မဲခေါင်ရဲ့ မဟေသီ 2
အင်ဒိုနီးရှား နိုင်ငံ ဘာလီကျွန်း
ရဲတပ်ဖွဲ့ ရုံး အတွင်း
ဘရစ်တနီဘလက်ကို ရဲတွေ ၀ိုင်းပြီး မေးခွန်းတွေ မေးနေကြသည် ။
သူမ ဖြေပေမယ့် သူတို့က မယုံကြည်ကြဘူး ။
ဘာကြောင့်လဲ ။
ဘော်ဒီဂတ်လို့ ယူဆရတဲ့ စိုင်းအွတ်ကြီးရဲ့ အလောင်းနားမှာ သေနတ်တွေ့လို့ ။
သေနတ်က တရားမဝင် ခိုးကိုင်ဆောင်တဲ့ သေနတ် မဟုတ်လား ။
မဲခေါင်မြေခွေးသည် ဆေးရုံမှာ သတိမရ..ဒါဏ်ရာပြင်းထန်လို့ ဆရာဝန်တွေက အသက်လု ကုသနေ
ကြဆဲဘဲ ။
ရဲတွေ စုံထောက်တွေက မဲခေါင်မြေခွေးသည် ဘယ်သူလဲ..ဘယ်ကလဲ...သိလိုကြသည် ။ ရန်သူရှိသလား
လာပစ်ခတ်သူတွေကို သိလား....ရန်စရန်ညှိုး ရှိလား ဆိုတာတွေကို ထပ်ခါတလဲ ဘရစ်တနီဘလက်ကို
မေးကြသည် ။
ဘန်ကောက်မြို့ကနေ ပျံသန်းတဲ့ လေယာဉ်ကြီးပေါ်မှာ စိုင်းထူး ကျန်းကျန်းနဲ့ နန်းစံမောင်တို့ လိုက်ပါ
နေသည် ။ ဦးတည်တဲ့နေရာက အင်ဒိုနီးရှား နိုင်ငံ ဘာလီကျွန်းကို ။
စိုင်းထူးသည် သူ့ဘောစိ မဲခေါင်မြေခွေးကို ဘယ်သူ လုပ်ကြံသတ်ဖြတ်သလဲ ဆိုတာကို သိချင်နေသည်။
သတင်း ကြားကြားချင်း သူတို့ရဲ့ နယ်မြေဒေသ ရွှေတြိဂံနယ်မြေကို ချက်ချင်း ဖုန်းဆက်ပြီး စုံစမ်းခိုင်း
သည် ။မဲခေါင်မြေခွေး ဘာလီမှာ ရှိတာ ဘယ်သူတွေ သိသလဲ....သူ့ကို ဘယ်သူတွေ စိတ်ဝင်စားနေသ
လဲ ဆိုတာတွေကို သူ့လူရင်းတွေကို စုံစမ်းခိုင်းသည် ။
မဲခေါင်မြေခွေးသည် ပွဲချင်းပြီး မသေပေမယ့် ကျည်ဆံတွေ တော်တော်များများက သူ့ကိုယ်ထဲမှာ ရှိနေ
တဲ့အတွက် အခြေအနေက စိုးရိမ်ရသည် လို့ ဘရစ်တနီဘလက်က ဖုန်းနဲ့ ပြောပြသည် ။
စိုင်းထူးသည် မဲခေါင်မြေခွေးကို လုပ်ကြံသတ်ဖြတ်တဲ့ လူတစုကို တွေ့ရာသင်းချိုင်း ဓါးမဆိုင်း ဆိုသလို
ချက်ချင်း တန်ပြန် လက်တုံ့ပြန်ဖို့ အဆင်သင့်ဘဲ ။ ဘယ်သူလုပ်ကြံသလဲ ဆိုတာကို သူ သိဖို့ဘဲ အ
ရေးကြီးသည် ။
သက်တော်စောင့် လုံလုံလောက်လောက် မရှိဘဲ ခပ်ပေါ့ပေါ့ သွားလာတဲ့ သူ့ဘော့စ်ကို စိတ်ထဲကနေ
အပြစ်တင်နေမိသည် ။
ဘာလီကျွန်းလေဆိပ်မှာ သူ့လူတွေက လာစောင့်ကြိုနေသည် ။
ရောက်ရောက်ချင်း စိုင်းထူးက သူ့လူတွေကို ဆွဲထိုးဖို့ လုပ်သည် ။ " မင်းတို့ ဘာကြောင့် ဗိုလ်ချုပ်ကို
မကာကွယ်သလဲ....ခွေးမသားတွေ...." လို့ အော်ဟစ်ဆဲဆိုသည် ။ ဘာကြောင့် စိုင်းအွတ် တယောက်ထဲ
သူ့အနောက်က လိုက်သလဲ.....လို့ အပြစ်တင်သည် ။
သူ့လူတွေကလည်း မဲခေါင်မြေခွေးက စိုင်းအွတ် တယောက်ထဲကိုဘဲ လိုက်စေချင်သည်...မလိုက်နဲ့လို့
တားတဲ့အတွက် မလိုက်ကြတာ လို့ တောင်းပန်ကြသည် ။
ဟိုတယ်ခန်းမှာ ဘရစ်တနီနဲ့ စိုင်းထူးတို့ တွေ့ဆုံကြသည် ။
ကျန်းကျန်းသည် ဘရစ်တနီကို မျက်လုံးချင်း မဆုံမိအောင် လွှဲဖယ် ရှောင်ရှားနေသည် ။ စိုင်းထူးက ဘရစ်တနီကို အဖြစ်အပျက်ကို အသေးစိတ် မေးသည် ။ ဘရစ်တနီ အနေနဲ့က ဝေးလွန်းတဲ့ စပိဘုတ်
ပေါ်က ရန်သူတွေရဲ့ ပုံပန်းကို ဘယ်လိုမှ မပြောပြနိုင်ဘူး ။
မောင်းပြန်သေနတ်တွေနဲ့ ပစ်ခတ်တာကြောင့် အသက်ဘေးက လွတ်မြောက်ဖို့ဘဲ အဓိကထားပြီး ပြေး
ကြရလို့ ဘာမှ မပြောပြနိုင်ဘူး ။
သူတို့ ဘာလီမှာ ရှိတာ ဘယ်သူတွေ သိသလဲ လို့ စိုင်းထူးက မေးလိုက်တဲ့အခါ ဘရစ်တနီက ထိုင်း
က မဲခေါင်မြေခွေးရဲ့ လေယာဉ်လက်မှတ် ဝယ်နေကြ အေးဂျင့် သိသည်...သူနဲ့ မဲခေါင်မြေခွေး ဖုန်း အကြိမ်ကြိမ် ပြောကြသည်..ဥရောပ ခရီးစဉ်အတွက် မဲခေါင်မြေခွေးက ဒီအေးဂျင့်နဲ့ တိုင်ပင်ဆွေးနွေး
သည် လို့ ရှင်းပြသည် ။
ဘရစ်တနီက လာလုပ်ကြံသတ်ဖြတ်တဲ့ လူတစုကိုရော သူတို့ကို စေခိုင်းတဲ့ ရန်သူကိုရော အပြတ်အသတ် ချေမှုန်းပစ်ဖို့ စိုင်းထူးကို ပြောသည် ။
စိုင်းထူးက " စိတ်ချ....ဘရစ်တနီ.....ငါ့တာဝန်ထား......ငါကိုယ်တိုင်ငါ့လက်နဲ့ သူတို့ကို ဇီဝိန်ချွေပစ်မယ်
အရေးကြီးတာက ငါ့ဗိုလ်ချုပ် ပြန်သတိရလာဖို့ဘဲ ......" လို့ ပြန်ပြောလိုက်သည် ။
ကျန်းကျန်းနဲ့ ဘရစ်တနီတို့ ပထမဦးဆုံး ဆုံမိကြတာ ဖြစ်သည် ။
ကျန်းကျန်းလည်း မဲခေါင်မြေခွေးက ငါ့ကို ချန်ခဲ့ပြီး ဘာကြောင့်များ ဒီ အင်္ဂလိပ်မကို တန်းတန်းစွဲသွားခဲ့ပါလိမ့် ဆိုတဲ့ စူးစမ်းတဲ့ အကြည့်တွေနဲ့ ဘရစ်တနီကို ကြည့်သည် ။ သူတို့ နှစ်
ယောက် မိတ်ဆက်ကြပြီးနောက် ခင်ခင်မင်မင် စကားတွေ ပြောဆို ဆက်ဆံကြတာကို စိုင်းထူး တွေ့ရ
သည် ။
မဲခေါင်မြေခွေးသည် ခွဲစိတ်ပြီးလည်း သတိပြန်မရသေး ။ သူ့အသက်အန္တရယ် စိုးရိမ်ရဆဲ ဖြစ်သည် လို့
သိရတဲ့အခါ ကျန်းကျန်းနဲ့ ဘရစ်တနီတို့ မျက်ရည်ပေါက်ပေါက်ကျကြသည်ကို စိုင်းထူး တွေ့နေရသည်။
ဆေးရုံခန်းမှာ သူတို့ တညလုံး ထိုင်စောင့်ကြည့်နေခဲ့ကြသည် ။ မဲခေါင်မြေခွေး ကတော့ သတိပြန်မလည် ။
စိုင်းထူးက ဘရစ်တနီကို ဟိုတယ်ပြန်နားခိုင်းလိုက်သည် ။ ကျန်းကျန်းကိုလည်း ဟိုတယ်ပြန်ဖို့ ပြောလိုက်ပေမယ့် သူတို့ နှစ်ယောက်လုံးက ဆေးရုံခန်းမှာဘဲ စောင့်ချင်သည် လို့ ပြောကြသည် ။
စိုင်းထွန်းလည်း သူတို့နှစ်ယောက်အတွက် လုံခြုံရေး စီမံချက်တွေ လုပ်ခဲ့ပြီး ဟိုတယ်ကို ပြန်လိုက်သည် ။ ထိုင်း မြန်မာနယ်စပ်က သူ့အကို စိုင်းထွန်းနဲ့ ဖုန်းပြောချင်လို့ ။
စိတ်ထဲမှာ မကျေလည်တာလေးတွေကို အကိုနဲ့ တိုင်ပင်ပြီး လုပ်သွားတဲ့ တရားခံကို ရှာဖွေဖို့ သူ ဖုန်း
ပြော တိုင်ပင်ချင်လို့ပါ ။
ဟိုတယ်ခန်းထဲကို သူ ဝင်လိုက်တော့ ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာတဲ့ နန်းစံမောင်နဲ့ တိုးသည် ။
" ဟင်....ကိုစိုင်း..."
" စံမောင်...ကျန်းကျန်းက ပြန်နားဖို့ ပြောတာ မရဘူး...ဆေးရုံခန်းမှာဘဲ စောင့်မယ် ဆိုလို့ ငါ ပြန်လာ
တယ်..ငါ ဖုန်းခေါ်စရာ ရှိလို့......"
နန်းစံမောင်သည် မျကနှာသုတ်ပုဝါကြီးကို ကိုယ်အလည်မှာ ပတ်ထားသည် ။ ပေါင်တန်ဖြူဖြူတွေက ဝင်း
ထင်းနေသည် ။
စိုင်းထူးလည်း ရေချိုးပြီးခါစ သန့်စင်လတ်ဆတ်နေတဲ့ နန်းစံမောင်ကို သေချာ စိုက်ကြည့်ပြီး စိတ်တွေ
ထန်သွားသည် ။
" နင် တော်တော် လှတာဘဲ စံမောင်...."
" အာ..ကိုစိုင်းကလဲ....အရေးထဲ......"
" တကယ် ပြောတာ....."
" ခဏ.....စံမောင် အဝတ်လဲလိုက်အုံးမယ်....."
" ဟိတ်....မလဲနေနဲ့...မလိုအပ်ဘူး...လာစမ်း.....ဒီကို......."
မဲခေါင်မြေခွေး သေနတ်ပစ်ခံရတယ် လို့ သိရတဲ့ မနက်ထဲက စိတ်တွေ ပူပင် နောက်ကျိပြီး ဘာလီကို
လိုက်ကြဖို့ စီစဉ်နေခဲ့ရတာကြောင့် ကျန်းကျန်းနဲ့ နန်းစံမောင်တို့ကို မလိုးဖြစ်တော့ဘူး ။
အခု နန်းစံမောင်ကို ကြည့်ပြီး စိတ်တွေ သောင်းကျန်းလာတာနဲ့ စိုင်းထူးလည်း နန်းစံမောင် ကိုယ်မှာ ပတ်ထားတဲ့ မျက်နှာသုတ်ပုဝါကြီးကို ရုတ်တရက် ဆွဲဖြည်ချလိုက်သည် ။
" အို့......ဟာ........"
နန်းစံမောင် ကိုယ်တုံးလုံးကြီး ဖြစ်သွားသည် ။
" လာဟာ....တချီလောက် လိုးလိုက်ရအောင်....."
ခါးလေးကနေ ဖက်ပြီး ကုတင်ဆီကို ခေါ်လိုက်သည် ။
နန်းစံမောင်လည်း ပြုံးစိစိနဲ့ " ကိုစိုင်းကတော့ တကယ်ဘဲကွာ.....အားကြီးတယ်....." လို့ ပြောလိုက်ရင်း
စိုင်းထူးရဲ့ ပေါင်ခွကြားနေရာကို လက်တဖက်နဲ့ စမ်းလိုက်ပါသည် ။
" ဟယ်တော့.မာတောင်နေတယ်......"
ထိုင်းနိုင်ငံနဲ့ မြန်မာနိုင်ငံ နယ်စပ်
မဲခေါင်မြစ်ကမ်းက မဲခေါင်မြေခွေးရဲ့ တခုသော စခန်းကြီးထဲ
စိုင်းထူးရဲ့ အကို စိုင်းထွန်းသည် အမွိုင်နဲ့အတူ အရေးကြီးတာတွေ တိုင်ပင်ဆွေးနွေးနေသည် ။
မဲခေါင်မြေခွေး သေနတ်ထိလို့ သတိမရသေးဘဲ အခြေအနေ စိုးရိမ်ရဆဲ ဆိုတာကို သူတို့ လှို့ဝှက်ထား
သည် ။ လုပ်ကြံသတ်ဖြတ်တဲ့ လူတွေ ဘယ်သူတွေလဲ ဆိုတာကိုလည်း သူတို့လူတွေနဲ့ ဒီနယ်မြေတ
၀ိုက်မှာ စုံစမ်းနေသည် ။
စိုင်းထွန်းက သူ့ညီ စိုင်းထူး ဖုန်းဆက်ပြီး တာဝန်ပေးတာတွေကို လုပ်နေသည် ။
သူနဲ့ အမွိုင်နဲ့ အခန်းတခန်းထဲ တိုင်ပင်နေရာက အပြင်ခန်းမှာ ရှိနေတဲ့သူ့လူတွေကို လှမ်းခေါ်ခိုင်းလိုက်
သည် ။
" ငါတို့ ဖမ်းထားတဲ့ နှစ်ကောင်ကို ခေါ်ခဲ့စမ်း......"
အမွိုင်က " နင် ဘယ်လိုထင်သလဲ စိုင်းထွန်း........ကျင်ဟုတ်ကို ဖမ်းထားလို့ သူ့ယောက်ဖ စိုင်းလုံးကျောက်က ဒို့ခေါင်းဆောင်ကို လုပ်ကြံသတ်ဖြတ်တယ်လို့ ထင်သလား......." လို့ စိုင်းထွန်းကို
မေးလိုက်သည် ။
" ငါသိသလောက်ကတော့ စိုင်းလုံးကျောက်က ငချွတ်......စိုင်းထူးကို ယှဉ်ဖို့ နေနေသာသာ စိုင်းထူး ဆို
တဲ့ အသံကို ကြားတာနဲ့တင် ချီးထွက်ကျမယ့်ကောင်...အခုလောက် ဘာလီကို သွားပြီး လုပ်ကြံတာ
မျိုး သူ မလုပ်နိုင်ဘူး......ငါ ကျင်ဟုတ်ကို သေချာ စစ်မယ်....."
သံကြိုးသံ တချွင်ချွင်နဲ့ ဖမ်းထားတဲ့ ကျင်ဟုတ်နဲ့ ဆွန်ကျဲတို့ သူတို့အရှေ့ကို ရောက်လာသည် ။
လက်တွေနဲ့ ခြေထောက်တွေကို လက်ထိတ်တွေ ခြေထိတ်တွေ ခတ်ထားသည် ။
စိုင်းထူးက ထိုင်နေရာက ထပြီး သူ့အရှေ့ကို ရောက်လာတဲ့ အကျဉ်းသား နှစ်ယောက်ကို လက်သီး
လက်ဝါးစောင်း ဒူး ခြေထောက်တွေနဲ့ ထိုးထုရိုက်နှက်သည် ။
ကျင်ဟုတ် ဒူးထောက်ရက် ကျသွားရင်း " ငါ ဘာလုပ်မိလို့လဲ....ငါ ဘာမှ မလုပ်ဘူး....." လို့ ငိုသံပါကြီး
နဲ့ မေးသည် ။ ဆွန်ကျဲကတော့ သွေးတွေ စီးကျနေတဲ့ သူ့နှာခေါင်းကို လက်နဲ့အုပ်ပြီး ဒူးထောက်ရက်
အနေအထားနဲ့ မော့ကြည့်နေသည် ။ ဘာမှ မပြောဘူး ။
" ဆွန်ကျဲ......မင်းကော ငါတို့ ဗိုလ်ချုပ်ကို ရန်ရှာဖို့ လုပ်ခဲ့သလား...မင်းရဲ့ အဆက်အသွယ်တွေ ဘယ်မှာလဲ.....ဘယ်သူတွေလဲ......" လို့ စိုင်းထူးက မေးပြီး ခါးသ သေနတ်ကို ဆွဲထုတ် မောင်းဆွဲတင်ပြီး
ဆွန်ကျဲရဲ့ နဖူးကို တေ့လိုက်သည် ။
" ပြော...မင်း ဘာတွေ ကြံခဲ့သလဲ......"
စိုင်းထွန်းသည် တကယ်လုပ်မယ့်ကောင် ဆိုတာကို ဆွန်ကျဲ ယုံသည် ။ ဒီနယ်မြေ ဒီတောတောင်ထဲမှာ
က လူတယောက်ရဲ့ အသက်ကို သတ်ပစ်ဖို့က မခဲယဉ်း ။ ဂရုမစိုက်ကြ ။ သတ်ချင်တိုင်းသတ်နေကြတဲ့
မင်းမဲ့ဒေသ လေ ။
ကျင်ဟုတ်ကို အမွိုင်က ခြေထောက်နဲ့ လှိမ့်ကန်နေသည် ။
" ခွေးမသား...နင့်ယောက်ဖဘဲ ဖြစ်မယ်....ဗိုလ်ချုပ်ကို လာတိုက်ခိုက်တာ....နင့်လက်ချက်လား....ပြောစမ်း
ခွေးမသား......"
ကျင်ဟုတ် နာကျင်စွာနဲ့ အော်ညည်းနေရင်း " ငါ ဘာမှ မပြောခဲ့ဘူး...ငါ့ယောက်ဖနဲ့လည်း အဆက်
အသွယ် မရှိဘူး......ဗိုလ်ချုပ်ကို တိုက်ခိုက်တယ် ဆိုတာ နင် အခု ပြောမှ ငါသိတာ....." လို့ အမွိုင်ကို
ပြန်ပြောလိုက်သည် ။
စိုင်းထွန်းက " ကျင်ဟုတ် မင်း ယောက်ဖကို ငါ ဘာဘဲ ဖြစ်ဖြစ် သွား ဖိုက်ရလိမ့်မယ်....ငါကိုယ်တိုင်
ဒီကောင်ကို စစ်မေးမယ်......" လို့ ပြောလိုက်သည် ။
ပြီးတော့ သူတို့အဖွဲ့ထဲက သူအားထားတဲ့ တပည့်တယောက်ကို လှမ်းခေါ်လိုက်သည် ။
" ခွန်လုံး.......လာစမ်း ဒီကို......"
ခွန်လုံးက စိုင်းလုံးကျောက် ဘယ်မှာ ရှိနေသည်ကို သိတဲ့ကောင် ။
" ကျင်ဟုတ် ယောက်ဖ စိုင်းလုံးကျောက် ဘယ်မှာ ရှိသလဲ....."
ခွန်လုံးက ချက်ချင်းဘဲ ပြောပြသည် ။
" သူ့မှာ လူအင်အား ဘယ်လောက် ရှိသလဲကွ ခွန်လုံး....."
" လတ်တလောတော့ သူ့အနားမှာ သုံးလေးယောက်ဘဲ ရှိမယ် ဆရာစိုင်း.....သူ့တောထဲက စခန်းမှာ ဆိုရင်တော့ လူငါးဆယ်လောက် ရှိမှာပေါ့......"
" မနက်လင်းအားကြီးမှာ ဒီကောင်ကို ငါကိုယ်တိုင် သွားဖိုက်မယ်...မင်းတို့ အဆင်သင့် ပြင်ထားကွာ...."
စိုင်းထွန်းက ကျင်ဟုတ်နဲ့ ဆွန်ကျဲကို ပြန်ခေါ်သွားဖို့ အမိန့်ပေးလိုက်သည် ။
သူတို့အားလုံး ထွက်သွားကြတော့ အမွိုင်က " စိုင်းထွန်း...နင် ကိုယ်တိုင် သွားမလို့လား....ခွန်လုံးတို့
ကိုဘဲ ခိုင်းလိုက်ရင် ရတာဘဲ.....နင် အေးဆေး အိပ်စမ်းပါဟာ....." လို့ ပြောလိုက်သည် ။
စိုင်းထွန်းလည်း ကုတင်ပေါ်မှာ ဝင်ထိုင်လိုက်ရင်း....." အမွိုင်......ခဏ....တခု မေးစရာ ရှိလို့..." လို့ ပြော
လိုက်သည် ။ အမွိုင်လည်း စိုင်းထွန်းရဲ့ ဘေး ကုတင်စောင်းမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်သည် ။( ၁၂ )
တာချီလိတ် မြို့အပြင်ဖက်က ရွာကြီးတရွာ
မနက်လင်းအားကြီး လူတွေ အိပ်မောကျနေကြတဲ့ အချိန် ။
စိုင်းလုံးကျောက် ရုတ်တရက် လန့်နိုးလာသည် ။
ရင်ဘတ်ထဲမှာ ပူလောင်နေသည် ။ ညက စားထားသောက်ထားတာတွေကြောင့် ဖြစ်မည် ။
ညက ရွာလည်က စားသောက်ဆိုင်ကြီးမှာ တဖက်ကမ်းက မိတ်ဆွေတွေနဲ့ စားသည် ။ သောက်သည် ။
ဝက်နဲ့ပတ်သက်တာတွေ အများကြီး စားဖြစ်သည် ။ ဝက်စတူး ဝက်သားတုတ်ထိုး ဝက်သားကင် ဝက်
ခြေထောက်နဲ့ ဝက်သုံးထပ်သား စွပ်ပြုတ် ...။ သောက်တာက စကော့ချ် ဝစ်စကီ ။
သူ ရောက်နေတာက သူ့ကီပင်လေး နန်းနှောင်းရဲ့ အိမ် ။
ညက မူးမူးနဲ့ နန်းနှောင်းကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း လိုးပစ်လိုက်သည် ။ နန်းနှောင်းသည် သူလိုတာတွေကို အ
ကုန်လုံး ပေးခဲ့သည် ။ မငြီးမငြူ မတွန့်တိုဘဲ ပေးသည် ။
ကုတင်ပေါ်က ထလိုက်တဲ့အချိန် နန်းနှောင်းဖက်ကို ငဲ့ကြည့်လိုက်တော့ နန်းနှောင်း တယောက် တခူးခူးနဲ့ ဟောက်ပြီး အိပ်ပျော်နေသည် ။ ညက ပထမအချီမှာ သိပ်မကြာလိုက်ပေမယ့် ဒုတိယ အချီ
မှာ တော်တော်နဲ့ မပြီး ။ နန်းနှောင်းကို အပေါ်ကနေ တက်ဆောင့်ခိုင်းသည် ။ နန်းနှောင်းသည် အပေါ်
က တက်ဆောင့်ပေးရုံမကဘူး ။ သူ့လီးကိုလည်း အကြာကြီး စုတ်ပေးသည် ။ နောက်ဆုံး လီးစုတ်ခံရင်း
နဲ့ သူ ပြီးသွားခဲ့သည် ။ နန်းနှောင်းရဲ့ ပါးစပ်ထဲကို လရည်တွေ ပန်းထုတ်ခဲ့သည် ။
လည်ချောင်းတွေလည်း နာနေသည် ။ အိမ်သာဆီကို လျောက်အသွား အိမ်အနောက်ဖက်ခန်းထဲ အရောက် လူရိပ်မဲမဲတွေကို တွေ့လိုက်လို့ အိပ်ခန်းထဲ စားပွဲလေးပေါ် တင်မိခဲ့တဲ့ သေနတ်ကို သတိရ
သွားသည် ။ နောက်ကြောင်းပြန် လှည့်ဖို့ ကြိုးစားလိုက်ပေမယ့် သူ နောက်ကျသွားပြီ ။
သူ့နားထင်နဲ့ နောက်စိကို ဘယ်ညာ သေနတ်နှစ်လက်က ထောက်ထားတာကို ခံလိုက်ရသည် ။
" မင်း ဒို့နောက်ကို အေးဆေး လိုက်ခဲ့ စိုင်းလုံးကျောက်....."
