လိပ်ပြာတက်တူးနဲ့ကောင်မလေး 2

  
( ၁၁ )




ထားဝယ်

မောင်းမကန်ကမ်းခြေ


အချိန်က ညနေစောင်း ။


စိုနေတဲ့သဲမွမွပေါ်မှာ တလှမ်းချင်း လျောက်နေတဲ့ ရှဲလ် ( SHELL ) ရဲ့ ခြေထောက် ဖြူဖြူလေးတွေဆီကို ဂဏန်း

နီနီလေးတွေ ပြေးလာနေသည် ။


" ကိုကိုရေ...ကြည့်ပါအုံး...ဂဏန်းလေးတွေ ..."

ရှဲလ်( Shell )  က နေလင်းဇော့်လက်မောင်းကို တွဲခိုရင်း ပြလိုက်သည် ။


နက်ပြောင်တဲ့ ဆံပင်ရှည်တွေက တိုက်ခတ်နေတဲ့ လေကြောင့် လွင့်ပျံနေကြသည် ။

ဖြူဆွတ်ဆွတ် မျက်နှာလေးမှာ မျက်ဝန်းနက်နက်လေးတွေနဲ့ နီတျာတျာ နှုတ်ခမ်းပြဲပြဲလေးတွေက သိ

သာနေသည် ။ ထင်းနေသည် ။  တော်တော်လှတဲ့ ကောင်မလေး ။


ဒီကောင်မလေးက မျက်နှာလေးတင် လှတာ မဟုတ် ။ ကိုယ်လုံး အချိုးအဆက်ကလည်း ပြေပြစ်လွန်း

သည် ။ ရှိသင့်တာတွေ အကုန် ရှိသည် ။ပစ္စည်းရှိ လူတန်းစားထဲက ။  ပစ္စည်းတွေက အကောင်းစားတွေ ။


မကြာခင် နေဝင်တော့မည် ။

ဟိုတယ်ထဲကို ရှဲလ် နဲ့ လှမ်းဝင်လိုက်တဲ့အချိန် နေလုံးနီနီကြီးသည် ပင်လယ်ပြင် မိုးကုပ်စက်ဝိုင်းမှာ ငုပ်

လျိုး ကွယ်ပျောက်သွားပြီ ။


နေလင်းဇော်နဲ့ ရှဲလ် တို့ကို ဟိုတယ်ထဲက ဝန်ထမ်းတွေနဲ့ ဧည့်သည်တွေက ဝိုင်းကြည့်ကြသည် ။

ရန်ကုန်က ရုပ်ရှင်လာရိုက်တဲ့ မင်းသား မင်းသမီးတွေလို့များ ထင်နေကြသလား မသိ ။ သူတို့ နှစ်ယောက်စလုံးက မင်းသား

မင်းသမီးတွေလိုဘဲလေ ။


ဟိုတယ်ဝန်ထမ်းလေး တယောက်က " ဆရာတို့အတွက် ညစာ အဆင်သင့် ဖြစ်နေပါပြီ ခင်ဗျ..." လို့

ခါးလေးကိုင်းပြီး လာပြောလိုက်လို့ သူတို့နှစ်ယောက် စားသောက်ခန်းမထဲကို ဝင်ခဲ့ကြသည် ။


အငွေ့တထောင်းထောင်းနဲ့ ပင်လယ်စာ ဟင်းလျာတွေကို နေလင်းဇော် စတိလောက်သာ စားသည် ။

တို့ကနန်း ဆိပ်ကနန်းဘဲ စားလို့ ရှဲလ်က " ကိုကို..ဟင်းတွေ မကြိုက်ဖူးလား..." လို့ မေးသည် ။


တကယ်တော့ နေလင်းဇော်သည် အကြံသမား ။ သူ့အထာနဲ့သူ ။

မကြာခင် ရှဲလ် နဲ့ အိပ်ခန်းထဲက အိစက်ညက်ညောတဲ့ မွေ့ယာကြီးပေါ်မှာ ချစ်တလင်း ခေါ်ကြတဲ့အခါ

ဘိုက်လေးနေရင် ဘိုက်ပြည့်နေရင် လှုပ်ရှားလို့ သိပ်မကောင်းဘူး ဆိုတာ ကြိုမြင်လို့ လျော့စားနေတာ။


ပယင်းရောင် ဝိုင်ပုလင်း လှလှကြီးထဲက နီညိုညို စပျစ်ဝိုင်တွေက ရှဲလ်ရဲ့ ဖန်ခွက်ရှည်လေးထဲကို ခဏ

ခဏ ရောက်လာနေသည် ။


ဒီကောင်မချောလေးနဲ့ နေလင်းဇော် ရန်ကုန်မှာ တွေ့လာပြီး မောင်းမကန်ကမ်းခြေကို " မ " လာတာ ။


လွန်ခဲ့တဲ့ တလ လုံးလုံး အိနိ္ဒယနိုင်ငံ မွန်ဘိုင်းမြို့မှာ အလုပ်လုပ်ပြီး သူ့ကြီးကြပ်ရေးမှူး ချိုတကူးက

" မင်း ရန်ကုန် ပြန်နားကွာ..." လို့ ခေါ်လိုက်တဲ့အတွက် သူ ပြန်ရောက်လာတာ ။


ရန်ကုန် ပြန်ရောက်တာနဲ့ ကျောင်းနေဖက်တွေ ပြန်ဆုံကြရင်း မင်္ဂလာဒုံလေတပ်က သူငယ်ချင်းတယောက်

က ခေါ်လို့ အဲဒီဖက် ကေတီဗီ ကို သွားတော့ သူငယ်ချင်းနဲ့ ခင်မင်နေတဲ့ ကောင်မလေးတွေနဲ့ တွေ့

ပြီး သူတို့ထဲက အသစ်ကလေး ဆိုတဲ့ ရှဲလ်နဲ့ တွေ့ကြပြီး ညိသွားခဲ့ကြသည် ။


ကောင်မလေးတစု ကြားထဲ ထင်းနေတဲ့ ကောင်မလေးတယောက်ကို သူက လက်ဦးမှု ရယူလိုက်သည် ။ သူငယ်ချင်းတွေ မခေါ်ခင်

အရင် ဖမ်းခေါ်လိုက်တာကို ဆိုလိုတာပါ ။


နံမည်ကို မေးကြည့်တော့ ရှဲလ် ( Shell ) တဲ့ ။

နံမည်ကလည်း အဆန်း..လူကလည်း အလန်းစား ။


အခုတော့ " ကိုကိုခေါ်ရင် ဘယ်ဖြစ်ဖြစ် လိုက်မှာဘဲ..." လို့ သွက်သွက်လေး ပြောတတ်တဲ့ ရှဲလ်နဲ့

မောင်းမကန်ဟိုတယ်မှာ သူရောက်နေပြီ ။


အိပ်ခန်းထဲကို ရောက်ကြတော့ နေလင်းဇော် ရေချိုးခန်းထဲ သွားတိုက်နေတဲ့အချိန် ရှဲလ်က အနားကို

ရောက်လာပြီး " ကိုကို....ရှဲ ကိုကိုနဲ့ အိပ်ရမှာ ကြောက်တယ်..." လို့ တိုးတိုးလေး လာပြောတော့

နေလင်းဇော်လည်း ပြုံးပြီး " ဘာလို့လဲ...." လို့ ပြန်မေးလိုက်သည် ။ ရှဲလ် က " ရှဲလ်က အဲလို တခါ

မှ ယောက်ျားတယောက်နဲ့ အတူတူ မအိပ်ဖူးဘူးလေ . . " လို့ ရှက်သလို ပုံစံလေးနဲ့ ပြန်ပြောလိုက်တဲ့

အခါ နေလင်းဇော်က " ဒါ ကြောက်စရာမှ မဟုတ်တာ....ပျော်စရာဘဲ.." လို့ ပြောရင်း ရှဲလ်ကို သူ့ရင်

ခွင်ထဲကို ဆွဲသွင်းလိုက်သည် ။


ရှဲလ်ရဲ့ နီတာရဲ နှုတ်ခမ်းထူပြဲပြဲလေးကို ငုံဖိ စုတ်ပစ်လိုက်တော့ ရှဲလ်လည်း နေလင်းဇော်ရဲ့ ရင်ခွင်ထဲ

ပျော့ကျခိုဝင်လာပြီး လက်တွေက နေလင်းဇော်ရဲ့ လည်ဂုတ်ကို ပြန်သိုင်းဖက်လာသည် ။ နှုတ်ခမ်းချင်း

စုတ်ရာကနေ လျာချင်း ပူးကြလူးကြတဲ့အချိန် နေလင်းဇော်က ရှဲလ်ရဲ့ ပိုးပျော့ထမိန်လေးကို ဆွဲဖြေ

ချလိုက်သည် ။ ဖုတ်ကနဲ ထမိန်ပျော့လေး ကြမ်းပြင်ပေါ် ပုံကျသွားသည် ။


အဝတ်မဲ့ တင်ပါးအိအိတွေကို နေလင်းဇော်ရဲ့ လက်တဖက်က ဆုပ်ညှစ်လိုက်တဲ့အချိန် ရှဲလ်ကလည်း

အားကျမခံ သူ့ပေါင်နှစ်ဖက်ကြားဆီကို စမ်းလာတာကြောင့် ရှဲလ်ကို မနီးမဝေးက ကုတင်ကြီးဆီကို သူ

ဆွဲခေါ်လာလိုက်သည် ။


ကုတင်ပေါ် တက်ခါနီး သူ့ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေ အကုန်လုံးကို နေလင်းဇော် ချွတ်ချပစ်လိုက်သည် ။

ရှဲလ်ကိုလည်း ကျန်နေသေးတဲ့ ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းက အဝတ်တွေကို ချွတ်ခိုင်းလိုက်သည် ။


" ရှက်တယ်...ကိုကိုရယ်....."

စိတ်ထဲက ကောင်မလေး ပိုနေပြန်ပြီ လို့ မှတ်ချက်ချရင်း သူကိုယ်တိုင်ဘဲ ရှဲလ်ရဲ့ ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းက

ဟာတွေကို ဖယ်ချွတ်ပေးလိုက်သည် ။ အဝတ်မဲ့ ဖိုနဲ့မ လူသား နှစ်ယောက်သည် ကမ္ဘာဦးအစက အာဒံ

နဲ့ ဧဝ တို့ ဧဒင်ဥယဉ်ကြီးထဲမှာ အချစ်ပွဲတွေ နွှဲသလို နွှဲကြဖို့ တာဆူနေပြီ ။


တင်းလုံးပြီး အဖျားနား ကော့နေတဲ့ ရှဲလ်ရဲ့ ရင်စိုင်ကြီးတွေကို အငမ်းမရ နမ်းလိုက် စို့လိုက် လုပ်လိုက်

တော့ ရှဲလ်လည်း နေလင်းဇော်ရဲ့ ခေါင်းက ဆံပင်တွေကို လက်တွေနဲ့ ဆုပ်ကိုင် ဆွဲပြီး တအင်အင်နဲ့

ညည်းနေသည် ။ ပေါင်တန်ရှည်ဖြူသွယ်သွယ်တွေကို နေလင်းဇော်က ဘေးတဖက်တချက်ကို ဖြဲကားပစ်

လိုက်တော့ ရှဲလ်က ပြန်စေ့ဖို့ ကြိုးစားသည်  ။


" အို့ ကိုကို ဘာလုပ်မလို့လဲ...."

" နမ်းမလို့..."

" အခု နမ်းနေတာဘဲ မဟုတ်လား...ဘယ်ကို နမ်းမလို့လဲ...."

" ဒီကို.."

နေလင်းဇော်က အမွှေးရှင်းထားလို့ ပြောင်မို့နေတဲ့ တြိဂံပုံနေရာလေးကို လက်ဝါးနဲ့ ပွတ်ရင်း ပြောလိုက်

သည် ။ မို့ဖေါင်းဖေါင်း နေရာ ။ မိန်းမအင်္ဂါ ။

ဒီနေရာမှာ အရည်တွေက ရွှဲရွှဲစိုနေသည် ။


" ဟင့်..အဲ့နေရာကို နမ်းရလို့လား....ကိုကို ဘာတွေ လျောက်လုပ်နေလဲ..."

" နမ်းရတာပေါ့....ရှဲလ်ကို အရသာထူးတွေ ပေးမလို့လေ . . "

" အို..ကိုကို...အိုး...........အင်.......အ....အ....အ...."

အကွဲကြောင်း တလျောက် လျာကြီးနဲ့ ဖိဖိ ယက်ပေးသည် ။


နေလင်းဇော်သည် ဘာဂျာသမားကောင်း တယောက်ပါ ။ ကမ္ဘာလှည့်ပြီး ဘာဂျာမှုတ်လာသူ တယောက်။

ရှဲလ် တအင်းအင်းနဲ့ နေလင်းဇော်ရဲ့ ခေါင်းက ဆံပင်တွေကို အမိအရ ဆွဲကိုင်ထားပြီး

ခါးလေးကို ကော့ပေးနေသည် ။

နေလင်းဇော်ရဲ့ လျာက အင်္ဂါစပ် အတွင်းထဲကို ဝင်နိုင်ဖို့ ကြိုးစားနေသည် ။

( တော်တော့ ကိုကိုရယ်...ရှဲလ် မောလှပါပြီ ....)

တကယ်တော့ မောတာ မဟုတ်ဘဲ ခံချင်လွန်းနေပြီ ဆိုတာကို နေလင်းဇော် သိလိုက်ပါသည် ။

အင်္ဂါစပ်ကနေ ပါးစပ် ခွာလိုက်သည် ။


ရှဲလ်ရဲ့ ပေါင်တန်တွေကို ဆွဲဖြဲလိုက်ပြီး အရည်တွေ စိုပြောင်နေတဲ့ အကွဲကြောင်းကို တပ်မက်စွာနဲ့ ကြည့်ရင်း

ပေါင်ကြားတည့်တည့်မှာ နေရာယူလိုက်သည် ။

သူ့ လီးတန်က တင်းလွန်းအားကြီးလို့ ပေါက်ကွဲထွက်မတတ် ဖြစ်နေသည် ။

မတ်မတ်ထောင်တာ တဆတ်ဆတ်နဲ့ ။

( အို . . ကိုကို..တအားကြီးတာဘဲ..အရှည်ကြီးကွယ် . . . )

အံ့ဩသလို မျက်လုံးလေး ဝိုင်းပြီး ရှဲလ်က ပြောလိုက်သည် ။

နေလင်းဇော်က အကွဲကြောင်းစိုစို အတိုင်း သူ့ဒစ်လုံးကြီးကို အစုံအဆန် လိုင်းဆွဲ ပွတ်သပ်လိုက်သည် ။

( အို့ . . ကိုကို....)


နေလင်းဇော် အင်္ဂါစပ်ပေါက်မှာ ဆွဲတေ့လိုက်ပြီး ဖိသွင်းထည့်လိုက်သည် ။

( အို့ . . . .ကိုကို...ဖြည်းဖြည်း . . . . .)


ရှဲလ်ရဲ့ အတွင်းသားနုနုတွေကို အတင်း ပွတ်တိုက် တိုးဝှေ့ပြီး ဝင်သွားတဲ့ သူ့လိင်တန်သည်

တင်းကြပ်စိုအိတဲ့ အရသာကို ရလိုက်သည် ။


" အို....ရှီး . . ."

ရှဲလ်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းထူထူလေး ပွင့်ဟသွားသည် ။

သူ ဆက်သွင်းတော့ လိင်တန်က တထစ်ထစ်နဲ့ ဆက် တိုးဝင်သွားသည် ။

" အိုး....အား.....ဟင့်....ကိုကို....."

လိင်တန်ကို ဆုတ်ချည်တိုးချည်နဲ့ ရှေ့တိုးနောက် ကစားပေးလိုက်သည် ။ ရှဲလ်ရဲ့

ရင်သားစိုင်ကြီးတွေကိုလည်း ဆုပ်နယ်ပေးနေသည် ။

ရှဲလ်ရဲ့ ညည်းသံတွေ တအင်းအင်း ကြားနေရသည် ။ မှန်မှန်လေး သွင်းထုတ်နေတဲ့ သူ့လိင်တန်သည်

တဖြည်းဖြည်းနဲ့ မြန်လာသည် ။

" ရှဲလ် ....အိုကေလားဟင် . . ."

" အင်း....."

