတ်ခမ်းချင်းစုပ်ဖို့ ကျိုးစားလေသည်။ မိုးမ ကလည်း အနမ်းမခံ မျက်နှာကို တဖက်လှည့်လိုက်သည်။

ဥက္ကာ တယောက်က တော့ ငတ တကောင် မိုးမ အခန်းပေါ်တက်သွားသည်ကို စိတ်ထဲမှာ မရိုးမရွ ဖြစ်နေရာမှ အပေါ်သို့ တက်ချောင်းကာ အခြေအနေအကဲခတ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ အနားမှာ လာဆော့နေသည့် ကောင်လေး တယောက်ကို ဂိတ်ကို စောင့်ကြည့်ပေးဖို့ မှာလိုက်ပြီး ဓါတ်လှေခါးဖြင့် အပေါ်သို့ တက်လာခဲ့လေသည်။ မိုးမ တယောက် ဆက်ဆီ အဝတ်အစားတွေ ဝတ်ထားလျှက်ဖြင့် ယောက်ျား တယောက် နှင့် အတူ သူ့လင်မရှိခင် အခန်းထဲမှာ တွေ့ဆုံသည်ဆိုတာက သူ့ကို စပ်စုချင်စိတ်ဖြစ်ပေါ်စေလေသည်။ ဥက္ကာစိတ်ထဲ မှာတော့ သူတို့ သေခြာပေါက် လိုးနေကြမည်ဟု တွက်ထားလေသည်။ အဲဒါဆိုရင် သူလည်း မိုးမ ကို လိုးရဖို့ အခွင့်အရေးရပြီဟု တွေးနေမိသည်။

ကိုအောင်နိုင်က မိုးမ နားရွက်ကို လျှာဖြင့် ရက်ပေးရင်းက တိုးတိုးလေး ပြောနေသည်။

"ချစ်ကလည်းကွာ၊ ဟိုတခါတုန်းက တော့ အခွင့်အရေးရတာနဲ့ ရှင့် စိတ်ကြိုက်ဆို၊ အခုလိုမျိုး အခွင့်အရေး ရဖို့ ဆိုတာ ဘယ်လောက်ခက်လဲကွာ၊ ဟိုညက တော့ ချစ်လေးယောက်ျား ကြီး ရှိနေလို့ဆို၊ အခုတော့ ကို တို့ နှစ်ယောက်ထဲလေ၊ အိပ်ခန်းထဲကို သွားကြရအောင်ပါကွာ"

ဥက္ကာ တယောက် မိုးမ အခန်းဝနားရောက်တော့ တံခါးရွက်မှာ နားကပ် နားထောင်တော့ သူတို့ စကားပြောသံကို သာ ကြားရလေသည်။ ဥက္ကာ ဘာကြားသလဲဆိုတော့၊

မိုးမ : ဘာလို့ အိပ်ခန်းထဲလဲ ဦးအောင်နိုင်ရယ် ဒီ ဆိုဖာပေါ်မှာလဲ အဆင်ပြေနေတာပဲဟာကို၊

ဥက္ကာ က ဟိုက်၊ အိပ်ယာထဲ၊ ဟိုငတက အိပ်ယာထဲ သွားဖို့ပြောလို့ သူက ဒီဆိုဖာပေါ်မှာလည်း အလုပ်ဖြစ်ပါတယ်တဲ့၊ လခွီး မှပဲ ဒီငတက တကယ့်ကို လိုးဖို့လာတာပဲကိုး၊ ဒါကြောင့်မို့လဲ ဒီကောင်မ ဝတ်ထားလိုက်တာ ဆက်ဆီ ကျကျ တွေကို၊ ကောင်းကောင်းလိုးလို့ကောင်းအောင်၊ အင်း ငါ့အလှည့် ဘယ်တော့မှ ရောက်မှာလည်း မသိဘူးဟု တွေးရင်း ဆက်နားထောင်နေမိပြန်သည်။

ကိုအောင်နိုင်က မတ်တတ်ထရပ်လိုက်ပြီး မိုးမ ကို သူ့လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ခလေး ချီသလို မချီလိုက်လေသည်။ မိုးမ မှာ ပါးစပ်က ငြင်းဆန်နေသောလည်း အတင်းမရုန်းတော့ပဲ ကိုအောင်နိုင် မချီရာသို့ လိုက်ပါသွားရင်း၊

"အိုး ဦးအောင်နိုင် ရှင်ဟာလေ အတင်းဓမ္မ အရန်း ဆန်တာပဲရှင် ဒုက္ခပါပဲ"

မိုးမ က သူ့လက်သီးဆုပ်ကလေးများဖြင့် ကိုအောင်နိုင့် ပုခုံးကို ထုလေသည်။ သို့ဖြင့် ကိုအောင်နိုင်မှာ မိုးမသို့ အိပ်ခန်းအဝသို့ ရောက်လာလေသည်။ ဥက္ကာတယောက်က နားထောင်နေရင်းဖြင့် သူတို့ မိုးမ တို့ လင်မယားအိပ်ခန်းဆီသို့ သွားနေကြပြီ ဆိုတာကို သိလိုက်ရသည်။ သူ့လီးကြီးမှာလည်း အရမ်းမာတင်းလာသဖြင့် လက်ဖြင့် အုပ်ကာ ပွတ်လိုက်မိသည်။ တခြားသူများ ဓါတ်လှေခါးထဲက ရုတ်တရက်ထွက်လာမလားဟုလည်း လှည့်ကြည့်လိုက်မိသေးသည်။

ကိုအောင်နိုင်က မိုးမ ကို အိပ်ယာပေါ်အသာချပေးလိုက်ပြီး သူ့ရှပ်အကျႌကို စချွတ်လေသည်။ မိုးမ က သူ့အိပ်ယာပေါ်တွင် ထိုင်ရင်းက ခေါင်းကို ငုံ့ထားကာကြမ်းပြင်ကို ငုံကြည့်နေပြီး ခံစားချက်မျိုးစုံ ခံစားနေရပြီး ရုတ်တရက် အိပ်ယာပေါ်မှ ဆင်းလိုက်ပြီး၊

"အိုး ဟင့်အင်း ဟင့်အင်း မတော်ပါဘူး ဦးအောင်နိုင် မကောင်းပါဘူး၊ ကျမ ကို ခွင့်လွတ်ပါ"

ကိုအောင်နိုင်က အဂျႌကျွတ်နှင့် ဖြစ်နေပြီး အခန်းပြင်သို့ လှမ်းထွက်ဖို့ ကျိုးစားနေသည့် မိုးမ ကို လှမ်းဖက်လိုက်ပြီး မွေ့ယာပေါ် ပြန်တွန်းလှဲလိုက်လေသည်။ မိုးမ က အိပ်ယာပေါ်ပက်လက်လှန်လျှက် လှဲကျသွားသော်လည်း သူ့ကိုယ်ပေါ် ကိုအောင်နိုင် တက်မမိုးနိုင်အောင် ဒူးနျစ်ဖက်ကို ထောင်လိုက်လေသည်။ သို့သော်လည်း ကိုအောင်နိုင်က သူ့လက်တဖက်ဖြင် မိုးမ ကို အိပ်ယာပေါ်မှာ ဖိထားရင်းက တခြားလက်တဖက်ဖြင့် သူ့ဘောင်းဘီဇစ်ကို ဆွဲချျွတ်လိုက်လေသည်။ သူ့အတွင်းခံ့ကိုပါ တွန်းချလိုက်ရာ ဖြောင်းကနဲ ထွက်လာသော လီးကြီးက မိုးမ ပေါင်တွေကို ပွတ်မိတော့သည်။ နောက်တော့ မိုးမ အပေါ်တက်ခွလေရာ မိုးမ မှာ အောက်မှ အော်ဟစ်လေသည်။

"နိုး နိုး တော်တော့ မလုပ်နဲ့ ဆို၊ ကျမ အဆင်သင့် မဖြစ်သေးဘူး၊ ဦးအောင်နိုင်၊ ကျမ စိတ်ပါရင် ရှင့်ကို ပြောပါ့မယ်၊ အခုတော့ မဟုတ်သေးဘူး"

သို့သော်လည်း ကိုအောင်နိုင်က မစောင့်နိုင်တော့ပါ၊ မိုးမ ဂျင်းဘောင်းဘီတိုကို ရအောင် အတင်း ဆွဲချွတ်နေလေသည်။ မိုးမ က သူ့ကိုယ်ကို လှိမ့်ချလိုက်ပြီး ကိုအောင်နိုင် မိုးမ မျက်နှာကိုလည်း နမ်းရှုံ့ှုဖို့ ကျိုးစားရာ မိုးမက လက်ဖဝါးနှစ်ဖက်ဖြင့် သူ့မျက်နှာကို ကာထားလေသည်။ ထိုအချိန်တွင် မိုးမ ဂျင်းဘောင်းဘီလေးမှာ အောက်အနည်းငယ်လျှောကျသွားပြီး မိုးမ ဖင်လုံးကလေး ပေါ်လာလေရာ ကိုအောင်နိုင်က သူ့လီးကြီးကို မိုးမ ဖင်လုံးကြီးနှစ်ခုကြားထည့်ကာ ပွတ်လေတော့သည်။ မိုးမ၏ အိတင်းနေသော ဖင်လုံးကြီးများ အထိအတွေ့ကြောင့် ကိုအောင်နိုင်မှာ လရည်များ ပန်းထွက်ချင်သလိုတောင် ဖြစ်သွားရသည်၊ ထို့ကြောင့် သူ့လီးကြီးကို လက်ဖြင့် အတင်းဆုပ်ကိုင်ပြီး မိုးမ ပါးစပ်နားကို အမြန်သွားကာ တောင်းပန်သော လေသံလေးဖြင့်၊

"ပါးစပ်ဖွင့်ပေးစမ်းပါ ချစ်လေး၊ ကိုကို ပြီးချင်နေလို့ အနည်းဆုံး တော့ ပါးစပ်လေးနဲ့ စုပ်ပေးလိုက်ပါလားကွာ"

ဟုပြောရှာသည်။ သူ့လရေများ ရုတ်မရက် မထွက်သွားရအောင် ထိန်းထားရသဖြင့် အသက်ရှုလည်း မြန်ကာမောပန်းသလို ဖြစ်နေရလေသည်။ မိုးမ မှာ သူ့လက်နှစ်ဖက်ကို နို့ကြီးများအပေါ်ကာထားရင်းက ကိုအောင်နိုင့် မျက်နှာ အနေအထားကို အံ့ဩသလို ကြည့်နေမိလေသည်။ ကိုအောင်နိုင်က သူ့လီးထိပ်ကြီးဖြင့် မိုးမ ပါးပြင် နူတ်ခမ်းတို့ကို ပွတ်ပေးနေလေသည်။ မိုးမ က ကိုအောင်နိုင့် မျက်နှာကို စူးစိုက်ကြည့်နေမိသည်။ ကိုအောင်နိုင့် မျက်နှာမှာ အခု အချိန်တွင် နပူနဆာ တောင်းတတ်သည့် သူတောင်းစားတယောက်နှင့် တူနေလေသည်။ မိုးမ က သူ့ပါးစပ်ကို တင်းတင်းစေ့ထားတော မထိန်းနိုင်တော့သော ကိုအောင်နိုင်တယောက် သူ့သုတ်ရည်များကို မိုးမ မျက်နှာ နှင့် လည်တိုင် တို့အပေါ်ကို ပန်းထုတ်ချလိုက်လေတော့သည်။ ကိုအောင်နိုင့် သုတ်ရည် ပူပူနွေးနွေးတွေ ပန်းထွက်လာတော့ မိုးမ သူ့မျက်လုံးတွေကို စုံမှိတ်ထားလိုက်မိလေသည် ကပ်စေးစေး အရည်များက သူ့မျက်နှာနှင့် လည်ပင်းများပေါ်သို့ စွတ်စို ကျရောက်လာလေသည်။ မိုးမ သူ့မျက်လုံးတွေကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ ကိုအောင်နိုင့် လီးကြီးက သူ့ပါးစပ်နားမှာ ပဲ ရှိနေသေးတုန်းဖြစ်ပြီး ကိုအောင်နိုင်က သူ့ကို စုပ်ပေးဖို့ တောင်းပန်လျှက်ရှိနေသေးသည်။ မိုးမက၊

"ဆောရီး ဦးအောင်နိုင်၊ ရှင်က ရှင့်ဘာသာ အချိန်တွေ ဖြုံးပြစ်နေတာပဲ၊ ကျမ လိုတဲ့ အချိန်ပြောမယ်လို့ ပြောထားသားပဲ"

သို့ပေမဲ့ ကိုအောင်နိုင်က တော့ အဲလောက် လုပ်လိုက်ရတာကို ပင် ကျေနပ်မိပါသည်။

"အင်း အဲလောက်လုပ်ရတာတောင်မှ ကို ကျေနပ်ပါတယ် ချစ်လေးရေ၊ ချစ်လေး ရဲ့ ဖင်လုံးလေးတွေက အရမ်းလှတာပဲ၊ ကိုကို ချစ်လေး ဖင်လုံးလုံးလေးကို တုုံးလုံးလေး နဲ့ လုပ်လိုက်ရရင် အရမ်းကောင်းမှာပဲ လို့ ၊ ဒါပေမဲ့ ရပါတယ်၊ လိုချင်သလောက် မလုပ်ရပေမဲ့ ခုလောက်နဲ့လည်း ကိုကို ကျေနပ်ပါတယ်၊ ကိုကို က ချစ်လေးကို လုပ်ချင်နေတာ အရမ်းကို ကြာပြီး အောင့်ထားရလို့ မထိန်းနိုင်ပဲ ဖြစ်သွားရတာပါ"