စိုင်းလုံးကျောက် ဆိုတဲ့ကောင်က အဲလိုလောက်နဲ့ ကြောက်သွားလိမ့်မယ်လို့ ထင်ရင် မှားမယ်.....။
" ဘာလိုချင်တာလဲ....ငွေလား....ကျောက်လား....ဘိန်းဖြူလား......လိုချင်တာ ယူသွား...ငါ မင်းတို့နဲ့ လိုက် စရာ လိုလို့လား..." လို့ သူတို့ကို မေးလိုက်သည် ။
ဘေးတဖက်တချက်က သေနတ်ကိုင်တွေက " ငါတို့ လိုချင်တာ မင်းဘဲ......စိုင်းလုံးကျောက်...." လို့ လေ
သံမာမာနဲ့ ပြောလိုက်ပြီး သူ့လက်မောင်းတွေကို ချုပ်ကိုင်လိုက်ကြသည် ။
အောက်ထပ်ကို ဆင်းခိုင်းလို့ ဆင်းတဲ့အခါ အောက်ထပ်မှာ သူ့တပည့်သုံးယောက်ကို လက်ပြန်ကြိုးတုပ်
ပါးစပ်ထဲ အဝတ်စုတ်တွေ ဆို့ထားတာကို တွေ့လိုက်ရသည် ။ အသံမထွက်ဘဲ ပိပိရိရိ ရှိလွန်းသည် ။
" မင်းတို့ ဘယ်အဖွဲ့ကလဲ...."
" မင်း ဟိုရောက်တော့ သိမှာပေါ့....စိုင်းလုံးကျောက်....."
ခြံဝိုင်း အရှေ့မှောင်ရိပ်မှာ ရပ်ထားတဲ့ လင့်ရိုဘာကားထဲကို ဝင်ခိုင်းသည် ။
" ဘယ်သွားရမှာလဲ......"ာ
" ဒီမှာ..မင်းရဲ့ စောက်ပါးစပ်ကို ပိတ်ထားလိုက်ကွာ.......မပိတ်ရင် အဝတ်စုတ်တွေနဲ့ ဆို့ထားရမယ် "
မဲခေါင်မြစ်ဝှမ်း တနေရာက မဲခေါင်မြေခွေးရဲ့ စခန်းကြီး တခုထဲ ။
အကြီးဆုံး တဲကြီးထဲ ။
စိုင်းထွန်း သည် စခန်းထဲ ဝင်လာတဲ့ ကားသံကြောင့် လန့်နိုးလာသည် ။
နာရီကို ဖမ်းကြည့်လိုက်တော့ မနက် ငါးနာရီကျော်ကျော်ဘဲ ရှိသေးသည် ။ ဘေးက မှောက်ရက်ကြီး
အိပ်နေတဲ့ အမွိုင်က " သူတို့ ပြန်လာပြီလား......" လို့ မေးလိုက်တော့ စိုင်းထွန်းလည်း " အင်း....
ဟိုကောင် ပါလာပြီ ထင်တာဘဲ...." လို့ ပြန်ပြောရင်း ကုတင်ပေါ်က ဆင်းလိုက်သည် ။
အမွိုင်က သူမရဲ့ ဖင်တုံး ဖြူဖြူကြီးကို တဗျင်းဗျင်းနဲ့ ကုတ်လိုက်ရင်း " အင်း......မနက်လင်း အထိ မစောင့်တော့ဘူးလား....." လို့ မေးလိုက်သည် ။
" အင်း ခုဘဲ စစ်မေးလိုက်တော့မယ်...." လို့ စိုင်းထွန်းက ပြန်ပြောရင်း အဝတ်အစားတွေကို တခုပြီး တ
ခု ပြန်ဝတ်နေသည် ။
အမွိုင်က ကိုယ်တုံးလုံးကြီးနဲ့ဘဲ ထရပ်လိုက်သည် ။
ညက စိုင်းထွန်းနဲ့ အမွိုင် လိုးလိုက်ကြတာ တအား ဒလစပ် ။ နှစ်ယောက်စလုံးက ဆာလောင် ပြတ်လပ်
နေကြတဲ့ ကြောင်ခံတွင်းပျက်နဲ့ ဇရက် တောင်ပံကျိုးတွေလေ ။
ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းဘဲ ကိုယ်လိုလားနေတာကို ဖွင့် တိုင်ပင်ပြီး အပြတ်လိုးဖြစ်သွားကြသည် ။
စစ်ရောင် တောဆောင်းဦးထုပ်ကို ကောက် ဆောင်းလိုက်ပြီး စိုင်းထွန်း တဲကြီးထဲက ထွက်လိုက်တော့
အမွိုင်လည်း ပင်တီကို ကောက်စွပ်ပြီး ကုတင်ပေါ်က ဆင်းလိုက်သည် ။
စိုင်းလုံးကျောက်ကို ဖမ်းခေါ်လာတဲ့ ခွန်လုံးက စိုင်းလုံးကျောက်ကို ကားပေါ်က ဆင်းခိုင်လိုက်သည် ။
လင့်ရိုဘာကား နှစ်စီးက မျက်နှာချင်းဆိုင် စက်မသတ်သေးဘဲ ရပ်ထားသည် ။ ရှေ့မီးကြီးတွေ ထိုးရက်
သား ။
မီးရောင်အောက်မှာ စိုင်းလုံးကျောက် ကို ဒူးထောက်ခိုင်းလိုက်သည် ။
အင်အားတောင့်တဲ့ လက်နက်ကိုင်အဖွဲ့တဖွဲ့ကို ခေါင်းဆောင်နေတဲ့ လူမို့ စိုင်းလုံးကျောက်သည် ဒူးထောက်ဖို့ကို ဝန်လေးနေသည် ။ အနောက်က ခွန်လုံးက မောင်းပြန်ရိုင်ဖယ် ဒင်နဲ့ သူ့ခါးနေရာကို အရှိန်ပြင်းပြင်းနဲ့ ထုလိုက်သည် ။
" အင့်......"
" မင်း ငါတို့ ခိုင်းတာဆို ချက်ချင်းလုပ်...."
စိုင်းလုံးကျောက် လဲကျသွားတဲ့အချိန် စစ်ဖိနပ်တွေ စီးထားတဲ့ ခြေထောက် တော်တော်များများက သူ့
မျက်နှာပြင် နံကြားနေရာတွေနဲ့ ကျောပြင်ကို တဖုံးဖုံး ကန်သည် ။
" တော်စမ်း....."
အနားကို ရောက်လာတဲ့ စိုင်းထွန်းရဲ့ အသံကြောင့် အားလုံး ရပ်သွားသည် ။
" မင်းလားကွ....စိုင်းလုံးကျောက်......"
စိုင်းလုံးကျောက် လေးဖက်ထောက်ရက်နဲ့ မော့ကြည့်သည် ။
"မင်း.....ငါတို့ ခေါင်းဆောင်ကို ဘာလို့ သွား တိုက်ခိုက်သလဲ....."
စိုင်းလုံးကျောက်က ပါးစပ်ထဲက သွေးတွေကို ထွေးထုတ်လိုက်ရင်း " ဘယ်သူ့ကို ပြောတာလဲ....မင်းတို့
က ဘယ်အဖွဲ့ကလဲ....." လို့ ပြန်မေးသည် ။
စိုင်းထွန်းက ခါးကြားက သေနတ်ကို ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး စိုင်းလုံးကျောက်ကို ချိန်ရင်း " ငါလုပ်လိုက်ရ...
ဒီနေရာမှာ မင်းက မေးခွန်း မေးခွင့် မရှိဘူး...ငါကဘဲ မေးမယ်.....မင်း သိရက်သားနဲ့ ဟန်ဆောင် မနေ
နဲ့....." လို့ လေသံမာမာနဲ့ ပြောလိုက်သည် ။
" ငါ တကယ် မသိတာ..မင်းတို့ ဘယ်သူတွေလဲ ဆိုတာကို ငါ မသိဘူး....."
" ဟာ...မင်းက ငတုံးလား....စောက်ရူးလား....ဒါတောင် ငါတို့ ဘာကောင်တွေ ဆိုတာကို မသိဘူး ဆိုတော့ တော်တော် ခြာတဲ့ကောင်ပါလား.....မဲခေါင်မြေခွေးကို မင်း မသိဘူး ဆိုတာ ဖြစ်နိုင်ပါ့မလား...
ခွေးမသား....."
စိုင်းလုံးကျောက် ဆောင့်ကြောင့်လေး ထိုင်ရင်း " ဒါဆိုရင်တော့ သိတာပေါ့.....ကျုပ်က မဲခေါင်မြေခွေး
လို ဧရာမ ဘိန်းဘုရင်ကြီးကို ဘာလို့ တိုက်ခိုက်မှာလဲ.....ကျုပ် ဒီလောက် မမိုက်ဘူး....." လို့ ပြော တဲ့
အခါ စိုင်းထွန်းလည်း " သေချာလား....မင်းညာရင် မင်းတင်မကဘူး...မင်း တဆွေလုံးတမျိုးလုံးကို ငါ
သတ်ပစ်မှာ...." လို့ ပြောလိုက်ရင်း ခွန်လုံးကို စိုင်းလုံးကျောက်ကို ဆွဲထူခိုင်းလိုက်သည် ။
" ငါ မညာဘူး....ငါ မင်းတို့အဖွဲ့ကြီးကို အံတုလို့ ရမလား...ငါ ဒီလောက်တော့ နပ်သေးတယ်....ငါ ဘာ
မှ မလုပ်ဘူး....."
စိုင်းထွန်းက " ငါ မယုံသေးဘူး....မင်းကို ခဏ ဖမ်းထားရဦးမယ်.......ငါ သေချာအောင် စုံစမ်းလိုက်အုံး
မယ်.....စိုင်းလုံးကျောက်...." လို့ ပြောသည် ။
စိုင်းလုံးကျောက်က " ခက်တာဘဲ....ငါ မလုပ်ရပါဘူးလို့ ငါ ကျိန်ပြောလိုက်မယ်.....မင်းတို့ ဘောစိကို
တိုက်ခိုက်တာ ငါတို့ လုံးဝ မဟုတ်ဘူး........" လို့ အသံကျယ်ကျယ်နဲ့ ပြောလိုက်တဲ့အခါ အနောက်ဖက်
က ခွန်လုံးက အေကေ၄၇ မောင်းပြန်ဒင်နဲ့ လွှဲရိုက်ထည့်လို်က်သည် ။
" ပါးစပ်ပိတ်ထား.....ဟေ့...သူ့ကို လှောင်ထားလိုက်ကွာ...."
ခွန်လုံးရဲ့ တပည့်တွေက စိုင်းလုံးကျောက်ကို ကြိုးနဲ့ တုပ်ပြီး ခေါ်သွားကြသည် ။
စိုင်းထွန်း သည် သူ့ညီ စိုင်းထူးဆီကို ဖုန်းနဲ့ ဆက်သွယ်လိုက်သည် ။
( ၁၃ )
( ခွန်လုံး .......)
စိုင်းထွန်းရဲ့ အသံပြဲကြီးနဲ့ အော်ခေါ်သံကြောင့် ခွန်လုံးသည် သောက်လက်စ စီးကရက်ကို မြေကြီးပေါ်ကို လွှတ်ချပြီး ဖိနပ်နဲ့ နင်းချေလိုက်ပြီး စိုင်းထွန်း
ရှိနေတဲ့ တဲကြီးထဲကို ပြေးသွားလိုက်သည် ။
စိုင်းထွန်းကို စားပွဲတလုံးမာ အမွိုင်နဲ့အတူ ထိုင်ပြီး ကော်ဖီသောက်နေတာကို တွေ့ရသည် ။
( ခွန်လုံး..ကော်ဖီသောက်မလား.....ယူသောက်....)
စိုင်းထွန်းက သူ့ဆေးပြင်းလိပ်ကို မီးညှိရင်း ပြောလိုက်သည် ။ အမွိုင်က ခွန်လုံးကို သူမရဲ့ ကျဉ်းမြောင်းတဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ စိုက်ကြည့်နေသည် ။
သူတို့ စားပွဲပေါ်က စစ်ရောင် မတ်ခွက်တွေထဲက အငွေ့တွေ ထွက်နေတာကို တွေ့ရသည် ။
( မသောက်တော့ဘူး.....ဆရာ....)
( ငါ့ညီ စိုင်းထူးဆီက မင်းကို ခိုင်းတဲ့ အမိန့်တခု ရတယ်....ချက်ချင်း လုပ်ပါ.....မင်း မယ်ဆိုင်ကို ခုချက်ချင်းသွားကွာ.....အဲဒီက စိုင်းလီဆီကို မင်းသွားပြီး တင်ကိုကို ဆိုတဲ့ကောင်ကို ရှာခိုင်း....တင်ကိုကိုက မယ်ဆိုင် တနေရာမှာဘဲ ရှိမှာ.....မင်း ရှာရင် ကြာနေမယ်....စိုင်းလီကို ရှာခိုင်း......
တင်ကိုကို ကို တွေ့ရင် ငါ့ဆီ ချက်ချင်း ခေါ်ခဲ့......)
( ဟုတ် ......ဆရာ.....)
( ကဲ သွားတော့.....)
ခွန်လုံး တဲထဲက ထွက်သွားပြီးတဲ့နောက် စိုင်းထွန်းက ( ဗိုလ်ချုပ်ကြီးမဲခေါင် ခုထိ သတိပြန်မရသေးဘူး...စိုင်းထူးတို့ တော်တော် စိတ်ပူနေတယ်.....
လာလုပ်ကြံသွားတဲ့ ကောင်တွေကို သူ သိပ်သိချင်နေတယ်......တင်ကိုကိုတော့ လိုက်စုံစမ်းနို်င်လိမ့်မယ် လို့ စိုင်းထူးက တထစ်ချ ယုံနေတယ်....)
လို့ အမွိုင်ကို ပြောလိုက်သည် ။
အမွိုင်က ကော်ဖီကို မှုတ်သောက်လိုက်ပြီးတဲ့နောက် ( အင်း တင်ကိုကိုက ဂျင်ပေါ်က ထုံး ဘဲလေ...သူက ဟိုစပ်စပ်ဒီစပ်စပ်နဲ့ အပေါင်းအသင်း စုံတယ်
ငါလည်း မိုးလင်းရင် တာချီလိတ်ထဲ သွားလိုက်မယ်....ငါ့မှာလည်း အဆက်အသွယ်တွေ ရှိပါတယ်.....စုံစမ်းလိုက်မယ်......) လို့ ပြန်ပြောသည် ။
စိုင်းထွန်းလည်း ကုတင်ဆီကို လျောက်သွားလိုက်ပြီး သူ့အဝတ်အစားတွေကို အကုန်လုံး ချွတ်ပစ်လိုက်သည် ။ အမွိုင်က စိုင်းထွန်းရဲ့ ပေါင်တန်တွေကြား
ထဲက ငေါငေါကြီး တင်းထောင်နေတဲ့ လီးတန်ကြီးကို မြင်သွားသည် ။
( ဟယ်..စိုင်းထွန်း...နင့်လီးကြီး ပြန်ထောင်နေပါလား.....နင် အားကြီးလှချည်လားဟာ....ခိခိခိ......)
စိုင်းထွန်းက ( အမွိုင်....နင့်ကို ငါ လိုးလို့ မဝသေးဘူး......) လို့ ပြောလိုက်သည် ။
အမွိုင်က ( နင် တတ်လည်း တတ်နို်င်တယ်ဟာ....နင်က တကယ့် အလိုးသမားဘဲ....ကဲ..ကဲ.....နင်လိုးချင်လည်း ငါက အဆင်သင့်ပါဘဲ....လိုးကြတာ
ပေါ့.....) လို့ ပြောပြီး မတ်တပ် ထရပ်လိုက်သည် ။ ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေကို တခုပြီး တခု ချွတ်ပစ်သည် ။
ထူထဲတဲ့ ရေမြုပ်မွေ့ယာကြီးပေါ်မှာ ပက်လက် အိပ်ပြီး သူ့ကို စောင့်နေတဲ့ စိုင်းထွန်းရဲ့ ကိုယ်ပေါ်ကို ခွတက်လိုက်တဲ့ အမွိုင်ရဲ့ ဖွံ့ထွားတဲ့ နို့ကြီးတွေ
ကို စိုင်းထွန်းက လှမ်း ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည် ။
မယ်ဆိုင်မြို့
မဲခေါင်ဒယ်လ်တာ ဟိုတယ်
အခန်းနံပါတ် ( ၆၉ )
တင်ကိုကိုရဲ့ အသက်ရှုသံပြင်းပြင်းကြီးနဲ့ သူ့ရည်းစား ထိုင်းမလေး ဆုရဝတီရဲ့ ညည်းသံတွေက တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ ဟိုတယ်ခန်းလေးထဲမှာ ကျယ်ကျယ်
လောင်လောင်ကြီး ဖြစ်နေသည် ။ တချက်တချက် ဖတ်ပတ် ဆိုတဲ့ လိင်တန်ဆာချင်း ပွတ်တိုက် ဝင်ထွက်နေတဲ့နေရာက အသံလေးလည်း ကြားရသည်။
ဆုရဝတီသည် ချင်းမိုင်မြို့သူလေး ဖြစ်သည် ။ အလုပ်ပိတ်ရက်မှာ ချစ်သူ တင်ကိုကို ဆီကို လာလည်လို့ ချစ်သူနှစ်ယောက် ချစ်တင်းနှီးနှောနေကြတာပါ ။ တင်ကိုကိုသည် တာချီလိတ် ကျိုင်းတုံ နယ်မြေမှာ ကျက်စားနေသူ တယောက် ဖြစ်သည် ။ သူသည် စစ်ပြန်တယောက်လို့ ထုတ်ဖေါ်ပြောလေ့ရှိပြီး
ဘောင်းဘီ ခါးကြားမှာ ပစ်စတိုသေနတ် အမြဲ ထိုးထားလေ့ရှိပြီး အစိုးရဖက် ဝန်ထမ်းတွေနဲ့ရော အပြင်စီးပွားရေးသမားတွေနဲ့ရော ခင်မင် ရင်းနှီးပြီး အ
ပေါင်းအသင်းများပြားသူ ပေါက်ရောက်သူ တယောက် ဖြစ်သည် ။
မြန်မာတယောက် ဖြစ်တဲ့ တင်ကိုကိုသည် ထိုင်းစကားကို မွှတ်နေအောင် ပြောတတ်သူ တယောက်ပါ ။ ဒါ့အပြင် တရုတ်စကား...မလေးစကား တွေကို
လည်း ထမင်းစားရေသောက် ဆိုသလို ပြောတတ်သူ ဖြစ်သည် ။ သူ ဘာအလုပ် လုပ်ပြီး အသက်မွေးနေသလဲ ဆိုတာကိုလည်း ဘယ်သူမှ တိတိပပ မ
ပြောနိုင်ကြ ။ မသိကြ ။ ပွဲစား တယောက်ဘဲ လို့ အများကတော့ ထင်ကြေးပေးသည် ။
ဆုရဝတီသည် ထိုင်းမ ဖြစ်ပေမယ့် ဥရောပသွေးနှောသည် လို့ တင်ကိုကိုက သူ့အသိုင်းအဝိုင်းက လူတွေကို ပြောပြဘူးသည် ။ ဆုရဝတီရဲ့ မျက်လုံး
အဆံတွေက မီးခိုးရောင် ဖျော့ဖျော့ ။ ဆံပင်ညိုညို မျက်နှာသွယ်သွယ် နှာတန်ပေါ်သည် ။ ကိုယ်လုံးက အချိုးကျ လှပတဲ့ အကွေ့အကောက်တွေ နဲ့ ။
တင်ကိုကိုနဲ့ ဆုရဝတီတို့ မိမွေးတိုင်း ကိုယ်တွေနဲ့ အားရပါးရ လိုးနေသည် ။ ဆုရဝတီက ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ဖြဲကား ထောင်ပြီး တင်ကိုကို လိုး
ဆောင့်သမျှကို ကော့ပေးပင့်ပေးနေသည် ။ တင်ကိုကိုသည် ဆူဖြိုးတင်းကော့နေတဲ့ ဆုရဝတီရဲ့ ရင်စိုင်လုံးတွေကို ဆုပ်ညှစ်လိုက် ရင်သီးလုံးလေး
တွေကို တဖက်ပြီးတဖက် စို့ပေးလိုက်နဲ့ အားရပါးရ ကြုံးလိုးနေသည် ။
လုံးပတ်တုတ်တုတ်နဲ့ လီးရှည်လမျောကြီးနဲ့ ထိုးဆောင့်ပေးတာတွေက ဆုရဝတီအတွက် အသဲခိုက်အောင် ကောင်းလှသည် ။ ဒီလို အလိုးကောင်းတဲ့
ချစ်သူမို့လည်း ချင်းမိုင်မြို့ကနေ သူ့ဆီကို အလုပ်ပိတ်တာနဲ့ ပြေးလာရသည် ။စိတ်ကြိုက် လိုးချက်တွေ ဆက်တိုက်လိုးနေတဲ့ တင်ကိုကိုရဲ့ တကိုယ်
လုံး ချွေးသီးချွေးပေါက်တွေ ရွှဲရွှဲစိုနေသည် ။
( အင်း....ဟင်း.....အိုး......အိုး....ဖတ်...ဖွတ်.......ဖွတ်......ဖွတ်.........ပွတ် ဗြိ.......ဖွတ်.......ဖွတ်......အား......အား........အီး........)
( ပုံစံပြောင်းရအောင်...ဆုရဝတီ.....)
( ဘယ်လို လုပ်ချင်လဲ...ကိုကို......)
( ဖင်ကုန်းပေးမလား.....)
( အင်း ရတယ်ကိုကို.......)
ဆုရဝတီသည် ချက်ချင်းဘဲ တင်ကိုကိုရဲ့ အလိုကို လိုက်သည် ။ ဖင်ပူးတောင်း ထောင်ပေးလိုက်သည် ။
ဖင်တုံး ဖြူဝါ၀ါတွေရဲ့ ကြားက အမြောင်းလိုက်ကြီး ပြူးထွက်နေတဲ့ ဆုရဝတီရဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးက အမွှေးရှင်းလင်းထားလို့ ဖေါင်းမို့ ပြောင်လက်နေသည် ။ ကာမရှေ့ပြေး အရည်တွေ စိုစိုရွှဲနေသည် ။
လထစ်ပြဲကြီးကို စောက်ဖုတ်ပေါက်ထဲ ဖိသွင်းလိုက်တဲ့အချိန် အခန်းတံခါး ခေါက်သံကို ကြားလိုက်ရသည် ။
( ဒေါက် ဒေါက် ဒေါက်......ဒေါက်ဒေါက်.......)