ရှဲသည် သူ့လည်ဂုတ်ကို တအား ဆွဲဖက်ထားနေသည် ။ ရှဲရဲ့ ခြေထောက်တွေက အပေါ်ကို ထောင်ထား

နေသည် ။ မြန်လာတဲ့ သွင်းချက်တွေသည် ဆောင့်ချက်တွေ အဖြစ် ပြောင်းလဲလာသည် ။ အရည်တွေ

တအားလိုက်လာလို့ လိုးဆောင့်လိုက်တိုင်း တဖပ်ဖပ် တစွပ်စွပ် အသံတွေ မြည်လာသည် ။


ရှဲလ်သည် သူ့ဆောင့်ချက်တွေကို ကော့ကော့ပေးပြီး တုံ့ပြန်လာတာကို သတိထားမိသည် ။ တုန်ခါနေတဲ့

ရှဲလ်ရဲ့ ရင်သားစိုင်ကြီးတွေကို ဆုပ်ညှစ်ပြီး ဖိဆောင့်သည် ။


မကြာခင် ရှဲလ် တအားကော့လန် တုန်ခါပြီး " ပြီး " သွားတာကြောင့်  ဆက်တိုက် ဖိဆောင့်ရင်း တ

အားကောင်းလာတဲ့အချိန် လိင်တန်ကို ဖျတ်ကနဲ ဆွဲထုတ်ပြီး ပန်းထွက်လာတဲ့ သုတ်ရည်တွေကို ရှဲလ်

ရဲ့ ဝမ်းပျဉ်သား ချပ်ချပ်လေးအပေါ်မှာ ဖျန်းပက်ပစ်လိုက်သည် ။


ဟိုတယ်အခန်းလေး တိတ်ဆိတ် ငြိမ်သက်သွားသည် ။

နေလင်းဇော်သည် ချွေးတွေ စိုစိုရွှဲနေသည် ။

ရေချိုးခန်းဆီကို လျောက်သွားဖို့ ပြင်ခိုက် သူ့ဖုန်း တဂီဂီနဲ့ တုန်ခါလာသည် ။

ဘယ်သူခေါ်သလဲ ယူကြည့်လိုက်သည် ။

ကော်လာအိုင်ဒီမှာ ပြနေတဲ့ ခေါ်တဲ့လူ နံမည်ကြောင့် နေလင်းဇော် ဆတ်ကနဲ တုန်သွားသည် ။


ချိုတကူး....။

ကြီးကြပ်ရေးမှူး ချိုတကူး ခေါ်နေတာ ။

သူခေါ်ရင် အရေးကြီးလို့ဘဲ ..။
 ( ၁၂ )





ပန်းအိအိသည် လောကကြီးနဲ့ အဆက်ပြတ်သွားပြီးနောက် မဲမဲမှောင်ပြီး အေးစိမ့်စိမ့် နေရာမှာ သတိပြန်

ရလာသည် ။ ကွန်ကရစ် သံမံတလင်းပေါ်မှာ မှောက်ရက် အနေအထားနဲ့ ရှိနေတဲ့အချိန် သတိဝင်လာ

ခြင်းပါ ။

ဟင်.....ငါ့.....ငါ့ကိုယ်ပေါ်မှာ ဘာ အဝတ်မှ ရှိမနေတော့ပါလား......။

ငါ..ငါ....ကိုယ်တုံးလုံးကြီး.... နစ်ကက်ကြီး ...။

အို....ငါ့များ မုဒိန်းကျင့်လိုက်ကြသလား မသိဘူး ။

ကိုယ့်ဖါသာ ဟိုစမ်း ဒီစမ်း လုပ်ကြည့်ရင်း ဘာများ အပြောင်းအလဲတွေ ဖြစ်သွားသလဲ ဆိုတာ ကြည့်

သည် ။

ရန်သူဖက်က လက်ဦးသွားပြီ ။

မနီးမဝေးမှာ ရှိနေမည် ဆိုတဲ့ အေးဂျင့် ချာလီတယောက်လည်း ဘယ်ရောက်နေသလဲ မသိ ။

ခေါင်းထိုးကိုက်နေပေမယ့် ကိုယ်တွေလက်တွေကတော့ လှုပ်လို့ရသည် ။ မနာမကျင် အဆင်ပြေသည် ။

ရန်သူကို တက်စီသမား တယောက် ဆိုပြီး နည်းနည်း အထင်သေးမိတဲ့ ပန်းအိအိသည် အခုတော့

ရန်သူ ရဲ့ အဖမ်းကို ခံလိုက်ရပြီ ။

တိတ်ဆိတ်လွန်းနေသည် ။


အိမ်တလုံးရဲ့ မြေအောက်ထပ် ဖြစ်လေမလား ။

ထထိုင်လိုက်သည် ။

နားစွင့်ထားသည် ။ ဘာသံမှ မကြား ။

ရေငတ်သလိုဘဲ ။





ကိုလံဘိုမြို့

သီရိလက်ာနိုင်ငံ


သစ်မင်းသည် မိန်းမချောလေး ဆွာနာပါလီနဲ့ သံယောဇဉ် ညိတွယ်နေခဲ့လို့ သီရိလကာကနေ မခွာနိုင်

မခွာရက် ဖြစ်နေရာက ကြီးကြပ်ရေးမှူး ချိုတကူးရဲ့ မက်ဆေ့ချ် ဝင်လာလို့ အရေးပေါ်အခြေအနေနဲ့

ယူအက်စ်ကို လိုက်သွားရမည် ဆိုတာကို သိသွားသည် ။


ဆွာနာပါလီသည် သစ်မင်းကို ရေရေလည်လည် စွဲနေသည် ။  ပင်လယ်ကမ်းခြေက ဟိုတယ်လေး ထဲ

မှာ နေ့ရောညပါ လိုးပြီးရင်း ထပ်လိုးရင်းတွေ ဖြစ်နေသည် ။

ချိုတကူးက " ရန်ကုန်ကနေ နေလင်းဇော်ကိုလည်း ငါ လွှတ်ထားတယ်...မင်းတို့ကို ဦးလေးဗဆွေ လိုတာ

ကူညီလိမ့်မယ်...ပန်းအိအိကို ရအောင် ပြန်ရှာပါ....ရန်သူ့လက်ထဲက ပြန်ကယ်ထုတ်ကြ....." လို့ မက်ဆေ့

ပို့ထားသည် ။

ဆွာနာပါလီကို သူ ယူအက်စ်ကို သွားတော့မယ့်အကြောင်း ပြောပြလိုက်သည် ။ ဆွာနာပါလီ မျက်နှာ

တအားပျက်သွားသည် ။

" သစ် မသွားပါနဲ့လားဟင်....." လို့ လေသံ တုန်တုန်လေးနဲ့ ပြောလိုက်သည် ။

" မသွားလို့ မဖြစ်လို့ ဆွာနာ...အလုပ်တွေ ပြီးတာနဲ့ ဆွာနာ့ဆီကို သစ် ပြန်ခဲ့မှာပါ......"

ပစ္စည်းတွေ သိမ်းနေတဲ့ သစ်မင်းသည် ကောက်ရိုးပုံကြီးထဲမှာ အပ်တချောင်းကို ရှာရသလို ပန်းအိအိကို

နယူးယောက်မြို့ကြီးထဲ ဘယ်လို ရှာရပါ့မလဲ....လို့ တွေးနေမိသည် ။

အေးဂျင့်ချာလီလို လူလည် လူတော် တယောက်ကိုတောင် ဖြောင်ပစ်လိုက်တဲ့ ရန်သူတွေနဲ့ ရင်ဆိုင်

ရတော့မှာပါလား ။


ဆွာနာပါလီက " သစ်က ဘာအလုပ်လုပ်တာလဲဟင်...." လို့ မေးသည် ။

" ကိုယ် ပြောပြီးသားလေ..စီးလုံတီး ( လဖက်ခြောက် ) ကိုယ်စားလှယ်ပါလို့.....အခုလည်း စီးလုံတီး ထုပ်

တွေ အမေရိကန်ကို တင်ပို့တဲ့ အလုပ်တွေ နဲ့ သွားရမှာ.....ဆွာနာ....."

" မညာပါနဲ့လား..သစ်ရယ်.....သစ် လက်တော့တလုံးနဲ့ ဆက်သွယ်နေတဲ့လူတွေက လဖက်ခြောက် ပွဲ

စားတွေ မဟုတ်ဖူး ဆိုတာ ဆွာနာ သိတယ်......"

" ဟင်...."

သစ်မင်းရဲ့ စိတ်ထဲက အံ့ဩချက်ပါ ။

ဆွာနာပါလီကို ကျောခိုင်းထားရင်း နောက်ဆုံးကျန်နေတဲ့ သူ့ရှူးဖိနပ်ကို လက်ဆွဲအိ်တထဲကို ထည့်

လိုက် တဲ့အချိန် အေးစက်မာကြောတဲ့ အရာတခုက သူ့နောက်စေ့ကို လာထောက်လိုက်တာကို ခံရ

သည် ။

" သစ် ...."

" ဆွာနာ ...."

" မင်းကို ငါ ချစ်မိတယ်....မင်း လိုးပေးတာတွေကိုလည်း ငါကြိုက်တယ်....ဒါပေမယ့် ဂျူတီဟာ ဂျူတီ.....

ငါ့အလုပ်ကို ငါလုပ်ရမယ်....ငါ့အဖွဲ့အစည်းက ငါ့ကို တာဝန်ပေးလိုက်တယ်...မင်းကို သတ်ပစ်ဖို့....."

" ဟင်.....မင်း.....မင်း.....မင်း......"

" ဟုတ်တယ်...သစ်...ငါက ဟိုတလောက ဘုရားကျောင်းတွေနဲ့ ဟိုတယ်တွေမှာ ဖေါက်ခွဲမှုတွေ လုပ်ခဲ့

တဲ့ အကြမ်းဖက် အဖွဲ့က....."

" ဘာ . .. "

ကိုယ်လုံးပေါ်မှန်ကြီးထဲကနေ ဆွာနာပါလီသည် အသံထိန်းပြောင်းပို တပ်ထားတဲ့ ပစ္စတိုသေနတ် တလက်

နဲ့ သူ့နောက်စေ့ကို ထောက်ထားတယ် ဆိုတာကို သစ်မင်း တွေ့နေရသည် ။

တကယ်တော့ လှို့ဝှက်အေးဂျင့်တယောက် ဖြစ်တဲ့ သစ်မင်းသည် အတွေ့အကြုံတွေ အရ ဆွာနာပါလီ

သူ့နောက်စေ့ကို သေနတ်နဲ့ ထောက်ထားတဲ့ ဒီဇိုင်းက မှားယွင်းနေသည်ကို သိနေပါသည် ။

ရန်သူအနေနဲ့ ရုတ်တရက် လှည့်ပြီး သေနတ်ကို ပုတ်ထုတ်ပြီး ပြန်တိုက်ခိုက်နိုင်သည်လေ ။

ဆွာနာပါလီ သည် အလုပ်ကျွမ်းပြီးသား အဆက်ဆင် ( လူသတ်သမား ) တယောက် ဟုတ်ပုံမရ ။

သစ်မင်းက " မနောက်ပါနဲ့ ဆွာနာရယ်....ကိုယ်တို့က ချစ်သူတွေ မဟုတ်လား....." လို့ ပြောကြည့်သေး

သည် ။ သို့ပေမယ့် ဆွာနာက သစ်မင်းကို " ငါသိနေတာ ကြာပြီ...မင်းကို မသတ်ရက်လို့...အခုတော့

ငါ့ခေါင်းဆောင်က မင်းကို ငါ မသတ်ရင် သူ ငါ့ကို သတ်ရလိမ့်မယ် လို ခြိမ်းခြောက်လာတယ်....ဆောရီး

ဘဲ သစ်ရယ်..ကဲ..မင်း ယုံကြည်တဲ့ ဘုရားကို အာရုံပြုစမ်း....." လို့ ပြောလိုက်တဲ့ တခဏ သစ်မင်းသည်

သွက်လက် လျင်မြန်စွာနဲ့ လှုပ်ရှားလိုက်သည် ။

ခြာကနဲလှည့်လိုက်တာနဲ့ ဆွာနာပါလီ ကိုင်ထားတဲ့ သေနတ်ကို လက်ဖျန်နဲ့ ရိုက်ထုတ်လိုက်သည် ။

" အား . . "

နာနာကျင်ကျင် အော်လိုက်တဲ့ ဆွာနာရဲ့ အသံလေးနဲ့ ကိုင်ထားတဲ့ သေနတ်သည် ခပ်ဝေးဝေး တနေရာ

ကို လွင့်ထွက်သွားသည် ။ ဆွာနာပါလီက သေနတ် ကျသွားတဲ့နေရာကို ပြေးသည် ။

သစ်မင်းက ခြေထိုးခံလိုက်သည် ။

ဝုန်းကနဲ ဆွာနာပါလီ ပစ်လဲသွားသည် ။ သစ်မင်း သေနတ်ကို ကောက်ယူလိုက်သည် ။

" ဆွာနာ....မင်း အဖွဲ့က ဘယ်မှာလဲ....လူ ဘယ်နှစ်ယောက်ရှိလဲ....ခေါင်းဆောင် ဘယ်သူလဲ....."

ဆွာနာရဲ့ မျက်နှာတည့်တည့်ကို သစ်မင်း သေနတ်နဲ့ ချိန်ထားရင်း မေးလိုက်သည် ။

" သစ်...သတ်ချင်သတ်ပစ်လိုက်ကွာ....ငါ မင်း မေးတာတွေကို မဖြေနိုင်ဘူး . . "

သစ်မင်းလည်း ဆွာနာပါလီကို အသားနာအောင် နှိပ်စက်ကလူ လုပ်ချင်စိတ် အလျင်းမရှိတာကြောင့် သူ

ကိုလံဘိုက ခွာတဲ့အချိန် သီရိလက်ာ ရဲတပ်ဖွဲ့ လက်ထဲကို ဆွာနာပါလီကို အပ်ခဲ့ဖို့ဘဲ စိတ် ရှိသည် ။

ဆွာနာပါလီကို ကြိုးနဲ့ တုပ်ထားဖို့ စဉ်းစားလိုက်သည် ။ ကြိုးက မရှိ ။


" သစ်...မင်း ငါ့ကို ဘာလုပ်မှာလဲဟင်.....ရိုက်စစ်မှာလား......သတ်ပစ်မှာလား......မင်းက

ဘယ်အဖွဲ့အစည်းကလဲ......မင်းက အမေရိကန် လက်အောက်ကလား . .. ငါတို့ အဖွဲ့အစည်းကို ဘာ

ကြောင့် လာစုံစမ်းတာလဲ . . ."

" ဆွာနာ....ငါက မင်းကို မေးခွန်းထုတ်ရမှာ....အခုတော့ မင်းက ငါ့ကို မေးခွန်းတွေ ထုတ်နေတယ်...မင်း

နဲ့ငါနဲ့ လူချင်း ရင်းနှီးခဲ့တဲ့အတွက် မင်းကို ငါ ရက်ရက်စက်စက် မလုပ်ချင်ဘူး...... မင်းကို ငါ သတ်လို့

လည်း ဘာထူးမလဲ...မင်းတို့ ကွန်ယက် က အများကြီး .........မင်းဟာ အခုလို အကြမ်းဖက် အဖွဲ့ထဲက ဆို

တာ ငါသိလိုက်ရတော့ စိတ်မကောင်း ဖြစ်မိတာ အမှန်ဘဲ "

ဆွာနာပါလီ ခေါင်းငုံ့ထားသည် ။

ဘယ်လို လွတ်မြောက်ဖို့ လုပ်ရမလဲ ဆိုတာ အကြံထုတ်နေပုံရသည် ။




ရန်ကုန်မြို့ ကမ်းနားလမ်းပေါ်က အဆောက်အဦးကြီး ပေါ်မှာ အလုပ်များနေတဲ့ ချိုတကူး ခေါ် ဦးကြည်

ရင်ပြုံးသည် ကိုလံဘိုက သစ်မင်းရဲ့ အဖြစ်အပျက် အစီရင်ခံစာကို ဖတ်နေချိန်မှာ သစ်မင်းသည် ကွာတာ

လေကြောင်းနဲ့ နယူးယောက်မြို့ကို ဦးတည် ခရီးနှင်နေပြီ ။


ချိုတကူး သည် သူ့လူတွေနဲ့ ပတ်သက်ပြီး ညည်းလိုက်တဲ့ အသံကို တပည့်ဖြစ်တဲ့ ဆန်းမင်းဗိုလ် ကြား

လိုက်သည် ။

( မင်းတို့ကောင်တွေ ခက်တယ်....အိုက်တင်တွေ လုပ်ရပ်တွေက သိပ် ဘွန်း ဆန်နေတယ်....အေးဂျင့်

ရယ်လို့ ဖြစ်လာပြီ ဆိုရင် အရက်ခွက်လေးနဲ့ စော်မိုက်မိုက်လေး တွဲချင်ကြတယ်....မဖြစ်ဘူး....စည်းကမ်း

ချက် အသစ်တွေ ထပ်ထုတ်မှ ဖြစ်မယ်....မစ်ရှင်သွားရင် စော် နဲ့ မကဲရဘူး....မအိပ်ရဘူး ဆိုတဲ့ အချက်

တွေ ထည့်ရတော့မယ်.....)


