မယားတောသူ ၃

အခန်း ၁၆။ ကိုရင်ဦးမောင်နှင့် မိုးမ တို့ ကိုအောင်နိုင့်အလာကို စောင့်နေကြခြင်း။

ကိုရင်ဦးမောင် တယောက်ကတော့ မိုးမ အဲလို ဝတ်စားထားတာကိုများ ကိုအောင်နိုင်တွေ့လိုက်ရလျှင် ဘယ်လိုဖြစ် နေမလဲ ဆိုတာကို တွေးရင်း ပျော်နေမိသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က သူ့မွေးနေ့ ပါတီ လုပ်နေစဉ်၊ လေးငါးနာရီ အချိန်အတွင်းမှာ ကိုအောင်နိုင်တယောက် သူတို့ နှင့် အတူရှိနေပြီး မိုးမ လှုပ်ရှားသမျှ မြင်တွေ့ နေရမည့် မိုးမ ၏ အသားစိုင်များ  ကို ကိုအောင်နိုင်တယောက် ဘယ်လောက်တောင် မျက်စေ့ကစားနေမလဲ ဆိုတာကို ပျော်ပျော်ကြီး စောင့်ကြည့်အကဲခပ်ဖို့ စဉ်းစားရင်း နေလေသည်။

သူတို့ နှစ်ယောက်စလုံး ဝရံတာလက်ရမ်းပေါ်မှာ လက်ထောက်လျှက် ကိုယ်ကို ကိုင်းကာ စကားစမြီပြောရင်းက ကိုအောင်နိုင့်အလာကို မျှော်နေကြသည်။ ဂိတ်ဝဆီမှ ဥက္ကာကတော့ မိုးမ ရဲ့ ထိုကဲ့ သို့ ဆက်ဆီ အဝတ်အစား ဝတ်စားပြီး သူ့ယောက်ျား နှင့် အတူ ထွက်ရပ်နေသည်ကို ကြည့်ပြီး စိတ်လှုပ်ရှားနေလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က လည်း သတိထားမိသည်။ သူ့ကိုယ်ကို မိုးမ နားကိုင်းကာ လေသံတိုးတိုးဖြင့်၊

"ဟေ့ ဟိုမှာ ချစ်လေးရဲ့ ဘဲအသစ်လေး လှမ်းကြည့်နေတယ် ဟဲဟဲ"

မိုးမ က ကိုရင်ဦးမောင် ကျောကို လက်သီးဆုပ်ကလေးဖြင့် ထုလိုက်သည်။ သို့သော်လည်း ဥက္ကာတယောက် သူတို့ ကို လှမ်းကြည့်နေတာကိုလည်း မြင်နေရသဖြင့် ခတ်ရွတ်ရွတ် စိတ်ထဲ ပေါ်လာသဖြင့် သူ့ခြေထောက်တဖက်ကို အောက်က သံတန်းလေး ပေါ်မှာ လှမ်းတင်လိုက်လေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်တယောက်က တော့ သတိမထားမိခြေ၊ မိုးမ က ဥက္ကာကို မနာလို ဖြစ်စေရန်လား၊ သို့မဟုတ် ကိုယ့်ယောက်ျား ကို ချစ်ခင်ကြောင်းအများရှေ့ ပြချင်သည့် မိန်းမ များကဲ့သို့ပင်၊ မိုးမ က ကိုရင်ဦးမောင် ပုခုံးပေါ်ကို သူ့လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ခို၍ သူ့မေးကို ကိုရင်ဦးမောင် ရင်ခွင်ထဲ ထည့်ထားလိုက်သည်၊ ကိုရင်ဦးမောင် ဆံပင်များကိုလည်း ယုယုယယ ပုံစံဖြင့် လက်တဖက်ဖြင့် ထိုးဖွ ပေးနေလိုက်သည်။ တချိန်ထဲမှာ ပင် သူ့ခြေထောက်တဖက်က အောက်ဖက်မှ သံတန်းလေးပေါ်လှမ်းတင်ထားလိုက်လေသည်။ ဥက္ကာနေရာမှ ဆိုလျှင် မိုးမ ၏ဖွေးဥနေသော ပေါင်တန်ကြီးများ သာမက ပင်တီကို ပင် လှမ်းမြင်နေရလေသည်။ ဥက္ကာတယောက် လီးကြီး ချက်ချင်း မာတောင်လာပြီး ဘာလုပ်ရမှန်းပင်မသိအောင် စိတ်တွေ တအားထန်လာရသည်။ ဘေးမှာ ယောက်ျားကြီး ရှိနေလျှက်နှင့် မိန်းမ အောက်စလွတ်နေသည်ကို မျက်လုံးကြီးအပြူးသားနှင့် ဆက်ကြည့်နေလို့လဲ မဖြစ်ပေ၊ ထို့နှင့် ဥက္ကာတယောက် သူ့ကင်းတဲလေးထဲ ခနဝင်သွားပြီး၊ သူ့ဘောင်းဘီအောက်မှ ဖောင်းကြွနေသော လီးကြီးကို နေရာပြင်ပြီး နေသာထိုင်သာရှိအောင်လုပ်လိုက်လေသည်။ ပြီးမှ ပြန်ထွက်လာပြီးမော့ကြည့်လိုက်တော့ မိုးမ မှာ ထိုအတိုင်းပဲ ရပ်နေလျှက်  ရှိနေသေးသည် ပြီး  ဥက္ကာကို ပြုံးစေ့စေ့ ဖြင့် မျက်လုံချင်း စုံအောင် စိုက်ကြည့်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။ ဥက္ကာတယောက် တအားထန်ပြီး မိုးမ ကို ဆွဲဆက်လိုးပြစ်လိုက်ချင်စိတ်တွေ ပေါ်နေခဲ့ရသော်လည်း သူဘာမှ မတတ်နိုင်သဖြင့် စိတ်ပျက်လက်ပျက် ဖြစ်မိရလေသည်။

ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ ကို၊ ကိုအောင်နိုင်လာမည်ဆိုတာကို သိလျှက်နှင့် ယခုလို အဝတ်အစားမျိုး ဝတ်ဖို့ ဘာကြောင့် သဘောတူရတာလဲ ဟု မေးလိုက်ချင်သော်လည်း ၊ တော်ကြာ မိုးမ စိတ်ပြောင်းသွားပြီး အဝတ်အစား သွားလဲ လိုက်မည်ကိုလည်း စိုးရိမ်သဖြင့် ဒီအတိုင်းလေးပဲ မသိမသာ စောင့်ကြည့်တာကောင်းပါတယ်ဟု တွေးနေလိုက်လေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ လည်း သူ့လိုပဲ စိတ်တွေ ပေါ်နေပြီလား၊ သူ့စိတ်နဲ့ သူ ငါ့ကို စိတ်ချမ်းသာအောင် ကိုအောင်နိုင့်ကို သူ့နည်းသူ့ဟန်နဲ့မြူဆွယ်ပြမှာလား၊ တကယ်တော့ ကိုအောင်နိုင့်ရှေ့မှာ ဘယ်လို နေဘယ်လိုထိုင်ဖို့ ငါပြောရင်ကောင်းမလား၊ သူ့အကျႌစလေးကို နည်းနည်းလောက်မြှောက်ပြီး ပေါင်တွေကို ဘယ်လို မြင်အောင်ပြရမယ်၊ အကျႌ ပုခုံးသိုင်း ကြိုးကို လက်မောင်းပေါ် မသိမသာ လျှောကျသွားအောင် လုပ်ပြခိုင်းရမလား ၊ အို သူ့ဖာသာ သူပဲလှုပ်ရှားပါစေလေ၊ ငါဘာမှ မပြောတော့ဘူး၊ သူဘယ်လောက်အထိ သူ့ဘာသာ လှုပ်ရှားမလဲ ၊ ငါတို့ ရိုးပလေး ကစားကြတာတွေ က မိုးမ ကို ဘယ်လောက်အထိ စိတ်ကို ပြောင်းစေနိုင်ခဲ့သလဲ၊ ကိုအောင်နိုင် အပေါ်ကို မိုးမ ဘယ်လို စိတ်ထားမလဲ၊ စောင့်ကြည့်ရမှာပေါ့။ကိုရင်ဦးမောင်က၊

"ကိုအောင်နိုင် ခုလောက်ဆိုရင် ရောက်ဖို့သင့်ပြီ၊ ဘာလို့ကြာနေလည်းမသိ"

မိုးမ က ဥက္ကာ ကို လှမ်းကြည့်လိုက်ရင်းက ကိုရင်ဦးမောင်ကို ပြန်ဖြေလိုက်သည်။

" ကိုကို သူ့ကို ဖုံးခေါ်ကြည့်ပါလား အခု လမ်းမှာလား ဆိုတာကို"

"အင်း အခုအချိန်လောက်ဆိုရင်တော့ သူကားမောင်းနေလောက်ပြီပေါ့၊ ကိုကိုတို့ ဂိတ်နား သွားပြီး ကြိုလိုက်ရအောင် သူလည်း ကားဘယ်နား ရပ်ရမယ်ဆိုတာကို ပြရင်း"

မိုးမ ကတော့ ဥက္ကာ ကို လှမ်းကြည့်နေရင်းက ၊

"ဟုတ်တယ် အဲဒါကောင်းမယ် အောက်ဆင်းကြရအောင်"

သူတို့ ထိုသို့ ပြောနေစဉ်မှာပင် ကိုအောင်နိုင့်ကား ဝင်လာတာကို တွေ့လိုက်ရသည်။ မိုးမ က တကယ်တော့ ဥက္ကာတယောက် ဘယ်လို ဖီးတက်နေမလဲ ဆိုတာကို အနီးကပ် မျက်လုံးချင်းဆုံကြည့်ချင်လို့ဖြစ်လေသည်၊ ယခုတော့ မဖြစ်နိုင်တော့ပေ။ ကိုအောင်နိုင် ကားကို ပါကင်ထိုး နေသည့်အချိန်မှာပင် မိုးမ က ကိုရင်ဦးမောင် မမြင်အောင် ဥက္ကာကို လက်ဝှေ့ယမ်း နူတ်ဆက်လိုက်လေသည်။ ဥက္ကာမှာ အရမ်းပျော်သွားပြီး မိုးမကို ပြန်လက်ပြနူတ်ဆက်လိုက်လေသည်။

ကိုရင်ဦးမောင်က ကိုအောင်နိုင့်ကို ကြိုဖို့ ဓါတ်လှေခါးအဝ နားကို လျှောက်သွားတော့ မိုးမက သူတို့ အိမ်တံခါးဝ တွင် ရပ် ကျန်ခဲ့လေသည်။ မိုးမ ကဓါတ်လှေခါးတံခါး ဝကို လှမ်းကြည့်နေတုန်း၊ ဓါတ်လှေခါး တံခါးဝမှာ စောင့်နေသော ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ ကို ကြည့်ရင်း စဉ်းစား နေလေသည်။ အင်း သူ့ကြည့်ရတာ ကိုအောင်နိုင်လာမှာ ကို ပျော်နေသလိုပဲ၊ သူ့ရဲ့ စိတ်ကူးထဲ က သူ့ကို လိုးနေတဲ့သူပေါ့။ သူပဲ ငါ့ကို ကိုအောင်နိုင့် အမျိုးသမီးနဲ့ ခလေးတွေပါ ဖိတ်ဖို့ ပြောခဲ့တယ်၊ ဒါပေမဲ့ ငါက ကိုအောင်နိုင်တယောက်ထဲကိုပဲ ဖိတ်လိမ့်မယ် ဆိုတာ သူသိပြီးသား နဲ့တူပါတယ်၊ အခုလည်း မိန်းမ ခလေးတွေ ပါလာတာ မတွေ့တော့လည်း ဘာမှ မပြောဘူး၊ ပိုတောင် သဘောကျနေပုံပဲ၊ ကိုအောင်နိုင် သူ့ကို တွေ့ရင် ဘယ်လို နူတ်ဆက်မလဲ ဆိုတာ ငါ အသာနောက်ဆုတ်ကြည့်နေမှ၊ ကိုအောင်နိုင် လက်က ဘယ်လို ကစားအုန်းမလဲ လေ့လာရမယ်။ ဟိုတခါတုန်းက ကိုအောင်နိုင် ငါမသိအောင် မိုးမ ဖင်ကို ကိုင်လိုက်တာ ငါတွေ့တာပဲ၊ မိုးမ ကလည်း မသိချင်ယောင်ဆောင်နေတယ်၊ ငါ့ကိုလည်း ပြန်မပြောဘူး၊ ဒီနေ့တော့ ငါ တော်တော်များများ ကို လေ့လာရမယ်၊ ဟိုက်၊ တွေးရင်းနဲ့ တောင် ငါ့လီးက မာလာပါလား၊ အဟီး။ ကိုရင်ဦးမောင် က မိုးမ ကို အခုလို တခြားယောက်ျား တဦးနှင့် အတူတူ ပေးတွေ့ရတာကို သူပျော်နေမိသည်။သို့ပေမဲံ ကိုရင်ဦးမောင် စိတ်ထဲမှာတော့ ဘာကိုမှ မစဉ်းစားထားပါ။ သူ့ဟာသူ အလိုလို ဖြစ်သွားလိမ့်မည်ဟု သာတွေးနေမိသည်။ ဘယ်ပြောလို့ရမလဲလေ၊ အခု အချိန် မိုးမ စိတ်ထဲ ဘာရှိတယ် ဆိုတာ ဘယ်သူသိမလဲ။ မိုးမ က ဒီလို အဝတ်အစားတွေကို ကိုအောင်နိုင့်ရှေ့မှာ ဝတ်ဖို့ ဘာလို့ လွယ်လွယ်နဲ့ သဘောတူခဲ့သလဲ။ အဲဒီအဝတ်အစားနဲ့ မိုးမ က အရမ်းဟော့ပြီး အရမ်း ဆက်ဆီ ဖြစ်နေတယ် ဆိုတာကိုရော သူ့ကိုယ်သူ သတိထားမိရဲ့လား။ မိုးမ သာ ကိုအောင်နိုင်နဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်ထိုင်လိုက်ရင်၊ သူ့ပေါင်တန်တွေကို အတွင်းထိ ကိုအောင်နိုင်က မြင်နိုင်တယ် ဆိုတာကိုရော မိုးမ သတိထားမိရဲ့လား။ တကယ်လို့ သူတခုခု ကုံးပေးလိုက်ရင် သူ့နို့ကြီးတွေက ထွက်ကျတော့မလို ကြွရွထလာတယ်ဆိုတာကိုရော မိုးမ သတိထားမိရဲ့လား။ အဲဒီအကျႌ က အရမ်းကို လည်ဟိုက်လွန်းတယ် ဆိုတာရော မိုးမ သတိထားမိရဲ့လား။ အဲဒါတွေ အားလုံး သတိထားမိသားရဲ့ နဲ့ဒီအဝတ်အစားတွေကို ဝတ်ဖို့ လုံးဝ မငြင်းဆန်ပဲ လက်ခံခဲ့တာ ဘာလို့လဲ။ အရင်တခါတုန်းက နည်းနည်းလေး ပြလိုက်စမ်းပါဆိုတာတောင်မှ အတင်းကို ငြင်းဆိုခဲ့တယ်မဟုတ်လား။ အခု တခါတော့ ဘာလို့ မိုးမ စိတ်တွေ ပြောင်းသွားရတာလဲ။ သူတို့ ညတိုင်းလိုလို ကစားနေတဲ့ ရိုးပလေး ဂိမ်းကြောင့်လား။ဒါမှ မဟုတ် မိုးမ မှာ ကိုအောင်နိုင့် အပေါ်ရှိတဲ့ ဖီလင်ကို ကိုရင်ဦးမောင် မသိအောင် ဖုံးဖိထားတာလား။ ဘယ်သူသိနိုင်မလဲလေ။

ဓါတ်လှေခါး တံခါး ပွင့်လာပြီး ကိုအောင်နိုင်ထွက်လာတော့ ကိုရင်ဦးမောင်က လက်နှစ်ဘက်ကားကာ ကြိုလိုက်ပြီး နှစ်ယောက်သား ပွေ့ဖက်လိုက်ကြသည်။ ကိုအောင်နိုင်က ကိုရင်ဦးမောင်ကို ဖက်နူတ်ဆက်ရင်းက မိုးမ ကို ပြုံးလျှက်ကြည့်လိုက်သည်။သူတို့ နှစ်ယောက် မိုးမ ရှိရာ အိမ်တံခါးမ သို့ လျှောက်သွားကြချိန်မှာ ကိုရင်ဦးမောင်က ခြေလှမ်းကို တမင် နှေးကာ ကိုအောင်နိုင်ကို ရှေ့မှ သွားစေလေသည်။ ကိုအောင်နိုင်မှာ မိုးမ ကို ပြုံးလျှက် မိုးမ အလှအပ ကို ချီးမွန်းသည့် အကြည့်မျိုးနှင့် ကြည့်ကာ ဦးတည်သွားနေရင်းမှ အနားရောက်တော့ ကိုရင်ဦးမောင်ဘက်သို့ တချက်လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ မိုးမက ဟဲလို ဟု လှမ်းနူတ်ဆက်တော့ ကိုအောင်နိုင်က မိုးမ အနားသို့ အမြန်လျှောက်သွားလိုက်လေသည်။ မိုးမ က ကိုအောင်နိုင့် ပုခုံးပေါ်မှ ကျော်၍ အနောက်မှ ကိုရင်ဦးမောင်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ တို့ နှစ်ယောက်ကို သေခြာ အကဲခတ်နေလေသည်။ အထူးသဖြင့် ကိုအောင်နိုင့် လက်များ ကို ဖြစ်လေသည်။

ကိုအောင်နိုင် တံခါးဝနားရောက်တော့ မိုးမ က အနောက်သို့ ခြေနှစ်လှမ်းလောက် ဆုပ်ပေးလိုက်ရာ ကိုအောင်နိုင်က လိုက်ဝင်သွားလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က သူ့မြင်ကွင်းမှ ရုတ်တရက် ကွယ်သွားသဖြင့် ကမန်းကတမ်း အမြန်လျောက်လိုက်လေသည်။ ထို အချိန်လေးမှာပဲ ကိုအောင်နိုင့် လက်တွေက မိုးမ  လက်မောင်းသားနှင့် ပုခုံးသားလေး များကို လှမ်းကိုင်လိုက်လေသည်။ ကိုအောင်နိုင့် လက်ဖျား မှာ မိုးမ ဒရက်စ် ၏ ပုခုံးသိုင်းကြိုး နှင့် ဘရာဇီယာ ကြိုးကို ပါ ပွတ်သတ် ကိုင်တွယ်လိုက်လေသည်။ မိုးမ မှာလည်း အသားချင်း ထိလိုက်ရသဖြင့် စိတ်ထဲ မှာ တမျိုးခံစားလိုက်ရသည်။ ညဘက်မှာ အတွေးထဲ၌သူ့ကို လိုးနေသော သူက ယခု သူ နှင့် အသားချင်း ထိလိုက်ရသဖြင့် ဖီလင်တမျိုးခံစားလိုက်ရသလို ဖြစ်နေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင် အနားရောက်လာတော့ ကိုအောင်နိုင့် လက်တွေက မိုးမ ပုခုံးသားလေးမှ လက်မောင်း နောက် တံတောင်ဆစ်ကွေးကို လှမ်းကိုင်လိုက်သည်ကိုသာ တွေ့လိုက်ရသည်။

ကိုရင်ဦးမောင်က သဘောပေါက်လိုက်သည်၊ ကိုအောင်နိုင်တယောက် မိုးမကို ကျော်ပုခုံး လက်မောင်းတလျှောက် သူ့လက်ဖဝါးဖြင့် စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်း ပွတ်သတ်ကိုင်တွယ် ဖီးခံလိုက်သည်ဆိုတာ သူသိလိုက်သည်။

သူတို့ သုံးယောက်စလုံး အိမ်ထဲ ရောက်တော့ ကိုရင်ဦးမောင်က အိမ်တံခါးမ ကြီးကို ပိတ်လိုက်သည်။ မိုးမ ကတော့ ကိုအောင်နိုင့် ကို လက်ဆွဲနူတ်ဆက်ရင်း ဆိုဖာပေါ်တွင် ထိုင်ဖို့ ပြောလိုက်လေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်ကိုလည်း မျက်နှာချင်းဆိုင် ဆိုဖာပေါ်တွင်ထိုင်ရန် ပြောလိုက်သည်။ ကိုအောင်နိုင်က ဆိုဖာပေါ်မှာ ထိုင်ချလိုက်ရင်းက သူယူလာသော မွေးနေ့ လက်ဆောင်ပစ္စည်းလေးကို ကိုရင်ဦးမောင်အား လှမ်းပေးလိုက်သည်။

" ကဲဒါကတော့ မွေးနေ့ လက်ဆောင်ပဲ။ ဟက်ပီးဘတ်ဒေး မိုင်ဖရင့်"

မိုးမ က ရီမောလိုက်ပြီး ကိုရင်ဦးမောင်ကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်ရန်ပြောသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က ရှေ့က စားပွဲလေးပေါ်တင်လိုက်ပြီး နောက်တော့ ကြည့်တာပေါ့ဟု ပြန်ပြောလိုက်လေသည်။ ကိုအောင်နိုင်က နောက် ပစ္စည်းလေး တခုကို ထုတ်ပြီး မိုးမ ကိုလှမ်းပေးလိုက်ကာ၊

"အဲဒါကတော့၊ ဟို....."

ကိုရင်ဦးမောင်က ကြားက ဝင်မိတ်ဆက်ပေးလိုက်လေသည်။

"မိုးမ ပါ ကိုအောင်နိုင်"

"ဟုတ်၊ ဒါက တော့ မိုးမ အတွက် လက်ဆောင်"

မိုးမ မျက်နှာလေး က ရှက်သွေးဖြန်းသွားကာ ၊

"ဘာလို့လဲ ကျမ အတွက်က ဒီနေ့က ကိုကို မွေးနေ့ပဲလေ"

"အော် မမိုးမ က အိမ်ရှင်လေ၊ အိမ်ရှင်အတွက်တော့ တခုခု ယူလာပေးရမှာပေါ့လို့၊ အဟီး ဘာရယ်မဟုတ်ပါဘူး၊ ချောကလက်ထုပ်ပါ"

ကိုအောင်နိုင့် မျက်လုံးတွေက မိုးမ ပေါင်လုံးတွေက နေ မခွာနိုင်ပါ။ မိုးမ က ကိုရင်ဦးမောင် ဘေးနားမှာ ကပ်ထိုင်လိုက်သည်ဆိုတော့ ကိုအောင်နိုင်နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် ဖြစ်သွားသည်။ နောက် ဆိုဖာကလည်း အနိမ့် ဆိုတော့ မိုးမ ဒူးခေါင်းများက အပေါ်ထောင်ထားသလို ဖြစ်နေရသဖြင့် အကျႌအောက်အနားစ လွတ်နေရာမှ ပေါင်အတွင်းသား များကို မြင်နေရသဖြင့် ကိုအောင်နိုင် တယောက် စိတ်တွေ လှုပ်ရှားနေရသည်။ မိုးမ ရဲ့ ရင်းရင်းနှီးနှီး ဖေါ်ဖေါ်ရွေရွေ ဆက်ဆံမှု နှင့် ချိုမြသော အသံလေးကလည်း ကိုအောင်နိုင့်ကို အတော်ဒုက္ခပေး နေလေသည်။ သို့သော်လည်း ကိုယ့်သူငယ်ချင်း မိန်းမ မဟုတ်လား၊ သူ့ကိုယ်သူ သတိထားပြီး ကိုယ်နူတ်အမူအယာထိန်းရန် ပြန်သတိပေးနေရလေသည်။

မိုးမ ဝတ်စားထားတာကလည်း မိုးမ ရဲ့ လှပတဲ့ ကိုယ်ခန္ဓာအစိတ်အပိုင်း တော်တော်များများကို လှစ်ဟပြနေသလိုဖြစ်နေရသည်။ မိုးမရဲ့ ခြေသလုံးသား၊ ပေါင်တန်၊ ပုခုံး လက်မောင်း ကျော်ပြင်၊ တို့ရဲ့ ဝင်းမွတ်တဲ့ အသားအရည်က ကိုအောင်နိုင့်ကို အရမ်း ဆွဲဖက်ထားချင်စိတ်ပေါက်နေစေရသည်။ ကိုအောင်နိုင့် မျက်နှာရိပ်အကဲကို မသိမသာ အကဲခတ်နေသော ကိုရင်ဦးမောင်က ကိုအောင်နိုင် သူ့မိန်းမ အပေါ် တော်တော့် ကို နှစ်ချိုက်နေကြောင်းကို တွေ့နေရလေသည်။

ခနနေတော့ ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ ကို ရှန်ပိန်း နှင့် ဖန်ခွက်များ သွားယူဖို့ ပြောလိုက်လေသည်။ မိုးမက မတ်တတ်ထရပ်လိုက်ပြီး သူ့ဖားယားကျနေတဲ့ ဆံပင်များကို လက်နှစ်ဖက်နှင့် စုစည်းကိုင်လိုက်ကာ အနောက်ဖက်သို့ ပို့ပေးရင်း ခါချ ဆန့်ရန့်လိုက်လေရာ၊ မိုးမ ၏ အမွှေးအမြင်မရှိ ရှင်းလင်းထားသော ဂျိုင်းလေး နှစ်ဖက် ကို ကိုအောင်နိုင်တွေ့လိုက်ရလေသည်။ ကိုအောင်နိုင်မှာ ချက်ချင်းပင်ထပြီး ထိုဂျိုင်းလေး နှစ်ဖက်ကို လျှာဖြင့် ရက်ပြစ်လိုက်ချင်စိတ်ပေါက်သွားရသည်။ ကိုအောင်နိုင့် မျက်လုံးသွားရာကို လိုက်ကြည့်နေသော ကိုရင်ဦးမောင်က ကိုအောင်နိုင် သူ့မိန်းမ၏ ဘယ်နေရာကို ကြည့်လိုက်သည်ကိုလည်း သိလိုက်သည်။ မိုးမ ကသူတို့ကို ကျောပေးကာ မိုးဖိုချောင်ဘက်သို့ ထွက်သွားတော့သည်။

သူတို့ နှစ်ယောက်ထဲ ကျန်ခဲ့သည်နှင့် ကိုရင်ဦးမောင်က ကိုအောင်နိုင့်ကို တိုးတိုးလေး၊

"ဟေ့ ကိုအောင်နိုင်၊ ဒီနေ့ မိုးမ ကို ဘယ်လိုထင်လဲ"

ကိုအောင်နိုင်က ကိုရင်ဦးမောင် မျက်နှာကို ပြုံးကြည့်လျှက်၊

" ဟာ အရမ်းမိုက်တာပဲ၊ မင်းက တော်တော် ကံကောင်းတဲ့ကောင်ကွာ၊ အဲလို မျိုး ဆက်ဆီ အရမ်းကျတဲ့ မိန်းမ မျိုးရထားတာ၊ ငါ ဆက်ဆီလို့ သုံးလိုက်လို့ မင်းစိတ်မဆိုးပါဘူးနော်၊ မိုးမက အရမ်းဆက်ဆီကျပြီး ဟော့တာပဲ"
အခန်း ၁၇။ ကိုအောင်နိုင် မိုးမ ကို လက်သရမ်းခြင်း၊

ကိုရင်ဦးမောင်က ကိုအောင်နိုင် ပြောတာကို ကြားလိုက်ရတော့ အတော့်ကို သဘောကျသွားသည်။

"ကဲ ဆိုပါအုန်း ကိုအောင်နိုင်၊ ခင်ဗျား တခါတုန်းက ရုံးက ဟိုအမျိုးသမီး အကြောင်းကို ပြောတုန်းကလိုပဲ၊ ခင်ဗျား စိတ်ထဲမှာ မိုးမ ကိုရော တွေးမိသလား"

ကိုအောင်နိုင်မှာ ရုပ်တရက် ရှက်သွားပြီး ဘာပြန်ပြောရမှန်းမသိခြေ၊ သို့သော်လည်း ခပ်တည်တည်ဖြင့်၊

"ဟာ မင်းကလည်းကွာ မင်းက ငါ့သူငယ်ချင်းပဲဟာ ငါက မင်းမိန်းမ ကို ဘယ်လို လုပ်ပြီး အဲလို စကားတွေ ပြောထွက်မှာလဲ၊ တကယ်လို့သာ မိုးမသာ မင်းမိန်းမ မဟုတ်ဘူးဆိုရင်တော့ သေခြာပေါက် အဲလို စကားတွေ ပြောမိမှာပဲ၊ အဟီး ခက်တာက မိုးမ က ကိုယ့်သူငယ်ချင်းရဲ့ မိန်းမ ဖြစ်နေတာပဲ၊ ဟဲဟဲ"

ကိုရင်ဦးမောင်က ပြုံးရင်းဖြင့်၊

"ကဲ တကယ်လို့ ခင်ဗျားရဲ့ သူငယ်ချင်းက ခင်ဗျားကို သူ့မိန်းမ နဲ့ ကျူ ဖို့ ခွင့်ပေးတယ် ဆိုရင်ရော"

ကိုအောင်နိုင်မှာ သွားများပင်ပေါ်အောင်ပြုံးလိုက်မိပြီး ပြန်ပြောမည်အလုပ် မိုးမ လမ်းလျောက်လာသံ ကြားသဖြင့် စကားလမ်းကြောင်းပြောင်းလိုက်ကြလေသည်။

မိုးမ က သူတို့ရှေ့က စားပွဲပေါ်သို့ ကိုယ်ကို ကိုင်းကာ ဖန်ခွက်များ ချပေးသောအခါတွင် ကိုရင်ဦးမောင်ကပင် မိုးမ ၏ ရင်သားမြောင်းများကို လှမ်းကြည့်မိသည်။ ကိုအောင်နိုင်ကလည်း အလွတ်မပေးခြေ၊ မိုးမ ၏ ရင်သားမြောင်း မှာ မိုးမ ၏ ဆံပင်တချို့ ရှေ့သို့ ကျပြီး ကာနေသော်လည်း ကောင်းကောင်းကြီးမြင်နိုင်သဖြင့် မျက်တောင်မခပ်တမ်း စိုက်ကြည့်နေလေသည်။ မိုးမ ဒရက်စ်မှာ ရင်ဘတ်ဟိုက်လွန်းသဖြင့် အောက်မှ ဘရာဇီယာ ကိုပင် ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း မြင်လိုက်ရလေသည်။ ကိုအောင်နိုင်တယောက် မတတ်နိုင်တော့ သူ၏ မာတောင်လာသော လီးကြီးမှာ ဘောင်းဘီထဲတွင် အနေခက်လာသဖြင့် လက်ဖြင့် အသာအုပ်ကိုင်ကာ အနေအထားပြောင်းပေးလိုက်ရလေသည်။