( ကိုတင်ကိုကို.....ကိုတင်ကိုကို.......)
( ဟာ..စောက်ရေးထဲ ဘယ်သူလဲ........)
တင်ကိုကိုသည် ဆုရဝတီရဲ့ စောက်ဖုတ်ပေါက်ထဲက သူ့လထစ်ကို ပြန်ထုတ်လိုက်သည် ။
မျက်စိစုံပိတ်ပြီး အလိုးကို စောင့်နေတဲ့ ဆုရဝတီလည်း လီးကြီး ပြန်ထုတ်လိုက်လို့ မျက်စိတွေ ဖျတ်ကနဲ ပွင့်လာသည် ။
( ကိုကို....ဘာဖြစ်လဲ.......)
တင်ကိုကို က ကုတင်ပေါ်က ပေါ့ပါးလျင်မြန်စွာနဲ့ ဆင်းလိုက်ပြီး မလိုးခင်က တင်ထားတဲ့ ပစ်စတိုသေနတ်ကို စားပွဲလေးပေါ်က လှမ်းကောက်ယူလိုက်
ပြီး ( ဘယ်သူလဲ.....)လို့မေးလိုက်သည် ။
( ငါ စိုင်းလီပါ......ကိုတင်ကိုကို.....)
တင်ကိုကို ဘောင်းဘီတို တထည်ကို ကောက်ဆွဲပြီး ဝတ်လိုက်သည် ။
ဆုရဝတီကို ( ခဏ..သွားလိုက်အုံးမယ်......) လို့ ပြောလိုက်သည် ။ ဆုရဝတီက အိပ်ရာခင်းကြီးကို ကိုယ်ပေါ်ကို ဆွဲယူ ဖုံးအုပ်လိုက်သည် ။
တင်ကိုကို အခန်းတံခါးကို ဟတယ် ဆိုရင် ဖွင့်ပြီး အပြင်ကို ချောင်းကြည့်လိုက်သည် ။
( ကိုစိုင်းလီ.....ဘာအရေးကြီးလဲ.....)
( ကြီးတယ်..ခဏ စကားပြောလို့ ရမလား......)
တင်ကိုကို ဟိုတယ်ခန်းထဲကနေ ထွက်လိုက်သည် ။
အပေါ်ပိုင်း ကိုယ်ဗလာ....ဘောင်းဘီတိုလေးနဲ့ ။ သူ့လည်ပင်းမှာ ဘတ်ကြိုး တုတ်တုတ်ကြီးက လှုပ်တုပ်တုပ်နဲ့ ။
စိုင်းလီ တယောက်ထဲ မဟုတ် ။ လူတယောက် ပါသည် ။
သူတို့ ဟိုတယ်က ကော်ဖီဆိုင်လေးမှာ ထိုင်လိုက်ကြသည် ။
( ကိုတင်ကိုကို....ခင်ဗျားကို ကိုစိုင်းထူးရဲ့ အကို ကိုစိုင်းထွန်းက တွေ့ချင်နေလို့..ခဏလောက် လိုက်ခဲ့ပေးပါလား.....)
( ဘာလဲ ဆိုတာ ပြောပြပါလားဗျာ..ကျနော့် ကောင်မလေး ချင်းမိုင်က ရောက်နေလို့.....)
( ဒီလိုဗျ..မဲခေါင် မြေခွေးကြီး ဘာလီကျွန်းကို အပျော်ခရီးထွက်တုံး အပစ်ခံရတယ်.....ခုထိ သတိမလည်သေးဘူး.......အဲဒါ ကိုစိုင်းထူးတို့က လက်သည်
ဘယ်သူလဲ ဆိုတာ သိချင်နေတယ်....ခွန်လုံးကို လွှတ်လိုက်ပြီး ကိုတင်ကိုကို ကို ရှာခိုင်းတယ်......ဘယ်သူတွေ လုပ်သလဲ ဆိုတာ စုံစမ်းခိုင်းတယ်......)
တင်ကိုကိုက ( ဟာ..မယုံနိုင်စရာဘဲ.....သူ့မှာ လုံခြုံရေး ကောင်းကောင်း ပါမသွားဖူးလား.....ကျနော် စုံစမ်းပေးမယ်.......စိတ်ချပါ....သိတာနဲ့ ကျနော်
ကိုစိုင်းလီကို ဆက်သွယ်မယ်.....အခုတော့ ကျနော် မလိုက်နိုင်တာ ခွင့်လွှတ်ဗျာ......ကျနော် ဆက်ဆက် စုံစမ်းပေးမယ်....စိတ်ချ....) လို့ ပြောလိုက်
သည် ။
အင်ဒိုနီးရှားနိုင်ငံ
ဘာလီကျွန်း
မဲခေါင်မြေခွေး သတိပြန်ရလာပြီ ။
အားလုံး ဝမ်းသာကြပေမယ့် သူ့ကိုယ်အောက်ပိုင်းကို ထိမှန်ထားတဲ့ ကျည်ဖူးတွေက မနညး်လှဘူး ။ ဒါကြောင့် ကိုယ်အောက်ပိုင်း အလုပ်မလုပ်တော့ဘူး ။ ဆရာဝန်တွေ ပြောတာကတော့ တနေ့တော့ ပြန်ကောင်းလာနိုင်တယ်....ရေရှည် အနားယူပြီး ဆေးဆက်ကုရမယ် တဲ့ ။
မဲခေါင်မြေခွေးက ဘာလီမြေကနေ ခွာချင်သည် ။ ထိုင်း ပင်လယ်ကမ်းခြေ မြို့ကလေးက သူပိုင်အိမ်ကို ပြန်ချင်သည် အမြန်ဆုံး စီစဉ်ပါ လို့ စိုင်းထူးကို
ပြောသည် ။ စိုင်းထူးကို တယောက်ထဲ ခေါ်တွေ့သည် ။
( ငါ့ကို လုပ်တဲ့လူတွေ ဘယ်သူလဲ ဆိုတာ သိပြီလားကွ.....) လို့ လေသံအေးအေးနဲ့ မေးသည် ။ စိုင်းထူးက ( ကျနော် လှမ်း စုံစမ်းခိုင်းထားတယ်...
မကြာခင် သိရမှာပါ....) လို့ ဖြေသည် ။
( မင်း....ငါ့အလုပ်တွေကို အစစ တာဝန်ယူတော့ကွာ..ဒါတော့ ကျန်းမာရေး မကောင်းတော့ဘူး.....စိုင်းထူး.....ငါ့ကိုယ်ထဲက ကျည်ဆံတွေ အတောင့် ၂ဝလောက် ထုတ်ယူရတာကွ...မသေတာ ကံကောင်း.......ကျန်းကျန်းကို ငါ့နေရာ ဝင်လုပ်ခိုင်း...မင်းက နောက်ကွယ်က အကုန် လုပ်ပေး...
ကြားလား..ငါ လည်း ကိုယ်အောက်ပိုင်း ပြန်ကောင်းလာဖို့ ထိုင်းမှာ ဆေးဆက်ကုမယ်......) လို့ ပြောတဲ့အခါ စိုင်းထူးလည်း ( ဘာမှ မပူပါနဲ့ ဗိုလ်ချုပ် ကျနော့်တာဝန်ထားပါ...သက်သာပျောက်ကင်းဖို့သာ အာရုံထားပါ....ကျန်တာတွေက ကျနော် ဆက်လုပ်ပါမယ်......) လို့ ပြန်ပြောပါသည် ။
စိုင်းထူးလည်း ဘရစ်တနီဘလက်နဲ့ တိုင်ပင်ပြီး မဲခေါင်မြေခွေးကို ထိုင်းကို ရွှေ့ပေးဖို့ ပြင်ဆင်သည် ။
ကျန်းကျန်းသည် မဲခေါင်မြေခွေး ပြန် သတိရလာလို့ အရမ်း ပျော်သွားသည် ။ ဘယ်လောက်ဘဲ အောက်ပိုင်း သေနေပါစေ..အသက်ရှင်နေသေးလို့
တော်သေးသည် လို့ ဘရစ်တနီ ဘလက်နဲ့အတူ စိုင်းထူးကို ပြောသည် ။
မဲခေါင်ကြီးရဲ့ ဆေးရုံခန်းထဲမှာ နေ့ရောညပါ ပင်ပန်းနွမ်းနယ်ခဲ့လို့ ဟိုတယ်ကို ပြန်ရောက်တော့ ကျန်းကျန်း ရေချိုးပစ်လိုက်သည် ။
ရေနွေးပူပူတွေ တဖွားဖွား ကျနေတဲ့ ရေပန်းအောက်မှာ ဆပ်ပြာမွှေးရည်တွေကို ရေမြုပ်တုံးနဲ့ တကိုယ်လုံး ပွတ်တိုက်ပြီး ရေချိုးနေတဲ့ ကျန်းကျန်းသည်
တဗျန်းဗျန်း ရေသံတွေကြောင့် ရေချိုးခန်းထဲကို စိုင်းထူး ဝင်လာသည်ကို မသိလိုက် ။
ဖြူဖွေး ဝင်းမွတ်နေတဲ့ အသားအရည် အချိုးကျ ပြေပြစ်တဲ့ ကိုယ်လုံးတွေနဲ့ ရေပန်းအောက်မှာ တလှုပ်လှုပ်နဲ့ ရေချိုးနေတဲ့ ကျန်းကျန်း ( သို့မဟုတ် )
နန်းခမ်းမုန်းကို စိုင်းထူး စိုက်ကြည့်နေရင်း တပ်မက်စိတ်တွေ တအား ထကြွလာရသည် ။
( ကျန်းကျန်း....)
အနောက်က ခေါ်လိုက်သံကြောင့် ကျန်းကျန်း လှည့်ကြည့်သည် ။
( ဟင်....ကိုစိုင်း.......)
စိုင်းထူး ကိုယ်ပေါ်မှာ ဘာမှ မရှိ ။ ကိုယ်တုံးလုံးကြီး ။ သူ့ပေါင်တန်တွေ ကြားထဲက တန်ဆာချောင်းကြီးက မာကြော ကြီးထွားနေသည်ကို ကျန်းကျန်း တွေ့လိုက်ရသည် ။
( ဟယ်...ကိုစိုင်း.....လီးကြီး တအားတောင်နေပါလား....)
( ၁၄ )
စိုင်းထူးက ကျန်းကျန်း ရေချိုးနေတဲ့ ရေပန်းဆီကို လှမ်းသွားလိုက်သည် ။ ကျန်းကျန်းကို အနောက်ကနေ သိုင်းဖက်လိုက်သည် ။ တောင်မတ်နေတဲ့
သူ့လီးတန်ကြီးက ကျန်းကျန်းရဲ့ စွင့်ကားနေတဲ့ ဖင်တုံးလှလှကြီးတွေ ကြားတည့်တည့်ကို ဖိကပ်မိသွားသည် ။ ပူနွေးတဲ့ ရေစက်ရေပေါက်တွေ တဖျန်းဖျန်း ကျနေတဲ့အောက်မှာ သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းချင်း ဂဟေဆက်မိသွားကြပြီး တယောက်နဲ့တယောက် ဖက်သိုင်းထားတဲ့အချိန် မှီရာ
မိရာ နေရာတွေကို ပွတ်သပ် ဆုပ်ညှစ်မိကြသည် ။
ကျန်းကျန်းနဲ့ စိုင်းထူးတို့ အခုလို မဆုံရတာ ကြာပြီ ။ မဲခေါင်မြေခွေး သတိလစ်နေတဲ့အချိန် ကျန်းကျန်းက ဘရစ်တနီနဲ့ အတူ ဆေးရုံခန်းမှာဘဲ တချိန်
လုံး ရှိနေသည် ။ ကျန်းကျန်းလည်း စိုင်းထူးနဲ့ အခုလို တွေ့ချင်မိနေတာ ဆိုတော့ အငမ်းမရ နမ်းစုတ်ကိုင်ပွတ်ကြရင်း ရေချိုးခန်းထဲကနေ ကုတင်ဆီကို
ရောက်သွားကြတဲ့အခါ ချက်ချင်းဘဲ လိုးဖြစ်သွားကြသည် ။
ကော့တင်းနေတဲ့ ကျန်းကျန်းရဲ့ နို့ကြီးတွေက စိုင်းထူးရဲ့ စိတ်တွေကို ထကြွသွားစေတော့ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို အငမ်းမရ စို့စုတ်ရင်း ဖြဲကားပေးထား
တဲ့ ပေါင်တန်တွေ ကြားထဲက စောက်ဖုတ်ဖေါင်းဖေါင်းကြီးထဲကို လီးဖိသွင်းလိုက်သည် ။ နှုတ်ခမ်းသားထူထူနဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးသည် တအားဘဲ လှလွန်း
နေသည် ။
ဒီစောက်ဖုတ်ကြီးကို စိုင်းထူး ယက်ပြီးရင်း ယက်ချင်ရင်း ဖြစ်ခဲ့ရသည် ။ လျာကို အထဲကို ထိုးသွင်း မွှေနှောက်ပေးတာရယ်...စောက်စိကို လျာနဲ့ ထိုးကလိ
ပေးတာတွေရယ်ကို ကျန်းကျန်း တအား ကြိုက်သည် ။
လုံးပတ် တုတ်တုတ်နဲ့ လီးတန်ချောင်းကြီး ထိုးဆောင့်နေတာကို ကျန်းကျန်း ပါးစပ်လေး ပွင့်ဟပြီး တအင်းအင်း အော်ရင်း ခံယူနေသည် ။
လိုချင်နေတာ ကြာပြီ ကိုစိုင်းရယ်.....လို့ ခပ်တိုးတိုးလေး မသဲမကွဲ ပြောလိုက်တာက စိုင်းထူးကို ပိုပြီး စိတ်တွေ ထကြွသွားစေသည် ။ ကိုယ်လည်း ဒီလို
ဘဲ....ကျန်းကျန်းကို လိုးချင်နေတာ.....လို့ စိုင်းထူး ပြောလိုက်တော့ ( အံမယ်...မသိဘူး ထင်နေလား...ကိုစိုင်း....နန်းစံမောင်ကို လိုးနေတယ် မဟုတ်
လား...) လို့ ပြောလိုက်သည် ။
စကားတွေ အပြန်အလှန် ပြောနေကြပေမယ့် စိိုင်းထူးရဲ့ လီးတန်ကတော့ အဆက်မပြတ် တစွပ်စွပ်နဲ့ ကျန်းကျန်းရဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးထဲကို သွတ်သွင်း
ထိုးဆောင့်နေသည် ။
ကျန်းကျန်း ပြောတာ မှန်နေလို့ စိုင်းထူးလည်း ပြုံးမိလိုက်သည် ။ ဟုတ်သည် ။ ကျန်းကျန်း ဆေးရုံမှာ ရှိနေတဲ့အချိန် သူသည် နန်းစံမောင်ကို ဟိုတယ်
ခန်းမှာ အကြိမ်ကြိမ် လိုးသည် ။ နန်းစံမောင်ကလည်း သူလိုးတာကို ကြိုက်သည် ။ သူ့လီးကိုလည်း တအားကို စုတ်ပေးသည် ။
ကျန်းကျန်းရဲ့ စောက်ဖုတ်ထဲကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်ထည့်လိုးပေးနေတဲ့အချိန် ကျန်းကျန်းက ( အကိုကြီးတော့ အောက်ပိုင်းသေသွားပြီ..ကိုစိုင်းရေ
သူ့အဖြူမကို လိုးပေးနိုင်မှာ မဟုတ်တော့ဘူး......) လို့ ပြောလိုက်သည် ။
စိုင်းထူးက ကျန်းကျန်းရဲ့ ဖင်တုံးကြီးတွေကို လက်နဲ့ ဆုပ်ညှစ်ရင်း ဒီဖင်တုံးကြီးတွေကို သေသေချာချာ ကြည့်ရင်း လိုးချင်မိသွားလို့ ကျန်းကျန်းကို ဖင်
ကုန်းပေးဖို့ ပြောလိုက်သည် ။ ကျန်းကျန်းလည်း ( အင်း ရတယ်လေ..) လို့ ပြောရင်း ဖင်ကုန်းပေးသည် ။ အာ...လှလိုက်တာ ကျန်းကျန်းရယ်.....ဖင်
ကုန်းပေးထားတဲ့ ပုံစံ အနေအထားက တအား ကြည့်ကောင်းနေသည် ။ လှနေသည် ။
စွင့်ကားတဲ့ ဖင်တုံးကြီး နှစ်တုံး ကြားထဲက ပြူးထွက်နေတဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးက အမွှေးရှင်းထားလို့ ပြောင်မို့ ပြူးထွက်နေသည် ။ ကပ်ရက်က ဖင်ပေါက်
ညိုညိုလေးကလည်း အသဲယားစရာကြီး ။ အခုထိ ကျန်းကျန်းကို ဖင်ပေါက် မလိုးရသေး ။ မဲခေါင်မြေခွေး ဖင်လိုးသေးလား လို့ ကျန်းကျန်းကို သူ မေး
ဖူးသည် ။ ကျန်းကျန်းက ( သူ မလုပ်သေးဘူး.....သူ လုပ်ချင်တဲ့စိတ်တော့ ရှိတယ် ထင်တယ်.....ကျန်း ဖင်ပေါက်ကို သူ ကလိတယ်.....ဒါပေမယ့် မ
လုပ်ဖြစ်သေးဘူး.....) လို့ ပြန်ပြောပြသည် ။
ကျန်းကျန်းကို ဖင်ကုန်း ပုံစံ ( ဒေါ့ဂီစတိုင် ) နဲ့ စလိုးသည် ။ သူ့လီးကြီးက စောက်ဖုတ်ထဲ အပြည့်အသိပ်ကြီး စွပ်ရက် တပ်ရက် ဖြစ်နေတာကို အပေါ်က ငုံ့ကြည့်ရတာက တအား စိတ်ကြွစရာကောင်းနေသည် ။
ဖင်ပေါက်ညိုညိုလေးကလည်း ( လိုးပါ လိုးပါ ) လို့ ဖိတ်ခေါ်နေသလိုဘဲ ။ ဖင်ပေါက်လေးထဲကို တံတွေး ထွေးထည့်လိုက်ရင်း လက်မနဲ့ ထပ်ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးရင်း အထဲကို ဖိချေသွင်းလိုက်သည် ။
( အို့ ကိုစိုင်း...ဖင်...ဖင်ထဲ လုပ်တော့မလို့လား..) လို့ ကျန်းကျန်းက အလန့်တကြား မေးသည် ။
( ဟင့်အင်း...မလိုးသေးပါဘူး......ကစားပေးတာပါ....)
စောက်ဖုတ်ထဲကိုဘဲ ခပ်သွက်သွက်နဲ့ လိုးပေးလိုက်ရင်း ဖင်ပေါက်လေးကို ပွတ်ချေပေးနေသည် ။
( ကောင်းလား..ကျန်းကျန်း.....)
( အင်း...ကောင်းတယ်...ကိုစိုင်း......)
( ခပ်မြန်မြန် လိုးမယ်နော်.....)
( အင်း....)
ဖင်ကြီးတွေကို ကော့ထားပေးနေတဲ့ ကျန်းကျန်းသည် မျက်လုံးလေးတွေ စုံပိတ်လို့ သူလိုးဆောင့်တာတွေကို တအီးအီး ညည်းရင်း ခံနေသည် ။
ကောင်းလိုက်တဲ့ ဖီလင် ။ တစွပ်စွပ် အသံတွေ ထွက်နေသည် ။ ကျန်းကျန်းရဲ့ နို့ကြီးတွေက လိုးထည့်ဆောင့်ထည့်လိုက်တိုင်း တုန်ခါနေကြသည် ။
တာချီလိတ်မြို့
မြန်မာပြည် နဲ့ ထိုင်း နယ်စပ်ဒေသ
တင်ကိုကို တယောက် အလုပ်များနေသည် ။
စိုင်းလီတို့ အတွက် သူတို့ သိချင်နေတာကို သူ အတတ်နို်င်ဆုံး လိုက် စုံစမ်းနေသည် ။
ဦးကြီးစိန်ရဲ့ အိမ်ထဲကို တင်ကိုကို လှမ်း ဝင်လိုက်တဲ့အချိန် သူ့ကို လူနှစ်ယောက်က သေနတ်တွေနဲ့ တန်းတန်းမတ်မတ် ချိန်ထားတာကို ခံလိုက်ရလို့
( ဟေး....ဟေး.....ဦးကြီးစိန် က လာခဲ့ဆိုလို့ ငါ လာတာ.....ဒါ ဘာသဘောလဲ.....) လို့ မေးလိုက်သည် ။
အတွင်းခန်းထဲက လူတယောက် ထွက်လာသည် ။
ဦးကြီးစိန် ။
( ဟေ့ကောင်တွေ.....ဒါ ငါ့ဘော်ဒါပါ.....) လို့ သေနတ်သမားတွေကို ပြောလိုက်သည် ။
သေနတ်ကိုင် လူနှစ်ယောက် အတွင်းခန်းကို ဝင်သွားသည် ။
( စိတ်မရှိနဲ့ တင်ကိုကို..ခေတ်ကာလကြီးက မကောင်းဘူး.....သတိဆိုတာ ပိုတယ် မရှိဘူးလေ......) လို့ ဦးကြီးစိန်က ပြောလိုက်သည် ။
( ရပါတယ်...ဦးကြီးစိန်.....ရုတ်တရက် ဆိုတော့ ကျနော်လည်း လန့်သွားတာပေါ့....) လို့ တင်ကိုကိုက ပြန်ပြောလိုက်ရင်း ဦးကြီးစိန် ဖိတ်ခေါ် ညွှန်ပြတဲ့
နေရာမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်သည် ။
( တင်ကိုကို.....ကျုပ်က ဘယ်အရာကိုဘဲ ဖြစ်ဖြစ် ငွေရမှ လုပ်တဲ့လူ ဆိုတာကိုတော့ မင်းလည်း သိထားမှာပေါ့...) လို့ ဦးကြီးစိန်က စပြောလိုက်သည် ။
တင်ကိုကိုက ( ဟုတ်ကဲ့ ဦးကြီးစိန်..ကျနော် သဘောပေါက်ပါတယ်....ကျနော် လိုချင်တဲ့ သတင်းကို သိရမယ် ဆိုရင် ဦးကြီးစိန် အတွက် ငွေကို ပေးဖို့
အဆင်သင့်ပါဘဲ.....) လို့ ပြန်ပြောလိုက်သည် ။
ဦးကြီးစိန်က ပြုံးလိုက်သည် ။
( ကျုပ်က ငယ်ငယ်ထဲက မောင်စပ်စု လို့ ကျုပ် မိသားစုက နံမည်ပေးတာကို ခံရတဲ့ ကောင်.....နေရာတကာ သူများ ဘာဖြစ်လဲ...ကျုပ် သိချင်ခဲ့တယ်
ကျုပ်ရဲ့ စပ်စပ်စုစု လုပ်တတ်တာတွေကြောင့် အခု အချိန် သတင်းရောင်းစားပြီး ငွေဝင်သလို ကျုပ်ကို ကျုပ်ရဲ့ စပ်စုတာတွေ မသိသင့်တာတွေကို သိတာ
တွေ အတွက် သတ်ချင်တဲ့အထိ မုန်းသူတွေလည်း ရှိလာတာပေါ့...ဟဲဟဲဟဲ........ကဲ....ကျုပ် မောင်ရင် သိချင်တာကို ပြောပြမယ်.....ဘယ်လောက်
ပေးမလဲ......) လို့ ပြောသည် ။
တင်ကိုကိုလည်း ( ဘယ်လောက်ပေးရမလဲ ဦးကြီးစိန်...) လို့ ပြန်မေးလိုက်သည် ။
( ဘိန်းမင်းသား စိုင်းထူး ကို တောင်းရမှာ ဆိုတော့ စျေးတော့ ကြီးလိမ့်မယ်.....ဟဲဟဲဟဲ......)