သူ့စားပွဲပေါ်က ကြိုးဖုန်း တတစ်တစ် နဲ့ မြည်လာလို့ ကြည့်လိုက်တော့ အင်းစိန်ထောင်မှာ စစ်ကြော

ရေး တာဝန်ကျနေတဲ့ ဗထူးမောင် ဖြစ်နေလို့ ဖုန်းကိုင်လိုက်သည် ။

ဗထူးမောင်က မိုဟန်နဲ့ ပတ်သက်ပြီး ထူးခြားလို့ ခေါ်လိုက်တာ လို့ ပြောသည် ။


ဗုံးဖေါက်ခွဲတာ  မပေါက်ဘဲ မြန်မာလူထုရဲ့ အုတ်နီခဲစာ မိခဲ့တဲ့ အကြမ်းဖက်သမား မိုဟန်ကို

မရက်စက်ချင်ပေမယ့် သူတို့ရဲ့ အတွင်းသတင်းတွေကို လိုချင်သိချင်တဲ့အတွက် အစားမကျွေး ရေမ

တိုက်ဘဲ ညှင်းထားခဲ့ကြသည် ။ ကြာတော့လည်း အစားမစားရ ရေမသောက်ရတော့ မခံနိုင်တော့ ။

မိုဟန် မထိန်းထားနိုင်တော့ ( ဘရိတ်ခ် ဖြစ်တော့မည် ) လို့ ဗထူးမောင်က ပြောသည် ။

" အေး ကောင်းတယ်ကွာ...သူ အကုန်ဖွင့်ပြောတော့မယ်ဆိုရင် ငါ လာခဲ့မယ်...ငါ့ဆီ ပြန်ခေါ်လိုက်ကွာ"

လို့ ဗထူးမောင်ကို သူပြောလိုက်ပြီး ဖုန်းချလိုက်သည် ။

ဒီ အစွန်းရောက် စစ်ဆင်ရေး နဲ့ ပတ်သက်လို့ သူ့အထက်လူကြီး အဆင့်ဆင့်ရဲ့ သဘောထားကို အ

စည်းအဝေးတုံးက ချိုတကူး သိခဲ့ရပြီးပြီ ။

နိုုင်ငံခြား အကြမ်းဖက်သမား သက်သက် ဆိုရင် ကိုယ့်တိုင်းပြည် မြေကြီးပေါ်ကို လာထိပါးမှ ကာကွယ်

တဲ့အနေနဲ့ တားဆီးကြမှာ ဖြစ်သည် ။ မိုဟန်ကိစ္စက မိုဟန်နဲ့အတူ လိပ်ပြာတက်တူးနဲ့ ကောင်မလေး

ပါ ပါဝင်နေသည် ။ မြန်မာလူမျိုး ပါဝင်နေလို့ နောက်ထပ်လည်း ဘယ်နှစ်ယောက်

ပါဝင်နေလဲ..      ..ဘယ်သူတွေလဲ....ဆိုတာတွေကို သိချင်သည် ။  ဒါကြောင့် ရေဆုံးမိုးဆုံး လိုက်ပြီး ဖေါ်

ထုတ်ကြဖို့ လူကြီးတွေက လမ်းညွှန်တာ ဖြစ်သည် ။


အေတီဟတ်လေကြောင်းက လေယာဉ်ကြီးပေါ်မှာ သစ်မင်း စီးနင်းလိုက်ပါနေတဲ့အချိန် သူ့ကို သတ်ဖို့

လုပ်တဲ့ ဆွာနာပါလီ အကြောင်းကို စဉ်းစားနေမိသည် ။ ရန်သူဖက်က ဆွာနာပါလီ လို

စော်မိုက်မိုက်လေး ရင်းပြီး သူ့ဆီကို ထိုးဖေါက် ထောက်လှမ်းခဲ့တာကို အခုထိ အံ့ဩနေဆဲဘဲ ။


ချိုတကူးရဲ့ ညွှန်ကြားချက်ထဲမှာ နေလင်းဇော်ကိုလည်း လွှတ်ထားသည် လို့ ပါသည် ။

နေလင်းဇော်သည် သစ်မင်းနဲ့ အပတ်စဉ်တခုထဲ ကျောင်းဆင်းခဲ့တဲ့ လုပ်ဖေါ်ကိုင်ဖက် တယောက် ဖြစ်

သည် ။ သွက်လက် ဖျတ်လတ်တဲ့ အေးဂျင့်ကောင်း တယောက် လို့ ချိုတကူးက ညွှန်းလိုက်တာကို

သစ်မင်း သဘောကျသည် ။ ဒါပေမယ့် နေလင်းဇော်သည် သူ့လိုဘဲ စော်ဝါသနာကြီးတဲ့ကောင်

ဖြစ်နေသည် ။ အခုလည်း ဘေဂျင်းမှာ တထောက်နားတဲ့အချိန် ခရီးသွားဖေါ် ကောင်မလေး တယောက်

နဲ့ ညိနေသည် လို့ ချိုတကူးက သစ်မင်းကို ပြောပြသည် ။

ချိုတကူးက သစ်မင်း ကိုလံဘိုမှာ ရန်သူဖက်က စော်မိုက်လေးက သတ်ဖို့ကြံတာကို ကြုံရသည် ဆိုတာ

ကို နေလင်းဇော်ကို ပြောပြလိုက်သည် တဲ့ ။ မင်းလည်း သတိကြပ်ကြပ်ထား...သေမယ် လို့ ပြောလိုက်

သည် တဲ့ ။( ၁၃ )






အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာ ရန်ကုန်လေဆိပ်

ပြည်ပထွက်ခွာ စောင့်ဆိုင်းခန်းမ


ညသန်းကောင်အချိန် ၁၂းဝ၀


နေလင်းဇော် မကြာခင် လေယာဉ်ပေါ်ကို တက်ရတော့မည် ။

အဲချိုင်းနား လေယာဉ်နဲ့ ဘေဂျင်းမှာ တထောက်နားပြီး အမေရိကန်ကို သွားပါ လို့ သူ့ကြီးကြပ်ရေးမှူး

ချိုုတကူးက ညွှန်ကြားသည် ။


လုပ်ဖေါ်ကိုင်ဖက် ချာလီ တာဝန်ထမ်းဆောင်ရင်း သေပြီလို့ ချိုတကူးဆီက သိရသည် ။

ချာလီကို ဘယ်သူသတ်သလဲ ဆိုတာကို သိချင်တဲ့အပြင် ချာလီ့ကို တာဝန်ပေးထားတဲ့ သူတို့ အဖွဲ့

အစည်းက ဝန်ထမ်း ပန်းအိအိကို လိုက်ရှာဖို့ တာဝန်ကို ချိုတကူးက သူ့ကို ပေးသည် ။

ချာလီ အသတ်ခံရတဲ့ နယူးယောက်မြို့ကို သူလိုက်သွားရမည်တဲ့ ။


ထားဝယ် ကမ်းခြေကနေ သူတို့အဖွဲ့အစည်းက ရဟတ်ယာဉ်နဲ့ ရန်ကုန်ကို ချက်ချင်း ထွက်ခဲ့ရပြီး ည

သန်းကောင်ယံ ဖလိုက်နဲ့ ရန်ကုန်ကနေ ခွာခိုင်းသည် ။

ထားဝယ်မှာ ရှဲလ်ဆိုတဲ့ အချောအလှလေးကို ထားခဲ့ရသည် ။

တာဝန်ဝတ္တရားကို ဦးစားပေးရတာ အမြဲတမ်း ။


နံရံက အနီရောင် ဒစ်ဂျစ်တာ စာလုံးနဲ့ နာရီကို မော့ကြည့်သည် ။

လေယာဉ်ပေါ်ကို တက်ဖို့ ဂိတ်မဖွင့်သေး ။

သူ့ရှေ့တည့်တည့်ခုံမှာ ရှဲလ်လိုဘဲ အချောအလှလေး တယောက် ထိုင်နေသည် ။ လေယာဉ်တစီးထဲ

စီးကြရမယ့် သူ့လိုဘဲ ခရီးသည် ။

ကောင်မလေးက တော်တော် ငယ်သည် ။ အလွန်ဆုံးရှိ ဆယ့်ရှစ် ဆယ့်ကိုး ။


ဒီဇိုင်းကတော့ နောက်ဆုံးပေါ် အလန်းစား ။ တကိုယ်လုံး အနက်..။ မျက်တောင်တုအနက် ..ဆံပင်က

လည်း အနက် အဝတ်အစားတွေ နာရီ ဖိနပ် လက်ကောက် နားဆွဲ အကုန် အနက်..လက်ကိုင်အိတ်လေး

လည်း အနက်....ဟိုက်....နှုတ်ခမ်းဆိုးထားတာပါ အနက်ရောင် ပြောင်ပြောင် ။

အနက်မလေး..ကို စိတ်ထဲက နံမည်တခု ပေးလိုက်သည် ။


ဘလက်မက်ဂျစ်ဂဲလ်( Black Magic Girl ) . . ။

ကောင်မလေးက သူ့ကို ကြည့်သည် ။ ပြုံးပြသည် ။ သူကလည်း ပြန်ပြုံးပြလိုက်သည် ။

အင်း..ဇာတ်လမ်းလေးတပုဒ် စတော့မလား ။ စလိုက်ရမလား ။

သူက စရမယ် ထင်နေတာ ကောင်မလေးက စလာသည် ။


" အကိုက ဘယ်အထိ သွားမှာလဲဟင် ...ဘေဂျင်းဘဲလား...ခရီးဆက်မှာလား ..."

" အကိုက ဂျေအက်ဖ်ကေ ကို သွားမှာ...ဘေဂျင်း ထရန်စစ် ....    "

" ဟယ်....အတူတူဘဲတော့....မဲလည်း ဘေဂျင်းထရန်စစ်...နယူးယောက်ကိုသွားမှာ...."

ကောင်မလေးက သူ့ကိုယ်သူ (   မဲ ) တဲ့ ။ ငါ နားကြားလွဲတာများလား . . ။

အစစအရာအရာ အနက်တွေ ဝတ်ထားတဲ့ အသားဖြူဆွတ်ဆွတ် နဲ့ ကောင်မလေးက နံမည်က " မဲ "

တဲ့လား..။

" ညီမလေး နံမည်က မဲ....လား....."

" အင်...မဲ.....မဲနံမည် အပြည့်အစုံက မဲနက်မှိုင်း ...။

နံမည်က အဆန်းဘဲ ။

" အကို့နံမည်က နေလင်းဇော် . . ."

" အကို့ကို စစချင်းတုံးက မင်းသား လူမင်း ထင်နေတာ....တော်တော် ဆင်တယ်......"

" အဟင်း....ဟုတ်လား.....တူလို့လား..."

" ဟုတ်တယ်...တူတယ်....အကို့ကို လူတွေ မပြောကြဘူးလား..တူတယ်လို့...."

ကောင်မလေးက စကားပြော တော်တော် သွက်သည် ။ သူ့အသံလေးက ခပ်ဝဲဝဲလေး ။


" ညီမလေးက ယူအက်စ်မှာ နေတာ ကြာပြီလား....."

" အင်း....ကြာပြီ......မဲကို မေမေက ဖလော်ရေဒါမှာ မွေးတာလေ ..."

" အော် ....   အဲ့နိုင်ငံသားပေါ့..ညီမလေးက ..."

" အင်း . . "

သူ ပြုံးပြီး အင်းလို့ ပြောလိုက်တဲ့ ပုံစံနဲ့ အသံက ရုပ်ရှင်မင်းသမီး အိန္ဒြာကျော်ဇင် ပြောလိုက်တာနဲ့

ချွတ်စွပ်ဘဲ ။

ဟော....အကို..လေယာဉ်ပေါ် တက်နိုင်ပြီ တဲ့...ခေါ်နေပြီ.....။

အရင်ဆုံး တက်ရမှာက ပထမတန်းက စီးတဲ့ ခရီးသည်တွေ ။

မဲရော နေလင်းဇော်ရော တိုက်ဆိုင်စွာနဲ့ ပထမတန်းက ဖြစ်နေသည် ။

နေလင်းဇော်က ချိုတကူး စီစဉ်ပေးတဲ့အတိုင်း သွားရတာလေ ။ ရုတ်တရက် ကပ်ထုလို့ ရိုးရိုးတန်း

( အီကော်နော်မီ တန်း )က လက်မှတ် မရတော့လို့ ထင်ပါရဲ့ ။

မဲ နဲ့ သူနဲ့ လေယာဉ်ပေါ် ရောက်တော့ ထပ်ပြီး တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ဘေးချင်းကပ်ရက် ထိုင်ရပြန်ပြီ ။

" မဲတော့ စကားပြောဖေါ်ရပြီ...အစက တယောက်ထဲ ပျင်းနေမှာဘဲ လို့ ထင်မိခဲ့တာ...."

နေလင်းဇော်ကလည်း မဲ လို ဖြူဆွတ် ချောလှ တဲ့ ကောင်မလေး တယောက်နဲ့ စကားပြောရမှာကို တ

အား ပျော်သည် ဆိုတာကို ပြောပြလိုက်ချင်သည် ။

မဲသည် ပထမတန်း ကို စီးနေကျ ဖြစ်ဟန်တူသည် ။ အကုန်သိနေသည် ။


" မဲက ရန်ကုန်ကို အလည်လာတာလား..."

" ဟုတ်တယ်...အကို...မဲရဲ့ အမေက ရန်ကုန်မှာ နေတယ်လေ ။ အဖေကတော့ ဟိုမှာ....မေရီလင်း ( Maryland ) မှာ နေ

တယ်...မဲက အဖေနဲ့ နေလိုက် အမေဆီ သွားလည်လိုက်လေ ..."

" အော် ..."

(  အကိုကကော..ယူအက်စ်ကို ဘာသွားလုပ်မှာလဲ..အဲဒီမှာ နေတာလား...)

( မနေပါဘူး..ဦးလေး နေမကောင်းဘူး ဆိုလို့ သွားပြုစုပေးမလို့....သူက တကိုယ်ထဲ လူပျိုကြီးလေ ....)
( ၅ )


တရုတ်ပြည်

ဘေဂျင်း ( ပီကင်း ) လေဆိပ်


Air China ရဲ့ ပထမတန်း ခရီးသည်တွေ နားနေတဲ့ နေရာ ( First Class Passengers Lounge ) ။



မဲနက်မှိုင်း နဲ့ နေလင်းဇော်တို့ မြန်မာပြည်ကနေ ဘေဂျင်းလေဆိပ်အထိ ဘေးချင်းကပ် ထိုင်လိုက်လာကြတာမို့ စကားတပြောပြောနဲ့

ပိုပိုပြီး ခင်မင်ရင်းနှီးလာကြတော့ ဘေဂျင်းလေဆိပ်ထဲမှာလည်း သူတို့ နှစ်ယောက် တတွဲတွဲနဲ့ လေကြောင်းလိုင်းက ကျွေးတဲ့

အစားတွေ အတူတူထိုင်စားကြသည် ။


ယူအက်စ်ကို သွားမယ့်လေယာဉ်က ရှစ်နာရီလောက် စောင့်ရမှာမို့ လေဆိပ်ထဲက အနှိပ်ခန်းမှာလည်း အတူတူ ဘေးချင်းယှဉ် ထားတဲ့

အနှိပ်ကုတင်လေးတွေ အပေါ် လှဲအိပ်ပြီး အနှိပ်ခံကြသည် ဖေါ်ရွေတဲ့ အနှိပ်သယ် ကောင်မလေးတွေက နေလင်းဇော်နဲ့ မဲကို

ချစ်သူတွလား လို့ စပ်စုကြသည် ။


( ဂျေအက်ဖ်ကေ လေဆိပ် ရောက်ရင် မဲကို တယောက်ယောက်က လာကြိုမှာလားဟင် . . . )

( ဟင့်အင်း......)

( ဒါဆို မဲ ဘယ်လိုသွားမလဲဟင် . .  )

( ဂရေးဟောင်းဘတ်စ်ကား စီးသွားမယ် ....)

( မစီးနေပါနဲ့.....အကို လိုက်ပို့ပေးမယ်...အိမ်တိုင်ရာရောက် . . .)

( ကားရှိလို့လား....)

( ရှိတာပေါ့.....)

( ကောင်းသားဘဲ အကိုနဲ့ စကားပြောလို့ ကောင်းတယ်.....မဲ ပျော်တယ်.....လိုက်ပို့လေ . . )

( ဘိုက်ဆာလား....)

( မဆာဘူး..ဒါပေမယ့် အကို အဲဒီ အစားတွေ ထားတဲ့ဆီကို ပြန်သွားမယ် ဆိုရင်တော့ မဲလည်း

လိုက်မယ်လေ..မြေပဲလှော်လေး....အာလူးကြော်ထုပ်လေး ဆွဲချင် သလိုဘဲ ...)


အစားနည်းနည်းစားရင်း  အညိုရောင် သားရေဆိုဖါကြီးတွေ ပေါ်မှာ ထိုင်ကြရင်း သူတို့ စကားထိုင်ပြောကြသည် ။


မဲနက်မှိုင်းရဲ့ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလှလှလေးတွေကို အနီးကပ် ငေးကြည့်ရင်း  နေလင်းဇော်သည် ဒီနှုတ်ခမ်းလေးတွေကို ဖိကပ်

နမ်းစုတ်ပစ်လိုက်ချင်စိတ် ပေါ်လာတာ ခဏခဏဘဲ ။

( ဟိတ်...ဘာကြည့်တာလဲ....အကို....)