မိုးမ က နောက်ဆုံးတော့ ပြုံးလာပြီး သူ့မျက်နှာရှေ့မှာ ပျော့သွားပြီ ဖြစ်သော လီးကြီးကို ကြည့်လိုက်ရင်း၊ သွားဆေးလိုက်တော့ ပြီးရင် သွားတော့ အချိန်သိပ်မဆွဲနေနဲ့တော့ဟု ပြောလိုက်လေသည်။
 အခန်း၃၁။ ကိုအောင်နိုင်ပြန်သွား၊ ဥက္ကာ သိရှိသွား။

ကိုအောင်နိုင်ကတော့ ဘယ်လိုမှ ပြန်ချင်အုံးမယ် မဟုတ်ဘူး ဆိုတာ ပြောစရာလိုမယ်မထင်ပါ။ သို့သော်လည်း မိုးမ က အတင်း ပြန်လွှတ်နေသဖြင့် သူအတွက် ရွေးစရာလမ်းမရှိခြေ။ သို့သော်လည်း ကိုအောင်နိုင်က မိုးမ ကို အတင်း ဖက်ကာ နမ်းရှုံ့ ရင်း မျက်နှာလည်ပင်းတို့ကိုလည်း ရက်သဖြင့် မိုးမ အိပ်ယာခင်းတွေရော အဂျႌဆံပင် အကုန် ပွရှုတ်ကုန်ရသည်။ မိုးမ တယောက် ကိုအောင်နိုင် ကလူမျိုပေါက်ကလေး တယောက်လို အိပ်ယာပေါ်မှာ သူ့ကို လုံးထွေး ဖက်ပွတ်နေတာကို သဘောကျပြီး တခစ်ခစ် ရီမောနေမိလေသည်။ ကိုအောင်နိုင်ကလည်း မိုးမ ကို သူ့အထိအတွေ့တွေနှင့် မစိမ်းတော့အောင်၊ သူနှင့်လည်း ပိုပြီး ရင်းနှီးကျွမ်းဝင်လာအောင် အကြံဖြင့် လုပ်နေခြင်း ဖြစ်လေသည်။ သူ့အကြံ အောင်မြင်သည်ဟုပဲ ဆိုရမည်၊ မိုးမ သူ့ကို ပြန်လည် စကားပြောနေသည်မှာ သူနှင့် အရမ်းရင်းနှီး နေသည့် လူတယောက် အနေဖြင့် ပြန်လည်ဆက်ဆံ ပြောဆိုနေသည့်အတွက်ကြောင့်လည်း ဖြစ်လေသည်။ သူတို့ တယောက်နှင့် တယောက်ပင် အိပ်ယာပေါ်တွင် ပြောင်လှောင်ကျီစယ် နေကြသေးသည်။ ကိုအောင်နိုင်တယောက် မိုးမ နှင့် အိပ်ယာပေါ်တွင် နှစ်နာရီလောက်ကြာအောင်၊ စကားပြောလိုက် ဖက်နမ်းလိုက်၊ ဟိုပွတ်ဒီပွတ်လုပ်လိုက်လုပ်ပြီးမှ သာ မိုးမ တို့ အခန်းမှ ထွက်ကာ ပြန်သွားတော့သည်။

ဥက္ကာတယောက် မိုးမ အခန်းအပြင်ဘက်မှ တံခါးကို နားကပ်ထောင်ရင်း ဖြင့် မိုးမ တို့ ပြောဆို နောက်ပြောင်ကျီစယ် နေသည်များကို အကုန်ကြားနေရလေသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ကိုအောင်တယောက် မိုးမ ကို လိုးဖို့ လာခြင်းဖြစ်ကြောင်းနှင့် လိုးလဲ လိုးသွားသည်ဟု သူတထစ်ချ မှတ်ယူလိုက်လေသည်။ ဥက္ကာ က ကိုအောင်နိုင်မိုးမ ကို ပြန်တော့မည်ဟု နုတ်ဆက်ရင်း မိုးမ တို့ ဧည့်ခန်းထဲတွင် နမ်းရှုံ့နေသည့် အသံများကို ပင် အပြင်မှ သေသေခြာခြာ ကြားလိုက်ရလေသည်။ တကယ်ကလည်း ဧည့်ခန်းထဲတွင် ကိုအောင်နိုင်က မတ်တတ်ရပ်လျှက် မိုးမကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲထည့်ဖက်ထားရင်း နမ်းရှုံ့နေလေသည်။ မိုးမ ကလည်း ကိုအောင်နိုင့်ကို ချစ်သူတယောက်လို ပြန်လည်တွယ်ဖက်ထားရင်းက ပြုံးရွှင်ကာ ကိုအောင်နိုင့်အနမ်း များကို ပြန်လည် တုန့်ပြန်နေလေသည်။ သူတို့ နှစ်ယောက်မှာ ချစ်သူနှစ်ဦး ခွဲခွာကာနီး မခွဲနိုင် မခွာရက် အနမ်းမိုး ရွာနေကြသည်နှင့်ပင်တူနေလေသည်။ ကိုအောင်နီုင်က မိုမ နို့များကို ပေါက်စီ ဂျှုံနယ်သလို ပင် နောက်သလို စသလိုဖြင့် ဆုပ်နှယ်လိုက်သေးသည်။ နောက်တော့ ကိုအောင်နိုင်က မိုးမ နားနားသို့ ကပ်ပြောလိုက်ရာ ဥက္ကာတယောက် အပြင်မှ မကြားလိုက်ရပေ။

"ကိုက ချစ်လေး ရဲ့ ဟိုဟာလေးထဲကို ကိုကို ဟာကြီး အဆုံးထိထည့်မြုပ်စိမ်ထားလိုက်ချင်တာကွာ၊ "

မိုးမက ကိုအောင်နိုင့် ရင်ဘတ်ကို သူ့လက်သီးဆုပ်ကလေးဖြင့် ထုကာ၊

"ကျမ ရှင့်ကို ပြောထားသားပဲ ကျမ ဘက်က အဆင်သင့်ဖြစ်ရင် ပြောမယ်လို့လေ။ အခုတော့ ရှင် ရသလောက်နဲ့ပဲ ကျေနပ်လိုက်တော့၊ စိတ်ရှည်ရှည်ထားပြီးသာ စောင့်ပေတော့၊ မဖြစ်နိုင်ဘူးလို့ ကျမ ပြောနေတာမှ မဟုတ်တာ၊ ဒါပေမဲ့ ဘယ်တော့ လဲ ဆိုတာတော့ ကျမ ကိုယ်တိုင်တောင် မသိဘူး"

တံခါးဆီကို လျှောက်သွားရင်းဖြင့် ကိုအောင်နိုင်က၊

"ကိုယ်မင်းကို မကြာမကြာ ခေါ်မယ်နော် ကိုယ့်မှာ မင်းဖုံးနံပါတ် ရှိနေပြီ"

"အို ကိုအောင်နိုင် အိမ်မှာ ရှိတဲ့ အချိန်တွေတော့ မခေါ်နဲ့နော်၊ မက်ဆေ့လည်း မပို့နဲ့၊ အင်း မနက်ဖြန်ညနေ ကျမတို့ ကိုရင်ဦးမောင် အဖေအိမ် သွားကြမလို့ တနင်္ဂနွေညမှ ပြန်ရောက်မယ်၊ ဒီကြားထဲမှာ မခေါ်နဲ့နော်၊ ကျမ ယောက္ခထီးတွေ ခဲအိုတွေ၊ ယောင်းမ တွေ အနားမှာ ရှိနေကြမှာ"

ဥက္ကာ က တံခါးနားသို့ လျှောက်လာကြသံကြားသဖြင့် ဓါတ်လှေခါးဆီ အမြန်ပြေားဝင်လိုက်ကာ၊ သူ့လုံခြုံရေး တဲကလေး ဆီသို့ ပြေးလေတော့သည်။

ကိုအောင်နိုင် ဂိတ်ပေါက်မှ ထွက်သွားမည်ကို မြင်ရအောင် မိုးမ က ဝရံတာမှ ထွက်ကြည့်နေလေသည်။ ဥက္ကာက မိုးမ ကို ဝရံတာမှာ ဂျင်းရှော့ပင်နှင့် အပေါ်က ဆက်ဆီ အဝတ်အစားနှင့် တွေ့လိုက်ရသဖြင့် ငေးမော့ကြည့်ရင်းက လက်ဝှေ့ယမ်းပြလိုက်သည်။ မိုးမ ကလည်း ဥက္ကာကို လက်ပြန်ဝှေ့ယမ်းပြလိုက်သဖြင့် ဥက္ကာက မိုးမ ဆဲလ်ဖုံးကို လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။ မိုးမ က ဖုံးကိုင်လိုက်ပြီး ဘာလဲ ဟု မေးလိုက်သည်။

" မမ ရဲ့ ဧည့်သည် ပြန်သွားပြီနော်"

"ဟုတ်တယ် အခုလောက်ဆိုရင် အောက်ထပ်တောင်ရောက်နေပြီထင်တယ်"

"မမကြီး တော်တော်ပျော်လိုက်ရရဲ့လား"

"မင်း က ဘာအထာနဲ့ ပြောနေတာလဲ၊ တော်တော်ပျော်လိုက်ရရဲ့လားဆိုတာ၊ မင်း အပြောအဆို ဆင်ခြင်အုန်း"

"ဟုတ်ပါပြီ ကျနော်မေးချင်တာက ဧည်သည် က ပျော်သွားရဲ့လားလို့ မေးတာပါ"

"တော်စမ်းပါ။ ပေါက်ကရတွေ လျှောက်မပြောနဲ့ သူက ငါ့အမျိုး "

"အော် အမျိုးလား၊ ဒါဆိုရင်တော့ တော်တော်ကံကောင်းတဲ့ အမျိုးလို့ပဲ ဆိုရမှာပဲ"

"မင်းဘာဆိုလိုချင်တာလဲ ဥက္ကာ"

"ဟုတ် ကျနော် နောက်တော့ ပြောပြပါ့မယ်၊ ကျနော်ထင်တာတော့ ကျနော်လည်း မမ ရဲ့ အမျိုး ဖြစ်လာတော့မယ်ထင်တာပဲ၊ အဲဒါမှ ကျနော်လည်း ပျော်ရွှင်မှုတွေ ရအောင် မမကြီးနဲ့ လာတွေ့ရအုံးမျာပဲ၊ ဒီနေ့လာတဲ့ တယောက်လိုပေါ့"

ဥက္ကာက ပြောပြီးပြီးချင်း ဖုံကို ပိတ်လိုက်သည်။ မိုးမ တယောက် ဥက္ကာ၊ သူနှင့် ကိုအောင်နိုင်ကြားက အဖြစ်အပျက်ကို များ ရိပ်မိသွားသလား သံသယဖြစ်လာရသည်။ မိုးမ နည်းနည်းတော့ စိတ်ပူသွားမိသည်။

ကိုအောင်နိုင်က ကားလေးကို မောင်းထွက်လာပြီး ဂိတ်ဝနားအရောက်တွင် ဝရံတာထွက်ရပ်နေသော မိုးမ သူ့ကို လက်ဝှေ့ယမ်းပြနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသဖြင့် လက်ပြန်ယမ်းပြလိုက်ပြီး ပါးစပ်ကိုကပ်ကာ ဖလိုင်းကစ် ပါပေးလိုက်လေသည်။ ဒါကို စောင့်ကြည့်နေသော ဥက္ကာက အစအဆုံမြင်လိုက်လေသည်။မိုးမ က ကိုအောင်နိုင်ရော ဥက္ကာရော သူ့ကို ကြည့်နေကြသည်ကို မြင်နေရလေသည်။ ကိုအောင်နိုင်က တဟဲဟဲ ရီမောပြီး ကားလေးကို မောင်းထွက်သွားတော့၊ ကျန်နေသော ဥက္ကာကလည်း မိုးမ ကို ဖလိုင်းကစ် လှမ်းပေးလိုက်လေသည်။ မိုးမ က ရီရီမောမောနှင့် သူ့လက်ညိုးကလေးဖြင့် ဥက္ကာကို ထိုးကာ သေမယ်နော် ဟူသော ပုံစံမျိုးဖြင့် ကျိမ်းမောင်းလိုက်လေသည်။ နောက်တော့ အိမ်ထဲ ပြန်ဝင်သွားတော့သည်။

ဥက္ကာတယောက် အိမ်သာထဲ သွားရင်း သူကြားခဲ့သည့် မိုးမ နှင့် ကိုအောင်နိုင့်အသံတွေ ကို ပေါင်းစပ် ပြန်တွေးရင်း ဂွေလှိမ့်နေလေသည်။ သူ့စိတ်ကူးပုံရိပ်ထဲမှာတော့ သူက မိုးမ ကို အကျႌလှန်ချွတ်တင် မိုးမ ပေါင်လုံးတွေကို နမ်းရှုံ့ရင်းက မိုးမ ဘောင်းဘီလေးကို ဆွဲချွတ်၊ မိုးမ အတွင်းခံ အဖြုလေးကို ရက်ပေး။ မိုးမ နို့ကြီးတွေကို တအားဆုပ်နှယ် ပြီးတော့ အနီမှတ်ကျန်ခဲ့အောင် စုပ် လေသည်။ သူ့စိတ်ထဲမှ တွေးပြီးဂွေလှိမ့် နေသည်မှာ တကယ်လက်တွေ့ မိုးမ ကိုလုပ်နေရသလိုပင် ခံစာားနေရလေသည်။ ထို အခါကတော့ ဥက္ကာတယောက် မိုးမ ကို မှန်းပြီး ပထမဆုံးအကြိမ် ဂွင်းထုမိခြင်းဖြစ်ပါတော့သည်။

ကိုရင်ဦးမောင် ညနေဘက် အိမ်ပြန်ရောက်တော့ အစအစ အရာရာက ပုံမှန်အတိုင်း ဖြစ်နေပါသည်။ ကိုအောင်နိုင် လာသွားသည် ဆိုသည်မှာ အငွေ့အသက်ပင် မသိမမြင်နိုင်ရပေ။ မိုမ လည်း ရေမိုးချိုးပြီး အဝတ်အစားအသစ်၊ လုံလုံခြုံခြုံ အကျႌ၊ ထမိန်နှင့် ဖြစ်နေလေပြီ။ သို့ပေမဲ့ ကိုရင်ဦးမောင်ကို မူမူနွဲ့နွဲ့ ဖြင့် ဆက်ဆံ ပြန်လေသည်။