( ဦးကြီးစိန်...ပြောမယ့်ဟာ ပြောပါ...ကျနော်လည်း ကြားက ဆောင်ရွက်ပေးရတာ....သတင်းပြန်ပို့ပေးရအုံးမယ်......) လို့ တင်ကိုကိုက စိတ်မရှည်တော့ သလို ပြောလိုက်သည် ။
ဦးကြီးစိန်က တခွိခွိနဲ့ ရယ်လိုက်သည် ။( ၁၅ )
ထိုင်းနို်င်ငံ
ဟွာအင်းမြို့
မဲခေါင်မြေခွေးရဲ့စံအိမ်ကြီးက ဟွာအင်းမြို့လည်မှာ မဟုတ်ဘူး ။
မြို့လေးရဲ့ အပြင်ဖက်က တောင်ကုန်းလေးပေါ်မှာ ရှိသည် ။
အင်ဒိုနီးရှား နိုင်ငံ ဘာလီကျွန်းကနေ မဲခေါင်မြေခွေး ပြန်ရောက်လာသည် ။
ဟွာအင်းမြို့မှာက စောစောထဲက သူပိုင်ဆိုင်တဲ့ ခြံနဲ့ အိမ်က ရှိပြီးသား ။ သူ့ရဲ့ ရွေးချယ်မှုပါ ။ ထိုင်းနို်င်ငံထဲမှာ သူ့နေအိမ်တွေ ပို်င်ဆိုင်တဲ့ မြေတွေ
ခြံတွေက အများကြီး ရှိနေခဲ့တာပါ ။ သေနတ်ကျည်တွေ ထိမှန် ခံရတဲ့အတွက် ကိုယ်အောက်ပိုင်း သေနေတာကို ဟွာအင်းမှာ ထိုင်းဆရာဝန်အကျော်အမော်တွေကို ငွေကြေး ပုံအောပေးပြီး ကုသမှု ခံယူနေသည် ။
မဲခေါင်မြေခွေး တယောက် သူ့ရဲ့ ဟွာအင်းက စံအိမ်ကြီးမှာ ရှိနေတယ် ဆိုတာကို သူတို့အဖွဲ့ကြီးက အပြင်လူတွေကို မသိစေဘဲ အထူး လှို့ဝှက်ပြီး ထား
သည် ။ မဲခေါင်မြေခွေးရဲ့ အမိန့်အရ ကျန်းကျန်းနဲ့ စိုင်းထူးတို့က ရွှေတြိဂံ နယ်မြေဒေသက သူ့လုပ်ငန်းတွေကို ဦးစီးဖို့ တာဝန်ယူကြရသည် ။
( ငါ့အတွက်ကို စိတ်မပူနဲ့.....ဘရစ်တနီ ဘလက်ခ် က ငါ့ကို အနီးကပ် ပြုစုလုပ်ကိုင်ပေးလိမ့်မယ်.....ငါ့လူတွေလည်း အများကြီး ငါနဲ့ ရှိနေမှာဘဲ..မင်းတို့ နှစ်ယောက်သာ ငါ့အလုပ်တွေကို တာဝန်ယူပြီး လုပ်ကြ..ငါ့ကို နေရာတကာ လာပြီး မေးမနေနဲ့..မင်းတို့သဘောနဲ့ မင်းတို့သာ ဆုံးဖြတ်ပြီး
ကောင််းမယ်ထင်တာကို လုပ်ကြ.....) လို့ စိုင်းထူးနဲ့ ကျန်းကျန်းတို့ကို ခေါ်ပြီး ပြောသည် ။
စိုင်းထူး ထိုင်းနိုင်ငံကို ပြန်ရောက်လာတဲ့အခါ မယ်ဆိုင်မြို့က သူတို့ရဲ့လူ စိုင်းလီက သတင်း ထောက်လှမ်းပေးသူ တင်ကိုကို ကို စိုင်းထူးဆီကို ခေါ်လာ
သည် ။
တာချီလိတ်မြို့က ( မဲခေါင်နန်းတော် ဟိုတယ် )မှာ စိုင်းထူးကို တင်ကိုကိုက လာရောက် တွေ့ဆုံသည် ။
တင်ကိုကိုက ( ကိုစိုင်းထူးတို့ သိချင်နေတဲ့ မဲခေါင်မြေခွေးကို ဘယ်သူ လုပ်ကြံသတ်ဖြတ်သလဲ ဆိုတာကို ကျနော် သိလာခဲ့ရပြီ.....ဒီအတွက် သတင်း
ဝယ်ယူရတာတွေ ရှိပါတယ်...ဒီ ကုန်ကျစားရိတ်ကို ခင်ဗျားရဲ့ အကို ကိုစိုင်းထွန်းနဲ့ မအမွိုင်တို့က ကျနော့်ကို ထုတ်ပေးခဲ့ပါတယ်....) လို့ စကားစ
လိုက်တဲ့အခါ စိုင်းထူးက ( ကဲ..လိုရင်းသာ ပြောပါ..တင်ကိုကို.....ဘယ်သူလဲ....ကျနော်တို့ ရန်သူက .....) လို့ စိတ်မရှည်ဘဲ ဖြတ်မေးလိုက်သည် ။
တင်ကိုကိုက ( လွန်ခဲ့တဲ့ သုံးနှစ်လောက်က မဲခေါင်မြေခွေးက သူ့စခန်းပေါ်က ဖြတ်ပျံတဲ့ ရဟတ်ယာဉ်တစီးကို သူ့ကို လာတိုက်ခိုက်တဲ့ ရန်သူ ထင်
ပြီး ဒုံးကျည်နဲ့ ပစ်ချခဲ့တာ ကိုစိုင်းထူး မှတ်မိမယ် ထင်ပါတယ်....တကယ်တော့ ဒီရဟတ်ယာဉ်ဟာ မြန်မာဖက်နဲ့ ထိုင်းဖက်က လာရောက် တိုက်ခိုက်
တာ မဟုတ်ပါဘူး.....ဆင်းရဲသားတွေကို မစကူညီဖို့အတွက် လိုက်လံ လုပ်ကိုင်ဆောင်ရွက်နေတဲ့ အဖွဲ့ကြီးက အဖွဲ့ဝင်တွေ စီးလာတာပါ ....ဒီအဖွဲ့
ကို ဦးဆောင်နေတဲ့ မိန်းမက အမေရိကန်က ဘီလျံနာကြီး တယောက်ရဲ့ တဦးတည်းသော သမီး ပေါ့..သူ့သမီးကို မတရား သတ်ဖြတ်ပစ်ခဲ့တယ် ဆိုပြီး သူ့အဖေ ဘီလျံနာကြီးက အမျက်ရှပြီး မဲခေါင်မြေခွေးကို လက်စားခြေဖို့ အဲဒီအချိန်ထဲက စုံစမ်း ထောက်လှမ်းခဲ့ပါတယ် ။
သူက မူးယစ်တိုက်ဖျက်ရေး အဖွဲ့ကြီး တခုက အေးဂျင့် တယောက်ကို ငွေပုံပေးပြီး ဘိန်းဘုရင်ကြီး မဲခေါင်မြေခွေးကို အနံ့ခံခိုင်းခဲ့တယ်....မဲခေါင်မြေခွေး
သွားတဲ့လာတဲ့ နေရာတွေကို ခြေရာခံခိုင်းခဲ့တယ်.....လုံခြုံရေး အားနည်းပြီး မထင်မှတ်တဲ့နေရာနဲ့ အချိန်မှာ ဘာလီကမ်းခြေမှာ ရုတ်တရက် ဝင်တိုက်
ခိုက်လိုက်တာဘဲ.....သူ့ကို ဘာလီမှာ လုပ်ကြံပစ်ခတ်ပေးတာကတော့ ထိုင်းနယ်စပ်ဒေသမှာ နယ်ခြားစောင့်ရဲ လုပ်ခဲ့ဖူးတဲ့ ရဲမှူးဟောင်း ဆန်နွတ် ဘဲ )
လို့ ပြောလိုက်သည် ။
စိုင်းထူးက ( ဆန်နွတ် ကို ကျနော်တို့ ဘယ်မှာ တွေ့နိုင်မလဲ......) လို့ မေးပြန်တော့ တင်ကိုကိုက ( ဒီကောင်က ဘီလျံနာကြီးဆီက ငွေတော်တော် များ
များ ရလို်က်လို့ ကျနော်တို့ နယ်စပ်လောက်မှာ မနေတော့ဘူး...ဘန်ကောက်မြို့မှာ နို်က်ကလပ်် တခု ဝယ်လိုက်တယ်လို့ ကြားတယ်....အတိအကျ သိချင်ရင် ကျနော် ထပ် စုံစမ်းပေးနိုင်တယ် ကိုစိုင်းထူး.....) လို့ ပြန်ပြောလေသည် ။
( ကောင်းပြီ....ကျနော်တို့ဖက်ကတော့ ကျနော်တို့ ခေါင်းဆောင်ကို လာထိခိုက်တဲ့လူတွေကို တူညီတဲ့ တုံ့ပြန်မှု ပြန်ပေးရမှာဘဲ ကိုတင်ကိုကို...သူ
ရှိမယ့်နေရာကို အတိအကျ သိချင်တယ်..ဒီအတွက်လည်း ခင်ဗျားကို အကျိုးရှိစေမယ်ဗျာ....အမြန်ဆုံး သိပါရစေ.....)လို့ စိုင်းထူးက ပြောလိုက်တော့
တင်ကိုကိုက ( ကျနော့် ချစ်သူက ထိုင်း အမျိုးသမီးတယောက်ပါ..သူ့ကို ချက်ချင်း စုံစမ်းခိုင်းပါမယ်....ကျနော် ဖုန်းနဲ့ ဆက်သွယ်လိုက်ပါမယ်...) လို့
ပြောသည် ။
စိုင်းထူးက ( အိုကေ ကောင်းပြီ ...တင်ကိုကို.....ကျနော့်ကို ဆက်သွယ်လို့ မရရင် စိုင်းလီကို ဖြစ်ဖြစ် ကိုစိုင်းထွန်းကို ဖြစ်ဖြစ် ခွန်လုံးကို ဖြစ်ဖြစ် ပြော
လိုက်ပါ.....ခင်ဗျားကို ကျေးဇူးဆပ်ပါမယ်....သတင်းလုံခြုံမှုလည်း ရှိဗျာ......) လို့ ပြောလိုက်တဲ့အခါ တင်ကိုကိုကလည်း ( စိတ်ချပါ....ကိုစိုင်းထူး....
ကျနော့်အတွက်က အပေါက်ကျဉ်း မမိအောင် အမြဲ သတိထားနေရတာပါဗျ.....ဟဲဟဲ......ကဲ သွားအုံးမယ်.....) လို့ ပြန်ပြောရင်း ထရပ်လိုက်ပါသည် ။
စိုင်းထူးလည်း အမွိုင် စိုင်းထွန်း ခွန်လုံး နဲ့ စိုင်းလီတို့နဲ့ တိုင်ပင်သည် ။
သူတို့ စခန်းမှာ ဖမ်းချုပ်ထားတဲ့ စိုင်းလုံးကျောက်ကို ပြန်လွှတ်လိုက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည် ။ ကျင်ဟုတ်ကို ပြန်လွှတ်ဖို့ကတော့ မဲခေါင်မြေခွေးကို လှမ်း
မေးတော့ မဲခေါင်မြေခွေးက သူကိုယ်တိုင်က အောက်ပိုင်းသေတဲ့ ဘဝကို ရောက်နေပြီ ဆိုတော့ ကျင်ဟုတ် တကယ်ဘဲ သူ့ကို ပြန်ပြီး အာမခံဘူး ဆို
ရင် ပြန်လွှတ်လိုက်ဖို့ စိုင်းထူးကို ပြောသည် ။
တာချီလိတ်ကနေ တောထဲက စခန်းကို ထွက်ခါနီး စိုင်းလီက ( ဆရာစိုင်း........မိန်းကလေး တယောက်က ဆရာ့ကို တွေ့ပါရစေလို့ လာတောင်းပန်နေ
တယ်......) လို့ ပြောလိုက်လို့ ( ဘယ်သူလဲကွ.....ငါ အချိန် မရှိတော့ဘူး......) လို့ ပြန်မေးလိုက်သည် ။
( ဦးကျင်ဟုတ်ရဲ့ သမီး.....လို့ ပြောတယ်......ဆရာ....)
မန်းလေးမှာ တုံးက သူတို့ကား အရှေ့ကနေ ပိတ်ရပ်ပြီး သူ့ကို လာ စကားပြောတဲ့ ကောင်မလေး ဖြစ်မည် ။
ကျင်ဟုတ်ကို ပြန်လွှတ်တော့မှာဘဲ ။ ဒီကောင်မလေးနဲ့ တွေ့စရာ လိုသေးလို့လား ။ ဒီအချိန်မှာ ကျင်ဟုတ်ရဲ့ သမီး ဆိုတဲ့ ကောင်မလေးသည် စိုင်းလီတို့ကို ကျော်ပြီး သူ့ရှေ့မှောက်ကို ရောက်လာသည် ။
( အကို....)
( မင်း ဘာလိုချင်လဲ......ဘာလာလုပ်တာလဲ ...)
( အကိုနဲ့ တွေ့ချင်လို့ပါ ....)
( ဘာအတွက် တွေ့ချင်တာလဲ....)
( ခဏလေး တွေ့ခွင့်ပေးပါ...အကို....... )
ဘယ်လိုဘဲ ဖြစ်ဖြစ် သူ့အဖေ ကျင်ဟုတ်ကို ပြန်လွှတ်ပေးတော့မှာဘဲလေ ။ ဘာတွေ့စရာလိုတော့လို့လဲ.......။
( မင်း အဖေကို ပြန်လွှတ်စေချင်လို့လား.....)
( ဟုတ်...အကို ဘာဘဲ လိုချင်လိုချင် ပေးဖို့ ကျမ အဆင်သင့်ပါ အကို......)
( မလိုပါဘူး.....မင်း ပြန်တော့.....)
လီလီဟုတ်က ငိုမဲ့မဲ့နဲ့ အတင်းဘဲ တွေ့ဖို့ တောင်းဆိုနေသည် ။
သူမရဲ့ အချိုးအဆက် တောင့်တင်းတဲ့ ကိုယ်လုံးတွေကို စိုင်းထူး စူးစိုက်ကြည့်လိုက်ပြီး ဖွံ့ထွားတဲ့ ရင်သားစိုင်ကြီးတွေနဲ့ တင်ပါးကားကားတွေကို
စိတ်ဝင်စားသွားသည် ။
( စိုင်းလီ.......ခွန်လုံး.........)
( ဟုတ် ဆရာစိုင်းထူး....)
( မင်းတို့ ကားပေါ်က စောင့်ကွာ.....ငါ သူနဲ့ ခဏ စကားပြောလိုက်အုံးမယ်......)
လီလီဟုတ်ကို ဟိုတယ်ခန်းထဲမှာ လက်ခံတွေ့ဆုံလိုက်သည် ။
( ကဲ မိန်းကလေး ....ပြော..မင်း ဘာပြောချင်လဲ........)
( အကို မီးတို့ကို သနားပါ...အဖေလည်း တော်တော်လေး ကြာနေပါပြီ ....အဖေ့ကို ခွင့်လွှတ်ပေးပြီး ပြန်လွှတ်ပေးနော်.......)
လီလီဟုတ်ရဲ့လက်ကလေးတွေက သူ့ရင်ဘတ်ပေါ်ကို ရောက်လာသည် ။
( မင်းအဖေက ငါတို့ ခေါင်းဆောင်ကြီးကို မလေးမစား ပမာမခန့် လုပ်ခဲ့လို့ ခေါင်းဆောင်ကြီးက စိတ်ဆိုးပြီး ခေါ်ထားလိုက်တာ.....ငါနဲ့ မဆိုင်ဘူး....
မကြာခင် ပြန်လွှတ်ပေးမှာဘဲလေ..စိတ်မပူပါနဲ့....)
လီလီဟုတ်က ( အကို...အကို့ခေါင်းဆောင်ကို ပြောပေးပါလားဟင်......ဒီအတွက် လီလီတို့က အကို့ကို ကျေးဇူးဆပ်ပါမယ် အကို......)လို့ ပြောပြီး
စိုင်းထူးကို ရင်ချင်းအပ်ကာ ဖက်လိုက်သည် ။ သူမဆီက ရွှေမွှေးအန့ံစူးစူးလေးက ကာမစိတ်တွေကို ဟုန်းကနဲ ထကြွစေသည် ။
လက်ကလေး တဖက်က စိုင်းထူးရဲ့ ပေါင်ဂွကြား နေရာဆီကို ရောက်လာသည် ။
( မင်းက ဆပ်တတ်လို့လား.....မင်းက ကျွမ်းနေပြီပေါ့လေ.....)
( အဲလိုတော့ ဟုတ်ပါဘူး.....လိုအပ်လာရင်တော့ မကျွမ်းလည်း သင်ယူရမှာပေါ့..အကိုက ကျွမ်းပြီးသား ဆိုရင် လီလီ့ကို သင်ပေးပေါ့......)
လီလီဟုတ်ရဲ့ လက်ကလေးနောက်တဖက်က ဘောင်းဘီ ခါးပတ်ကို ဆွဲဖွင့်ဖြုတ်ဖို့ ကြိုးစားလာသည် ။
( ဘာလဲ..ပုလွေကိုင်ပေးမလို့လား.......)
( အင်း....)
ပြုံးပြုံးလေး ခေါင်းညှိမ့်ပြရင်း စိုင်းထူးရဲ့ ဘောင်းဘီကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ချွတ်ချလိုက်သည် ။
အတွင်းခံဘောင်းဘီ အနက်လေး ပေါ်လာသည် ။ အရှေ့ဖက်ခြမ်းနေရာက ဖုဖုဖေါင်းဖေါင်းကြီးကို လီလီဟုတ် တွေ့သွားသည် ။
( ဟယ်...ထကြွနေပြီကွာ........) လို့ ပြောရင်း အတွင်းခံဘောင်းဘီ အနက်လေးကိုပါ ဆွဲချလိုက်လေသည် ။
ထောင်းကနဲ ကန်ထွက်လာတဲ့ မာကြောတောင်မာနေတဲ့ လီးတန်ချောင်းကြီးကို ပါးစပ်လေး အဟောင်းသားနဲ့ သဘောကျ အံ့သြနေတဲ့ လီလီဟုတ်
သည် လီးတန်ကြီးရဲ့ အရင်းပိုင်းနေရာကို လက်ကလေးတဖက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပါသည် ။
အရမ်း လုံးပတ်တုတ်တာဘဲကွာ.....
ပူနွေးနေတဲ့ လီးတန်ကြီးက အကြောတွေ အပြိုင်းပြိုင်း ထောင်နေသည် ။ ဒစ်လုံးကြီးကလည်း ကားကားကြီး ။( ၁၆ )
လီလီဟုတ်ရဲ့ ဖေါင်းကြွနီရဲနေတဲ့ နှုတ်ခမ်းပြဲလေးတွေက စိုင်းထူးရဲ့ ဒစ်လုံးကားကြီးကို ငုံပစ်လိုက်တဲ့
အချိန် သူမရဲ့ မျက်လုံးရွဲကြီးတစုံကလည်း စိုင်းထူးကို ညှို့ယူဖမ်းစားတဲ့ အကြည့်တွေနဲ့ မော့ကြည့်
လိုက်သည် ။
ဒီကောင်မလေးသည် ဒီမှာဖက်မှာ အရိုင်းကလေးတော့ မဟုတ်မှန်း သူမရဲ့ ပုလွေပညာတွေ အရ ခန့်မှန်းကြည့်မိလိုက်သည် ။
" အိုး......ဟင်း........"
သူမရဲ့ လျာလေးက အငြိမ်မနေပါဘူး ။ လီးတခုလုံးကို ဟိုပြေးဒီပြေး ဆော့ကစားနေသည် ။ ဒစ်ကြား
ကို ပတ်ခြာလှည့်ပေးလိုက်တာက သူ့ကို တုန်ခါသွားစေလို့ စိုင်းထူးသည် လီလီဟုတ်ကို အထင်မသေး
ရဲတော့ဘူး ။ ပုလွေကောင်းကောင်း မှုတ်တတ်တဲ့ ကောင်မလေး ။
" ဒီလောက်ပါဘဲကွယ်...မင်းလေး တော်တယ်......ငါ လေးစားသွားပြီ....." လို့ စိုင်းထူးက ရပ်ခိုင်းပေမယ့်
လီလီဟုတ်ကတော့ မှုတ်လို့ကောင်းနေသည် ။ တပြွတ်ပြွတ် တပြတ်ပြတ် အသံတွေ ထွက်အောင် မှုတ်
ပေးနေသည် ။
တော်တော်လေး ကြာမှ စိုင်းထူးရဲ့ လီးကို ပါးစပ်ထဲကနေ ချွတ်ထုတ်လိုက်သည် ။
" ကောင်းလားဟင်....အကို....." လို့ ပြုံးစိစိနဲ့ မေးလိုက်သည် ။
" အင်း.....အရမ်းကောင်းတယ်....."
စိုင်းထူးလည်း ကောင်မလေးကို ပြန်ပြောလိုက်ရင်း ဘောင်းဘီကို ပြန်ဆွဲတင်ဖို့ လုပ်လိုက်တာကို ကောင်
မလေးက ခွင့်မပြုဘူး ။
" အကို...အဲလိုကြီး မစိမ်းကားနဲ့.....လေစိမ်းတွေ မတိုက်နဲ့....လီ့ကို ပြန်ချစ်ပေးအုံးလေ....."
" ဘာ....."
" အကိုလည်း လီ့ကို ပြန်မှုတ်ပေး....."
လီလီဟုတ်က ဘောင်းဘီကို အတင်း ပြန်ဆွဲချပြီး ပြောလိုက်သည် ။
အဝတ်တွေကို တခုမကျန် ချွတ်ပစ်လိုက်တဲ့ လီလီဟုတ်ကြောင့် စိုင်းထူးလည်း အချိုးကျ ပြေပြစ်လွန်း
တဲ့ သူမရဲ့ မိမွေးတိုင်းကိုယ်တွေကို တွေ့လိုက်ရသည် ။
အိုး.....မင်း...မင်း.....တအားလှပါလား.....မိန်းကလေး........လို့ သူ့ပါးစပ်က ရေရွတ်မိလိုက်တော့ လီလီဟုတ်က တခစ်ခစ်နဲ့ ရယ်မောရင်း " အကိုနဲ့ ကြုံချင်နေတာ ကြာပြီ.......အကိုနဲ့ ဖြစ်ဖူးတဲ့ နန်း
ကျော့ခိုင်ဆီက အကို့အကြောင်းတွေကို လီက ကြားဖူးပြီးသား....သိလား....."
" ဟင်...နန်းကျော့ခိုင်....ဟုတ်လား....."
" အင်း.....ဟုတ်တယ်....အကိုနဲ့ တောင်ကြီးမှာ အမြဲ အိပ်ကြတယ် တဲ့......"
လီလီဟုတ်က စိုင်းထူးရဲ့ လက်တဖက်ကို ဆွဲယူပြီး ကုတင်ဆီကို လျောက်လှမ်းသွားသည် ။
" အကို မှုတ်ပေးကွာ......"