( လှလို့....)

( အို ...ဟုတ်လဲ ဟုတ်ဖဲနဲ့ ...)

အသံဝဲဝဲလေးနဲ့ ပြောလိုက်တဲ့ မဲရဲ့ စကားသံလေးကို သူ တကယ် သဘောကျ စွဲမက်သွားရပြီ ။


ချိုတကူးဆီက မက်ဆေ့ချ် စောင့်နေသည် ။ ဘာမှ မလာ ။ ဘေဂျင်းမှာ ဖေ့စ်ဘွတ်နဲ့ မက်ဆင်ဂျာ မ

ရ..ပိတ်ထားသည် လို့ မဲက ပြောပြသည် ။ မဖြစ်ဘူး ။ ချိုတကူး စိတ်ပူနေမယ် ..သူ့ဆီကို ဖုန်းခေါ်လိုက်

သည် ။ ချိုတကူးက ကိုလံဘိုမှာ သစ်မင်း စော်လေးတကောင်နဲ့ ညိတာ ရန်သူဖက်က အေးဂျင့်

ဖြစ်နေပြီး သူ့ကို သတ်ဖို့တောင် ကြိုးစားသည် ဆိုတာကို ပြောပြသည် ။ အာပါးပါး.....ဒါဆို ရန်သူဖက်

က တော်တော် ခြေလှမ်းကြဲတာဘဲ....မဲလည်း ရန်သူဖက်က အေးဂျင့်များ ဖြစ်လေမလား လို့ နေလင်း

ဇော် စဉ်းစားမိလိုက်သည် ။




JFK Air Port

NEW YORK

USA

   ရောက်ပြီ ။

နယူးယောက်ကို ။

လေယာဉ် ဆင်းခါနီး မဲက အိမ်သာခန်းလေးထဲကို ဝင်ပြီး ကိုယ်လက်သန့်စင်သလို အလှပြင် အဝတ်လဲသည် ။

နေလင်းဇော်နဲ့ မဲရဲ့ ရင်းနှီးမှုက သာမန် မိတ်ဆွေ ခင်မင်သွားကြတဲ့လူတွေရဲ့ အဆင့်ထက် ကျော်လွန်နေပြီ ။


တရုတ်ပြည်က အမေရိကန်ပြည်ကို ပျံသန်းတဲ့ အချိန် တလျောက်လုံး နေလင်းဇော်သည် မဲရဲ့ အလှအပတွေကို တိတ်တခိုး ကြည့်ရင်း လိုက်ပါလာတာ တရေးတောင်

မအိပ်ဖြစ်ဘူး ဆိုရင် ယုံကြမည် မထင် ။

လေဆိပ်ထဲက ထွက်လိုက်တဲ့အချိန် သူ့ကို စောင့်ကြိုနေတဲ့ ဦးလေးဗဆွေကို တွေ့လိုက်သည် ။

ဦးလေးဗဆွေက ထုံးစံအတိုင်း သူ လိုအပ်မယ့် ဟာတွေကို ခရီးဆောင် အိတ်တလုံးနဲ့ ပေးသည် ။ မဲက ( ဒါ အကို့ရဲ့ ဦးလေး လား....) လို့ မေးသည် ။

သူက ( ဟုတ်တယ်.....) လို့ ဖြေလိုက်ပြီး ဦးလေးဗဆွေ ပေးတဲ့ တပတ်ရစ် ဟွန်ဒါကားလေးထဲကို သူ့အိတ်နဲ့မဲရဲ့ အိတ်တွေကို ထည့်လိုက်သည် ။

( အကို့ဦးလေးကကော....ဘယ်မှာလဲ...)

( သူက အကို့ကို ကားပေးလိုက်တယ်..သူ့မိတ်ဆွေနဲ့ သူ ပြန်သွားပြီ..အကိုက မဲကို လိုက်ပို့မလို့လေ ...)

( အကိုရယ်..အားနာစရာကြီး .....)

( ကိုယ်က မဲနဲ့ စကားပြောချင်နေသေးတာ  ..)

( မဲကလည်း အကိုနဲ့ ပြောချင်ပါတယ်.... အကို ဘိုက်ဆာလားဟင်..တခုခု စားကြမလား.....)

( မဲနေတဲ့နေရာ နားကို ရောက်မှ စားကြတာပေါ့....)

လေဆိပ်ထဲကနေ ကားကို မောင်းထွက်လိုက်သည် ။( ၆ )





ပန်းအိအိသည် အေးစိမ့်မှောင်မဲနေတဲ့ အခန်းကျဉ်းလေးထဲမှာ ကိုယ်တုံးလုံးကြီးနဲ့ အဖမ်းခံနေရသည် ။

ဖြစ်ခဲ့တာတွေကို ပြန်စဉ်းစားနေသည် ။

ချိုတကူး လွှတ်ထားတဲ့ ဘက်ကပ် ချာလီသည် ပန်းအိအိနဲ့ မနီးမဝေးမှာ တချိန်လုံး ရှိနေခဲ့ပေမယ့်

ရန်သူဖက်က ပန်းအိအိကို ဖမ်းတဲ့အချိန်မှာ ချာလီတယောက် ဘယ်ပျောက်နေမှန်း မသိဘူး ။

ပန်းအိအိသည် ရန်သူရဲ့ အဖမ်းကို မခံဘဲ ပြန်ခုခံတိုက်ခိုက်ပေမယ့် အင်အားချင်း မမျှလို့ ရန်သူလက်

ထဲကို ကျဆင်းခဲ့ရသည် ။


ချာလီ တယောက် ပန်းအိကို လာကယ်နိုင်ပါစေ လို့ အထပ်ထပ် ဆုတောင်း

နေသည် ။ ပန်းအိအိသည် ချာလီ အသတ်ခံလိုက်ရတာကို မသိသေးပါ ။


ရန်သူတွေက ပန်းအိအိကို ကိုယ်တုံးလုံးကြီးနဲ့ ဖမ်းလှောင်ထားတာ ဘာသဘောလဲ ။


ခွေးကောင်တွေ..ငါ သတိမေ့နေတုံး အဝတ်တွေကို အကုန်လုံး ချွတ်ပစ်ကြတယ်...သူတို့ ငါ့ ဖင်တွေ

နို့တွေ စောက်ဖုတ်တွေကို သေချာ ကြည့်ကြကိုင်ကြမလား မသိဘူး . .လို့ စဉ်းစားရင်း ဒေါသထွက်နေ

သည် . ။




နေလင်းဇော်သည် တတသည့်ပညာစုံ အကုန်သုံးပြီး " မဲ " ကို ဖန်နေသည် ။ မကြာခင် မဲနေတဲ့ဆီ

ကို ရောက်တော့မည် ။ မဲနဲ့ ညိလိုက်ချင်တဲ့စိတ်တွေက များနေလို့ လာရင်း အလုပ်ထက် " မဲ "ကို

ဘဲ မဲနေသည် ။

ဦးလေးဗဆွေသည် နေလင်းဇော်ရဲ့ အဖြစ်ကို တွေ့လိုက်ရလို့ ချက်ချင်းဘဲ ချိုတကူးဆီကို သတင်းပို့လိုက်

သည် ။ ချိုတကူးက နေလင်းဇော် ဘေဂျင်းက ဖုန်းဆက်လို့ စော်ငယ်လေးတကောင်က လာညိနေသည်

ဆိုတာကို ကြိုသိထားပြီးသားပါ ။ သို့ပေမယ့် မဲလာညိတာကို နေလင်းဇော်ကို ချိုတကူးက မတားလိုက်။

မဲသည် လိပ်ပြာတက်တူးနဲ့ ကောင်မလေး အာဆူလာတို့ဖက်တော်သား ဖြစ်ဖို့များနေတာကြောင့် နေ

လင်းဇော်ကိုဘဲ အထူး သတိထားဖို့...ချာလီလို အသတ်ခံရနိုင်သည် လို့သတိပေးခဲ့သည် ။

ဦးလေးဗဆွေကတော့ သူ့တာဝန် ရှိသည်လို့ ထင်ပြီး ချိုတကး ဆီကို ချက်ချင်း သတင်းပို့ပေးလိုက်တာ

ပါဘဲ ။

ချိုတကူးလည်း သီရိလက်ာကနေ ယူအက်စ်ကို သွားနေတဲ့ သစ်မင်းဆီကို ချက်ချင်းဘဲ ဆက်သွယ်လိုက်

သည် ။ သူဆက်သွယ်လို့ရချိန်မှာ သစ်မင်းသည် ယူအက်စ်မြေကို နင်းနေပြီ ။

" စိတ်ချပါ ဆရာ..ကျနော် နေလင်းဇော် အနောက်ကို ချက်ချင်းဘဲ လိုက်မယ်....." လို့ သစ်မင်းက မက်

ဆေ့ ပြန်ပို့သည် ။


" မဲ "ကို ထိလိုက်ပွတ်လိုက်နဲ့ သူ တအားချစ်နေမိပြီ ဘာညာသရကာတွေ ဒိုင်ကြောင်လွှတ်...တော်ကီ

တွေ စွတ်ပွားပစ်လိုက်တာ ကောင်မလေး ကြွေသွားပြီး အိမ်မရောက်ခင် တနေရာကို ဝင်ကြမယ်လို့နေ

လင်းဇော်ကို ပြောလာတော့ နေလင်းဇော်လည်း လမ်းမှာ တွေ့တဲ့ ဟိုတယ်လေးတလုံးမှာ ဝင်ရပ်လိုက်

သည် ။


မဲကို ဟိုတယ်လော်ဘီက ကော်ဖီဆိုင်လေးမှာ ကော်ဖီ အကောင်းစား တခွက် ဝယ်တိုက်ထားပြီး အခန်း

လေးတခန်း သွားယူလိုက်သည် ။

အခန်းထဲမှာ သွား စကားပြောကြရအောင် လို့ နှစ်ဦးသဘောတူ ဆုံးဖြတ်ချက်နဲ့ ဟိုတယ် အခန်းထဲကို

ရောက်သွားကြတဲ့အခါ  နေလင်းဇော်သည် စိတ်ထဲမှာ မဲလို အလန်းစား စော်လေးက သူ့ကို ဟိုတယ်

ခန်းထဲအထိ လိုက်လာတာဟာ ( လွယ်လွန်းနေသည် ) လို့ မသက်ာ ဖြစ်တာကြောင့် မဲကို " အာဆူလာ

တယောက် ယူအက်စ်မှာဘဲလား...." ဆိုတဲ့ မေးခွန်းကို ရုတ်တရက် မေးလိုက်သည် ။

" မဲ "က ရန်သူအေးဂျင့် တယောက် ဖြစ်ပေမယ့် တအား ဟန်ဆောင်ကောင်းတဲ့ ကောင်မလေးလား

မသိဘူး ။


" ဟင်..ဘယ်သူ.......အာဆူလာ...ဟုတ်လား....သူက ဘယ်သူလဲ...မဲ သိတယ်လို့ ပြောဘူးလို့လား...."

လို့ သူ့ကို ပြန်မေးလို့ နေလင်းဇော်လည်း မဲဟာ ရန်သူဖက်က မဖြစ်လောက်ဖူးလို့ ထင်မိလိုက်သည် ။

မဲက " လေယာဉ်ပေါ်မှာထဲက ညီးစီစီနဲ့ ဖြစ်နေတာ...မထူးပါဘူး...ဒီရောက်တုံး မဲ ရေချိုးလိုက်ချင်တယ်..

အကို သဘောတူလားဟင်...." လို့ သူ့ကို မေးလိုက်တော့ နေလင်းဇော်လည်း " ချိုး..မဲ.....ချိုး.....ချိုး...."

လို့ ပြန်ပြော ခွင့်ပြုလိုက်လေသည် ။


မဲ ရေချိုးခန်းထဲကို ဝင်သွားတဲ့အချိန် သူ့လက်ထဲမှာ ဖုန်းပါသွားတာကို နေလင်းဇော် တွေ့လိုက်သည်။

ရေချိုးလိုက်တော့လည်း ဆွဲတဲ့အခါ ပိုသန့်ရှင်းသွားတာပေါ့လို့ ဘာဂျာကိုင်မယ် လို့ စဉ်းစားနေတဲ့

နေလင်းဇော်က စဉ်းစားနေတဲ့အချိန် သူ့ဖုန်းကို မက်ဆေ့တခု ဝင်လာသည် ။

အေးဂျင့်သစ်မင်း ။

" တည်နေရာ ( ရောက်နေတဲ့နေရာ အတိအကျ ) လိုကေးရှင်း....ပြောပါ...." တဲ့ ။

အလုပ်တာဝန်ကို သတိပြန်ဝင်ပြီး သစ်မင်း မေးတာကို ချက်ချင်း ပြန်ဖြေလိုက်သည် ။

ဟိုင်းဝေး ၉၅ လမ်းမကြီး ပေါ်က ဟောလီးဒေးအင်းမှာ ရောက်နေသည် လို့  ။


ဒီအချိန်မှာ အခန်းတံခါးကို လာခေါက်လိုက်လို့ နေလင်းဇော် တံခါးဆီကို လျောက်သွားလိုက်ပြီး ချောင်း

ကြည့်ပေါက်ကနေ ကြည့်လိုက်သည် ။ လက်ထဲမှာက ဦးလေးဗဆွေဆီက ရထားတဲ့ ၉မမ ပစ္စတိုလ် ။

ဟိုတယ် စားပွဲထိုး ယူနီဖေါင်းနဲ့ မိန်းမတယောက် ။

" ဘာလိုချင်လဲ....." လို့ သူ တံခါးမဖွင့်ဘဲ မေးလိုက်သည် ။ အပြင်က မိန်းမက " ဆူရှီ အော်ဒါ လာပို့

တာပါ..." လို့ ပြောလိုက်သည် ။ သေနတ်ကို ကိုယ်အနောက်မှာ ဖွက်ကိုင်ပြီး တံခါးကို ဖွင့်ပေးလိုက်

သည် ။ တွန်းလှည်းလေးနဲ့ တင်လာတဲ့ ဆူရှီ တုံးလေးတွေ  အမျိုးစုံနဲ့ ကရိုနာဘီယာ ပုလင်းတွေ

ကို စားပွဲထိုးမလေးက အခန်းအလယ်က စားပွဲဝိုင်း အပေါ်ကို တင်ပေးလိုက်သည် ။

မဲ ဖုန်းနဲ့ မှာလိုက်တာ ဖြစ်မည် ။ မဲ ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာတာကို သူ စောင့်ရတာ အရမ်းကို ကြာ

လွန်းသည် လို့ နေလင်းဇော် ထင်မိသည် ။

မဲ ကို ဖြုတ်ရတော့မယ် လို့ သူ ကျိန်းသေ တွက်ထားတော့ ပေါင်ကြားက ငတိက တအားမြူးနေသည်။

မဲ ထွက်လာတာကို ကုတင်ပေါ်မှာ ပက်လက်လှဲအိပ်ရင်း စောင့်နေသည် ။( ရ )


ဖိလိပိုင်နိုင်ငံ

ဘတ်တင်းဂတ်စ်မြို့ပြင်တနေရာ...


ထွန်းထွန်းသည် အချုပ်ခန်းထဲမှာ ခြင်ကိုက်လွန်းလို့ အိပ်လို့ မရဘူး ဖြစ်နေသည် ။

အကြမ်းဖက်ခေါင်းဆောင် ရားမို့နဲ့ သူ့စော် စီစီးလီယာတို့က သူ့ကို အချုပ်ခန်းထဲမှာ ထည့်လှောင်

ထားပေမယ့် အခုထိ စစ်လည်းမစစ် ပစ်ထားတာ နှစ်ရက်ကျော်ပြီ ။

ညသန်းကောင်ကြီး မော်တော်ဆိုင်ကယ်စက်သံတွေကြောင့် ထွန်းထွန်း အိပ်ငိုက်နေရာက အပြင်ကို

ကြည့်လိုက်သည် ။


ရားမို့စ်တို့ အုပ်စု ဆိုင်ကယ်တွေနဲ့ စခန်းထဲက တဝေါဝေါနဲ့ ထွက်သွားကြတာကို တွေ့လိုက်ရသည် ။

ဘယ်မြို့ ဘယ်ရွာကို ဖေါက်ခွဲဖျက်စီးဖို့ သွားကြတာလဲ မသိဘူး ။


အစာမကျွေးဘဲ ထားလို့ ဘိုက်ဆာတာ အရမ်းဘဲ ။

ရေလည်း မချိုးရ..ညစ်ပတ်ပေရေနေသည် ။ ထွက်ပြေး လွတ်မြောက်ရေး လမ်းစလည်း မရ ။ ချိုတကူး

နဲ့ ဆက်သွယ်လို့လည်း မရသေး ။


ခြေသံတွေ ကြားသည် ။ အပြင်က ကင်းသမား နဲ့ သူတို့ ဘာသာစကားနဲ့ ပြောနေကြတဲ့ မိန်းမတ

ယောက် အသံကို ကြားရသည် ။ မှောင်နေလို့ ဘယ်သူလည်း ဆိုတာ မသိပေမယ့် ရားမို့စ်ရဲ့ စော်

စီစီးလီယာ ဖြစ်ဖို့ များသည် ။

သူ့အချုပ်ခန်း တံခါးကို ကင်းသမားက လာဖွင့်နေသည် ။

" အထဲက ကောင်...ထွက်ခဲ့စမ်း......"