ကိုရင်ဦးမောင်က ရှမ်ပိန်ပုလင်းကို ဖွင်နေချိန်မှာ မိုးမက ကိုရင်ဦးမောင်ဘေးတွင် ကပ်ထိုင်လိုက်လေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင် က ရှမ်ပိန်ပုလင်း အဖုံးကို ဖွင့်ရင်း အလုပ်ရှုတ်နေစဉ်မှာ ကိုအောင်နိုင်က မိုးမ ကိုယ်လုံးပေါ်မှာ သူ့မျက်လုံးကို အစာကြွေးနေလေသည်။ မိုးမ ကလည်း သူ့တကိုယ်လုံးကို ကိုအောင်နိုင် အနုလုံပဋိလုံ ကြည့်ရှုကာ ငမ်းနေသည်ကို ကောင်းကောင်းကြီးသတိထားမိလေသည်။ မိုးမ က သူ့မျက်နှာလေးကို ပြုံးပြုံးလေး လုပ်ထားကာ မျက်စလေးဖြင့် ကိုအောင်နိုင့်ကို မသိမသာအကဲခတ်နေလေသည်။ ကိုအောင်နိုင့်ခေါင်းထဲမှာလည်း အတွေးတွေက ချာလည်နေသည်။ ဘာလို့ ကိုရင်ဦးမောင်က သူ့မိန်းမ နဲ့ ပတ်သက်ပြီးဘာလို့ အဲလိုပြောရတာလဲ၊ မိုးမ ကရော သူ့အိမ်ကို တခြားယောက်ျား လေးတယောက်လာမယ်ဆိုတာ သိရဲ့သားနဲ့ ဘာလို့ ဆက်ဆီ ကျကျ အဝတ်အစားတွေ ဝတ်ထားရတာလဲ၊ ကိုရင်ဦးမောင်က ဘာကြောင့် မိုးမ ဘယ်လိုနေလဲ လို့ငါ့ကို မေးရတာလဲ၊ နောက်ပြီးတော့ သူက ကျူ ဖို့ ခွင့်ပြုမယ်ဆိုရင် ငါက လုပ်မှာလားလို့ ဘာလို့မေးရတာလဲ၊ သူတို့မှာ ဘာအကြံတွေ ရှိနေလို့လဲ၊ ငါကရော ဘာလို့ ရင်ဦးမောင်ကို အမှန်အတိုင်းဖြေရမှာလဲ၊ သူက ငါသူ့မိန်းမ ကို ကြာကူရီ ရိုက်မယ်လို့များ ထင်နေလို့လား၊ တကယ်လို့ ငါက ကျူ မယ်လို့များဖြေလိုက်ရင် ငါ့ကို လှောင်ပြီး အိမ်ကနေ ထွက်သွားတော့လို့ ကန်ထုတ်ပြစ်မှာလား၊ နောက်နေ့ကျတော့ အလုပ်ထဲမှာ လူတကာကို လိုက်ပြီး ငါက သူ့မိန်းမ ကို ကျူချင်တယ်လို့ လိုက်ပြောနေရင်ကော၊ အင်း၊ အဲလိုမျိုး ဖြစ်မလာအောင်တော့ပ ငါ သတိထားမှ ရမယ်၊ ရုံးမှာတော့ ငါ့သိက္ခာအကျခံလို့ မဖြစ်ဘူး။

ကိုရင်ဦးမောင်က ဖန်ခွက်တွေမှာ ရှမ်ပိန်ကို ဖြည့်လိုက်သည်။ မိုးမက လည်း တခွက်ယူလိုက်သည်၊ တကယ်တော့ သူက အရက် ကို မကြိုက်ခြေ၊ သူ့ယောက်ျား မွေးနေ့ မို့သာ သူစိတ်ချမ်းသာအောင် တစုပ်နှစ်စုပ်လောက် သောက်ပြဖို့ ခွက်ယူလိုက်ခြင်းဖြစ်လေသည်။ သုံခွက်စလုံးထည့်ပြီးတော့ သူတို့ သုံးယောက် ဖန်ခွက်ချင်းထိကာ ချီးယားစ် လုပ်ကြပြီး တငုံစီစုပ်သောက်လိုက်ကြသည်။ ကိုအောင်နိုင့် မျက်လုံးများကတော့ မိုးမ ဆီမှ တစက်လေးမှ မခွာခြေ။ ကိုရင်ဦးမောင်ကလည်း ဒါကို စောင့်ကြည့်နေသည်။

မိုးမ ကတော့ ကိုအောင်နိုင့်ကို တချက်တချက် မသိမသာ အကဲခတ်ကြည့်နေရင်းမှ စိတ်ထဲမှာ စဉ်းစားမိသည်မှာ၊ သူတို့ လင်မယားညဖက် အိပ်ယာထဲ လိုးကြလျှင်၊ အို့ ဦးအောင်နိုင် အဲလို မလုပ်နဲ့လေ၊ အဲဒါမျိုးမလုပ်ပါနဲ့၊ ကျမ ယောက်ျား သိသွားလိမ့်မယ်၊ အိုး ကောင်းလိုက်တာ ၊ အထဲကို အဆုံးထိထည့်ပေးပါတော့၊ နာနာလေး ဆောင့်ပေးပါရှင်၊ စသည်ဖြင့် သူရေရွတ်ခဲ့တာတွေက ခနခနမဟုတ်လား၊ အခုတော့ ငါနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာ ထိုင်လို့ သူကတော့ ဘာမှ သိမှာ မဟုတ်ဘူး၊ ဟု တွေးရင်း က ခစ်ကနဲ ရီလိုက်မိသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်ရော ကိုအောင်နိုင်ရောက မိုးမ မျက်နှာကို လှမ်းကြည့်ကာ ဘာကို သဘောကျသွားတာလဲဟု ဝိုင်းမေးကြသည်။ မိုးမ က ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး၊ သူ့ ရီစရာ တခု ကို သွားစဉ်းစားမိလို့ပါ ဟုသာ ပြန်ဖြေလိုက်လေသည်။

မိုးမ က နောက်ထပ် စားစရာတချို့ ယူစရာ ရှိသဖြင့် မီးဖိုချောင်ဘက်သို့ ထွက်သွားပြန်ရာ ကိုရင်ဦးမောင်တို့ နှစ်ယောက်တည်း ကျန်ခဲ့သည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က၊

"ကျနော် ခင်ဗျားကို ခွင့်ပေးလိုက်မယ်ဗျာ၊ ခင်ဗျား မိုးမ ကို ဘာစကားပဲ ပြောချင်ချင်၊ ခင်ဗျား စိတ်ထဲ ရှိတာတွေကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြော၊ ဆက်ခ် နဲ့ပတ်သက်တာရော ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ်။ ဒါပေမဲ့ အဲဒါကို ကျနော် မရှိတဲ့ အချိန်ပဲ ပြော၊ ကျနော် အပြင်ထွက် ဆေးလိပ်သောက်ချိန်တို့ ဘာတို့ မှာ ပြောကြည့်၊ မိုးမ ကဘာမှ ပြောမယ်မထင်ဘူး၊ ခင်ဗျား ဆန္ဒ ရှိရင် ဟိုကိုင်ဒီကိုင်လေး တောင် လုပ်လုပ်ရတယ်။ မိုးမ ကတော့ ဘာမှ ပြောမယ်လို့ ကျနော်မထင်ဘူး၊ ဒါပေမဲ့ ကျနော်ပြောခဲ့သလိုပဲနော်၊ ကျနော့် ကွယ်ရာကျမှ လုပ်၊ ဟုတ်ပလား"

ကိုအောင်နိုင်တယောက် ကြားရသည့်စကား ကြောင့် ကိုယ့်နားပင် ကိုယ်မယုံနိုင်၊ ဟုတ်မှ ဟုတ်ရဲ့လား ဟု ကိုရင်ဦးမောင်ကို သေခြာစွာ ပြန်မေးလေသည်။

" ရင်ဦးမောင် မင်း ငါ့ကို ဂျောက်တွန်းနေတာလား၊ မိုးမ က မင်းရဲ့ တကယ့်မိန်းမ မှ ဟုတ်ရဲ့လား၊ မနောက်စမ်းပါနဲ့ကွာ"

"အော် ခင်ဗျားကလည်း၊ ကဲ ကျနော်တို့ မင်္ဂလာဆောင်တုန်းက ရိုက်ထားတဲ့ပုံတွေ ကြည့်မလား၊ ခန"

ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ ရှိရာ မီးဖိုချောင်ဘက်သို့ လှမ်းအော်ပြောလိုက်သည်။

"ချစ်ရေ၊ ကိုကို တို့ မင်္ဂလာဆောင်တုန်းက ဓါတ်ပုံ အယ်လ်ဘန်တွေ ယူလာခဲ့ပေးပါလား၊ ကိုအောင်နိုင်က ကြည့်ချင်လို့တဲ့"

မိုးမ က လည်း မီးဖိုခန်း ဘက်မှ ပြန်လှမ်းပြောလိုက်သည်။

"ဟုတ်ကဲ့ ကိုကို၊ ခနလေး နော် ဒီမှာ တန်းလန်းဖြစ်နေလို့"

ကိုအောင်နိုင်က ကိုရင်ဦးမောင်ကို မေးခွန်းထုတ်တဲ့ အကြည့်ဖြင့် ကြည့်လိုက်ရင်းက၊

"ဟုတ်ပါပြီ ထားပါတော့ မိုးမ က မင်းရဲ့ တကယ့်မိန်းမ ဆိုရင်၊ ဘာဖြစ်လို့...."

ကိုအောင်နိုင် စကားမဆုံးခင် ကိုရင်ဦးမောင်က ဖြတ်ကာ၊

"ခင်ဗျားဗျာ၊ ကျနော်ပြောတဲ့ အတိုင်းသာ လုပ်စမ်းပါ၊ ကျနော် မနက်ဖြန် အလုပ်ထဲ ရောက်ရင် အကုန်လုံး ပြန်ရှင်းပြမယ်၊ ဟုတ်ပလား၊ အခုတော့ ကျနော်ပြောတာကို သာ လုပ်ကြည့်စမ်းပါ"

"မင်း သေခြာတယ်နော်"

" သေခြာသမှ အရမ်းအရမ်းကို သေခြာတာပေါ့။ မိုးမ ကို ကျနော့် မိန်းမ ဆိုတာကို မေ့ထားလိုက်၊ ခင်ဗျား ရုံးမှာ တုန်းက ကျနော့်ကို ပြောခဲ့ဘူးတဲ့ ရုံးက ဟို လင်ရှိမိန်းမ ဘယ်လိုလုပ်ချင်၊ ဘယ်လိုကိုင်ချင်တယ်ဆိုတာတွေလေ၊ အဲဒါ အခု မိုးမ ကို စစည်းရုံးကြည့်၊ ကျနော် ရှိနေတယ် ဆိုတာကို မေ့ထားလိုက်၊ ကျနော် ခင်ဗျားတို့ နှစ်ယောက်ထဲ လွှတ်ထားပေးတဲ့ အချိန်တွေမှာ တခုခု စမ်းလုပ်ကြည့်၊ သူ့ကို ဘယ်လို လှကြောင်း၊ ချောကြောင်း၊ ဆက်ဆီ ဘယ်လောက်ဖြစ်တယ် ဘယ်လိုဟော့တယ်၊ ဘယ်လောက် စွဲမက်ဖို့ကောင်းတယ် ဆိုတဲ့အကြောင်းတွေ ပြောပေး၊ အခွင့်အရေးရရင် သူ့အသား ကို ဟိုထိဒီထိ ကိုင်ပေး၊ သူ့ဆီက ဘယ်လို တုန့်ပြန်လာမလဲ ဆိုတာကို စောင့်ကြည့်၊ မိုးမ ဘာမှ ပြောမှာ မဟုတ်ဘူး ဆိုတာကို ခင်ဗျားတွေ့ရလိမ့်မယ်၊ မိုးမ က ကျနော် အနားမှာ ရှိနေရင်ပဲ သူကျနော့်ကို လန့်မှာ၊ မရှိလို့ကတော့ ခင်ဗျား သူ့ကို ကိုင်တာ တွယ်တာတွေလည်း သူ ငြင်းလိမ့်မယ် မထင်ဘူး၊ ကျနော်ပြောသလိုသာ စမ်းကြည့်ဗျာ၊ ဟုတ်လား"

ကိုအောင်နိုင်က ခေါင်းငြိမ့်ပြကာ သဘောတူလိုက်သည်၊ သူ့အတွင်းစိတ်ထဲမှာကား အရမ်းကို ပျော်ရွင်နေမိသည်။ ယောက်ျားတယောက်က သူ့မိန်းမ ကို ကိုင်ဖို့ ထိဖို့ပြောပြီး သူ့မိန်းမက လည်း ဘာမှ ကန့်ကွက်လိမ့်မည်မဟုတ်ဟု အာမခံနေသည့် အခွင့်အရေးမျိုးမှာ ထီပေါက်တာထက်တောင် ကောင်းသည့် အခွင့်အရေးဖြစ်သည်မဟုတ်လား၊ သူ့အနေနှင့် အချိန်နှင့် အခွင့်လမ်းကို စောင့်ရုံသာ။

မိုးမ သူတို့ မင်္ဂလာဆောင် ဓါတ်ပုံ အယ်လ်ဘန်နှင့် ထွက်လာပြီး ကိုအောင်နိုင့်ကို စာအုပ်တွေ ကမ်းပေးလိုက်လေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က သူ ဝရံတာထွက် ဆေးလိပ်သောက်လိုက်အုန်းမည်ဟု ဆိုကာ ထွက်သွားလိုက်သည်။ ကိုအောင်နိုင်က ဓါတ်ပုံ အယ်လ်အန်စာအုပ်ကို လှန်လှောကြည့်နေပြီး တချို့ပုံများကို လက်ဖြင့် ထောက်ကာ လှမ်းမေးလိုက်သည်။

"အဲဒါ မိုးမ ရဲ့ အဖေလား"

ထိုအခါ မိုးမ က သူ့ဆိုဖာမှ ထကာ ကိုအောင်နိုင့် အနားသွား ၍ ခါးလေးကိုင်းကာ ဘယ်သူက ဘယ်သူ စသဖြင့် ဓါတ်ပုံများကို လက်ညိုထိုးပြကာ ပြောနေလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က တော့ ဝရံတာ အပြင်ဘက်၊ တံခါးပတ်တ္တာကြားမှ အသာ ချောင်းကြည့်နေလေသည်။ အပြင်ဘက်မှာ မှောင်နေပြီး အခန်းထဲမှာ မီးထွန်းထားသဖြင့် ကိုရင်ဦးမောင် နေရာမှ သူတို့ကို သေခြာစွာ မြင်နေရပြီး သူတို့ ဆီမှတော့ ကိုရင်ဦးမောင်ကို မမြင်ရခြေ။ ကိုအောင်နိုင့် မျက်လုံးများက သူ့ရှေ့မှာ ခါးကိုင်းကာ ဓါတ်ပုံများကို ပြနေသော မိုးမ ၏ လည်ဟိုက်မှ ရင်သားများ ကို အနီးကပ် မြင်နေရသဖြင့် မျက်လုံးကို မခွာနိုင်ဖြစ်နေရလေသည်။ နောက်တော့ မိုးမ လက်ကို ကိုင်ဆွဲလိုက်ရင်း၊

" လာပါအုန်း ဒီမှာ ထိုင်ပြီးတော့ မိုးမ ရဲ့ အမျိုးတွေ မိဘ တွေဘယ်သူတွေလဲ ဆိုတာ ပြပါအုန်း"

ဟု ပြောကာ သူ့ဘေးမှာ ထိုင်ခိုင်းလိုက်လေသည်။ မိုးမ က ကိုအောင်နိုင့် ဘေးတွင် ကပ်ထိုင်လိုက်ပြီး ဝရံတာဘက်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်၊ သူ့နေရာမှ ကိုအောင်နိုင့်ကို လှမ်းမမြင်ရပေ၊ မိုးမက ဓါတ်ပုံ အယ်လ်ဘန်ထဲမှ ဓါတ်ပုံများကို လက်ဖြင့် ထောက်ကာ ဘယ်သူ က ဘယ်သူ စသည်ဖြင့် ပြောပြနေလေသည်။ ကိုအောင်နိုင်က နားထောင်နေရင်းက ခတ်တည်တည်ပင် မိုးမ ပုခုံးပေါ်သို့ သူ့လက်တဖက်တင်လိုက်လေသည်။ နောက်တော့ မိုးမ နားနား သို့ကပ်ကာ တိုးတိုးလေး၊

"မိုးမ က အရမ်းကို ချောလှလိုက်တာကွာ၊ ကိုရင်ဦးမောင် ကတော့ တော်တော်ကံကောင်းတာပဲ၊ ကိုယ် တော့ မနာလိုဘူးတကယ်ပဲ"

မိုးမ မျက်နှာ ပန်းရောင်သန်းသွားသည်။ ကိုအောင်နိုင့် လက်ဖဝါးက သူ့ပုခုံးပေါ်မှာ မငြိမ်မနေ ဖွဖွလေး ပွတ်သတ် နေလေရာ၊ အသားချင်း ထိနေရသဖြင့်၊ မိုးမ ကျောရိုးထဲမှ ပင်စိမ့်ကာ တုန်ရီသွားသည်၊ မိုးမ ဝရံတာဘက်ကို ပြန်လှည့်ကာ ကိုရင်ဦးမောင်ကို တွေ့မလား လှည့်ကြည့်လိုက်မိပြန်သည်။ မိုးက က သူ့ရဲ့ ချစ်စရာအသံလေးဖြင့်၊

"ကျမ ကို အဲလို မြှောက်ပြောတာ ကျေးဇူးပါ ဦးအောင်နိုင်"

ဟု ပြောလိုက်မိသည်။ ထို ဦးအောင်နိုင် ဆိုသော စကားသူ့ပါးစပ်မှ ထွက်သွားသည်နှင့် တပြိုက်နက်၊ မိုးမ တယောက် သူတို့ ကစားနေကျ ရိုးပလေး ဆီသို့ အတွေးရောက်သွားပြီး နှလုံးခုံသံတွေ မြန်လာခဲ့ရသည်။ မိုးမ တယောက် သူ့ကိုယ်သူပင် စိတ်တွေထွေပြားကာ စိတ်ကူးယဉ် ရိုးပလေး ကစားနေသည် ဟု အတွေးထဲ ဝင်လာပြီး ကာမဆန္ဒများ တက်ကြွလာခဲ့ရလေသည်။ မကြာခင်မှာပင် ထိုလူ၏ လက်တွင်းသို့ မိုးမ အလွယ်တကူ ကျဆင်းသွားရပေတော့မည်။ ထိုသူ မှာ မိုးမ စိတ်ကူးဖြင့် အချစ်နယ်ကျွံနေခဲ့ရသူ၊ ထိုသူ မှာ မိုးမ စိတ်ကူးထဲတွင် သူ့ကို ညတိုင်းလိုးနေသောသူ၊ ထိုသူ နှင့် မိုးမ မှာ ကာမ ဆန္ဒအထွတ်အထိပ်သို့ အကြိမ်ကြိမ် ရောက်ခဲ့ကြရသူ၊ မိုးမ ယောက်ျား ကိုယ်တိုင်က မိုးမ ကို ထိုသူအဖြစ် ဟန်ဆောင်ကာ မိုးမ ကို ညတိုင်းလိုးနေခဲ့သည် မဟုတ်ပါလား၊ အခုတော့ မိုးမ ကို တကယ်ကြီး ပုခုံး ကျောပြင်တို့အား ကိုယ်တိုင် ပွတ်သတ် နေပြီး မိုးမ အလှအပတွေကို ချီးမွမ်းခန်း ဖွင့်နေပါလား။ ယခု အချိန်လေး အတွင်းမှာ မိုးမ ကိုယ်တိုင် ပင် မိုးမ မဟုတ်တော့သလို၊ အတွေးကမာ္ဘနှင့် လက်တွေ့ကမာ္ဘ နှစ်ခုကြားထဲ ဟိုကူးဒီကူး ဖြစ်နေရလေသည်။

ကိုအောင်နိုင်က လည်း မိုးမ ငြိမ်နေတာကို သတိထားမိတာမို့ သူ့ရဲ့ တခြားလက်တဖက်ကို မိုးမ ဒူးခေါင်းပေါ်တင်လိုက်သည်။ ပြီးမှ တဖြည်းဖြည်းချင်း အပေါ်သို့ ပွတ်ဆွဲလာရာ မိုမ ဒရက်စ် အောက်မှ ဝင်ပြီး ပေါင်အတွင်းသား ကိုပင် သွားစမ်းမိလေသည်။ မိုးမ မှာ အင့် ကနဲက အသံလေး ထွက်ငြီးလိုက်မိသည်။ ကိုအောင်နိုင်က သူ့ပါးစပ်ဖြင့် မိုးမ ပါးလေး ကို ထိကပ်နမ်းလိုက်ပြီး လျှာကို ထုတ်ကာ မိုးမ ပါးလေးမှ တဆင့် မိုးမ နူတ်ခမ်းထိ ရက်လာခဲ့ပြီး မိုးမ ၏ တင်းတင်း စေ့ထားသော နူတ်ခမ်းနှစ်ခုကြားထဲ သူ့လျှာကို ထိုးထည့်ဖို့ ကျိုးစားလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က သူ့မိန်းမ နှင့် သူ့သူငယ်ချင်းတို့ အဖြစ်အပျက်ကို  အစအဆုံးစောင့်ကြည့်နေပြီး အရမ်းကို မာတောင်တောင့်တင်းလာသော သူကလီးကြီး ကို လက်ဖြင့် အုပ်ကိုင်ကာ ပွတ်သတ်ပေးနေလေသည်။ ကိုအောင်နိုင်က မိုးမ ပါးစပ်တွင်းသို့ သူ့လျှာကြီးကို ထိုးသွင်းဖို့ ကျိုးစားသော်လည်း မိုးမ က နူတ်ခမ်းကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ကြီးစေ့ထားသဖြင့် နူတ်ခမ်းအပေါ်ပိုင်းကိုသာ လျှာဖြင့် ရက်၍ရနေပေသည်။သူ့လက်ကတော့ မိုးမ၏ စေ့ထားသော ပေါင်နှစ်လုံးကြားထဲ အတင်းတိုးဝင်ပြီး မိုးမ အတွင်းခံဘောင်းဘီအနားထိရောက်အောင် ကျိုးစားနေလေသည်။ မိုးမ မှာလည်း ကိုအောင်နိုင့် လက်ကြီး သူ့ပေါင်ခွစုံသို့ တိုးဝင်လာမှုကြောင့် ရုတ်တရက် ပေါင်ကို စိလိုက်မိသော်လည်း ကိုအောင်နိုင် လက်ချောင်းထိပ်များက မိုးမ အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ထိဖို ကျိုးစားသော အခါ အိပ်မက်မှ ရုတ်တရက် လန့်နိုးသလို ဖြစ်သွာခဲ့ရသည်။

"အိုး မလုပ်ပါနဲ့၊ ကိုကို ပြန်လာတော့မယ်"

မိုးမ က ရုတ်တရက်ထရပ်လိုက်ပြီး ကိုအောင်နိုင်နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် ဆိုဖာ ပေါ်သို့ သွားထိုင်လိုက်တော့သည်။ ပြီးတော့ဝရံတာဘက်သို့ လှမ်းကြည့်လိုက်ရင်း ကိုအောင်နိုင့် တံတွေးတွေနှင့် စိုစွတ်နေသော သူ့နူတ်ခမ်းတွေကို လက်ဖမိုးဖြင့် သုတ်ပြစ်လိုက်သည်။ နောက်တော့ ကိုအောင်နိုင့်ကို လှမ်းကြည့်ပြီး၊ ပြုံးစစ မျက်နှာပေးလေးဖြင့် မျက်လွှာချကာ သူနူတ်ခမ်းတွေကို ကိုက်ထားလိုက်မိသည်။ မိုးမ တယောက် အိပ်မက်မှ လန့်နိုးလာစကလို ရင်တွေလည်း တဒုံးဒုံး ခုံလျှက်ရှိလေသည်။

ကိုအောင်နိုင်က သူ၏မာတောင်နေသော လီးကြီးမှာ ဘောင်းဘီအောက်မှ ဖေါင်းထနေသဖြင့် တင်းနေတာ လျှော့သွားအောင် မိုးမ ရှေ့မှာပင် ပေါ်တင်ကြီး လက်ဖြင့် ဘေးသို့ တွန်းရွှေ့နေလေသည်။ မိုးမက လည်း မျက်လွှာချပြီး ကြမ်းပြင်ကိုကြည့်နေသည့်ဟန်ဆောင်ပြီး မျက်စဖြင့် ခိုးကြည့်နေလေသည်။ ကိုအောင်နိုင်က တိုးတိုးလေး လှမ်းပြောလိုက်ပြန်သည်။

" မိုးမ ရယ် ကို မင်းကို အရမ်းကို စွဲနေမိပြီ၊ မင်းက အရမ်းကို ဟော့တာပဲကွာ၊ ကို မင်းနဲ့ အတူတူ အိပ်ချင်တယ် အချစ်ရယ်၊ ကို့ ကို အခွင့်အရေးလေး ပေးပါလား၊ ကို တို့ ဘယ်မှာ ဆုံလို့ရမလဲဟင်၊ ကိုတော့ မင်းရဲ့ တကိုယ်လုံးကို ထွေးဖက် ပွတ်သတ်ချင်နေတာ သေလုမတတ်အောင်ပါပဲကွာ၊ ကိုရင်ဦးမောင်ကိုတော့ ဘာမှ မပြောနဲ့နော်၊ သူသိဖို့ မလိုပါဘူး၊ အဲဒါကတော့ ကို တို့နှစ်ယောက်ရဲ့ လျို့ဝှက်ချက်ပေါ့ကွာ"

မိုးမ က ဟင့်အင်းဆိုသည့် အဓိပ္ပါယ်ဖြင့် သူ့ခေါင်းလေး ကို ယမ်းခါ ပြလေသည်။ စကားလည်း တလုံးမှ မပြောပဲ ကြမ်းပြင်ကိုသာ ငုံ့ကြည့်နေရင်း သူ့လက်တဖက်ဖြင့် ရင်ဘတ်ကို ဖိထားလျှက် အသက် ကိုပင်အောင့်ထားမိလေသည်။ ထိုအချိန်မှာပင် ကိုရင်ဦးမောင်က အိမ်ရှေ့တံခါးကို ဖွင့်ကာ ဘာမှ မသိသလို ပုံဖြင့် ဝင်လာရင်း စကားသံကျယ်ကျယ်ဖြင့်၊

" ရှမ်ပိန်း ဘယ်လိုနေလဲ ကိုအောင်နိုင် ကောင်းရဲ့လား"

ဟုလှမ်းမေးလိုက်လေသည်။ ကိုအောင်နိုင် လက်က မိုးမ ပေါင်အတွင်းသားတွေကို ပွတ်သတ်ပြီး ပေါင်ခွဆုံက ပန်တီအသားလေး တခုသာခြားသော မိုးမ စောက်ဖုတ်ကို ထိလုနီးပါး နိုက်ခဲ့ရသည်။ သူ့လက်က မိုးမ ပေါင်ကြားမှာ လှုပ်ရှားနေတုန်း မိုးမ ဘာသံမှ မထွက် ငြိမ်နေခဲ့သည်။ မိုးမ ပေါင်နှစ်လုံးကို အတင်းအကျပ် ပူးပြီး စိလိုက်ရင်တောင် သူ့လက်က အဲလောက်ထိ ရောက်သွားစရာအကြောင်းမရှိ၊ မိုးမ လုပ်လို့ရရဲ့သားနှင့် မလုပ်၊ သူ့လက်တွေ သောင်းကျမ်းတာကို လွှတ်ပေးထားခဲ့သည်။ ဘာကြောင့်လဲ၊ ကိုအောင်နိုင်တယောက် နားလည်ရ ခက်နေခဲ့သည်။

ကိုရင်ဦးမောင်က တော့ အဖြစ်အပျက် အစအဆုံးကို မြင်ခဲ့ရသည်။ ကိုအောင်နိုင့်လက် မိုးမ ပေါင်ကြားမှာ လှုပ်ရှားတာရော၊ နောက်တဖက်က ပုခုံး၊ လက်မောင်းကျောပြင်တို့ကို ပွတ်သတ်ပေးနေတာရော၊ ကိုအောင်နိုင့်လက်ချောင်းတွေက မိုးမ ဘရာဇီယာ ပုခုံးသိုင်းကြိုးကိုတောင် ကိုင်တွယ် ကစားခဲ့သေးသည်။ မိုးမ ကိုအောင်နိုင့် လက်တွေကို ဖယ်ရှားပြစ်ဖို့ မကျိုးစားခဲ့ ပဲ ဒီအတိုင်း လွှတ်ထားပေးခဲ့သည်။ မိုးမ တယောက် ငြင်းလိမ့်မယ် မဟုတ်ဘူးလို့ ကိုအောင်နိုင့်ကို သူပြောခဲ့တာ မှန်နေတာပေါ့။သူမိုးမ ကို ပြင်ဆင်ပေးခဲ့တာ တော်တော်လေးကို ခရီးရောက်ခဲ့တာပဲ၊ သူက မိုးမ ကို ရိုးပလေးဂိမ်းတွေ အဆက်မပြတ်ကစားစေခဲ့ပြီး အသားကျစေကာ၊ မိုးမ တယောက် တကယ့် လက်တွေ့မှာ ပါ ခံစားချင်စိတ်ပေါက် လာစေခဲ့သည်။ ကိုရင်ဦးမောင်တယောက် သူ့ကိုယ်သူပင် ထိုကဲ့သို့ ရိုးသား ဖြူစင်လှသော မိုးမ ကို ကာမ ရမက် ပြင်းပြသော၊ စိတ်ဆန္ဒပြင်းပြသော၊မိန်းမ တယောက် ဖြစ်အောင်ပုံသွင်းနိုင်ခဲ့သည်မဟုတ်လား။ အခုတော့ သူစိတ်ကူးယဉ် အိပ်မက် များ အကောင်အထည်ပေါ်လာတော့မည်ဟု သူခံစားနေရလေပြီ၊ မကြာမှီမှာပင်၊ သူ့မိန်းမ ကို အခြားယောက်ျားသား တယောက် လိုးနေသည်ကို သူတွေ့မြင်ရပေတော့မည်၊ သူက မိုးမ တယောက် ငြီးတွားခြင်း၊ နှင့် အတူ တခြားယောက်ျား သားတယောက် လီးကြီးဖြင့် အလိုးခံရသည့်အခါ မိုးမ ဘယ်လို တုန့်ပြန်မလဲ၊ ဘယ်လို ဖီးယူလေမလဲ၊ ဘယ်လို အသံထွက်ပြီး ငြီးငြူအော်ဟစ်လေမည်လဲ၊ သူနဲ့ လိုးတုန်းကလိုပဲ အသံတွေထွက်၊ ဖီးတွေ တက်မှာပဲလား။တခြားယောက်ျား တယောက်ရဲ့ အလိုးကို ခံနေရတဲ့ အချိန်မှာ ဖြစ်ပျက်နေမဲ့ မိုးမ ရဲ့ မျက်နှာပေါ်က အမူအယာတွေက ဘယ်လိုနေမလဲ၊ စသည်စသည်တို့ ကို မကြာမှီ ကာလတခုအတွင်းမှာ သူမြင်တွေ့ရတော့မည်၊ သူ့ရဲ့ စိတ်ကူးယဉ်အိပ်မက် အကောင်အထည်ပေါ်လာတော့မည်ဆိုတာကို တွေးမိနေပြီး ပျော်ရွှင်မိနေတော့သည်။
အခန်း ၁၈။ ကိုအောင်နိုင် မိုးမ ကို အစွမ်းကုန် ကျိုးစားခြင်း။

ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ ဘေးတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး မချိုမချင်အပြုးဖြင့် ကိုအောင်နိုင့်ကို လှမ်းကြည့်ကာ မျက်စေ့တဖက်မှိတ်ပြလိုက်သည်။ မိုးမ မှာ မျက်နှာ နီမြန်းလျှက် အသက်ရူမြန်နေတုန်း ရှိလေသည်။ ကိုအောင် နိုင်ကလည်း လီးကြီးမှာ ဘောင်းဘီအောက် ၌ မာတောင် တောင့်တင်းနေပြီး မိုးမ ပေါင်လုံးကြီးတွေ ရင်သားမြောင်းတွေကို ကြည့်ကာ သရေတမျှားမျှား ဖြစ်နေလေသည်။  မိုးမ မှာ ရုတ်တရက် ထလိုက်ပြီး၊

" ကျမ ပုဂံခွက်ယောက်ကလေး တွေ နည်းနည်း သွားဆေးလိုက်အုန်းမယ်၊ ခနလေးပဲ ပြန်လာခဲ့မယ်"

ဟု ပြောကာ မီးဖိုဖက်ထွက်သွားတော့သည်။ ယောက်ျား နှစ်ယောက် တီးတိုးပြောကြလေသည်။

"ဘယ်လိုလဲဗျ၊ ကိုအောင်နိုင်၊ ခင်ဗျား မိုးမ ကို နည်းနည်းပါးပါး ကိုင်လိုက်ရတယ် မဟုတ်လား၊ ဘယ်လိုနေလဲ"

ကိုရင်ဦးမောင်က သူဘာမှ မမြင်မသိလိုက်သလို ဟန်ဆောင်ပြီး၊ ကိုအောင်နိုင် ဘာပြောမလဲ ဆိုတာ ကို စုပ်စုလိုက်သည်။ သို့သော်လည်း ကိုအောင်နိုင် ထံမှ မထင်မှတ်သော အဖြေကြောင့် သူအံဩသွားခဲ့ရသည်။

"သိပ်အခြေအနေမကောင်းသေးပါဘူးဗျာ။ သူက တွန့်ဆုတ်ဆုတ်နေတယ်ဗျ၊ ကျနော်တော့ အချိန်အများကြီးပေး ရအုန်းမယ်လို့ထင်တယ်၊ ကျနော်က ကျနော့်ဘေးမှာ  လာထိုင်ပြီး ဓါတ်ပုံတွေ ကို ပြပေးဖို့ ပြောတာ မလာဘူး သူက အဲမှာပဲထိုင်နေတော့ သူ့အသားကို ထိဖို့တောင် ကျနော့်မှာ အခွင့်အရေးမရပါဘူးဗျာ"

ကိုရင်ဦးမောင် ခေါင်းစားသွားသည်။ ကိုအောင်နိုင် သူ့ကို ဘာလို့လိမ်ပြောတာလဲ။ ကိုရင်ဦးမောင်က၊

"ဟေး အခု မိုးမ ဘေစင် ရှေ့မှာ ပုဂံတွေ ဆေးနေမှာပဲ၊ အခု သူ့အနောက်မှာ သွားရပ်ပြီး အထောက်တော် လုပ်ကြည့်ပါလား၊ မိုးမ ဘာပြောမလဲ သိရအောင်၊ သွားသွား စမ်းကြည့်လိုက်"

ကိုအောင်နိုင် အရမ်းပျော်သွားသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်ကို တချက်ကြည့်လိုက်ရင်း၊ အိုကေ ဟု ဆိုကာ မီးဖိုချောင်ဖက်ထွက်သွားတော့သည်။ ကိုရင်ဦးမောင်လည်း ဝရံတာမှ အမြန်ထွက်လိုက်ရင်း တဖက်မှ ပတ်ကာ သူတို့ မီးဖိုချောင်ဘက်ကို မြင်နိုင်သည့်နေရာသို့ သွားကာ အမှောင်ထဲမှ ချောင်းလိုက်သည်။ မြင်လိုက်ရသည့် မြင်ကွင်း က ကိုရင်ဦးမောင် ကို စိတ်ချမ်းသာ သွားစေပြီး သူ့လီး ကြီးချက်ချင်းမာတောင်လာသဖြင့် လက်ဖြင့် အသာ ဖိထားလိုက်ရလေသည်။

ကိုအောင်နိုင် က မိုးမ အနောက်မှာ ကပ်လျှက်ရပ်နေပြီး သူ့လက်နှစ်ဖက်က မိုးမ ခါးလေးကို သိုင်းဖက်ကာ မိုးမ ဗိုက်သားလေးပေါ်လက်ဝါးတင်ထားလေသည်။ ကိုမောင်နိုင့် ရှေ့ပိုင်းက မိုးမ ဖင်ကြီးများကို ဖိကပ်ထားပြီး၊ သူ့ပါးစပ်တွေကလည်း ငုံ့ငုံ့လေး နေသည့် မိုးမ လည်ကုတ်ကလေးကို နမ်းစုပ်နေလေသည်။ မိုးမ မှာ မျက်နှာ နီရဲလျှက် ရှိနေသေးပြီး ကိုအောင်နိုင့်ကို တတောင်လေးဖြင့် တွန်းထုတ်ရင်း တခုခု ပြောနေလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်မှာ အပြင်ဖက် မှန်ပြတွင်းပေါက် ခြားနေသဖြင့် အသံကို မကြားရခြေ။ တကယ်တော့ မိုးမ က ကိုအောင်နိုင့်ကို အသံတိုးတိုးလေးဖြင့် ပြောနေသည်မှာ၊

" မလုပ်ပါနဲ့၊ မကောင်းပါဘူး၊ တော်ကြာ ကိုကို မီးဖိုထဲ ဝင်လာရင် ငါးပါးမှောက်သွားလိမ့်မယ်၊ သွားပါရှင်၊ အဲလို မလုပ်ပါနဲ့ ဦးအောင်နိုင်ရယ်၊ တောင်းပန်ပါတယ်ရှင်"

ဟု၍ဖြစ်လေသည်။ အဖြစ်အပျက်များမှာ မြန်ဆန်လွန်းလှသည်။ မိုးမ အခုဝတ်ထားတဲ့ ဝတ်စုံ မျိုးနှင့် ကိုအောင်နိုင်က အနောက်ကနေ ပွေ့ဖက်ထာပြီး သူ့လျှာကြီးဖြင့် မိုးမ အကျႌလွတ်နေရာ ပုခုံး၊ကျောပြင် လက်မောင်း တို့ကို လျှောက်ရက်ပေးနေသည်။ မိုးမ တယောက်မှာလည်း သူ ညစဉ်ညတိုင်း စိတ်ကူးယဉ်ဖြင့် အလိုးခံနေရသော သူက အခုတော့ ကိုယ်တိုင်ပင် သူ့ကို ဖက်ထားပြီး ကိုင်တယ် နမ်းရှုံ့နေတာခံရတော့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုပင် ထိန်းသိမ်းဖို့ရန် အခက်အခဲတွေ့နေရသည်။ ကိုအောင်နိုင်က သူရဲ့ မာတောင်တောင့်တင်းနေတဲ့ လီးကြီးကို မိုးမ ရဲ့ ဖင်လုံးကြီးတွေကြားထောက်ပွတ်နေရင်း လက်တွေက မိုးမ နို့တွေပေါ်ကို ရောက်လာခဲ့သည်။ မိုမ နို့ကြီးတွေကို အကျႌပေါ်ကပဲ သူ့လက်ဖဝါးတွေနဲ့ ဆုပ်နှယ်နေရင်းက မိုးမ ကျောနဲ့ ပုခုံးသားလေး တွေကို လျှာနဲ့ ရက်ပေးနေတော့သည်။မိုးမ ကလည်း ကိုအောင်နိုင့် လက်နှင့် လျှာဒဏ်က လွတ်အောင် ဘေစင်ပေါ်ကို နည်းနည်း ကုံးရှောင်လိုက်တော့လည်း ကိုအောင်နိုင့်လီးကြီးက မိုးမ ဖင်ကြီးနှစ်လုံးကြား ရှောကနဲ တိုးဝင်လာသည်။

မိုးမ က သူ့ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းကို ရန်ရှာနေသော ကိုအောင်နိုင့် လက်နှင့် ပါးစပ်မှ လွတ်အောင် ဘေစင်ပေါ်ခါးကိုင်းပြီး ပုဂံကို ငုံ့ဆေးလိုက်တော့ သူ့ဖင်ကြီးတွေ က ကိုအောင်နိုင့်ကို ကော့ပေးလိုက်သလို ဖြစ်သွားခဲ့ရသည်။ ကိုအောင်နိုင်မှာလည်း ကားစွင့်တက်လာသော ဖင်ကြီးကြောင့် သူ့ပေါင်ခြံမှာ အိကနဲ ဖိမိသွားသလို သူ့လီးကြီးကလည်း ဖင်ကြားသို့ အမြှောင်းလိုက် ပွတ်မိနေသောကြောင့် လရည်များ ထွက်ပြီး ပြီးချင်သလို ပင်ဖြစ်သွားရ၏။ ထိုအခါ ကိုအောင်နိုင်က အပေါ်ပိုင်းကို လက်မမှီတော့သဖြင့် မိုးမ ဒရက် အနားမှ လှန်ကာ မိုးမ ပေါင်များကို ကိုင်ဖို့ ကျိုးစားလေသည်။ ထိုအခါတော့ မိုးမ က သူ့အကျႌကို အတင်း ပြန်ဆွဲချပြီး သူ့ကိုယ်လုံးလေး ကို တစောင်းလှည့်ကာ ရုံးထွက်ဖို့ လုပ်လိုက်သည်။ ကိုအောင်နိုင်က လည်း သူထောက်ထားရာမှ တစောင်းလှည့်လိုက်သော မိုးမကြောင့် ရုတ်တရက် ကြမ်းပေါ်မှာ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ချလိုက်ပြီး မိုးမ ပေါင်လုံးတွေကို ရက်ဖို့ ကျိုးစားပြန်သည်။ ကိုအောင်နိုင်က မိုးမ အကျႌအနားစကို ဆွဲလှန်ပြီ းမိုးမ ပေါင်တွေကို သူ့မျက်နှာအပ်ပြီး ရက်ဖို့ ကျိုးစားရာ မိုးမ က လည်း သူ့လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် အကျႌစ ကို ပြန်ဆွဲချလေသည်၊ သို့သော်လည်း ကိုအောင်နိုင့် အားကို မခံနိုင်သဖြင့် ထို အန္တာရယ်မှ လွတ်ရန် ထိုင်ချလိုက်ပြီး မိုးမ က တောင်းပန် ငြင်းဆန်လေသည်။

"မလုပ်ပါနဲ့ ဦးအောင်နိုင်ရယ်၊ ကိုကို က အချိန်မရွေး ဝင်လာနိုင်တယ်၊ တော်ပါတော့၊"

အတင်းရုန်းကန်နေသော မိုးမ ကြောင့် ကိုအောင်နိုင်လည်း နည်းနည်းတော့ မောသွားပြီး ရှေ့ဆက်မတိုးတော့ပဲ ရပ်လိုက်သည်။ နောက် နှစ်ယောက်သား အိမ်ရှေ့ခန်းသို့ ပြန်လျှောက်လာကြရာ အိမ်ရှေ့ခန်း၌ ကိုရင်ဦးမောင်ကို မတွေ့သဖြင့် အံ့ဩသွားကြသည်။ မိုးမ တယောက် စိတ်ပူသွားပြီး ကိုအောင်နိုင့်ကို လှည့်ကြည့်ကာ၊

"ဟင်၊ ကိုကို ဘယ်ရောက်သွားတာလဲ"

"တွေ့လား အချစ်လေး ကိုတို့ ဇာတ်လမ်းဆက်လို့ ရသေးတယ်၊ ချစ်လေးက ကို့ ကို အတင်းရောကာရော ရုန်းကန်နေတာ ဘာမှလဲ မဟုတ်ပဲနဲ့"

မိုးမ က တော့ စိတ်ပူပင်စွာဖြင့် နေရာအနှံ့လိုက်ရှာကြည့်နေရင်း၊

" ကိုကို က ခုန ကလေးကတင် ဆေးလိပ်သောက်ပြီးလို့ ပြန်ဝင်လာပြီးပြီပဲ၊ အခု ဘယ်ရောက်သွားတာလဲ"

ပါးစပ်ကလည်းပြောရင်းက ဝရံတာ တံခါး ဆီသို့ လျှောက်သွားလေသည်။ ထိုအချိန်မှာပင် ကိုရင်ဦးမောင်က ဝရံတာဘက်မှ တံခါးဖွင့် ဝင်လာရင်း၊

"အော ကိုကို စီးကရက်ဗူးနဲ့ မီးခြစ် ဝရံတာ လက်ရမ်းပေါ်မှာ ခုန မေ့ကျန်ခဲ့လို့ ပြန်သွားယူနေတာ၊ ဘာတွေ ဖြစ်နေကြတာလဲ"

မိုးမ မှာ အခုမှ သက်ပြင်းချ နိုင်ပြီး ကိုအောင်နိုင်တယောက်က တော့ အခုန စိတ်လှုပ်ရှားပြီး တရူးရူး ဖြစ်နေရသော အသက်ရှုသံကို အသာလေး အောင့်ထားပြီး ပုံမှန်ဖြစ်အောင် ဖြည်းဖြည်းချင်း ပြန်ရှုထုတ်နေရလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က တော့ အပြင်မှ နေ မီးဖိုချောင်ထဲ ဖြစ်သမျှ အကုန်မြင်ပြီးသော်လည်း မသိချင်ယောင်ဆောင်နေလိုက်လေသသည်။

နောက် ၁၅မိနစ်လောက်ကြာတော့ သူတို့ သုံးယောက်စလုံး ဧည့်ခန်းမှာထိုင်ရင်း ယောက်ျားတွေက ရှမ်ပိန် နောက်တလုံးထပ်ဖွင့်ကာ စုပ်သောက်ဇိမ်ခံနေကြပြီး မိုးမ ကတော့ သစ်သီးဖျော်ရည်တခွက် ကို သောက်နေလေသည်။ မိုးမ က သူ့ကို ခိုးခိုးကြည့်နေသော ကိုအောင်နိုင့်ကို ပြန်ကြည့်နေပြီး သူတို့ နှစ်ယောက်ကို ကိုရင်ဦးမောင်က မသိမသာ အကဲခပ်လျှက်ရှိလေသည်။ မိုးမ မှာ သူ့စောက်ဖုတ်တွင်းမှ အရည်များ စို့ထွက်လာသည်ကို ခံစားရသဖြင့် အခန်းတွင်းသို့ ဝင်ကာ တစ်ရှုးစလေးဖြင့် သန့်ရှင်းရေး လုပ်လိုက်ရသေးသည်။ သန့်ရှင်းရေး မလုပ်ခင် သူ၏ အရည်ကြည့် တစိမ့်စိမ့်ထွက်လာနေသည့် သူ့စောက်ဖုတ်ကလေးကို မိုးမ ကငုံ့ကြည့်ရင်း ကိုအောင်နိုင်တယောက် အတင်းနိုက်ဖို့ ကျိုးစားနေသည်ကို တွေးပြီး ပြုံးမိလိုက်သေးသည်။ နောက်တော့ ဧည့်ခန်းထဲ ပြန်ထွက်လာပြီး ကိုအောင်နိုင်နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် ဆိုဖာမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ကိုရင်ဦးမောင် သူ့ ကို မသိမသာ ခိုးပြီး အကဲခတ်နေမည်ဆိုတာကို သိသော မိုးမ က ကိုရင်ဦးမောင် အလစ်မှာ ကိုအောင်နိုင်အား မျက်စေ့တဖက် မသိမသာ ကျဉ်းပြပြီး စ လိုက်လေသည်။

သူတို့ သုံးယောက် အလာပသလာပ စကားစမြီ ပြောနေကြရင်း ကိုရင်ဦးမောင်က တီဗီကို ဖွင့်လိုက်လေသည်။ အပြင်မှာက နေဝင်သွားပြီး တော်တော်လေးကို မှောင်စပြုလာလေပြီ။ ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ ကို ထမင်းစာပြီးတော့ အချိုတဲ စရာလေးတွေ နှင့် ဧည့်ခံဖို့ ပြောလိုက်သည်။ ကိုအောင်နိုင်က ထရပ်လိုက်ပြီး၊

"အေး သူငယ်ချင်း မင်း တီဗီကြည့်နေလိုက်အုန်း၊ ငါ စားစရာတွေ ယူလာဖို့ မိုးမ ကို ဝိုင်းကူ လုပ်ပေးလိုက်မယ်"

ဟုပြောလိုက်ရာ၊ မိုးမ က ကိုရင်ဦးမောင် မျက်နှာကို ဘယ်လိုလဲ ဟူသော အကြည့်ဖြင့် လှမ်းကြည့်လိုက် ပြီး တဆက်ထဲပငါ၊

"အိုးနေပါစေ၊ ရပါတယ်၊ ကျမ ဘာသာပဲ လုပ်လိုက်ပါ့မယ်၊ ကိစ္စမရှိပါဘူး"

သို့သော်လည်း ကိုအောင်နိုင် က အတင်းရောကာရောကို ကူညီချင်ကြောင်း ပြောနေသလို၊ မိုးမ ကလည်း ကိုရင်ဦးမောင် ကိုပဲ ဘာပြောမလဲ စူးစိုက်ကြည့်နေလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က၊

"ကဲပါကွာ သူကူညီချင်နေချင်တယ် ဆိုလည်း ကူညီပါစေ ချစ်လေးရယ်"

ပြောလိုက်သဖြင့်၊ မီးဖိုချောင်ဖက် ထွက်သွားသော မိုးမ အနောက်သို့ ကိုအောင်နိုင်တယောက် ကမန်းကတန်း ထလိုက်သွားလေတော့သည်။

ကိုအောင်နိုင်က မိုးမ အနောက်ကို အမြန်လျှောက်လိုက်သွားပြီး မီးဖိုချောင်မရောက်မီ လမ်းကြားလေး တွင် လက်လှမ်းဆွဲလိုက် ပြီး မိုးမ ကို အခန်းနံရံမှာ တွန်းကပ်လိုက်ကာ မိုးမ မျက်နှာကို နမ်းရှုံ့ဖို့ ကျိုးစားတော့သည်။ မိုးမ က အသံတိုးတိုးလေးဖြင့် ငြင်းဆန်ပြီး ရုံကန်သော်လည်း ကိုအောင်နိုင်က အတင်းဖက်ကာ နံရံမှာ တွန်းကပ်လိုက်သော ရုံးရင်းဆန်ခတ်အသံလေးများမှာ ကိုရင်ဦးမောင် အသံကျယ်ကျယ်ဖွင့်ထားသော တီဗီသံအောက်မှာ ပျောက်ကွယ်သွားရလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင် အနေနှင့်ကလည်း ကိုအောင်နိုင် တယောက် အဲလောက် လျှင်မြန်စွာ လှုပ်ရှားလိမ့်မည်ဟု မတွက်ထားလိုက်မိခဲ့။ ထို့ကြောင့် ကိုအောင်နိုင် ကြားအောင်၊

"အင်း ခင်ဗျားတို့ အစားအသောက်တွေ ပြင်ဆင်နေတုန်း ကျနော် အပြင်ထွက် ဆေးလိပ်သောက်လိုက်အုန်းမယ် နော်"

ဟု ပြောလိုက်လေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင် ဆီမှ စကားသံစထွက်လာတော့ ကိုအောင်နိုင် က သူ့လှုပ်ရှားမှုကို ရုတ်တရက်ရပ်ကာ နားထောင်လိုက်ချိန်၊ မိုးမ က အတင်းရုန်းထွက်ကာ မီးဖိုချောင်ဘက်သို့ ပြေးထွက်သွားလေသည်။ သို့သော်လည်း ကိုရင်ဦးမောင် ဝရံတာ တံခါးဖွင့်ထွက်သွားသံကြားသည်နှင့် မိုးမ နောက်သို့ ခပ်သုတ်သုတ်လိုက်သွားတော့သည်။ အခုတော့ မိုးမ နှင့် နှစ်ယောက်ချင်းတွေ့ကြလေပြီ။

"ကဲ ချစ်လေးရေ၊ ကို တို့ အနည်းဆုံး ငါးမိနစ်လောက်တော့ အေးအေးဆေးဆေး ရပြီ၊ သူလည်း စီးကရက် တလိပ်မကုန်မခြင်း ပြန်ဝင်လာမှာ မဟုတ်ဘူး၊ အချိန်ကို အကျိုးရှိရှိ အသုံးချလိုက်ရအောင်"

ကိုအောင်နိုင်က ဒီတခါတော့ မိုးမ ကို အတင်းပင် သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲထည့်ကာ မိုးမ လည်တိုင်ကျော့ကျော့ကို လှမ်းစုပ်တော့သည်။ သူ့လက်ကလည်း မိုးမ ဒရက်စ် အောက်အနားစ ကိုလှန်တင်ပြီး ပေါင်ခွကြားကို လှမ်းကိုင်ကာ ပန်တီကို ဆွဲချွတ်ချဖို့ လုပ်လေသည်။ မိုးမ က ကိုအောင်နိုင့် လက်ကို သူ့လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင် တွန်းကာ တောင်းပန်သည့်အသံလေးဖြင့်၊

"အိုး မလုပ်ပါနဲ့၊ ကျမ တို့ အခု အဲလို မလုပ်သင့်ဘူးလေ"

ကိုအောင်နိုင်က မိုးမ စကားကို မကြားဟန်ပြုကာ မိုးမ ပုခုံးသားလေးကို မနာအောင် ဖွဖွလေး ကိုက်လိုက်ရင်းက၊

" ချစ်လေး ရယ် ကို အရမ်းကို ထန်နေပြီကွာ၊ ခနလေး နဲ့ ကို ပြီးသွားမှာပါ၊ ကို့ကို ချစ်လေး ထဲ ထည့်ခွင့်ပေးပါကွာ၊ တချက်နှစ်ချက်လောက် ဆောင့်လိုက်တာနဲ့ ကို ပြီးသွားမှာ၊ ကို့လရေတွေ ချစ်လေး ရဲ့ ပေါင်လှလှလေး တွေ ပေါ်မှာ ပန်းထွက်သွားတာ ချစ်လေး တွေ့ရမှာ သေခြာတယ်"

မိုးမ က သူ့ပုခုံးလည်တိုင် တို့ကို စုပ်နမ်းနေသော ကိုအောင်နိုင့် ပါးစပ်ကြီး သူ့နူတ်ခမ်းလေးဆီကို တိုးကပ်လာတာ့ မျက်နှာကို ဘေးလှည့်ရှောင်လိုက်ရင်းက၊

" ဟင့်အင်း၊ ဟင့်အင်း၊ အခု ချိန် မကောင်းသေးပါဘူး၊ မလုပ်ပါနဲ့၊ ကျမ ကို သနားပါအုန်း၊ အချိန်ကျလာရင် ကျမ ရှင့်သဘောကျ၊ ခွင့်ပေးပါ့မယ်"

မိုးမ က ကိုအောင်နိုင့် ရင်ခွင်တွင်းမှာ ရုန်ကန်လှုပ်ရှားနေရသည်၊ ကိုအောင်နိုင့်လက်တွေက လည်း အငြိမ်မနေ၊ အခုလက်တဖက်က မိုးမ နို့တလုံးပေါ်အုပ်ကိုင် ဆုပ်နှယ်ရင်း နောက်တဖက်က မိုးမ ပေါင်ခွဆုံမှာ အုပ်ကိုင်ပြီး ပန်တီကို ဆွဲချွတ်ဖို့ ကျိုးစားနေသည်။

မိုးမ အတင်းရုံးကန်နေမှုကြောင့် ကိုအောင်နိုင်က အတင်း ဖက်ထားရာမှ လျှော့ပေးလိုက်ပြီး မိုးမ ကို မီးဖိုခန်းနံရံ မှာ တွန်းကပ်ရင်း မျက်နှာချင်းဆိုင်  မျက်လုံးချင်းစုံ ကြည့်လိုက်ပြီး၊

"ကဲ အဲဒါဆိုရင်လည်း ကို့ ကို မင်းရဲ့ ချိုမြိန်လှတဲ့ နူတ်ခမ်းလှလှလေးကို နမ်းခွင့်ပဲ ပေး၊ အဲဒါဆိုရင် ကို အခု ဘာမှ ဆက်မလုပ်တော့ဘူး၊ အနမ်းလေး တခုပဲ ကောင်းကောင်းနဲ့ ကြာကြာလေး နမ်းခွင့်သာပေး"

မိုးမ တယောက် ငြင်းဆိုဖို့ အားမရှိတော့၊ သူ့စိတ်ထဲမှာ ရိုးပလေး ကစားနေသလို ခံစားနေရသည်။

ကိုရင်ဦးမောင်တယောက် မီးဖိုခန်းအပြင် မှန်ပြတင်းပေါက်မှ နေ၍ အဖြစ်အပျက်အလုံးစုံကို လှမ်းမြင်နေရလေသည်။ အပြင်ဘက်မှာ က အရမ်းမှောင်နေပြီး မီးဖိုခန်းထဲမှာ လင်းထိန်နေတော့ သူ့ကို လှမ်းမြင်ရမှာ ပူစရာမလို၊ သူလည်း ပုန်းကွယ်မနေတော့ပဲ ပြတင်းပေါက်ဝနားမှ ကပ်ကာ သေခြာကြည့်နေလေသည်။

မိုးမ မှာ နံရံ ကို ကျောမှီကပ်လျက်၊ ကိုအောင်နိုင် လက်နှစ်ဖက်က မိုးမ ကိုယ်လုံးလေးရဲ့ တဖက်တချက်မှာ၊ မိုးမ ကို မလှုပ်သာအောင်ထိန်းထားသည်။ မိုးမ တယောက် ငြင်းဆန်ဖို့ရာ မစွမ်းသာပြီ၊ကိုအောင်နိုင် က မိုးမ မေးစေ့လေးကို သူ့လက်တဖက်ဖြင့် မပင့်လိုက်ပြီး တိုးတိုးလေး၊

" ချစ်လေး ရယ် မင်းလေး က အရမ်းကို ချောမော လှပလွန်းပါတယ်ကွယ်၊ မင်းရဲ့ နူတ်ခမ်းလေးတွေက ကြည့်ရတာနဲ့ ကို ချိုမြိန်လွန်းလှပါတယ်၊ ကို့ဘဝမှာ အချိုဆုံးအနမ်း ဖြစ်မယ် ဆိုတာ ကိုလောင်းရဲပါတယ်၊ ကျေးဇူးပြုပြီးတော့ ချစ်လေး ရဲ့ နူတ်ခမ်းလှလှလေး ကို ဖွင့်ဟ ပေးပါလား ၊ ချစ်လေးရဲ့ လျှာကလေးကိုလည်း ကို က စုပ် ပြီး နမ်းချင်လို့လေ၊ ချစ်လေး လည်း ကို့ရဲ့ အနမ်းတွေကို ကြိုက်နှစ်သက်မှာပါ"

မိုးမ က မျက်လုံးလေး တွေကိုပိတ်ပြီး သူ့နူတ်ခမ်းလေး တွေကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ဟတတလုပ်ပေးလိုက်သည်။ ကိုအောင်နိုင့် နူတ်ခမ်းတွေက သူ့နူတ်ခမ်းတွေအပေါ်မှာ ဖိကပ်လာတာကို ခံစား လိုက်မိသလို၊ ကိုအောင်နိုင့် လျှာကြီးကလည်း သူ့ပါးစပ်ထဲ တိုးဝင်လာတာကို ခံစားလိုက်ရသည်။ မိုးမ က သူ့လျှာကလေးကိုလည်း အသာထိုးထုတ်လိုက်တော့ ကိုအောင်နိုင်က အသာလေး စုပ်ယူလိုက်သည်။ ကိုအောင်နိုင်၏ နွေးထွေးလှသော ပါးစပ် က သူ့လျှာကလေးကို နှင့် သူ့နူတ်ခမ်းတစုံ့လုံးကို ငုံစုပ်ယူတာ ခံနေရတော့ မိုးမ လက်တွေက အလိုလို ကိုအောင်နိုင့် ကျော်ပြင်ကြီး ကို သိုင်းကာ တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဖက်ထားမိလိုက်လေသည်။ ကိုအောင်နိုင်က လည်း မိုးမ တယောက် သူ့အနမ်းတွှေ ကြားမှာ နစ်မျောနေတုန်း လက်တွေကို အလုပ်ပေးလိုက်သည်။ မိုးမ က မျက်စေ့လေး တွှေ မှေးပြီး ကိုအောင်နိုင့် အနမ်းအစုပ်အောက်မှာ လွှင့်မျောနေတုန်း ကိုအောင်နိုင့် လက်တွေက မိုးမ ကိုယ်အနောက်ဖက်က ဝတ်စုံကို မလိုက်ပြီး မိုးမ ဖင်လုံးကြီးတွေကို ပင်တီပေါ်ကနေပွတ်ပေးနေလိုက်သည်၊ ပြီးတော့ ပင်တီ အောက်မှ လက်ချောင်းကို တိုးဝင်ပြီး ဖင်လုံးကြီးတွေကို ဖျစ်ညှစ်လိုက်သည်၊ အရှေ့ဖက်မှာလည်း ကိုအောင်နိုင့် မာတောင်နေသော လီးကြီးက မိုးမ ဗိုက်သားဆီးခုံကို ဖိကပ်ထားလေသည်။ကိုအောင်နိုင်က မိုးမ ၏ ချိုမြိန်လှသော လျှာကလေးကို စုပ်ပြီး အရသာ ခံနေစဉ် မိုးမ ကလည်း အတူတူ ပင် ရမက်ပြင်းပြင်း လေးဖြင့် ကိုအောင်နိုင့် လျှာကို သူ့ ချစ်သူဟောင်း သို့မဟုတ် ယောက်ျား ဖြစ်သူ ကိုရင်ဦးမောင်ကို နမ်းနေမိသကဲသို့  ပြန်စုပ်ယူနေမိလေသည်။ မိုးမ တယောက် ခုတော့ ကာမ လှိုင်းကြားမှာ လောလောဆယ် အသိစိတ်လေး ပျောက်နေလေသည်။ ကိုအောင်နိုင်တယောက် ဘာတွေ လှုပ်ရှားနေမှန်းကို သတိမထားမိတော့ပဲ၊ ကိုအောင်နိုင့် ပုခုံးပြင်ကြီးကိုသာ ဖက်ထားရင်း နှစ်မျောနေမိတော့သည်။