ညဘက် အိပ်ယာထဲတွင် ကာမ ဆက်ဆံကြသောအခါ ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ ကို သူ့ယောက္ခထီးကြီး အဖြစ်ရိုးပလေး ဆက်ကစားဖို့ ပြောလေသည်။ လိုးနေရင်းတန်းလန်းကလည်း မနက်ဖြန် သူတို့ အိမ်ကို သွားလည်ကြချိန်တွင် ဆက်ဆီ အဝတ်အစားများ ဝတ်ပြီး သူ့ယောက္ခထီးကြီးနှင့် ခဲအိုတို့အား မြူဆွယ် ရန် ပြောလေသည်။ မိုးမ က လက်မခံချင်ပေ၊ သို့သော်လည်း ကိုရင်ဦး မောင် စိတ်ချမ်းသာစေရန်၊ သိပ်မသေခြာ မဲ့ သူကျိုုးစား ကြည့်မည်ဟု ပြောလိုက်လေသည်။

သောကြာနေ့ ညနေရောက်တော့ သူတို့ ကိုရင်ဦးမောင် ရွာသို့ ထွက်ခွာလာခဲ့ကြလေသည်။ မိုးမ တယောက် အလွန်လှပသော ချိတ်ထမိန်ကလေးနှင့် ဘလောက်စ်အကျႌ ကျပ်ကျပ်ကလေး ဝတ်ထားရာ သူ့ ကိုယ်လုံး အမို့အဖောင်းတို့မှာ တစ်တစ်ရစ်ရစ် နှင့် အလွန်လှနေလေသည်။ ဘယ်ယောက်ျားလေးမဆို တွေ့တာနျင့် အိပ်ယာပေါ်ဆွဲခေါ်သွားချင်စိတ်ပေါက်လောက်အောင်လည်း ဆွဲဆောင်မှုရှိနေပေသည်။ အဝတ်အစားအပြင်၊ မိုးမ ၏ အပြုံး၊ အကြည့်၊ မျက်လုံး၊ တို့နှင့် သာယာလှသော အသံကလေးကလည်း သူ့ ဆွဲဆောင်မှုကို အားဖြည့် ပေးထားသလို ရှိနေတော့သည်။

တနာရီခွဲခန့် ကားမောင်းပြီးတော့မှ ကိုရင်ဦးမောင် အဖေအိမ်သို့ ရောက်ကြရလေသည်။ သူတို့ကို အိမ်အခန်း ၃၂။ ကိုရင်ဦးမောင်တို့ အဖေအိမ်သို့ ရောက်ရှိခြင်း၊

ဇာနည်မောင် နှင့် လဲ့လဲ့နွယ်တို့ မှာ အိမ်ရှေ့မှာ ထွက်ကြိုဆိုနေကြလေသည်။ လဲ့လဲ့နွယ်က မိုးမကို အိမ်နား နီးလာလျှင် တက်စ်မက်ဆေ့ ပေးဖို့ မှာထားသဖြင့် ရောက်တော့မည်ဆိုတာ သူကသိနေပြီး ဖြစ်လေသည်။ မိုးမ ယောက္ခထီး ကြီးနဲ့ သူရမောင် တို့မှာ အိမ်ရှေ့ တံစက်မြိတ်အောက် လမ်းမကို မြင်နိုင်သော နေရာတွင် ရပ်နေကြလေသည်။ အိမ်နောက်ဖက်ခြံထဲမှာတော့ လူတချို့က မနက်ဖြန်အလှုအတွက်ချက်ပြုတ်နေကြ သည်။

ကိုရင်ဦးမောင် ကား သူတို့ ခြံဝန်းထဲ ထိုးဝင်လာသည်နှင့် လဲ့လဲ့နွယ် က ခုန်ပေါက်ရင်းက သူတို့ နာမည်တွေကို အော်ဟစ်ကာ နူတ်ဆက်နေလေသည်။ မိုးမ က လည်း ထိုသို့ ဝမ်းပန်းတသာ ကြိုဆို ခံရသည်ကို အလွန်ပင် ပျော်ရွှင်နေမိလေသည်။ မိုးမ အတွက် ထိုအိမ်မှာ သူ၏ တကယ့်အိမ်လို ခံစားခဲ့ရသဖြင့် လွမ်းစိတ်ကလေးပေါ်လာရလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က သူ့ကားကို ကားဂိုဒေါင်ဘေးမှာ ထိုးရပ်လိုက်သည်။ မိုးမ က ကားထဲမှ ထွက်လာသည်နှင့် လဲ့လဲ့နွယ် က အတင်း ပြေးဖက်ကာ မိုးမ ပါးပြင်တို့ကို တရှုတ်ရှုတ်နမ်းရင်း၊

"အိုး မမ အရမ်းလှလာတာပဲ၊ ရုပ်ရှင်မင်းသမီးကျနေတာပဲ၊ ဘာဖြစ်လို့ ဒီလောက်တောင်လှလာရတာလဲ မမမိုး၊ ကျမ လဲ အဲလို လှလာအောင် မြို့မှာ သွားနေမှထင်တယ်၊ ဟဲ့ ဇာနည် ကြည့်စမ်း မမမိုး မလှဘူးလား"

ကိုရင်ဦးမောင် အဖေ က မိုးမ နှင့် လဲ့လဲ့နွယ်တို့ကို ကြည့်ကာ ပြုံးရင်းက ၊

" ဟဲ့ လဲ့လဲ့ နင် အဲမှာပဲ စကားပြောနေမှာလား အိမ်ထဲကို ခေါ်လာအုံးမှာလား"

ဟုပြောလိုက်လေသည်။ ထိုအချိန်မှာပင် ကိုရင်ဦးမောင်က ကားထဲက ထွက်လာရာ လဲ့လဲ့နွယ်က သူ့ဆီကို ပြေးကာ ဖက်လိုက်ရင်း၊

"အကိုလတ် ဘယ်မှာ လဲသမီးတွက် လက်ဆောင်တွေ၊ ဘယ်သေတ္တာထဲမှာလဲ ပြော၊ သမီး လေးတဲ့ဟာသယ်မယ် အဲဒီထဲမှာ မလား၊ ပြပြ ဘယ်ဟာလဲ၊ မြန်မြန်ဖွင့်ပြီး မြန်မြန်ယူရအောင် ခစ်ခစ်"

ကိုရင်ဦးမောင်က ရီမောလိုက်ရင်း သေတ္တာတခုကို လက်ညိုးထိုးပြလိုက်ရာ လဲ့လဲ့နွယ်က အမြန်ပြေးကောက်ကာ မလိုက်လေသည်။ ဇာနည်မောင်က ကျန်သော တလုံးကို ကောက်ကာ မပြီး သယ်ယူသွားကြတော့သည်။

သူတို့ ကားမောင်းလာကြစဉ်မှာ ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမကို မှာထားသည်မှာ၊ အိမ်သို့ရောက်၍ သူ့အဖေကို ဖက်ပြီး နူတ်ဆက်ဖို့၊ သူကတော့ ခတ်လှမ်းလှမ်းမှ သူ့မျက်နှာအမူအယာကို အကဲခတ်နေမည်ဖြစ်ကြောင်း၊ နောက် သူရ နှင့် ဇာနည်ကိုပါ ဖက်ပြီးနူတ်ဆက်ဖို့ မှာထားလေသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ကိုရင်ဦးမောင်က တမင် ခပ်ဖြည်းဖြည်းလုပ်ကာ မိုးမ နောက် ခပ်လှမ်းလှမ်းမှ သာ အိမ်ဆီသို့ လျှောက်လာခဲ့လေသည်။

မိုးမ က အိမ်တံစက်မြိတ်ဆီသို့ လျှောက်လာရင်းက ကိုရင်ဦးမောင်ကို လှည့်လှည့်ကြည့်နေရာ၊ ကိုရင်ဦးမောင်က သွားနှင့်ဟုသာ လက်ဟန်ခြေဟုန်ဖြင့် ပြလိုက်သည်။

ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ ကို ရင်ဘတ်တော်တော်ဟိုက်သည့် ဘလောက်စ်အကျႌ ကိုလည်း ဝတ်ခိုင်းထားပြီး ရင်သားမြှောင်းကိုလည်း တတ်နိုင်သမျှ သူတို့ မြင်အောင်ပြဖို့ လည်း မှာထားသေးသည်။ သူကတော့ သူအဖေ မျက်လုံး တို့ အမူအယာတို့ ကို ခပ်လှမ်းလှမ်းမှ အကဲခပ်မည်ဟု ပြောလေသည်။ မိုးမ ကလည်း ကိုရင်ဦးမောင် စိတ်ချမ်းသာရင်ပြီးရော အဲဒါမှ လည်း သူတို့ ရိုးပလေးမှာ ကိုရင်ဦးမောင်တယောက် စိတ်ကျေနပ်မှု ကောင်းကောင်းရမည် ဆိုတော့ လုပ်ပေးမည်ဟု ဆုံးဖြတ်ခဲ့လေသည်။ မိုမ က သူ့ယောက်ျား လိုအင်ဆန္ဒကို ဖြည့်ပေးဖို့ အသင့်ဖြစ်နေလေပြီ။

မိုးမ သူ့ယောက္ခထီးနားရောက်တော့ လဲ့လဲ့နွယ်နှင့် ဇာနီတို့က အထုပ်အပိုးတွေ သယ်ပြီး အိမ်ထဲသို့ ဝင်သွားပြီ ဖြစ်လေသည်။ သူရမောင်ကလည်း သူတို့ နောက်ကို စပ်စုဖို့ လိုက်သွားလေသဖြင့် မိုးမ နှင့် သူ့ယောက္ခထီးကြီးသာ အိမ်အပြင်မှာ ကျန်ခဲ့လေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က အနောက်ဖက်ခပ်လှမ်းလှမ်း ကားဂိုဒေါင်ဘက်မှ အိမ်ဆီ သို့ ဖြည်းဖြည်းချင်း လျှောက်လာနေသည်။ သူ့မျက်လုံးတွေကတော့ သူ့မိန်းမ လှုပ်ရှားမှုတွေကို မျက်ခြေမပြတ် စောင့်ကြည့်နေလေသည်။

မိုးမ က သူ့ယောက္ခထီးရှေ့တွင် ဒူးထောက်ကာ လက်အုပ်ချီ ကာ နူတ်ဆက်လိုက်သည်။ သူ့အဖေ က မိုးမ လည်ဟိုက်မှ ရင်သားမြောင်းကို အပေါ်မှ အားရပါးရ စူးစိုက်ကြည့်လိုက်သည်ကို ကိုရင်ဦးမောင် သေခြာတွေ့လိုက်ရလေသည်။ သူ့အဖေက မိုးမ ကိုပုခုုံးလေးကိုင်၍ ထရပ်စေသည့်အချိန်အထိ သူ့မျက်လုံးတွေက မိုးမ ရင်သား တွေဆီမှ မခွာနိုင်ပဲ ရှိနေရာမှ ကိုရင်ဦးမောင်ဘက်ကို တချက် အမြန်လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က ကမန်းကတမ်း တခြားဖက်ကို ငေးရင်း မမြင်ချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ဆက်လျှောက်လာခဲ့သည်။ မိုးမ က ရိုးရိုးသားသား ဘာမှ ကို နားမလည်ရှာသော ချွေးမ လေး အသွင်ဖြင့် သူ့ယောက္ခထီးကြီး ဘာကို စူးစူးစိုက်စိုက် ကြည့်နေသည်ကိုပင် မသိချင်ယောင်တောင်ကာ သူ့ယောက္ခထီးကြီးကို လှမ်းဖက်လိုက်လေသည်။ မိုးမ တယောက် ကိုရင်ဦးမောင် ရှိရာကို လှည့်ကြည့်ချင်သော်လည်း မကြည့်ရဲခြေ။ ဦးဖိုးမောင် ကလည်း ကိုရင်ဦးမောင် သူတို့ဖက်ကို ကြည့်နေတာ မတွေ့သည်နှင့် ချွေးမ ချောလေးကို တင်းတင်းကြီး ပြန်ဖက်ကာ နူတ်ဆက်လိုက်လေသည်။ မိုးမ က သူ့လက်များကို ဦးဖိုးမောင် ဂျိုင်းအောက်မှ လျိုကာ သိုင်းဖက်လိုက်သလို ဦးဖိုးမောင်ကလည်း မိုးမ ကျောပြင်လေးများကို သူ့လက်ဖဝါးဖြင့် ဖိပြီး တင်းတင်းဆွဲ ဖက်လိုက်သဖြင့် မိုးမ ရင်သား အစုံမှာ ဦးဖိုးမောင် ရင်ဘတ်တွင် အိကနဲ ပြားနေအောင်ကို ဖိမိတော့သည်။ မိုးမ ရဲ့ ရင်ခုံသံတွေလည်း မြန်လာခဲ့ရသည်။ အရင်က သူ့ယောက္ခထီးကို ခနခန ဖက်ကာ နူတ်ဆက်ဖူးသော်လည်း တခါမှ အဲလိုမျိုး စိတ်ကူး ခံစားချက် မရှိခဲ့ဘူးခြေ။ ယခုကတော့ ကိုရင်ဦးမောင်က စီစဉ်ကာ ပြောထားခဲ့ခြင်းက တကြောင်း၊ ညတိုင်းလိုလို ကိုရင်ဦးမောင်က ရိုးပလေး ဂိမ်းကစားကာ သူ့အဖေ အဖြစ် မိုးမ ကို လိုး နေခဲ့ခြင်းက တကြောင်းကြောင့် အရင်ကနှင့် မတူတော့ပဲ ခံစားမှုတွေ ပြောင်းနေခဲ့ရခြင်းဖြစ်လေသည်။ သူတို့ နှစ်ယောက် ဖက်ကာ နူတ်ဆက်လိုက်ကြပြီးမှ အိမ်ထဲသို့ တွဲကာ ဝင်ခဲ့ကြလေသည်။ မိုးမ ကယောက္ခထီးကြီး ခါးကို ဖက်၊ ယောက္ခထီးကြီးကလည်း မိုးမ ခါးလေးကို ဖက်ကာ ဝင်ခဲ့ကြရင်း၊ ဦးဖိုးမောင်က ကိုရင်ဦးမောင်ဘက်ကို လှမ်း ကြည့်လိုက်ရင်း၊