အင်္ဂလိပ်လို ပြောလိုက်လို့ ထွန်းထွန်းလည်း အချုပ်ခန်းပေါက်ကနေ လှမ်းထွက်လိုက်သည် ။

သူထင်တဲ့အတိုင်း အပြင်က မိန်းမသည် စီစီးလီယာ ဖြစ်နေသည် ။

စီစီးလီယာက ကင်းသမားကို ထွန်းထွန်းကို သူတို့တဲကြီးထဲကို ခေါ်ခဲ့ဖို့ ပြောလိုက်ပြီး အရှေ့က ခပ်

သွက်သွက် လျောက်သွားလိုက်သည် ။

မှောင်နေပေမယ့် ကင်းသမား လက်ထဲက ဓါတ်ခဲသုံး မီးအိမ်ရဲ့ အလင်းရောင်နဲ့ စီစီးလီယာရဲ့ နောက်

ပိုင်း အလှအပတွေကို ထွန်းထွန်း တွေ့လိုက်သည် ။


တဲကြီးထဲကို ရောက်သွားတော့ ကင်းသမားက ထွန်းထွန်းကို ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ဒူးထောက်ခိုင်းလိုက်သည်။

ထွန်းထွန်းက အင်တင်တင် လုပ်နေလို့ ကင်းသမားက သူ့လက်ထဲက အေကေ၄ရမောင်းပြန် ရိုင်ဖယ်ရဲ့

ဒင်နဲ့ ကျောပြင်ကို ခပ်ဆတ်ဆတ် ဆောင့်ထည့်လိုက်သည် ။


" အွန့်...."

" ခိုင်းရင် ချက်ချင်းလုပ်...."

အသံမာမာနဲ့ ပြောတာကိုလည်း ခံလိုက်ရသည် ။

စီစီးလီယာက အရက်ခွက်ကို ကိုင်ထားရင်း အတွင်းခန်းထဲက ထွက်လာသည် ။


" သူ့ကို ထားခဲ့လိုက်...မင်း အပြင်မှာ ကင်းစောင့်...ငါ သူ့ကို စစ်မေးလိုက်အုံးမယ်...." လို့ ကင်းသမား

ကို ပြောလိုက်တော့ ကင်းသမားက " မင်း တယောက်ထဲနဲ့ ဖြစ်ရဲ့လား စီစီးလီယာ..ငါ ဒီကောင်ကို ကြိုး

တုပ်ပေးခဲ့ရမလား..." လို့ စိုးရိမ်တဲ့လေသံနဲ့ ပြောလိုက်သည် ။


စီစီးလီယာက သူ့ခါးကြားမှာ ထိုးထားတဲ့ သေနတ်ကို ပုတ်ပြလိုက်ပြီး...." မစိုးရိမ်နဲ့....ဂျမ်ဘီ....သူ ခုခံ

မယ်ဆိုရင် ငါ အသေပစ်သတ်ပစ်လိုက်မယ်....မင်း သွားတော့...." လို့ ပြောလိုက်တော့ ကင်းသမား ဘာ

မှ ဆက်မပြောတော့ဘဲ တဲကြီး အပြင်ကို ထွက်သွားသည် ။ တံခါးကို စီစီးလီယာက ပိတ်လိုက်ပြီး

ထွန်းထွန်း ဒူးထောက်နေတဲ့ဖက်ကို လျောက်သွားလိုက်သည် ။


" ကဲ...မင်း နံမည်က..ဘာလဲ...ဘာလူမျိုးလဲ...ထိုင်းလား......"

" ငါ့နံမည်..ထွန်းထွန်း.....မြန်မာ က...."

" ဘာလို့ ဒီကို ရောက်နေတာလဲ..ဘာအလုပ်လုပ်လဲ.....မညာနဲ့နော်...ညာတာ ပေါ်ရင် တခါထဲ ပစ်သတ်

လို်က်မယ်....."

" ငါ သဘေ်ာသားပါ......သဘေ်ာ အဖမ်းခံရလို့ ဖိလိပိုင်မှာ ခဏ သောင်တင်နေတာ....."

" ဟင်...ဟုတ်လား.....သေချာလား..မင်း ငါတို့ အဖွဲ့ကို လာထောက်လှမ်းတဲ့ကောင် မဟုတ်တာ...."

" သေချာပါတယ်....ငါ အမှန်ပြောနေတာပါ....."

စီစီးလီယာက " မင်းပုံလေးက ရိုးရိုးသားသားလေး လို့ ငါထင်မိခဲ့ပါတယ်လေ....မင်း ဘိုက်ဆာနေမှာဘဲ

တခုခု စားမလား...." လို့ မေးလိုက်သည် ။


" ဟာ...တအား ဆာတာပေါ့.....ရေလည်း ဆာတယ်....." လို့ ထွန်းထွန်းက ပြောလိုက်တော့

စီစီးလီယာက ရယ်လိုက်ပြီး " လာ အထဲခန်းကို လိုက်ခဲ့...." လို့ ခေါ်သည် ။


ထွန်းထွန်းလည်း သူ့အနောက်က အတွင်းခန်းထဲကို လိုက်ဝင်သွားလိုက်တဲ့အခါ မီးအိမ် နှစ်လုံး ထွန်း

ထားတဲ့ အခန်းထဲမှာ ကုတင်တလုံး....စားပွဲတလုံး နဲ့ ကုလားထိုင် နှစ်လုံး ရှိနေတာကို တွေ့လိုက်ရသည်

။ စားပွဲပေါ်မှာ ပေါင်မုန့်ချပ်တွေနဲ့ ယိုဘူူးတဘူး...အရက်ပုလင်း တပုလင်း ရှိနေသည် ။


စီစီးလီယာက " ကဲ မင်း ပေါင်မုန့်နဲ့ ယို...စားလိုက်.....ရေတော့ မရှိဘူး....အရက်ဘဲ ရှိတယ်....." လို့

ပြောလိုက်လို့ ထွန်းထွန်းလည်း စားပွဲပေါ်က ပေါင်မုန့်ချပ်နဲ့ ယိုဘူးထဲက ယိုတွေကို အငမ်းမရ စားပစ်

လိုက်သည် ။


စီစီးလီယာက " အင်း ရားမို့စ် ပြန်ရောက်လာရင် မင်းကို သတ်ပစ်မှာဘဲ...သူ့စခန်းကို သိပြီးတဲ့လူ ဆိုရင် သတင်းပေါက်ကြားမှာ စိုးလို့

သတ်ပစ်တယ်.....မင်းလေးကို ငါ မသေစေချင်ဘူး....." လို့ ထွန်း ထွန်းကို စိုက်ကြည့်ပြီး ပြောလိုက်သည် ။
( ၈ )



     (  ဒါ..ဒါ...ဆိုရင် ငါ့ကို မင်း ပြန်လွှတ်ပေးမှာလားဟင်......)

ထွန်းထွန်းက သနားစရာ အမူအရာလေးနဲ့ မေးလိုက်တော့ စီစီးလီယာက ပြုံးစိစိနဲ့...( ငါ့ဘဲကြီးက မင်းကို လွှတ်ပေးလိုက်ရင် အရမ်း စိတ်ဆိုးမှာ....မင်းကို လွှတ်ပေး

ဖို့က အရမ်း တန်ဖိုးကြီးတယ်...သူ့အဆဲကို ငါ ခံပြီး လုပ်ရမှာ...ဒီတော့....) လို့ ပြောရင်း ထွန်းထွန်းကို ခြေဆုံးခေါင်းဆုံး ကြည့်နေသည် ။

ထွန်းထွန်းလည်း ( ဒါဆို ငါ..ငါ ....မင်းကို ဘာလုပ်ပေးရမလဲဟင်...မင်း ကြိုက်တာ ခိုင်းပါ..ငွေတော့ ပေးစရာ မပါဘူး...နောက်တော့ ပို့ပေး ဆိုရင်လည်း ငါ မနီလာ

မြို့တော်ကို ပြန်ရောက်ပြီးရင် ပို့ပေးပါမယ်.....) လို့ ပြောလိုက်သည် ။


စီစီးလီယာက ( ငါ မင်းကို စ ဖမ်းလာခါစထဲက ကြည့်နေတာ....မင်းက တော်တော် ကျစ်ကျစ်လစ်လစ်နဲ့ တောင့်တင်းသန်မာတဲ့ လူငယ်လေးဘဲ ..ငါက ဒါမျိုး သိပ်

သဘောကျတာ....ဟင်း..ငါ့လင်ကြီး ရားမို့စ်က အိုပြီ.....လီးကလည်း တိုပြီး ပိစိညောက်တောက်လေး.....မင်း အဝတ်အစားတွေ အကုန် ချွတ်ပြပါလား......) လို့ ပြော

လိုက်သည် ။


အော်..ဒါကြောင့် သူ ငါ့ကို အချုပ်ထဲက လာထုတ်ပြီး သူတို့  တဲထဲကို ခေါ်လာခဲ့တာပါလား.....

ထွန်းထွန်းလည်း အသက်ဘေးက လွတ်ဖို့..ဒီအထဲက အမြန်ဆုံး ထွက်နိုင်ဖို့က တခြားနည်း မရှိသေးတဲ့အချိန် သူခိုင်းသလို လုပ်လိုက်တာက ပိုကောင်းလိမ့်မည်

ဆိုတာကို သဘောပေါက်လို့ ချက်ချင်းဘဲ ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်အစားတွေကို တခုမကျန် အကုန်လုံး ချွတ်ပစ်လိုက်သည် ။


ကြွက်သား အမြောင်းမြောင်းနဲ့ ထွန်းထွန်းရဲ့ ကိုယ်လုံးကို စီစီးလီယာ စူးစိုက်ကြည့်နေသည် ။

အဆီပြင် လုံးဝ မရှိတဲ့ လေ့ကျင့်ထားတဲ့ ကိုယ်လုံး ။

ကြွက်သားတုံး ခြောက်တုံး ( စစ်ပက် ) ထွက်နေတဲ့ ဝမ်းဘိုက်သားတွေ ..။

အဲဒီအောက်က အမွှေးမဲမဲတွေ ကြားက ငေါငေါကြီး ထွက်နေတဲ့ လိင်တန်ဆာချောင်း ရှည်ရှည်ကြီး ။

ဟူး.....ငါ ထင်တဲ့အတိုင်းပါလား.....

စီစီးလီယာက ပြောလိုက်တော့ ထွန်းထွန်းက (  ဘာလဲဟင်....) လို့ မေးလိုက်သည် ။

မင်းဟာ ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ တအားကြည့်ကောင်းတယ်....အထူးသဖြင့် မင်းရဲ့ ဒစ် ( လီး ).....လို့ သူမ နှုတ်ခမ်းကို လျာလေးနဲ့ သပ်ပြီး ပြောလိုက်တဲ့ စီစီးလီယာကို

လည်း ထွန်းထွန်းက စတွေ့ထဲက တပ်မက်နေမိတာပါ ။


စီစီးလီယာရဲ့ ဖွံ့ထွားတဲ့ နို့ကြီးတွေက တကယ့်ကို တပ်မက်စရာ ။ တင်းမာလုံးကြွ ကော့ထောင်နေကြသည် ။

ခါးသေးသေးလေး အောက်က တင်ပါး ( ဖင်)ကြီးတွေကလည်း စွင့်ထယ်နေကြသည် ။

ပေါင်တန်ရှည်ရှည်နဲ့ အသားကလည်း နို့နှစ်ရောင်....။

( မင်း အသားအရောင်က သိပ်လှတာဘဲ စီစီး......)

( အင်း ငါ့အဖေက စပိန်က...ငါ့အမေက အသားဖြူတဲ့ ဖိလိပီနို.....)

ထွန်းထွန်းရဲ့ မျက်လုံးတွေက စီစီးလီယာရဲ့ နို့ကြီးတွေနဲ့ ဖင်တုံးတွေကို စူးစိုက်ကြည့်နေတဲ့အချိန် သူ့လိင်တန်ချောင်းက ပိုကြီးထွားလာသည် ။ အပေါ်ကိုလည်း

ထောင်လာသည် ။

( မင်း အဝတ်တွေကိုလည်း ချွတ်လိုက်ပါလား...စီစီး....)

( ထွန်း..မင်းကို ငါ ယုံကြည်ပါရစေ..ငါ့ကိုတော့ ရန်မပြုပါဘူးလို့ ငါ ယုံပါရစေလား......)

( မင်းလို အလှနတ်ဖုရားမလေးကို ငါက ဘာလို့ ရန်ပြုရမှာလဲ...စီစီးရယ်.....) လို့ ထွန်းထွန်းက ဖီလင်သံနဲ့ ပြောလိုက်သည် ။

စီစီးလီယာက ( မင်း ငါ့ကို အကောင်းဆုံး ယက်ပေးရင်...လိုးပေးရင်...မင်းကို လွတ်ရာကျွတ်ရာကို ငါကိုယ်တိုင် လိုက်ပို့ပေးမယ် . . . ) လို့ ပြောလိုက်ပြီး သူမ ဝတ်

ထားတဲ့ အဝတ်တွေကို စချွတ်သည် ။

( ဘယ်လိုလဲ..ဂတိပေးနိုင်လား......)

( ဟာ...ပေးနိုင်တာပေါ့..စီစီးရယ်....မင်း ကျေနပ်တဲ့အထိ ငါ မင်းကို ယက်ပေး..လိုးပေးမှာပေါ့..ရန်လည်း မမူဘူး..ငါ့ဖါသာ အေးဆေး ပြန်သွားမယ်......)

စီစီးလီယာရဲ့ အဝတ်မဲ့သွားတဲ့ နို့ကြီးတွေက မီးရောင်အောက်မှာ အရမ်း ကြည့်လို့ လှနေသည် ။

စီစီးလီယာလည်း နောက်ဆုံး ကျန်နေတဲ့ ပင်တီလေးကို ချွတ်ပစ်လိုက်သည် ။

( ဟား..လှလိုက်တာ စီစီးရယ် . . . )

ဖြူဖွေး အချိုးကျ တောင့်တင်းတဲ့ ကိုယ်လုံးတွေက ပက်ပက်စက်စက် လှနေသည် ။


ကုတင်စောင်းမှာ ပက်လက်လှန်ချလိုက်တဲ့ စီစီးလီယာရဲ့ ပေါင်တန်ရှည် ဖြူဖြူဖွေးဖွေး နှစ်ဖက်ရဲ့ ကြားထဲကို ဒူးထောက်ထားတဲ့ ထွန်းထွန်း ခေါင်းထိုးဝင်လိုက်သည် ။

အမေါ်ရှင်းထားလို့ ပြောင်ခုံးမို့နေတဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးကို နမ်းပစ်လိုက်သည် ။

အနံ့အသက်ကို ဂရုမစိုက်အား ။ ဒီအထဲက လွတ်မြောက်ဖို့က အရေးကြီးသည် လေ ။

ကိုယ်က စိတ်ကူးယဉ် ရုပ်ရှင်ထဲက ဘွန်း မဟုတ် ။

လူ၅၀ဝလောက် အင်အားရှိတဲ့ ရားမို့စ်အဘူဘေကာ ရဲ့ တပ်တွေကို ရင်ဆိုင်ဖို့ ခေတ်မှီ လက်နက်ဆန်းတွေလည်း မပါခဲ့ ။

ကိုယ့်မှာ မွေးရာပါ ပါခဲ့တဲ့ လျာနဲ့ နှုတ်ခမ်းနဲ့ လီးနဲ့ဘဲ လုပ်ရမည် ။

စီစီးလီယာရဲ့ စောက်ဖုတ်ကို အပြတ် မှုတ်ပစ်လိုက်သည် ။

လျာပြားကြီးနဲ့ အထက်အောက် ဖိဖိယက်ရင်း လက်တွေကို ဆန့်တန်းလို့ နို့ကြီးတွေကို ဆုပ်ညှစ် ပွတ်သပ်ပေးနေမိသည် ။

စီစီးရဲ့ အော်ညည်းသံတွေ ထွက်လာသည် ။

အိုး......ကောင်းတယ်...ကောင်းတယ်....မင်းက သိပ် လုပ်တတ်တာဘဲကွယ်......