ကုတင်ပေါ်မှာ ပက်လက်လှဲအိပ်ချလိုက်ပြီး သူမရဲ့ ချောမွတ်ဖြူဖွေးတဲ့ ပေါင်တန်လှလှတွေကို ဖျတ်ကနဲ
ဖြဲကားပစ်လိုက်တော့ အမွှေးရိပ် ရှင်းလင်းထားတဲ့ မို့မောက်တဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီး ဘွားကနဲ ပေါ်လာတာ
စိုင်းထူးလည်း " အား.....မင်း...မင်း.....စောက်ပတ် တော်တော်လေး လှတယ်...." လို့ ပါးစပ်က ထုတ်ဖေါ်
ပြောမိလိုက်ရသည် ။
လီလီဟုတ်ကို ဘာဂျာကိုင်ပစ်လိုက်သည် ။ လီလီဟုတ်ရဲ့ အော်သံတွေက ဟိုတယ်ခန်း အပြင်ဖက်က
တောင် ကြားနိုင်သည် ။
စိုင်းလီနဲ့ ခွန်လုံးတို့တော့ ကြားမှာဘဲ လို့ စဉ်းစားမိရင်း ကပ်ရက်က ဖင်ပေါက်လေးကိုပါ လျာနဲ့ ထိုး
ပေးနေမိသည် ။ လီလီဟုတ်က " အို..အင်..ဟင်....အာ....အာ.....အင်း...အင်း....." ဆိုတဲ့ အသံမျိုးစုံကို
ညည်းရင်း တဆတ်ဆတ် လူးနေသည် ။
" လီ့ကို ချစ်ပေးတော့...လိုချင်ပြီ....တအား လိုချင်နေပြီ....." လို့ ငိုသံပါလေးနဲ့ တောင်းဆိုနေတဲ့ လီလီ
ဟုတ်ကို ကွစ်ကီတကြောင်းလောက် အမြန်ဆွဲပေးလိုက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီး ခြေထောက်တွေကို သူ့ပုခုံး
တဖက်တချက်ပေါ်ကို ထမ်းတင်လိုက်ပြီး မို့အိနေတဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးထဲကို သူ့လထစ်ကြီး ဖိသွင်းထည့်
လိုက်သည် ။
" အူး......အမလေး......ပြည့်တင်းကြပ်နေတယ် အကိုရယ်...အကို့လီးက မတန်တဆကြီး....."
လီလီဟုတ်သည် နှုတ်ခမ်းလေးတွေ တဆတ်ဆတ် တုန်ရင်း ပြောလိုက်ပြီး သူမနို့ကြီးတွေကိုလည်း သူမ
လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆုပ်ညှစ်ထားသည် ။
စိုင်းထူးက လီးတန်တဆုံး ထိုးသွင်းထည့်လိုက်သည် ။ အရည်တွေ ရွှဲနေတဲ့ သူမစောက်ဖုတ်ကြီးရဲ့ အ
တွင်းသားတွေနဲ့ လီးချောင်း ပွတ်တိုက်ထိတွေ့တာက နှစ်ယောက်စလုံးကို ကောင်းခြင်း အရသာထူးတွေ
ပေးစွမ်းသွားသည် ။
စိုင်းထူးရဲ့ အလိုးကို ခေါင်းလေး တရမ်းရမ်းနဲ့ ခံနေတဲ့ လီလီဟုတ်ရဲ့ စောက်ဖုတ်သည် တော်တော်လေး
ကို တင်းကြပ်နေပြီး လိုးလို့ တအားကောင်းလှလို့ ဆက်တိုက်ဘဲ လိုးသွင်းနေရင်း သူမ ခံနိုင်တာကို သိ
လိုက်တာကြောင့် အရှိန်မြှင့်ကာ လိုးပစ်လိုက်သည် ။ တဖွတ်ဖွတ် အသံတွေ ထွက်လာသည် ။ တအား
အား အော်သံတွေနဲ့ ကုတင်ပေါ်က ရေမြုပ်မွေ့ယာကြီးက တအိအိ တကျွိကျွိနဲ့ ။
" အို့....အမလေး....ဟင်း.......ကောင်းတယ်....ကောင်းတယ်.....ဆောင့်...ဆောင့်.....တအား.....တအား.....
အား....ကောင်း..ကောင်းနေတယ်.....အိုး....အိုး....."
မဲခေါင်မြစ်ဝှမ်း တနေရာက မဲခေါင်မြေခွေးရဲ့ စခန်းကြီးတခုထဲ .... ။
မနက်စောစော အချိန် ။
စိုင်းထူးနဲ့ ကျန်းကျန်းတို့သည် မြင်းကိုယ်စီနဲ့ စခန်းထဲ ပတ်စီးနေသည် ။
ကျန်းကျန်းသည် မဲခေါင်မြေခွေးရဲ့ စီးနေကျ မြင်းကြီး " မီးလျံ " ဆိုတဲ့ မြင်းညိုကြီးကို စီးပြီး စိုင်းထူးက
" တိမ်ဖြူ " ဆိုတဲ့ မြင်းဖြူကြီးကို စီးသည်။
ကျန်းကျန်းသည် မဲခေါင်မြေခွေးရဲ့ အရိုက်အရာကို ဆက်ခံတဲ့ သူတို့ ခေါင်းဆောင် ဖြစ်လာသည် ။
သူမသည် သစ်လွင်တဲ့ အစိမ်းပုတ်ရောင် ပြောက်ကြား ယူနီဖေါင်းကို ဝတ်ထားသည် ။ ညာဖက်ခါးမှာ
သေနတ်တလက်ကို အိတ်နဲ့ ထည့်ချိတ်ထားသည် ။
စိုင်းထူးကတော့ ဂျင်းဝမ်းဆက်နဲ့ ။ ကျောမှာ ဂလဲလ်အေ့စ် အစ္စရေးလုပ် ခြေမှုန်းရေး ရိုင်ဖယ်ကို လွယ်
ထားသည် ။ ဂလဲလ်အေ့စ်သည် သူတို့အဖွဲ့ကြီးကို တပ်ဆင်ထားတဲ့ နောက်ဆုံးပေါ် မောင်းပြန်လက်
နက် ဖြစ်သည် ။
သူတို့စခန်းကြီးရဲ့ ပင်မ အဆောက်အဦးကြီး ရှေ့ကို သူတို့ မြင်းကိုယ်စီနဲ့ ရောက်လာတဲ့အခါ ရုံးထဲက
စိုင်းထွဋ် ခပ်သွက်သွက်နဲ့ ထွက်လာပြီး " အကျဉ်းသားတွေ ထုတ်ခဲ့ရမလား....ဆရာစိုင်း...." လို့ မေး
သည် ။ စိုင်းထူးက ခေါင်းညှိမ့်ပြလိုက်သည် ။
သံကြိုးသံ တချွင်ချွင်နဲ့ ကျင်ဟုတ်..စိုင်းလုံးကျောက် နဲ့ ဆွန်ကျဲတို့ကို သူ့လူတွေက ထုတ်လာသည် ။
ကျင်ဟုတ်သည် ပိန်ချုံးနေသလိုညစ်ပေစုတ်ပြတ်နေသည် ။ စိုင်းလုံးကျောက်လည်း ထို့အတူဘဲ ။ ညစ်
ပေစုတ်ပြတ်ပြီး ဆံပင်စုတ်ဖွားနဲ့ ။ ဆွန်ကျဲကတော့ လမ်းပင် ကောင်းကောင်း မလျောက်နိုင် ။
စိုင်းထူးက " ကျင်ဟုတ် နဲ့ စိုင်းလုံးကျောက်.....သေချာ နားထောင်...." လို့ မြင်းပေါ်ကနေ ပြောလိုက်တဲ့
အခါ ကျင်ဟုတ်နဲ့ စိုင်းလုံးကျောက်တို့ ဒူးထောက်နေရာက မော့ကြည့်သည် ။ သူတို့ရဲ့ မျက်နှာတွေ
မှာ ဒေါသ အရိပ်အရောင်ကို မတွေ့ရ ။ တုန်လှုပ် ခြောက်ခြားတာကိုဘဲ တွေ့ရသည် ။
"မင်းတို့က ငါတို့ ခေါင်းဆောင်ကြီး မဲခေါင်မြေခွေးရဲ့ လမ်းစဉ်ကို သွေဖီပြီး သူ့ကို ဆန့်ကျင်တယ် လို့
ထင်မြင်ယူဆခဲ့လို့ အခုလို ဖမ်းထားခံရတာဘဲ...အခု မင်းတို့ နောင်ကျဉ်လောက်ပြီ လို့ ယူဆတာရယ်
မင်းတို့ကို သနားတာရယ်ကြောင့် ပြန်လွှတ်ပေးမယ်...ဒါပေမယ့် မင်းတို့ နောက်ထပ် ထပ်ပြီး ငါတို့ကို
လှန်မယ်..ကန်မယ်တော့ မကြိုးစားကြနဲ့ကွာ...ဒီတခါ ဆိုရင်တော့ ခွင့်မလွှတ်ဘူး....."
ကျင်ဟုတ်က " ကျေးဇူးပါဘဲ ဆရာစိုင်းထူးရယ်....ကျုပ် ဘယ်တော့မှ ဆရာတို့ကို ပြန်မလှန်ပါဘူး...
စိတ်ချပါ....." လို့ ပြောသလို စိုင်းလုံးကျောက်ကလည်း " ဘယ်တုံးကမှ ကျနော်က ဆန့်ကျင်ဖို့ မစဉ်း
စားခဲ့ပါဘူး...အထင်အမြင်လွဲခဲ့တာပါ....ကျနော့်ကို နောင်ကို ခိုင်းချင်တာ ခိုင်းပါ ဆရာ....." လို့ ခေါင်း
လေးငုံ့ပြီး အသံတုန်တုန်နဲ့ ပြောလိုက်ပါသည် ။
ကျန်းကျန်းက " စိုင်းထွဋ်..သူတို့ကို အချုပ်အနှောင်တွေ ဖြုတ်ပေးလိုက်ပါ...." လို့ ပြောလိုက်သည် ။
ဒီအချိန်မှာ ဆွန်ကျဲကလည်း လက်အုပ်ချီပြီး " ကျုပ်ကိုလည်း ခွင့်လွှတ်ပါ.....ဆရာ....ကျုပ် မှားပါတယ်...."
လို့ ငိုသံပါကြီးနဲ့ ပြောလိုက်သည် ။
စိုင်းထူးက " မင်းကိုတော့ ငါတို့ ခွင့်မလွှတ်နိုင်ဘူး...မင်းက " သဲသဲဆက် " ကို ပြန်ပေးဆွဲတယ်...ငါ့
ဆီက ငွေနဲ့ လက်နက်တွေ တောင်းတယ်...သဲသဲဆက်ကိုလည်း လိင်အကြမ်းဖက်ခဲ့တယ်...ဒီအတွက်
မင်းကိုတော့ ခွင့မလွှတ်နိုင်ဘူး....." လို့ ပြောလိုက်သည် ။
ဆွန်ကျဲသည် စခန်းရဲ့ အချုပ်ထဲမှာ အနေဆင်းရဲအစားဆင်းရဲပြီး တချိန်လုံး နှိပ်စက်ညှင်းပန်းတာကို ခံ
ခဲ့ရလို့ အရမ်းကို တုန်လှုပ်ခြောက်ခြားနေသည် ။
ကျန်းကျန်းက စိုင်းထူးကို " သူက လွှတ်ပေးလိုက်ရင် ကျန်းတို့ကို ပြန်ဒုက္ခပေးမှာလား " လို့ မေးလိုက်တော့ စိုင်းထူးက " ပေးနိုင်တာပေါ့....ဒီကောင်က တကယ် ဆိုတဲ့ကောင်....." လို့ ပြန်ဖြေလိုက်
တဲ့အခါ ဆွန်ကျဲလည်း မျက်ရည်တွေ ကျပြီး " မလုပ်တော့ပါဘူး...ကျုပ် နောင်တ ရပါပြီ....ကျုပ်ကို ခွင့်
လွှတ်ပါ......" လို့ တောင်းပန်သည် ။
စိုင်းထွဋ်က " ဒီကောင် ဆန်ကုန်မြေလေးဘဲ ဆရာစိုင်း....ကျနော် ရှင်းပစ်လိုက်မယ်လေ...." လို့ ပြော
လိုက်ရင်း ခါးမှာ အိတ်နဲ့ ချိတ်ထားတဲ့ ပစ္စတိုလ်ကို ထုတ်ဖို့ ဟန်ပြင်လိုက်သည် ။
ဆွန်ကျဲ တအား တုန်ခါသွားသည် ။ တဆတ်ဆတ် တုန်နေသည် ။
" မ.....မ.....မလုပ်ပါနဲ့....ကျုပ်ကို မ...မ....မသတ်ပါနဲ့.....ခိုင်းချင်ရာ ခိုင်းပါ....ကျုပ် လုပ်ပါ့မယ်....." လို့
လက်အုပ်ချီပြီး ဒူးထောက်ရက်နဲ့ ပြောလိုက်တဲ့အခါ စိုင်းထူးလည်း တစုံတခုကို စဉ်းစားမိတဲ့ဟန်နဲ့
" အင်း......မသတ်နဲ့ စိုင်းထွဋ်...သူ့စကား အတိုင်း ငါ သူ့ကို အလုပ်တခု ခိုင်းမလား လို့ စဉ်းစား မိ
တယ်....." လို့ ပြောလိုက်သည် ။
ဆွန်ကျဲက " ခိုင်းပါ ဆရာ...ဘာခိုင်းခိုင်း လုပ်ပါမယ်...သတ်တော့ မသတ်ပါနဲ့...မသေပါရစေနဲ့....." လို့
ပြောသည် ။
" သူ့ကို ပြန်ချုပ်ထားလိုက် စိုင်းထွဋ်......"
စိုင်းထူးက ပြောပြီးတာနဲ့ မြင်းကို ဇက်ကြိုးဆွဲရင်း တဖက်ကို ဆွဲလှည့်လိုက်တဲ့အခါ ကျန်းကျန်းကလည်း သူ့မြင်းကိုအနောက်ကနေ လိုက်လှည့်လိုက်သည် ။
ဟွာအင်းမြို့
ထိုင်းနိုင်ငံ တနေရာ
မနက်စောစော အချိန် ။
မြို့လည် ဘူတာလေး အနားက စျေးဆိုင်တန်းတွေ ဘေးကို လင့်ကရူဆာကားနက်ကြီး တစီး ထိုးဆိုက်
လာသည် ။ ကားရှေ့ခန်းက လူတယောက် ဖျတ်ကနဲ ပေါ့ပါးစွာ ဆင်းလာပြီး နောက်ခန်းတံခါးကို ဖွင့်
လိုက်သည် ။
ကားနောက်ခန်းထဲက ဆဲပင်ရွှေရောင်ဖျော့ဖျော့ တိုတို နဲ့ မိန်းမတယောက် ဆင်းလာသည် ။ စျေးဆိုင်တန်းတွေကနေ စားစရာနဲ့ သစ်သီးတွေကို ဝယ်သည် ။ အနောက်က လူတယောက်က ခြင်း
တောင်းတလုံးနဲ့ သူမဝယ်ယူတာတွေကို ထည့်ပြီး ဆွဲလာသည် ။
ဘလူးမောင်းတင်း လို့ ဆိုင်းဘုတ်အပြာလေး တပ်ထားတဲ့ကော်ဖီဆိုင်လေးထဲမှာ လူနှစ်ယောက် ရှိနေ
သည် ။
ကော့ကေးရှင်း ( အဖြူ ) အနောက်တိုင်းသား တယောက် နဲ့ အာရှသား တယောက် ပါ ။
အဖြူကောင်က မူးယစ်ဆေး တိုက်ဖျက်ရေး အဖွဲ့ကြီး တဖွဲ့က အေးဂျင့် ဂျင်မီ ဖြစ်ပြီး အာရှသားက
တော့ ထိုင်းလူမျိုး ရဲမှူးဟောင်း ဆန်နွတ် ။
သူတို့သည် ဘီလျံနာသူဌေးကြီး အတွက်ကို အခကြေးငွေ ယူပြီး မဲခေါင်မြေခွေးကို ဘာလီမှာ အပျောက်
ရှင်းပေးဖို့ စီစဉ်ခဲ့တဲ့ လူတွေ ဖြစ်သည် ။
ဂျင်မီသည် မြန်မာပြည်ထဲမှာ ကထဲက မဲခေါင်မြေခွေး နဲ့ ဘိန်းမင်းသား စိုင်းထူးတို့ကို နောက်ယောင်ခံ
လေ့လာ စောင့်ကြည့်နေခဲ့သူ တယောက် ဖြစ်သည် ။
ဆန်နွတ်သည် နံမည်ပျက်နဲ့ ရဲအမှုထမ်း ဘဝကနေ ထွက်ခွာခဲ့ရသူ ဖြစ်သည် ။ ဒုစရိုက် လောကသား
တွေနဲ့ လုံးထွေး ပတ်သက်နေသူ တယောက်လည်း ဖြစ်သည် ။ မဲခေါင်မြေခွေးကို ပစ်ခတ် သတ်ဖြတ်
ဖို့အတွက် ကိုယ်တိုင် စီစဉ် အကွက်ချခဲ့သူလည်း ဖြစ်သည် ။
" ဆန်နွတ်......တွေ့လား....ဘရစတနီ ဘလက်.....စျေးဝယ်တဲ့အချိန် ဘော်ဒီဂတ်တွေ ပါတယ်......သူတို့
သတိကြီးကြီး ထားတယ်.....လက်နက်တွေလည်း ပါတယ်......" လို့ ဂျင်မီက ပြောလိုက်တဲ့အခါ ဆန်နွတ်
က " တွေ့တယ်...ဂျင်မီ.....လုပ်တာက လုပ်လို့ ရပါတယ်...ကြည့်လေ..အခု မဲခေါင်မြေခွေးကြီး အိပ်ရာ
ထဲ လဲနေပြီ.....မင်းက ဒီ အင်္ဂလိပ်မလေးကို သတ်ပစ်ချင်တာလား...ပြန်ပေးဆွဲချင်တာလား......" လို့ ပြန်
ပြီး မေးခွန်း ထုတ်လိုက်သည် ။
ဂျင်မီက " ဒို့ရည်ရွယ်ချက်က မဲခေါင်ကြီး သေဖို့ဘဲ....ဒါပေမယ့် သူမသေခင် သူ့စော်လေးကို ငါတို့
ရက်ရက်စက်စက် လုပ်ပြတာတွေကို သူ မြင်မယ် ဆိုရင် အင်မတန်မှ ကောင်းတဲ့အချက်ဘဲ မဟုတ်လား..