ကိုအောင်နိုင့် လက်တဖက်က မိုးမ အကျႌ ပုခုံးသိုင်းကြိုး နှင့် ဘရာဇီယာကြိုး ကို တဖြည်းဖြည်းချင်း လက်မောင်းပေါ်ဆွဲချ လိုက်ရာ ရုတ်တရက် မိုးမ  နို့တလုံးမှာ ခုန်ထွက်လာရလေသည်။ ထိုအခါ ကိုအောင်နိုင်က မိုးမ ပါးစပ်မှ အနမ်းကို ရုတ်တရက်ခွာလိုက်ပြီး မိုးမ နို့သီးခေါင်းကို ငုံကာ အတင်းစိုု့လေတော့သည်။ မိုးမ မှာ ကိုအောင်နိုင့် ခေါင်းမှ ဆံပင်တွေကို လက်ထိုးဖွ ကာ ပါးစပ်မှလည်း ငြီးငြူလိုက်မိလေသည်။ သို့သော်လည်း မိုးမ မျက်လုံးများ ရုတ်တရက်ပွင့်လာပြီး အိပ်မက်မှ လန့်နိုးသလိုလဲ ဖြစ်ကာ၊ ကိုအောင်နိုင့်ကို အသာလေး တွန်းထုတ်လိုက်လေသည်။ သူ့ဘရာနှင့် အကျႌပုခုံးကြိုးများကို ပြန်ဆွဲတင်လိုက်ပြီး အောက်မှ ပင်တီကို လည်း ဆွဲဆန့်ကာ နေရာပြန်ချလိုက်သည်။

"တော်ပြီ တော်ပြီ၊ ဒီလောက်ဆိုရင်တော့ တော်လောက်ပါပြီ၊ ရှင်လဲ ပထမဆုံးအကြိမ် ကို ဒီလောက် ကဲခွင့်ရရင် ကျေနပ်ပါတော့၊ ကျမ စားစရာတွေ ယူသွားတော့မယ်" ဟု ဆိုတာ ထွက်သွားတော့သည်။ ကိုအောင်နိုင် ကတော့ မိုးမ တယောက် တင်ပါးလုံးတွေ တလုံးချင်း လှုပ်ခါကာ လျှောက်သွားသည်ကို အနောက်ကနေ လှမ်းကြည့်ရင်း တံတွေးကို ဂလုကနဲ မျိုချလိုက်မိလေသည်။
 အခန်း ၁၉။ ကိုအောင်နိုင် မိုးမ ကို ဆက်ကြိုးစားခြင်း။

ကိုရင်ဦးမောင် က ထိုအရာအားလုံးကို အစအဆုံးစောင့်ကြည့်ပြီးမှ အတွင်းကို ပြန်ဝင်လိုက်သည်။ သူတို့ နှစ်ယောက် စားကြ သောက်ကြရင်း ဖြင့် အရှိန်လေး နည်းနည်း ရလာပြီး အာလည်း နည်းနည်းသွက်လာကြသည်။ မိုးမ ကတော့ မီးဖို နှင့် အိမ်ရှေ့ ကို သွားချည် ပြန်ချည်၊ စားစရာများကို ယူလာလိုက်၊ စားပြီးသော ပုဂံခွက်ယောက်မာျးကို ပြန်သိမ်းသွားလိုက် ဖြင့် အလုပ်ရှုတ်နေလေသည်။ မိုးမ မီးဖိုဖက်ကို ထွက်သွားတိုင်း ကိုရင်ဦးမောင်က ကိုအောင်နိုင့်ကို တိုးတိုး တိုးတိုး ဖြင့် ဘယ်လိုလဲ၊ မိုးမ ကို သဘောကျ နေပလား စသည်ဖြင့် နောက်သလို အတည်လိုဖြင့် မေးလိုက် စလိုက် လုပ်နေလေသည်။ နည်းနည်း လည်း မူးလာပြီမို့ ကိုရင်ဦးမောင်တယောက် ပါးစပ်လည်း သိပ်မထိန်းတော့ခြေ။

ကိုအောင်နိုင်က လည်း ကိုရင်ဦးမောင် မူးပြီး ဒေါင်းသွားပါစေဟု ကျိတ်ဆုတောင်းနေလေသည်။ အဲဒါမှ ဒီဘဲ မိန်းမ ကို အိပ်ယာထဲ ခေါ်သွားပြီး လိုးလို့ ရမည်ဟု တွေးနေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင် သူတို့ကို ၁၅ မိနစ်လောက်သာ အချိန်ပေးလိုက်၊ သူ မိုးမ ကို သေခြာပေါက် ပါးစပ်ရော၊ စောက်ဖုတ်ကိုပါ လိုးလို့ ရမည်ဟု ကိုအောင်နိုင်က ယုံကြည်မိသည်။ သို့ပေမဲ့ ကိုရင်ဦးမောင် ရှိနေသ၍ကတော့ မိုးမ က သူ့ကို အဲလို ခွင့်ပေးမှာ မဟုတ်ဘူးဆိုတာ သေခြာသည်။ အဲဒါက တော့ သူ့တွက်ကိန်းပေါ့လေ။

ခနနေတော့၊ သူတို့ ညစာ စားကြသည်။ ယောက်ျား လေး နှစ်ယောက်စလုံး နည်းနည်း မူးနေကြပြီမို့ စကားတွေလည်း ထပ်နေကြသည်။ မိုးမ ကတော့ သူတို့ နှစ်ယောက် ပြောနေ ဆိုနေပုံများကိုကြည့်ပြီး ရီမောနေလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်ကို လည်း ဒီလောက်တောင် သောက်ရသလားဟု နည်းနည်း တော့ဆူပူမိသေးသည်။ မိုးမ က ကိုအောင်နိုင့်ကို လည်း လှမ်းလှမ်း ကြည့်နေမိသည်။ ကိုရင်ဦးမောင် တယောက် မူးနေပြီမို့ သူတို့ လည်း စကားကို သိပ်ထိန်း စရာ မလိုပဲ ပြောဆိုလို့ ရနေပြီး ကိုရင်ဦးမောင်က လည်း သိပ်သတိမထားမိနိုင်တော့သည်ကို မိုးမ သဘောပေါက်သည်။ မိုးမ က စားစရာတွေ ကို လာထားတိုင်း ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ တင်ပါးများကို စသလို နောက်သလို ဖြင့် ပုတ်လိုက် ညှစ်လိုက် လုပ်လေသည်။ မိုးမ တကိုယ်လုံးကိုလည်း ကိုအောင်နိုင် တယောက် သူတို့ ရှေ့ မှာ ရှိနေတာကို မေ့နေသလို ဖြင့် ဟိုကိုင် ဒီကိုင်လုပ်သေးသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က အဲလို လက်သရမ်းတိုင်း ကိုအောင်နိုင်တယောက် ပိုပြီး စိတ်တွေ ထန်လာရသည်။ မိုးမ ကလည်း ကိုအောင်နိုင့်ကို မနာလို ပိုဖြစ်ရအောင် သူ့ယောက်ျား ပေါင်ပေါ် ထိုင်လိုက် သူ့နို့ကြီးတွေနှင့် ကိုရင်ဦးမောင် ပုခုံးကို ဖိကပ်ပြလိုက်၊ ကိုရင်ဦးမောင် ပါး နူတ်ခမ်းတို့ ကို နမ်းပြလိုက်လုပ်နေလေသည်။ လုပ်နေရင်းက လည်း မျက်လုံးတွေက ကိုအောင်နိုင့် ဖက်ကို လှမ်းလှမ်း ကြည့်လိုက်သေးသည်။ မိုးမ တယောက် သူလုပ်နေသည်က ခြင်္သေ့ကို ပိုပြီးတော့ ဆာလောင်လာအောင် ဆွပေးနေသလို ဖြစ်နေသည် ဆိုတာကိုတော့ သူမသိခြေ။

ကိုအောင်နိုင် က အိမ်သာထဲ ဝင်သွားသည့်အချိန်တွင်၊ မိုးမ တယောက်က ညနေစာစားပြီးသွားသော ပုဂံများကို ဆေးကြောနေလေသည်။ ကိုအောင်နိုင်က အိမ်သာထဲမှ ထွက်လာလာခြင်း မိုးမ ဆီသို့ အမြန်လျှောက်လာပြီး မိုးမ တကိုယ်လုံးကို လျောက်ကိုင်လေတော့သည်။ မိုးမ ကလည်း ထိုင်ချလိုက်၊ ဘေးကို ဖယ်ရုန်းလိုက်ဖြင့် သူ့ကို ဖက်ထားကာ သူ့နူတ်ခမ်း နို့များကို နမ်းရှုံ့ရန်ကြိုးစားနေသည့် ကိုအောင်နိုင့်ရန်မှ လွတ်အောင် ကျိုးစားရှာသည်။ ကိုအောင်နိုင်က လည်း မိရာ လှမ်းဆွဲရာ မိုးမ ဘရာဇီယာကြိုးနှင့် ဘလောက်စ် ပုခုံးသိုင်းကြိုး တို့ ကို လက်မောင်းပေါ်သို့ ဆွဲချလိုက်မိပြီး မိုးမ ဂျိုင်းနေရာကိုလည်း လှမ်းရက်လိုက်ပြန်သည်။ မိုးမ မှာ ရုတ်တရက် ဂျိုင်းကို အရက်ခံလိုက်ရသဖြင့် ကိုယ်ကလေး ပင်တုံခါသွားပြီး တောင်းပန်ရှာလေသည်။

"မလုပ်ပါနဲ့ ရှင်၊ တော်ပါတော့၊ ရှင် တော်တော်မူးနေပြီ၊ ဒါမျိုး မလုပ်သင့်ဘူးလေ၊ ကျမ မကြိုက်ဘူးနော်၊ ရပ်တော့ ကျမ အော်လိုက်တော့မယ်"

အမူးသမားတွေရဲ့ ထုံးစံအတိုင်း အပြောခံလိုက်ရသည်ကို ဒေါပွပြီး ကိုအောင်နိုင်တယောက် မိုးမကို ပြန်အော်လိုက်လေသည်။

"ဘာကွ၊ မင်းက အော်လိုက်မယ်၊ဘာကို အော်မှာလည်း၊ ငါက မင်းကို လိုးချင် နေသလို မင်းကလဲ အလိုးခံချင်နေတာပဲ၊ မင်းရဲ့ အိပ်ယာထဲ အခုသွားကြရအောင် ငါ့လီးက မစောင့်နိုင်တော့ဘူး။ ငါအိမ်မပြန်ခင် မင်း ကို ကောင်းကောင်းလိုးပြစ်လိုက်မယ်၊ မင်းယောက်ျား ကလည်း ဖြစ်စေချင်နေတာ ငါသိတယ်"

အနည်းငယ် ယိုင်ထိုးနေသော ကိုအောင်နိုင့်ကို ဒေါသထွက်သွားသော မိုးမ က ဆောင့်တွန်းလိုက်ရာ ကိုအောင်နိုင်တယောက် ကျော မှာ နံရံနှင့် ကပ်ထားပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ ထိုင်ရက်ကျသွားလေသည်။

"ဟဲ့ စောက်ကောင်၊ ငါက နင်ကြိုက်တာ လုပ်လို့ရမဲ့ ဖာသည်မ မဟုတ်ဘူးဟဲ့၊ တော်ပြီ ဆိုရင် တော်လိုက်တော့ပေါ့၊ နောက်တခါ ငါ့ကို လာထိရဲ ထိကြည့် နင့်ကို အိမ်ထဲက ကန်ထုတ်ပြစ်လိုက်မယ်"

ပြောရင်း ဆိုရင်းနှင့် မိုးမ တယောက် ဆေးလက်စ ပုဂံခွက်ယောက်များကို ထားခဲ့ကာ အိမ်ရှေ့သို့ ထွက်သွားတော့သည်။ ကိုအောင်နိုင်တယောက် ကြမ်းပေါ်မှာ ထိုင်လျှက်က သူပြောမိသည့် စကားများ လွန်သွားပြီ ဆိုတာကို သိလိုက်ရပြီး၊ ကိုယ့်ခေါင်းကိုယ် ပြန်ကုတ်မိရင်း၊

"စောက်ပြဿနာပဲ ငါလခွီးမှ ပဲ ငါစကားမှားသွားပြီ၊ ငါမူးနေပြီ၊ မကောင်းတော့ဘူး ငါသူ့ကို သွားတောင်းပန်မှ ရတော့မယ်"

မိုးမ မှာ ကိုရင်ဦးမောင် ရင်ဘတ်ပေါ်ခေါင်းတင်မှေးပြီး ထိုင်လျှက် ကိုရင်ဦးမောင်က တော့ တီဗီ ကို သာစူးစိုက်ကြည့်နေကာ သူ့စိတ်ထဲမှာတော့ ကိုအောင်နိုင် အိမ်သာထဲမှာပဲ ရှိနေသေးသည်ဟု ထင်နေသည်။
ကိုအောင်နိုင်က ဧည့်ခန်းထဲ သို့ လျှောက်ဝင်လာပြီး ကိုရင်ဦးမောင်တို့ လင်မယားထိုင်နေသော ဆိုဖာပေါ်မှာ မိုးမ ဘေး၌ ခတ်တည်တည်ဖြင့် ဝင်ထိုင်လိုက်လေသည်။ ကိုအောင်နိုင်က ထိုသို့ ဝင်ထိုင်လိုက် သည်နှင့် မိုးမ ကရုတ်တရက် ထ ပြီး နေရာပြောင်းထိုင်ဖို့ ပြင်လိုက်သောလည်း ကိုအောင်နိုင်က မိုးမ လက်မောင်းတဖက်ကို ဆွဲထားကာ ပြန်ထိုင်ဖို့ ပြောလိုက်လေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က ရီမောလိုက်ပြီး ၊

"ဟေး ဘာဖြစ်နေကြတာလဲ"

ဟု မေးလိုက်လေသည်။ မိုးမ မျက်နှာမှာ ဒေါသကြောင့် နီရဲနေသေးပြီး ကိုအောင်နိုင့် ကို စားတော့ ဝါးတော့မလို ကြည့်နေစဉ်၊ ကိုရင်ဦးမောင်က ပါ မိုးမ ကို ခနထိုင်ပါအုန်းဟု ပြောလိုက်သည်။ ကိုအောင်နိုင်က၊

"ကိုရင်ဦးမောင် မင်း အမျိုးသမီး ငါ့ပြောလိုက်တဲ့ စကား နည်းနည်းလွန်သွားလို့ ဒေါသ ဖြစ်နေတယ်၊ ငါ့မှားသွားတာ တောင်းပန်ပါတယ်၊ ငါ့ကို ခွင့်လွှတ်ပေးဖို့ ပြောပေးပါကွာ"

ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ ကို လှမ်းကြည့်ပြီး တဟားဟားဖြင့် ကိုအောင်နိုင့်ကို ပြန်ပြောလိုက်သည်။

"သူဒေါသ ဖြစ်တာကို စိတ်မရှိပါနဲ့ဗျာ၊ သူလည်း တခြားမိန်းမ တွေလိုပါပဲ၊ တခါတလေ တော့ စိတ်ဆိုးတတ်တာပေါ့လေ။ ခင်ဗျားပဲ ချော့လိုက်အုန်း၊ ကျနော် ဝရံတာ မှာ ဆေးလိပ်ထွက်သောက်လိုက်အုန်းမယ်"

ကိုရင်ဦးမောင်က မတ်တတ်ရပ်ပြီး အပြင်ထွက်မလို့ ပြင်တော့ ကိုယ် က ယိမ်းထိုးသွားပြီး လဲမလို ဖြစ်သွားသဖြင့် မိုးမ က ကမန်းကတမ်း ထရပ်ကာ တွဲလိုက်ရသည်။

" ကိုကို၊ ကိုကိုမူးနေပြီ၊ တော်ကြာ လဲကျသွားမှာစိုးရတယ်၊ အပြင်ထွက်မနေပါနဲ့တော့ အိမ်ထဲ မှာပဲ သောက်ပါလား၊ မီးခိုးတွေ အပြင်ထွက်သွားအောင် ပြတင်းပေါက်တွေ ဖွင့်လိုက်မယ်လေ"

သို့သော်လည်း ကိုရင်ဦးမောင်က စိတ်မပူနဲ့ သူအဆင်ပြေပါတယ် ဆိုပြီး အတင်းပြောဆိုကာ ထွက်သွားသဖြင့် မိုးမ မှာ ဝရံတာ ထွက်သည့် တံခါးဝမှ စိတ်ပူစွာစောင့်ကြည့်နေမိသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က လက်ဟန်ဖြင့် မိုးမ ကို အထဲသို့ ပြန်ဝင်သွားရန် ပြောလိုက် သည်။

မိုးမ က ခန်းစီး လိုက်ကာ ကို ကိုင်ကာ ရပ်နေရင်းက ကိုအောင်နိုင် ထိုင်နေသော ဘက်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ ကိုအောင်နိုင် မှာတော့ မျက်နှာမှာ ဘာများဖြစ်မလဲဟု စိုးရိမ်သော မျက်နှာလေးဖြင့် ထိုင်နေတာကို သူ့မျက်စ ဖြင့် မြင်လိုက်ရသည်။ မိုးမ က ကိုအောင်နိုင့် ဖက်ကို လှည့်လိုက်ပြီး ကိုအောင်နိုင့် မျက်နှာကို စေ့စေ့ကြည့်လိုက်သည်။ မိုးမ က လက်နှစ်ဘက်ကို ပိုက်လျှက် ကိုအောင်နိုင့်ကို ကြည့်ကာ၊

"ကျမ ရှင့်အနားကို မလာဘူး"

ဟု ပြောလိုက်သည်။ မိုးမ ပြောလိုက်သည့်ပုံလေးမှာ ကလေးတယောက်က သူ့ကို စသည့်သူ ကို စိတ်ဆိုးပြီး ရန်တွေ့သည့်ပုံလေး ဖြစ်နေလေသည်။ မိုးမ ကိုရင်ဦးမောင် ကို စိုရိမ်ပြီး ရပ်ကြည့်နေတုန်းက မိုးမ ဝိုင်းစက်နေသော တင်ပါး လုံးများကို  ကြည့်ပြီး ကိုအောင်နိုင်တယောက် သွားရည်ကျနေရလေသည်။ မိုးမ အခုလို သူ့ကို လက်ပိုက်ကြည့်ကာ ပြောနေတော့ ကိုအောင်နိုင်တယောက် သူ့လက်ဝါးနှစ်ခုကို တခုနှင့် တခု လက်ချောင်းများယှက်ပူးကာဆုပ်လျှက် ခေါင်းကိုလည်း ကိုင်းပြီး တောင်းပန်ခယသည့်ပုံလုပ်လျှက်ခွင့်လွှတ်ဖို့ တောင်းပန်လေသည်။

"ကိုယ် အရမ်းအရမ်းကို စိတ်မကောင်းဖြစ်မိပါတယ်ကွာ၊ ကိုယ့် အပြုအမူအပြောအဆိုတွေ ရိုင်းစိုင်းသွားတာကို ခွင့်လွှတ်ပါကွာ၊ ကိုယ့်ပါးစပ်က မဟုတ်ကဟုတ်က ထွက်သွားတာအတွက် အရမ်းကို အားနာ မိပါတယ်။ ကိုယ့်ကို ဧည့်သည်တယောက်အနေနဲ့ တင်းတင်းမာမာ ကြီးတော့ မဆက်ဆံပါနဲ့ကွာ ၊ ကိုယ်တောင်းပန်ပါတယ်၊ ကိုယ်နည်းနည်းမူး သွားလို့ အဲလို မဟုတ်က ဟုတ်က စကားတွေ ပါးစပ်က ထွက်သွားရတာပါ၊ ကိုယ်အဲလို လူစားမျိုး မဟုတ်ပါဘူးကွာ၊ ကဲကြည့်၊ မိုးမ လို လှပတဲ့ မိန်းခလေး တယောက်က အဲလို ဒေါသ ထွက်နေရင် ကြည့်လို့မကောင်းပါဘူးကွာ၊ မိုးမ က ပြုံးနေတာ ပိုလှတယ်ကွာ၊ စိတ်လျှော့လိုက်ပါကွာ ဒေါသလည်း ပြေပါတော့လို့ နော်နော်၊ ကိုယ်တောင်းပန်ပါတယ်ကွာ"

ကိုအောင်နိုင် ၏ မျက်နှာ အမူအယာနှင့် ခခယယ တောင်းပန်နေမှုကြောင့် မိုးမ ပြုံးလိုက်ပြီး ကိုအောင်နိုင့် နားလျှောက်သွားကာ ကိုအောင်နိုင့် ခေါင်းကို ခေါက်သလိုလေး လုပ်လိုက်ရင်း၊

" အဲဒါဆိုရင် နောက် မိန်းခလေးတယောက် နဲ့ အတူရှိနေတုန်း ဘယ်တော့မှ မူးအောင် မသောက်နဲ့၊ အရူးရဲ့"

ဟု ပြောလိုက်လေသည်၊ ကိုအောင်နိုင်က ထိုလက်ကို ဆွဲယူလိုက်ရာ မိုးမ ကိုယ်လုံးလေး ကိုအောင်နိုင့် ပေါင်ပေါ်သို့ ထိုင်ရက် ကျသွားတော့သည်။ ရုတ်တရက်မို့ မိုးမ ဒရက် အနားစလေးမှာ လှန်ပြီး ပေါင်ရင်းနား အထိ တက်သွားရာ၊ မိုးမ ပေါင်လုံးကြီးများက ဖွေးကနဲ ပေါ်လာလေသည်။ ကိုအောင်နိုင့် လက်များက ထိုပေါင်ပေါ်သို့ ချက်ချင်းရောက်သွားပြီး ပွတ်သတ်ပေးလိုက်ရင်းက မိုးမ ပါးစပ်ကို နမ်းစုပ်ရန်ကြိုးစားလေသည်။ မိုးမ က သူ့ခေါင်းကို ယမ်းလိုက်ရင်း ဝရံတာဘက် ကိုလှမ်းကြည့်လိုက်ရင်းက၊

"မလုပ်နဲ့၊ ကိုရင်ဦးမောင် ဟိုကနေ အကုန်လုံးမြင်နေရတယ်၊ လွတ်ပါ"

မိုးမ က ကိုအောင်နိုင့်ပေါင်ပေါ်မှ ကမန်ကတန်းထရပ် လိုက်ကာ ဝရံတာဖက်ကို လှည့်ကြည့်ရင်း မီးဖိုဘက်သွားသည့် လမ်းကြားလေးသို့ ရှောက်သွားလိုက်သည်။ ကိုအောင်နိုင်က၊ အင်း မိုးမ က သူ့ယောက်ျး ဒီနေရာကို လှမ်းမြင်နိုင်တယ် ဆိုပြီး မီးဖိုဖက်ကို လျှောက်ထွက်သွားတဲ့သဘောက ငါ့ကို သွယ်ဝိုက်ပြီးတော့ အချက်ပြသွားတာလား။ ဒီနေရာမှာ မကောင်းဘူး ဟိုနေရာကို လာခဲ့ဆိုတဲ့သဘောလား၊ စမ်းကြည့်တာပေါ့ကွာ၊

ကိုအောင်နိုင် မိုးမ နောက် လျှောက်လိုက်သွားတော့ မိုးမ ကို မီးဖိုသွားသည့် လမ်းကြားမှာ အခန်းနံရံကို မှီပြီး ရပ်နေတာ တွေ့လိုက်ရသည်။ကိုအောင်နိုင်က မိုးမ ရှေ့မှာ သွားရပ်လိုက်ပြီး မိုးမ ကို အခန်းနံရံမှာ ကပ်သွားအောင် သူ့ကိုယ်နှင့် ဖိကပ်လိုက်သည်၊ မိုးမ နို့ကြီးများမှာ သူ့ရင်ဘတ်မှာ အိကနဲ လာဖိလေသည်။ မိုးမ မှာ မျက်လုံးများ ပိတ်လျှက် မျက်နှာကို မော့ထားလျှက် သူ့ကို နမ်းပါတော့ဟု ပုံစံမျိုးလေး လုပ်ထားလေသည်။

အပြင်ဖက်မှ ကိုရင်ဦးမောင် ကတော့ မီးဖိုဖက်ကို သွားဖို့ ဝရံတာကို ပတ်သွားရာ မူးနေသဖြင့် ခြေချော်နင်းမိပြီး အောက်ဖက်ကို ချော်ကျတော့မလိုဖြစ်သွားလေသည်။ မီးဖိုဖက်သွားသည့်လမ်းမှာ ဝရံတာလက်ရမ်း မရှိသဖြင့် မှောင်ထဲမှာ ခြေချော်ကျပါက အောက်သို့ ပြုတ်ကျပြီး အသက်ပင်ဆုံးရှုံးသွားနိုင်သဖြင့် ကိုရင်ဦးမောင် တယောက် အတော်လန့်သွားသည်။ ထို့ကြောင့် ဝရံတာသို့ ပြန်ထွက်လာရလေသည်။ မီးဖိုဖက်မှာ မိုးမ တို့ ဘယ်လို ဖြစ်နေကြပြီလဲ ဆိုတာကို သွားချောင်းချင်သော်လည်း မဖြစ်နိုင်တော့သဖြင့် အိမ်ရှေ့ဖက်သို့ပင်ပြန်ထွက်လာရလေသည်။

ကိုအောင်နိုင်က မိုးမ ပါးနှစ်ဖက်ကို သူ့လက်ဖြင့် ဖျစ်လိုက်ကာ မိုးမ နူတ်ခမ်းတွေကို ပွင့်ဟလာစေလေသည် ထိုအခါမှ မိုးမ ပါးစပ်ထဲသို့ သူ့လျှာကို ထိုးထည့်လိုက်ပြီး မိုးမ ကို စောစောတုန်းက လို စုပ်ပေးဖို့ပြောလိုက်လေသည်။ မိုးမ ကလည်း သူ့ပါးစပ်တွင်းဝင်လာသော ကိုအောင်နိုင့် လျှာကြီးကို စုပ်ပေးနေသည့် အချိန်တွင် ကိုအောင်နိုင်က သူ့လက်တွေကို လှုပ်ရှားပေးပြန်လေသည်။ ကိုအောင်နိုင်က သူ့လက်တွေကို မိုးမ ဝတ်စုံအောက်မှ တိုးးဝင်ပြီး မိုးမ ပေါင်လုံးများကို ပွတ်ပေးရင်း ပန်တီလေးထိ ရောက်အောင် ပွတ်ပေးလေသည်။ မိုးမ ကလည်း မငြင်းဆန်တော့ပဲ ကိုအောင်နိုင့် လက်မာျးကို လွှတ်ပေးထားပြီး ကိုအောင်နိုင်နှင့် ပါးစပ်ချင်း စုပ်နမ်းနေမှုမှာ သာယာနေပြီး ငြီးသံလေးများပင် ထွက်လာနေလေသည်။ ကိုအောင်နိုင်က အရမ်းကို စိတ်လှုပ်ရှားလာပြီး မိုးမ ပန်တီလေးကို အောက်သို့ နည်းနည်းဆွဲချလိုက်ရင်းက သူ့ဘောင်းဘီ ဇစ်ကို ဆွဲဖြုတ်လိုက်လေသည်။ မိုးမ က နမ်းနေရာမှ ပါးစပ်ကို ခွာလိုက်ပြီး သူ့ပန်တီကို ပြန်ဆွဲတင်လိုက်လေသည်။ ကိုအောင်နိုင်က မိုးမ ကို အတင်းတောင်းပန်လေသည်။

"အချစ်ရယ် ခနလေးပါကွာ တချက်ကလေးပဲ၊ ကိုယ့်ကောင်ကြီး ချစ်လေးထဲ ထည့်လိုက်တာနဲ့ ချစ်လေး အရမ်း ကြိုက်သွားမှာ၊ ယုံပါကွာ၊ ကို အရမ်းကို စိတ်တွေ ထန်နေလို့ အကြာကြီးလည်းခံမှာ မဟုတ်ပါဘူး ခနလေးနဲ့ ပြီးသွားမှာပါ၊ ချစ်လေး စောက်ဖုတ်လေးထဲ ဝင်တယ် ဆိုရုံကလေး ထည့်ပါရစေကွာ"

မိုးမ က ပါးစပ်က ဘာမှ မပြောပဲ သူ့ခေါင်းကိုသာ တွင်တွင် ရမ်းပြနေလေသည်။ သူ့လက်တဖက်ကို ကိုအောင်နိုင့် ပုခုံးပေါ်မှာ တင်ထားလျှက်က ကိုအောင်နိုင့် လီးကြီးကို ငုံ့ကြည့်လိုက်မိသည်။ ကိုအောင်နိုင်က မိုးမ လက်ကို လှမ်းယူလိုက်ပြီး သူ့လီးကြီးပေါ်တင်ပေးလိုက်သည်။ မိုးမ က သူ့လက်ကို အလိုက်သင့် ပေးလိုက်မိသည်။ သို့သော်လည်း သူ့လက်ဖျားကလေးနှင့် ကိုအောင်နိုင့် လီးကြီးကို ထိသွားသည်နှင့် ချက်ခြင်းပင် လက်ကို ပြန်ရုတ်လိုက်လေသည်။ ရင်ခုံသံ လည်းမြန်လာပြီး အသက်ကို တအားရူမှုတ်မိနေသဖြင့်
မိုးမ နို့ကြီးများမှာ ဖောင်တက်လာလိုက် ပြန်ကျသွားလိုက် လှိုင်းလုံးတွေလို ဖြစ်နေရသည်။ ကိုအောင်နိုင်က မိုးမ ပုခုံးလေးကို ဖိချပြီး ကြမ်းပေါ်မှာ ထိုင်ဖို့ ပြောလေသည်။ မိုးမ က ငြ်းဆန်နေသည့်ကြားမှ ကိုအောင်နိုင်က တောင်းတောင်းပန်ပန်လေး ပြောနေသဖြင့် မိုးမ တယောက် ကိုအောင်နိုင့်ရှေ့တင် ဆောင့်ကြောင့်လေး ထိုင်ရက် ကျသွားတော့သည်။ မိုးမ မျက်နှာမှာ ကိုအောင်နိုင့်လီးကြီး နှင့် တန်းနေလေတော့သည်။ ကိုအောင်နိုင်က သူ့လီးကြီးဖြင့် မိုးမ ပါးစပ်ကို လှမ်းထိုးလိုက်ရာ မိုးမ က သူ့မျက်နှာကို နံရံဘက်လှည့်လိုက်သဖြင်ပါးကို သာ သွားထိုးမိလေသည်။ ကိုအောင်နိုင်က သူ့လီးကြီးကို လက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ကာ မိုးမ ပါးပြင်၊ လည်ပင်း၊ နို့အပေါ်ပိုင်းတို့ ကို လိုက်ထိုး ၊ လိုက်ပွတ်လေသည်၊ မိုးမ ကိုလည်း သူ့လီး ကို စုပ်ပေးဖို့ တောင်းပန်လေသည်။

" ချစ်ရယ် ကျေးဇူးပြုပြီ း ချစ်လေး ပါးစပ်လေးထဲ ထည့်ပါရစေကွယ်၊ ကိုယ့် လီးကို စုပ်ပေးစမ်းပါကွာ၊ အချိန်သိပ်မရှိတော့ဘူး၊ တော်ကြာ ကိုရင်ဦးမောင် ဝင်လာတော့မယ်၊ ကို့ ကို ပျော်အောင် လုပ်ပေးပါလားကွာ၊ ချစ် ကိုကို့ ကို သနားပါကွာ"

မိုးမ မှာလည်း အသက်ရှုများ မှားကာ သူ့ခေါင်းကိုသာ အတင်းရမ်းနေမိပြီး ပါးစပ်ကလည်း၊

"မလုပ်ပါရစေနဲ့ ဦးအောင်နိုင်ရယ်၊ မကောင်းပါဘူး၊ ကျမ တို့ ဒီလို မလုပ်သင့်ပါဘူး၊ ကျမ တို့ အမှားတွေ လုပ်မိနေကြပြီ၊ ကျမ ကို သွားခွင့်ပြုပါတော့၊ ကျမ ရှင့်ကို နမ်းတာကိုက တောင် လိုတာထက် ပိုနေပါပြီ သွားပါတော့ရှင်"

မိုးမ ထိုကဲ့ သို့ ဦးအောင်နိုင် ဟု အစချီ ပြောနေလိုက်သည့်အချိန်မှာကို မိုးမ တယောက် ရိုးပလေး ကမာ္ဘထဲ ရောက်သွားသလို ဖြစ်သွားရသည်။ သူနှင့် ကိုရင်ဦးမောင်တို့ ညတိုင်းကစားနေကြမဟုတ်လား။

ကိုအောင်နိုင် ကတော့ ဘာမှ ကို မကြားနိုင်အောင် မွန်နေပြီ မဟုတ်လာား၊ မိုးမ ကို ဆွဲထူ၍ မတ်တတ်ရပ်စေပြီး သူက ကြမ်းပေါ်မှာ ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်သည်၊ မိုးမ ဒရက်စ် ကို မတင်ကာ ပန်တီကို ပေါင်လည်ထိရောက်အောင် ဆွဲချပြစ်လိုက်ပြီး သူ့ပါးစပ်ကို မိုးမ စောက်ဖုတ်ပေါ်ကပ်လိုက်လေသည်။ ကိုအောင်နိုင်၏ လျှင်မြန်စွာ လှုပ်ရှားလိုက်မှုကြောင့် မိုးမ တယောက် သူ့ပန်တီကို ပြန်ဆွဲချဖို့ပင် အချိန်မရလိုက်ပါ။ ကျောကို အခန်းနံရံမှာ ကပ်လျှက် အသက်ပင် မရူနိုင်တော့ပဲ ကိုအောင်နိုင့် ခေါင်းမှ ဆံပင်များကို ဆွဲဆုပ်ထားလိုက်မိလေတော့သည်။ ကိုအောင်နိုင်က လည်း လက်တဖက်ဖြင့် မိုးမပေါင်ကို တွန်းဖြဲပြီး သူ့ပါးစပ် လျှာတို့ ဖြင့် မိုးမ စောက်ဖုတ် နူတ်ခမ်းသားလေး များကို စုပ်ရက်လေရာ၊ မိုးမ တယောက် မျက်နှာလေးကို မော့ပြီး မျက်လုံးလေး မှေးစင်းလျှက် ငြီးတွားနေမိတော့သည်။

ကိုအောင်နိုင်က သူ့လက်ချောင်းထိပ်ဖြင့် မိုးမ စောက်စေ့လေးကို ပွတ်ခြေပေးနေရာ မိုးမ စောက်ဖုတ်တခုလုံးမှာ စိုရွဲနေသည်ကို တွေ့ရလေသည်။ ကိုအောင်နိုင်က ဒီကောင်မ ဒီလောက် စောက်ရေတွေ ရွဲပြီး စိတ်တွေ တအားထနေတာတောင်မှ ခုထိ ငြင်းနေတုန်းပဲ၊ ဟု တွေးမိလေသည်။ ကိုအောင်နိုင်က သူ့လျှာကြီးကို အပြားလိုက် မိုးမ စောက်ဖုတ်ထဲ ထိုးထည့်လိုက်ရာ ငံပျပျ စောက်ရည်များစီးကျလာတာ ခံစားရလေသည် ကိုအောင်နိုင်က စောက်ရည်တွေကို စုပ်ရင်း စောက်စေ့လေးကိုလည်း ပွတ်ပေးရ/ာ မိုးမ တယောက် ခြေဖျားများပင်ထောက်ကာ တကိုယ်လုံးတောင့်တင်းလျှက် ကိုအောင်နိုင့် ဆံပင်များကိုလည်း အတင်း ဆုပ်ကိုင် ဆွဲရင်း ကိုအောင်၊နိုင့် မျက်နှာကို သူ့စောက်ဖုတ်နှင့် ဆွဲပွတ်မိနေတော့သည်။ မိုးမ ကငြီးသံလေးဖြင့်၊

" အိုး အမလေး၊ တော်ပြီး၊ တော်ပြီ ၊ ကျမ မခံနိုင်တော့ဘူး၊ ကျေးဇူးပြုလို့ ကျမကို သနားရင် တော်ပါတော့ ဦးအောင်နိုင်ရယ်၊ တော်တော် အိုး ကွှတ်စ် ရှီးးးး"

မိုးမ ရုတ်တရက် ထိုင်ချပြစ်လိုက်ပြီး ကိုအောင်နိုင့် ပါးစပ်ကို သူ့ပါးစပ်ဖြင့်စုပ်နမ်းလိုက်ပြီး သူ့လက်က ကိုအောင်နိုင့် လီးကြီးကို အလိုလို သွားကိုင်မိလေသည်။ ကိုအောင်နိုင့် လျှာကို သူ့ပါးစပ်လေးဖြင့် စုပ်နေရင်းက ကိုအောင်နိုင့် လီးကြီးကို လက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ကာ ထုပေးနေမိလေသည်။

ထိုအချိန်မှာပင် အိမ်ရှေ့ တံခါးမှ ကိုရင်ဦးမောင် ဝင်လာသံကြားလိုက်ရလေသည်။ သူတို့ နှစ်ယောက်စလုံး ကမန်းကတန်း ထရပ်လိုက်ာကသည်။ မိုးမ ကသူ့ပန်တီကို ကမန်းကတန်း ဆွဲတင်လိုက်ပြီး ကိုအောင်နိုင်ကလည်း သူ့လီးကြီးကို ဘောင်းဘီထဲ ပြန်ထည့်ကာ ဇစ်ပြန်ဆွဲတင်လိုက်လေသည်။
 အခန်း ၂၀။ ကိုအောင်နိုင် မိုးမ နှင့် တွဲက ခြင်း။

သူတို့ သုံးယောက်စလုံး ဧည့်ခန်းထဲ ပြန်ရောက်ကြတော့ ကိုအောင်နိုင်က အကြံတခုရပြီး၊

"ဟေး ကိုရင်ဦးမောင် မင်း ရဲ့ မွေးနေ့ ပဲ မွေးနေ့ရှင် က ဘာလို့ မိုးမ နဲ့ မကတာလဲ၊ လုပ်စမ်းပါ"

ကိုရင်ဦးမောင်က လည်း ထိုအကြံကို သဘောကျသည်။ တချိန်ထည်းမှာ သူက မိုးမ ကို ကိုအောင်နိုင်နှင့် တွဲကခိုင်းလို့ ရတာပဲဟုလည်း တွေးလိုက်မိသည်။ ထို့ကြောင့် သူ့ သီချင်းဖွင့်သည့်စက်ထဲ ကို ဖြည်းဖြည်းလေး ကရသည့် တေးသွားများ ပါသည့် စီဒီကို ထည့်လိုက် ပြီး မိုးမ လက်ကို ဆွဲကာ ခန်းမ အလည်ကို သွားလိုက်သည်။ သူတို့ ကဖို့ နေရာကျယ်အောင်လည်း ဆိုဖာ ထိုင်ခုံ တို့ကို နည်းနည်းချဲကာ နေရာလုပ်လိုက်သည်။ ကိုအောင်နိုင်က၊

"မီးက လည်း မှိန်လို့ရတယ်မဟုတ်လား"

ဟု ကိုရင်ဦးမောင်ကို လှမ်းမေး လိုက်တော့ ကိုရင်ဦးမောင်က မီးအမှိန်အလင်းလုပ်ပေးသည့် ရီမုတ်ကွန်ထရိုး ကို လှမ်းပြလိုက်သည်။
လင်မယား နှစ်ယောက်၊ ပါးချင်းအပ်၍ ကပ်နေကြတော့ ကိုအောင်နိုင်က အခန်းမီးကို မှိန်မှိန်လေး လုပ်ထားလိုက်သည် ကာ ထိုင်ကြည့်နေလိုက်လေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင် ညာလက်ဖဝါးနှင့် မိုးမ ဘယ်လက်ဖဝါးတို့ ပူးကပ်ပြီး လက်ချောင်းများတခုနှင့် တခုကြားတိုးဝင် ဆုပ်ကိုင်ထားကြပြီး ကိုရင်ဦးမောင် ဘယ်လက်ဖဝါးက မိုးမ ကျောပေါ်တင်ကာ မိုးမ ကိုယ်လေးကို သူ့ကိုယ်မှာ ဆွဲကပ်ထားပြီး တေးသံနှင့် အတူ စည်းချက်ကျကျ ကနေကြလေသည်။ ကိုအောင်နိုင်က ဆိုဖာပေါ်မှာ အသာလှဲလျှောင်းရင်း သူတို့ လင်မယားကို အကဲခတ်နေလေသည်။ မိုးမ က ကိုရင်ဦးမောင်နှင့် တွဲက နေရင်းက  ကိုအောင်နိုင်နှင့် မျက်နှာချင်း ဆိုင် ဖြစ်သွားတိုင်း ကိုအောင်နိုင့် ကို အကဲခပ်ကြည့်နေသည်။

ကိုရင်ဦးမောင်တယောက် မှာ အရမ်းမူးနေသည်ဖြစ်ရာ သေခြာမက နိုင်ပဲ မိုးမ ခြေထောက်ကို ခနခန တက်နင်းမိရာ မိုးမ မှာ အားကနဲ အော်မိလေသည်။ ထို့နှင့် ကိုရင်ဦးမောင်က ကနေရာမှ ရပ်ကာ ကိုအောင်နိုင့်ကို လှမ်းခေါ်ပြီး မိုးမ နှင့် တွဲကဖို့ ပြောလေသည်။ မိုးမ က မကချင်သော်လည်း ငြင်းရမှာ အားနာ နေလေသည်။ ရိုင်းသလို ဖြစ်သွားမှာလည်း စိုးသဖြင့် ကိုအောင်နိုင် နှင့် တွဲက နေရတော့သည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က တော့ ဆိုဖာပေါ်ထိုင်လျှက် သူတို့ နှစ်ယောက်ကို စောင့်ကြည့်နေမှန်းမ သိအောင် သတိထားပြီး ခိုးကြည့်နေသည်။ သူတို့ ကနေသော နေရာမှာ မီးမှာ မှိန်ရသည့်အထဲတွင် ကိုရင်ဦးမောင်က ထပ်မှိန်လိုက်ပြန်သည်။

ကိုအောင်နိုင်က မိုးမ ကို တင်းတင်းလေး ပွေ့ဖက်ကာ မိုးမ လက်တွေကို ဖြည်းဖြည်းချင်း သူ့ပုခုံးပေါ်ရောက်အောင် တင်လိုက်လေသည်။ မိုးမ က စိတ်သိပ်မပါ သလိုဖြင့် သူတို့ ကို မကြည့်ပဲ တခြားတနေရာကို ကြည့်ချင်ဟန်ဆောင်နေသည့် ကိုရင်ဦးမောင် ကို လှမ်းကြည့်ပြီး ကိုအောင်နိုင့်ပုခုံးပေါ်သို့ သူ့လက်ကို တင်လိုက်လေသည်။ ကိုအောင်နိုင်က မိုးမ လက်အောက်မှ အသာလျိုကာ မိုးမ ရငသား များကို ပွတ်သတ် ပေးနေပြီး နောက်တဖက်က မိုးမ တင်ပါးများကို ကိုင်ပြီး သူ့ကိုယ်အောက်ပိုင်းနှင့် ဖိကပ်ထားလေသည်။ သူတို့ ကနေသည်မှာ တဖြည်းဖြည်းနှင့် ရမက်ဆန္ဒများ နိုးကြွချင်စရာ ဖြစ်လာတော့သည်။ တကယ်တော့ ထိုအခြင်းအရာကို ကိုရင်ဦးမောင်တယောက် ကြည့်ချင်နေခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က သူထိုင်နေသည့် နေရာမှာ မီးများကို လှမ်းပိတ်လိုက်လေသည်။ ထိုအခါ မိုးမ တို့ နှစ်ယောက် မှာ သူ့နေရာသို့ လှမ်းမမြင်နိုင်တော့ခြေ။ တီးလုံး ငြိမ့်ငြိမ့်နှင့် အတူ ကာမ ဆန္ဒနိုးကြွားမှု က အခန်းထဲမှာ ဖြစ်ပေါ်နေပြီ မဟုတ်ပါလား။

ကိုအောင်နိုင်က ကနေရင်းဖြင့် မိုးမ တကိုယ်လုံးကို ပွတ်သတ်နေရင်းမှ မိုးမ လည်တိုင်လေးကို သူ့လျှာထိပ်လေးဖြင့် ရက်လိုက်ရာ မိုးမ ခမျှာ တုံခါသွားပြီး ကိုအောင်နိုင့်ကို တင်းတင်းလေး ဖက်ထားမိလေသည်။ ကိုအောင်နိုင် ၏ အထိအတွေ့များကြောင့် မိုးမ က ကိုရင်ဦးမောင် အခန်းထဲမှာ ရှိနေသည်ဆိုတာကိုပင် မေ့လုလု ဖြစ်နေရသည်။ သူတို့ သုံးယောက်စလုံးအတွက်လည်း ရမက်ဆန္ဒများ ဖြင့် မွန်ဝေလာြပြီဟု ဆိုရပေမည်၊ မိုးမ အတွင်းစိတ်ထဲမှာတော့ သူ့ယောက်ျား ရှိနေလျှက်ဖြင့် သူက တခြားယောက်ျား တယောက်၏ ရင်ခွင်ထဲမှာ အခုလို နေနေတာကို သူ့ယောက်ျား ကလည်း မကန့်ကွက်၊ သဘောတူသလို အနေအထားက သူ့စိတ်ရိုင်းတွေကို ထကြွစေလာသည်။ ကိုအောင်နိုင် အဖို့ကလည်း၊ ဒီလို လှပ တောင့်ဖြောင့်လှသည့် ဖြူဖြူဖွေးဖွေးရေဆေးငါး မိန်းမ တယောက်ကို၊ သူ့ယောက်ျား တယောက်လုံးရှေ့မှာ ဖက်ကိုင်နေရတာ၊ သူ့ယောက်ျားက ခွင့်ပြုထားသည်မှာ အလွန်တရာကို စိတ်လှုပ်ရှားမိလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင် ကတော့ သူ့စိတ်ကူးယဉ်အိပ်မက် အကောက်အထည်ပေါ်တော့မည့် အခြေအနေ သို့ ဦးတည်နေသည်ကို ကြည့်ရင်း စိတ်တက်ကြွနေရလေသည်။ သူတို့ သုံးယောက်စလုံး၏ စိတ်ထဲမှာတော့ အကောင်းဖက်ကိုသာ တွေးမိနေပြီး ရှေ့ဆက် လျှောက်ကြဖို့ကို ဝန်မလေးကြတော့ပေ။

ကိုအောင်နိုင့် လီးကြီးကတော့ ပြောစရာမလို မာတောင်တောင့်တင်းနေပြီး မိုးမ ပေါင်တန်တွေကို အဝတ်အစားပေါ်မှ နေ ပွတ်လျှက် ရှိလေသည်။ မိုးမ ကလည်း ကိုအောင်နိုင့် ပူပူနွေးနွေး လီးကြီး သူ့ပေါင်ပေါ်ရော အဖုတ်ပေါ်ပါ ပွတ်နေသည်ကို ခံစားသိနေလေသည်။ သို့သော်လည်း တွန်းပြစ်ရမည့်အစား ကိုအောင်နိုင်ကို တင်းတင်းလေးပင် ပြန်ဖက်ထားမိလေသည်။ ကိုအောင်နိုင်က မိုးမ ဆံပင်လေးကို သူ့ပုခုံးပေါ်မှ အသာဖက်လိုက်ပြီး လည်ကုတ် နားရွက်လေး ကို သူ့လျှာစိုစွတ်စွတ်ဖြင့် ရက်လိုက်ရာ မိုးမ မှာ ရှီး ကနဲ ပင် အသံထွက်သွားလေသည်။ မိုးမ နှလုံးခုံသံ ကလည်း မြန်လာရသည်။ ဘာလို့လဲ ဆိုတော့ သူ့ဆီက ဘာလိုချင်နေတာလဲ ဆိုတာကို  သူသိရဲ့သားနဲ့ ထိုသူ့ရင်ခွင်ထဲ သူတိုးဝင်နေသည့် အဖြစ်ကြောင့် ဖြစ်လေသည်။

မိုးမ က ကိုရင်ဦးမောင် ထိုင်နေသည့် ဖက်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်ရာ မှောင်နေသဖြင့် ကိုရင်ဦးမောင်ကိုပင် မမြင်ရခြေ။

ကိုအောင်နိုင့် လက်များက ဖြည်းဖြည်းချင်း မိုးမ ဒရက်စ အောက်မှ အသာလျိုဝင်ကာ မိုးမ တင်သား များကို ပန်တီပေါ်မှ ပွတ်နေလေသည်။ ပြီးတော့မှ ဖြည်းဖြည်းချင်း ပန်တီအောက်ကို လက်ချောင်းထိုးထည့်ကာ အသား များကို ကိုင်တွယ်ပွတ်သတ်ပေးနေတော့သည်။ ကိုအောင်နိုင့် ပါးစပ်ကလည်း  မိုးမ ရဲ့ ရမက် ပြင်းပြကာ ဆာလှောင်လို့ ဟနေပြီ ဖြစ်တဲ့ ပါးစပ်ဆီသို့ ရောက်သွားပြီး နှစ်ယောက်သား နူတ်ခမ်းချင်း ပြင်းပြင်းထန်ထန် စုပ်မိနေကြတော့သည်။ နောက်ခံတီးလုံးသံက လည်း ငြိမ့်ငြိမ့်လေးနှင့် ရမက် ဆန္ဒတွေကို နိုးဆွ ပေးနေလေသည်။

ထိုသို့ နမ်းနေရင်းမှ ကိုအောင်နိုင့် လက်ချောင်းတွေက ပန်တီအောက်မှ မိုးမ စောက်ဖုတ်ကို နိုက်ဖို့ ကျိုးစားရာ လက်ချောင်းထိပ်ကလေးက အကွဲကြောင်းလေး ရှိရာ ရောက်သွားသော်လည်း အနေအထားက သေခြာကိုင်လို့ မရ ဖြစ်နေရသည်။ ထိုအချိန်မှာ ပင် သီချင်းက လည်း နောက်တပုဒ်သို့ ကူးပြောင်း သွားလေရာ၊ သူတို့ မှာ ဆက်က ရင်းဖြင့် ကိုရင်ဦးမောင်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်လေသည်။ ကိုအောင်နိုင်က ကိုရင်ဦးမောင်ကို မတွေ့သည်နှင့် သူ့ဘောင်းဘီက ဇစ်ကို အသာဆွဲချပြီး လီးကို ထုတ်လိုက်လေသည်။ မိုးမ အကျႌစကိုလည်း မလိုက်ပြီး ပန်တီကို ဆွဲချလိုက်လေသည်။ ထို့နောက် သူ့လီးကြီးကို မိုးမ စောက်ဖုတ်ထဲ ထည့်လိုက်မည်အလုပ်တွင် တီးလုံး စီဒီက အသံထပ်ကာ တဂျစ်ဂျစ် ဖြစ်ပြီး တခန်းလုံးဆူသွားသဖြင့် ပွဲပျက်သွားတော့သည်။ ကိုအောင်နိုင်တယောက် ပါးစပ်က ကျိန်ဆဲနေမိတော့သည်။ စီဒီပလေယာသာ အဲလို မဖြစ်ရင် သူ့လီးကြီး မိုးမ စောက်ဖုတ်ထဲ ဝင်သွားပြီ မဟုတ်ပါလား၊ မိုးမ လည်း မကန့်ကွက်တော့ဘူး၊ အခြေအနေကောင်းနေပြီ၊ မိုးမ ပန်တီလည်းပေါင်လည်ရောက်၊ ငါ့လီးလည်း အဆင်သင့်၊ မိုးမ စောက်ဖုတ်ထဲ ငါ့လက်ထည့်တော့တောင် ဘာမှ မပြောတော့ဘူး၊ စောက်ရည်တွေလဲ ရွဲနေပြီ၊ ငါ့လီးကြီး ဆွဲထုတ်တာလည်း သူတွေ့တယ်၊ ဘာမှ မပြောတော့ဘူး ရုန်းလည်းမရုန်းတော့ဘူး ဆိုတော့ လုပ်ဖို့ အဆင်သင့်ပဲ တောက်..."

ကိုအောင်နိုင်က ကိုရင်ဦးမောင်အိပ်ပျော်နေသော ဘက်သို့ လျှောက်သွားလိုက်သည်။ မီးတွေ လည်း ပြန်လင်းလာခဲ့ပြီး မိုးမ က ကိုရင်ဦးမောင်ဆီသို့ သွားရင်း၊

" ကိုကို..ကိုကို..အိပ်ပျော်နေပလား၊ ထတော့လေ"

ဟု နိုးနေရာ၊ ကိုအောင်နိုင်က အနားကပ်လာပြီး၊ မိုးမ နားနား ကပ်ကာ၊

"အိပ်ပါစေ၊ အိပ်ပါစေ လေကွာ၊ လာ တို့တွေ မင်းတို့ အိပ်ခန်းထဲ သွားကြရအောင်၊ အဲဒါ ခွင်ကောင်းပဲ၊ လာပါ အချစ်ရယ်နော်"

သို့သော်လည်း မိုးမ က စိတ်တွေ ပြန်လည်သွားပြီမို့ ငြင်းဆိုလိုက်သည်၊ ကိုအောင်နိုင် အထပ်ထပ်အခါခါ ဂျီကျ တောင်းဆိုသော်လည်း မလိုက်လျှောတော့ခြေ။ ကိုအောင်နိုင်မှာ တော်တော်လေး စိတ်ပျက်သွားမိသည်။ ထိုအချိန်မှာပင် ကိုအောင်နိုင့် ဖုံးမှ အသံမြည်လာပြီး ချိန်းထားသော တက်ဆီ သမား က အိမ်ပြန်ပို့ရန် ရောက်နေပြီ ဖြစ်ကြောင်းခေါ်ခြင်း ဖြစ်သဖြင့် စိတ်လျှော့သွားရတော့သည်။ ကိုအောင်နိုင့် အမူအယာကို ကြည့်ပြီး မိုးမ တယောက် နောက်ပြောင်ကျီစယ်ရင်း ရယ်မောလိုက်လေသည်။ ကိုအောင်နိုင်က၊

"အင်းပါ နင် ငါ့ကို လှောင်တယ်ပေါ့လေ၊ ကျပ်ကျပ် သတိထား၊ ဟွန့် ဘာမှတ်သလဲ ငါ တက်ဆီ ကို ပြန်သွားခိုင်းလိုက်ပြီး ဒီမှာ အိပ်လိုက်မယ်၊ မနက် ရုံးကို ဒီကနေ တက်လို့လဲရတယ် သိလား"

"အို မလုပ်ပါနဲ့ ခု ပြန်သွားပါတော့၊ နောက်တော့ အခွင့်အရေးကြုံအုန်းမှာပါ"

ဟု မိုးမ က ပြန်ပြောရင်း ကိုရင်ဦးမောင်ကိုလည်း အတင်းလှုပ်နိုးလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်ကလည်း အခုမှ နိုးလာသည့်ပုံ ဟန်ဆောင်ရင်း ဘယ်နှစ်နာရီရှိပြီလဲဟု မေးလိုက်လေသည်။မနက်တနာရီ ထိုးခါနီးပြီ ဟု သိလိုက်ရသဖြင့် အိမ်ပြန်တော့မည့် ကိုအောင်နိုင် နှင့် နူတ်ဆက်စကားပြောလိုက်တော့သည်။
အခန်း ၂၁။ ကောင်လေး အသစ်တဦး။


ခုမှ ပဲ လင်မယားနှစ်ယောက် အိပ်ယာဝင်ကြရတော့သည်။ မိုးမ ပထမဆုံးအကြိမ် အဖြစ် စပြောလေသည်။

"ဒီည ရိုးပလေးကို ချစ်လေး ပြောမယ် ဘယ်သူဖြစ်ချင်လဲ ဆိုတာ ကဲ ကျေနပ်ပလား"

ကိုရင်ဦးမောင် တယောက် ပျော်ရသည်ပေါ့။ မိုးမ သူ့ကို ဘယ်သူအဖြစ် ရိုးပလေး လုပ်မယ် ဆိုတာလည်း သူသိနေပြီလေ။ မိုးမက၊

"ကဲ ကိုကိုက ဦးအောင်နိုင်၊ ချစ်လေးက အိမ်မှာ တယောက်ထဲ ရှိနေတုန်း၊ ဦးအောင်နိုင်က အိပ်ခန်းထဲ ဝင်လာမယ်၊ ချစ်လေးက ဦးအောင်နိုင် နဲ့ အရမ်းရင်းနှီး နေပြီ၊ ဦးအောင်နိုင် က ချစ်လေး ကိုယ်လုံးကို ကိုင်တာ တွယ်တာ က မဆန်းတို့ ပဲနဲ့ အသားကျနြေကြပြီပေါ့။ ဟုတ်ပလား၊ ကိုကို ဒါမျိုး လိုချင်တယ်မဟုတ်လား"

ကိုရင်ဦးမောင် တယောက် အရမ်းကို စိတ်တက်ကြွ လာရသည်၊ သို့သော်လည်း တော်တော်လေး မူးနေသဖြင့်၊ပြန်မဖြေနိုင်။ မိုးမ က ဆက်ဆီ ဖြစ်သော ညဝတ်အကျႌလေး ကို ဘရာဇီယာမပါပဲ ဝတ်ထားရင်းက ပက်လက် လှဲနေသော ကိုရင်ဦးမောင် ခါးနေရာလောက်မှ တက်ခွ ပြီး ကုန်းကာ ကိုရင်ဦးမောင် ရင်ဘတ် လည်ပင်းတို့ ကို ရက်နေလေသည်။ မိုးမ တယောက် အစာငတ်နေသော ကျားမ လေးအလား အရမ်းကို ကြမ်းနေလေသည်။ ကိုအောင်နိုင်က မိုးမ ကို အတော်ထ သွားအောင် လုပ်ခဲ့သည်မဟုတ်လား။ မိုးမ တွားတွား ဖြင့် ခြေရင်းဘက်ဆင်းလိုက်သည်။ ကိုရင်ဦးမောင် အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ဆွဲချွတ်ပြီး ကြမ်းပေါ်သို့ ပြစ်ချလိုက်သည်။ ကိုရင်ဦးမောင် တယောက် အိပ်ငိုက်ပြီး ပါးစပ်မှလည်း မပီမသဖြင့် သူမူးနေပြီ ဆိုတာကို ပြောနေသည်။ မိုးမ က ကိုရင်ဦးမောင် လီးကြီးကို ကိုင်ကြည့်လိုက်တော့ မြွေအသေကောင်လို ပျော့နေလေသည်။ မိုးမ ကိုရင်ဦးမောင် မျက်နှာကို မော့ကြည့်ကာ နောက်လိုက်သည်။

"အချစ် ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ၊ ပျော့ခွေလို့ပါလား၊ ဘာများဖြစ်လို့လဲ"

ကိုရင်ဦးမောင်က မပီမသ ဝူးဝူးဝါးဝါး အသံဖြင့်၊

"ကိုယ်တော့ ဒီည မလုပ်နိုင်တော့ဘူး ထင်တယ် အချစ်ရယ်၊ ကိုအရမ်းမူးနေပြီ၊ အရမ်းလည်း အိပ်ငိုက်နေပြီ၊ အိပ်ကြရအောင်ကွာ"

မိုးမ တယောက် ဘယ်လိုမှ မျှော်လင့်မထားပါ။ အခု အချိန်မှာ မိုးမ က အရမ်းဆာနေပြီ မဟုတ်လား၊ မိုးမ လိုနေပြီ ဆိုတော့ သူတတ်သမျှ မှတ်သမျှဖြင့် ကိုရင်ဦးမောင်လီးကြီးမာလာအောင် နည်းမျိုးစုံဖြင့် ကြိုးစားလေသည်။ ပွတ်ကိုင်လိုက်၊ လျှာနှင့် ရက်လိုက်၊ စုပ်လိုက်ဖြင့် လုပ်ပေးသော်လည်း ကိုရင်ဦးမောင် ဆီမှ တချက်တချက် ဟောက်သံလေးပင်ထွက်လာတာကြားရလေသည်။ မိုးမ အရမ်းကို စိတ်ပျက်သွားမိသည်။ဘာလုပ်ရမှန်းလည်း မသိတော့၊ ကိုရင်ဦးမောင်ပေါ်တက်မှောက်ချလိုက်ရင်း ရင်ဘတ်ကို သူ့လက်သီးဆုပ်လေးများနှင့် ထုရင်း၊