ထွန်းထွန်းက ဘာဂျာသမားကောင်း တယောက်ပါ ။

မြန်မာမလေးတွေကို မှုတ်ပေးနေကျ ။

စီစီးလီယာ အကြိမ်ကြိမ် ပြီးရသည် လို့ နောက်ပိုင်းမှာ ထွန်းထါန်းကို ဖွင့်ပြောသွားသည် ။

ဘာဂျာကိုင်ပြီးတော့ ပုလွေမှုတ်ပေးတော့တာဘဲ ။


ထွန်းထွန်းရဲ့ တအားကို တင်းမာထောင်ထ တောင်နေတဲ့ လီးတန်ကြီးကို စီစီး..တအားစုတ်နေသည် ။

အိုး...စီစီးရယ်...ကောင်းလိုက်တာ.....ဟူး......အိုး.......

ထွန်းထွန်းလည်း သူ့လီး ထိပ်ပေါက်လေးကို လျာထိပ်နဲ့ တအားထိုးနေတဲ့ စီစီးကြောင့် ထွန့်ထွန့်လူး တုန်ခါနေရသည် ။ တအားကောင်းလွန်းလို့ လရည်တွေ

ပန်းထွက်တော့မတတ် ကောင်းလွန်းလာသည် ။

တော်...တော်ပြီ..စီစီး.......လိုးကြရအောင်......

ထွန်းထွန်း တားလိုက်တော့ စီစီး ရပ်လိုက်သည် ။ သူမကိုယ်တိုင်လည်း အလိုးခံချင်နေတာ အရမ်းဘဲလေ ။

ကုတင်စောင်းမှာ ပေါင်ဖြဲပေးထားတဲ့ စီစီးရဲ့ ခါးလေးကို လက်တဖက်နဲ့ ပွေ့ပြီး တအားလိုးပေးသည် ။

အိုး...အား....ကောင်းလိုက်တာ....အို...လိုး.......လိုး....ဆောင့်......ဆောင့်.....

လင်ကြီး ရားမို့စ်ထက် အသက်လည်းငယ် ကိုယ်လုံးလည်း တောင့် သက်လုံကောင်းတဲ့ လီးကြီးကြီးနဲ့ ထွန်းထွန်းရဲ့ လိုးဆောင့်ချက်တွေက ပြောမပြနိုင်အောင်

ဘဲ ကောင်းလွန်းတာကြောင့် စီစီးသည် အကြိမ်ပေါင်းများစွာ အထွဋ်အထိပ်ကို တက်လှမ်းရပြီး တအားကို ကျေနပ်သွားသည် ။


ထွန်းထွန်းသည် စီစီးကို ဖင်ထောင်ကုန်းခိုင်းပြီး လိုးပေးပြန်သည် ။ လိုးဆောင့်လိုက်တိုင်း စီစီးရဲ့ စွင့်ထယ်တဲ့ ဖင်တုံးတွေက တုန်ခါနေကြသည် ။ တဖတ်ဖတ် အသံတွေ

ဆူညံနေသည် ။ စီစီးရဲ့ အော်သံတွေ ဆူညံနေသည် ။


လရည်တွေကို အပြာကားတွေထဲကလို စီစီးရဲ့ ပါးစပ်ထဲက်ို ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်သည် ။

( အားးးး )

စီစီးသည် အငမ်းမရဘဲ လရည်တွေကို ပါးစပ်ဟပြီး လက်ခံသည် ။ လင်ကြီးနဲ့ လုပ်နေကြလား မသိဘူး ။

  စီစီး တကွပ်ကွပ် မြိုချနေတာကို ကြည့်ပြီး နောက်ဆုံး ကျန်တဲ့ လရည်စက်ကို စီစီးရဲ့ ပါးပြင်လေးပေါ် သုတ်ပေးလိုက်သည် ။


( မင်းလင်ကြီး ဘယ်တော့ ပြန်ရောက်မှာလဲ.....စီစီး......)


( မပူနဲ့.....မနက်ကျမှ ပြန်လာမှာ......သူတို့....လျှပ်စစ် ဓါတ်အားဖြန့် စက်ရုံတရုံကို ဗုံးခွဲ ဖျက်ဆီးကြမှာ....အဲဒါက မနက်စောစော......ဒါပြီးမှ အောင်မြင်မှ သူတို့

ပြန်ခဲ့ကြမှာ...မင်းကို ငါ ဆိုင်ကယ်နဲ့ အဝေးပြေးကားဂိတ်ကို လိုက်ပို့ပေးမယ်.....ထွန်း....ငါ့ကို အခုလို အစွမ်းကုန် လုပ်ပေးတာတွေ အတွက် မင်း အသက်ကို ငါ

ကယ်လိုက်မယ်......)

( ကျေးဇူးပါဘဲ စီစီးရယ်......)( ၉ )







မဲနက်မှိုင်း ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာသည် ။

မျက်နှာသုတ်ပုဝါကြီးကို ကိုယ်မှာ ပတ်ထားရင်း ။


( ရေချိုးလို့ ကောင်းလိုက်တာ ...အကိုရယ်.....အကိုရော ချိုးလိုက်ပါလားဟင် .....)

( ကိုယ်က ရေအရင် မချိုးချင်ဘူး.....)

( အင်..အကိုက ဘာ အရင် လုပ်ချင်တာလဲ......)

နေလင်းဇော်က မဲနက်မှိုင်းကို ဆွဲဖက်လိုက်ပြီး ( မဲကို အရင် ချစ်ပစ်ချင်တာ.....) လို့ ပြောလိုက်သည် ။


မဲနက်မှိုင်းက တခိခိနဲ့ ရယ်လိုက်ပြီး ( အကိုက တကယ် ရယ်ရတယ်ဟေ့......မဲနဲ့အကိုက ချစ်သူတွေ ဖြစ်သွားကြလို့လား....သေသေချာချာလည်း ပြန်

စဉ်းစားပါအုံး .) လို့ ပြောလိုက်သည် ။

( မဲကလည်း..နောက်ပြန်ဆုတ်မနေပါနဲ့တော့ကွာ...ရှေ့ကိုဘဲ ဆက်တိုးကြရအောင်ပါ . . . .)

( အကို.....ဆူရှီတွေ ရောက်လာပြီလေ..အကို အရင် စားလိုက်ပါအုံး . . .)

( မစားချင်ဘူး...ဆူရှီထက် ပိုကောင်းတဲ့ မဲကိုဘဲ စားချင်တယ်......)

( အင်..မဲက အစားအစာမှ မဟုတ်တာ..ဘယ်လိုစားမှာလဲ.....အကိုက လူသားစား သမန်းကျားကြီးလား.....)

ပြောင်ချော်ချော် လုပ်နေတဲ့ မဲကို တအားကြီး ဖက်ပြီး အရမ်းကြီး နမ်းပစ်လိုက်မိတဲ့ အချိန် တံခါး ခေါက်သံ ပေါ်လာသည် ။

( အိုး...ဘာကောင် လာပြန်ပြီလဲ......)

နေလင်းဇော်လည်း စိတ်ရှုပ်တဲ့ လေသံနဲ့ ပြောလိုက်သည် ။


( မဲ.....စားစရာတွေ ထပ်မှာထားတာ.....အကို သွားဖွင့်ပေးလိုက်ပါအုံး.....)

နေလင်းဇော်က မဲနက်မှိုင်းကို ဖက်ထားတာ လွှတ်လိုက်ပြီး အခန်းတံခါးကို သွားဖွင့်လိုက်သည် ။

( ဟင်  . .)

ဒီတခါတော့ ဟိုတယ်ဝန်ထမ်းလေး မဟုတ်ဘူး ။

အသံတိတ်ပြောင်းပို တပ်ထားတဲ့ သေနတ်တွေကိုယ်စီနဲ့ လူသုံးယောက် ဖြစ်နေသည် ။ အကုန်လုံး မုတ်ဆိတ် ပါးသိုင်းမွေးတွေနဲ့ ။

သူတို့ကို မြင်တာနဲ့ အရှေ့အလယ်ပိုင်းဒေသက လူတွေမှန်း နေလင်းဇော် သိလိုက်သည် ။

( မင်း...မင်း.......အစွန်းရောက်......)

မဲနက်မှိုင်းက ရယ်လိုက်သည် ။

( သူ့ဖက်က ကြည့်တော့ လက်ဖမိုး..ကိုယ့်ဖက်က ကြည့်တော့ လက်ဖဝါး...အမြင် မတူတာနဲ့ ခေါင်းစဉ် မတပ်ပါနဲ့ ကိုနေလင်းဇော်....ခင်ဗျားကို ရန်ကုန် လေဆိပ်

ထဲက မြန်မာစပိုင် တယောက်မှန်း မဲက သိခဲ့တယ်.....ခင်ဗျားမေးတဲ့ လိပ်ပြာတက်တူးနဲ့ ကောင်မလေး ဆိုတာက မဲတို့ရဲ့ အထက်က....ကဲ ဖိုင်ဇာနဲ့ရီဇာ ...သူ့ကို

ပါးစပ်ကို  တိပ်နဲ့ကပ်...လက်ပြန်ကြိုးတုပ်လိုက်......)

ဝင်လာတဲ့ လူသုံးယောက်ကို ဘာသာခြား စကားတခုနဲ့ မဲက ပြောလိုက်သည် ။ လူသုံးယောက်က မဲ ပြောတဲ့အတိုင်း လုပ်ကြသည် ။

စော်မွှန်တဲ့ နေလင်းဇော် တယောက် ရန်သူ့လက်ကို သက်ဆင်းသွားရပြီ ။


ဒီအချိန်မှာ သူတို့ ရှိနေတဲ့ ဟိုတယ်လေးရဲ့ ကားရပ်တဲ့ ကွက်လပ်ထဲက ကားတွေ အများကြီးထဲက ကားတစီးထဲမှာ သစ်မင်း ရောက်နေသည် ။

မှန်ပြောင်းတလက်နဲ့ ချောင်းနေသည် ။

နေလင်းဇော်ကို ဟိုတယ် အနောက်ဖက်က တံခါး ( မလွယ်ပေါက် လို့ ဆိုကြပါစို့ ) ကနေ လူသုံးယောက်နဲ့ မိန်းမတယောက်က ထုတ်လာတာကို သူ ကြည့်နေတာ..။


အခြေအနေကို ဦးလေးဗဆွေနဲ့ ရန်ကုန်က ချိုတကူးကို ဆက်သွယ် အကြောင်းကြားလိုက်သည် ။

ဦးလေးဗဆွေသည် အရင်က စစ်ဆင်ရေး အလုပ်တွေမှာ အသက်အရွယ်ကြောင့် မပါဝင်နိုင်ဘူး ။ ချာလီ သေဆုံးရပြီးနောက် မိမိတို့ဖက်မှာ လူအင်အား လိုအပ်နေတဲ့

အတွက် ဦးလေးဗဆွေက သူ အတတ်နိုင်ဆုံး ပါဝင် လုပ်ိကိုုင်မည် လို့ ချိုတကူးကို ပြောပြီး စစ်ဆင်ရေးမှာ ခြေစုံပစ် ဝင်ပါနေပြီ ။


သစ်မင်းနဲ့ အဆက်အသွယ်ရလို့ ချိုတကူး ကျေနပ်နေဆဲ ဖိလိပိုင်က ထွန်းထွန်း ဆက်သွယ်လာသည် ။

ထွန်းထွန်း ဖုန်းဆက်လို့ ချိုတကူး အတိုင်းမသိ ဝမ်းသာသွားသည် ။

( မင်း မသေသေးဘူးပေါ့ ထွန်းထွန်း.....ငါ စိတ်တွေ ပူနေတာ.....)

( ကံကောင်းလို့ ဆရာ..ကျနော် သေပြီ မှတ်တာ ....)

ထွန်းထွန်းက ချိုတကူးကို ဖြစ်ကြောင်းကုန်စင် အကုန် ပြောပြလိုက်သည် ။

( ဟာ..မင်းဟာက မင်းပြောပြလို့သာ လက်ခံရတယ်....မယုံနိုင်စရာဘဲ......)

( ဟုတ်တယ်...ဆရာ..စီစီးကိုယ်တိုင် ဆိုင်ကယ်နဲ့ ကားဂိတ်ကို ချပေးသွားတာ..ကျနော့် ဖုန်းလည်း ပြန်ပေးသွားတယ်....မနီလာကို စီးဖို့ ကားခရော.....)

ချိုတကူးလည်း ( ဘာဂျာတန်ခိုးတွေ ဖြစ်မယ်...ထွန်းထွန်း . . .) လို့ ပြောလိုက်သည် ။

ကျနော် ဘာဆက်လုပ်ရမလဲ ဆရာ.....လို့ ထွန်းထွန်း မေးလိုက်တော့...( ငါ စဉ်းစားနေတာကွ...မင်း....မနီလာကို ရောက်ရင်....ငါ အရင်ပေးထားတဲ့ ဖုန်းကို ဆက်

လိုက်...ကိုအောင်သန့် ဆိုတဲ့လူက မင်းကို ကူညီလိမ့်မယ် . .မင်းကို ယူအက်စ်ကို သွားဖို့ လေယာဉ် လက်မှတ် သူ ပေးလိမ့်မယ်....မင်း ယူအက်စ်က သစ်မင်း နဲ့

နေလင်းဇော်တို့ဆီကို လိုက်ရမယ်...နေလင်းဇော်က ရန်သူ့လက်ထဲ ရောက်နေပြီ....ပန်းအိအိရော.....မင်း သစ်မင်းကို ဘက်ကပ်လုပ်ရမယ်....) လို့ ချိုတကူးက ပြန်

ပြောလိုက်သည် ။

( စိတ်ချပါ ဆရာ....ကျနော် လိုက်သွားမယ်....)

( ဒါနဲ့ ရားမို့စ်တို့အဖွဲ့ လုပ်မယ့်အကြောင်း မင်း သက်ဆိုင်ရာကို သတင်းပေးလိုက်ရဲ့လား.....)

( ပေးလိုက်တာပေါ့..ဆရာ....သူတို့ အချိန်မှီ တားဆီးကြမှာပါ......)

( ကောင်းတယ် ထွန်းထွန်း.....ဆက်လုပ်ပါ....ယူအက်စ် ရောက်ရင် သတင်းပို့ပါ...အောင်မြင်ပါစေ.....)
( ၁ဝ )




ပန်းအိအိသည် ညဖက်မှာ ခိုက်ခိုက် တုန်အောင် ချမ်းသည် ။ အဝတ်မဲ့ ကိုယ်နဲ့မို့ အောက်ကလည်း

ကွန်ကရစ် ( သံမံတလင်း ) ဆိုတော့ လှဲအိပ်လို့လည်း မကောင်းဘူး ။ အိမ်သာ မရှိ ရေမသောက်ရ အ

စားမစားရလို့ အတော့်ကို အခြေအနေက မကောင်း ။

အမှောင်ထဲမှာ လက်ပိုက်ပြီး နံရံကို မှီကာ ရပ်နေရင်း ဒီအကျဉ်းအကြပ်ထဲက လွတ်မြောက်ပါ့မလား လို့

စဉ်းစားမိပြီး စိတဓါတ်ကျလာသည် ။

ရန်သူသည် ကိုယ်ထင်တာထက် ပို လျင်နေသည် ။

ချာလီတယောက်လည်း သေပြီလား မသိဘူး ။ လာကယ်မယ့်လူ ရှိပါ့မလား ။

ဒီအချိန်မှာ ခြေသံလိုလို ဖိနပ်သံလိုလို ကြားမိသည် ။

သေသေချာချာ နားစွင့်ပြီး ကြည့်သည် ။ ဟုတ်သည် ။ သူရှိနေတဲ့ အခန်းဖက်ကို လာနေတဲ့ ဖိနပ်သံ ။

လူ တယောက်ထက် မကဘူး ။

ပိတ်ထားတဲ့ တံခါး ပွင့်လာသည် ။ အပြင်က အလင်းရောင်ကြောင့် ပန်းအိအိ မျက်လုံးတွေ ကျိန်းနေ

သည် ။ ဝင်လာတာ လူနှစ်ယောက် ။ ချက်ချင်းဘဲ တယောက်က ယောက်ျား ။ တယောက်က မိန်းမ

ဆိုတာကို ပန်းအိအိ သိလိုက်သည် ။


မိန်းမက ပန်းအိအိဆီကို စောင်ပါး တထည် လှမ်း ပစ်ပေးလိုက်သည် ။

ပန်းအိအိ ဖမ်းယူလိုက်ပြီး ချက်ချင်းဘဲ ကိုယ်ပေါ်မှာ ပတ်ရစ်ကာကွယ်လိုက်သည် ။


ယောက်ျားကို သေသေချာချာ ကြည့်လိုက်တဲ့အခါ သူ လိုက် ချောင်းခဲ့တဲ့ ပစ်မှတ် ( တားဂက် )

တက်စီမောင်းသူ  ချောင်ဒရီ ( ခေါ် ) ဒေးဗစ် ဖြစ်နေသည် ။

" မင်း ငါတို့ မေးတာတွေကို အမှန်အတိုင်း ဖြေပါ..အခု မင်း အစာနဲ့ရေ မရတာ..အဝတ်အဝတ်ရတာ