သူဌေးကြီးလည်း သူ့သမီးအတွက် လက်စားခြေရလို့ ကျေနပ်မယ်....." လို့ ပြုံးပြုံးကြီး ပြောလိုက်လေ
သည် ။
ဆန်နွတ်လည်း " ကျုပ်ကတော့ ငွေရရင် ဘာမဆို လုပ်ပေးမှာဘဲ....ဂျင်မီ...ခင်ဗျား ဖက်ကသာ ငွေရဖို့
သူဌေးကြီးကို တင်ပြပါ......ကျုပ်ဖက်ကို စိတ်ချ...လုပ်ချင်တာ ဖြစ်စေရမယ်...." လို့ ပြောလိုက်သည် ။
သူတို့ မသိတဲ့အချက်က သူတို့ စားပွဲရဲ့ ဘေးကပ်ရက်က စားပွဲက ထိုင်းမလေး တယောက်က သူတို့ ပြောဆိုနေကြတာတွေကို တိတ်တခိုး အသံဖမ်းယူနေတယ် ဆိုတာကိုပါ ။
ဒီ ထိုင်းမလေးက တခြားသူ မဟုတ် ။ တာချီလိတ်နယ်စပ်က ပွဲစား တင်ကိုကိုရဲ့ ချစ်သူလေး ဖြစ်တဲ့
ဆုရဝတီ ပါဘဲ ။
ဆုရဝတီသည် ဘိန်းမင်းသား စိုင်းထူးတို့ လိုချင်မယ့် သတင်းတပုဒ်ကို တင်ကိုကိုက တဆင့် ပေးပို့
ရောင်းစားတော့မှာ ဖြစ်သည် ။( ၁၇ )
ဘန်ကောက်မြို့
ထိုင်းနိုင်ငံ
ညမှောင်လာတာနဲ့ နို်က်ကလပ်တွေ စည်ကားလာသည် ။ ကလပ်ထဲက ပေါင်ရင်းအထိ တိုတဲ့ ဘောင်းဘီတိုပြတ်လေးတွေ နဲ့ ဘရာစီယာလေးတွေဘဲ
ဝတ်ထားတဲ့ ကောင်မလေးတွေ အပြင်ကို ထွက်လာကြသည် ။ တေးဂီတ အသံတွေနဲ့ တလှုပ်လှုုပ် ငြိမ့်နေတဲ့ ဒီကောင်မလေးတွေက ဖြတ်သွားဖြတ်
လာ ယောကျ်ားသားတွေကို ( လာပါ ဝင်ပါ ...) လို့ ဖိတ်ခေါ်နေကြပြီ ။
ကလပ်တွေ ရှိတဲ့ လမ်းကြားလေးထဲကို ဝင်တဲ့ လမ်းချိုးထိပ်မှာ ဆိုက်ကားလေးတစီးနဲ့ ပလာတာကြော်ရောင်းနေတဲ့ လူတယောက်ရဲ့ မျက်လုံးတွေက
ကျီးကန်းတောင်းမှောက် ဆိုသလို မငြိမ်သက်ဘဲ ဟိုကြည့်ဒီကြည့်နဲ့ ဖြစ်နေသည် ။ သူ့ဘေးနားက နံရံကို ကပ်ပြီး လိင်ဆက်ဆံတာနဲ့ ပတ်သက်တဲ့ ကွန်ဒုံးအမျိုးမျိုး လိင်တန် အတု ကြီးဆေးကြာဆေးတွေကို ဘန်းလေးနဲ့ ဆိုင်ခင်းရောင်းနေတဲ့ လူက ( သေချာကြည့်ထား.....) လို့ ပြောလိုက်သည် ။
မကြာခင် ကလပ်တွေ ရှိတဲ့ လမ်းကြားလေးထိပ်ကို မစ်ဆူဘီရှီ ပါဂျဲရိုးကားနက်ကြီးတစီး ထိုးဆိုက်လာသည် ။
ကားထဲက လူနှစ်ယောက် ဆင်းလာသည် ။
ဆန််နွတ် နဲ့ သူ့တပည့် ဒုံကရပ် ။
နီယွန်မီး စာလုံးတွေနဲ့ ( ထိုင်းပူစီ ) လို့ နံမည်တပ်ထားတဲ့ သူပိုင် နိုက်ကလပ် ဆိုင်းဘုတ်ကို ကျေနပ်အားရစွာနဲ့ မော့ကြည့်လိုက်တဲ့ ဆန်နွတ် ။
( လန်းတယ် မဟုတ်လား ငါ့ဆိုင်းဘုတ်အသစ်.....) လို့ တပည့်ကျော်ကို လှည့်ကာ ပြောလိုက်တဲ့ ဆန်နွတ်သည် ဒီကလပ်လေးကို ဝယ်လိုက်တာ မ
ကြာသေးပါဘူး ။ မဲခေါင်မြေခွေးကြီးကို ပစ်ခတ်လုပ်ကြံပေးလို့ ရလိုက်တဲ့ ငွေတွေနဲ့ ဝယ်လိုက်တာ ။
ဒုံကရပ်က အဖါးကောင်းသည် ။ ဆရာသမား မြှောက်တာကို ကြိုက်မှန်း သိပ်သိ ။
( အရမ်းလန်းတယ်..အာစရိ ) လို့ အဓိပါယ် ပေါက်တဲ့ ထိုင်းဘာသာစကားနဲ့ ပြန်ပြောလိုက်သည် ။
နို်က်ကလပ်ထဲကို သူ လှမ်းဝင်ဖို့ ပြင်လိုက်တဲ့အချိန် စောစောက ပလာတာဆိုင်ကလူနဲ့ လိင်ကုန်တွေ ရောင်းတဲ့ဆိုင်ကလူတို့ ဗြုံးကနဲ အနားကို
ရောက်သွားကြပြီး သူတို့ ဖွက်ကိုင်လာတဲ့ သေနတ်တွေနဲ့ တဖေါင်းဖေါင်း တထိန်းထိန်း ပစ်ခတ်လိုက်သည် ။
ရုတ်တရက် အငိုက်မိသွားတဲ့ ဆန်နွတ်နဲ့ ဒုံကရပ်တို့ သူတို့ ဖွက်ကိုင်လာတဲ့ သေနတ်တွေကို ခါးကြားထဲကနေ ထုတ်ချိန်တောင် မရလိုက် ။ အနီးကပ်
ပစ်ခတ်တာ ခံလိုက်ရသည် ။ ပွိုင့် ၄၅ ကျည်ဖူးကြီးတွေကလည်း ပြင်းထန်လွန်းလှသည် ။ ဆန်နွတ်နဲ့ ဒုံကရပ်တို့ ကော့လန်လဲကျသွားကြတာနဲ့ ပစ်
ခတ်သူ နှစ်ယောက်က လူအုပ်ကြားထဲကို ပြေးဝင်လိုက်ကြသည် ။
တိုးရစ်ရဲ လို့ ကျောပြင်မှာ စာတန်းပါတဲ့ ထိုင်းရဲတွေ အပြေးအလွှား ရောက်လာကြတဲ့အချိန်မှာ ပစ်ခတ်သူတွေ အနီးအနားမှာ မရှိကြတော့ ။
ဆန်နွတ်နဲ့ ဒုံကရပ်တို့ရဲ့ သွေးအိုင်ထဲက အလောင်းတွေကိုဘဲ တွေ့ကြရသည် ။
စိုင်းထူး ကိုယ်တိုင် စီစဉ်ကြံစည်တဲ့ ပွဲကလေး ။
ဘန်ကောက်မြို့ တနေရာက အကောင်းစား ဟိုတယ်ကြီးရဲ့ အခန်းတခန်းမှာ စိုင်းထူးနဲ့ အပေါင်းအပါတွေ အောင်ပွဲခံနေသည် ။ ဟိုတယ်ခန်းကြီးရဲ့ ဝရံတာ အပြင်ကို ထွက်ပြီး စိုင်းထူးက ဖုန်းနဲ့ မဲခေါင်မြေခွေးကို ( စိုက်ခင်းထဲက ဂေါ်ဖီတွေ ခူးပြီးပြီ.....) လို့ ပြောလိုက်သည် ။ မဲခေါင်မြေခွေးကို ဘာလီ
မှာ လုပ်ကြံတဲ့ အဖွဲ့ခေါင်းဆောင် ဆန်နွတ်နဲ့ တပည့်တယောက်ကို လူစည်ကားတဲ့ နိုက်ကလပ် အရှေ့မှာဘဲ ပစ်ခတ်ပြီး ရှင်းလင်းလိုက်ပြီးပြီ လို့ သ
တင်းပို့လိုက်တာပါ ။
ဟိုတယ်ခန်းထဲမှာ စိုင်းနွတ်ကြီး အရက်ကို ပုလင်းလိုက် မော့နေသည် ။ သူ့အကို စိုင်းအွတ်ကို သတ်ခဲ့တဲ့ ရန်သူတွေကို သူကိုယ်တိုင် ပစ်ခတ်လက်စား
ခြေလိုက်ရလို့ ကျေနပ်နေသည် ။ ရဲကြီးနဲ့ စိုင်းထွဋ် စိုင်းလီတို့က လိုအပ်ဝင် ဝင်ဖိုက်ဖို့ ဘေးမှာ ရံထားပေမယ့် သူတို့ ဝင်ပါဖို့တောင် မလိုအပ်လိုက် ။
( ဆန်နွတ်ရဲ့ တပည့်သုံးယောက် ကျန်သေးတယ်....သူတို့က မဲခေါင်ကြီး ရှိနေတဲ့ ဟွာအင်းမြို့မှာ မဲခေါင်ကြီးရဲ့ အိမ်ကို ချောင်းနေကြတယ်.....သူတို့
ရဲ့ ဆရာသမား ဆန်နွတ် အခုလို သေသွားပြီ ဆိုတာကို သိကြတဲ့ အချိန် ချက်ချင်းဘဲ ဘန်ကောက်ကို ပြန်ကြမှာဘဲ....ဒီအချိန်မှာ ပုန်းပြီး ချောင်းနေတဲ့
ငါ့အကိုု စိုင်းထွန်းနဲ့ အဖွဲ့က အပြတ်သိပ်ကြလိမ့်မယ်.....) လို့ စိုင်းထူးက သူ့အဖွဲ့ကို ပြောလိုက်သည် ။
( မူးယစ် တိုက်ဖျက်ရေးက ဂျင်မီ ဆိုတဲ့ လူရှုပ်ကိုရော ဆရာစိုင်း ဘယ်လို လုပ်မလဲ သိခွင့်ရမလား....) လို့ စိုင်းနွတ်က မေးလိုက်သည် ။
( အင်း..ဒီကောင်က ဘီလျံနာ သူဌေးကြီး ဆီက ငွေဖန် အမြတ်ထုတ်တဲ့ကောင်....တချက်ခုတ် နှစ်ချက်ဖြတ် ခဲတလုံးထဲနဲ့ ငှက်နှစ်ကောင် ပစ်ချင်တဲ့
လူလည်....မဲခေါင်မြေခွေးကို အပြတ်ရှင်းရင်း ငွေဖန်တဲ့ ဒီ ကလေကချေကို ငါကိုယ်တိုင် သတ်မယ်.....) လို့ စိုင်းထူးက ပြန်ပြောလိုက်သည် ။
ညနေ ခြောက်နာရီရှိပြီ ။
မှောင်စပျိုးနေတဲ့ အချိန် ။
ထိုင်းမြန်မာ နယ်စပ် မဲခေါင်မြစ်ကမ်းက ရွာကြီးထဲ မှာ မီးထိန်ထိန်လင်းနေပြီ ။
ရွာအလည်က စည်းရိုးမြင့်မြင့်ကာထားတဲ့ ခြံကြီးထဲမှာ သွပ်မိုးအိမ်ကြီးတလုံးလည်း မီးရောင်တွေ လင်းလက်နေသည် ။
အရှိန်ပြင်းပြင်းနဲ့ မောင်းလာတဲ့ လင့်ခရုဆာကားကြီး နှစ်စီး ခြံကြီးဆီကို ရောက်လာတဲ့အခါ တံခါးစောင့်တွေက ( ဆရာစိုင်းထူး ပြန်လာပြီ.....)လို့
ဝမ်းသာအားရ အော်ဟစ်ကြရင်း ခြံတံခါးကြီးတွေကို ဖွင့်ပေးလိုက်သည် ။
အိမ်ကြီးရဲ့ တံခါးမကြီး ပွင့်လာပြီး မိန်းမနှစ်ယောက် အပြုံးကလေးနဲ့ စောင့်ကြိုနေကြသည် ။
ဘိန်းဘုရင်မ လို့ စပြီး နံမည်ထွက်လာတဲ့ နန်းခမ်းမုန်း ( သို့မဟုတ် ) ကျန်းကျန်း နဲ့ သူမရဲ့ ကိုယ်ရံတော် နန်းစံမောင် တို့ ဖြစ်ပါသည် ။
နန်းစံမောင်က အိမ်အကူ မိန်းမတွေကို အစားအသောက်တွေ ခင်းကျင်းနိုင်ပြီ လို့ ရှမ်းဘာသာစကားနဲ့ လှမ်းပြောလိုက်သည် ။
ကားပေါ်က ဆင်းလာတဲ့ စိုင်းထူးကို ကျန်းကျန်းက ပြေးဖက်သည် ။
( ဝမ်းသာတယ် ကိုစိုင်း....ကိုစိုင်းတို့ အောင်မြင်မှုအတွက်.......) လို့လည်း ပြောလိုက်သည် ။
မကြာခင် သူတို့အဖွဲ့သည် ဘဲကင် ကြက်ကင် ဝက်ကင်တွေ ဘဲပေါင်းကြက်ပေါင်းဝက်ပေါင်းတွေ စုံလင်တဲ့ ထမင်းဝိုင်းကြီးမှာ စားကြသောက်ကြ
သည် ။
ကျန်းကျန်းက စိုင်းထူးတို့ အဖွဲ့ ဘန်ကောက်မြို့မှာ ဆန်နွတ်တို့ကို ရှင်းလင်းနေတဲ့အချိန် ဆန်နွတ်ရဲ့ တပည့်အုပ်စုကိုလည်း စိုင်းထွန်း စိုင်းချိုတို့
အဖွဲ့က ဟွာအင်းမှာ အပြတ်ရှင်းလိုက်ပြီ ဆိုတာကို ကြေငြာလိုက်သည် ။
တကယ်တော့ စိုင်းထူးက ဒီသတင်းကို ဘန်ကောက်က နယ်စပ်ကို ကားနဲ့ လာနေတဲ့အချိန်မှာ စိုင်းချို စိုင်းထွန်းတို့ ဖုန်းနဲ့ သတင်းပို့လို့ ကြားသိ
ပြီးနေပါပြီ ။
ညကိုးနာရီအထိ စားကြသောက်ကြပြီးတဲ့နောက် တပည့်တပန်းတွေ အားလုံး ပြန်သွားကြတဲ့အခါ စိုင်းထူးလည်း နန်းစံမောင် ပြင်ဆင်ထားပေးတဲ့
ရေနွေးကန်ကြီးထဲ အမြုပ်တွေ ထနေတဲ့ ဆပ်ပြာရည်မွှေးမွှေးထဲ ဝင်ထိုင်ပြီး ကျန်းကျန်းက အဝတ်စကြမ်းကြမ်း တထည်နဲ့ ကျောပြင်ကို တိုက်ပေးတာ
ကို ခံယူသည် ။ နန်းစံမောင်က ရေချိုးခန်းထဲမှာ ဖယောင်းတိုင်တွေကိုဘဲ ထွန်းညှိထားသည် ။
အငွေ့တထောင်းထောင်းထနေတဲ့ ကြွေရေကန်ကြီးထဲမှာ အဝတ်မဲ့နေတဲ့ သူတို့နှစ်ယောက် ဆပ်ပြာမြုပ်တွေ ကြားထဲ ရှိနေကြတာဟာ သိပ်လှတဲ့
မြင်ကွင်းလေးဘဲ လို့ နန်းစံမောင်က သူတို့နှစ်ယောက် အတွက် ကိုယ်သုတ်ပုဝါတွေကို အဆင်သင့် ပြင်ဆင်ရင်း ပြောလိုက်ပါသည် ။
ကျန်းကျန်းက ( နင်လဲ လာလေ.....) လို့ နန်းစံမောင်ကို ခေါ်လိုက်သည် ။
( နေရာ မဆန့်ဘူး ထင်တယ်....ကျန်းကျန်း..) လို့ ရယ်ပြီး ပြောလိုက်တဲ့ နန်းစံမောင်သည် ကျန်းကျန်းက ( ဝင်လာခဲ့..လာ...လာ....လာ...) လို့ အ
တင်းဘဲ ထပ်ခေါ်လိုက်တဲ့အခါ ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေကို အကုန်လုံး ချွတ်ပစ်လိုက်ပြီး ကြွေရေကန်ထဲကို လှမ်းဝင်လိုက်ပါသည် ။
ဖယောင်းတိုင်တွေရဲ့ မီးရောင်နဲ့ ဝင်းဝါစိုပြေတဲ့ ရှမ်းမချောလေး နှစ်ယောက်နဲ့အတူ ရေစိမ်နေရတဲ့ သူ့ဘဝဟာ ကောင်းလွန်းလှပါလား လို့ စိုင်းထူး
တွေးမိနေရင်း မိန်းမချောလေး နှစ်ယောက်ကို ဖက်သိုင်းလိုက်ပါသည် ။( ၁၈ )
အိဖြိုးတဲ့ ကျန်းကျန်းရဲ့ ချိုဘူးကြီး နှစ်လုံးက သူ့ရင်ဘတ်ကို ပိနေထိနေသလို နန်းစံမောင်ရဲ့ ချိုဘူးကြီးနှစ်လုံးကလည်း သူ့ကျောပြင်ကို အိအိကြီး ထိနေ
သည် ။ သူ့လက်နှစ်ဖက်က သူတို့ရဲ့ ပေါင်တန်တွေ ကြားထဲကို ရောက်နေသည် ။ သူ့လက်ချောင်းတွေက ကျန်းကျန်းနဲ့ နန်းစ့မောင်တို့ရဲ့ စောက်ဖုတ်
အကွဲကြောင်းတွေကို ပွတ်ပေးနေသည် ။ သူတို့သုံးယောက်ရဲ့ မျက်နှာတွေက ပူးကပ်နေသည် ။ နန်းစံမောင်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းထူထူတွေက သူ့နှုတ်ခမ်းတွေ
ကို ဖိကပ်စုတ်ယူလာတဲ့အချိန် ကျန်းကျန်းရဲ့ လျာလေးကလည်း သူနဲ့ နန်းစံမောင်တို့ နှုတ်ခမ်းတွေဆီကို ရောက်လာသည် ။ သုံးပွင့်ဆိုင် အနမ်းတွေ
အငမ်းမရတွေ ညဖစ်လာချိန်မှာ သူ့လက်ချောင်းတွေက သူတိုနှစ်ယောက်ရဲ့ စောက်ဖုတ်အတွင်းထဲကို တိုးဝင်နေသည် ။ ကျန်းကျန်းရဲ့ လက်တဖက်က
သူ့ပေါင်ကြားကို မြွေတကောင်လို လျောကနဲ ရောက်လာသည် ။ မာကြောတင်းထောင်နေတဲ့ သူ့လီးတန်ချောင်း တုတ်တုတ်ကြီးကို ကျန်းကျန်း ဆုပ်ကိုင်
ပွတ်သပ်လိုက်တဲ့အချိန် နောက်ထပ် နန်းစံမောင်ရဲ့ လက်ကလေးကလည်း သူ့လီးတန်ဆီကို ရောက်လာသည် ။
ဆူဝေလာတဲ့ သွေးသားတွေကြောင့် သူတို့သုံးယောက်သည် ကြွေရေကန်ကြီးထဲကနေ ထလိုက်ကြပြီး အိပ်ခန်းဆီကို အမြန်လျောက်လှမ်းသွားကြသည် ။နန်းစံမောင်က သူတို့ကိုယ်တွေကို သုတ်ဖို့ တဘက်တွေ ကမ်းပေးတာကိုတောင် ဂရုမစိုက်ဘဲ စိုင်းထူးက ကျန်းကျန်းကို ကုနင်စောင်းမှာ ကန့်လန့်ဖြတ်
လှဲချခို်ငးလိုက်ပြီး ပေါင်တန်ဖွေးဖွေးနှစ်ချောင်းကို ဖြဲကားပစ်ရင်း စောက်ဖုတ်ကြီးကို စုတ်ယက်သည် ။ ဒီအချိန်မှာ နန်းစံမောင်က စိုင်းထူးရဲ့ ကျောပြင်ကို
တဘက်နဲ့ သုတ်ပေးသည် ။ ကျန်းကျန်းက ( စံမောင်.....သူ့လီးကို စုတ်စမ်း.....) လို့ ပြောလိုက်တော့ နန်းစံမောင်လည်း ကျန်းကျန်းရဲ့ စောက်ဖုတ်ကို ယက်နေတဲ့စိုင်းထူးရဲ့ ပေါင်ကြားထဲကို ခေါင်းထိုပြီး မတ်ထောင်နေတဲ့ လီးတန် တုတ်တုတ်ကြီးကို ပါးစပ်ထဲ ငုံလိုက်သည် ။ စိုင်းထူးက တပြတ်ပြတ် တပြိပြိနဲ့ ကျန်းကျန်းရဲ့ စောက်ဖုတ်ကို ဖိယက်နေတဲ့အချိန် နန်းစံမောင်က စိုင်းထူးရဲ့ လီးတန်ကို ပြွတ်ပြွတ် ပြတ်ပြတ် အသံတွေ မြည်အောင် စုတ်ပေး
နေသည် ။
သုံးပွင့်ဆိုင် အချစ်ကြမ်းပွဲလေးက သဲသဲမဲမဲ ။
( စံမောင်ကိုပါ ယက်ပေး.......)
ဘိန်းဘုရင်သခင်မ ရဲ့ အမိန့်ကို တသွေမတိမ်း နားထောင်တာက စိုင်းထူး ။
နန်းစံမောင်ကို လေးဖက်ကုန်းခိုင်းလိုက်ပြီး ဖင်တုံးကြီးတွေ ကြားထဲ ခေါင်းသွင်းပြီး စအိုပေါက် နီညိုညိုလေး နဲ့ စောက်ဖုတ်ဖေါင်းဖေါင်း ပြူးပြူးကြီးကို
သူ တအားယက်တော့တာဘဲ ။
စံမောင်ကလည်း စစ်စတီနိုင်း ပုံစံသဘောနဲ့ စိုင်းထူးရဲ့ လီးကို တအား စုတ်ပေးနေသည် ။ ကျန်းကျန်းသည် သူမသည် အခုလို သုံးပွင့်တခိုင် ဆက်ဆံတိုင်း ကာမစိတ်တွေက တယောက်ချင်း ဆက်ဆံတဲ့အချိန်တွေထက် ပြင်းထန်ထကြွသည် ဆိုတာကို သတိထားမိသည် ။ နန်းစံမောင်သည်
တကယ်တော့ တအားကို ချောလှ တောင့်တင်းတဲ့ မိန်းမတယောက်ပါ ။ စိုင်းထူးအနေနဲ့လည်း ကျန်းကျန်းနဲ့ နန်းစံမောင်တို့ နှစ်ယောက်ကို တကြိမ်ထဲ
မှာ ပြိုင်တူ လိင်ဆက်ဆံရတာက အရမ်းကို စိတ်ထကြွ ပြင်းထန်ရသည် ။
မကြာခင် စိုင်းထူးက နန်းစံမောင်နဲ့ ကျန်းကျန်းတို့ကို တယောက်တလှည့် လိုးပေးသည် ။ ဖင်ထောင်ကုန်းပေးတဲ့ ကျန်းကျန်းနဲ့ နန်းစံမောင်တို့ကို
တလှည့်စီ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်ထည့်လိုးပေးသည် ။ သူ့အပေါ်ကနေလည်း သူတို့နှစ်ယောက်ကို တက်ဆောင့်ခိုင်းသည် ။ စိတ်တိုင်းကျ ပုံစံ မျိုးစုံနဲ့
ဆွဲကြတဲ့ ကာမပွဲကြမ်းညတည ပါဘဲ ။
စိတ်ကြိုက် လိုးလိုက်ကြပြီးတဲ့နောက် နန်းစံမောင် စီစဉ်ထားတဲ့ ဘဲသားဆန်ပြုတ် ကို သူတို့ စားကြသည် ။
ဒီအချိန်မှာ စိုင်းထူးဆီကို ဖုန်းလာသည် ။
ပထမ လာတာက မဲခေါင်မြေခွေးဆီက ။
( စိုင်းထူး..ငါ အခု ကိုယ်အောက်ပိုင်း ပြန်ကောင်းလာအောင် ဆေးရုံမှာ လေ့ကျင့်ခန်းတွေ လုပ်နေတယ်.....ပြန်ကောင်းလာို့ ချန့်စ် ရှိတယ်ကွ..မင်းတို့
အလုပ်တွေ အဆင်ပြေတယ် မဟုတ်လား....တခု လုပ်ပေးအုံး...ဘရစ်တနီလည်း ငါ့ကို ပြုစုရတာ ပင်ပန်းနေပြီ...စိတ်လက် အပန်းဖြေဖို့ မင်းတို့ဆီကို
ငါ ခဏ လွှတ်လိုက်မယ်......သူသွားချင်တဲ့နေရာတွေ မင်းနဲ့ ကျန်းကျန်းတို့ လိုက်ပို့ပေးလိုက်ကွာ......) တဲ့ ။
သူ ပြာပြာသလဲ ( စိတ်ချပါ ဗိုလ်ချုပ် ) လို့ ပြန်ပြောလိုက်သည် ။
ဒုတိယ လာတာက မယ်ဆိုင်က တင်ကိုကိုဆီက ။
တင်ကိုကိုက ဆန်နွတ်တို့ အဖွဲ့ အကြောင်းကို အသေးစိတ် သတင်းပေးခဲ့တဲ့အတွက် စိုင်းထူးဆီက ရစရာ သတင်းပေးခကို လိုချင်တဲ့အကြောင်း ပြော
ပြီး နောက်ထပ် ရှင်းရမယ့် အေးဂျင့် ဂျင်မီ ဆိုတဲ့ ငတိကိုလည်း စောင့်ကြည့်ပေးနေပြီး ဆန်နွတ်တုံးကလိုဘဲ နေရာကောင်း အချိန်ကောင်းကို ထပ်
သတင်းပေးမည် လို့ ပြောသည် ။
သူ့ကို ပေးမယ့် ငွေကို သူကိုယ်တိုင် လာမယူနိုင်တဲ့အတွက် သူ့ချစ်သူ ဆုရဝတီ ကို လွှတ်လိုက်မည် လို့ ပြောပြီး ဘယ်နေရာမှာ ပေးနိုင်မလား ဆိုပြီး
ဆိုင်တဆိုင်ရဲ့ လိပ်စာကို ပေးသည် ။ စိုင်းထူးက ( အိုကေ....ရတယ် ) လို့ ပြန်ပြောလိုက်သည် ။
တင်ကိုကိုရဲ့ ဖုန်းကို ပိတ်လိုက်ပြီးတဲ့နောက် သူ့တပည့် စိုင်းချိုကို လှမ်း ဖုန်းဆက်လိုက်သည် ။ တင်ကိုကိုကို ပေးဖို့ ငွေထုပ်တွေ အဆင်သင့် ပြင်ထားဖို့ ။
ထိုင်းနိုင်ငံ
ဘန်ကောက်မြို့ တနေရာ
ဆန်နွတ်နဲ့ အဖွဲ့သားတွေ အသတ်ခံလိုက်ရတဲ့ သတင်းကို ကြားလိုက်ရတဲ့ မူးယစ်ဆေး တိုက်ဖျက်ရေး အဖွဲ့ကြီး တဖွဲ့ရဲ့ အေးဂျင့် ဂျင်မီ အရမ်းကို တုန်
လှုပ်သွားသည် ။
သူသည် လက်နက်ကောင်းတွေ တပ်ဆင်ထားတဲ့ လူအင်အား သုံးထောင်ကျော် လောက် နဲ့ ရွှေတြိဂံနယ်မြေဒေသမှာ ကြီးစိုးမင်းမူနေတဲ့ ဘိန်းဘုရင်
ကြီး တယောက်ကို အထင်အမြင်သေးပြီး သတ်ဖြတ်လုပ်ကြံဖို့ ကြိုးစားခဲ့ပြီး အခုလို ဒီ ဘိန်းဘုရင်ကြီး ဖက်က လက်တုံ့ပြန်လာတာကို တွေ့လို်က်ရတဲ့
အခါ သွေးပျက်အောင်ကို တုန်လှုပ်သွားသည် ။
ဆန်နွတ်သည် ရဲအမှုထမ်းဟောင်း တယောက် ဖြစ်သလို မြန်မာထိုင်းနယ်စပ်မှာ အကုန်သိအကုန်တတ်တဲ့ အပေါင်းအသင်းဆန့်တဲ့ လူမိုက်ခေါင်းဆောင်
တယောက်မို့ ဂျင်မီက အထင်တကြီး ရှိခဲ့သည် ။ ဆန်နွတ်သည် အင်ဒိုနီးရှားထဲကိုပါ ထိုးဖေါက် ဝင်ရောက်သွားပြီး မဲခေါင်မြေခွေးကို လုပ်ကြံသတ်ဖြတ်ခဲ့
လို့ ဂျင်မီက သူ့ကို အားကိုးသည် ။ အခုတော့ ဘန်ကောက် မြို့လည်ခေါင်မှာ ပေါ်တင်ကြီး ပစ်သတ်တာ ခံလိုက်ရသည် ။ ဟွာအင်းမြို့မှာလည်း သူ့
လူတွေကို ကားတွေနဲ့ ပိတ်ဖမ်းပြီး မြို့လည်ခေါင်မှာ မောင်းပြန်တွေနဲ့ ပစ်ခတ်သတ်ဖြတ်ပစ်တာကို သိလိုက်ရသည် ။ လွတ်ပြေးသွားတဲ့ တပည့်တချို့
ကိုလည်း ဘန်ကောက်ကို အသွား အဝေးပြေးလမ်းမကြီးပေါ်မှာ ဆိုင်ကယ်တွေက ကျော်တက်ပြီး မောင်းပြန်လက်နက်တွေနဲ့ ပစ်ခတ် လုပ်ကြံလိုက်တာ
တွေကိုလည်း ကြားသိရသည် ။
သူ့ဆီကို ဘေးဆိုးတွေ လာတော့မယ် ဆိုတဲ့ အရိပ်အရောင်တွေကို ဂျင်မီ ခန့်မှန်းမိလိုက်သည် ။
အခုဘဲကြည့် ။ မြို့လည်ခေါင်က စားသောက်ဆိုင် တဆိုင်ထဲမှာ ထိုင်စားနေတဲ့ သူ့ကို ဆိုင်အပြင်ဖက်ကနေ ဆယ်ကျော်သက် ကောင်မလေး တယောက်က စူးစိုက်ကြည့်နေတာကို သူ သတိထားမိနေသည် ။ သူ့ကို သူတို့ စောင့်ကြည့်နေကြပြီ ဆိုတာကို ရိပ်စားမိလိုက်သည် ။
မဲခေါင်မြေခွေးနဲ့ ဘိန်းမင်းသားစိုင်းထူးတို့ကို အထင်သေးမိတာ အမှားကြီး မှားပြီ ။ တကယ်တော့ သူတို့သည် အင်အားကြီးမားတဲ့ ကိုယ်ပိုင်တပ်ကြီး
တွေ ရှိတဲ့ မူးယစ်ရာဇာကြီးတွေ ဖြစ်ပြီး ငွေကြေးအင်အားအားဖြင့် ဘီလျံနဲ့ ချီပြီး ချမ်းသာတောင့်တင်းသူတွေ ဖြစ်လို့ သူတို့ ချစ်ပြီဟေ့ ဆိုရင် ဘဝပြောင်းသွားအောင် စောင်မချီးမြှောက်နိုင်သလို သူတို့ မုန်းပြီ ဆိုရင်လည်း သုတ်သင်သတ်ဖြတ်ပစ်ဖို့က သူတို့အတွက် မခဲယဉ်းလှပါဘူး ။
ဂျင်မီက လူပါး လူလည်တယောက် ။ ကြောက်စရာရှိလည်း ဖင်တုန်အောင် ကြောက်တတ်သူ ။
သူ့ကိုလည်း လိုက်ဖြုတ်တော့မလား လို့ စိုးရိမ်စိတ်တွေကြောင့် ထိုင်းမှာ ရောက်နေတဲ့ သူ့အလုပ်ဌာနကြီးက တခြားအေးဂျင့်တွေနဲ့ ပူးတွဲနေဖို့ ဆုံး
ဖြတ်လိုက်သည် ။ သူ့ရဲ့ ပင်မဌာနကြီးက အထက်လူကြီးဆီကို သူ့အတွက် အသက်ဘေး စိုးရိမ်ဘွယ် အခြေအနေ ရှိနေသည်...လုံခြုံရေးအတွက် လူ
အင်အား လိုအပ်နေသည် ဆိုတာကို သတင်းပို့လိုက်သည် ။
သူ့အထက်လူကြီးက သူတို့အဖွဲ့ဝင် သုံးယောက်က ဘန်ကောက်တနေရာမှာ ရှိနေတာမို့ သူ့ဆီကို လာပေါင်းဖို့ ညွှန်ကြားလိုက်မည် တဲ့ ။
ဂျင်မီလည်း သူတို့ အေးဂျင့်တွေ အရေးပေါ် အသုံးပြုဖို့ ထားတဲ့ ( ဆေ့ဖ်ဟောက်စ် ) တိုက်ခန်းဆီကို အမြန်ပြေးလိုက်ည် ။ သူ့မှာ ကိုယ်နဲ့မကွာ
ဆောင်ထားတဲ့ ပစ်စတိုသေနတ်တလက် ရှိပေမယ့် ဒီလောက်နဲ့ မလုံခြုံဘူးလို့ သူ ယူဆတာနဲ့ ( ဆေ့ဖ်ဟောက်စ် )က မီးခံဘီဒိုကြီးထဲကနေ အော်
တိုမက်တစ် မောင်းပြန် ရိုင်ဖယ်အတိုတလက် နဲ့ ကျည်ကပ်တွေ လက်ပစ်ဗုံးတွေကို ထုတ်ယူလိုက်သည် ။
ထိုင်းမြန်မာ နယ်စပ်ဒေသ တနေရာ
မဲခေါင်မြစ်ဝှမ်း တနေရာက စက်ရုံ ( ၃ ) လို့ အမည်ပေးထားတဲ့ မဲခေါင်ကြီးရဲ့ မူးယစ်ဆေးတွေ ချက်လုပ်တဲ့ စခန်း
ဆွန်ကျဲကို အချုပ်ကနေ ထုတ်ခဲ့ဖို့ စခန်း တာဝန်ခံ ဖြစ်တဲ့ ခွန်လုံးကို အမွိုင်က စက်နဲ့ ပြောလိုက်သည် ။
ခွန်လုံး သည် စခန်းရဲ့ အစွန်ဖက်မှာ ဝက်မွေးတဲ့ ခြံတွေလို သစ်လုံးတွေနဲ့ ကာရံထားတဲ့ အချုပ်ထောင်ထဲက သံကြိုးတန်းလန်းနဲ့ ဆွန်ကျဲကို ထုတ်
လာသည် ။
သံကြိုးသံ တချွင်ချွင်နဲ့ ချိနဲ့နေတဲ့ ဆွန်ကျဲ သည် အမွိုင်ရဲ့ အရှေ့ကို ရောက်လာသည် ။
( ဆွန်ကျဲ . . .)