"ဟေ့ကောင် လာလေကွာ မင်းက လည်း ဘာလို့ ဒီလောက်တောင် နှေးကွေးနေရတာလဲ၊ ကားမောင်းလာရလို့ ပင်ပန်းနေတာလား၊ လာလာ အထဲကို "

ဟုပြောလိုက်လေသည်။ မိုးမနှင့် သူ့ယောက္ခထီးကြီးကတော့ တယောက်ခါးတယောက်ဖက်၍ စုံတွဲတတွဲ သူတို့ အိပ်ခန်းထဲ ဝင်သွားသည့်ပုံ ပမာ အိမ်ထဲ ဝင်သွားကြလေသည်။

ကိုရင်ဦးမောင် တယောက် အစအဆုံးကြည့်ရင်းက သူ့စိတ်ထဲ မေးခွန်းပေါင်း သောင်းခြောက်ထောင် မေးနေမိတော့သည်။ သူတို့ နှစ်ယောက်ကြည့်ရတာ၊ တယောက်နဲ့ တယောက် အရမ်းချစ်ကြတဲ့ စုံတွဲ တတွဲ ခွဲခွာနေရတာ ကြာပြီးတော့ ပြန်တွေ့လိုက်ရသလိုပဲ၊ သူတို့ အနားပတ်ဝန်းကျင်တခုလုံးကို မေ့လျှော့သွားကြသလိုပဲ၊ အဖေ ကလည်း မိုးမ ရင်သား မြောင်းကို သေသေခြာခြာလည်းကြည့်တယ်၊ ဖက်လိုက်တာလဲ တော်ရုံမဟုတ်ဘူး၊ တကိုယ်လုံးကို သူ့ကိုယ်လုံးနဲ့ ထိကပ်နေတာပဲ၊ မိုးမ ကိုယ်တိုင်က လည်း အဖေ့ကို တွယ်ကပ်နေတာပဲ၊ သူတို့ ဟိုးအရင် ငါဒီအိမ်မှာ နေခဲ့တုန်းကတည်းက အဲလို ဖက်ကြတာလား၊ ဒါမှ မဟုတ် သူတို့ နှစ်ယောက်မတွေ့တာ ကြာသွားလို့အခုမှ သာ အဲလို ဖြစ်ကြတာလား၊ သူ့ဖာသာ ယောကခထီးနဲ့ ချွေးမ ရိုးရိုးသားသား တွေ့ကြနူတ်ဆက်ကြတာကို ငါ့စိတ်ကိုက ဖေါက်ပြန်နေလို့ တမျိုးမြင်နေတာပဲလား၊ အမှန်ကို ဘယ်လို သိနိုင်မလဲ။ နောက်သုံးရက် ငါတို့ ဒီအိမ်မှာ နေကြတုန်း ဘာတွေ ဖြစ်ကြမှာလဲ။
သူအိမ်သားများက အားတက်သရောဝမ်းပန်းတသာ ဖြင့် ကြိုဆိုနေကြသည်ကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။

 အခန်း ၃၃။ မိုးမ နှင့် ကိုရင်ဦးမောင် တို့ ရွာပြန်ရောက်ကြပြီး ယောက္ခထီးကြီး တို့ မိသားစု နှင့် အတူတူ

မိုးမ အိမ်ထဲရောက်တော့ အကိုအကြီးဆုံး လူပျိုကြီး သူရမောင်နှင့် တွေ့ ရပြီး ဖက်ကာ နူတ်ဆက်လိုက်လေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က လည်း အိမ်ထဲသို့ ရောက်လာပြီ ဖြစ်ရာ၊ မိုးမ က ဇာနည်မောင်နှင့် ဖက်နေတုန်းတန်းလန်း တွေ့လိုက်ရလေသည်။ ထိုအချိန်မှာ ဇာနည်မောင်နှင့် လဲ့လဲ့နွယ်မှာ ကိုရင်ဦးမောင်တို့ သေတ္တာများကို ဖွင့်လျှက် သူတို့ အတွက် လက်ဆောင်များကို ရှာဖွေနေလေရာ သူတို့ နှစ်ယောက် တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ပွေ့ဖက်နူတ်ဆက်နေသည်ကို မမြင်လိုက်ရ၊ မိုးမ ကသာ ကိုရင်ဦးမောင် လှမ်းကြည့်နေသည်ကို မြင်လိုက်ရသဖြင့် ရှက်သွေး နည်းနည်းဖြန်းသွားသည်။ သူရမောင် လက်ဖဝါးတွေက မိုမ ကျောပြင်ကို ပွတ်သတ်ပေးလိုက်ပြီးမှ သူ့အဖေနှင့် ကိုရင်ဦးမောင်တို့ အိမ်ထဲ ဝင်လာသည်ကို တွေ့လိုက်ရသဖြင့် မိုးမ ကို ဖက်ထားရာမှ ပြန်လွှတ်လိုက်လေသည်။ ပြီးမှ လူအများ ကြားအောင် အသံကျယ်ကျယ် ဖြင့် မေးလိုက်သည်။

"နင် က လွန်ခဲ့တဲ့ တနှစ်လောက်ကထက် ပိုလှ ပိုချောလာတယ်။ မြို့က ရာသီဥတု အနေအထိုင်အစားအသောက်က နင်နဲ့တည့်တယ်ထင်တယ် ဟုတ်လား ဟားဟား"

မိုးမ က ကိုသူရမောင် ပြောတာ ကြားလိုက်ရတော့ ရှက်သွေးဖြန်းသွားပြီး သူ့ယောက်ျား နှင့် ယောက္ခထီး ဆီသို့ လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ လဲလဲ့နွယ်က ချက်ချင်းပင်လှည့်ကြည့်ပြီး၊

"ဟုတ်ပါ၊ မမကြီးကို လဲ့ က မေးမလို့၊ မမ အလှပြင်ဆိုင်သွားခဲ့တာလား၊ ဒီအတိုင်း မပြင်မဆင်ပဲနဲကလာတာလားလို့၊ မမကြီးက အရင်ကနဲ့ လုံးဝကို မတူတော့ဘူး၊ အခု ကြည့်ရတာ ရုပ်ရှင်မင်းသမီး ကျနေတာပဲ၊ အရမ်းကို လှနေတာ၊ မမကြီးကို အရမ်းချစ်တာပဲ၊"

လဲ့လဲ့နွယ်က ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် မိုးမ အနားလာကာ မိုးမ ကို ဖက်ထားလိုက်လေသသည်။

သူ့လက်ဆောင်တွေကို ရွေးထုတ်ပြီးသော ဇာနည်မောင်က မိန်းခလေးနှစ်ယောက် တယောက်နှင့် တယောက် ဖက်လှဲတကင်း နေကြသည်ကို လှမ်းကြည့်ရင်း၊

"မမ ကြီးက သူ့မောင်အငယ်ဆုံးလေးကို မေ့နေပြီထင်တယ်"

ဟုလှမ်းပြောလိုက်သည်။ လဲ့လဲ့နွယ်က မိုးမ ကိုဖက်ထားရာမှ လွှတ်လိုက်ပြီး၊ "

"ကဲ မမကြီး သွားသွား သူ့ကိုပါ သွားနူတ်ဆက်လိုက်အုန်း တော်ကြာ လဲ့ကိုပဲ လာရစ်နေလို့ စိတ်ရှုတ်နေရအုန်းမယ်၊ သူကလည်း သိပ်ပါချင်တာ"

မိုးမ က ပြုံးလိုက်ရင်းက ဇာနည်မောင့်ဆီသို့ လျှောက်လာကာ ဇာနည်မောင့်ကို အသာပွေ့ဖက်နူတ်ဆက်လိုက်လေသည်။ ဇာနီမောင်မှာ လူပျိုပေါက် ဖြစ်နေသော်လည်း သူတို့မိသားစု တွင် အပုဆုံးဖြစ်လေသည်။ သူ့ခေါင်းမှာ မိုးမ ရင်သား ကျော်ရုံကလေးသာ ဖြစ်လေသည်။ ထို့ကြောင့် သူ့ကို မိုးမ ဖက်ပြီး နူတ်ဆက်လိုက်တော့ သူ့ပါးပြင်တွေက မိုးမ ရင်သား တွေကို လာဖိမိလိုက်လေသည်။ မိုးမ က သူ့ခေါင်းလေးကို ကိုင်ရင်းက လက်ဖဝါးလေးဖြင့် ခလေးချော့သလို တချက်နှစ်ချက်ပုတ်ပေးလိုက်သည်။ ကျောင်းစာတွေ ဘယ်လိုလဲ လိုက်နိုင်ရဲ့လားဟုလည်း မေးလိုက်သည်။

ကိုရင်ဦးမောင်၊ သူရမောင် နှင့် ဦးဖိုမောင်တို့ သုံးယောက်စလုံးက ရပ်လျှက်ဖြင့် မိုးမ တို့ နှစ်ယောက်ကို ကြည့်နေကြသလို၊ လဲ့လဲ့နွယ်က လည်း ထိုသုံးယောက်ကို မျက်မှောင်လေး တွန့်ပြီး ကြည့်နေလိုက်သည်။ ဇာနည်မောင် နှင့် မိုးမ မှာ သားအမိ တွေ့ဆုံပြီး နူတ်ဆက်နေကြသည့်ပုံ ဖြစ်နေလေသည်။ ဖာနည်မှာ လူပျိုပေါက်သာ ဖြစ်နေသော်လည်း သူတို့ အိမ်တွင် အရပ်အပုဆုံး ယောက်ျားလေး တယောက်ဖြစ်လေသည်။ လဲ့လဲ့နွယ်ပင် သူ့ထက် အရပ်အနည်းငယ်ပိုမြင့်လေသည်။

ထိုညက သူတို့ တော်တော်နှင့် မအိပ်ကြပဲ စကားတွေ ထိုင်ပြောဖြစ်ကြလေသည်။ ညစာစားပြီးတော့ ဧည့်ခန်းတွင်ထိုင်ပြီး အချိုပွဲ နှင့် စားစရာသောက်စရာများဖြင့် မနက် နှစ်နာရီလောက်ကျမှ ကိုယ့်အိပ်ခန်းသို့ ကိုယ်ဝင်ခဲ့ကြလေသည်။

အိပ်ယာပေါ်ရောက်မှ မိုးမ နှင့်ကိုရင်ဦးမောင်တို့ အတွင်းစကားများ အချင်းချင်း ပြောဆိုနိုင်ကြလေသည်။ သို့သော်လည်း သူတို့ အခန်း၏ တဖက်တွင် လဲ့လဲ့နွယ်အခန်းဖြစ်ပြီး နောက်တဖက်မှာက ဦးဖိုးမောင် အခန်း ဖြစ်သဖြင့် လေသံလေး ဖြင့်သာ တိုးတိုးလေး ပြောကြရသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ နှင့် သူ့အဖေ တို့ ဖက်ကြသည့်အကြောင်းကို ပြန်ပြောလေသည်။ မိုးမက သူထို အချိန်က စိတ်လှုပ်ရှားလွန်းပြီး မတွေကရတာ တနှစ်လောက် ရှိပြီဖြစ်သော မိသားစု ကို ပြန်တွေ့ရသဖြင့် ငိုချင်စိတ်ပင်ပေါက်လာရကြောင်း၊ ထို့ကြောင့် ထိုအချိန်က ထိုကိစ္စများ တွေးတောင် မတွေးမိကြောင်း၊ ပြောလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ ငုံ့ပြီး လက်အုပ်ချီလိုက်တော့ ဟိုက်သွားသည့်အကျႌလည်ပင်းပေါက်မှ ရင်သား မြောင်းကို သူ့အဖေ စူးစူးစိုက်စိုက် ကြည့်နေတာ သတိမထားမိဘူးလားဟု မေးရာ၊ မိုးမ က ကိုရင်ဦးမောင် စိတ်ချမ်းသာစေရန်သာ သူပြုလုပ်ပေးချင်းဖြစ်ပြီး ယောက္ခထီးကြီး ကြည့်လား မကြည့်လား သူသတိမထားမိကြောင်းပြောလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က ဘာဖြစ်ိလို့ သူ့အဖေနှင့် မိုးမ တို့ နှစ်ယောက် တယောက်ခါးကို တယာက်ဖက်ကာ အိမ်ထဲ ဝင်သွားရတာလဲဟု မေးရာ ဘာမှ စိတ်ထဲ မရှိဘူး သူ့အလိုလို ပဲ ဖြစ်သွားတာဟု မိုးမ က ပြန်ပြောလေသည်။

သူရမောင် ကျတော့ရော ဆိုတော့ မိုးမက သူဘယ်လိုမှ မခံစားရကြောင်း တခုပဲ သူ့ကို ပိုလှလာသည်ဟု ပြောတာကတော့ နည်းနည်းလေး မြှောက်ပြောသည်ဟု ခံစားရကြောင်းပြောသည်။ ဇာနည်မောင်ကျတော့ရော သူ့ခေါင်းနဲ့ ချစ်လေး နို့တွေကို ဖိကပ်နေတာမဟုတ်လား ဆိုတော့ မိုးမက၊

"ကျမ က သူ့ကို ကိုယ့်သားလေး တယောက်လိုပဲ ခံစားမိလို့ ခေါင်းလေး မြတ်မြတ်နိုးနိုး ပွတ်ပေးမိတာပါ"

ဟုဖြေလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်တယောက် မိုးမ ဆီမှ သူမျှော်လင့်ထားတာတွေ တခုမှ မကြားသဖြင့် စိတ်ထဲ မကျေမနပ်ဖြစ်မိလေသည်။ သို့ရာတွင် သူက မိုးမကို ရိုးပလေးဂိမ်းကစားရအောင်၊ အိမ်က ယောက်ျားတွေ အကုန်လုံးနဲ့ ဒီည မိုးမ အိပ်သည်လို့ ဇာတ်လမ်းလုပ်ရအောင် ဆိုတော့ မိုးမ က ပထမတော့ တွန့်ဆုတ်ဆုတ်လုပ်နေရင်းက ကိုရင်ဦးမောင် စိတ်ချမ်းသာအောင် လုပ်ပေးမည်ဟု ပြောလိုက်လေသည်။ မိုးမ  ကတကယ်ရိုးပလေးကို စိတ်ပါပါ ကစားတော့ ကိုရင်ဦးမောင်တယောက် အရမ်းကို ပျော်ရွှင်ရသည်။ သူက ဇာနည်မောင် အဖြစ်သရုပ်ဆောင်တော့ မိုးမက၊

"အိုး ဇာနည် မင်းကို ငါက သားတယောက်လိုပဲ မှတ်ထားနေတာ မင်းဘာလို့ ငါ့ကို အဲလို လုပ်ချင်ရတာလဲကွာ၊ အို့ အီးးးးးးး"

သူရမောင် အဖြစ် သရုပ်ဆောင်တော့၊

"အို ကိုကြီးသူရ၊ ရှင့်ကို ကျမ က ရိုသေလေးစား ခဲ့ရတာ၊ ရှင် မိန်းမ ယူသင့်နေပြီ ဘာလို့ ကျမ ကို မှ လိုးချင်ရတာလည်း ကျမကို ရှင့်ရဲ့ ညီမလေး လို သဘောထားတယ်လို့ထင်ခဲ့မိတာ၊ အိုး ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ ကျွတ်စ်ကျွတ်စ်"

ကိုရင်ဦးမောင်က သူ့အဖေ ဦးဖိုးမောင်အဖြစ်သရုပ်ဆောင်တော့၊

"အို့ ဖေဖေ ရယ်၊ အခုလို တနှစ်လောက် ခွဲခွာပြီးမှ ပြန်တွေ့ရတာ သိပ်ပျော်ဖို့ကောင်းတာပဲ၊ ဖေဖေ့ကို အရမ်းလွမ်းတာပဲ၊ ဒိညမှာ ခုလိုမျိုး အတူတူ ပြန်အိပ်ခွင့်ရတာ အရမ်းကို ပျော်ဖိုကောင်းတပဲနော် ဖေဖေချစ်ချစ်ကြီးရယ်"

ကိုရင်ဦးမောင် တယောက် မိုးမရဲ့ ဆက်ဆီ အသံလေးနဲ့ ချွဲချွဲပြစ်ပြစ် သရုပ်ဆောင်သံလေးတွေကြောင့် လီးကြီးက တောင်ရာက မကျနိုင် ဖြစ်နေရလေသည်။ မိုးမ သရုပ်ဆောင်နှင့် အပြုအစုကောင်းမှုကြောင့် လရေများ ထွက်ကာ ပြီးသွားတာတောင်မှ လီးကြီးက မပျော့နိုင်ဖြစ်နေရလေသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း မိုးမ ကို မှောက်ရက်နေစေပြီး မိုးမ ဖင်ကို သူ့ အိမ်မှ လူတွေ လိုးနေသည်ဟု ပြောပြီး လိုးကာ သုတ်ရေတွေ မိုးမ ဖင်ပေါက်ထဲ ပန်းထည့်မိပြန်လေသည်။

သူတို့ အချစ်စခန်း ကြမ်းကြမ်း ဖွင့်ကြပြီး မောသွားကာ နားကြတော့၊ မိုးမ က မနက်ဖြန် မလုပ်မသွားပဲ အိမ်က အလှုု မှာပဲ နေပါလားဟု ပြောလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က အလုပ်ကြွေးတွေ အများကြီးမို့ သူမသွားလို့ မရကြောင်း ပြောပြသည်။

မနက်ကျတော့ ရုံးကို သွားရမှာ ခရီးဝေးမောင်းရမည်မို့ ကိုရင်ဦးမောင်က အိပ်ယာအစောကြီးထ လေသည်။ မိုးမ လည်း စောစောထပြီး ကိုရင်ဦးမောင်အတွက် မနက်စာ ပြင်ပေးရလေသည်၊ ကိုရင်ဦးမောင် အလုပ်သွားဖို့ အိမ်က ထွက်သွားတော့၊ အိမ်သားတွေက အိပ်မောကျတုန်း ရှိနေသေးသည်။ မိုးမ က ကိုရင်ဦးမောင် ကားမောင်းထွက်သွားသည်ကို လက်ပြနူတ်ဆက်ရင်း မီးဖိုချောင်သို့ ပြန်ဝင်လာခဲ့လေသည်။ ဦးဖိုးမောင်က ကားထွက်သွားသည့်အသံကြားရသဖြင့် အိပ်ယာမှ နိုးလာပြီး မီးဖိုဖက်သို့ ထထွက်လာရာ၊ မီးဖို ထဲ၌ ညဝတ်အကျႌဖြင့် မိုးမ ကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။ မိုးမ ညဝတ်အကျႌမှာ အသား ပါးပါး လေး ဖြစ်သဖြင့် အတွင်းသို့ပင် မြင်နိုင်လေသည်။ ထိုအချိန်မှာ မိုးမ က မီးဖို နားတွင် တံခါးကို ကျောပေးရပ်လျှက် ရှိသဖြင့် သူ့ယောက္ခထီးကြီးက မိုးမ ကို အနောက်မှ လှမ်းမြင်လိုက်ရသည်။ မိုးမ မှာ ဆံပင်ကို ဖားလျှားချလျှက် မီးဖို ပေါ်ကို တခုခု ကုန်းပြီး လုပ်နေသည့်အချိန်ဖြစ်ရာ၊ စွံ့ကားသော မိုးမ တင်ပါးဆုံကြီးမှာ အနောက်ဖက်သို့ ကော့လျှက် ရှိနေသည်။ မိုးမ ၏ပါးလွှာသော ညဝတ်အကျႌ အသားကြောင့် မိုးမ အတွင်းခံ ဝတ်မထားဘူး ဆိုတာကို တွေ့မြင်နေရလေသည်။ ဦးဖိုးမောင်တယောက် မိုးမ နောက်မှ နေ၍ သူ့ချွေးမ ၏ လှပသော ကောက်ကြောင်း ကို အရသာခံကာ ခြေဆုံးခေါင်းဆုံး ကြည့်နေမိလေသည်။ မိုးမ က အစားအသောက် ပြင်ဆင်နေသဖြင့် တလှုပ်လှုပ်ဖြင့် လှုပ်ရှားနေလေရာ အတွင်းခံမပါသဖြင့် သူ၏ တင်သား ၊ ရင်သား များ က အကျႌပါးပါးအောက်မှာ တုန်ခါ လှုပ်ရမ်းနေသည်ကို ကြည့်ရင်း အတွေးမျက်လုံးထဲတွင် ကိုယ်လုံးတီးဖြင့် ပင် မြင်ယောင် မိနေတော့သည်။ သို့သော်လည်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို စိတ်မလုံလာတော့သဖြင့် မိုးမ ကို သူရောက်နေကြောင်းသိအောင် တဟမ်းဟမ်း ဖြင့် ချောင်းဟန့်သံ ပေးလိုက်လေသည်။ မိုးမ ကလည်း ချောင်းဟန့်သံ ကြားလိုက်ရသဖြင့် လှည့်ကြည့်လိုက်ရာ သူ့ယောက္ခထီးကြီးကို လှမ်းမြင်ရသဖြင့် နူတ်ဆက်လိုက်သည်။

"ဟော ဖေဖေ နိုးလာပြီလား၊ ညက အိပ်လို့ကောင်းရဲ့လား၊ တခြားလူတွေရော နိုးကုန်ကြပလား"

ဦးဖိုးမောင်က မိုးမ ဆီသို့ လျှောက်လာရင်း၊ သူ့ကို ပြုံးပြုံးကလေး ဖြင့် ကြည့်နေသော မိုးမ မျက်လုံများကို စိုက်ကြည့်ရင်းက အနားကို ရောက်လာတော့ မိုးမ ပုခုံးလေးကို ကိုင်ကာ၊

"ငါမင်းကို မနေ့တုန်းက လို ဖက်ထားချင်တယ်"

ဟု တိုးတိုးလေး ပြောလေသည်။ မိုးမ က တခစ်ခစ် ရီရင်းက ၊

"ဘာလို့လဲ ဖေဖေ၊ ကျမ ကို အရမ်းလွမ်းနေလို့လား ဖေဖေ ဟုတ်လား"

ဟုမေးလိုက်သည်။ ဦးဖိုးမောင်က မိုးမ ဂျိုင်းအောက် မှ လက်လျိုသွင်းကာ ဆွဲဖက်လိုက်ပြီး တင်းတင်းကျပ်ကျပ်လေး ဖက်ကာ၊

"ဖေဖေ ဖုုံးထဲ မှာ ကလေး ကို ခနခန မပြောဖူးလားလို့၊  လဲ့လဲ့ ပြောတာ လည်း အမှန်ပဲ၊ ကလေး က အရမ်းကို လှလာတာပဲ၊ ဒီက ထွက်သွားတုန်းက နဲ့ကို မတူတော့ဘူး"

မိုးမ ကလည်း ဦးဖိုးမောင် ပုခုံးကို ပြန်တွယ်ဖက်ရင်းက၊

"ဟုတ်ပါဘူး ဖေဖေရယ်၊ ကျမ က အတူတူ ပါပဲ၊ မတွေ့တာကြာလို့ အဲလို လှလာတယ်လို့ ထင်နေတာပါ"

"ဖေဖေ က ကလေးကို အရမ်းကို တွေ့ချင်နေတာ၊ ဒီမီးဖိုချောင်ကို ရောက်တိုင်း ကလေး အကြောင်း အမြဲတမ်းတွေးနေမိတယ်၊ ဖေဖေ့ အတွေးထဲမှာ ကလေး ရယ်၊ ဟိုးအရင်တုန်းက ဖေဖေ ဘယ်လောက်ပျော်ခဲ့ရတယ် ဆိုတာတွေရယ်၊ အမြဲတမ်း ပြန်သတိရနေမိတယ်"

မိုမ က ဦးဖိုးမောင် ကျော်ပြင်ကို လက်ကလေးဖြင့် ပုတ်ရင်းက၊

"အိမ်သားတွေ နိုးလာကြတော့မယ်၊ လွတ်တော့ ဖေဖေ၊ တကယ်က ကျမ ကလည်း ဖေဖေ့ကို ဒီမှာ တွေ့မှာပဲ လို့ သိနေတာပါ။"

"ဒီ ညဝတ်အကျႌလေးက တော်တော်မိုက်တာပဲ၊ ဒီဟာ ကလေးဝတ်တာ၊ တခါမှ မမြင်ဖူးသေးဘူး၊ ဒါနောက်ဆုံး ဝယ်ထားတာလား"

မိုးမက အင်း ဟုသာ ပြောရသေးသည်၊ အခန်းတံခါး တချပ် ဖွင့်သည့်အသံ ကြားလိုက်ရသဖြင့်၊ ဦးဖိုမောင် နှင့် ဖက်ထားရာမှ ချက်ချင်းခွာလိုက်ပြီး သူ့အခန်းရှိ ရာသို့ အမြန် လျှောက်ပြန်သွားလိုက်တော့သည်။

အခန်း ၃၄။ ကိုရင်ဦးမောင် အလုပ်သွား၍ မိုးမ တယောက်ထဲ အိမ်မှာ ကျန်ခဲ့ခြင်း။

(ဘာတွေလဲ၊ ဘာကြောင့် မိုးမက "အိမ်သားတွေ နိုးလာကြတော့မယ်၊ လွတ်တော့ ဖေဖေ၊ တကယ်က ကျမ ကလည်း ဖေဖေ့ကို ဒီမှာ တွေ့မှာပဲ လို့ သိနေတာပါ။" လို့ ပြောရတာလဲ၊ ကြည့်ရတာ သူတို့ နှစ်ဦးကြားမှာ လျို့ဝှက်ချက် တစုံတရာရှိနေလို့လား၊ သူတို့ နှစ်ယောက် အဲလောက်တောင် မှ အတွင်းကျကျ ရင်းနီးခဲ့တာလား၊ သူတို့ ပြောပုံဆိုပုံ အရတော်တော့်ကို ရင်းနှီးခဲ့တာလား၊ ကဲ ဘာလဲ ဆိုတာ ဆက်ကြည့်ကြရအောင်)