ဘယ်လို ဆိုးတယ် ဆိုတာ သိလောက်ပြီ.....မင်း ငါတို့ သိချင်တာကို မဖြေရင် ဒီထက် ဆိုးဆိုးဝါးဝါးတွေ

မင်း ကြုံဆုံရလိမ့်မယ် ....    "

ချောင်ဒရီ ( ခေါ် ) ဒေးဗစ်က လေအေးအေးနဲ့ဘဲ ပြောလိုက်သည် ။

မိန်းမ က ( မင်း ရဲ့ ပါ့စ်ပို့အရ ..မင်းနံမည်ဟာ ပန်းအိအိ ဆိုတာ ဒို့ သိပြီးပြီ ...မင်းအိတ်ထဲက သေနတ်

တလက်လည်း တွေ့တဲ့အတွက် မင်းဟာ စပိုင် တယောက် ဆိုတာ ညင်းမနေနဲ့တော့..မင်းရဲ့ ဘက်

ကပ် ဖြစ်တဲ့ ဘိုက်ပူပူနဲ့ကောင်လည်း သေနတ်နဲ့ဘဲ....ဒီကောင်ကိုတော့ ငါတို့ လူတွေက သတ်ပစ်

ခဲ့လိုက်ပြီ......ငါ့နံမည်က သွင်မူယာ.....) လို့ ပြောသည် ။

ဟင်.....ချာလီသေပြီ တဲ့ ။

ပန်းအိအိ တုန်လှုပ်သွားသည် ။


ချောင်ဒရီက " မင်း ဘာလာလုပ်တာလဲ..ငါ့ကို လာချောင်းတာ ဘာလိုချင်လို့လဲ....." လို့ မေးလိုက်တော့

ပန်းအိအိလည်း " မင်းကို ဘောလိဝပ်ရုပ်ရှင် ကနေ မင်းသား ခန့်ချင်လို့ ငါ့ကို လာကြည့်ခိုင်းတာ...မင်း

သရုပ်ဆောင်နိုင်သလား ဆိုတာ အကဲခတ်တာ...." လို့ ပီသပြတ်သားတဲ့ အူရတူစကား နဲ့ ပြောပစ်လိုက်

တဲ့အခါ ချောင်ဒရီနဲ့ သွင်မူယာ ဆိုတဲ့ မိန်းမ အံ့အားသင့်သွားကြသည် ။


" အံမာ..မြန်မာအင်တဲလီးဂျင့်ကလည်း မဆိုးပါလား...အူရတူဘာသာစကားကို ကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင် တတ်

နေတာဘဲ....." လို့ ချောင်ဒရီက ပြောလိုက်သည် ။


သွင်မူယာက " မင်း ဟာသ လုပ်နေတာလား..မင်းကို အချိန်မရွေး ပစ်သတ်လိုက်နိုင်တယ် ဆိုတာ

မမေ့နဲ့..မင်း ယုံကြည်ရာ ဘုရားကို အာရုံပြုထား ...ခွေးမ...." လို့ ဒေါသနဲ့ ပြောလိုက်သည် ။

ပန်းအိအိလည်း " ကြိုက်တာလုပ်...လွယ်လွယ်နဲ့ ဒူးထောက်လိမ့်မယ် မထင်နဲ့....မင်းတို့လောက် မမိုက်

ရင် ရန်ကုန်ကကို ထွက်ခဲ့မှာ မဟုတ်ဘူး...." လို့ ခပ်မာမာနဲ့ ပြောလိုက်သည် ။


ချောင်ဒရီက " လေသံက မာသေးတာဘဲ....မင်း အားပြတ်သွားတဲ့အထိ ငါတို့ အစာငတ် ရေငတ် ထားရ

မှာ....အေးလေ...မင်းသတိမေ့နေတုံးက ငါ မင်းကို အဝတ်တွေ အားလုံး ချွတ်ပစ်ခဲ့တဲ့အချိန် မင်း ကို

စောက်ဖုတ်ကိုရော ဖင်ပေါက်ကိုရော ပါးစပ်ကိုရော အပီအပြင် လိုးလိုက်ရမှာ......အခုတော့ မင်း

ဖင်ပေါက် ကိုဘဲ ငါ့လက်မနဲ့ ကလိခဲ့တယ်....အင်း......ကောင်မ....မင်း တော်တော် တောင့်တယ်....."

လို့ ပြောလိုက်သည် ။

သွင်မူယာက " ချောင်ဒရီ......အရေးထဲ နှာမွှန်မနေနဲ့....သိချင်တာကို မေး..." လို့ ခပ်မာမာနဲ့ ဟောက်

ထည့်လိုက်တော့ ချောင်ဒရီက " ဒီလိုကောင်မက လီးသုံးချောင်း နဲ့ တပြိုင်နက် ရတဲ့အပေါက် ဖိလိုး

ပစ်မှ တန်ရုံကျမယ်....သွင်မူယာ....မင်း နားမလည်ပါဘူး...." လို့ ပြန်ပြောသည် ။


ပန်းအိအိက " ချောင်ဒရီ......အချိန်ကုန်တယ်....လေကုန်တယ်...သတ်ပစ်လိုက်ကွာ...သတ်ရဲသလို

သေရဲတယ်....." လို့ ခပ်တင်းတင်း ပြောလိုက်သည် ။


အကြမ်းဖက်သမားတွေရဲ့ လုပ်ရပ်ဆိုးတွေကို ခါးခါးသီးသီး မုန်းတီးနေတဲ့ ပန်းအိအိသည် သူတို့ကို ဒူး

ထောက်တာထက် အသက် အသေခံလိုက်တာက ပိုမြတ်သည် လို့ ခံယူထားသည် ။

ဒါကြောင့် သူတို့ကို တင်းတင်းမာမာနဲ့ ပြန်ပြောနေတာ ။


ချောင်ဒရီက သူတို့ စကားနဲ့ ဆဲရေးတိုင်းထွာလိုက်ပြီး သွင်မူယာနဲ့အတူ အခန်းထဲက ပြန်ထွက်သွား

ပြီး တံခါးကို ဂျိန်းကနဲ ပိတ်ပစ်လိုက်သည် ။


ဗထူးမောင်ရဲ့ ဖုန်းဆက်ခေါ်လိုက်တဲ့အတွက် ချိုတကူးသည် အင်းစိန်ထောင်က အထူးစစ်ကြောရေး

အခန်းကို ရောက်လာသည် ။

သူတို့ စစ်ဆေးနေတဲ့ မိုဟန်က အစား အငတ်ထားတာ ရေမတိုက်တာကို မခံနိုင်တော့လို့ စကား စ

ပြောလာတာကြောင့် သူကိုယ်တိုင် လာ စစ်ချင်လို့ ရောက်လာခဲ့တာပါ ။


မိုဟန်သည် စိတ်ဓါတ် ကျလာလို့ မေးချင်ရာမေး..ရေနဲ့ အစားပေးပါ..ညအိပ်ခွင့်ပေးပါ....လို့ တောင်းခံ

လာသည် ။

ချိုတကူးလည်း မေးခွန်းတွေ တခုပြီး တခု မေးသည် ။

( နယူးယောက်မြို့ကြီးက တက်စီမောင်းသမား ချောင်ဒရီ ( ခေါ် ) ဒေးဗစ်က မင်းတို့ရဲ့ ကွန်ယက်

ခေါင်းဆောင်ကြီးလား......) ဆိုတဲ့ မေးခွန်းကို ချိုတကူး မေးလိုက်တဲ့ အခါ မိုဟန်က ပြုံးသည် ။


" မင်းတို့ ဒီသတင်း ( အင်ဖေါ်မေးရှင်း ) ကို ဘယ်ကရသလဲ ငါသိတယ်...ငါတို့ ကိုလံဘိုမြို့က ( ချန်ဒ

နာ ) ဆီက ရလာတဲ့ သတင်း မဟုတ်လား......ချောင်ဒရီက ငါတို့ အဖွဲ့ကြီးရဲ့ အရေးပါတဲ့ လူ ဆိုတာ

မှန်တယ်..ဒါပေမယ့် မင်းတို့ ရေလိုက်လွဲနေပြီ.....ချောင်ဒရီဟာ ကွန်ယက်ရဲ့ ခေါင်းဆောင်ကြီး မဟုတ်

ဘူး.....ခေါင်းဆောင်ကြီးက ယူအက်စ်မှာ မဟုတ်ဘူး......." လို့ ပြောလိုက်သည် ။


ချိုတကူးလည်း " ဒါဖြင့် ခေါင်းဆောင်ကြီးက ဘယ်မှာလဲ....ဘယ်သူလဲ......ဘာလူမျိုးလဲ....." လို့ ဆက်

တိုက် မေးပေမယ့် မိုဟန်က " ငါ တကယ် မသိဘူး...ချောင်ဒရီဟာ ခေါင်းဆောင်ကြီး မဟုတ်ဘူး ဆိုတာ

ဘဲ ငါ သိတယ်...." လို့ ဖြေသည် ။




အမေရိကန်ပြည်ရဲ့ အရှေ့ဖျား တနေရာ ။


နယူးယောက်မြို့ကြီးကို အဝေးမှ လှမ်းမြင်နေရသည် ။

ဟိုင်းဝေးလမ်းမကြီး အတိုင်း အရှိန်ပြင်းပြင်းနဲ့ မောင်းနေတဲ့ ဖို့ဒ်အမျိုးအစား ကားနက်ကြီးထဲမှာ လူ

နှစ်ယောက် ဘေးက ညှပ်ထိုင်ပြီး နေလင်းဇော်ကို လက်ပြန်ကြိုး တုပ်ရက်နဲ့ ခေါ်လာကြသည် ။

ကားရှေ့ခန်း ဒရိုင်ဘာရဲ့ ဘေးမှာ မဲနက်မှိုင်းက ထိုင်သည် ။

နေလင်းဇော်သည် ကိုယ့်ကိုယ်ကို အပြစ်တင်နေသည် ။

ငါ ညံ့သည်....စော်မွှန်သွားသည် ...ရန်သူဖက်က တကွက်ကြောနေသည်။ လျင်နေသည်.....မဲနက်မှိုင်းက

ငါ့ကို လာရောကထဲက သိဖို့ကောင်းသည် . .ဒီလိုစော်မိုက်လေးက ငါ့ကို လာရောမတဲ့လား......အခု

တော့ ငါ ပန်းအိအိကို မကယ်နိုင်တော့တဲ့အပြင် ငါကိုယ်တိုင် အဖမ်းခံလိုက်ရပြီ ....    ငါ တော်တော်

အသုံးမကျပါလား....။


မဲနက်မှိုင်းက " ကျမတို့ ပန်းအိအိ ဆိုတဲ့ ခင်ဗျားတို့ အေးဂျင့်ကို ဖမ်းထားတယ်....ချာလီ ဆိုတဲ့ အေး

ဂျင့်ကိုတော့ ဖမ်းချိန် မရလိုက်ဘူး...သူကလည်း သေနတ်နဲ့ အဆင်သင့် ဖြစ်နေတော့ ပစ်သတ်လိုက်

ရတယ်.....ခင်ဗျားကိုတော့ ကျမတို့ အထက်က လူတွေက စစ်မေးချင်ကြတယ်.....သိချင်တာ မဖြေရင်

တော့ သတ်ပစ်ကြမှာဘဲ...." လို့ လေသံအေးအေးနဲ့ ပြောလိုက်သည် ။

နေလင်းဇော်လည်း တော်တော့်ကို စိတ်ဓါတ်ကျနေသည် ။ သူမသိတာက သူတို့ရဲ့ ကားကြီးရဲ့ အ

နောက်ဖက် ခပ်ကွာကွာကနေ သစ်မင်းသည် မထင်မရှား ဟွန်ဒါကားစုတ်စုတ်လေး တစီးနဲ့ လိုက်နေ

တာကိုပါဘဲ ။

သစ်မင်းသည် နေလင်းဇော်နဲ့ မဲနက်မှိုင်းတို့ ဟိုတယ်ခန်းထဲမှာ ရှိနေတဲ့အချိန်မှာ နေလင်းဇော်ကို သွား

ကယ်မလို့ပါဘဲ ။ ဒီအချိန်မှာ ကားနက်ကြီးနဲ့ လူသုံးယောက် ဟိုတယ်ပေါ်ကို တက်သွားကြတာ မြင်ရ

တော့ ရန်သူတွေဘဲ ဆိုတာကို သိလိုက်ပြီး ခဏ စောင့်ကြည့်တဲ့အချိန် သူတို့က နေလင်းဇော်ကို ဖမ်း

ခေါ်လာကြတာကို တွေ့လိုက်ရလို့ အနောက်ကနေ နောက်ယောင်ခံ လိုက်လာတာ ။

သူတို့သည် နေလင်းဇော်ကို ချက်ချင်းဘဲ ပစ်မသတ်လိုက်တာ တော်သေးသည် လို့ စိတ်ထဲမှာ တွေးနေ

သည် ။


ချိုတကူးဆီက မက်ဆေ့ချ် ဝင်လာသည် ။

(  ဖိလိပိုင်ကနေ အေးဂျင့် ထွန်းထွန်း လိုက်လာနေသည် ..ထွန်းထွန်းနဲ့ ဆက်သွယ်ပြီး ပန်းအိအိနဲ့

နေလင်းဇော်တို့ကို ရန်သူလက်တွင်းကနေ ကယ်ထုတ်ဖို့ လုပ်ပါ....) တဲ့ ။
( ၁၁  )



ခြေသံတွေ ကြားရသည် ။

ချောင်ဒရီတို့ လာကြပြန်ပြီ ထင်သည် ။

တံခါးသော့ဖွင့်သံ ။

ဖြောင်းကနဲ မီးတွေ ထိန်ထိန်လင်းသွားလို့ ပန်းအိအိ စောင်ပါးလေးကို ကိုယ်မှာ ရစ်ပတ်လိုက်သည် ။

ဝင်လာတာက ချောင်ဒရီ နဲ့ တပည့်သုံးယောက် ။

ခေါင်းကို အဝတ်အိတ် အမဲကြီး စွပ်ထားတဲ့ လက်ပြန်ကြိုး တုပ်ထားတဲ့ လူတယောက်လည်း ပါ

သည် ။

ချောင်ဒရီက " ကောင်မလေး.....ဒီမှာကြည့်စမ်း...နင်တို့တဖွဲ့ထဲ ဖြစ်လိမ့်မယ်.....နင့်ကို လာကယ်ထုတ်ဖို့

နင်တို့တိုင်းပြည်ကနေ လာခဲ့တဲ့ကောင်...ငါတို့ မိထားတယ်....." လို့ ပန်းအိအိကို ပြောလိုက်သည် ။

ဘေးက တပည့်တယောက်က ဒီလူရဲ့ခေါင်းစွပ်အနက်ကြီးကို ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်သည် ။

" သူ့နံမည်က နေလင်းဇော်.....တဲ့...နင် သိလား....."

" မသိဘူး...."

ပန်းအိအိ တကယ်လည်း နေလင်းဇော် ဆိုတဲ့လူကို မသိပါ ။ သူတို့အဖွဲ့အစည်းက အေးဂျင့်တွေသည်

နေရာအနှံ့အပြားမှာ တာဝန်ထမ်းဆောင်နေကြပြီး အကြောင်းတို်က်ဆိုင်မှု မရှိရင်  မဆုံကြရင်

တယောက်နဲ့တယောက်  မသိကြ ။

ချောင်ဒရီက တပည့်တွေကို နေလင်းဇော်ရဲ့ ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေ အကုန်လုံးကို ချွတ်ပစ်လိုက်ဖို့

အမိန့်ပေးလိုက်သည် ။ နေလင်းဇော်က အချွတ်မခံတော့ သေနတ်ဒင်နဲ့ ဆောင့်ထိုးကြသည် ။

မကြာခင် နေလင်းဇော် တယောက် ကိုယ်လုံးတီး ဖြစ်သွားသည် ။


ပန်းအိအိလည်း နေလင်းဇော်ဖက်ကို မကြည့်ဘဲ မျက်နှာ လွှဲထားလိုက်သည် ။

ချောင်ဒရီက ဒါကို မကျေနပ်ဘူး ။ ပန်းအိအိကို နေလင်းဇော်ကို ကြည့်ခိုင်းသည် ။


" ကြည့်စမ်း....နင့်လိုဘဲ ကိုယ်တုံးလုံး ဖြစ်နေပြီ.....နင်တို့နှစ်ယောက် ကမ္ဘာဦး အစ ဧဒင်ဥယာဉ်ထဲက

လူသားမိန်းမနဲ့ ယောကျားလို ဖြစ်နေပြီ ...ဟေ့ကောင်တွေ..ကောင်မရဲ့ စောင်ကို ဖယ်ပစ်လိုက်စမ်းကွာ"

ချောင်ဒရီက အမိန့်ပေးလိုက်တဲ့အခါ တပည့်တွေက ပန်းအိအိ ခြုံထားတဲ့ စောင်ပါးလေးကို အတင်း

ကြီး ဆွဲဖယ်ပစ်လိုက်ကြသည် ။

" အို..မိုက်ရိုင်းလှချည်လား...."

ပန်းအိအိက စောင်ကို အတင်းကြီး ပြန်ဆွဲလုပေမယ့် အင်အားချင်းက မမျှဘူး ။ တပည့်တယောက်က

ကိုင်ထားတဲ့ မောင်းပြန်ရိုင်ဖယ်ဒင်နဲ့ ခပ်ဆတ်ဆတ် တွန်းလိုက်သည် ။

အွန့်....

ဆင်ကြည်စားရာ ဆိတ် မခံသာ ဆိုတဲ့စကားလိုဘဲ အားကောင်းမောင်းသန် အကြမ်းဖက်သမားကောင်

ရဲ့ တွန်းလိုက်တာက အားနွဲ့တဲ့ မိန်းမသား ပန်းအိအိလေး ကြမ်းပေါ်ကို ပစ်လဲသွားရသည် ။

စောင်ပါးလေး လည်း ချောင်ဒရီရဲ့ တပည့်တွေရဲ့ လက်ထဲကို ရောက်သွားရသည် ။


ပန်းအိအိ တယောက် နေလင်းဇော်လိုဘဲ ကိုယ်တုံးလုံး ဖြစ်သွားပြီ ။

" ဟား....အခုမှ နှစ်ယောက်သား လိုက်ဖက်သွားကြပြီ......ကဲ..စမ်းသပ်မှုတခု စမယ်....."

ပန်းအိအိသည် ဖွံ့ထွားတဲ့ သူမ နို့ကြီးတွေကို လက်တဖက်နဲ့ ကန့်လန့်ဖြတ် ကာထားသလို ပေါင်တန်

တွေ ကြားကိုလည်း လက်တဖက်နဲ့ ကာထားရင်း ခေါင်းငုံ့နေသည် ။

ချောင်ဒရီက အတင်း ကြည့်ခိုင်းလို့ နေလင်းဇော်ဖက်ကို မျက်နှာ လှည့်ရတော့ တန်ဆာချောင်း

တန်းလန်းကြီးနဲ့ ကိုယ်တုံးလုံးကြီး ရပ်နေတာကို တွေ့လိုက်ရသည် ။ သူ့တန်ဆာချောင်းကြီးက ထောင်

မနေတာတောင် အောက်ဆိုက် အနေအထားနဲ့ တော်တော် ရှည်ပြီး လုံးပတ်ကလည်း တော်တော် တုတ်

သည် ။


ပန်းအိအိကို မကြည့်ဘဲ မျက်နှာလွှဲထားတဲ့ နေလင်းဇော်ကို ချောင်ဒရီက ပန်းအိအိကို တည့်တည့်

ကြည့်ခိုင်းသည် ။ နေလင်းဇော် မကြည့်ရင် နောက်စိကို အေကေ၄ရ သေနတ်ပြောင်းနဲ့ ထိုးထည့်ကြ

သည် ။

ပန်းအိအိသည် ဖြူဖွေးတဲ့ အသားအရည်နဲ့ ဖွံ့ထွား အချိုးကျတဲ့ အဆက်အပေါက်နဲ့ မိန်းမတယောက်

မို့ ကိုယ်တုံးလုံးကြီး မြင်ရတဲ့အခါ နေလင်းဇော်တယောက် စိတ်တွေ လှုပ်ရှားသွားရသည် ။


ပန်းအိအိ လက်နဲ့ ကာထားပေမယ့် ပေါင်ကြား ဆီးစပ်က အမွှေးမဲမဲလေးတွေကိုပါ တွေ့နေရသည် ။

ချောင်ဒရီက ပန်းအိအိကို နို့ကြီးတွေနဲ့ ပေါင်ကြာကို ကာထားတဲ့ လက်တွေကို ဆွဲဖယ်ခိုင်းသည် ။


ပန်းအိအိက " ယုတ်ပတ်လှချည်လား....နင့်နှမ နင်သွားလုပ်ပါလား  ...ကောင်စုတ်...." လို့ အော်ရင်း

လက်မခံတော့ ချောင်ဒရီရဲ့ တပည့်တွေက ပန်းအိအိရဲ့ လက်နှစ်ဖက်ကို ဆွဲကိုင်ပြီး နံရံက သံပိုက်

တွေမှာ ကြိုးနဲ့ ချည်ပစ်လိုက်သည် ။ အခုတော့ ပန်းအိအိသည် သူမကိုယ်သူမ ဘာမှ ကာထားလို့

မရတော့ဘဲ ဖွံ့ထွားတဲ့ နို့ကြီးတွေကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မြင်နေရသလို ပေါင်တန်ဖြူဖြူတွေ ကြားထဲ

က မို့ဖေါင်းဖေါင်း စောက်ဖုတ်ကိုလည်း သေသေချာချာ တွေ့မြင်ကြရသည် ။


" ဘယ်လိုလဲ....နေလင်းဇော်......မင်းတို့ အေးဂျင့်မလေးက ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့ တအား ကြည့်ကောင်းပါ

လား......သေချာကြည့်စမ်း.....စောက်ဖုတ်က မို့ဖေါင်းအိပြီး တအားလှတယ် ..     မင်းဒီစောက်ဖုတ်ကို

မယက်ချင်ဘူးလား....."

နေလင်းဇော်က ဘာမှ ပြန်မဖြေတော့ ချောင်ဒရီက " ငါမေးရင်ဖြေ.....မင်းဟာ ငါ့လက်ခုပ်ထဲမှာ.....မင်း

နာချင်လား...." လို့ ပြောလိုက်ပြီး နေလင်းဇော်ရဲ့ နားထင်ကို သေနတ်ပြောင်းနဲ့ တေ့ထောက်လိုက်

သည် ။


" မင်းတို့ လုပ်ဖေါ်ကိုင်ဖက် တကောင်ကို ငါကိုယ်တိုင် နယူးယောက် မြို့လည်ခေါင်မှာ သုတ်သင်ပစ်ခဲ့

တာကွ..မင်း ငါခိုင်းတာ မလုပ်ရင်...ငါမေးတာ မဖြေရင်..မင်းကိုလည်း သတ်ပစ်လိုက်မယ်....."


နေလင်းဇော်လည်း ချောင်ဒရီရဲ့ မျက်ခွက်ကို စေ့စေ့ကြည့်ပြီး " သတ်လိုက်ကွာ.....သတ်လိုက်...သေရဲ

တယ်....မင်းလိုကောင်ကို သေမှာကြောက်လို့ ငါက ဒူးမထောက်ဘူး...." လို့ ပြောလိုက်သည် ။

" ဟားဟားဟားဟား......"

ချောင်ဒရီရဲ့ ရယ်သံ ။

" လေသံက တကယ်မာပါလား....မင်းလေသံမာသလို မင်းရဲ့ လီးကြီးကလည်း မာလာပြီ....ပန်းအိအိရဲ့

ကိုယ်လုံးတီးကိုယ်တွေကို မင်း မြင်ရတာနဲ့ မင်းပေါင်ကြားက ငပဲက မာလာကြီးလာတာ တွေ့နေရ

ပြီ...." လို့ ချောင်ဒရီက ပြောလိုက်တာကို ပန်းအိအိ ကြားလိုက်တော့ နေလင်းဇော်ကို ကြည့်လိုက်မိ

တဲ့အခါ မာထောင်ကြီးထွားနေတဲ့ သူ့လီးတန်ကြီးကို တွေ့လိုက်ရသည် ။

" ဒီလောက် အကျဉ်းအကြပ်ထဲ အဖမ်းခံနေရတာတောင် စောက်ဖုတ်နဲ့ နို့တွေ ဖင်တွေ မြင်ရတော့

ယောက်ျားတွေဟာ လီးမတ်မတ်ထောင်တယ် ဆိုတာကို ငါ စမ်းသပ်ချင်တာ.....အခုတော့ ငါထင်တာ

သေချာသွားပြီ ....ကဲ တပည့်တို့....နွားတွေ မြင်းတွေ သားစပ်သလို ဒီနှစ်ယောက်ကိုလည်း ငါတို့ သားစပ်

ကြစို့......"

ချောင်ဒရီရဲ့ တပည့်တွေက နေလင်းဇော်ကို အတင်း ဖမ်းခေါ်ဆွဲယူလာကြပြီး ပန်းအိအိ ပေါင်တန်တွေ

ကြားထဲကို ခေါင်းထိုးအပ်စေသည် ။

" နမ်းစမ်း....ရှူစမ်း.....စောက်ဖုတ်ကို နမ်း......ရှူ...နမ်းရှူ.....နမ်းရှူ......."

အတင်းကြီး တွန်းဖိကြတာကြောင့် နေလင်းဇော်သည် ပန်းအိအိရဲ့ မို့ဖေါင်းတဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးကို နမ်း

မိ ရှူမိနေရသည် ။


ပန်းအိအိမှာလည်း နေလင်းဇော်ရဲ့ နှာခေါင်းချွန်ချွန်က စောက်ဖုတ်ကို နမ်းနေတာကြောင့် ကြက်သီးတွေ

ထပြီး စိတ်တွေ တအား လှုပ်ရှားလာသည် ။


" အကွဲကြောင်းကို နှာခေါင်းထိပ်နဲ့ ထိုး..လိုင်းဆွဲ....လိုင်းဆွဲ......"

ချောင်ဒရီရဲ့ ပက်စက်တဲ့ အကြံဉာဏ် ။

နေလင်းဇော်ရဲ့ နှာခေါင်းနဲ့ စုန်ချီဆန်ချီ လိုင်းဆွဲ ပွတ်သပ်မှုတွေကြောင့် ပန်းအိအိမှာ ကာမရှေ့ပြေး

အရည်တွေ စိုစိုရွှဲ လာရသည် ။

" ဟားဟားဟား.....တွေ့လား.....စောက်ရည်တွေ ယိုစီးကျကုန်ပြီ....ဟူးဟူးဟူး.....ဟာ....ဟာ......ကြည့်

လိုက်စမ်း....ဒီငတိရဲ့လီးကြီးလည်းချက်ကပ်နေပြီ....အို့ဟို....သူတို့.....ထန်ကုန်ကြပြီ.....ဟီးဟီး.....

ထန်ကုန်ကြပြီ......."

ချောင်ဒရီသည် အရူးတကောင်ပါလား လို့ နေလင်းဇော် ထင်မိသည် ။ သူ့တောင်နေတဲ့လီးကို ပန်းအိအိ

ရဲ့ စောက်ဖုတ်မှာ တေ့ဖို့ ကြိုးစားနေတဲ့ ချောင်ဒရီရဲ့ တပည့်တကောင်သည် တံခါးပေါက်ဖက်ကို ဆတ်

ကနဲ လှည့်ကြည့်လိုက်တာကို နေလင်းဇော် တွေ့လိုက်ရသည် ။

ဖုတ်.....ဖုတ်......ဖုတ်ဖုတ်......

အသံထိန်းပြောင်းပို တပ်ထားတဲ့ ပစ္စတိုသေနတ်တလက်ရဲ့ အသံ မှန်း နေလင်းဇော် သိလိုက်သည် ။

သူ့ကို အတင်းချုပ်ကိုင်ထားတဲ့ အကြမ်းဖက်သမား နှစ်ကောင် တွန့်ကနဲ လှုပ်ခါသွားပြီး သံမံတလင်း

ကြမ်းပေါ်ကို ဘုန်းကနဲ လဲကျသွားကြတာကို သိလိုက်ရသည် ။

" ဟို.း.....ဟိုး.........ရပ်....မ...မ.....မပစ်နဲ့........မပစ်နဲ့......."

သူ့အလှည့်ကြတော့ ကြောက်တတ်လိုက်တာ....။ ချောင်ဒရီ လက်ကာထားရင်း အော်နေသည် ။

အခန်းဝမှာ အသားညိုညို ပိန်ပိန်ပါးပါး ကျစ်လစ်တဲ့ လူရွယ် တယောက် ။ တင်းမာတဲ့ မျက်နှာထားနဲ့

အသံထိန်းပြောင်းတပ် သေနတ်တလက်နဲ့ ချောင်ဒရီတို့ကို ပစ်သတ်နေသည် ။

နေလင်းဇော် သိလိုက်သည် ။

ချိုတကူး လွှတ်လိုက်တဲ့ ဘက်ကပ် ။ သစ်မင်း....။ ကိုလံဘိုက လိုက်လာတဲ့ အေးဂျင့် သစ်မင်း ။

ချောင်ဒရီကို သစ်မင်းက မပစ် ။ ချောင်ဒရီရဲ့ သေနတ်ကို သိမ်းယူလိုက်ပြီး လက်ပြန်ကြိုး တုပ်လိုက်

သည် ။ ပြီးနောက် နေလင်းဇော်နဲ့ ပန်းအိအိကို ကြိုး ဖြည်ပေးလိုက်သည် ။


"  ကျနော်..သစ်မင်းပါ......ဒီငတိတွေ ထပ်ရောက်လာနိုင်တယ်...သူတို့ မလာခင်..ကျုပ်တို့ လစ်ရမယ်....

ချောင်ဒရီကို စစ်မေးရအောင်.....ချိုတကူး သိချင်တာက..သူတို့ ခေါင်းဆောင် ဘယ်သူဆိုတာ.နဲ့...ဘယ်မှာ

ဆိုတာ...."

နေလင်းဇော်လည်း ပန်းအိအိကို စောစောက ချောင်ဒရီတို့ ဖယ်ခွာထားတဲ့ စောင်လေး ပြန်ရှာပေးလိုက်

သည် ။ သူနဲ့ သစ်မင်းတို့ ချောင်ဒရီကို စစ်မေးကြသည် ။ အချိန်မရှိကြတာကြောင့် ချောင်ဒရီကို လူ

ကြီးလူကောင်းလို မစစ်မေးနိုင်ကြ ။ ရက်ရက်စက်စက် နှိပ်စက်ပြီး စစ်မေးကြသည် ။ ချောင်ဒရီက သူတို့

ခေါင်းဆောင် ဘယ်သူဆိုတာ မပြောနိုင် ။ တကယ် မသိဘူး လို့ ပြောသည် ။ ယူအက်စ်ထဲမှာ မရှိနေ

ဘူး ဆိုတာဘဲ သိသည် လို့ အစစ်ခံသည် ။

သစ်မင်းက ချိုတကူးဆီက ခွင့်တောင်းပြီးပြီ လို့ တိုးတိုးနဲ့ တိုတိုတုတ်တုတ် ပြောလိုက်ပြီး လက်ပြန်ကြိုး

တုပ်ထားတဲ့ ချောင်ဒရီကို ပစ်သတ်ပစ်လိုက်သည် ။

" ကဲ လစ်ကြစို့....."


သူတို့ သုံးယောက်ကို အဆောက်အဦးရဲ့ အပြင်ဖက်မှာ ကားကြီးတစီးနဲ့ စောင့်နေတာက အေးဂျင့် ထွန်းထွန်းပါ ။

ပန်းအိအိက " ချိုတကူးက ဘာပြောလဲ....ကျမတို့ ဘာဆက်လုပ်ကြရမလဲ...." လို့ မေးလိုက်သည် ။

ထွန်းထွန်းက " အားလုံး ရန်ကုန်ကို ပြန်ခဲ့ကြဖို့ မက်ဆေ့ချ် ရထားတယ်ဗျ . . " လို့

ပြန်ပြောလိုက်သည်။

ပန်းအိအိသည် နေလင်းဇော်ရဲ့ မျက်နှာကို မကြည့်မိအောင် တဖက်ကို လွှဲထားသည် ။

စောစောက ချောင်ဒရီကြောင့် ဖြစ်ပျက်ခဲ့ရတာတွေက ဆိုးလွန်းသည်လေ ။ နေလင်းဇော်ရဲ့ နမ်းတာ

တွေ နှာခေါင်းနဲ့ လိုင်းဆွဲတာတွေကြောင့် ပန်းအိအိတယောက် အရည်တွေ စိုစိုရွှဲခဲ့ရတယ် မဟုတ်လား။

နေလင်းဇော်မှာလည်း ပန်းအိအိကြောင့် လီးကြီး မတ်မတ်ထောင်ခဲ့ရတာတွေကို ရှက်နေသည် ။

သစ်မင်းကတော့ ခပ်တည်တည်ဘဲ ။


နီဝေါက်လေဆိပ်နားက ဟိုတယ်လေးမှာ ခဏ နားပြီး လေဆိပ်ဆင်းကြမည် လို့ တိုတိုတုတ်တုတ်ဘဲ

ပြောလိုက်ပြီး ဖုန်းတလုံးနဲ့ အလုပ်ရှုပ်နေသည် ။


သူ့ဆီကို အခုဘဲ ရန်ကုန်က အေးဂျင့် ဗထူးမောင်က မက်ဆေ့ချ်တခု ပို့လိုက်လို့ သူ ဖတ်ပြီး

အကြောင်းပြန်နေသည် ။