ဆတ်ကနဲ မော့ကြည့်တဲ့ ဆွန်ကျဲ ပါးစပ်က ( ငါ့ကို သတ်တော့မှာလား.......) လို့ မေးလိုက်တော့ အမွိုင်က ( မင်း စိုင်းထူး ခိုင်းတာကို လုပ်ရင် မင်း
ကို အပြီး လွှတ်ပေးမယ်......) လို့ ပြောလိုက်သည် ။
ဆွန်ကျဲက ( ငါပြောပြီးသားဘဲ..ငါ့ကို မသတ်ဘဲ လွှတ်ပေးခဲ့ရင် ဘာခိုင်းခိုင်း လုပ်မယ် လို့....) လို့ ပြောသည် ။
( ခွန်လုံး.....သူ့လက်ထိတ် ခြေထိတ်တွေကို ဖြုတ်ပေးလိုက်ပါ.........) လို့ အမွိုင်က ပြောလိုက်သည် ။ ( သူ့ကို ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေ အကုန် ချွတ်
ခိုင်းလိုက်......)လို့လည်း ဆက်ပြီး ပြောလိုက်သည် ။
ဆွန်ကျဲ တယောက် မိမွေးတိုင်း ကိုယ်ဗလာနဲ့ အမွိုင်ရဲ့ ရှေ့မှောက်မှာ ရပ်နေတဲ့အချိန် သူ့ရဲ့ ပေါင်တန်တွေ ကြားထဲက အမွှေးမဲမဲ လိန်ကောက်ကောက်
တွေ ကြားထဲက တန်းလန်းကြီး ကျနေတဲ့ လီးတန်ညိုညိုကြီးက ထူးခြားနေတာကို အမွိုင် တွေ့လိုက်ရလို့ သေသေချာချာ စူးစိုက် ကြည့်နေသည် ။
စိတ်ထဲက ( ဒီအကောင် လီးတော်တော် ကြီးတာဘဲ...) လို့ တွေးလိုက်သည် ။
( ဒီကောင့်ကို ရေချိုးခိုင်း...မုတ်ဆိတ်ပါးသိုင်းမွေး ဂျိုင်းမွှေး လမွှေး အကုန် ရိတ်ပေးလိုက်....ပြီးတော့ ဟင်းကောင်းကောင်းနဲ့ ထမင်းကျွေး......ဧည့်သည်ဆောင်တဲမှာ ဒီအချိန်က စပြီး နေခိုင်းလိုက်....အဲ......ထွက်ပြေးရင်တော့ အသေပစ်သတ်လိုက်...ဒါ စိုင်းထူးရဲ့ အမိန့်ဘဲ......) လို့ အမွိုင် ပြော
လိုက်သည် ။ ဆွန်ကျဲရဲ့ လီးတုတ်တုတ်ရှည်လမျောကြီးကိုတော့ ထပ်ကြည့်လိုက်သည် ။
ထိုင်းမြန်မာ နယ်စပ်
တာချီလိတ်မြို့
နှစ်နိုင်ငံ ကူးသန်းတဲ့ တံတားကြီး အနားက ကြက်ဆီထမင်းဆိုင်ကလေးမှာ တင်ကိုကိုရဲ့ ရည်းစား ဆုရဝတီနဲ့ ချိန်းထားလို့ စိုင်းထူး ရောက်လာသည် ။
ကြက်ဆီထမင်းဆိုင်က ရှမ်းမလေးက နီရဲနေတဲ့ ပါးမို့မို့လေးတွေနဲ့ တယ် ချစ်စရာကောင်းပါလား ။
ဆိုင်ထဲကို သူ လှမ်းဝင်လိုက်တော့ ဒီ ရှမ်းမလေးက ( အကို.....ဆုရဝတီ ကို တွေ့ဖို့ လာတာလားရှင့်.......) လို့ မေးလိုက်လို့ ( အေး..ဟုတ်တယ်....
သူ ဘယ်မှာလဲ......) လို့ ပြန်မေးလိုက်သည် ။ ကောင်မလေးက ( အထဲခန်းမှာ စောင့်နေပါတယ်ရှင့်.....အထဲကို ကြွပါ.......) လို့ ပြောတာနဲ့
ငွေတွေ အပြည့် ထည့်ထားတဲ့ ဆာလာအိတ်ကြီးကို ထမ်းပြီး သူ့အနောက်က ပါလာတဲ့ ရဲကြီးကို အိတ်ကြီးကို လှမ်းတောင်းလိုက်သည် ။
( မင်း အပြင်ကဘဲစောင့်.....) လို့ရဲကြီးကို ပြောလိုက်သည် ။
အတွင်းခန်းထဲကို ရောက်သွားတော့ စတိုခန်းလို အခန်းလေးထဲမှာ ဆုရဝတီ ဆိုတဲ့ တင်ကိုကိုရဲ့ ရည်းစား ထိုင်းမလေးကို တွေ့ရသည် ။
( ဒီမှာ..တင်ကိုကို အတွက် ငွေတွေ.......)
အိတ်ကြီးကို ဘုံးကနဲ လွှတ်ချလိုက်ပြီး စိုင်းထူးက ပြောလိုက်သည် ။
ဆုရဝတီက ထိုင်းစကားနဲ့ ( ကျေးဇူးဘဲ....မင်းနဲ့ ငါ တခု ဆွေးနွေးလို့ ရမလား.....) လို့ ပြန်ပြောလိုက်သည် ။ စိုင်းထူးက ( အင်း..ဘာဆွေးနွေးချင်သလဲ
ပြော...ဂျင်မီ ဆိုတဲ့ အဖြူကောင်ရဲ့ သတင်းလား....) လို့ ပြန်မေးလိုက်တဲ့အခါ ဆုရဝတီက ( မဟုတ်ပါဘူး . ...ငါ မင်းဆီမှာ အလုပ်တောင်းချင်လို့ပါ...
ငါ ချင်းမိုင်မှာ ရုံးတရုံးမှာ အလုပ်လုပ်တာ လစာက ဘာမှ မရဘူး...အခု ငါ့ရည်းစား တင်ကိုကိုကို မင်းတို့ သိချင်တာတွေ စုံစမ်းပေးတာ တင်ကိုကိုက ငါ့
ကို ငွေတွေ အများကြီး ပေးတယ်.....ငါ့အလုပ်ထက်သာတယ်....စွန့်စားရတာတွေတော့ ရှိတာပေါ့.....မင်းတို့ အဖွဲ့ကြီးမှာ ငါ့အတွက် အလုပ်တနေရာ
လောက်များ ပေးနိုင်မလား လို့ တောင်းချင်လို့ပါ....) လို့ ပြောလိုက်သည် ။
စိုင်းထူးလည်း ဆုရဝတီကို ခြေဆုံးခေါင်းဆုံး ကြည့်လိုက်သည် ။
မဆိုးဘူး ။ ရုပ်ကလေးက သန့်သည် ။ ပိန်ပါးပေမယ့် အသားက ဖြူဆွတ်ဆွတ် နဲ့ ရင်သားတွေ တင်ပါးတွေက ရှိသင့်သလောက် ရှိသည် ။
ကြည့်ရတာ ထက်မြက်မယ့် ပုံလေးဘဲ ။
( အင်း..ငါ ပေးနို်င်ပါတယ်.....တခုဘဲ...ဆုရဝတီ.......ငါတို့က ရိုးသားဖြောင့်မတ်တဲ့ လူတွေကိုဘဲ အလုပ်ပေးချင်တယ်......မင်း ငါတို့အပေါ် ဖြောင့်မတ်
ဖြူစင်ပြီး ရိုးရိုးသားသား လုပ်မယ် ဆိုရင်တော့ အလုပ်ပေးနိုင်ပါတယ်........ငါ့ကို သီးခြား လာတွေ့လိုက်ပေါ့....) လို့ ပြောလိုက်သည် ။
ဆုရဝတီက ( ငါ့အတွက် အလုပ်ရမယ် ဆိုရင် ငါ အရမ်း ဝမ်းသာလိုက်မယ်.....ဘော့စ်......မင်းတို့အပေါ် ရိုးရိုးသားသားနဲ့ ကျိုးကျိုးနွံနွံ လုပ်ပါမယ် လို့
ငါ ကတိပေးပါတယ်.......) လို့ အပြုံးလေးနဲ့ ပြန်ပြောပါသည် ။( ၁၉ )
ကျန်းကျန်း တယောက် နန်းစံမောင် နဲ့ အမွိုင်တို့နဲ့အတူ သူတို့ရဲ့ ဖြန့်ချီရေး ကိုယ်စားလှယ်တွေနဲ့ အလုပ်များနေတဲ့အချိန် စိုင်းထူးသည် သူ့တပည့်
ရဲကြီး စိုင်းချိုတို့နဲ့အတူ မယ်ဆိုင်မြို့ကို ရောက်နေသည် ။
ဘရစ်တနီကို မယ်ဆိုင်မြို့ကနေ လာပြီး စောင့်ကြိုနေတာဖြစ်သည် ။
မဲခေါင်မြေခွေးက ဘရစ်တနီသည် ဟွာအင်းမြို့မှာ သူ့ကို ပြုစုရင်း အချိန်ကြာလာတော့ ငြီးငွေ့ပင်ပန်းလာလို့ စိတ်ထွက်ပေါက် ရအောင် ရွှေတြိဂံနယ်မြေ
ဖက်ကို ခဏတဖြုတ် လာလိမ့်မည် လို့ စိုင်းထူးဆီကို ကြိုတင် ဖုန်းဆက်ထားခဲ့ပေမယ့် တကယ်တမ်း ဘရစ်တနီ မယ်ဆိုင်ကို ရောက်လာတဲ့အခါ မဲခေါင်မြေခွေး ပြောသလို အပန်းဖြေရုံ သက်သက် မဟုတ်ဘဲ အလုပ်သဘောလည်း ပါဝင်နေတာကို သိလိုက်ရသည် ။
မယ်ဆိုင်မြို့မှာ နောက်ဆုံးပိတ် ဆောက်လုပ်ပြီးစီး ဖွင့်လှစ်လို်က်တဲ့ ဆိုင်းရင်း( မ် )ပဲလစ်စ် ဆိုတဲ့ ကြယ်ငါးပွင့် အဆင့် ဟိုတယ်ကြီးမှာ ဘရစ်တနီက
ဥရောပကို ကုန်တွေ ဖြန့်ချီဖို့အတွက် အဝယ်တော် အေးဂျင့်တယောက်နဲ့ ချိန်းဆိုထားသည်..စိုင်းထူးလည်း ပါဝင် ဆွေးနွေးစေလိုသည် လို့ ပြောလို့
ဟိုတယ်ကြီးရဲ့ အပေါ်ထပ် အခန်းတခန်းမှာ သူ ရောက်နေသည် ။
ရဲကြီးနဲ့ စိုင်းချိုတို့က ဟိုတယ် အပေါ်ထပ်ကနေပြီး အောက်ဖက် လမ်းမကြီးပေါ်က လှုပ်ရှားမှုတွေကို မှန်ပြောင်းနဲ့ ကြည့်နေကြတဲ့အချိန် ဘရစ်တနီ
ရောက်လာသည် ။
ဘရစ်တနီ ရာက်လာတာနဲ့ စိုင်းထူးက ရဲကြီးနဲ့ စိုင်းချိုတို့ကို ဟိုတယ်အခန်း အပြင်က စောင့်ကြဖို့ ပြောလိုက်သည် ။ အခန်းထဲမှာ သူနဲ့ ဘရစ်တနီတို့
နှစ်ယောက်ဘဲ ရှိနေသည် ။
( ဘရစ်တနီ ....ငါက မင်း အပန်းဖြေခရီးသက်သက်လာတယ်လို့ဘဲ ထင်နေတာ......)
( အင်း အစပိုင်းကတော့ ငါလည်း ဟွာအင်းမှာ နေရတာ ပျင်းလာလို့ မင်းတို့ဖက်ကို လာလည်တာ..ဒါပေမယ့် မဲခေါင်မြေခွေးဆီကို ဥရောပက အဝယ်
တော် အဖွဲ့က ဆက်သွယ်လာပြီး ကုန်တွေ လိုချင်တဲ့အကြောင်း ပြောလာလို့ ငါက ငါရယ် မင်းရယ်နဲ့ အဲဒီအေးဂျင့်ကို တွေ့ပြီး အရောင်းအဝယ် အတွက် စကားပြောကြမယ်လို့ တာဝန်ယူလိုက်တာဘဲ စိုင်း.......)
စိုင်းထူးနဲ့ ဘရစ်တနီတို့ကို လာဆွေ့ဆုံဆွေးနွေးမယ့် လူက အာဂျာလာမာလစ် ဆိုတဲ့ နိုင်ဂျီးရီးယားလူမျိုး တယောက် ဆိုတာကို ပြောပြလိုက်သည် ။
စိုင်းထူးက ( ဒီကောင်က အရင်လည်း လာဖူးတယ်..လူလည်တယောက်ဘဲ ဘရစ်တနီ....သတိတော့ ထားရမယ်....သူ့နောက်ကနေ ဒီအီးအေ အဖွဲ့က
ကောင်တွေ အရိပ်လို လိုက်ပါလာနိုင်တယ်......) လို့ ဘရစ်တနီ့ကို ပြောပြလိုက်သည် ။
ဘရစ်တနီက ( ဒီလောကမှာတော့ လူလည်လူလိမ်တွေ များတာ ငါလည်း သိပါတယ်....မဲခေါင်ကြီးက ကုန်တွေကို ဥရောပနဲ့ အမေရိကန်ဖက်ကို များများ
ဖြန့်ချင်တဲ့အတွက် ဒီလူ ဘာအော်ဖါပေးမလဲ ဆိုတာကို ဆွေးနွေးကြည့်စေချင်တယ်....စိုင်း..) လို့ ပြောလိုက်သည် ။
( ရတယ်လေ..ဘရစ်တနီ ....ငါတို့ ဆွေးနွေးကြည့်တာပေါ့......)လို့ စိုင်းထူးက ပြန်ပြောလိုက်သည် ။
ဒီအချိန်မှာ တင်ကိုကိုက စိုင်းထူးဆီကို ဖုန်းခေါ်သည် ။
( ကိုစိုင်းထူး....သတင်းတခု ပေးချင်လို့.....)
( ပြော..တင်ကိုကို......)
( ဂျင်မီ...မယ်ဆိုင် ရောက်နေတယ်.....)
( ဟင်..ဟုတ်လား......)
( ဟုတ်တယ်....သူက နိုင်ဂျီးရီးယားကောင် အာဂျလာမာလစ် နဲ့ ခင်ဗျားတို့ အရောင်းအဝယ် အတွက် တွေ့ကြမှာကို သိနေတယ်......သူက ဘာတွေ
ပြောကြသလဲ ဘယ်လောက် ဘယ်ကနေ တင်ပို့မလဲ ဆိုတာ သူသိချင်နေတယ်....တကယ်လို့ ဂျင်မီကို ဖြောင်ချင်တယ် ဆိုရင် ဒီအချိန်က အခွင့်အသာ
ဆုံးဘဲ ကိုစိုင်းထူး.....)
( သူ အခု ဘယ်မှာ ရှိနေသလဲ သိလား.....)
( အင်း သိတယ်......)
ဒီအချိန်မှာ ဟိုတယ်အခန်း အပြင်ဖက်မှာ စောင့်နေကြတဲ့ ရဲကြီးနဲ့ စိုင်းချိုတို့က တံခါးခေါက်သည် ။
( ဆရာစိုင်း......နို်င်ငံခြား ဧည့်သည် ရောက်လာပါပြီ......)
( အေး..လွှတ်လိုက်ကွာ.....)