" ရှင် သိပ်ဆိုးတာပဲ၊ ကျမ အခု အရမ်းကို အလိုးခံချင်နေတော့မှ ရှင်က မူးပြီး အိပ်ပျော်သွားပြီ၊ အခုတော့ ဘယ်လိုလုပ်ရမှာလဲ၊ ကျမ ကိုယ်ကျမ ဘယ်လို စိတ်ဖြေရမှာလဲ"

မိုးမ က အရည်တွေ ရွဲနေသော သူ့စောက်ဖုတ်ဖြင့် ကိုရင်ဦးမောင် ဒူးခေါင်းပေါ်တွင် ပွတ်နေရင်း ကိုရင်ဦးမောင်လည်ပင်းတွေကို ဖက်နမ်းလေသည်။ သို့သော်လည်း ကိုရင်ဦးမောင်က ကောင်းကောင်းကြီးဟောက်နေလေပြီ။ မိုးမ သူ့စောက်ဖုတ်ကို တအားပွတ်ပြီး စိတ်တွေ တိုလာသော်လည်း အာသာက မပြေ၊ အိပ်လို့လည်း မရ၊ သဖြင့် အိပ်ယာမှ ထကာ သူ့ညဝတ်အကျႋလေးကို ဝတ်ပြီး ညလေညှင်းခံရန်၊ ဝရံတာသို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ အပြင်ရောက်တော့ လုံခြုံရေးတဲလေး ကို လှမ်းကြည့်လိုက်ပြီး ဥက္ကာ ကို သတိရလိုက်မိသည်။ မိုးမ ခေါင်းထဲမှာ အတွေးမျိုးစုံပေါ်လာပြီး သူ့အိမ်ထဲကို ပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်သည်၊ နောက် အပြင်လေကို အားရပါးရ ရှိုက်ကာ ရှုလိုက်ပြီး အိမ်ထဲသို့ ပြန်ဝင်ကာ အိပ်ခန်းထဲ ဝင်ကြည့်လို့တော့ ကိုရင်ဦးမောင် တယောက် ဝက်တကောင်လို တခေါခေါ တခွီးခွီး နှင့် အိပ်ပျော် နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ မိုးမ ရုတ်တရက် သူ့အပတ်မန့် မှ ထွက်လိုက်ကာ ဓါတ်လှေခါးဆီသို့ လျှောက်လာခဲ့လိုက်လေသည်။

မိုးမ က သူ့ညဝတ်အကျႌအပါးပေါ်မှ ဝတ်ရုံတခု ထပ်ခြုံလာခဲ့သော်လည်း ဘရာဇီယာ မပါသော သူ့နို့တွေက လှုပ်ရှားနေသည်ကိုတော့ တွေ့မြင်နေရလေသည်။ ဆံပင်ကလည်း ဖားယားလွှင့်လျှက်၊  ရမက်ခိုးဝေနေသော သူ့မျက်လုံးများကလည်း စွဲမက်စရာဖြစ်နေလေသည်။

မိန်းမ တယောက်အဖို့ အကြာကြီး နူးဆွ နေတာကို ခံရပြီး စိတ်အရမ်းထလာသည့်အချိန်တွင် လိုချင်လာသည့် အရာကို မရလိုက်သည့်အခါ ငတ်မွတ်လာပြီး သွေးသားတွေက ဆူပွက်လာလေသည်။ ညလည်ခေါင် အချိန်မတော်ကြီးမှာ သူဘယ်ကို သွားပြီး သူ့ရဲ့ ငတ်မွတ်မှုကို ဖြေဖျောက်မှာလဲ၊ ရိုးသား ပြီး အရှက်ကြီးခဲ့သည့် မိန်းခလေးတဦး၊ ကာမ အရသာ ဆိုတာ ဘာမှန်းသေခြာမသိခဲ့သည့် မိန်းခလေးတဦး အခုတော့ အရမ်းကို ထန်နေပြီး လီး ဆာနေပြီ ဆိုတော့ သူ့ကိုယ်သူပင် ဘာလုပ်လို့ ဘာကိုင်မိမှန်းမသိ၊ ဓါတ်လှေခါးဖြင့် အောက်သို့ ဆင်းလာခဲ့ပြီး လုံခြုံရေး ကင်းတဲ အဆောက်အဦးလေး ရှိရာသို့ လျှောက်လာခဲ့လေသည်။ သူခြုံလာသည့် ရှောစောင်လေးကလည်း အရှေကပိုင်းမှာ လွင့်ပျံနေပြီး သူ့ရင်ဘတ်မှ ညဝတ်အကျႌလေးကို လှမ်းမြင်နေရသည်မှာ အလွန်ပင် ဆက်ဆီ ကျနေပေသည်။ မိုးမ က ဥက္ကာ ကို တွေ့ရမည်ဟု မှန်းထားသော်လည်း  အသက်၅ဝ ခန့် လူကြီးတဦးကို တွေ့လိုက်ရသဖြင့် အံ့အားသင့်သွားရလေသည်။ ထိုလူကြီးကလည်း သူ့အသံ ဩဩ ကြီးဖြင့်၊

" ဘာဖြစ်လို့ဘာလဲ ခင်ဗျာ၊ ဘာအကူညီလိုလို့လဲ ခင်ဗျာ"

ဟု လှမ်းမေးလိုက်ပါသည်။ မိုးမ ရုတ်တရက် ဘာပြောရမှန်းမသိဖြစ်သွားသည်။ ဥက္ကာ တယောက် က နေ့ဆိုင်းလုပ်ပြီး ညဘက်မှာ တခြားသူတယောက် က ဂျူတီကျနေသည်ကို သူသတိမထားလိုက်မိခြေ။ ထိုလူကြီးက မိုးမ ကို ခြေဆုံးခေါင်းဆုံး လေ့လာနေလေသည်။ ညလည်ကောင်ကြီးမှာ မိုးမ ကို ခုလိုပုံမျိုး နှင့် တွေ့လိုက်ရသည့် မည်သည့် ယောက်ျး မဆို လီးတောင်မှာ ကျိန်းသေသည်မဟုတ်လား၊ ထိုလူကြီးမှာ လည်း ယောက်ျား သားပေမို့ သူ့လီးကြီးကို အသာဖိထားလိုက်ရလေသည်။ သို့သော်လည်း ထိုသူမှာ တာဝန် ဝတ္တရားကို နားလည်သည့်သူဖြစ်လေရာ မိုးမ ကို သေခြာကြည့်ပြီး မေးခွန်းထပ်မေးလိုက်ပြန်သည်။

"မင်း အပေါ်ထပ်မှာ နေတာမဟုတ်လား၊ တခုခု ပြဿနာ ရှိလို့လား ၊ ငါဘာကူညီပေးရမလဲ"

ထိုအခါမှ မိုးမ မှာ နည်းနည်း ရှက်သွားရသည်။ တစိမ်းယောက်ျား တယောက်ရှေ့မှာ ညဝတ်အကျႌအပါးနှင့် အပေါ်မှ ပုဝါစလေးသာ ခြုံထားသည်ကို သတိပြုမိသဖြင့် အသံကို နည်းနည်း အရက်မူးလာသည့်ဟန်ဆောင်ရင်း၊ သူ့ယောက်ျား မွေးနေ့အခုပဲ ပြီးသွားပြီး သူအိပ်လို့ မပျော်သဖြင့် စီးကရက် သောက်ချင် လာသဖြင့် စီးကရက် ထွက်ရှာခြင်း ဖြစ်ကြောင်း ပြောလိုက်လေသည်။ မိုးမ က လူကိုလည်း ယိမ်းယိုင်ပြလိုက်ရာ ခြေလှမ်းချော်သွားသဖြင့် တကယ်လဲမလို ဖြစ်သွားရာ ထိုလူကြီးက အချိန်မှီ ဖမ်းကိုင်ထိန်းထားလိုက်ရလေသည်။

"အိုကေ ကျနော် ခင်ဗျားကို စီးကရက် ပေးမယ် ဒါပေမဲ့ အပေါ်ပြန်တက်ရင်တော့ ကျနော်လိုက်ပို့ပေးမှ ရမယ်၊ ခင်ဗျားကြည့်ရတာ အတော်မူးနေပုံရတယ်၊ တော်ကြာ ချော်လဲ ပြီး ပြုတ်ကျရင် အနာတရ ဖြစ်နေအုန်းမယ်၊ ခနစောင့် "

ထိုလုံခြုံရေး ဝန်ထမ်းလူကြီးက မိုးမ ပုခုံးလေးကို ကိုင်ရင်း ဓါတ်လှေခါးရှိရာသို့ လျှောက်လာလိုက်သည်။ ဓါတ်လှေခါးထဲ အရောက်တွင် သူက သူ့လက်မောင်ကို မိုးမ ပုခုံးတွင် ဆက်တင်ထားလိုက်ပြီး မိုးမ က သူ့ခေါင်းလေး ကို ထိုသူ၏ရင်ဘတ်ပေါ်တွင် မှေးတင်ထားလိုက်သည်။ မိုးမ ရင်သား များက ထိုလူကြီး၏ ရင်ဘတ်ကို ဖိမိနေ ရာ ထိုသူကြီးမှာ စိတ်တွေ လှုပ်ရှားလာပြီး မိုးမ ရင်သား မြှောင်းကို ငုံ့ကြည့်ရင်းက အတွေးတွေ ကျယ်ပြန့်လာလေသည်။ သူက မိုးမကို၊

"မမလေး ရဲ့ ယောက်ျား မှာ စီးကရက် လုံးဝမကျန်တော့လို့လား ခင်ဗျ"

မိုးမ က သူ့မျက်လုံးတွေကို အရမ်း အိပ်ငိုက်နေသလို စင်းစင်း လေး လုပ်ရင်း မူးနေသလို ဟန်ဖြင့်၊

"ဟင့်အင်း၊ သူက ဆေးလိပ်မသောက်ဘူး၊ သူ့သူငယ်ချင်းတယောက်က လာတယ်၊ အခုတော့ပြန်သွားပြီ၊ ကျမက ဆေးလိပ်သောက်ချင်စိတ်ပေါက်လာလို့၊ ကျမ အမျိုးသားက အိပ်ပျော်သွားပြီ၊ ကျမ ကသာ အိပ်မပျော်ဘူး ဖြစ်နေလို့"

ညစောင့်လူကြီးက တွေးလိုက်သည်၊ အင်း သူ့ယောက်ျားက လည်း အိပ်ပျော်နေတယ်၊ ဒီလောက် ငယ်ရွယ်လှပတဲ့ မိန်းမ ကို ထားထားပြီးတော့၊ အခုတော့ကြည့်စမ်း ယောက်ျား ဂရုစိုက်မခံရတဲ့ မိန်းမ တွေက ရွတဲ့ အဆင့်ကို ရောက်နေပြီ၊ ငါ လိုးချင်ရင် တောင် ဒီအမျိုးသမီးကို လိုးလို့ရနိုင်နေပြီ၊ စမ်းကြည့်လိုက်အုန်းမယ်၊ တကယ်လို့ သူငါ့ကို အခန်းထဲ ဝင်ခွင့်ပြုရင်၊ သူ့ယောက်ျား တကယ်ကို အသေကောင်လို၊ အိပ်မောကျနေတယ် ဆိုရင်တော့ ငါသူ့ ကို ကျိုးစားကြည့်အုန်းမယ်၊

ဓါတ်လှေခါးက ထွက်လာပြီး သူတို့ မိုးမ အခန်းကို လျှောက်လာကြချိန်၊ မိုးမ က ခနရပ်ရင်း သူ့ကို ကျေးဇူးတင်စကားပြောနေသေးသည်။ ထိုလူကြီးက တိုးတိုးပြောဖို့၊ တခြားလူတွေ အိပ်ပျော်နေကြသဖြင့် မသင့်တော်ကြောင်း၊ ပြောသော်လည်း မိုးမ က မူးချင်ယောင်ဆောင်ပြီး အသံကျယ်ကျယ်ဖြင့် ဆက်ပြောလေသည်။ ထိုသူက မိုးမ ကို သူတို့ အခန်းတံခါး ဖွင့်ခိုင်းပြီး သူတို့ အိပ်ခန်းထဲ သွားရအောင်ဟု ပြောလေသည်။ မိုးမ က၊ လှောင်သလို ဖြင့်၊

"ကျမ အိပ်ခန်းထဲကို၊ ဟုတ်လား၊ ရှင်က ကျမတို့ အိပ်ခန်းထဲကို ဝင်ချင်တယ်၊ ဒါပေမဲ့ ကျမ ယောက်ျားက အိပ်နေတယ် အိပ်ခန်းထဲမှာ"

ထိုလူကြီးက မိုးမ ကို အဲလို မပြောပါနှင့် သူများတွေ ကြားသွားအုန်းမယ်ဟု ပြောလေသည်။

ထိုအချိန်တွင် မိုးမ တို့ အခန်းနှင့် ကပ်ရက် မှာ အင်တာနက် ဝင်ပြီး လျှောက်ကြည့်နေသူ လူငယ်တဦးက အသံကြားသဖြင့် အခန်းပြင်သို့ ထွက်ကြည့်လေသည်။ ထိုလူငယ် ကို မြင်သည်နှင့် ညစောင့်လူကြီးက ဓါတ်လှေခါး ရှိရာဘက်သို့ လှည့်ထွက်သွားတော့သည်။ ထိုလူငယ်မှာ အသက် ၁၈ နှစ်သာ ရှိသေးပြီး သူက မိုးမ ရှိရာသို့ လျှောက်လာပြီး ၊

" မမ ဘာဖြစ်လို့လဲ "

ဟုမေးလိုက်သည်။ မိုးမ က ဆက်ပြီး မူးချင်ယောင်ဆောင်ရင်း၊

"မင်းးး....က..ဘူ...လဲ"

"ကျနော် ရဲကျော် ပါ၊ အမ တို့ နဲ့ အခန်းချင်းကပ်ရက်မှာ နေပါတယ်၊ အမ အသံကို အခန်းထဲက ကြားလို့ ညကြီးအချိန်မတော် တခုခု များ ဖြစ်သလား လို့ ထွက်ကြည့်တာပါ၊ "

မိုးမ က ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး ဟုပြောလိုက်လေသည်။ ရဲကျော်က မိုးမ ကို ခြေဆုံးခေါင်းဆုံးကြည့်လိုက်ရာ အရမ်းဆက်ဆီကျသော မမ ကြီးဖြစ်ကြောင်းတွေ့လိုက်ရသဖြင့် လီးပင် ချက်ခြင်းတောင်သွားရသည်။ မိုးမ က သူ့အခန်းတံခါးကို ဖွင့်ဝင်လိုက်ပြီး ရဲကျော်ကို ဂွတ်နိုက် ပြောလိုက်သည်။ ညစောင့်ကြီးကတော့ သူတို့ မြင်ကွင်းမှာ မရှိတော့ခြေ၊ ရဲကျော်က အခန်းထဲ ပြန်ဝင်ပြီးအင်တာနက် မှာ ဆက်ဆီ မိန်းမ ပုံတွေ ကို လျှောက်ကြည့်ရင်းမှ မိုးမ ကို ပြန်မြင်ယောင်နေမိလာသဖြင့် မိုးမ ကို သွား လေ့လာလိုက်အုန်းမည်ဟုတွေးရင်း သူ့အခန်းမှ ထွက်ကာ မိုးမ တို့ အခန်းတံခါးကို သွားခေါက်လိုက်မိလေသည်။
အခန်း၂၂၊ ကိုရင်ဦးမောင် မိုးမ ကို ညစာထွက်ကျွေးခြင်း။

မိုးမ က အခန်းတွင်းမှ တံခါးကိုမဖွင့်ပေးပဲ တံခါးရွက် ကိုမှီ၍ ဘယ်သူလဲဟု လှမ်းမေးလိုက်လေသည်။ ရဲကျော်က၊

" မမ .ကျနော် ရဲကျော်ပါ၊ မမဘေးအခန်းကလေ၊. မမကိုကြည့်ရတာ အထီးကျန်နေသလိုမို့ ကျနော် မမ ကို အဖေါ်ရအောင် စကားစမြီပြောချင်လို့၊ တံခါး ခနလောက်ဖွင့်ပေးပါလား၊"

မိုးမ တယောက် သူ့စိတ်တွေက လိုချင်တာ မရ၍ ဂဏာမငြိမ် ဖြစ်ကာ သူ့အပြုအမူတွေက ဘရမ်းဘတာ ဖြစ်နေတာကို သူ့ဘာသာ သူသိသည်။ သူဘာလို့ အဲလိုကောင်လေးနဲ့ စကားပြန်ပြောမိနေမှန်းတောင် သူမသိဖြစ်နေရသည်။ မိုးမ က အတွင်းမှ နေ၊

"ကောင်လေး မင်း ဒီအချိန်ကြီး အိပ်ယာဝင်သင့်နေပြီ၊ မင်းမိဘတွေ သိရင် စိတ်ဆိုးနေမယ်နော်"

သို့သော်လည်း ရဲကျော်တယောက် အင်တာနက် ပွန်ဆိုက်တွေလည်း ကြည့်ပြီး ခုနက မိုးမ ရဲ့ အဝတ်အစားနဲ့ အသွင်အပြင်ကိုလည်း တွေ့လိုက်ရသဖြင့် မိုးမ ကို တအားကို ထိချင် ကိုင်ချင်နေမိသည်။ မိုးမ ကြည့်ရတာလည်း တော်တော်လေး မူးနေပုံရသဖြင့်၊ သူကံကောင်းလျှင် အခွင့်အရေးရနိုင်သည်ဟု တွက်နေမိသည်။

မိုးမ က တံခါးမဖွင့်ပေးပဲ သူ့ကို သွားအိပ်တော့ဟုသာ အတွင်တွင် ပြောနေသဖြင့် ရဲကျော်တယောက် စိတ်ပျက်လက်ပျက် ဖြင့် သူ့အခန်းသို့ ပြန်လာခဲ့ရလေသည်။ အိပ်ခါနီး မိုးမ ကို မှန်းပြီး ဂွင်းထုပြစ်လိုက်ရလေသည်။ မိုးမ တယောက်မှာလည်း သူ့အခန်းထဲမှာ အိပ်လို့ မပျော် မနက်ငါးနာရီ ထိုးခါနီးအထိပင်၊ အိမ်သာ သို့ ငါးခေါက်ထက်မနည်း သွားလိုက်ပြန်လိုက်ဖြင့် ကိုရင်ဦးမောင် များ တရေးနိုးလာမလား ဟု စောင့်နေမိတော့သည်။

မိုးမ အိပ်ပျော်သွားပြီး မနက် ခြောက်နာရီခွဲလောက်ကျမှ ကိုရင်ဦးမောင် အိပ်ယာနိုးလာခဲ့လေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင် တယောက် မနေ့ညက အရက်များသွားသဖြင့် ခေါင်းခဲနေသဖြင့် မိုးမ ကို အနှောက်အယှက်မပေးတော့ပဲ၊ ရေမိုးထချိုးကာ လဘက်ရည်တခွက်သောက်ပြီး ရုံးသွားဖို့ ပြင်တော့သည်။

ရုံးမသွားခင် မိုးမ ကို နမ်းပြီး နူတ်ဆက်ရင်းက ဆက်အိပ်နေလိုက်ဟု ပြောလိုက်သည်။ နောက်ပြီး ကိုအောင်နိုင်တယောက် သူ့ကား ကို ဒီနေ့ ပြန်လာယူလိမ့်မည် ဆိုတာကိုလည်း မမေ့ဖို့ မှာခဲ့လိုက်လေသည်။ မိုးမ ကတော့ ကိုရင်ဦးမောင်ပြောသမျှကို ကြားနေရသော်လည်း အိပ်မက်ဟုသာ ထင်နေလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင် ရုံးကို ထွက်သွားတော့ မိုးမ တယောက် ကောင်းကောင်းကြီး အိပ်မောကျနေလေပြီ။
ကိုရင်ဦးမောင် ရုံးသို့ ထွက်သွားပြီး မကြာခင်မှာပင် ကိုအောင်နိုင်တယောက် သူတို့ အပတ်မန့်သို့ ရောက်လာခဲ့လေသည်၊ သူ့ကားကို ကိုရင်ဦးမောင်တို့ ဆီမှ ပြန်ယူရန်ဖြစ်သလို မိုးမ ကိုလည်း တွေ့ချင်သောကြောင့် အပေါ်သို့ ခပ်သုပ်သုပ် တက်လာခဲ့လေသည်။ ကိုအောင်နိုင်တယောက် မိုးမ တို့ အခန်းတံခါးကို လည်းခေါက်၊ လူခေါ်ခေါင်းလောင်းကိုလည်း တီး လုပ်လေသည်။ မိုးမ တယောက် တညလုံး အိပ်မပျော်ပဲ၊ အခုမှ ကောင်းကောင်းအိပ်မောကျနေလေရာ၊ နိုးဖို့ မလွယ်တော့ပေ၊ မိုးမ အိပ်မက်ထဲမှာ တံခါးကို တယောက်ယောက်က ခေါက်နေပြီး လူခေါ်ခေါင်းလောင်းသံကိုလည်း ကြားနေရသည်၊ သို့သော်လည်း သူ့ခြေထောက်တွေက လှုပ်ရှားလို့ မရသဖြင့် တံခါးဆီသို့ မသွားနိုင် ဖြစ်နေရသည်။ အပြင်မှာဖြစ်နေသမျှ ကို သူအိပ်မက်မက်နေသည်ဟုပင် မိုးမ တယောက်ထင်နေလေသည်။ ကိုအောင်နိုင်တယောက် ၁၅ မိနစ်ခန့် တံခါးခေါက်လိုက်၊ လူခေါ်ခေါင်းလောင်းနှိပ်လိုက်ဖြင့် လုပ်သော်လည်း မိုးမ မနိုးနိုင်၊ ရုံးချိန်လည်း နောက်ကျ နေပြီ ဖြစ်သဖြင့် ဒီထက်ပို မစောင့်နိုင်တော့ပဲ၊ သူ့ကားဆီသို့ ထွက်လာခဲ့ရလေတော့သည်။ ဘေးအခန်းမှ ရဲကျော်ကလည်း မိုးမ တို့ အခန်းကို ခေါက်နေသည့် ကိုအောင်နိုင့်ကို ကြည့်ကာ၊ ဒီလူ ကဘယ်သူလဲ စောစောစီးစီး တံခါးလာခေါက်နေပြီး အခန်းထဲက မမ ကလည်း တံခါးလာမဖွင့်ပေး၊ ဧကန်န တော့ ဒီလူလည်း ငါ့လိုပဲ ဟို မမ ကို လိုးချင်နေတဲ့ကောင်ပဲ ဖြစ်မယ်။ ဟု တွေးနေလေသည်။

ရုံးဆီကို ကားမောင်းလာရင်းက ကိုအောင်နိုင်က မိုးမ မနေ့ညက ပြောခဲ့သည့် စကားတခွန်းကို ပြန်ကြားယောင်နေမိသည်၊ မိုးမ က ကျမ တို့ အချန်ကျရင် အဆင်ပြေသွားမှာပါ၊ အခုအချိန် မှာ မကောင်းပါဘူး၊ အခွင့်ကောင်းရရင် ကျမ ရှင့်ကို အသိပေးပါ့မယ်၊ ဆိုတာကိုပဲ ဖြစ်သည်။ ဆိုလိုသည်က မိုးမ မှာ သူ့အလိုးကို ခံဖို့ သဘောတူသည်ဟု ဆိုလိုတာလို့ပဲ တွေးလိုက်မိပြီး၊ နည်းနည်း တော့ စိတ်ပျော်သွားသည်။ သူ့မှာ မျှော်လင့်ချက် ရှိသေးတာပဲ။

မိုးမ ကို တပ်မက်လိုချင်နေကြသော ယောက်ျား သားများမှာ တော်တော်လေးကို နီးကပ်ပြီးမှ ဘယ်သူမှ မအောင်မြင်ခဲ့ကြပေ။ ရဲကျော် မှာ ကျောင်းသား တယောက်ဖြစ်သဖြင့် သူ့အခန်းမှ မနက် ရှစ်နာရီ ဆိုလျှင် ကျောင်းသို့ သွားရပြီ ဖြစ်သော်လည်း မိုးမ အခန်းတံခါးကို အခွင့်ရတိုင်း လှမ်းကြည့်နေဖြစ်လေသည်။ မိုးမ အခန်းတံခါးရွက် ကိုပင် သူ့နားကပ်ကာ အထဲက ဘာသံများကြားရမလဲ နားထောင်ကြည့်မိသေးသည်။ ဘာသံမှ မကြားရခြေ၊ နောက်တော့ ဝရံတာကို ပတ်ပြီး အထဲကို မြင်ရမလား လှည့်ပတ်ချောင်းသေးသော်လည်း ဘာမှ မမြင်ရသဖြင့် စိတ်ပျက်ပြီး ကျော်ငးသို့ ထွက်သွားရလေသည်။ ကျောင်းမှာလဲ မိုးမ အကြောင်းစဉ်းစား မိနေပြီး သူ့သူငယ်ချင်းများကို တောင် ပြောပြမိလေသည်။ သူ့သူငယ်ချင်းများက သူ့ကို ဆက်ကျိုးစားပြီး ရအောင်လုပ်ဖို့ ဝိုင်းအားပေးကြလေသည်။

မိုးမ မှာ နေလည်ခင်း ၂ နာရီလောက်မှ နိုးလာလေသည်။ မိုးမ လည်း ခေါင်းတွေခဲ ပြီး ကိုရင်ဦးမောင် က ကိုအောင်နိုင်ကားလာယူမယ် ဆိုတာ ပြောခဲ့တာကို သတိရလိုက်သည်။ သို့သော်လည်း ကိုအောင်နိုင် တံခါးလာခေါက်တာကို သူမသိလိုက်ခြေ။ ရေမိုးချိုးပြီး လဘက်ရည်တွက်သောက်ရင်း ညတုန်းက အဖြစ်အပျက်တွေကို မေ့ပြစ်ဖို့ ကျိုးစားလိုက်သည်။ သို့သော်လည်း  ဘယ်လိုမှ မဖြစ်နိုင်ခြေ။ ကိုအောင်နိုင်ရဲ့ လေပူနွေး တွေ သူ့လည်တိုင်ပေါ်မှာ ခံစားခဲ့ရတာတွေ၊ ကိုအောင်နိုင်ရဲ့ အထိအတွေ့တွေ၊ ကိုအောင်နိုင့် လီးမာမာကြီးနဲ့ သူ့ပေါင်တန်တွေကို ပွတ်ပေးခဲ့တာတွေ၊ နဲ့ ကိုအောင်နိုင်ရဲ့ တောင်းပန်ခယခဲ့တဲ့ အသံတွေကို ပြန်တွေးနေမိသည်။၊ ကိုအောင်နိုင့်လျှာကြိးနဲ့ သူ့စောက်ဖုတ်ကို ရက်ခဲ့ စုပ်ခဲ့တာတွေ ၊ အဲဒီအချိန်မှာ သူ့စောက်ဖုတ်ကလေးကလည်း အရည်တွေ ရွဲနေပြီး လိုချင်နေတာတောင် သူက အတင်းငြင်းဆန်ခဲ့တာတွေ။ နောက်ပြီး သူအရမ်းကို လိုချင် နေတဲ့အချိန် ကိုရင်ဦးမောင်တယောက် သူ့ကို လိုးမပေးနိုင်ခဲ့တာတွေ ပြန်တွေးနေမိပြီး၊ သူ့စိတ်ထဲ မှာ တော်တော့်ကို အနှောက်အယှက် ဖြစ်လာခဲ့ရသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း အခန်းထဲမှာ မွန်းကျပ်သလို ဖြစ်လာသဖြင့် အပြင်မှ လေ လေး ထွက်ရှုရအောင် ဝရံတာသို့ ထွက်လာခဲ့လေသည်။ ထိုအခါမှာ အောက် ဘက်ကင်းတဲ မှ ဥက္ကာ ကို လှမ်းမြင်လိုက်ရလေသည်။ မိုးမ သူ့ကိုယ်သူ ပြန်ပြီးထိန်းချူပ်နေရလေသည်။ သူ ဥက္ကာကို သွားပြီး မချင့်မရဲဖြစ်အောင် စချင်စိတ် ပေါ်လာသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ တကယ်လို့ သူစလိုက်ပြီးရင် နောက်ဆုံးတော့ သူပဲ စိတ်ခံစားရသည် မဟုတ်ပါလား။ ထို့ကြောင့်ပင် အခန်းထဲသို့ ပြန်ဝင်လာခဲ့လေသည်။ မိုးမ မှာ မနေ့ညနေ တခင်းလုံးမှ မိုးလင်းကာနီးအထိ ကာမ ရမက်တွေ နိုးဆွ ခံခဲ့ရပြီး ကာမ ဆန္ဒကိုလည်း ဖြေဖျောက်ခွင့် မရခဲ့ရသဖြင့် စိတ်အလိုမကျ ပဲ တမျိုးကြီး ဖြစ်ကာ ဘာမှ လည်း လုပ်ချင် ကိုင်ချင်စိတ် မရှိ သဖြင့် အိပ်ယာပေါ် ပြန်လှဲ ချရင်း မှိန်းနေရာ ခနတွင်းမှာပင် ပြန်အိပ်မောကျ သွားလေတော့သည်။

ကိုရင်ဦးမောင် တယောက် ရုံးမှ ပြန်လာပြီး အိပ်ယာပေါ်မှ မိုးမ ကို အသာလှုပ်နိုးတော့မှ ပဲ မိုးမ ပြန်နိုးလာခဲ့လေသည်။ မိုးမ မှာ နိုးသွားသည် နှင့်၊ ရုတ်တရက် ငိုချလိုက်မိလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က စိတ်က ပုံမှန်အနေအထား ပြန်ဖြစ်နေပြီမို့ မိုးမ ကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းကာ ယုယုယယ ပွေ့ချော့ရင်း ဘာဖြစ်လို့လဲ ဟု မေးရှာလေသည်။ မိုးမ က သူတနေ့လုံး ဘာမှ ကို မလုပ်ဖြစ်၊ ထမင်းဟင်းတောင် မချက်နိုင်ပဲ အိပ်ပဲ နေမိကြောင်း ပြောလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က ဘာမှ စိတ်မကောင်းဖြစ်မနေနဲ့ တို့ အပြင်ထွက်ပြီး စားသောက်ဆိုင်မှာ သွားစားကြရအောင်ဟု ပြောလိုက်လေသည်။ မိုးမ က ကိုရင်ဦးမောင် အရက်မသောက်ရဘူးဟု တောင်းဆိုလိုက်ရာ၊ ကိုရင်ဦးမောင်က သဘောတူလိုက်လေသည်။

မိုးမ က အချိန်ယူပြီး အဝတ်အစား များ ရွေးချယ်ဝတ်ဆင်ကာ မိတ်ကပ် များဖြင့်လည်း မျက်နှာကို ပြင်ဆင် ပြီး ည၈နာရီလောက်ကျမှ သူတို့ အိမ်မှ ထွက်ကာ၊ သူတို့ အနားရှိ ဈေးကြီး သားနားသော စားသောက်ဆိုင်တခုသို့ သွားကြလေသည်။ ရဲကျော် က သူတို့ ထွက်သွားသည်ကို လိုက်ကြည့်နေမိသည်။ မိုးမ တယောက် အနက်ရောင် ဝတ်စုံ၊ လည်ဟိုက်ဖြင့် အရမ်းကို လှနေ ပေသည်။ ရင်သား ဖွေးဖွေးကို သူ့လည်ဟိုက်အကျႌပေါ်မှ မြင်နေရရုံမက၊ ဆံပင်ပုံစံကလည်း လှ၊ မိတ်ကပ်လည်း ချယ်ထားသဖြင့် အရမ်းကို ချစ်စရာကောင်းနေလေသည်။ မိုးမ ဒရက်စ်မှာ ပေါင်လည် နား ထိသာ ရှည်သဖြင့် လှပသော ဒူး၊ ခြေသလုံးများကိုလည်း မြင်နေရလေသည်။ စားသောက်ဆိုင် မှ ယောက်ျား သားများလည်း မိုးမ အလှမှာ ရစ်မူး နေကြတာကတော့ အပြစ်ပြောစရာမရှိခြေ။

မိုးမ ရဲ့ ဘရာဇီယာကြိုး၊ ရင်သားမြောင်း၊ ပေါင်တန် တို့မှာ ဖြူဖွေး ဝင်းလဲ့ နေပြီး သူတို့ စားပွဲကိုလာမေးသော စားပွဲထိုးလေး ၏မျက်လုံးမှာ မိုးမ ကိုယ်ပေါ်မှ မခွာနိုင်ဖြစ်နေရသည်ကို ကိုရင်ဦးမောင် အလွန် သဘောကျနေလေသည်။ တခြားအမျိုးသား များ မိုးမ ကိုကြည့်ပြီး သရေယိုနေကြသည်ကို မြင်ရခြင်းက ကိုရင်ဦးမောင်အတွက် အထူးပင် ပီတိဖြစ် ကြည်နူးရလေသည်။ ထိုအတွက်ကြောင့်လည်း မိုးမ ကို ထိုကဲ့သို့ ဒရက်စ် မျိုး သူကိုယ်တိုင် ဝယ်ပေးထားခြင်းဖြစ်လေသည်။ မိုးမ မှာ နဂိုတုန်းက ရိုးရာဝတ်စုံ ရိုးရိုးလေးသာ ဝတ်စားခဲ့ရာမှ ကိုရင်ဦးမောင်ကြောင့် မော်ဒယ်မိန်းခလေးများလို ဝတ်ဆင်လာခဲ့သဖြင့် ချစ်စရာ၊ စွဲမက်စရာ ဆက်ဆီကျကျ ဖြင့် လှချင်တိုင်းလှနေလေတော့သည်။ ဘယ် ယောက်ျားသားမျိုးက မိုးမ ဆီမှ မျက်စေ့လွဲချင်ရှာပါ့မလဲ။

ညစာ စားပြီးတော့ သူတို့ လမ်းလျှောက်ပြန်လာကြတော့  ပန်းခြံတွေထဲ မှောင်ရိပ်ခိုကဲတတ်ကြတဲ့ ချစ်သူ နှစ်ဦးပမာ တယောက်ကို တယောက် တွန်းထိုးဆွဲယမ်းပြီး ပြန်လာခဲ့ကြလေသည်။

အိမ်ပြန်ရောက်ကြတော့ နှစ်ယောက်စလုံး အရမ်းကို စိတ်တွေထနေကြလေပြီ၊ ညတုန်းက လွတ်သွားခဲ့ရတဲ့ အချစ် သလင်းခေါ်ဖို့ အတွက် အိပ်ယာပေါ် အမြန်တက်ပြီး ချစ်ဗျူဟာခင်းဖို့ ပြင်ကြလေတော့သည်။
အခန်း ၂၃။ မိုးမ တို့ အိပ်ယာပေါ်မှ ရိုးပလေး ကစားနည်းအသစ်။

ကိုရင်ဦးမောင် က မိုးမ ကို အိပ်ယာပေါ်မှာ ဖက်တွယ်ရင်း ခေါင်းထဲ က အကြံကို အကောင်အထည်ဖေါ်ဖို့ ကျိုးစား နေလေသည်။ မိုးမ ကို အိပ်ယာပေါ်မှာ အပေါ်က တက်မိုးထားသဖြင့် ညဝတ်အကျႌပါးပါး အောက်မှ နို့ကြီးများ မှာ သူရင်ဘတ်မှာ ဖိကပ်နေပြီး မိုးမ လက်တွေက သူ့ပုခုံးပေါ်ကို သိုင်းဖက်ထားလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ လည်တိုင် နားရွက်ဖျားလေးများကို နမ်းစုပ်ရင်းက၊

" ကိုအောင်နိုင် ညတုန်းက ချစ်လေး အပေါ် တော်တော်ကဲခဲ့တာလား"

ကိုရင်ဦးမောင် ရင်ခွင်ထဲ ရောက်နေပြီး အရမ်းလည်း ဆာနေပြီ ဖြစ်သော မိုးမ ကတော့ ကိုအောင်နိုင်အကြောင်းစလာသည်ကို စိတ်မရှိပေ။ ကိုအောင်နိုင်က သူတို့ ရိုးပလေး မှာလည်း မဆန်းတော့ သည့် အကြောင်းအရာ ဖြစ်သဖြင့်  မိုးမ က ကိုရင်ဦးမောင် မေးခွန်းကို သူ့ကို ပြန်နမ်းရင်း တခစ်ခစ် ပြုံးရယ်ရင်း ဖြင့် ခေါင်းငြိမ့်ပြလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ ပေါ်မှ ခွာကာ အိပ်ယာပေါ်ပက်လက်လှဲချလိုက်ရင်း၊

" ချစ်လေးကရော၊ ကိုအောင်နိုင့် ကို သဘောကျလား၊ ကိုကို အိပ်ပျော်သွားတုန်း ကိုအောင်နိုင်က ချစ်လေးကို မလိုးဘူးလား"

ကိုရင်ဦးမောင့် နားရွက်ဖျားလေးကို ကိုက်လိုက်ရင်း မိုးမက၊

"ဘာလဲ ကိုကို က ဒီည အဲဒီရိုးပလေးကို ဆော့ချင်တာလား၊ ကိုကို မူးပြီး အိပ်ပျော်နေတုန်းမှာ ကိုအောင်နိုင်က ချစ်လေးကို လိုးတယ် ဆိုတဲ့ ရိုးပလေးလား"

မိုးမ က ကိုရင်ဦးမောင် အပေါ်တက်ခွကာ ကိုရင်ဦးမောင် အတွင်းခံဘောင်းဘီ ထဲ သူ့လက်ကလေး ထိုးထည့်ကာ ပူနွေးနေသော လီးကြီးကို ကိုင်ပြီး ဆွဲထုတ်ဖို့ ကျိုးစားလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က၊

" ဟင့်အင်း၊ ဒီည ကိုကို က တမျိုး ပြောင်းဆော့ချင်တယ် ချစ်လေး၊ ကိုကို အခု ပြောမဲ့ သူ နဲ့ ရိုးပလေး ကစားဖို့ အချစ်ကလေး သဘောတူ သလား ဆိုတာ၊ ကိုကို့ ကိုပြော"

မိုးမ က ကိုရင်ဦးမောင် ပေါင်ပေါ်ခွထိုင်ထားရင်း ကိုရင်ဦးမောင် လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ထားရင်းက  ကိုရင်ဦးမောင်ကို ငုံ့ကြည့်ကာ မျက်နှာကို ငုံ့ကာ နမ်းလိုက်ရင်းက၊

" ဟင်၊ ဘယ်သူလဲ၊ လူသစ်လား"

ဟု မေးလိုက်ရင်း ကိုရင်ဦးမောင် ရင်ဘတ်ကို သူ့လျှာကလေး ဖြင့် ရက်လိုက်၊ ကိုရင်ဦးမောင်နူတ်ခမ်းလေး ကို သူ့သွားလေး ဖြင့် မနာတနာ ကိုက်လိုက်လေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က နာသွားသဖြင့် အ ကနဲ အော်လိုက်ရင်း၊

"ဟုတ်တယ်၊ ကိုကိုတို့ တခါမှ ရိုးပလေး မကစားဘူးတဲ့လူတယောက်နဲ့ ကစားမယ်၊ ချစ်လေးက ဦးအောင်နိုင်တုန်းက တုန့်ပြန်သလိုပဲ တုန့်ပြန်ရမယ်၊ ကိုကို့ ကိုပြော လုပ်မလားမလုပ်ဘူးလားလို့"

"ဘယ်သူလဲ လို့ ချစ်လေးကို ပြောလေ၊ ချစ်လေး သိတဲ့လူလား"

" ဟုတ်ပ ချစ်လေး ကောင်းကောင်းသိတဲ့သူပဲ၊ ချစ်လေးနဲ့တောင် အမျိုးတော်သေးတယ်"

မိုးမ တယောက် ကိုရင်ဦးမောင်ကို ပွတ်သတ် ကိုင်တွယ်နေရာမှ ရပ်လိုက်ပြီး ကိုရင်ဦးမောင် နှင့် မျက်လုံးချင်းဆိုင်ကာ ကြည့်လိုက်သည်၊ ရုတ်တရက်လည်း အံ့အားသင့်သွားဟန်နှင့်။

"ဘယ်လို၊ ချစ်လေး နဲ့ အမျိုးတော်တယ်၊ ကိုကို ဘယ်သူ့ကို ပြောနေတာလဲ"

ကိုရင်မောင်က၊

"ချစ်လေး၊ ဒီည ကိုကိုရဲ့ ဖေဖေ၊ ချစ်လေးရဲ့ ယောက်္ခထီး ကြီးက ချစ်လေး ကို လိုးလိမ့်မယ်၊ ကိုကို က ကိုကိုတို့ အဲဒီအိမ်မှာ နေခဲ့ကတည်းက အဲဒီ ဟာ ကို စိတ်ကူးယဉ်ခဲ့ မိတာ၊ အဟိ၊ အားးးးး အဲဒီ အတွေး ကိုကို့ ကို အရမ်းကို စိတ်လှုပ်ရှားစေပြီး၊ ကိုကို အဲဒီ ယောက်္ခထီးနဲ့ ချွေးမ လိုးတဲ့ ရိုးပလေးကို အရမ်းကို လုပ်ချင်နေခဲ့တာ၊"

ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ ကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲယူပွေ့ဖက်ရင်းက ထိုစကားတွေကို ပြောနေတာဖြစ်ပြီး သူ့ရဲ့ မာတင်းလာတဲ့ လီးကြီးနဲ့လဲ မိုးမ ရဲ့ ပေါင်ကြားကို ဖိထိုးနေမိသည်။

မိုးမ က ကိုရင်ဦးမောင် ရင်ဘတ်ကို တွန်းဖယ်လိုက်ရင်း သူ့လက်သည်းကို ပါးစပ်ဖြင့် ကိုက်ရင်း တွေကြည့်နေလိုက်သည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ လက်မောင်းတွေကို လှမ်းကိုင်ဖို့ ကျိုးစားသော်လည်း မိုးမ က တွန်းဖယ်ပြစ်လိုက်ရင်း၊

"ဟင့်အင်း၊ ချစ်လေး မကြိုက်ဖူး၊ ချစ်လေး ကိုကို အဲဒီလောက်အထိ ဆိုးမယ်လို့ မထင်ခဲ့မိဘူး၊  ကိုကို မတရားဘူး၊ ချစ်လေး မလုပ်နိုင်ဘူး၊ အဲဒါကတော့ တရားလွန်သွားပြီ ကိုကို"

" ချစ်လေးကလဲကွာ၊ အဲဒါက စိတ်ကူးယဉ် ကစားတာပဲဟာ၊ တကယ်မှ မဟုတ်ပဲ၊ ရိုးပလေး ဂိမ်းလေကွာ၊ အဲဒါက ကိုကိုတို့ ကို ပိုပြီး အရသာရှိပြီး ပိုကောင်းတယ် ဆိုတာ ချစ်လေးလည်း အတွေ့အကြုံ ရှိခဲ့တာပဲ၊ ဘာဖြစ်လို့လဲကွာ"

မိုးမ မှာ လက်သင့်မခံနိုင်သေးပဲ၊ ဒီကစားနည်း ရိုးပလေးကို သူဘယ်လို တုန့်ပြန်ရမည်မသိကြောင်း မလုပ်သင့်ကြောင်းပြောသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က သူတို့ အရင်က သူ့အဖေအိမ်တွင် နေသည်ဟု ဟန်ဆောင်ပြီး အဲဒီ တောအတွင်းမှာ ဖြစ်သည်ဟု ကစားကြမည်ဟု ထပ်ပြောပြန်သည်။

ကိုရင်ဦးမောင်က လေသံပျော့ပျော့လေးဖြင့် မိုးမ ကို ဖျောင်းဖြ ပြောဆိုပြီး မိုးမကိုလည်း အသာအယာ ပွတ်သတ် နမ်းရှုံ့ရင်း စည်းရုံးလေရာ မိုးမ မှာ တဖြည်းဖြည်း စိတ်ဆိုး ပြေလာရလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က သူတို့ မင်္ဂလာဆောင် ပြီး၊ ပထမ ရှစ်လ လောက် အတူနေခဲ့ကြသည့် အချိန် ကို ပြန်ပြောင်း သတိယ အောင် ပြောနေလေသည်။ မိုးမ က ကိုရင်ဦးမောင် ရင်ခွင်ထဲ ပြန်ရောက်လာပြီး သူ့ခေါင်းလေးကို ကိုရင်ဦးမောင် ရင်ဘတ်ပေါ်မှေးတင်ထားလိုက်သည်။ မိုးမ လည်း ထိုအချိန်တုန်းက ကိုရင်ဦးမောင်တို့ အိမ်မှာ သူ့ အကို၊ ညီ၊ ညီမ တွေနှင့် အတူတူ နေခဲ့ကြတာကို ပြန်သတိရလာမိသည်။

ကိုရင်ဦးမောင် က မိုးမ စိတ်ပြေသွားအောင် ထိုသို့ ဟိုဟိုဒီဒီ ပြောရင်းက တဖြည်းဖြည်းနှင့် သူလိုသည့်ဘက် သို့ ဆွဲကာ ပြောလာခဲ့လေသည်။

" ကိုကို့ ဖေဖေ က ချစ်လေး ကို ချစ်တယ်မဟုတ်လား သူ့ချွှေးမလေးကို"

"အင်း"

" ချစ်လေး ကလည်း ကိုကို့ ဖေဖေ ကို ချစ်တယ်မဟုတ်လား"

" ဖေဖေ က ချစ်လေး အပေါ် အမြဲတမ်းကောင်းတယ်လေ၊ သူ့သမီး တယောက်လိုပဲ၊ ကိုကို့ ညီမ နဲ့ ချစ်လေး ကို အတူတူ လိုပဲ သဘောထားတာလေ၊ အဲဒီတုန်းက ကိုကို က မနာလို ဖြစ်လို့လား"

"ဟင့်အင်း ကိုကို က အတွေးထဲမှာ ပဲ ပုံဖေါ်နေခဲ့တာ"

"ဘာတွေကို ပုံဖေါ်နေတာလဲ ကိုကိုက"

" ကိုကို ဘာ ဆိုလိုမှန်း ချစ်လေးသိပါတယ်"

"ကိုကို ကလေ၊ ကိုကို့ စိတ်ကလေ အရမ်း ညစ်ညမ်းတာပဲ၊ "

"" တခါတုန်းက ဖေဖေ က ချစ်လေး အနားမှာ အရမ်းကပ်နေတာ သတိရမိတယ်၊ ချစ်လေးက မီးဖိုထဲမှာ ချက်ပြုတ်နေတာလေ၊ ချစ်လေးက အိမ်နေရင်း လက်ပြတ်အကျႌလေးနဲ့ ထမိန်က ပါးပါးလေး ဝတ်ထားတာလေ၊ သူ က ချစ်လေး အနောက်ကို ကပ်နေလိုက်တာ သူ့ဟာကြီးနဲ့ အချစ်လေး ဖင်ကြားကို ထောက်ထားပြီး သူ့လက်တွေက ချစ်လေး လက်မောင်းကို ပွတ်ပေးနေသလိုပဲ"

"မဟုတ်တာတွေ ပြောမနေနဲ့ ကိုကိုနော်၊ လုပ်ဇာတ်တွေ မခင်းနဲ့"

" တကယ်ပြောတာ၊ ကိုကို မညာဘူး၊ ချစ်လေး အဲဒီနေ့ က ဟင်းချို ချက်တာ လက်မှာ အပူလောင်သွားလို့ ဖေဖေက လိုးရှင်းတောင် လိမ်းပေးရသေးတယ်လေ၊ မှတ်မိလား"

" အော် အဲဒီဟာလား၊ အဲဒီတုံးက မတော်တဆ ဖြစ်သွားတော့ သူက ချစ်လေး ကို စိတ်ပူပြီး ဂရု စိုက်ပေးတာပါ"

"ချစ်လေးက ဖေဖေ နဲ့ သိပ်ကပ်ပြီး ကိုကိုထက်တောင် ဖေဖေ နဲ့ အချိန်တော်တော် ကြာ နေဖြစ်တယ်လေ၊ ဘာလို့လဲ ဆိုတော့ သူက အိမ်မှာနေတဲ့ အချိန် ပိုများတယ်မဟုတ်လား၊ ကိုကို တခါတလေ ချစ်တို့ နှစ်ယောက် ကို အတူတူ တွေ့ရတတ်တယ်လေ"

"အဲဒါက တော့ အဲဒီတုန်းက ကိုကို က ရုံးအလုပ်နဲ့ အရမ်း အလုပ်များနေတာလေ၊ တခါတလေ တနေ့ကို ၁၅နာရီလောက် လုပ်ပြီး မှ အိမ်ပြန်လာတာ၊ အဲတော့ ဖေဖေ က အိမ်မှာ တချိန်လုံးရှိနေတာဆိုတော့၊ နောက် ဇာနီ နဲ့ လဲ့လဲ့ လည်း ရှိတာပဲလေ"

"အင်း ချစ်လေး က  ဇာနီ တို့ ကိုသူရ တို့နဲ့လည်း ရင်းနှင်းတာပဲလေ၊ ဘယ်လိုကြောင့် ချစ်လေးက သူတို့နဲ့ တအားရင်းနှီးသွားရတာလဲ"

"တအိမ်ထဲ အတူတူ နေကြတဲ့သူတွေ အချင်းချင်း ရင်းနှီးတာပဲ ကိုကိုရယ် အဆန်းလား"

"ကဲ ဒါဆို ပြောပါအုန်း ကိုကို့ ဖေဖေ က ချစ်လေး ကို တခါမှ ထိဖို့ ကိုင်ဖို့ မကျိုးစား ဘူးလား၊ တကယ့်ကို တခါမှ မတခါဘူးလား၊ သူကျိုးစားလိမ့်မယ် ဆိုတာကိုတော့ ကိုကိုလောင်းရဲတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ချစ်လေးက တော့ ကိုကို့ ကိုပြန်ပြောမှာ မဟုတ်ဘူး"

မိုးမ က ကိုရင်ဦးမောင်ကို သူ့လက်သီးဆုပ်ကလေး ဖြင့် ထုနှက်ရင်း၊

"တော်တော့ ပေါက်ကရတွေ လျှောက်ပြောမနေနဲ့ ကိုကိုနော်"

" ကိုကို က ဖေဖေ့ အကြောင်းကို ချစ်လေးထက်သိပါတယ်ကွာ၊ တအိမ်ထဲ အတူတူ နေတဲ့ သူ့ရဲ့ ဆက်ဆီကျကျ ချောမောလှတဲ့ ချွေးမလေး အပေါ်မှာ သူ က ဘယ်လောက် တောင်မှ နှာတင်း နေလိုက်မလဲ ဆိုတာ ကိုကိုသိတာပေါ့၊ ဒါကတော့ ချစ်လေး သဘောပါ၊ ချစ်လေး မပြောပဲ နေတာပဲနေမှာ၊ ကိုကို ပြောတာ မှန်တယ်မဟုတ်လား ၊ ပြောစမ်းပါ၊ "

" သူဘယ်လို ချစ်လေး ကို ထိလို့ရမလဲ ဇာနီ နဲ့ လဲ့လဲ့ လည်း အိမ်မှာ တချိန်လုံး ရှိနေတာကို"

" လဲ့လဲ့ က စက်ချူပ်သင်တန်းကို တပတ်မှာ သုံးရက် သွားရတယ် လေ၊ ဇာနီ ကကျောင်းသွားရင် အဲဒီအချိန်မှာ တအိမ်လုံးမှာ အချစ်လေး တို့ နှစ်ယောက်ထဲ မဟုတ်ဘူးလား"

"တော်တော့ ကိုကို၊ တော်ပြီ၊ ချစ်လေး မဆော့တော့ဘူး အဲဒီ ဂိမ်းကို"
 အခန်း ၂၄။ ကိုရင်ဦးမောင် မိုးမ ကို အစ်နေခြင်း။

ကိုရင်ဦးမောင်က၊

" ဒီမှာ ချစ်လေး ကိုကို တို့ ဒီရိုးပလေး ဂိမ်း က ကိုကိုတို့ နှစ်ယောက် ချစ်ကြတဲ့အခါ မှာ ဘယ်လောက်ကောင်းတယ် ဆိုတာ ချစ်လေး သိပြီး ပြီပဲ၊ ကိုကို တို့ နှစ်ယောက် စလုံး ဒီဂိမ်းကို ကစားကြရင်းနဲ့ ချစ်လေး လည်း အမျိုးမျိုး အတွေ့အကြုံရပြီးပြီ၊ ကိုကို မေးတာကိုပဲ အမှန်တိုင်း ဖြေပေးပါလား၊ ကိုကို့ ဖေဖေ က ချစ်လေးကို ကိုကို မရှိတဲ့ အချိန်တွေမှာ မထိမကိုင်ဘူးလည်း ၊ အနည်းဆုံးတော့ အသားချင်းထိ မိအောင် မကျိုးစားဘူးလား"

မိုးမ တယောက် ငြိမ်နေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က လည်း မိုးမ စဉ်းစားနေသည့် မျက်နှာလေးကို သေခြာစွာ ကြည့်ပြီး အဖြေကို စိတ်ဝင်တစားစောင့်နေသည်။ မိုးမ က သူအဖေ ကို ဖေဖေ ဟု ခေါ်လေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင် ကပင် အဖေ ဟုသာ ခေါ်သည်။ မိုးမ အတွေးပျံ့လွင့်နေတာတွေတော့ ကိုရင်ဦးမောင်က၊

"ချစ်လေး အမှတ်ရလာပြီ မဟုတ်လား၊ ချစ်လေး ကိုကိုတို့ အိမ်မှာ နေတုန်းက အချိန်တွေကို ပြန်စဉ်းစားနေတယ် မဟုတ်လား"

"ဟင့်အင်း၊ ချစ်လေး က တွေးနေတာ ဖေဖေ က ချစ်လေးကို ဘယ်လောက် ဂရုစိုက်သလဲ ဆိုတာ၊ ဖေဖေ က ချစ်လေးကို အမြဲ ဘာလိုလည်း ဆိုတာ မေးတတ်သလို၊ မီးဖို ထဲမှာလည်း လဲ့လဲ့ မရှိလို့ တယောက်ထဲ ချစ်လေး လုပ်နေရင် လာပြီး ကူညီလုပ်ပေးတတ်တယ်၊ ဖေဖေ က အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ"

"အဲဒါတွေ ကိုကို စိတ်မဝင်စားပါဘူး၊ ကိုကို မေးနေတာက အဖေ က ချစ်လေးနားကို လာကပ်ပြီး ကိုကို ပြောသလို ဟိုလိုဒီလို နဲ့ ချစ်လေး အသားနဲ့ ထိအောင် ဘယ်နှစ်ခါလောက် ကျိုးစားသလဲ၊ ချစ်လေးကို ဟိုကိုင် ဒီကိုင် လုပ်သေးလား၊ ပြောစမ်းပါအုန်း၊ ကြည့် အဲဒီ ဟာတွေ မေးရင်းနဲ့ တောင် ကိုကို့ လီးကြီးမာလာရပြီ"

မိုးမ တယောက် ပြန်ငြိမ် ကျသွားပြီး သူမျက်နှာလည်း နည်းနည်းနီလာသည်။ နောက် သူ့လက်သီးဆုပ်ကလေးများဖြင့် ကိုရင်ဦးမောင် ကို ကလေးတယောက်လို ထုနှက်ရင်း၊

" ကိုကို ဘယ်လို ဖြစ်နေတာလဲ၊ ဘာဖြစ်လို့ ချစ်လေးကို တကယ် မဖြစ်တဲ့ဟာတွေ ကို လုပ်ကြံပြောခိုင်းနေ ရတာလဲ"

ကိုရင်ဦးမောင် က စိတ်ထဲမှာတော့ မိုးမ သူ့ကို လျိုထားသည်ဟုသာ တွေးနေမိသည်။ သူ့အဖေ က မိုးမ ကို ကပ်တော့ ကပ်မည်၊ သို့ရာ တွင် တဖြည်းဖြည်းချင်း ကျူံးသွင်း ဖို့ အကြံဖြင့် တဆင့်ခြင်း ကျိုးစားမည်၊ သို့သော်လည်း ထို အဆင့်သို့ မရောက်မှီ သူတို့ အိမ်ပြောင်းခဲ့ကြသဖြင့် ဘာမှ မဖြစ်ခဲ့ကြတာလား၊ သူအခု အပတ်မန့်ကို ပြောင်းမည်ဟု ပြောခဲ့စဉ်က မိုးမ တယောက် မပြောင်းချင်ခဲ့တာကိုလည်း သူသတိရ နေမိသည်။ မိုးမ က ထိုအခန်းသို့ ပြောင်းမည့်အစား သူ့ကို သာ ခရီးရှည်မောင်းပြီ။ အိမ်ပြန်လာဖို့ အကြံပေးသည်ကိုလည်း သူသတိရမိသည်၊ အဲဒါတွေ အကုန်လုံးက မိုးမ တယောက် သူ့အဖေနှင့် နီးနီးကပ်ကပ် နေချင်လို့ပဲ လို့ သူသံသယ ဖြစ်မိသည်။ ဒီကျောက်တုံးအောက်မှာတော့ ငါး ရှိကို ရှိရမည်၊ ဟု့ သူ့ဘာသာ ကောက်ချက်ချ ဆွဲမိလေသည်။ သူ့သံသယ  မှာ တွေးရင်းဖြင့် ပိုကြီးလာခဲ့ရသည်။ မိုးမ လက်သီးဆုပ်လေးများကို သူ့လက်ဖြင့် ဖမ်းဆုပ်လိုက်ရင်း မိုးမ ပါးလေးကို နမ်းရှုံ့ရင်းဖြင့်၊

"ချစ်လေး ကလည်းကွာ၊ ကိုကို့ ကိုပြောစမ်းပါ၊ ရှက်မနေပါနဲ့၊ ကိုကို မသိပဲ တခုခု ဖြစ်ခဲ့တယ်မဟုတ်လား၊ အဲဒါ ဆို ကိုကို ပျော်မှာပါကွ"

မိုးမ က ကိုရင်ဦးမောင် ရင်ခွင်ကို ဦးခေါင်းတိုးဝင်လိုက်ပြီး ကိုရင်ဦးမောင် နှာခေါင်းကို သူ့လက်ကလေး ဖြင့် လိမ်ဆွဲရင်း၊

"မဖြစ်ဘူး၊ မဖြစ်ဘူး၊  ဖေဖေနဲ့ ဘာမှ မဖြစ်ခဲ့ဘူး"

မိုးမ က ပြောရင်း ဆိုရင်း လက်သီးဆုပ်လေးဖြင့် သူ့ပုခုံးရင်ဘတ်တို့ ကို ထုနှက်ပြီး သူ့ပေါင်တန် တို့ဖြင့် ကိုရင်ဦးမောင်ကို ပွတ်သတ်လေသည်။

ကိုရင်ဦးမောင် ရဲ့ တက်ကြွမှုကတော့ အရှိန်မသေခြေ။ မိုးမ သူ့ကို ရှက်လို့ မပြောတာ၊ တခုခု ရှိကို ရှိရမည်ဟု သူ တွက်ထားလေသည်။ အခုတော့ လွှတ်ပေးလိုက်အုန်းမည်၊ မိုးမ သူ့ဘာသာ ပြောလာမည့် အချိန်ကိုသာ စောင့် တော့မည်ဟု တွေးလိုက်သည်။ အခု သူစတော့မည့် ရိုးပလေးဂိမ်း အသစ်က မိုးမ ကို ပိုပွင့်လင်းလာစေပြီး တနေ့ကျရင် မိုးမ ဖွင့်ပြောလာရမည်ဟု သူတွက်ထားလေသည်။ မိုးမ မျက်နှာအမူအယာကိုလည်း သူက အကဲခတ်လျှက်ရှိရာ၊ မိုးမ မျက်နှာအနေအထားမှာ ပုံမှန်မဟုတ်သည်ကို သူသတိထားမိသည်။ သူ သူ့အဖေ အကြောင်းမိုးမ ကို မေးနေချိန် တွင် မိုးမ မျက်နှာမှာ အတွေးတခု ပျံလွှင့်နေသလိုနှင့် ရှက်သလိုလို ကြောက်သလိုလို အမူအယာလေးလည်း ဖြစ်နေသည်ကို သူသတိထားမိသည်။ ကိုရင်ဦးမောင် ကလည်း သူ့အဖေအိမ်မှာ နေခဲ့စဉ်တုန်းက အကြောင်းကို ပြန်တွေးနေမိပြီး ထိုအချိန်က သူ့အိမ်မှာ သူမရှိပဲ မိုးမ ယောက်ျား သုံးယောက်နဲ့ နေရသည့် အချိန်တွေ ကို ပြန်စဉ်းစားကြည့်နေမိသည်၊ သူဘာလို့ ဒီရိုးပလေး ဂိမ်းကို အဲဒီကတည်းက ဘာလို့ စမကစားခဲ့သလဲ ဆိုတာ ကိုယ့်ကိုယ်ကို နောင်တရနေမိသေးသည်။ ဒါဆိုရင် အခုလောက်ဆို မိုးမ သူနှင့် ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ဖြစ်နေလောက်ပြီ ထင်သည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က အတင်းအကျပ် သဘောမျိုးလည်း မဟုတ် မိုးမ ကို ကြင်နာယုယ စွာဖြင့် ဆက်ပြောလေသည်။

" ချစ်လေး၊ ကိုကို က အဲဒီ အချိန်တုန်းက အလုပ် ထဲမှာ မြုပ်နှံပြီး တနေ့ကို ၁၅ နာရီလောက် သွားလုပ်နေတုန်း အိမ်မှာ ယောက်ျား သားသုံးယောက်နဲ့ အချိစ်က အိမ်မှာကျန်နေခဲ့ရတယ်လေ။ ကိုကို က အဲဒီကထဲက ချစ်လေးကို မေးချင်ခဲ့တာ၊ မမေးရဲခဲ့ဘူး၊ အခု ပြန်စဉ်းစားကြည့်တော့ တခါတုန်းက ကိုကို အလုပ်က နောက်ကျပြီးပြန်ရောက်တဲ့ တနေ့၊ ဆယ်နာရီလောက်ရှိပြီထင်တယ်၊ အဲဒီတုန်းက ချစ်လေးက ကိုသူရ အခန်းထဲမှာလေ၊ ချစ်လေး ပြောတာကတော့ သူက အိပ်ယာခင်းလိုလို့တဲ့ လဲ့လဲ့ က ဘယ်နားသွားထားလိုက်မှန်း မသိလို့ ချစ်လေးကို သွားပေးခိုင်းတာ ဆိုပဲ၊ အဲဒါမှတ်မိလား၊ အဲဒီ အချိန်တုန်းက ကိုကို ကြက်သည်းတောင်ထသွားတယ်၊ အဲဒီည ကိုကို တို့ ချစ်ပွဲဝင်ကြတော့ ကိုကို က ကိုယ့်ကိုယ်ကို ကိုသူရ လို့ စိတ်ထဲ မှာ တွေးပြီး ချစ်လေးကို လိုးခဲ့တယ်၊ အခုတော့ ချစ်လေးက ကိုသူရ နဲ့ရော ဇာနည် နဲ့ရော အရမ်းကို ရင်းနှီးနေတာပဲ၊ သူတို့ နဲ့ရော ပြောစမ်းပါအုန်း၊ ချစ်လေး ဘယ်လောက်အထိ ရင်းနှီးခဲ့သလဲ ဆိုတာကို၊"

မိုးမ လက်သည်းတွေက ကိုရင်ဦးမောင်ရဲ့ ရင်ဘတ်ပေါ်မှာကုတ်ထားပြီး၊ ကိုရင်ဦးမောင် ပြောသမျှကို မျက်နှာလေး ဖြူလျှော်လျှော် နှင့် နားထောင်နေလေသည်။ မိုးမ မျက်နှာပေါ်က အရိပ်အယောင်တွေက ကိုရင်ဦးမောင် ပြောနေတဲ့ စကားတွေကို ကြားရလို့ စိတ်ပူတာလား၊ စိတ်အနှောက်အယှက်ဖြစ်တာလား ဆိုတာ အပြောရခက်ပါသည်။ မိုးမ ရင်ခုံသံတွေကတော့ မြန်နေတယ် ဆိုတာကို သူ့ကိုယ်နဲ့ မိုးမ ကိုယ်တို့ ကပ်နေလို့ သူသိနေရပေမဲ့ မိုးမ ဘာတွေးနေတယ် ဆိုတာကိုတော့ မှန်းလို့ မရဘူး။ မိုးမ က ပုံမှန်ဖြစ်အောင် မျက်နှာကို အတတ်နိုင်ဆုံး ကြိုးစားပြီး ဟန်ဆောင် အပြုံးလေးနဲ့ ကိုရင်ဦးမောင် မျက်နှာကို လည်း စေ့စေ့မကြည့်ပဲနှင့်။

" အဲတော့ ကိုကို က ဒီည ကိုကို့ မိသားစု အကြောင်းကို ပြောဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်ပေါ့ ဟုတ်လား။ ကိုကို က သူတို့ ကို လွမ်းနေလို့လား၊ သူတို့ အကြောင်း ပဲ တွေးနေမိတာလား၊ ကိုကို က သိရောသိလား၊ မေးရော မေးဘူးလို့လား သူတို့က မိုးမ တို့ ကို ဖုံးလေး ဘာလေး ဆက်ဖေါ်ရသလား ဆိုတာကို၊ ကိုကို တခါမှ အဲဒါတွေ မေးဖို့ သတိမရခဲ့ဘူး မဟုတ်လား"

ကိုရင်ဦးမောင် တယောက် မိုးမ စကားကြောင့်  ဦးနှောက်စားသွား သည့်ပုံ မျက်နှာမှာ အထင်း သားပေါ်လာခဲ့သည်၊ မိုးမ ကို အံဩသလို ကြည့်လိုက်ရင်း၊

" သူတို့ က ချစ်လေးကို ခေါ်လို့လား၊ ကိုကို့ မှာက အချိန်မရှိဘူးလေ ချစ်လေး၊ ထားပါတော့ သူတို့က ချစ်လေး ကိုခေါ်တယ်၊ဒါပေမဲ့ ချစ်လေးက ကိုကို့ ကို ပြန်မပြောပြဘူးဟုတ်လား၊ ကဲ ပြောစမ်းပါအုန်း ဘယ်သူက ခေါ်လဲ"

မိုးမ က ကိုရင်ဦးမောင် ခေါင်းက ဆံပင်တွေကို သူ့လက်ကလေးနဲ့ ယုယုယယ ထိုးဖွ ပွတ်သတ်ပေးရင်းက၊

"ကိုကို့ အိမ်က လူတိုင်းက ခေါ်တယ်၊ တခါတလေ နေ့တိုင်းခေါ်တဲ့ အခါရှိတယ်။ ဒါပေမဲ့ အနည်းဆုံးတော့ တပတ်မှာ သုံး လေးခါလောက်တော့ ခေါ်တယ်။ လဲ့လဲ့ က သူ့အိမ်က ယောက်ျား တွေ အကြောင်းကို အတင်းပြော လေ့ရှိတယ်၊ တယောက်ခြင်း ကို လည်း အမြဲတမ်း ဝေဖန်တတ်တယ်၊ လဲ့လဲ့ က ကိုကို့ ကိုအရမ်းချစ်တယ်၊ ဒါပေမဲ့ ကိုကို က ဘယ်တော့မှ အိမ်မှာ မရှိဘူးလေ၊ သူ့ကို ချစ်လေးက ပြောတယ် ညနေဘက်ခေါ်လို့၊ ဒါပေမဲ့ အဲဒီအချိန်ဆိုရင် သူက အိမ်မှာ ထမင်းချက် ဟင်းချက် နဲ့ အိမ်က ယောက်ျားကြီးတွေကို ထမင်းပြင်ကျွေး ဆိုတော့ မအားတော့ဘူးလေ၊"

ကိုရင်ဦးမောင်က ပိုပြီးတော့ သိချင်လာသည်။

"ဆို တော့ အမျိုးသားတွေက ရော ဘာတွေ ပြောလဲ၊ ကိုကို့ ကို ပြောပြစမ်းပါအုန်း"

မိုးမ က ကိုရင်ဦးမောင် ရဲ့ ရင်ဘတ်မွှေးတွေကို မနာအောင် ဆွဲလိုက်ပြီး၊

"ဖေဖေ ကလည်း ကိုကို့ အကြောင်း အမြဲတွေးနေတာ၊ သူက ကိုကို အလုပ်အစဉ်ပြေရဲ့လား လို့ အမြဲမေးတယ်၊ နောက် မိုးမ တို့ အခုနေတဲ့ အပတ်မန့် မျာ ပျော်ရဲ့လား လို့လည်း မေးတယ်"

ကိုရင်ဦးမောင်က သိပ်မကျေနပ်၊

"သူတို့ က အဲလောက်ခေါ်ပြီးတော့ အဖေ ပြောတာက လည်း ဒီလောက်ပဲလား၊ ကိုကို့ ကို ဒီထက် ပိုပြီး မပြောပြ နိုင်ဘူးလား၊ ဖေဖေ က ဘာပြောသလဲ၊ နောက် ကိုသူရ နဲ့ ဇာနည် တို့ကရော ဘာတွေ ပြောသေးလဲ"

မိုးမ က နောက်သလို ပြောင်သလိုဖြင့်၊

"အမလေး၊ ချစ်လေး က အကုန်လုံးကို မှတ်ထားပြီး တလုံးမကျန် ပြန်ပြောရမှာလား၊ တော်တော့ ကိုကိုရာ၊ ကိုကို ဘာလို့ အဲလို ဇွတ်ကြီး ဖြစ်နေရတာလဲ"

ကိုရင်ဦးမောင် တယောက် ဘာပြောလို့၊ ဘာကို စဉ်းစားရမှန်းတောင် မသိဖြစ်သွားသည်။ သူ့စိတ်ထဲမှာ သူ့အိမ်က ယောက်ျား သုံးယောက်စလုံးနှင့် မိုးမ အကြောင်းကို စဉ်းစားနေမိသည်။ ထိုယောက်ျား သုံးယောက် တို့ မိုးမ ကို ထိဖို့ ကိုင်ဖို့ကျိုးစားသည်ဆိုတာမျိုးကို တွေးလိုက်သည်နှင့်ပင် ကိုရင်ဦးမောင် လီးကြီးမှာ မာလာရသည်။ သို့သော်လည်း သူ့ကိုယ်သူ ပြန်မေးမိသည်။ ဘာကြောင့်လဲ၊ ဘာကြောင့် အဲလို ဖြစ်ရတာလဲ၊ မိုးမ က တွန့်ဆုပ်ဆုပ်နဲ့ ရှက်တတ် သူ တယောက် ဖြစ်လေသည်။ ငါ့ရဲ့ စိတ်ကြောင့်ပဲ မဟုတ်တာတွေ လျှောက်တွေးနေမိတာပဲလား။

ကိုရင်ဦးမောင်က လိမ့်လိုက်ပြီး မိုးမ ပေါ်တက်မှောက်လိုက်သည်။ သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကို မိုးမ လည်တိုင် ၊ နားရွက် ဖာျးလေးများဖြင့် ရက်ရင်းက၊

"ကောင်းပြီ အချစ်လေး၊ ကိုကိုရယ် ကိုကို့ အဖေရယ်၊ ချစ်လေးရယ် ပဲ အိမ်မှာရှိကြတယ် ပေါ့၊ ချစ်လေးက ကိုကို အရင်တုန်းက အလုပ်လိုပဲ ညမိုးချူပ်မှ ပြန်ရောက်တတ်တယ်ပေါ့၊ အဖေက ချစ်လေး အခန်းကို တခုခု မေးမလို့ လာတယ်ပေါ့၊ ဒါပေမဲ့ ချစ်လေးက အခုလို ညဝတ်အကျႌပါးပါးလေး ကို အောက်ခံ ဘရာမပါပဲ ဝတ်ထားတယ်၊ ချစ်လေးရဲ့ နို့သီးခေါင်းလေး တွေက ထောင်မတ်လို့၊ ချစ်လေးက ရှက်ရွံ့ရွံ့ မျက်နှာလေးနဲ့ သူ့ကို ဘာလိုချင်လို့လဲ မေးမယ်၊ အဲဒီနေရာက နေ ကိုကို တို့ရဲ့ ရိုးပလေးဂိမ်းကို စမယ် အိုကေ၊ ကျေးဇူးပြုပြီး ချစ်လေး သူ့ကို ခေါ်နေကြလိုပဲ ဖေဖေ လို့ ကိုကို့ကိုခေါ်နော်"
 အခန်း ၂၅။ ရိုးပလေး ဂိမ်းအသစ်။

ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ ကို ပက်လက်လေး ဖြစ်အောင် တွန်းလိုက်ရင်း သူက အပေါ်မှမိုးကာ မိုးမ လည်ပင်း နားရွက်တို့ ကို သူ့နူတ်ခမ်းလေးဖြင့် ပွတ်သတ်ရင်း နမ်းရှုံ့ နေရင်းမှ၊

"ကောင်းပြီ အချစ်လေး အခု ကိုကို က ကိုကိုရဲ့ အဖေ နောက်ပြီးတော့ ချစ်လေးနဲ့ အိမ်မှာ နှစ်ယောက်ထဲ ကျန်ခဲ့တဲ့ အချိန်၊ ကိုကိုကလည်း ထုံးစံအတိုင်း အလုပ်က မိုးချူပ်မှ ပြန်လာတတ်တဲ့ နေ့တနေ့ပေါ့။ သူက ချစ်လေး အခန်းကို လာပြီးတော့ တခုခု လာမေးတာ အဲဒီ အချိန်မှာ ချစ်လေးကို အဲလိုမျိုး ညဝတ်အကျႌပါးပါး အောက်က ဘရာဇီယာမပါပဲ တွေ့သွားမယ်၊ ချစ်လေး နို့သီးခေါင်းတွေကလည်း ထောင်လို့ ပေါ့။ ရှက်လေးက ရှက်ပြုံးလေးနဲ့ သူ့ကို ဘာလိုချင်လို့လဲ မေးမယ်၊ ကဲ အဲဒီနေရာကနေ ကိုကို တို့ ဂိမ်းစမယ်၊ ဟုတ်လား၊ ကိုကို့ကို ချစ်လေး ကိုကို့ အဖေကို ခေါ်နေကြလိုပဲ၊ ဖေဖေ လို့ခေါ်နော်၊ ဟုတ်ပလား"

မိုးမ ကတော့ နှာခေါင်းလေး ကို ရှုံ့လိုက်ပြီး သူ့လက်သီးဆုပ်ကလေးများဖြင့် ကိုရင်ဦးမောင်ကို ထုနှက်ရင်းက၊

"ဟင့်အင်း၊ ချစ်လေး အဲဒီဂိမ်း မဆော့နိုင်ဘူး၊ မလုပ်ပါနဲ့ ကိုကိုရယ် မကောင်းပါဘူး"

"ချစ်လေးကလည်းကွာ စပြီး ကစားကြည့်လိုက်၊ ချစ်လေး ကြိုက်မယ် ဆိုတာ ကိုကိုပြောရဲတယ်၊ ချစ်လေး အဲဒီ အချိန်တုန်းက ကာလတွေကို ပြန်စဉ်းစားပြီး အဲဒီအချိန် ကို ပြန်ရောက်နေတယ်လို့ မှတ်လိုက်၊ နောက် ကိုအောင်နိုင် နဲ့တုန်းက လိုပဲ ချစ်လေးက တုန့်ပြန်လေကွာ၊ ဟုတ်လား၊ ကိုကို သွားမယ် ကိုကို က တံခါးဖွင့်ဝင်လာမယ်၊ ချစ်လေးက မှန်တင်ခုံရှေ့မှာ ဘီးတချောင်းနဲ့ ဆံပင်ရှင်းရင်း ရပ်နေမယ်၊ ပြီးရင် ဘာဆက်လုပ်မလဲ ကိုကို ပြောပြပေးမယ်"

မိုးမ မှာ ဘာပြောရမှန်းမသိ ဖြစ်နေချိန် ကိုရင်ဦးမောင်က အခန်းပြင်သို့ လျှောက်ထွက်သွားလိုက်လေသည်။ သူ့မှာ အပေါ်အကျႌမဝတ်ထားပဲ အောက်ပိုင်းက ဘောင်းဘီသာရှိလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က တံခါးကို ဖွင့်လိုက်ရင်းက၊

"ချစ်လေးက ရုတ်တရက် ကြောင်သွားမယ်၊ ကိုကို ဝင်လာတာတွေ့တော့ အဲဒီမှာ ကမန်းကတန်း ချစ်လေးရဲ့ နို့တွေကို လက်ဝါးနဲ့ ကာလိုက်မယ်၊ ကိုကို က ဆောရီး လို့ ပြောပြီး တံခါးကို ပိတ်လိုက်မယ်၊ ဒါပေမဲ့ အပြင်ကို မထွက်ပဲ နဲ့ ချစ်လေး နားကို လျှေက်လာမယ်၊ ကိုကို အနားကပ်လာတွေ့တော့ ချစ်လေးက ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ ဖြစ်နေမယ်၊ ဟုတ်ပလား၊ အိုကေ၊ ကိုကို နောက် ၂မိနစ်လောက်ဆို တံခါးဖွင့်ဝင်လာမယ်နော်"

ကိုရင်ဦးမောင် အခန်းပြင်ကို ထွက်သွားတော့ မိုးမ စိတ်နည်းနည်းတော့ ပေါ့သွားပြီး သူဘယ်လို တုံ့ပြန်ရမလဲ ဆိုတာကို စဉ်းစားနေမိသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ သူ့ကို ဖေဖေ ဟု၊ သူ့ယောက်္ခထီး ကြီးကို ခေါ်သလို ခေါ်စေချင်သည်။ ဦးအောင်နိုင် ဟု ခေါ်ပြီး သူနှင့် ချစ်ပွဲ ဝင်ခဲ့သလိုမျိုးဖြစ်လေသည်။ အခုတော့ မိုးမ မှာ တွန့်ဆုတ်ဆုတ် ဖြစ်နေသေးသည်။ နောက်ဆိုရင် တော့ ကိုအောင်နိုင် နဲ့တုန်းကလို အသားကျသွားမှာပါဟု ကိုရင်ဦးမောင်က တွက်ထားလေသည်။

မိုးမ မှာ မှန်ရှေ့မှာ ဘီးတချောင်းဖြင့်ရပ်လျှက် သူ့တကိုယ်လုံးလည်း တုန်ရီ အေးစက်နေပြီး သူဒီရိုးပလေးကို ဘယ်လို စခန်းသွားရမလဲ စဉ်းစားနေလေသည်။ သူက ဦးအောင်နိုင် ရိုးပလေးကို အသားကျနေခဲ့ပြီ ဖြစ်သော်လည်း ဒီ ရိုးပလေး အသစ်ကိုတော့ ကိုရင်ဦးမောင်တယောက် သူ့ကို ခိုင်းတာ တရားလွန်နေပြီလား ဒါမှ မဟုတ် ရိုးရိုး လေးကို သူက ပဲ ပုံကြီးချဲ့တွေးနေမိတာလား၊ မိုးမ စိတ်ထဲ ဘာတွေ တွေးနေသည်ကို မည်သူမှ မသိနိုင်ပါ။ အချိန်က စကားပြောပါလိမ့်မည်။ မိုးမ က သူ့ကိုယ်သူ မှန်ထဲ ကြည့်နေတုန်း ကိုရင်ဦးမောင်တယောက် အခန်းတံခါးဖွင့်ဝင်လာလျှင်၊ မိုးမ က သူ ဘယ်လို တုန့်ပြန်ရမလဲ စဉ်းစားနေတုန်း ကိုရင်ဦးမောင်က အခန်းတံခါးဖွင့်ကို သူ့ကို စိုက်ကြည့်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ မိုးမ က ကိုရင်ဦးမောင် ကို ပြန်ကြည့်လိုက်ရင်း လက်တွေကို သူရင်သားတွေ ပေါ်ဖုံးကာလိုက်သည်။ တကယ့်ကို တခြားလူတယောက် အခန်းဝက လာရပ်ကြည့်နေတာ ခံစာလိုက်ရသလို ရှက်သွေးဖြန်းသွားချိန်၊ ကိုရင်ဦးမောင်က၊

"ဟေ့ ကောင်မလေး ငါ အိပ်လုပ်မပျော်ဘူး ကွယ်၊ အပျင်းပြေနင်နဲ့ စကားပြောမလို့လာတာ၊ အဆင်ပြေရဲ့လား နင့်ကို အနှောက်အယှက်ပေးသလို ဖြစ်နေသလား"

မိုးမ တယောက် တခစ်ခစ်နှင့် ရုတ်တရက် ရီချလိုက်မိလေတော့သည်။  ဘာကြောင့်လည်းဆိုတော့ သူ့ယောက်ခထီးကြီးကလည်း သူ့ကို အဲလိုပင်ခေါ်တတ်သောကြောင့် ဖြစ်လေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က စိတ်ပျက်လက်ပျက်ဖြင့်၊

"ဘာလို့ ရီတာလဲ အချစ်ရာ၊ ချစ်လေး အဲလို ရပ်နေတုန်း ကိုယ့်အဖေ ဝင်လာရင် လည်း ချစ်လေး အဲလိုပဲ အားရပါးရ ရီမှာလား"

မိုးမ က တခစ်ခစ် ရီရင်း ကိုရင်ဦးမောင်ကို ပြောင်ချော်ချော် အပြုံးဖြင့် ပြန်ပြောလေသည်။

"ကိုကိုက ချစ်လေးကို အဲလို ခေါ်လိမ့်မယ်လို့မှ မတွက်ထားတာ၊ ဖေဖေ ကလည်း ချစ်လေးကို အဲလိုခေါ်တယ်လေ။ ကိုကို က ကြိုမပြောထားတော့ အဲလို ရုတ်တရက် ချစ်လေးကို ခေါ်လိုက်တော့ ကိုကို့ ကြည့်ရတာ အဖိုးကြိးအိုလေး လို ဖြစ်သွားလို့လေ ခစ်ခစ်"

ကိုရင်ဦးမောင်က အခန်းပြင်သို့ ပြန်ထွက်သွားပြီး သူပြန်ဝင်လာမယ် အဲဒီအတိုင်းပဲု ပြောမယ်၊ မိုးမ က သဘာဝကျကျ ပြန်တုန့်ပြန်လို့ ပြောလိုက်လေသည်။

နောက်တခါ ကိုရင်ဦးမောင် ပြန်ဝင်လာပြီး ခုနအတိုင်းပြောတော့ မိုးမ က ရီချင်စိတ်ကို ထိန်းရင်း၊

"ဟုတ်၊ ဒါပေမဲ့ ဖေဖေ အခုက အိပ်ချိန်ရောက်ပြီလေ၊ ကျမ အိပ်ယာဝင်တော့မလို့"

ဟုပြန်ပြောလိုက်လေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က ဆက်လျှောက်လာပြီး မိုးမ နားကပ်လာရာ မိုးမ က သူ့မျက်နှာကို ကြည့်ရင်း အနောက်သို့ ဆုတ်လိုက်လေသည်။ သို့သော်လည်း မိုးမ နောက်မှာ မှန်ချပ်သာ ရှိတော့သဖြင့် နောက်ထပ်ဆုတ်၍မရတော့ခြေ။ ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ ၏ အဝတ်ကင်းမဲ့နေသော ပုခုံးသားလေး ပေါ်လက်တင်လိုက်ရင်း၊

"ကောင်မလေး နင့်ကို ဒီလို အဝတ်အစားမျိုးနဲ့ တခါမှ မတွေ့ရဖူးဘူး၊ နင်က အရမ်းလှတာပဲ၊ ငါ့သား က တော်တော်ကံကောင်းတဲ့ကောင်ပဲ"

မိုးမ က စကားပြန်မပြောပဲ ခေါင်းလေးကို အသာငုံ့ကာ လက်ထဲမှ ဘီးကို မှန်တင်ခုံပေါ်သို့ အသာတင်လိုက်လေသည်။ မိုးမ ရင်တွေကလည်း သူ့ယောက်္ခထီးကြီး သူ့ရှေ့တကယ်ရောက်နေသလို၊ ရင်တွေ တဒိုင်းဒိုင်း ခုန်လာလေသည်။

ကိုရင်ဦးမောင်က သူ့လက်ဖဝါးကို မိုးမ ပုခုံးပေါ်မှ လက်မောင်း လက်ကောက်ဝတ်အထိ ပွတ်ပေးရင်း မိုမ လက်ချောင်းလေးတွေကို ဆုပ်ကိုင်ရင်း သူ့ဆီသို့ မိုးမ ကို ဆွဲယူလိုက်လေသည်။ မိုးမ မှာ ထိုအချိန်တွင် ဘယ်လို တုန့်ပြန်ရမှန်းမသိသဖြင့် စကားတခွန်းမှ မဆိုပဲ နေလိုက်လေသည်၊ ကိုရင်ဦးမောင်က သူ့လက်ချောင်းတွေကို မိုးမ ပုခုံးသားလေးများက တဆင့် မိုးမ ရင်သားဆီသို့ ဖြည်းဖြည်းချင်း ပွတ်လာလေသည်။ မိုးမ က ဘာမှ မပြော မလှုပ်ရှားသဖြင့် ကိုရင်ဥိးမောင် က စိတ်တိုသွားပြီး၊

"ချစ်လေးကို အဖေ က အဲလို နို့တွေ လာကိုင်တာကို ဘာမှ မပြောပဲ နေမှာလား"

ဟု မေးလိုက်ရာ၊ မိုးမ က ခေါင်းကို ငုံထားလျှက်ကပင် တိုးတိုးလေး၊

"ချစ်လေး တကယ့်ကို ဘာပြောရမယ်၊ ဘယ်လိုတုန့်ပြန်ရမယ် မသိတာ ကိုကို"

ဟုပြောလိုက်ရှာသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က ။

"အိုကွာ ချစ်လေးကလည်း၊ ကိုယ့်အဖေ က တကယ် ဝင်လာပြီး ချစ်လေးကို အဲလိုလုပ်နေတယ်လို့ စိတ်ထဲမှာ တွေးပြီးတော့ တကယ်ဖြစ်လာရင် ဘယ်လို တုန့်ပြန်မလဲ ဆိုတာကို ပါ ဆက်စဉ်းစားထားလိုက်လေ"

မိုးမ က ရှက်သွေးဖြန်းလျှက်၊

"ချစ်လေးက ဘယ်လို တုန့်ပြန်ရမှာလဲ၊ တကယ်ဆိုရင် ချစ်လေး အရမ်းကို လန့်သွားမှာ၊ တကယ်သာ ဆိုရင် ချစ်လေး က မယုံကြည်နိုင်လောက်အောင်ဖြစ်သွားပြီး တကယ်လား အိပ်မက်လားလို့တောင် ထင်သွားမှာ ၊ တုန့်ပြန်ဖို့တောင်မေ့သွားမယ်ထင်တယ်၊ ချစ်လေး မေ့လဲချင်တောင် လဲသွားမှာ"

ကိုရင်ဦးမောင် စိတ်ညစ်သွားပြီး သက်ပြင်းချလိုက်သည်၊ နောက်တော့။

' အင်း ဒါဆိုရင်လည်း ဇာတ်လမ်းပြောင်းမယ်၊ ချစ်လေး က အိပ်တော့၊ အရမ်းကို အိပ်မောကျနေတော့၊ အဖေ က အိပ်ယာပေါ်တက်လာပြီး ချစ်လေး စောင်ကို လှန်ပြီး ချစ်လေးကို ဟိုကိုင်ဒီကိုင် ကိုင်မယ်၊ ချစ်လေးက ကိုကိုလို့ ထင်ပြီး ဘာမှ မပြောပဲ မျက်လုံးကို မှိတ်ထားပြီး သူ့ကို လုပ်ချင်တာ လုပ်ခွင့်ပေးထားမယ်၊ နောက်ဆုံး သူက ချစ်လေး အတွင်းခံ ဘောင်းဘီကို ချွတ်ပြီး ချစ်လေး ပိပိလေးကို နမ်းမယ် ဟုတ်ပလား"

မိုးမ က နည်းနည်း စိတ်သက်သာရသွားပြီး၊

"ကောင်းတယ် အဲဒါက ပိုကောင်းတယ်၊ ချစ်လေး ဘာမှ ပြောစရာ မလိုတော့ဘူး၊ ချစ်လေးက အရမ်းအိပ်မောကျနေမယ်၊ ကြိုက်တယ်"

မိုးမ က အိပ်ယာပေါ်တက်လိုက်သည်၊ နောက်တော့ စောင်ကို ခြုံလိုက်ရင်း က သူ့ပေါင်တို့ ရင်သားတို့ ကို တစွန်းတစ ပေါ်အောင် အနည်းငယ်လှန်လိုက်ပြီး ။

"ကဲ ကိုကို က အခန်းထဲ ဝင်လာပြီး ချစ်လေးကို အဲဒီပုံစံနဲ့ တွေ့သွား၊ နောက် စိတ်လှုပ်ရှားသွားပြီး ကုတင်ပေါ်တက်လာ၊ ချစ်လေးကို ကိုင်၊ ချစ်လေးက အိပ်ပျော်နေမယ်၊ ချစ်လေးက ကိုကို့လီးကြီး ချစ်လေး ဟာလေးထဲ ထည့်လိုက်မှ အိပ်ယာက နိုးလာမယ်"

"ဟုတ်ပီ ၊ ကောင်းတယ်။ အခု ကိုကို ထွက်သွားပြီ။ ပြန်ဝင်လာမယ်၊ ချစ်လေးကို တွေ့တာနဲ့ အဖေက လီးကြီးတောင်လာပြီး ချစ်လေးကို လျှောက်ကိုင်မယ်၊ ချစ်လေး က ဟိုလွန့်ဒီလူးလုပ်လို့ရတယ်၊ အိပ်ပျော်နေရင်းနဲ့လည်း ငြီးနေလို့ရမယ်၊ ဟုတ်ပလား"

"စိတ်မပူနဲ့တော့ ချစ်လေး သိပြီ ဘယ်လို အက်ရှင်းပေးရမယ်ဆိုတာ၊ ကိုကို့ ကိုလည်း ဖေဖေ့ကို ခေါ်သလို ဖေဖေ လို့ ခေါ်ရမယ် မဟုတ်လား၊ ကိုကို စိတ်ကျေနပ်အောင် ချစ်လေး လုပ်ပေးမယ် ဟုတ်ပလား၊ ကဲ ခုထွက်တော့သွားတော့၊ ခုမှ နည်းနည်း စိတ်ဝင်စားစရာကောင်းလာပြီ ခိခိ"

ကိုရင်ဦးမောင် အခန်းပြင်ထွက်သွားပြီး ခနနေတော့ ပြန်ဝင်လာခဲ့လေသည်။

တကယ်တော့ အလွန်ကို စိတ်လှုပ်ရှားစရာ အကွက်ဖြစ်ပါသည်။ ယောက်္ခထီးကြီးက ချွေးမ လေး အိပ်ပျော်နေသည့်အခန်းထဲ ညကြီးဝင်လာပြီး၊ ချွေးမချောတယောက် ဟိုပေါ်ဒိပေါ်နှင့် အိပ်ပျော်နေတာကို မြင်ရသည့်အခန်းလေ။မိုးမ ရဲ့ ဝင်းမွတ်နေတဲ့ ပေါင်လုံးကြီးတဖက်က လည်း ပေါ်လို့၊ လက်မောင်းသားတွေက လည်း ဝင်းမွတ်အိစက်နေသည်။ ဆံပင်နက်နက် အုပ်ကြီးကလည်း ပြေလျှော့ကာ တချို့က ခေါင်းအုံးဘေးမှ ကုတင်ဘေးသို့ ဖားယားကျနေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင် အတွေးမျက်လုံးထမှာ သူ့အဖေ က သူ့ချွေးမ ချောရှိရာသို့ ဝင်လာနေသည်ဟု ခံစားမိလိုက်လေသည်။