ကိုရင်ဦးမောင် တယောက် ရုံးမှာ ရောက်နေပေမဲ့ စိတ်ကတော့ သူ့အဖေ အိမ်ကို ရောက်နေသည်။ သူ့ အတွေးထဲမှာ မနေ့က သူမြင်ခဲ့ရတဲ့ မြင်ကွင်းတွေက ရုပ်ရှင်လို ပြန်မြင်နေမိသည်မဟုတ်လား၊ သူ့အဖေနဲ့ မိုးမ တို့ ဖက်လှဲတကင်း နူတ်ဆက်ပုံ၊ သူ့အဖေ မိုးမ ရင်သား မြောင်းကို စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်ပုံ၊ မိုးမ နှင့် သူရမောင် ဖက်တော့ သူရမောင် လက်တွေက မိုးမ ကျောပြင်ကို ပွတ်သတ်ပေးပုံ၊ ဇာနည်မောင်က မိုးမ ရင်သားတွေကို ခေါင်းနှင့်ခွေ့ပုံ၊ အဲဒါတွေ အပြင်။ ဘာမှ လဲ့လဲ့နွယ်က မိုးမ နဲ့ သူတို့ အိမ်က အမျိုးသားတွေ ဖက်လှဲတကင်း လုပ်နေတာကို ကြည့်ပြီး သူ့ဘက်ကို လှည့်ကြည့်ရတာလဲ၊ လဲ့လဲ့နွယ်က ရော တခုခု ကိုသိနေတာလား၊ လဲ့လဲ့နွယ်က မိုးမ နှင့် သူ့ယောက္ခထီးတို့ အတူတူ နေတာကို မြင်ဘူးခဲ့တာလား၊ လဲ့လဲ့နွယ်က ငါ့ကို ပြောမပြနိုင်တဲ့ဟာတွေ သူသိထားတာများ ရှိသလား၊ ငါ လဲ့လဲ့နွယ်ကို မေးသင့်သလား၊ နင်ဘာတွေ သိသလဲ ဆိုတာကို၊ လဲ့လဲ့နွယ်ကရော ငါ့ကို သူသိထားတဲ့ လျို့ဝှက်ချက်တွေကို ဖွင့်ပြောမှာလား၊ ငါက မိလဲ့ကို ဘယ်လို မေးရမလဲ ၊ ဘယ်ကနေ စကားစရမှာလဲ၊ မိလဲ့ နဲ့ ငါ့အနားမှာ မိုးမ ကလည်း တချိန်လုံးရှိနေမှာပဲ၊ ဆိုတော့ ဘယ်အချိန်သွားမေးမှာလဲ။ မနေ့ညက ငါတို့ လိုးကြတော့ မိုးမ သရုပ်ဆောင်တာ အရမ်းပီပြင်တာပဲ၊ ငါ့စိတ်ထဲမှာ မိုးမ အဲဒီ ယောက်ျားသုံးယောက်စလုံး နဲ့ လိုးဘူးတယ်လို့တောင် ထင်မိတယ်။ ဘာလို့ မိုးမ အဲလောက်တောင်မှ သရုပ်ဆောင်နိုင်ရတာလည်း တောသူမ ရိုးရိုးကလေးကနေ ဘယ်လိုပြောင်းသွားတာလဲ၊ မိုးမ မှာ ငါမသိသေးတဲ့ ကွာလတီတွေ ရှိနေတာလား။ မဖြစ်နိုင်ပါဘူး။ အဲဒါတွေ အကုန်လုံးကို ငါမသိပဲ ဖြစ်သွားရလောက်အောင် ငါက အရူးလား။

ကိုရင်ဦးမောင်တယောက် အဲဒါတွေ တွေးရင်းနဲ့ ရူးချင်သလို တောင်ဖြစ်သွားရသည်။ သူက မိုးမသာ ကိုရင်ဦးမောင်တို့ အိမ်က ယောက်ျား တယောက်ယောက်နှင့် ဖြစ်ခဲ့တယ် ဆိုရင် အရမ်းစိတ်လှုပ်ရှားပြီး ဝမ်းသာမည်ဟု ထင်ခဲ့သည်။ သို့သော်လည်း တခါတလေ ကျတော့လည်း သူ့ကို သစွာဖေါက်ခံရသည်ဟု တွေးမိသည်။ သို့သော် ထိုကိစ္စ ကို စဖြစ်ကတည်းက သိခဲ့လျှင် ထိုသို့ သစ္စာဖေါက်ခံရသည်ဟု နာကျည်းရသည်ထက် စိတ်လှုပ်ရှားကသည်က ပိုသာမည်ဆိုတာက သူသိလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်တယောက် အကုန်လုံးကို အစအဆုံးသိချင်မိလေသည်။ သို့ပေမဲ့ ဘယ်သူက သူ့ကို အဲဒီ အကြောင်းအရာတွေ အသေးစိတ်ပြန်ပြောပြပါမည်နည်း၊ မိုးမ တယောက် အဲဒိလျို့ဝှက်ချက်တွေကို သူ့ကို ပြောပြပါမည်လို့ သဘောတူပါမည်လား။ တကယ်လို့ မိလဲ့က သိခဲ့ရင်လည်းသူ့ယောင်းမ အပေါ် သစ္စာဖေါက်ပြီး သူ့ကို ပြောပြပါမည်လား။ မိလဲ့ က သူ့ယောင်းမ အပေါ် သူ့အမ လို ချစ်ခင်တွယ်တာသည်ဆိုတာကို သူသိသည်။ ကိုရင်ဦးမောင် တယောက် ရုံးက အလုပ်တွေကို ပြစ်ထားခဲ့ပြီး သူ့အဖေအိမ်ကို ပြန်ပြေးချင်စိတ်ပေါက်နေမိသည်။

ကိုရင်ဦးမောင် အတွေးက အခု အချိန် အိမ်မှာ သူတို့ ဘာတွေ လုပ်နေကြမှာလဲ၊ ဆိုသည့်ဘက်ရောက်လာပြန်သည်။ သူက သူရဲ့ ဆက်ဆီ ဟော့ မိန်းမ ကို ယောက်ျား သုံးယောက် နှင့် အတူ တအိမ်ထဲ မှာထားပြစ်ခဲ့ပြီး ရုုံးမှာ အလုပ်လာလုပ်နေရသည်။ အိမ်မှာ တခုခု များ ဖြစ်နေပလား။ သူအိမ်က ထွက်သွားတာနဲ့ မိုးမ အခန်းထဲ ကို သူ့အဖေ များ ရောက်နေမှာလား။ ကိုရင်ဦးမောင် စပြီး အတွေးထဲမှာ ပုံဖေါ်နေမိသည်။ သူအိမ်မှ ကားမောင်းထွက်သွားသည်နှင့် မိုးမ က ဟိုဟိုဒီဒီကြည့်ပြီး သူ့အဖေ အခန်းထဲကို ဝင်သွားကာ သူ့ယောက္ခကြီးကို နိူးပေလိမ့်မည်။ ယောက္ခထီးကြီးကုတင်ပေါ်တက်ထိုင်ကာ ကိုယ်ကို ပွတ်သတ်ပေးရင်းက "အိုး ဖေဖေ ကျမ ဖေဖေ့ကို အရမ်းလွမ်းပြီး အရမ်းကို လိုချင်နေပြီ။ ဖေဖေက ခုထိ အိပ်တုန်းလား၊ ထပါတော့ လာ ပါ။ တခြားသူတွေ မနိုးခင် ကျမကို မြန်မြန်လေး လိုးပေးပါတော့၊ ကျမတို့ နှစ်ယောက်စလုံး အမြန် ပျော်လိုက်ရအောင်လေ။ မိုးမ က သူ့ညဝတ်အကျႌကို မဖယ်လိုက်ရင်း သူ့ယောက္ခထီးကြီးပေါ် တက်ခွလိုက်လေသည်။ နောက် တော့ သူ့ယောက္ခထီးကြီးလည်ပင်းကို သူ့ပါးစပ်လေး ဖြင့် မနာအောင် ကိုက်ခဲ့လိုက်လေသည်။ ဦးဖိုးမောင်က လည်း လိင်တန်ကြီး တောင်မတ်လာကာ မိုးမ ကိုတွန်းလှဲ ပြီး ပေါင်နှစ်လုံးဖြဲကာ ဆောင့်လိုးလေတော့သည်။ ကိုရင်ဦးမောင် တယောက် တွေးရင်းဖြင့် လီးကြီး တအားတောင်လာသဖြင့် ဂွင်းထုပြစ်မည်အကြံဖြင့် အိမ်သာ ဆီ ပြေးလေတော့သည်။

တကယ်တော့ ဦးဖိုးမောင် အိမ်တွင် အိမ်သား များ အားလုံးနိုးနေကြပြီ ဖြစ်ပြီး လဲ့လဲ့နွယ်က မိုးမ ကို ပန်းခူးသွားရင် အဖေါ်လိုက်ခဲ့ဖို့ ခေါ်နေလေသည်။ ဦးဖိုးမောင်က လဲ့လဲ့နွယ်ကို ၊

"နင့်ဘာသာ ရွာထဲက သူငယ်ချင်းတွေ ခေါ်ပြီးသွားပါလားဟာ၊ မိုးမ က ခရီးဝေးက လာရလို့ ပင်ပန်းနေတာ နားပါစေအုန်းလား"

လဲ့လဲ့နွယ်က သူ့ပထွေး ဦးဖိုးမောင် ကို လှမ်းကြည့်လိုက်ပြီး နောက် မိုးမ ဘက်လှည့်ကာ မျက်စေ့တဖက်မှိတ်ပြ လိုက်သည်။

"အင်းပါ အင်းပါ မမကြီး ကို မနှောက်ယှက်တော့ပါဘူး ရွာထဲက ကောင်မ တွေပဲ ခေါ်ပြီး သွားပါတော့မယ်။"

သူတို့ အလှုု မှာ ပန်းများ ကပ်ဖို့ တောစပ်နားက သဘာဝ ပန်းပင်များကို သွားခူးလေ့ရှိသည်မှာ ထုံးစံပင်ဖြစ်သည်။ နောက်တော့ ထိုပန်းများ ဖြင့် အလှဆင် လေ့ရှိလေသည်။ အခု ဘာလို့ လဲ့လဲ့နွယ်က မနှေက်ယှက်တော့ပါဘူးလို့ ပြောရတာလဲ၊ မိုး မ ကို ပန်းခူး ခေါ်သွားခြင်းက သူတို့ကို ဘာအနှောက်အယှက်ဖြစ်စေမှာ မို့လဲ၊ အဲဒါက ဘာလျို့ဝှက်စကားလဲ။

သူတို့ အလှုူက နေခင်းကထဲက စပြီး အတီးအမှုတ်အကအခုန်များ ဖြင့် စကြလေ့ရှိသည်။ ခြံနောက်ဖက်မှာတော့ ကာလသားများက တောအရက် အမြီး အစားအသောက်များဖြင့် ပျော်ပါးနေကြလေ့ရှိသည်။ တချို့ အမျိုးသမီးများ ပင် ဒေသထွက် ချက်အရက်ကို အနည်းငယ်မျှ သောက်သုံးလေ့ရှိကြလေသည်။ ဇာနည် နှင့် သူရ တို့မှာ ကာလသား များ အတွက် အရက် စားစရာ ပြင်ဆင်ရင်း အလုပ်ရှုတ်နေကြလေသည်။ မိုးမ သာ သူ့ယောက္ခထီး ကြီး နှင့် အိမ်ထဲမှာ ကျန်နေခဲ့လေသည်။ သူတို့ အိမ်မှာ အိမ်ရှေ့ရော၊ အိမ်နောက်ဖက်ရော တံခါးတွေ ဒိုးယိုပေါက်ဖွင့်ထားပြီး လူတွေက ဥဗဟိုဝင်ထွက် သွားလာ နေကြသည်။ အခန်းတွင်းသို့သာ ဝင်မရအောင် တံခါးတွေ ပိတ်ထားကြသည်။ အိမ်ရှေ့မှာလည်း ကလဖျဉ်းထိုးထားပြီး ရွာထဲမှ လူအများဖြင့် စည်ကားနေလေသည်။ လူငယ်တယောက်က နောက်တယောက်ကို လှမ်းစကားပြောလိုက်သည်။

"ဟေး မင်း ကိုရင်ဦးမောင် မိန်းမ ကို တွေ့လိုက်လား၊ အရမ်းကို ပြောင်းလဲသွားတယ်နော်၊ ဆက်ဆီ ဖြစ်ပြီး ဟော့လာတယ်၊ ဂွင်တည့်လို့ကတော့ ဆွဲလိုက်ချင်တယ် ဟိဟိ"

"ဟာ သူ ကိုရင်ဦးမောင် နဲ့ ယူကာစ ဒီရွာကို ရောက်လာတုန်းက ငါ့ပထမဆုံး ဂွေလှိမ့်တော့ မှန်းမိတာ သူပဲလေကွာ၊ ငါမြင်ဘူးသမျှ ထဲမှာ အချောဆုံး သူတို့သမီးပဲပေါ့"

နောက်တယောက်က ကြားမှ ဝင်ပြောလိုက်သည်။

"မင်းတို့ ချည်းပဲ မဟုတ်ပါဘူးကွာ ဒီရွာက ဘဲကြီးတွေရော ချာတိတ်တွေရော အကုန်လုံးက မိုးမ ကို မှန်းပြီး မထုဘူးတဲ့ သူ မရှိနိုင်ပါဘူး၊ အဲလောက်ဟော့ပြီး မိုက်တဲ့ သူတို့သမီး ဒီရွာမှာ တခါမှ မတွေ့ဖူးကြတာကို"

ထို အချိန်တွင် ခွေးခြေတခုပေါ်တက်ရပ်နေသော ကောင်လေး တယောက်က၊ အိမ်ဘက်ကို လှမ်းကြည့်ရင်း၊

"ဟေ့ဟေ့ ဟိုမှာ အိမ်ထဲမှာ မိုးမ သူ့ယောက္ခထီးကြီးနဲ့ စကားပြောနေတယ် ငါ့နေရာက မြင်နေရတယ်"

နောက်လူငယ်တဦးကလည်း၊

"အဟီး မမမိုး ဘုန်းကြီးကျောင်းဆွမ်းကပ်သွားတဲ့ ယောဂီထမိန် နဲ့ အကျႌအဖြူဝတ်ထားတာတောင်မှ သူ့အိုးကြီးက အရမ်းမိုက်တော့ ကပိ္ပယ တွေတောင် ပုဆိုးအောက်မှာ အလံတိုင် ထောင်ထားသလို ဖြစ်နေကြတာ ဟီးဟီး"

"ဒီအိမ်မှာ သူ့ယောက်ျား အပြင် နောက်ဘဲသုံးဗွေတောင် ရှိသေးတာ ဒီဘဲတွေရော မတီးချင်ကြဘူးလား မသိဘူးနော်"

"ဇာနည့်ကို မေးကြည့်ပါလားကွ အဟီး သူက သူ့ မရီး မမကြီး နဲ့ အရမ်းကပ်တာ သူက သူ့မရီးရဲ့ အချစ်တုံးကလေးလေ"

"ဟာမလုပ်နဲ့ ငါ တခါ သွားစပြီး ပြီ ဒီကောင် အရမ်းဒေါပွပြီး ထိုးမယ်ကျိတ်မယ်တောင် လုပ်တာ သူ့မရီး ကို အထိမခံဘူး"

ခွေခြေလေးပေါ်တက်ရပ်နေသော ကောင်လေးက စိတ်အားထက်သန်စွာဖြင့် သူတို့အုပ်စုကို လှမ်းပြောလိုက်သည်။

"ဟေးဟေး ကောင်တွေ ရှုးတိုးတိုး၊ ဟို မှာ အထဲမှာ သူ့ယောက္ခထီးကြီး မိုးမ ကို ဖက်နေတယ် လာလာ လာ ဒီခုံပေါ်က လာကြည့်ကြ"


အခန်း ၃၅။ ပျော်ပွဲရွှင်ပွဲ နှင့် ရွာဓလေ့ ကခုန်ပွဲ။

"ဟေ့ကောင်တွေ မြန်မြန်လာ ဟိုမှာ ဖက်နေကြတယ်လာကြည့်လာကြည့်"

လူငယ်နှစ်ဦးမှာ ကမန်းကတမ်း ခွေခြေပေါ်သို့ တက်ကြည့်ကြတော့ မိုးမ တို့မှာ ဖက်ထားရာမှ ခွဲလိုက်ပြီး တနေရာစီ သို့ လျှောက်သွားနေကြလေပြီ။ ထိုအခါ မှာတော့ ကောင်လေး များက ဟာ ယောက္ခထီးနဲ့ ချွေးမ ပုံမှန် ဖက် နူတ်ဆက်တာပါ ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူးဟု ပြောဆိုနေကြလေသည်။ တယောက်က၊

" မိုးမ ကို ရွတယ်လို့ မင်းတို့ ထင်မနေကြနဲ့၊ သူ့ပုံက ဟော့ပြီး ဆက်ဆီ ဖြစ်လို့ မင်းတို့ လုပ်ချင်နေတိုင်း သူက ရော တဏှာကြီးမယ် ထင်လို့လား၊ မင်းတို့ လုပ်ချင်တာ လုပ်လို့ မရတာနဲ့ သူများတွေကို နာမည် လိုက်ဖျက်မနေပါနဲ့ကွာ"

ဟု ပြောလိုက်ရာ ကျန်လူငယ်များကလည်း သဘောတူသွားကြသည်။ မိုးမ က ကိုယ်လုံးတီးဖြင့် တခြားလူတယောက်နှင့် အိပ်နေတာကို လက်ပူးလက်ကြပ်မမိပဲနှင့် သူတို့ မိုးမ ကို မကောင်းပြောရန် မသင့်ကြောင်းလည်း ပြောဆိုနေကြလေသည်။

ခြံဝန်းထဲမှာ လူတွေ တဖြည်းဖြည်း များလာတာနှင့် အမျှ မိုးမ မှာလည်း အလုပ်တွေ များနေရတော့သည်။ မိုးမ ခဲအို နှစ်ယောက်က တော့ အိမ်ထဲ ဝင်လာလိုက်၊ ခြံနောက်ဘက် မှာ ချက်အရက် တွေ ထပ်သွားပေးလိုက်နှင့်  အလုပ်ရှုတ်နေကြသည်။ မိုးမ ယောက္ခထီးကြီးပင် ခြံအနောက်ဘက်မှာ ကာလသားတွေ ဘယ်လို အခြေအနေရှိလည်း သိရအောင် သွားကြည့်နေလေသည်။ လူတချို့က ဆိုင်းဗုံ ( ဒိုးပတ်) တွေ မယ်ဒလင်တွေ ယူလာပြီး တီးကြခတ်ကြ ဆိုကြ လုပ်နေကြသလို အချို့ မိန်းမငယ်လေး များကလည်း ကခုန်နေကြလေသည်။

မိုးမ လည်း ရွာဓလေ့ ထုံးစံ အကျႌခါးတို၊ အချိတ်ထမိန် နှင့် ကဖို့ အဆင်သင့် ဖြစ်နေလေပြီ။ မနှစ်က ယိမ်း က သည့် အဖွဲထဲ မိုးမ ပါလေရာ၊ သူ့ယော္ခထီး ကြီးက အရမ်းကို သဘောကျပြီး မိုးမ ကို အတော်ချီးမွမ်း ခဲ့ဘူးသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ဒီနှစ် ထပ်ကပ်ဖို့ မိုးမ စိတ်ကုးလိုက်ခြင်း ဖြစ်လေသည်။

မနှစ်တုန်းက မိုးမ က ရောက်ကာစလည်းဖြစ် တော့ ရှက်လည်း ရှက်သေးသည်။ နောက်ရွာထုံးးစံ ခါးတို ဖျဉ် အကျႌလည်း မရှိသေး၊။ ယခုတော့ မြို့ကလည်း ပြန်လာ၊ အကျႌကလည်း ကိုယ်တိုင်းနှင့် စိတ်ကြိုက်ချူပ်ထားသည် မို့ ရဲဝင့်နေသည်။ မနှစ်က ကိုရင်ဦးမောင်က လည်း အခုလို ရိုးပလေး တွေ နဲ့ အချစ်တလင်း မခေါ်သေးတာကြောင့် မိုးမ စိတ်ထဲမှာ ယခုလိုလဲ ရမက် စိတ်တွေ မပြင်းထန်သေးခြေ။

မိုးမ အကျႌမှာ ကိုယ်နှင့် အတိ တိုင်းချူပ်ထားသော်လည်း နည်းနည်းကျပ်နေရာ မိုးမ နို့နှစ်လုံးကို အပေါ်သို့ မတင် ညှစ်တွန်းတင်ထားသလို ဖြစ်နေလေရာ၊ သူ့ယောက္ခထီးကြီးပင် မိုးမ နို့သားတွေကို ပေါ်တင်ကြီး လာကြည့်သွားလေသည်။ နောက်တော့ သူမိုးမ ရင်သား တွေကို စိုက်ကြည့်နေတာ မိုးမ ရိပ်မိသွားမှန်း သိသဖြင့် မိုးမ ကို ပြုံးပြပြီး ဒီအကျႌတော်တော်လှတာပဲဟုပြောလိုက်လေသည်။ မိုးမ က ထိုသို့ပေါ်နေသော ရင်သားများကို ဖုံးရန် ခြုံပုဝါတထည်ကို ယူရန် အခန်းထဲသို့ လှမ်းဝင်လိုက်လေသည်။ ထိုအချိန်မှာပှု သူရမောင်က အိမ်ထဲ ဝင်လာတာတွေ့ရသဖြင့် ဦးဖိုးမောင်က အိမ်ပြင်သို့ သုတ်သုတ် ပြန်ထွက်သွားလေတော့သည်။ မိုးမ က ခြုံပုဝါကို အခန်းထဲမှ ယူထုတ်လာသော်လည်း မခြုံရသေးခင် အခန်းပြင်ဝ၌ သူရမောင်နှင့် တွေ့ရလေရာ၊ သူရမောင်က မိုးမ ရင်သား များကို မျက်တောင်မခတ်တန်း စိုက်ကြည့်လေသည်။ မိုးမ လည်း အနည်းငယ်ရှက်သွားသဖြင့် သူရမောင်ဘက်ကို မကြည့်ပဲ ကြမ်းပေါ်ကို ငုံကြည့်နေလိုက်လေသည်။ သူရမောင်က သူ့လည်ချောင်း ချွဲကပ်နေသလို ခြောက်နေသည် ကို တဟင်းဟင်း ဖြင့် ရှင်းလိုက်ပြီး ၊

"နင် က အရမ်းလှ နေတာပဲ၊ အဲလို ပုံနဲ့သာ အပြင်သွားလိုက်ရင် မဏ္ဍပ်ထဲက ယောက်ျား တွေ အချင်းချင်း သတ်ကုန်ကြမှာပဲ"

ဟုပြောလိုက်ရာ၊ မိုးမ က ရှက်သွေးဖြန်းရင်း၊

"အို လာစမနေပါနဲ့"

ဟုပြောရင်း ပုဝါကို ပုခုံးပေါ်မှ နေပြီး ရင်သားများကို ဖုံးသွားအောင် ခြုံလိုက်လေသည်။ သို့သော်လည်း ပုဝါမှာလည်း အပါးစားမို့ မိုးမ ၏ မို့မေါက်နေသော ရင်သား အစုံကိုတော့ မဖုံးကွယ်ထားနိုင်ပါခြေ။ မိုးက က အပြင်ထွက်ရန် သူရမောင် အနားမှ ဖြတ်လျှောက် သွားရာ သူရမောင်က ရုတ်တရက် မိုးမ လက်ကို လှမ်းဆွဲလိုက်သည်။ မိုးမ မှာ ရုတ်တရက် လက်ကို အဆွဲခံလိုက်ရသဖြင့် ဟန်ချက်ပျက်ကာ သူရမောင်ကိုယ်ပေါ် သို့လှဲကျမလို ဖြစ်သွားရာ သူ့လက်လေးနှစ်ဖက်ဖြင့် သူရမောင် ရင်ဘတ်ကို လှမ်းထောက်လိုက်မိလေသည်။ သူရမောင်က မိုးမ ကိုယ်လုံးလေးကို အလိုက်သင့် လှမ်းဖက်ထားလိုက်ရင်းက၊

"မင်းက သိပ်ကို ချစ်စရာကောင်းနေလို့ အကိုတော့ တခါလောက် ကောင်းကောင်းလေး မဖက်လိုက်ရပဲ အပြင်ကို ပေးမထွက်ချင်ဘူးကွာ"

ကိုသူရမောင်က မိုးမ ကိုယ်လုံးလေးကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ တင်းတင်းလေး ဖက်ထားလိုက်သည်ကို ခပ်လှမ်းလှမ်း အိမ်အတွင်း ထောင့်တနေရာမှ ဦးဖိုးမောင်က လှမ်းမြင်နေရသည်။

မိုးမ မှာ ကိုသူရမောင် ၏ ရင်ခွင်ထဲမှာ ရောက်နေရာမှ အပြုံးလေးဖြင့်၊

"ဘာလို့လဲ၊ ကိုကြီး က ကျမ မလှတဲ့ အချိန် မှာရော အရင်က ခနခန ဖက်တာပဲ မဟုတ်ဘူးလားလို့"

ကိုသူရမောင်က မိုးမ ကို မလွှတ်သေးပဲ ဖက်ထားရင်းက၊

"မတူဘူးလေ မိုးမ၊ ကိုကြီး ဘာဆိုလိုတယ် ဆိုတာကို မင်းကောင်းကောင်းသိပါတယ်၊ ဟုတ်တယ်မလား"

မိုးမ သူ့ကို ပြန်ပေးလိုက်သည့် အဖြေမှာ ကြားရသူ အများနဝေတိမ်တောင် ဖြစ်သွားစေရမည့် အဖြေ ဖြစ်လေသည်။ ဘာတွေ ဖြစ်နေတာလဲ၊ လျို့ဝှက်ထားတဲ့ အကြောင်းအရာတွေ အများကြီးရှိနေတာလား၊ အဲဒါတွေကို အခု ပေါ်လာတော့မှာလားဟူ၍ ဖြစ်သွားစေနိုင်လောက်သည့် အဖြေဖြစ်လေသည်။

"ဟုတ်ပါပြီ တော်ပါတော့၊ ခုတော့ ကျမ ကိုသွားခွင့်ပြုပါအုံး၊ တော်ကြာ လဲ့လဲ့ က ကျမတို့ နှစ်ယောက်ကို ခုလို မြင်သွားရင် ဘာဖြစ်သွားမယ် ဆိုတာ ကိုကြီး သိတယ်မလား၊ လာ အိမ် ပြင်သွားကြရအောင်။"

မိုးမ က ကိုသူရမောင် ရင်ခွင်ထဲမှ တိုးထွက်လိုက်ပြီး အလှုုမဏ္ဍပ်ရှိရာသို့ မီးကောင်ပေါက်မလေးသဖွယ် ခုန်ပေါက် ပြီး ထွက်သွားလိုက်လေသည်။ ကိုသူရမောင်က အနောက်မှ လှမ်းအော် ပြောလိုက်သေးသည်။

"ဘယ်မှာလဲ လဲ့လဲ့က ငါသူ့ကို မနက်ကထည်းက မတွေ့တာ ဘယ်ပျောက်နေလဲမသိဘူး"

မိုးမ က ပြန်အော်ပြီးဖြေလိုက်သည်။

"သူ ရွာထဲက သူ့သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ တောစပ်မှာ ပန်းသွားခူးနေတယ်လေ"

မိုးမ က အိမ်ထဲ ကအိမ်ပြင်ကို ထွက်တော့မည်အပြုတွင် သူ့ယောက္ခထီးကြီးက အိမ်တွင်းထောင့်တနေရာမှ လေသံလေးဖြင့် လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။

"ရှု့ ရှု့ ဟေ့"

မိုးမ က အသံကြားရာဖက်သို့ လှည့်ကြည့်လိုက်ရာ သူ့ယောက္ခထီးကြီးက သူရပ်နေသော ထောင့်ကလေး သို့လာရန် လှမ်းပြီး လက်ရပ်ကာ ခေါ်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ဦးဖိုးမောင်က ကိုသူရမောင် သူ့ကို မမြင်ရအောင် ထိုအကွယ်လေးမှာ ရပ်နေခြင်းဖြစ်လေသည်။ မိုးမ ကလည်း ကိုသူရမောင် မမြင်အောင် လက်ဟန်ခြေဟန်ဖြင့် ပြရင်းက၊အသံတိုးတိုးလေးဖြင့်၊

"ကိုသူရမောင် ရှိနေသေးတယ်၊ ကျမလာလို့ မရဘူး၊ သူဒီဘက်ကို လှမ်းကြည့်နေတယ်"

ဦးဖိုးမောင်က လေသံတိုးတိုးဖြင့်၊

"လာပါ ငါခေါ်တယ်လို့ သူမသိနိုင်ပါဘူး၊ နင့်ဘာသာ တခုခု ရှာ မလိုလို ဘာလိုလို နဲ့ ဒီဘက်ကို လျှောက်လာလိုက်လေ"

ဟု အတင်းပြောလေသည်။ မိုးမက ကိုသူရမောင်ဘက်သို့ လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ကိုသူရမောင်က တခြားဖက်သို့ လျှောက်သွားနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသဖြင့် သူ့ယောက္ခထီးကြီး ရပ်နေရာ တံခါးနောက်ကွယ်သို့ ဝင်သွားလိုက်သည်။ ထို တံခါးအနောက်က ချောင်ကလေးမှာ အတော်ကျဉ်း ပြီး လူနှစ်ယောက် ကပ်ကပ်သပ်သပ် သာ ရပ်လို့ရလေသည်။ မိုးမ တယောက် သူ့ယောက္ခထီး ကြီးနှင့် တံခါး အနောက်မှာ ပူးကပ်လျှက် ဖြစ်သွားနေသည်မှာ၊ ခလေး နှစ်ယောက် တူတူပုန်းတန်း ကစားနေသည်နှင့် တူလေသည်။ ယခုတော့ မိုးမ မှာ သူ့ယောက္ခထီးကြီး ရင်ခွင်ထဲမှာတင်းတင်း ကျပ်ကျပ် ပွေ့ဖက်ထားခြင်း ခံနေရသည့် အဖြေအနေရောက်နေလေသည်။ ဦးဖိုးမောင်က မိုးမ ရင်သား အစုံက သူ့ရင်ဘတ်ကို ပိကပ် နေအောင် မိုးမ ကို တင်းတင်းလေး ဖက်ထားရင်းက၊

"မင်း ကို ဒီ အဝတ်အစားနဲ့ ကြည့်ရတာ အရုပ်ကလေး လိုပဲ သိပ်ချစ်စရာကောင်းတာပဲ"

"ကိုသူရမောင်လည်း ကျမ ကို အဲလိုပဲ ပြောတယ်"

"ဖေဖေ့ကို ပြောစမ်း ပါအုန်း ဒီနေ့ရော မနှစ်သုံးကလို သောက်အုံးမှာလား၊ ပြောစမ်းပါအုံး၊ အင်းလို့ ပြောနော်"

ဦးဖိုးမောင်က သူ့လက်ဖဝါး ဖြင့် မိုးမ ကျောပြင်လေးကို ပွတ်ပေးပြီး ပုခုံးသားလေး ပေါ်လက်တင်လိုက်သည်။ မိုးမက ဦးဖိုးမောင် ၏ လှုပ်ရွနေသော လက်ဖဝါးကြီးကိုလှမ်း ကိုင်ထိန်းထားလိုက်ရင်း၊

"ကျမ မဆုံးဖြတ်ရသေးဘူး၊ သူတို့ ချက်နေတဲ့ အရက်ကြီးကို၊ တငုံလောက်တော့ စမ်းရင် စမ်းကြည့်မယ်လေ။ မနှစ်တုန်းက ကိုကို က အိမ်ပြန်နောက်ကျပြီး ကျမတယောက်ထဲ ဖြစ်နေတုန်း ဖေဖေ ကျမ ကို အတင်းတိုက်တာလေ၊ ကျမ မှတ်မိသေးတယ် မီးဖိုထဲမှာ ကျမ တယောက်ထဲ အိပ်ပျော်နေလို့ ကိုကိုက ကျမ ကို အိပ်ခန်းထဲ ကို ပွေ့ချီခေါ်သွားရတာ၊ အဲဒီ အရက်ကြောင့်ပေါ့"

ဦးဖိုးမောင် က မိုးမ ကို ချော့ချော့မော့မော့ ဖြင့် စည်းရုံး နေသော်လည်း မိုးမ က သူ့လက်ထဲမှ ရုန်းထွက်လိုက်ပြီး လျှာလေး ထုတ်ကာ ပြောင်ပြလျှက် ထွက်သွားရင်း၊

"ဒီနေ့ ကျမ သောက်မှာ မဟုတ်ဘူး၊ ဖေဖေ ဘာလို့ သောက်ခိုင်းနေတယ် ဆိုတာ ကျမသိပါ့ ခိခိ"

မိုးမ ဦးဖိုးမောင်ကို ပြောင်ပြရင်း မဏ္ဍပ်ရှိရာသို့ ထွက်ပြေးသွားတော့သည်။

အတော်လေး ကြာတော့ ရွာတွင်းဖြစ် ချက်အရက်(ခေါင်ရည်ကဲ့သို့သော သောက်စရာ ) တွေက လည်း အဆင်သင့် ဖြစ်ပြီး ခွက်တွေထဲထည့်ကာ ဧည့်သည်တွေကို ထည့်ပေး ကာ သောက်ကြကုန်သည်။ မိန်းမကြီး မိန်းမငယ်၊ ကောင်လေး၊ ကောင်မလေး များက အစ အပျော်ဝင်သောက်ကြလေသည်။ လဲ့လဲ့နွယ်နှင့် ကောင်မလေး များလည်း ပြန်လာကြပြီး သူတို့ ခူးလာသော ပန်းပွင့်များဖြင့် မဏ္ဍပ်တွင်း အလှဆင်နေကြလေသည်။ ယောက်ျား တွေကလည်း ရိုးရာ အဝတ်အစား များ ကို ပွဲတော်အတွက် ဝတ်စားထားကြလေသည်။

နောက်တော့ ဆိုင်းတွေ ဗုံတွေ ဖြင့် ပျော်ပျော်ပါးပါး ထကခုန်ကြတော့သည်။ မိုးမ က ပထမတော့ ဘေးမှ ရပ်ကြည့် နေစဉ်  လဲ့လဲ့နွယ်က ရုတ်တရက် သူ့ကို ကနေသည့် ကြားသို့ ဆွဲခေါ်သွားပြီး အတူတူ ကစေလေသည်။ ခုန်ပေါက်ကခုန်မှု ကြောင့် ခါယမ်းနေသော မိုမ ၏ ရင်သား အစုံကို ယောက်ျားလေးများ ၏ မျက်လုံးတွေ က အလိုလို ကျရောက်နေလေသည်။ မိုးမ က အားလုံး၏ အာရုံ ကို ဖမ်းစားထားသည်လို့ပဲ ဆိုရပေမည်။ သူတို့ အက မှာ ခါးကို လည်း ရှေ့သို့ မကြာခန ကုန်းကြရပေရာ သူ့ ရင်သား အစုံမှာ အပြင်သို့ ထွက်ကျမလိုပင် ဖြစ်ဖြစ်သွားရသည်။

အခုတော့ ရွာထဲမှ လူပျို လူအိုတွေ အားလုံးက မိုးမ အနားမှာ တွဲကချင်သဖြင့် ရစ်သီရစ်သီ လုပ်နေကြလေသည်။ မိုးမ မှာ လဲ့လဲ့နွယ်ဖြင့်သာ တွဲက နေလေသည်။  ထိုအချိန်မှာ သူရမောင်က အရက်လေး နည်းနည်း ထွေလာပြီး ဝင်လာရာ လဲ့လဲ့နွယ်က သူရမောင် ကို တွဲခေါ်ကာ ကလေသည်။ ထိုအခါကျမှ လွတ်သွားသော မိုးမ ကို ကာလသား လူငယ်များ တယောက်ပြီးတယောက် တွဲက ပြီး ပျော်နေကြရလေသည်။ ထို အထဲတွင် ဇာနည်မောင်လည်း ပါလေသည်။ ယောက္ခထီးကြီးကတော့ အရက်ကိုသာ တမြည့်မြည့်သောက်ကာ ထိုင်ကြည့်နေသည်။ သူ့မျက်လုံးတွေက တော့ မိုးမ ပေါ်မှ ဘယ်မှ မလွဲပေ။ မိုးမ ကတော့ သူ့ယောက္ခထီးကြီး ကိုလာက ဖို့ တခါနှစ်ခါ လှမ်းခေါ်သေးသည်။ သို့သော် ဦးဖိုးမောင်က တော့ မိုးမ ကို ရွာထဲမှ ကောင်လေး များ က အနား မှာ ဝိုင်းကလျှက် ဟိုထိ ဒီထိ လုပ် အရသာခံ ကာ ပျော်မြူးး နေကြသည်ကိုသာ ထိုင်ကြည့်နေလေသည်။

နောက်တော့ ဦးဖိုးမောင် ထိုင်ရာမှ ထပြီး လူအုပ်ထဲ ကို ဝင်လာတော့သည်။ ထိုအချိန်မှာပင် ဇာနည်မောင်က မိုးမ ကို တွဲက ဖို့ ဆွဲခေါ်လိုက်လေသည်။ မိုးမ က ဇာနည်မောင်နှင့် တွဲကနေရင်းက သူ့ယောက္ခထီးကြီး သူတို့ နားသို့ကပ်လာသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ဇာနည်မောင်က သူ့အဖေ လာနေသည်ကို တွေ့ရသည်နှင့် မိုးမ နားမှ ထွက်သွားတော့သည်။ မိုးမ တယောက် အခုတော့ သူ့ယောက္ခထီးကြီးနှင့် တွဲကနေရလေပြီ။ အချို့ သော မိန်းမ တွေကလည်း ဦးဖိုးမောင် နှင့် တွဲက ချင်ကြလေသည်။ မိန်းမ တယောက်က ဆိုလျှင် မိုးမ တို့နားသို့ ကပ်လာပြီး ဦးဖိုးမောင် နှင့်သူ တွဲကလို့ရမလားဟုပင် မေးလာသဖြင့် မိုးမ က အလိုက်သင့်ပင် ဘေးသို့ ဖယ်ပေးလိုက်ရလေသည်။ ထိုအချိန်မှာ လဲ့လဲ့နွယ်က ဇာနည်နှင့် တွဲက နေလေရာ သူရမောင် တယောက်ထည်း လွတ်နေသဖြင့် မိုးမ ဆီ ရောက်လာပြီး တွဲက ပြန်လေသည်။ ထိုအချိန်တွင် မဏ္ဍပ်တွင်း၌ လူပေါင်း သုံးလေးဆယ်လောက် ကခုန်နေကြသဖြင့် လူတွေ အများကြီး ဖြစ်နေသည်။ သူရမောင်က ထို ကဲ့သို့ လူကျပ်နေသည်ကို အခွင့် ကောင်းယူကာ မိုးမ ကို တင်းတင်းလေး ဖက်ထားပြီး သူ့တကိုယ်လုံးကို မိုးမ တကိုယ်လုံးဖြင့် ဖိကပ်ထားသည်။ မိုးမ က သူ့ယောက္ခထီးကြီး ကြည့်နေမလားဟု လှမ်းကြည့်လိုက်သေးသည်။ ထိုအချိန်မှာပင် လဲ့လဲ့နွယ် ကရောက်လာပြီး သူရမောင်ကို ဆွဲခေါ်ပြန်သွားသဖြင့် ဇာနည်မောင်က ပြန်ရောက်လာကာ မိုးမ နှင့် တွဲက ပြန်လေသည်။

နောက်ထပ် သောက်စရာများ ရောက်လာပြန်တော့ ဦးဖိုးမောင်က သူခွက်ကို မိုးမ အား ထိုးပေးပြီး တစ်ငုံနှစ်ငုံ အတင်းသောက်စေသည်။ မိုးမ လည်း နည်းနည်း နည်းနည်း သောက်ရင်းမှ နောက်တော့လည်း ဆက်တိုက် လိုလို ကလိုက် သောက်လိုက် ဖြင့် ခွက်ရေ များလာတော့သည်။

ညနေစောင်းလည်း ရောက်ရော လူတွေ လည်း နည်းနည်းပန်းလာကြပြီ။ မိုးမ က ဇာနည်မောင့်ကို လှမ်းမေးလိုက်သည်။

"ကိုရင်ဦးမောင် ပြန်မလာသေးဘူးလား၊ အခု ဘယ်နှစ်နာရီ ထိုးပြီလဲ"

"အခု နေဝင်တော့မယ်၊ ပွဲလည်း မကြာခင် ပြီးတော့မှာပဲဟာ"

မိုးမ မှာ ခြေလှမ်းပင် မမှန်ချင်တော့။ အိမ်ထဲ သို့ ယိုင်တိယိုင်ထိုးနှင့်ဝင်သွားပြီး သူ့ဆဲလ်ဖုံးဖြင့် ကိုရင်ဦးမောင်ကို လှမ်းခေါ်လေသည်။ သူ့ယောက္ခထီးကြီးကလည်း မိုးမ နောက် မှ အိမ်ထဲသို့ လိုက်ဝင်လာခဲ့သည်။ မိုးမ ကို အိမ်ရှေ့မှာ မတွေ့သဖြင့် သူတို့ အခန်းထဲ ဝင်ကြည့်ရာ မိုးမ ကုတင်ပေါ်မှာ လှဲ၍ ကိုရင်ဦးမောင် ဆီ ဖုံးခေါ်ဖို့ လုပ်နေသည်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ ဦးဖိုးမောင်က ကုတင်စောင်း မိုးမ ဘေးမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး၊

"ခေါ်မနေနဲ့လေ သမီး ဘာလုပ်ဖို့ ခေါ်နေမှာလည်း သူမရောက်သေးတာ မကောင်းဘူးလားလို့၊ အခု က အချိန်ကောင်းမဟုတ်ဘူးလား "