အာဂျာလာမာလစ်သည် အသားအရောင်က ကျောက်မီးသွေးတုံးလိုဘဲ နက်မှောင်ပြောင်လက်နေသည် ။ သွားတွေကတော့ ညီညာဖြူဖွေးနေသည် ။
အနောက်တိုင်း ဝတ်စုံကို သေသပ်ကျနစွာနဲ့ ဝတ်ထားတဲ့ အာဂျာလာမာလစ်သည် ဥရောပ ခြောက်နိုင်ငံကို ဖြန့်ချီဖို့ ဝယ်လိုသူတွေရဲ့ ကိုယ်စားလှယ်
အေးဂျင့် တယောက် တဲ့ ။
စိုင်းထူးက ( အလုပ်သဘော ) လို့ ပြောပြီး အာဂျာလာမာလစ်ရဲ့ ကိုယ်တွေကို စိုင်းချိုနဲ့ ရဲကြီးတို့ကို ပွတ်သပ်လှန်လှော ရှာဖွေခိုင်းလိုက်သည် ။
သူ့လူကိုယ့်ဖက်သား သူလျိုတယောက် နှစ်ဖက်ချွန်တယောက် ဖြစ်နေနိုင်သည်လေ ။ တင်ကိုကို အပြောအရ ဂျင်မီ မယ်ဆိုင်ကို ရောက်နေသည် ဆိုတော့ ဒီကပ်ပလီကောင်သည် ဂျင်မီတို့ဖက်သားလည်း ဖြစ်နေနိုင်သည် မဟုတ်လား ။
ဘရစ်တနီဘလက် နဲ့ စိုင်းထူးတို့က သူတို့ ဝယ်လက်တွေ လိုချင်တဲ့ပမာဏကို ရောင်းနိုင်တဲ့ စျေးနှုံးကို ပြောပြသည် ။ အာဂျာလာမာလစ်က စျေးဆစ်
သည် ။ စိုင်းထူးက ( မဝယ်လည်း ရတယ်....စျေးကတော့ မလျော့နိုင်ဘူး ) လို့ ခပ်ပြတ်ပြတ် ခပ်တင်းတင်း ပြောလိုက်သည် ။
အာဂျာလာက တဟားဟားနဲ့ အော်ရယ်လိုက်ပြီး....( ကုန်တွေရဲ့ အရည်အသွေးက သိပ်ကောင်းနေလို့ ငါတို့က မင်းတို့ နယ်မြေက ကုန်ကိုဘဲ ဝယ်လိုကြတယ်..စျေးနည်းနည်းများလို့ ညှိကြည့်တာပါ...) လို့ ပြောလိုက်သည် ။
စိုင်းထူးက ( ငါတို့က မရောင်းရလို့ ဘိုက်နာနေတဲ့ကောင်တွေ မဟုတ်ဘူး..စျေးကွက်တွေ ရှိပြီးသား...မင်းတို့ဝယ်လက်တွေ လိုချင်ပါတယ် ဆိုလို့သာ
ငါတို့က ရောင်းပေးမလို့..မယူလည်း ရတယ်.....မင်း ပြန်နိုင်ပြီ...) လို့ ခပ်တင်းတင်း ပြောလိုက်သည် ။
ဘရစ်တနီလည်း စိုင်းထူးရဲ့ ခပ်မာမာ ဆက်ဆံရေးကြောင့် အရောင်းအဝယ် ပျက်သွားမှာကို စိုးရိမ်မိပေမယ့် စိုင်းထူးက ဒီလို အလုပ်ကို ကျွမ်းပြီးသား
ဆိုတာကို သိသည် ။ ကပ်ပလီကောင်ကြီး မျက်စိမျက်နှာပျက်သွားသည် ။
( ဒီလိုမလုပ်ပါနဲ့ မိတ်ဆွေကြီးရယ်...ဝယ်ချင်လို့ဘဲ တကူးတက ပဲရစ်စ်ကနေ လာခဲ့တဲ့ ကျုပ်က အရောင်းအဝယ် ပျက်မှာကို မလိုလားပါဘူး....မိတ်ဆွေ
တို့လည်း နည်းနည်း နောက်ဆုတ် ကျုပ်ဖက်ကလည်း နည်းနည်းတိုးမယ်.....) လို့ လေသံပျော့ပျော့နဲ့ ပြောသည် ။
နောက်ဆုံးတော့ စျေးတည့်သွားသည် ။ အဆင်ချောသွားသည် ။
မယ်ဆိုင်မြို့ တနေရာက ထိုင်းကင်းဒမ်း ဆိုတဲ့ ဟိုတယ်လေးထဲမှာ ဂျင်မီ ရောက်နေသည် ။
ဂျင်မီသည် နိုင်ဂျီးရီးယား အာဂျလာမာလစ်နဲ့ စိုင်းထူးတို့ ဆွေးနွေးတဲ့ အစည်းအဝေးကို အသံခိုးဖမ်း ခိုင်းထားခဲ့သည် ။
သူငွေပေးပြီး ခိုင်းထားတဲ့ ထိုင်းလူမျိုး ဟိုတယ်ဝန်ထမ်းတွေက ခိုးဖမ်းထားတဲ့ အသံဖိုင် ( စတစ် ) ကို သူ့ဆီကို လာအပေးကို စောင့်ဆိုင်းနေသည် ။
မယ်ဆိုင်ကို သူ ပုန်းရှိုးကွယ်ရှိုးနဲ့ လာခဲ့တာ ဖြစ်သည် ။
မဲခေါင်မြေခွေးကြီးရဲ့ အဖွဲ့ကြီး ရှိနေတဲ့ နယ်မြေ မဟုတ်လား ။ သူလာတာကို သိရင် သူ့ကို အပျောက်ရှင်း လုပ်ကြံပစ်နိုင်သည် ။
သူ့အဖွဲ့သား သုံးယောက်လည်း သူနဲ့ အတူ ပါခဲ့သည် ။ နယ်မြေခံ ထိုင်းရဲတပ်ဖွဲ့ကိုလည်း သူတို့ တရားဝင် အလုပ်နဲ့ လာခဲ့တာဖြစ်သည် ဆိုတာကို
သတင်းပို့ထားပြီး လုံခြုံရေး ပေးဖို့ တောင်းခံသည် ။
သူ့ဟိုတယ်အခန်းထဲမှာ အသံခိုးဖမ်းပေးတဲ့လူတွေကို သူ ထိုင်စောင့်နေတဲ့အချိန် တံခါးလာခေါက်သည် ။
ဟိုတယ်က ဝန်ထမ်း ထိုင်းမလေး တယောက် ။
( မန်နေဂျာ မစ်စတာ ဝမ်းချန်းက မေးခိုင်းလိုက်ပါတယ်....မာဆတ် လုပ်ချင်ပါသလား တဲ့....)
( အာ...တယ်ဟုတ်ပါလား...လုပ်ချင်တာပေါ့......ဘယ်သူက လုပ်ပေးမှာလဲ.....မင်းလေးလား........)
( ဟုတ်တယ်.....ငါ မာဆတ်လုပ်ပေးနိုင်တယ်....)
ဂျင်မီသည် ထိုင်းမလေးက ဖြူဖြူတောင့်တောင့်လေးမို့ တအားကြိုက်သွားသည် ။ ပျော်သွားသည် ။
ဒီအချိန်မှာ နိုင်ဂျီးရီးယားကြီး အာဂျာလာမာလစ်နဲ့ စိုင်းထူးတို့ ဟိုတယ်ကြီးရဲ့ စားသောက်ခန်းမကြီးမှာ ညနေစာ စားသောက်နေကြသည် ။
ဘရစ်တနီ ဘလက်နဲ့ အာဂျလာတို့ လန်ဒန်မြို့အကြောင်းကို စကားဖေါင်ဖွဲ့နေကြသည် ။
( ၂၀ )
စိုင်းထူးက သူတို့ စကားပြောနေတာကို စိတ်မဝင်စားသလိုနဲ့ ဖုန်းပွတ်နေသည် ။
တကယ်တော့ သူသည် သူ့လူတွေနဲ့ အေးဂျင့် ဂျင်မီနဲ့ ပတ်သက်ပြီး မက်ဆေ့ပို့နေ ယူနေတာ ။
ဂျင်မီ ဘယ်မှာ ရှိသလဲ ဆိုတာကို တင်ကိုကိုက သတင်းပေးသည် ။
ဂျင်မီသည် သူတည်းခိုနေတဲ့ ဟိုတယ် အခန်းထဲမှာ မာဆတ်လုပ်နေသည် ။ ဟိုတယ်က ထိုင်းမလေး
က သူ့ကို ကိုယ်တုံးလုံး ချွတ်ခိုင်းလိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ်မှာ မှောက်အိပ်ခိုင်းလိုက်ပြီး သူမကိုယ်တိုင်လည်း
ကိုယ်ပေါ်က ဟိုတယ်ယူနီဖေါင်း ဝတ်စုံလေးကို ချွတ်ပစ်လိုက်သည် ။ ဂျင်မီသည် ကောင်မလေးက သေး
မျှင်တဲ့ ဘရာစီယာလေး နဲ့ ပင်တီလေးဘဲ ကိုယ်ပေါ်မှာ ရှိနေတော့ မျက်လုံးကြီးတွေ ကျွတ်ထွက်တော့
မတတ် ပြူးပြဲစိုက်ကြည့်နေသည် ။
ကောင်မလေးက ပြုံးစိစိနဲ့ ဂျင်မီရဲ့ ဘေးမှာ တင်ပုလွွှဲထိုင်လိုက်ပြီး သူ့ကျောပြင်ကြီးကို လက်ဖနောင့်နဲ့
တွန်းပေးပြီး မာဆတ်ကို စလိုက်သည် ။
ဂျင်မီသည် ဘရစ်တနီဘလက် စိုင်းထူးတို့နဲ့ နို်ငဂျီးရီးယား ငနဲကြီးတို့ ဆွေးနွေးပွဲ လုပ်မည် ဆိုတာကို
ကြိုတင် မသိရဘဲ ကတိုက်ကရိုက် မယ်ဆိုင်ကို ဘန်ကောက်ကနေ လာလိုက်ရတာကြောင့် ပင်ပန်းနေ
တဲ့အခိုက် ကောင်မလေးက လက်သန်သန်နဲ့ မာဆတ်ပေးလိုက်လို့ တအားကြီး ခံလို့ကောင်းကာ မှေး
ကနဲ အိပ်ပျော်ချင်သလိုလို ဖြစ်သွားသည် ။
( ပက်လက်လှန်ပေးလိုက်ပါလား.....)
ကောင်မလေး ပြောလိုက်တော့ သူ လန့်နိုးသွားသည် ။
( ဟင်...ဘာ.....ဘာပြောတယ်.....)
( ပက်လက်လှန်ပေးမလားလို့.....)
( အော်...အင်း....အင်း.....)
မှောက်ရက်ကနေ ပက်လက် လှန်လိုက်တဲ့အခါ နိုးကြားထကြွနေတဲ့ ဂျင်မီရဲ့ လိင်တန်ချောင်းကြီးကို
ကောင်မလေး တွေ့လိုက်ရသည် ။
ဂျင်မီက စပ်ဖြဲဖြဲနဲ့ " ဒီဟာကြီးလည်း သိပ်ညောင်းနေတယ်....မင်းလေး...နှိပ်ပေးမယ် ဆိုရင် တစ် များများ
ပေးဖို့ အဆင်သင့်ဘဲကွ....."လို့ ပြောလိုက်ပြီး သူ့လိင်တန်ကောက်ကောက်ကြီးကို ဆတ်ကနဲ လှုပ်ပြ
လိုက်လေသည် ။
ကောင်မလေးက ပြုံးတုံ့တုံ့နဲ့ " အို..ငါ အဲဒါတွေ မလုပ်ဘူး....."လို့ ခေါင်းလေးတဖက်ကို လှည့်ပြီး
ပြောလိုက်သည် ။
ဂျင်မီက ထိုင်း မြန်မာ ကမ်ဘောဒီးယား လာအိုနိုင်ငံတွေမှာ မာဆတ်တွေ မျိုးစုံ ရောက်ခဲ့ဘူးသူ တ
ယောက် ဖြစ်သည် ။ ကောင်မလေးက မူနေတာဘဲ လို့ သူယူဆပြီး ကောင်မလေးရဲ့ လက်တဖက်ကို
ဘတ်ကနဲ ဆွဲကိုင်ကာ သူ့လိင်တန်ကောက်ကောက်ကြီး အပေါ်ကို တင်ပေးလိုက်သည် ။
ကောင်မလေးက " အို...ခက်တာဘဲ..." လို့ ခပ်တိုးတိုး ညည်းလိုက်သည် ။ ဂျင်မီလည်း တဟဲဟဲနဲ့ သ
ဘောကျသွားပြီး " ဆုပ်...ဆုပ်.....ပူနွေးနွေးကြီးနော်..ဟီး......မင်းလေး ဘလိုးဂျော့ ပေး (ပုလွေမှုတ်ပေး )ပါလား...."လို့ မေးလိုက်သည် ။
ဒီအချိန်မှာ ဟိုတယ်အခန်းတံခါး ပွင့်လာသည် ။
လူတယောက် ရောက်လာသည် ။ ဝင်လာသည် ။ ဂျင်မီသည် လီးအကိုင်ခံနေပေမယ့် သတိတော့ မပေါ့ မလစ်ဘူး ။ ကုတင်ဘေးမှာ တင်ထားတဲ့ သူ့ပစ်စတိုသေနတ်ကို လှမ်းဆွဲလိုက်သည် ။
အခန်းထဲ ဝင်လာတဲ့လူက " ဂျင်မီ....မင်း နောက်ကျသွားပြီ....လုပ်မနေနဲ့...." လို့ အင်္ဂလိပ်စကားနဲ့
ပြောလိုက်သည် ။ သူ့ပုံက အေးတိအေးစက်နိုင်လှသည် ။
နှိပ်တဲ့ကောင်မလေး လီးတန်ကြီးကို လွှတ်လိုက်ပြီး ကုတင်နဲ့ ဝေးရာ ရေချိုးခန်းဖက်ကို ဆုတ်သွား
သည် ။
ဂျင်မီက ကျည်ထိုးမောင်းတင်ပြီးသား သေနတ်ကို မောင်းထိန်းခလုပ် တွန်းဖွင့်လိုက်ပြီးတာနဲ့ ဝင်လာ တဲ့
လူကို ထိုးချိန်လိုက်သည် ။
" ခွေးသား တကပ်လုံး ဖြုတ်ပစ်လိုက်မယ်....." လို့ ကြိမ်းဝါးလိုက်တဲ့ ဂျင်မီသည် ခွက်ထိုးခွက်လန်နဲ့
ရယ်လိုက်တဲ့ အခန်းထဲ ဝင်လာတဲ့လူကို အံ့သြစွာနဲ့ ကြည့်ရင်း " မင်း ရူးနေလား....မင်းသေရမယ်
ဆိုတာ မသိဘူးလား ဘိန်းစားရဲ့...." လို့ အော်ဟစ်လိုက်သည် ။
ဘိန်းစားတယောက်လို ပိန်ကပ်ကပ် ဖြူဖျော့ဖျော့ လူက သူ့ခါးကြားထဲ ထိုးထားတဲ့ သေနတ်ကို ဆွဲ
ထုတ်လိုက်သည် ။ မဲနက်နက် သေနတ်ရဲ့ ပြောင်းက သာမန်ထက် ပိုရှည်နေတာကို ဂျင်မီ တွေ့လိုက်ရ
သည် ။ အသံထိန်း ဆိုင်လင်စာပြောင်းပို တပ်ထားပါလား ဆိုတာ ဂျင်မီ သိလိုက်သည် ။
လက်ဦးမှုကို ရယူဖို့ သူ့သေနတ်ကို ခလုပ်ကွေးညှစ် ပစ်ခတ်လိုက်သည် ။ သူထင်ထားသလို ကျယ်
လောင်တဲ့ ယမ်းအားပေါက်ကွဲသံနဲ့အတူ ဘိန်းစားငနဲကို ထိမှန်မသွားဘဲ သူ့သေနတ်က ခြောက်...ကနဲ
ခြောက်ကနဲဘဲ အသံမြည်ပြီး ကျည်ဆံကတော့ ထွက်မလာ ။
ဆိုင်လင်စာနဲ့ ဘိန်းစားပုံ ငတိက ( မင်း နောက်ကျသွားပြီ လို့ ငါပြောသားဘဲ.....ဂျင်မီ..သေရမှာက မင်း....ငရဲကို သွားရမှာက မင်း......) လို့ ပီသတဲ့ အင်္ဂလိပ်စကားနဲ့ ပြောလိုက်ပြီး သူ့သေနတ်ကို ဂျင်မီ့
ခေါင်းကို ထိုးချိန်ကာ မောင်းဖြုတ်ထည့်လိုက်သည် ။
ဖေါင်း ဆိုတဲ့ အသံခပ်တိုးတိုး နဲ့အတူ ဂျင်မီရဲ့ ခေါင်းတခြမ်း ပဲ့ထွက်သွားသည် ။
အသံတောင မထွက်နိုင်ဘဲ ကုတင်ပေါ်ကို ခွေလဲကျသွားသည် ။ ဘိန်းစားပုံနဲ့လူပိန်ပိန်က ဂျင်မီ့ကိုယ်
ကြီးအနားကို တိုးကပ်သွားပြီး နောက်ထပ် နှစ်ချက် ထပ်ပစ်လိုက်သည် ။
" သေချာအောင် လုပ်တာဟေ့......ငါ့တာဝန်ကျေအောင် ငါလုပ်တာ...." လို့ မြန်မာလို ပြောလိုက်သည် ။
မာဆတ်လုပ်ပေးနေတဲ့ ကောင်မလေးသည် မြန်သည် ။ ချွတ်ထားတဲ့ အဝတ်အစားတွေကို ကိုယ်ပေါ်မှာ
ဝတ်ပြီးနေပြီ ။
" ကဲ.....ကိုဆွန်ကျဲ.......လစ်ကြစို့...သူ့အဖေါ်တွေက ဘေးခန်းမှာ တည်းခိုနေတာ...." လို့ ပြောလိုက်တော့
ဘိန်းစားလို ပိန်ကပ်ကပ်နဲ့ လူက " မင်း လစ်တော့ နန်းကျော့ခိုင်..ငါက အလုပ် မပြီးသေးဘူး..." လို့ ပြန်ပြောပါသည် ။
ကောင်မလေး အခန်းထဲက ထွက်သွားတဲ့အချိန် ဆွန်ကျဲသည် စားပွဲပေါ်မှာ တွေ့ရတဲ့ သစ်သီးပုဂံကြီး
ထဲက သဘေ်ာသီး အတုံးလေးတွေကို ခက်ရင်းနဲ့ ထိုးကော်ကာ စားလိုက်သည် ။
သွေးအေးအေးနဲ့ ထိုင်စောင့်နေတဲ့ ဆွန်ကျဲသည် ဂျင်မီ့ဟိုတယ်ခန်းထဲကို ခိုးဖမ်းထားတဲ့ စိုင်းထူးတို့
ဆွေးနွေးပွဲရဲ့အသံဖိုင်တွေကို လာပေးတဲ့ ဟိုတယ်အမှုထမ်း နှစ်ယောက်ကို သေနတ်နဲ့ ချိန်ပြီး စတစ်
ချောင်းကို တောင်းယူလိုက်သည် ။
" မင်းတို့ကို နုတ်ပိတ်ရလိမ့်မယ်.....ချာတိတ်တွေ....စိတ်တော့ မကောင်းပါဘူး....." လို့ ပြောလိုက်ရင်း
ဒူးထောက်ခိုင်းထားတဲ့ ကောင်လေး နှစ်ယောက်ကို သေနတ်နဲ့ ထိုးချိန်လိုက်တော့ ကောင်လေးနှစ်
ယောက်က ငိုယိုတောင်းပန်ပြီး မပစ်ဖို့ ပြောကြသည် ။
" အင်း..သေရမှာတော့ လူတိုင်း ကြောက်ကြတာပေါ့..ဒါပေမယ့် မင်းတို့ကောင်တွေကို ငါ မသတ်လိုက်
ရင် မင်းတို့က ငါ့အကြောင်း ရဲတွေနဲ့ ဂျင်မီ့လူတွေကို ပြောပြကြမှာလေ...ဒီတော့ နုတ်ပိတ်ရတော့
မှာပေါ့ကွာ.......ဆောရီးဘဲ......"
ဆွန်ကျဲ သူတို့ကို တယောက်ကို သုံးချက်စီ အနီးကပ် ပစ်ထည့်ပြီး လေလေးချွန်ကာ ဟိုတယ်ခန််းထဲ
ကနေ ထွက်လိုက်သည် ။
မျက်နှာကျက်က စီစီတီဗီ ကင်မရာအနက်လေးတွေကို သူ မော့ကြည့်လိုက်သေးသည် ။ သူမပူပါ ။
စောစောထဲက နန်းကျော့ခိုင်က စီစီတီဗီ ကင်မရာစက်တွေကို ပိတ်ထားပေးထားသည် ဆိုတာကို သူ
သိနေသည် ။
စိုင်းထူးရဲ့ ဖုန်းထဲမှာ မက်ဆေ့ ဝင်လာသည် ။
" ပို့ခိုင်းတဲ့ ကြက်ဆီထမင်းထုပ်တွေ ပို့ပြီးပြီ...အားလုံး အဆင်ပြေပါတယ်....." တဲ့ ။
ဘရစ်တနီနဲ့ စိုင်းထူးတို့ကို နိုင်ဂျီးရီးယားကြီး အာဂျာလာမာလစ်က လက်ဆွဲနုတ်ဆက်ပြီး " မကြာခင်
ငွေချေပါမယ်....ယူရိုနဲ့ လိုချင်လား...ဒေါ်လာနဲ့ လိုချင်လား....ဆိုတာကို အီးမေး ပို့လိုက်ပါ...ရွှေတုံးနဲ့လို
ချင်ရင်လည်း ရတယ်....." လို့ ပြောလိုက်ပြီး ဟိုတယ်ထဲက ထွက်သွားသည် ။
ဘရစ်တနီက " ပင်ပန်းသွားလား....စိုင်း......ကဲ....နည်းနည်း အနားယူလိုက်ကြရအောင်...." လို့ ပြောပြီး
ဟိုတယ် စားသောက်ခန်းကြီးကနေ အပေါ်ထပ် အခန်းဆီကို ဓါတ်လှေခါးနဲ့ ပြန်တက်ဖို့ ပြင်သည် ။
စိုင်းထူးရဲ့ တပည့်တွေက ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ ၀ိုင်းရံထားသည်ကို ဘရစ်တနီ တွေ့ပြီး " သူတို့ကို ခပ်ဝေးဝေး ကဘဲ စောင့်ကြပ်ကြဖို့ စိုင်း ပြောလိုက်ပါလား....မင်းနဲ့ ငါနဲ့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ဆွေးနွေး
စရာတွေ ရှိသေးတယ်...စိုင်း...." လို့ ပြောလိုက်သည် ။ စိုင်းထူးလည်း ရဲကြီးနဲ့ စိုင်းချိုကို ဘရစ်တနီ ဖြစ်
စေချင်တဲ့အတိုင်း ခပ်ဝေးဝေးကဘဲ နေကြဖို့ ခေါ်ပြောလိုက်ပါသည် ။
ဓါတ်လှေခါးထဲကို သူတို့နှစ်ယောက် ရောက်သွားကြတဲ့အခါ ဘရစ်တနီက " ငါ့ကို မင်း ကောင်းကောင်း
လိုးပေးစမ်းပါ စိုင်း....." လို့ တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်တဲ့အချိန် ဓါတ်လှေခါး တံခါးက ညင်သာစွာနဲ့ ပိတ်သွား သည် ။
စိုင်းထူးက သူတို့အခန်း ရှိနေတဲ့ အထပ်ရဲ့ နံပါတ်လေးကို ဖိနှိပ်လိုက်သည် ။
" ငါ့ဗိုလ်ချုပ်ကြီး သိခဲ့ရင် ငါ့ကို သေဒါဏ်ပေးမှာ သိလား...ဘရစ်တနီ....." လို့ စိုင်းထူးက ပြောလိုက်တဲ့အခါ ဘရစ်တနီက ပြုံးပြီး " သူက အောက်ပိုင်းသေနေတယ် စိုင်း.....ငါ့ကို ဆန္ဒဖြေပေး
မယ့်လူ မရှိဘူး ...... နောက်တခုက အခု မင်းရဲ့ ဘော့စ်ကြီးက သူ့ကို အောက်ပိုင် ပြန်ကောင်းလာဖို့
လေ့ကျင့်ခန်းတွေ လုပ်ပေးနေတဲ့ ယူကရိန်းသူ သူနာပြုလေးနဲ့ ပျော်နေလေရဲ့....ယူကရိန်းသူလေးက
မင်းရဲ့ ဘီလျံနာ ဘိန်းဘုရင်ကြီးကို ကိုယ်ဖိရင်ဖိ ပြုစုနေတယ်လေ ...မကြာခင် သူ့နို့ကြီးတွေနဲ့ ပွတ်ပေး
နေတာရယ်..မင်းဘော့စ်ရဲ့ မျက်နှာပေါ်ကို တက်တက်ထိုင်ပေးတာတွေရယ်ကြောင့် အောက်ပိုင်းသေတာ
ပြန်ကောင်းလာဖို့ ရှိနေတယ် စိုင်းရဲ့....." လို့ ပြန်ပြောလိုက်ပါသည် ။
စိုင်းထူးလည်း ဘရစ်တနီက တောင်းဆိုနေတော့ ဆာလောင်မွတ်သိပ်နေတဲ့ ဘရစ်တနီကို " အလှည့်
ကျရင် မနွဲ့စတမ်း " ဆိုတဲ့စကားအတိုင်း လိုးပေးဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတော့သည် ။
ပြီးပါပြီ
No comments: